Legendy Polskiego Jeździectwa – Ludzie

Grabowski Jan

„Tym, który „Jeźdźca i Hodowcę” doprowadził do poziomu najlepszych na świecie pism hipologicznych był inż. JAN GRABOWSKI.„

Lesław Kukawski

Hipolog i naukowiec. Autor wielu prac związanych z hodowlą koni i sportem jeździeckim m.in. uznanego albumu „Hipologia dla wszystkich„.  

______________________________________________________________

Urodził się 18 marca 1893 roku w Warszawie jako syn Jana i Emilii Barcikowskiej. Tam też ukończył w roku 1911 gimnazjum filologiczne „Szkoła Ziemi Mazowieckiej”, a następnie w roku 1916 Wyższą Szkolę Rolniczą w Warszawie, z której powstała Szkoła Główna Gospodarstwa Wiejskiego. W niej to dyplom inżyniera rolnika otrzymał dopiero w roku 1926. Od początku studiów wyższych przejawiał specjalne zamiłowanie do koni i postanowił w tej dziedzinie się specjalizować. Wraz z kolegami. Stanisławem Schuchem i Bronisławem Walickim, założył kółko hipologiczne. W roku 1914. J. Grabowski odbył praktykę w znanej stadninie arabskiej książąt Sanguszków w Sławucie.

(…)

Gdy w roku 1932 Departament Chowu Koni uległ likwidacji, a mi jego miejsce powstał jedynie Wydział Chowu Koni, inż. Grabowski został przeniesiony w stan spoczynku.

Wtedy to objął redakcję „Jeźdźca i Hodowcy”. Działalność piśmiennicza i publicystyczna nic była dla niego nowością, gdyż miał już w swoim dorobku kilka propozycji książkowych, w tym niektóre przygotowani na podstawie własnych badań, a także szereg artykułów w prasie rolniczej. Zanim objął wydawnictwo i redakcję „Jeźdźca i Hodowcy”, ukazało się tam 28 jego artykułów, niektóre w kilku odcinkach. Redagując to pismo przez siedem lat, zamieścił w nim jeszcze 33 swoje artykuły.

(…)

Autor: Lesław Kukawski

Całą publikację i inne źródła znajdziesz w Polskiej Cyfrowej Bibliotece Jeździeckiej (kliknij)

Poniżej znajdziesz linki do powiązanych materiałów w Polskiej Cyfrowej Bibliotece Jeździeckiej.

Powrót do listy

Jan Grabowski zmarł w Warszawie 9 marca 1986 roku i spoczął na Cmentarzu Wilanowskim.

Polska Cyfrowa Biblioteka Jeździecka:

Kliknij poniższe linki, aby przejść do powiązanych materiałów w Polskiej Cyfrowej Bibliotece Jeździeckiej (otworzą się na nowej karcie):

Jeździec i Hodowca – czasopismo (1922-1939)

„Jan Grabowski” (2012) – Witold Duński

„Hipologia dla wszystkich” (1982) – Jan Grabowski

„Wychów źrebiąt” (1953) – Jan Grabowski

“Chów koni” (1950) – Jan Grabowski

“Współczesne zagadnienia polskiej hodowli koni” (1937) – W. Pruski, J. Grabowski

“Ś.p. Fryderyk Jurjewicz” (1929) – Jan Grabowski

“Pokrój Konia” (1929) – Jan Grabowski

„Pastwiska kulturalne” (1928) – Jan Grabowski, Stanisław Schuch

Koń Polski – czasopismo (od 1965)

Słownik Jeździecki i Hodowlany – Lesław Kukawski

Zobacz powiązane artykuły:

Wydarzenia

Polski Związek Jeździecki

18 lutego 1928 roku, w Kasynie Garnizonowym przy alei Szucha 23, odbył się zjazd założycielski Polskiego Związku Jeździeckiego. Ogłoszenie o zwołaniu zjazdu ukazało się w 5 nr tygodnika Jeździec i Hodowca, 1 lutego 1928 roku.

Czytaj więcej…

Ludzie

Stanisław Schuch

Polski hipolog, świetny eksterierzysta i organizator wyścigów konnych. Współtwórca hodowli koni w Polsce po I i II wojnie światowej. Z W. Pruskim i J. Grabowskim napisał II tom podręcznika pt. „Hodowla koni”.

Czytaj więcej…

Galeria:

  • Hodowca Jan Grabowski z klaczą, w Stadninie Koni w Walewicach.
  • Otwarcie wystawy zbiór prac Andrzeja Grzybowskiego 1 września 1983 roku. Otwarcia dokonują prezes Polskiej Akademii Nauk, od lewej profesor doktor Aleksander Gieysztor, obok profesor doktor Jan Grabowski, hodowca, nestor polskich hipologów. Za nim stoi autor wystawy Andrzej Grzybowski oraz kurator Łazienek Królewskich w Warszawie, profesor doktor Marek Kwiatkowski.
/Autor

Pater Andre

Urodzony we Wrocławiu w 1953 jako Andrzej Pater, wyrasta w Krakowie i tam kończy studia na Akademii Sztuk Pięknych. Od 1981, mieszka i tworzy w Stanach Zjednoczonych, a od 1988, w słynącym z hodowli koni pełnej krwi, Kentucky.

______________________________________________________________

Andre Pater jest człowiekiem o dogłębnej wiedzy i przenikliwej intuicji, naturalnym talencie i rygorystycznej etyce pracy. Jest rozmownym, ujmującym gawędziarzem, którego zawód wymaga długich godzin samotności z płótnem i pędzlami. Jako artysta rozmiłowany w sportach osiągnął sukces różnymi środkami, ale jego niezaspokojona ciekawość zmusza go do ustawicznej ewolucji stylu i tematów.

Objaśnił tę ewolucję jako opowiadanie pewnej historii od wielu lat. Bogaty biznesmen zapytał Patera o jego marzenia. Obecnie, powiedział, „to bieganina od zapłaty do zapłaty”, ale czuł, że pytanie wymaga lepszej odpowiedzi. Patrząc na widok z dachu swojego klienta Pater wskazał na horyzont i powiedział „śnię, że tam idę, ale kiedy tam już jestem, widzę kolejny horyzont”.

