Wielka Warszawska (rozgrywana od 1895 r) – jedna z najważniejszych porównawczych gonitw sezonu (dawniej im. pierwszego w niepodległej Polsce wskrzesiciela i opiekuna hodowli krajowej Fryderyka Juriewicza). Po wojnie, Wielkiej Warszawskiej patronowali kolejni prezydenci stolicy, aż do roku 2019.

—

Praca na Wyścigach wymaga zamiłowania do konia, poświęcenia, cierpliwości i systematyczności. Wymaga również wielkich ambicji i wysokiego morale. Sportowiec, który nie waha się pod groźbą utraty zdrowia, a nawet życia, walczyć o zwycięstwo w wyścigu przeszkodowym, jest najlepszym materiałem na przyszłego trenera czy pracownika selekcji. Przechodzi wszystkie stopnie wtajemniczenia, a podbudowany wiedzą i wysokim sportowym morale, staje się z czasem wartościowszym pracownikiem toru, nauczycielem młodego pokolenia.

(…)

W Polsce trenerem w większości wypadków zostaje pracownik, który w wieku kilkunastu lat, po ukończeniu szkoły podstawowej, przychodzi na tor i zaczyna karierę od chłopca stajennego. Obdarzony talentem jeździeckim, po kilku latach zo-staje dżokejem, a następnie, u schyłku lat męskich, trenerem. Niewątpliwie poznaje on konia, jego możliwości i zalety, instynktownie wyczuwa jego potrzeby, ale pracuje po omacku, gubiąc się często w labiryncie wszelkiego rodzaju problemów technicznych, biologicznych itp. Wskutek zepchnięcia wyścigów na tory łączące je ściśle z totalizatorem, trener narażony jest na pokusy różnych „czarnych charakterów”. Nie podbudowany duchem sportowym, ulegając słabościom ludzkim, staje się nieraz ofiarą niebezpiecznej atmosfery, otaczającej piękny w założeniach i pożyteczny sport wyścigowy. Czy nie ma wyjścia z tego labiryntu? Jestem pewien, że wyjście takie istnieje. Może trochę późno zaczynamy o tym myśleć i mówić, ale podobno „lepiej późno ’ niż wcale”.

Czytaj więcej… (po kliknięciu przejdziesz do Polskiej Cyfrowej Biblioteki Jeździeckiej)

Autor: Stanisław Kurowski. Źródło: „Sport Wyścigowy”, w „125 lat wyścigów konnych” (1966) – Wacław Bauer.