Pater namalował wiele z najlepszych koni pełnej krwi swoich czasów, ale szukając następnego wyzwania wziął swoją rodzinę na wycieczkę na Zachód i został zauroczony tematami związanymi z Indianami. Zawładnęły nim tematy Indian w tradycyjnych strojach i na koniach. Kolekcjonerzy sztuki poszli w jego ślady i w 2016 r. jego „Czerwona Strzała”, portret wojownika Lakota, wieńczący Sporting Art Auction (aukcja sztuki sportowej), we współpracy między torem wyścigowym Keeneland i Galerią Cross Gate, poszedł za 276 000 $.

(…)

Autor: Jacalyn Carfagno

Całą publikację i inne źródła znajdziesz w Polskiej Cyfrowej Bibliotece Jeździeckiej (kliknij)

Oficjalna strona Legendy (kliknij)

Poniżej znajdziesz linki do powiązanych materiałów w Polskiej Cyfrowej Bibliotece Jeździeckiej.

Powrót do listy

Polska Cyfrowa Biblioteka Jeździecka:

Kliknij poniższe linki, aby przejść do powiązanych materiałów w Polskiej Cyfrowej Bibliotece Jeździeckiej (otworzą się na nowej karcie):

„Inspiring Surroundings” [EN] (2022) – Mariah Kline

„Chwytając światło” (2021) – Jacalyn Carfagno

„Andre Pater” [EN] (2020) – Pam Maley

„A Creative Journey” [EN] (2019) – Jackie Hollenkamp Bentley

„Andre Pater. A sporting artist for the ages” [EN] (2019) – Jen Roytz

„Kentucky Governor`s Mansion” [EN] (2015) – Andre Pater

„The Bluegrass Palette of Andre Pater” [EN] (2010)

„Atlanta `96 retrospective” [EN] (1996) – Andre Pater

„Matter of Light” [fragmenty] [EN] – Andre Pater

Andre Pater. Amerykańska podróż | FILM

Andre Pater – Wizjoner Sztuki | PCBJ

Galeria:

  • Andre Pater kończy obraz „Gdzie rzeka zaślubia górę” w swoim atelier w Lexington. Obraz o wymiarach 60 x 40 jest hołdem dla kultury Indian.
  • Andre Pater i Jego ulubiony obraz.

  • Andre Pater podczas pracy nad obrazem przedstawiającym wesele plemienia Wron w latach siedemdziesiątych XIX w.
  • Andre Pater w Iroquois Hunt Club w Lexington. Wapienny młyn mającym ponad dwieście lat, gdzie artysta udziela się towarzysko.
  • Headley-Whitney Museum.
  • Headley-Whitney Museum.
  • Headley-Whitney Museum.
  • Wspaniałe dwa dni w czasie Pucharu Hodowców, Kennland 2022.
  • Andre Pater w zadumie nad nietrafionym typem. Puchar Hodowców, Kennland 2022.
  • Puchar Hodowców, Kennland 2022. Andre Pater z dziećmi, córką Aleksandrą i synem Bogdanem.
  • Jubilee London, Ascot, Cashel, Cashel Palace, Ireland, Coolmore National Irish Stud, Dublin.
  • Tor Wyścigowy Ascot 2022.
  • Katarzyna Pater, przy wspaniałej rzeźbie „konia” na Torze Wyścigowym w Ascot.
  • Andre i Katarzyna Pater na Torze Wyścigowym w Ascot.
  • Andre i Katarzyna Pater z wizytą w Coolmore National Stud.
  • Andre i Katarzyna Pater z wizytą w Coolmore National Stud.
/Autor

Kazimierz Pułaski

Polski kawalerzysta, który uratował życie (wtedy jeszcze przyszłemu) pierwszemu prezydentowi USA, Jerzemu Waszyngtonowi. W Polsce był jednym z dowódców konfederacji barskiej, w Stanach Zjednoczonych został ojcem amerykańskiej kawalerii” i bohaterem wojny o niepodległość.

______________________________________________________________

Kazimierz Pułaski urodził się najpewniej 6 marca 1745 r. w Warszawie. Wychował się w rodzinnych dobrach Winiary nad Pilicą nieopodal Warki. Miejscowa tradycja mówi, że to właśnie w wareckiej szkole parafialnej pobierał pierwsze nauki. Edukację kontynuował w warszawskiej szkole księży teatynów w Warszawie. Lekcję etykiety dworskiej odebrał na dworze księcia Karola Kurlandzkiego w Mitawie, gdzie pełnił funkcję pazia. O wychowanie patriotyczne przyszłego Bohatera dwóch Narodów dbali jego rodzice – Józef i Marianna z Zielińskich. Ojciec, właściciel ziemski, starosta warecki, ale przede wszystkim uznany adwokat i aktywny uczestnik wielu sejmów zaangażowany w działania opozycji antyrosyjskiej w XVIII – wiecznej Rzeczypospolitej, wprowadził go w świat polityki. Bez wątpienia to wpływ ojca skłonił Kazimierza Pułaskiego i jego braci do udziału w konfederacji barskiej (1768-1772), której senior rodu był jednym z twórców.
Młody Pułaski, choć nie posiadał większego doświadczenia wojskowego, szybko stał się jednym z najsłynniejszych dowódców wojsk konfederackich, walczących o wyrwanie się Polski spod wpływów rosyjskich. Największą sławę przyniosła mu skuteczna obrona twierdzy jasnogórskiej (1771). Znany był z organizacji śmiałych wypadów na wroga. W okresie tym stał się legendą – śpiewano o nim pieśni i pisano wiersze. Jego postać uwiecznili na obrazach znakomici XIX-wieczni malarze, m.in.: Józef Chełmoński i Juliusz Kossak.

W 1772 r. Kazimierz Pułaski, w wyniku upadku konfederacji barskiej oraz ze względu na powiązanie jego osoby z nieudanym zamachem na króla Stanisława Augusta, opuścił Rzeczypospolitą i udał się na emigrację. Po kilku latach tułaczki po Europie, w 1777 r., zdecydował się na wyjazd za ocean, gdzie koloniści amerykańscy bili się z Anglikami o niepodległość. Udział w rewolucji amerykańskiej otwierał przed Kazimierzem Pułaskim nowe szanse. Bogate doświadczenie wojenne wyniesione z walk konfederackich przekonało Jerzego Waszyngtona, dowódcę Armii Kontynentalnej, do zaangażowania dzielnego Pułaskiego do amerykańskiego wojska.

(…)

Autor: Karol Kucharski, Muzeum im. K. Pułaskiego w Warce

Całą publikację i inne źródła znajdziesz w Polskiej Cyfrowej Bibliotece Jeździeckiej (kliknij)

Poniżej znajdziesz linki do powiązanych materiałów w Polskiej Cyfrowej Bibliotece Jeździeckiej.

Powrót do listy

Kazimierz Pułaski zmarł 11 października 1779 od ran odniesionych w czasie oblężenia Savannah. Został pochowany na lokalnej plantacji, na co wskazują badania archeologiczne z 1996 r., podczas których odkryto trumnę z napisem „Brygadier general Casimir Pulaski”.

Polska Cyfrowa Biblioteka Jeździecka:

Kliknij poniższe linki, aby przejść do powiązanych materiałów w Polskiej Cyfrowej Bibliotece Jeździeckiej (otworzą się na nowej karcie):

„Kazimierz Pułaski 1745-1779” (2023) – Karol Kucharski

„Kazimierz Pułaski” (2021) – Małgorzata Król

„Wizerunek Kazimierza Pułaskiego w sztukach plastycznych. Próba bilansu” (2016) – Iwona Stefaniak

„Pułaski w amerykańskiej wojnie o niepodległość. Front północny 1777-1778” (2016) – Jolanta Daszyńska

„Muzeum im. Kazimierza Pułaskiego” (2011) – Iwona Stefaniak

„Kazimierz Pułaski w świadomości Polaków po 1989 r.” (2011) – Karol Kucharski

„Katalog – Muzeum im. Kazimierza Pułaskiego w Warce”

Kazimierz Pułaski. Bohater Polski i USA | FILM

Amerykańska rewolucja z mazurkiem w tle, czyli Będomin | FILM

Za wiarę i niepodległość – konfederacja barska | FILM

Galeria:

  • Kazimierz Pułaski, autor nn, XIX w, olej na płótnie,
    wł. Muzeum im. K. Pułaskiego.
  • T. Maleszewski, Kazimierz Pułaski, litografia, 2 poł. XIX w., wł. Muzeum im. K. Pułaskiego.
  • B. Niezgoda – Pisarczyk, Kazimierz Pułaski, rysunek, wł. Muzeum im. K. Pułaskiego w Warce.
  • Kazimierz Pułaski, wg K.S. Wolskiego, 1 poł. XX w., karta pocztowa, wł. Muzeum im. K. Pułaskiego w Warce.
  • Włodzimierz Łuskina, Śmierć Pułaskiego pod Savannah, 1893, olej na płótnie, wł. Muzeum im. K. Pułaskiego.
  • S. Batowski, Śmierć pod Savannah, 1940, olej na płótnie, wł. Muzeum im. K. Pułaskiego.
  • Medal „FATHER OF AMERICAN CAVALRY”, 1929, brąz, wł. Muzeum im. K. Pułaskiego.
  • Juliusz Kossak, Pułaski pod murami Częstochowy, 1877, akwarela, wł. Muzeum im. K. Pułaskiego.

/Autor

Tadeusz Sokołowski

Żołnierz, sportowiec, cichociemny zakatowany przez Gestapo w Mińsku.

3x medalista MP, 2 wicemistrz Armii (1935), olimpijczyk IO Berlin 1936 (Zbieg II), 1937-39 szef sekcji jeździeckiej WKS Legia.

______________________________________________________________

(…)

Bardzo dobry zawodnik. Zdolności fizyczne bardzo duże. Bardzo obowiązkowy, bardzo pilny, sumienny i zamiłowany w jeździe konnej. Ze względu na jego duże umiejętności, pozostawienie go na Wyższym Kursie Instruktorów Jazdy Konnej jest bardzo pożądane. Ukończył kurs z wynikiem celującym. Zgodnie z zaleceniem komendanta, por. Sokołowski został powołany na wyższy kurs, w którym uczestniczył od października 1932 r. do września 1933 r. i ukończył go z drugą lokatą. (…)

W latach trzydziestych był jednym z najlepszych jeźdźców w kraju. Pierwsze sukcesy w zawodach międzynarodowych osiągnął już w 1930 r. Dnia 7 czerwca, podczas Centralnych Krajowych i Międzynarodowych Zawodów Konnych w warszawskich Łazienkach, w Konkursie Ujeżdżenia o Nagrodę Towarzystwa Zachęty do Hodowli Koni w Polsce, zajął III m na koniu Lala. W maju 1932 r. na Watasze wywalczył II m w Konkursie Ujeżdżenia na zawodach w Grudziądzu, zorganizowanych przez Pomorskie Towarzystwo Zachęty do Hodowli Koni. Uczestniczył również w rozgrywanych od 1931 r. Jeździeckich Mistrzostwa Polski, w których czterokrotnie stawał na podium. (…)

W okresie międzywojennym Tadeusz Sokołowski działał w dwóch klubach sportowych. W 1926 r. pracował w Wojskowym Klubie Sportowych „Gryf” w Toruniu, a w latach 1937-1939 kierował sekcją jeździecką Wojskowego Klubu Sportowego „Legia” w Warszawie. (…)

Jako cichociemny przyjął pseudonim „Trop” oraz Tadeusz Serafin. (…)

Po nieudanej (z powodu zdrady przez strażnika) próbie odbicia z mińskiego więzienia, mjr Tadeusz Sokołowski, wcześniej torturowany w śledztwie, został zakatowany na śmierć na schodach budynku Gestapo w Mińsku w nocy z 6 na 7 lutego 1943 r..

Autor: Renata Urban

Całą publikację i inne źródła znajdziesz w Polskiej Cyfrowej Bibliotece Jeździeckiej (kliknij)

Poniżej znajdziesz linki do powiązanych materiałów w Polskiej Cyfrowej Bibliotece Jeździeckiej.

Powrót do listy

Tadeusz Sokołowski został zamordowany przez Gestapo w Mińsku, nocą z 6 na 7 lutego 1943 roku. Miał 38 lat.

W 1980 roku, w lewej nawie kościoła św. Jacka przy ul. Freta w Warszawie odsłonięto tablicę Pamięci żołnierzy Armii Krajowej, cichociemnych – spadochroniarzy z Anglii i Włoch, poległych za niepodległość Polski. Wśród wymienionych 110 poległych cichociemnych jest Tadeusz Sokołowski.

Polska Cyfrowa Biblioteka Jeździecka:

Kliknij poniższe linki, aby przejść do powiązanych materiałów w Polskiej Cyfrowej Bibliotece Jeździeckiej (otworzą się na nowej karcie):

„Tradycje sportów konnych w Polsce do 1939 roku” (2022) – Renata Urban

„Wielka ewakuacja 1939-1940” (2020) – Janusz Wróbel

„Sportowcy na froncie” [link] (2015) – Karolina Apiecionek

„Tadeusz Sokołowski – olimpijczyk z Berlina 1936 r.” (2012) – Renata Urban

„Tadeusz Sokołowski” (2012) – Witold Duński

„Przejawy działalności sportowej w wojskowych obozach dla internowanych (1939 – 1944)” (2005) – Bernard Woltmann

„Sport jeździecki w Wojsku Polskim 1921-1939” (1989)

„Olimpiada w Berlinie w 1936 r.” (1982) – Witold Pruski

„Olimpijski konkurs skoków” (1936) – Tadeusz Grabowski

„Międzynarodowe zawody konne w Rydze” (1936) – Adam Królikiewicz

„Przedolimpijskie zawody konne w Gdyni” (1936) – Ignacy Wieleżyński

„Tadeusz Sokołowski – Cichociemny” [link]

Galeria:

  • Tadeusz Sokołowski (1905–1943).
  • Odznaka pułkowa 1 Pułku Szwoleżerów Józefa Piłsudskiego. Nosił ją rotmistrz Tadeusz Sokołowski.
  • Centrum Wyszkolenia Kawalerii w Grudziądzu 1933 rok. Trzeci Wyższy Kurs instruktorów Jazdy Konnej.
    Porucznik Tadeusz Sokołowski skacze na Wróżce.
  • Gdynia 1936. — rtm. Sokołowski na Zbiegu.
  • Rtm. Tadeusz Sokołowski na klaczy Wróżka podczas zawodów w CWK Grudziądz 1936 r.
  • Polski zespół w Puharze Łotwy. Stoją w/g kolejności startu od lewej: por. Komorowski DUNKAN, rtm. Kulesza ZEFIR, por. Gutowski WARSZAWIANKA, rtm. Sokołowski ZBIEG.
  • Rtm. Sokołowski na ZBIEGU zdobył nagrodę Naczelnego Wodza armii łotewskiej i pierwszą indywidualną
    w Pucharze Łotwy.
  • Ryga — Polski zespół jeździecki po zdobyciu Pucharu Łotwy; stoją od lewej: pieszo szef zespołu mjr. A. Królikiewicz, konno rtm. Kulesza na Zefirze, rtm. Sokołowski na Zbiegu, por. Komorowski na Dunkanie, por. Gutowski na Warszawiance.
  • „Gazeta Lwowska” nr 229, 6-10-1936 r.
  • Stadion Hipiczny w Łazienkach. 1937 rok. Rotmistrz Tadeusz Sokołowski skacze na Zbiegu II w Centralnych Zawodach Jeździeckich.
  • Pomnik CC w Warszawie. Fot. elitadywersji.org.

/Autor

Zygmunt Waliszewski

Patroni Honorowi: Polski Związek Jeździecki
Mecenas: Wiesław Sadowski
Opiekun: Rodzina Zygmunta Waliszewskiego, Izabela Warkusz

Najlepszy Polski powożący w zaprzęgach 4. konnych.
10 krotny złoty medalista MP. 11 krotny medalista ME i MŚ.
Jedyny Polak wpisany na Ścianę Chwały w Aachen (Akwizgran).

______________________________________________________________

(…)

W trakcie wieloletniej kariery uczestniczył on w wielu zawodach krajowych i zagranicznych, Dziesięciokrotnie powoził na Mistrzostwach Polski w latach 1979 – 1988, przez 10 kolejnych lat był niepokonany, stawał na podium i zdobywał złoto. W trakcie 17 lat pięć razy startował w Mistrzostwach Europy, klasyfikując się w pierwszej dziesiątce aż czterokrotnie. Trzykrotnie wraz z kolegami z ekipy zdobył srebro w klasyfikacji zespołowej w latach: 1975, 1977. 1981 i brąz w 1979. W tym też roku zdobył brąz w klasyfikacji indywidualnej.

Na Mistrzostwach Świata aż cztery razy na siedem startów zakwalifikował się do pierwszej dziesiątki indywidualnie i dwukrotnie zespołowo zdobył II miejsce.

(…)

Izabela Warkusz („Powożenie w SO SP Starogard Gdański”)

—

Jako jedyny zawodnik z Polski został, trzykrotnie wyróżniony na słynnej tablicy zwycięzców, umieszczonej na terenie tego historycznego hipodromu CHIO Aachen (zobacz).

Współtwórcami Jego sukcesów byli między innymi; Kazimierz Stawiński, Czesław Matławski oraz Zbigniew Markowicz, za którego czasów próbowałem do zaprzęgów ponad 130 ogierów. 18 wyszło na start.

Witold Duński (Konno po sławę / Zygmunt Waliszewski)

Poniżej znajdziesz linki do powiązanych materiałów w Polskiej Cyfrowej Bibliotece Jeździeckiej.

Powrót do listy

Zygmunt Waliszewski zmarł 28 stycznia 2013 r. w swoim domu w Stadzie Ogierów w Starogardzie Gdańskim, w wieku 82 lat. Został pochowany na „Starym” cmentarzu katolickim przy ul. 2 Pułku Szwoleżerów Rokitniańskich w Starogardzie Gd.

Polska Cyfrowa Biblioteka Jeździecka:

Kliknij poniższe linki, aby przejść do powiązanych materiałów w Polskiej Cyfrowej Bibliotece Jeździeckiej (otworzą się na nowej karcie):

“Odszedł Zygmunt Waliszewski” [link](2013)

“Zygmunt Waliszewski” (2012) – Witold Duński

„Powożenie w SO SP Starogard Gdański” (2001) – Izabela Warkusz

„Karety, Bryczki i uprzęże” (1995) – Zbigniew Prus-Niewiadomski

„Słownik terminologiczny zabytków Z. 2 Zaprzęgi Konne” (1989) – Zbigniew Prus-Niewiadomski

„Powożenie dyscypliną przodującą” (1977) – Bernard Berdychowski, Zbigniew Prus-Niewiadomski

„Mistrzostwa Świata w Powożeniu Het Loo-Apeldoorn 1976” (1976) – Zbigniew Prus-Niewiadomski

„Czwórka w kolorze białym” – Jan Okulicz

Zdjęcia Zygmunta Waliszewskiego – zbiory prywatne

Katalog Winners 100 Gwiazd – 2021

Katalog Respekt – 2020

Galeria:

  • Medale z Mistrzostw Polski Zygmunta Waliszewskiego (10 lat z rzędu, od 1979 do 1988 roku). Fot. Grzegorz Waliszewski.
  • Zygmunt Waliszewski. Źródło: swiatkoni.pl

  • Konie, uprzęże, zwycięstwa i symbole sukcesów są w życiu Zygmunta Waliszewskiego.
  • Zygmunt Waliszewski potrafi powozić zwykłą furmanką, bryczką, powozem i końmi ustawionymi w pojedynkę, parę, czwórkę, szóstkę, a jak trzeba będzie, to i w dwunastkę koni.

  • W Aachen, w Niemczech, mieście największych w świecie zawodów jeździeckich, Zygmuntowi Waliszewskiemu za sukcesy w Powożeniu Zaprzęgami Czterokonnymi, polski hymn narodowy – Jeszcze Polska nie zginęła, grali trzynaście razy.
    W Starogrodzie prowadzi swoje konie Regała, od prawej, Mariusza, Grama, Antaresa, a z tyłu luzak, Tadeusz Lidziński.
  • Przez pracowite ręce Zygmunta Waliszewskiego w Stadzie Ogierów, w Starogardzie, przeszło ponad pięćset koni. W zaprzęgu Lowelas, Niedokos, Gram i Antares. W głębi, za ostatnimi, Gramem i Antaresem, Zygmunt Waliszewski.
    Za zasługi sportowe i za wyniki w pracy był wytypowany do Złotego Krzyża Zasługi. Nie dali!
  • Konie: Bławat, Niedokos, Heweliusz, Lowelas.
  • Cała czwórka po jednym ojcu, po Weczerze.
  • Zaprzęg podczas treningu. Angloaraby: Bławat, Niedokos, Heweliusz, Lowelas.
  • Trening. Konie: Lowelas, Heweliusz, Bławat, Niedokos.
  • Lowelas i Niedokos w czasie leśnej przejażdżki.
  • Zygmunt Waliszewski na X Mistrzostwach Polski w Książu 1988 r.
  • Lowelas w czasie zawodów w Starogardzie Gdańskim.
  • Zygmunt Waliszewski przy wręczaniu medalu i pucharu na Mistrzostwach Polski.
  • Bławat, Heweliusz, Lowelas po dekoracji.
  • Gram, Antares, Niedokos, Oczeret.
  • VI Mistrzostwa Polski Książ. Konie: Dobroń, Debiutant, Kryzbet, Oczeret – cross.
  • Konie: Niedokos, Loelas, Antares, Gram w trakcie zawodów – jazda z przeszkodami.
  • Konie: Niedokos, Lowelas, Antares, Gram.
  • Konie: Dobroń, Gram, Antares, Oczeret podczas crossu.
  • Konie: Dorog, Lowelas, Gram, Antares na czworoboku.
  • Konie: NIedokos, Dorog, Antares, Gram – jazda z przeszkodami.
  • Srebrne medale z Mistrzostw Europy. Awers.
  • Srebrne medale z Mistrzostw Europy. Rewers.
  • Brązowe medale z Mistrzostw Europy i Mistrzostw Świata. Awers.
  • Brązowe medale z Mistrzostw Europy i Mistrzostw Świata. Rewers.
  • Złote medale Mistrzostw Polski. Jeździeckie Mistrzostwa Polski Seniorów w Powożeniu Dział „D”.

/Autor

Jan Ludwiczak

PL/EN

Patroni Honorowi: Polski Związek Jeździecki
Mecenas: Fundacja Orła Białego
Opiekun: Zawodnicy Klubu Jeździeckiego “Agro Handel” Śrem

Mecenas i organizator sportów: piłkarskiego, kolarskiego, żużlowego, motorowodnego a obecnie i jeździeckiego.
Założyciel Klubu Jeździeckiego Agro-Handel Śrem, od kilkunastu lat najlepszego klubu w Polsce.

______________________________________________________________

Od 1962 r. do 1968 r. był działaczem LZS Głuchowo (kolarstwo szosowe). Zespół w tym okresie odniósł wiele sukcesów w kolarstwie w kategorii młodzików i juniorów, w tym w Mistrzostwach Polski Młodzików. Został odznaczony Złotym Medalem Polskiego Związku Kolarskiego w 1971 roku.

Od 1978 r. przez kilkanaście lat zasiadał w zarządzie Klubu Sportowego Unia Leszno. Jako działacz i donator od 1993 – 2003 roku pełnił społecznie funkcję prezesa Fundacji Pomocna Dłoń. Jej głównym zadaniem była wszechstronna pomoc zawodnikom, którzy odnieśli poważne urazy na torach żużlowych. Wspierał ich finansowo i przy zakupie sprzętu rehabilitacyjnego. Jako sponsor sportu żużlowego wspierał żużlowców: Piotra Pawlickiego, jego synów Przemysława i Piotra, Adama Łabędzkiego, Romana Jankowskiego i jego syna Łukasza. W latach od 1993 – 2003 r był strategicznym sponsorem KP Obra Agro-Handel Kościan, doprowadzając ten mały klub do wielu sukcesów w piłce nożnej.

Obecnie jest właścicielem Klubu Jeździeckiego Agro-Handel Śrem, który według rankingu Polskiego Związku Jeździeckiego od 16 lat jest najlepszym klubem w Polsce. Zawodnicy KJ Agro-Handel to ośmiokrotni indywidualni Mistrzowie Polski Seniorów w Skokach przez Przeszkody. W barwach KJ Agro-Handel Śrem tytuły Indywidualnego Mistrza Polski w Sokach przez Przeszkody zdobywali: Aleksandra Lusina (w latach 2007 i 2009 r.), Mściwoj Kiecoń (w latach 2010 i 2011) i Jarosław Skrzyczyński (w latach 2014, 2015, 2017 i 2018).

Zawodnicy KJ Agro-Handel uczestniczą w najważniejszych imprezach sportowych w kraju, w Europie i na Świecie takich jak Mistrzostwa Europy, Mistrzostwa Świata czy Finał Pucharu Świata.

Klub Jeździecki Agro-Handel Śrem jest organizatorem wielu imprez jeździeckich najwyższej rangi. Organizował Mistrzostwa Polski w Skokach we wszystkich kategoriach w 2011 roku. W latach ubiegłych na parkurach Klubu Jeździeckiego Agro-Handel Śrem odbywały się najważniejsze imprezy jeździeckie w Polsce.

Bardzo bogata, cykliczna oferta sportowa Klub Jeździeckiego Agro-Handel Śrem to: Polska Liga Jeździecka, Turniej Nadziei Olimpijskich Orła Białego, Sportowy Czempionat Polski Młodych Koni i wydarzenie międzynarodowe- CSI2*.

Jan Ludwiczak w 2003 roku powołał do życia Fundację Orła Białego. Pełni w niej funkcję prezesa. Jej celem jest krzewienie idei przedsiębiorczości, wspomaganie lokalnych inicjatyw społecznych, kulturalnych i sportowych, promowanie firm i ludzi biznesu, kultury, sportu i samorządu lokalnego. Fundacja co dwa lata organizuje konkursy mające na celu wyróżnianie ludzi, firm i instytucji szczególnie zasłużonych dla rozwoju przedsiębiorczości, nauki, kultury, sportu oraz samorządności w Polsce, nagradzając ich na uroczystej gali dyplomem honorowym i statuetką „Orła Białego”.

Fundacja Orła Białego, nagrodziła w VI edycjach takich sportowców i działaczy sportowych jak: Roman Jankowski, Ryszard Szurkowski, Prof. Jerzy Smorawiński, Irena Szewińska, Włodzimierz Lubański, Józef Szmidt, Tomasz Majewski, Adam Małysz, Aleksander Doba, Czesław Lang i Anita Włodarczyk.

Jan Ludwiczak był prezesem Klubu Polskich Producentów Żywności działającym przy im. Eugeniusza Kwiatkowskiego. Aktywnie działał w stowarzyszeniach branżowych: Stowarzyszeniu Związek „Polskie Mięso”, Stowarzyszenie Rzeźników i Wędliniarzy RP oraz w Stowarzyszeniu im. Eugeniusza Kwiatkowskiego.

Za działalność społeczną i wzorcowe prowadzenie własnych firm został nagrodzony wieloma prestiżowymi nagrodami i wyróżnieniami, w tym: ”Lidera Polskiego Biznesu” – przyznaną przez Business Centre Club, „Menedżera Roku 2002” przyznanego przez czasopismo Wprost, tytuł „Menedżera Najwyższej Jakości”, jest laureatem nagrody im. E. Kwiatkowskiego „Za Przedsiębiorczość” w 2009 r. Sportowa Osobowość Roku 2018 – Laureat plebiscytu organizowanego już po raz 61 przez redakcję Głosu Wielkopolskiego. Jan Ludwiczak został odznaczony Srebrnym Krzyżem Zasługi w 1984 r. i dwukrotnie Złotym Krzyżem Zasługi w latach 2002 i 2003.


Autorzy: Redakcja projektu Legendy Polskiego Jeździecwa

Całą publikację i inne źródła znajdziesz w Polskiej Cyfrowej Bibliotece Jeździeckiej (kliknij)

Poniżej znajdziesz linki do powiązanych materiałów w Polskiej Cyfrowej Bibliotece Jeździeckiej.

Powrót do listy

Polska Cyfrowa Biblioteka Jeździecka:

Kliknij poniższe linki, aby przejść do powiązanych materiałów w Polskiej Cyfrowej Bibliotece Jeździeckiej (otworzą się na nowej karcie):

„Klub Jeździecki 'Agro Handel’ Śrem” (2020) – Artur Bober

„Jan Ludwiczak – trzeba być wariatem, żeby żyć tylko dla pieniędzy” (2013) – Kalina Gierblińska

Zobacz powiązane artykuły:

Galeria:

Źródło zdjęć: swiatkoni.pl

/Autor

Robert Woronowicz

Oficer służby stałej WP, specjalność – kawaleria reprezentacyjna. Instruktor Wyszkolenia Kawaleryjskiego. Instruktor jeździecki PZJ i rekreacji ruchowej ze specjalnością jeździectwo.

Twórca i szkoleniowiec Kawalerii Ochotniczej od 1993 r.

______________________________________________________________

Robert Woronowicz – najlepszy jeździec wśród żołnierzy i najlepszy żołnierz wśród jeźdźców!

Kapitan Wojska Polskiego, w latach 2000-2015 oficer i szef wyszkolenia Szwadronu Kawalerii WP, rotmistrz kawalerii ochotniczej, współorganizator i członek zarządu Federacji Kawalerii Ochotniczej w latach 2006-2017, organizator struktur kawalerii ochotniczej (miał spory wkład w powstanie szwadronu wojskowego, od początku działał jako jego instruktor, w rekordowym czasie przygotował poborowych żołnierzy oraz konie do pierwszego oficjalnego wystąpienia na pl. J. Piłsudskiego), dowódca udziału w defiladzie 11 listopada1998 r. Konnego Przysposobienia Wojskowego „Krakus”, szkoleniowiec i wychowawca kilku pokoleń amazonek i kawalerzystów, m.in. współzałożyciel Ochotniczego Szwadronu Kawalerii w barwach 1 Pułku Szwoleżerów Józefa Piłsudskiego (2001) oraz Reprezentacyjnego Oddziału Kawalerii Ochotniczej w barwach Szwadronu Przybocznego Prezydenta Rzeczypospolitej (2019), brał też czynny udział w przyjęciu dziedziczenia tradycji 1.p.szw. przez 1 batalion kawalerii powietrznej oraz w wielu rekonstrukcjach, filmach, zawodach.

Jest autorem regulaminów zawodów kawaleryjskich, a także wielokrotnym uczestnikiem Mistrzostw Polski Militari oraz autorem opracowań regulaminów kawalerii oraz zrealizowanych projektów wyposażenia (siodło wojskowe, lanca) dla Szwadronu Kawalerii WP.

Wyjątkowym wyróżnieniem jest wskazanie Roberta Woronowicza przez Zrzeszenie Kół Pułkowych Kawalerii II RP w Londynie do Kapituły Barw i Tradycji Kawalerii II RP.

Swoja przygodę z kawalerią rozpoczął w 1989 r., gdy jako instruktor na obozie jeździeckim udostępnił czterem weteranom 3 Pułku Strzelców Konnych konie. Weterani mimo, iż nie siedzieli w siodle od kilkudziesięciu lat radzili sobie z końmi znakomicie, konie chodziły jak baranki, co unaoczniło Mu jakość i trwałość szkolenia kawalerii.

Rotmistrz Robert Woronowicz interesuje się i wspomaga powstały w 2019 r. Reprezentacyjny Oddział Kawalerii Ochotniczej w barwach Szwadronu Przybocznego Prezydenta Rzeczypospolitej. Zawsze pytał, gdzie są lance. Wydał rozkaz (nieznoszący sprzeciwu) lance w obu szeregach. Szwadron ten jako jedyny w kawalerii miał bowiem lance w obu szeregach. Wraz z ukazaniem się wpisu powołującego rotmistrza Roberta Woronowicza w szereg legend polskiego jeździectwa p.p. Anna i Artur Boberowie przekazali lance zapewniając Oddziałowi właściwy wygląd.

Wspominają współtwórcy oddziałów kawalerii ochotniczej:

„Roberta poznałem w czasach, kiedy jazda konna oraz tradycje kawaleryjskie były nie tylko mało popularne, ale zajmowanie się nimi było utrudniane. Robert zawsze uważał, że kawalerzysta musi jeździć konno, więc udało mu się do tego przekonać szersze kręgi i wyprowadzić kawalerię z podziemia – zasłynął jako dowódca pierwszej defilady z udziałem ochotniczego oddziału konnego na Święto Niepodległości w Warszawie w 1998 roku (pierwsze wystąpienie oddziału ochotniczego na oficjalnym święcie państwowym, w jednym szyku z Wojskiem Polskim).

Inną niezwykle cenną cechą kawalerzysty, którą Robert pielęgnuje, jest dbanie o konie które posiadał lub którymi się opiekował jako instruktor jeździectwa, m.in. w Ośrodku Przygotowań Olimpijskich w Starej Miłosnej”.

rotmistrz Tadeusz Kühn

Rotmistrz Tadeusz Kühn współzałożyciel Ochotniczego Szwadrony Kawalerii w barwach 1 Pułku Szwoleżerów Józefa Piłsudskiego. Współtwórca oraz w latach 2006-2017 członek zarządu Federacji Kawalerii Ochotniczej.


„Tak jak w przypadku kontaktów z kawalerzystami służącymi w w wojsku w okresie II RP, to zaszczyt powiedzieć o sobie, że zostałem ukształtowany i wychowany przez wybitnego instruktora i oficera. Wykłady, a zwłaszcza zajęcia kawaleryjskie w szyku konno, nauka władania białą bronią czy zachowania w mundurze, to niezapomniane wspomnienia. Często wymagający, zwłaszcza wobec kadry, ale zawsze życzliwy i umiejący wytłumaczyć zasady działania, sens i motywację ethosu kawalerii, nie pozostawiał złudzeń, czy ktoś się nadaje do tej służby…

Z zapałem prowadzi od od 2014 swój blog internetowy (rotmistrz.blogspot.com), gdzie warto zaglądać! Miałem też przyjemność opracować do druku autorskie regulaminy kawalerii (2014, 2020), które Robert przygotował w oparciu o publikacje wojskowe z okresu II RP, dostosowując je do realiów współczesności, traktując misję kawalerii konnej w Wojsku Polskim jako typowo reprezentacyjną.

Niech wszyscy wiedzą, że nie ma obecnie większego autorytetu w dziedzinie praktyki kawaleryjskiej, jak Pan Rotmistrz Robert Woronowicz”.

rotmistrz Jakub Czekaj

Rotmistrz Jakub Czekaj dowódca Reprezentacyjnego Oddziału Kawalerii Ochotniczej w barwach Szwadronu Przybocznego Prezydenta Rzeczypospolitej, prezes Koła-Rodziny Pułkowej 8 Pułku Ułanów ks. Józefa Poniatowskiego, współtwórca oraz w latach 2006-2013 członek zarządu Federacji Kawalerii Ochotniczej.


Autorzy: Grzegorz Gajewski i Leszek Nagórny

Całą publikację i inne źródła znajdziesz w Polskiej Cyfrowej Bibliotece Jeździeckiej (kliknij)

Poniżej znajdziesz linki do powiązanych materiałów w Polskiej Cyfrowej Bibliotece Jeździeckiej.

Powrót do listy

Polska Cyfrowa Biblioteka Jeździecka:

Kliknij poniższe linki, aby przejść do powiązanych materiałów w Polskiej Cyfrowej Bibliotece Jeździeckiej (otworzą się na nowej karcie):

„Jak szkoliłem Szwadron” (2020) – Robert Woronowicz

„Szkolenie kawalerii polskiej w XXI wieku cz. II” (2020) – Robert Woronowicz

„Szkolenie kawalerii polskiej w XXI wieku cz. I” (2020) – Robert Woronowicz

„Rajd kawaleryjski” (2019) – Robert Woronowicz

„Modlitwa konia” (2019) – Robert Woronowicz

„Trochę wspomnień” (2019) – Robert Woronowicz

„Koń w kawalerii II RP, kilka uwag” (2018) – Robert Woronowicz

„Sport jeździecki w kawalerii konnej II RP” (2018) – Robert Woronowicz

„Niezwykłe dzieje, niezwykłego obrazu” (2018) – Robert Woronowicz

„W kawalerii II RP koń był traktowany, jak żołnierz zawodowy” (2018) – Robert Woronowicz

„To już 20 lat” (2018) – Robert Woronowicz

„Somosierra 1808” (2018) – Robert Woronowicz

„Regulamin Kawalerii” (2017) – Robert Woronowicz

„Oficer – Dowódca Kawalerii Ochotniczej” (2017) – Robert Woronowicz

„Dumka” (2017) – Robert Woronowicz

„Polska lanca wz. 2013” (2016) – Robert Woronowicz

„Husarz (usarz) a huzar to nie to samo” (2016) – Robert Woronowicz

„Siodło kawaleryjskie wz. 36 2012” (2016) – Robert Woronowicz

„Generał” (2016) – Robert Woronowicz

„Arlekin III, prawdopodobnie ostatnie zdjęcie” (2016) – Robert Woronowicz

„Wiersze pana Remyego Van Ardena” (2015) – Robert Woronowicz

„Lance polskiej kawalerii przełomu XX i XXI wieku (1993 r. – 2014 r.)” (2015) – Robert Woronowicz

„Niezwykłe spotkanie” (2015) – Robert Woronowicz

„Lanca – broń polskiej kawalerii. Historia oraz praktyczne użycie w walce” (2015) – Robert Woronowicz

„Malowany Szwadron, wspomnienia Generała” (2015) – Robert Woronowicz

„Rzecz pozornie prosta – pozorniki” (2014) – Robert Woronowicz

„Szarża pod Uniejowem” (2014) – Robert Woronowicz

„Tradycja kawaleryjska a jeździectwo” (2014) – Robert Woronowicz

Galeria:

  • Robert Woronowicz w odwiedzinach u Tomka Dudy.
  • Szwadron Kawalerii Ochotniczej w barwach 1 Pułku Szwoleżerów Józefa Piłsudskiego.
  • Robert Woronowicz na Dumce (1991 – 2020), klaczy na której prowadził pierwszą Defiladę na Święto Niepodległości w 1998 r. z udziałem kawalerii od 1938 r.
  • Robert Woronowicz na Dumce. Pierwsze MILITARI. Pozorniki przypominały wtedy jeszcze ludzi, jak w II RP. Zajął wtedy II miejsce w Mistrzostwach. Stara Miłosna, 2001 r.
  • Kurs Instruktorów Kawalerii, Stara Miłosna 2002 r. Na zdjęciu: siedzą gen. Michał Gutowski, ppłk. Henryk Sołtysik. Klęczą Konrad Białoszewski i Robert Woronowicz. Stoją w pierwszym rzędzie, od lewej Tomasz Jękalski, Roman Kusz, Romuald Ficek, Karol Taube, Piotr Skwira, Józef Baran, Andrzej Waś, Wiesław Dymek. Stoją w drugim rzędzie, od lewej: Zbigniew Hańczuk, Piotr Piekarczyk, Waldemar Radziwiłko, Juliusz Tym oraz Jakub Czekaj. Źródło: Andrzej Klimczuk.
  • 11 listopada 2008 r.
  • Robert Woronowicz na Empiryku. Pokazy, Bzura 2009 r. Fot. Andrzej Klimczuk.
  • Robert Woronowicz na Empiryku. Zakończenie pokazu, Bzura 2009 r. Fot. Andrzej Klimczuk.
  • Dariusz Waligórski i Robert Woronowicz, Wielka Rewia Kawalerii 2013 r. Kraków. Źródło: Margaret Korzeniowska.
  • Rtm Robert Woronowicz opowiada o broni białej w Polskim wojsku, prezentując przy tym swoją unikatową kolekcję przedwojennych szabli. Szwadron Honorowy 3 Pułku Szwoleżerów Mazowieckich im płk J. Kozietulskiego, 2014 r.
  • Robert Woronowicz, 2016 r. Źródło: Karina Fajer Dziechciarz.
  • Robert Woronowicz, 2016 r. Źródło: Karina Fajer Dziechciarz.
  • Robert Woronowicz z wizytą w Muzeum Łowiectwa i Jeździectwa – Oddział Muzeum Łazienki Królewskie, 2016 r.
  • Robert Woronowicz w czasie prezentacji, 2017 r. Źródło: Malwina Von Rude.
  • W środku Robert Woronowicz i Wanda Wąsowska, 2017 r. Źródło: Piotr Szakacz.
  • Robert Woronowicz w Folwarku Toporzysko, 2018 r. Źródło: Katarzyna Arak
  • Dzielni Weterani Kawalerii – Tadeusz Andrzej Kühn i Robert Woronowicz, 2018 r.
  • Robert Woronowicz w Łazienkach Królewskich, 2019. Fot. Maja Kis.
  • Robert Woronowicz w Łazienkach Królewskich, 2019. Fot. Maja Kis.

/Autor

Wiesław Dziadczyk

PL/EN

Patroni Honorowi: Polski Związek Jeździecki

Mecenas:

Opiekun: Rodzina Wiesława Dziadczyka

II Wicemistrz Polski w Skokach przez Przeszkody. Trener w Stadninach Koni Kozienice, Klikowa i Pruchna. Jeździec, który skoczył przeszkodę „mur” 2,20 m na klaczy Via Vitae. Do dzisiaj w Polsce nie pobity rekord wysokości na tego typu przeszkodzie.

______________________________________________________________

Urodził się 4 listopada 1937 roku w Bogusławicach. Powiat Piotrków Trybunalski, województwo łódzkie. Ojciec Wacław. Matka Marianna z domu Węgrzynowska. Siostry Gabriela, Joanna, Maria, Barbara. Żona Natalia z domu Zając. Córka Monika. Synowie Paweł i Maciej.

(…)

Jesienią 1954 roku nastąpiło pierwsze spotkanie z końmi Stada Ogierów w Bogusławicach.

„Pamiętam ten dzień, piętnastego listopada. Wtedy poszedłem do pracy. Mój ojciec miał jedenaście hektarów ziemi. Byłem jedynym synem i ojcu było przykro, że opuszczam gospodarstwo. Myślał, że w Stadzie będę tylko dorabiał i że wrócę na ojcowiznę. Nie wróciłem. Zabrały mnie konie. Po pierwszym roku pracy w Stadzie trafiłem do grupy sportowej.„

(…)

W 1965 roku (…) Przyjmuje propozycję rotmistrza Jerzego Sas Jaworskiego, z ostatnim przydziałem bojowym w Warszawskiej Dywizji Kawalerii, wybitnego hodowcy, dyrektora Stadniny Koni w Kozienicach. Zostaje instruktorem sportowym w grupie koni sportowych, po majorze Marianie Fabrycym.

W Kozienicach spędził dwanaście lat. Tam spotkał konie swojego życia, klacz Via Vitae, córkę klaczy Via Aquia po Aquino i ogiera Dar es Salam, kasztankę, urodzoną w Stadninie Kozienice w 1960 roku.

(…)

W 1969 roku na Międzynarodowych Oficjalnych Zawodach Konnych – CHIO w Olsztynie wygrał Konkurs Potęgi Skoków skacząc mur na wysokości dwustu dwudziestu centymetrów (do dnia dzisiejszego rekord skoku w Polsce na murze). Warto przypomnieć, że w tym samym roku w Radomiu, Wiesław Dziadczyk na klaczy Via Vitae, ustanowił ówczesny rekord Polski w skoku na wysokość, który wynosił 2,05 cm.

(…)

Autor: Witold Duński, edycja PCBJ

Całą publikację i inne źródła znajdziesz w Polskiej Cyfrowej Bibliotece Jeździeckiej (kliknij)

Poniżej znajdziesz linki do powiązanych materiałów w Polskiej Cyfrowej Bibliotece Jeździeckiej.

Powrót do listy

Polska Cyfrowa Biblioteka Jeździecka:

Kliknij poniższe linki, aby przejść do powiązanych materiałów w Polskiej Cyfrowej Bibliotece Jeździeckiej (otworzą się na nowej karcie):

„Warto wracać do przeszłości… Historia Via Vitae raz jeszcze” [link] (2020)

„Konie Służewca” (2019) – Paweł Gocłowski

„Wiesław Dziadczyk” (2012) – Witold Duński

„Historia Klubu Jeździeckiego SKARB przy Stadninie Koni Kozienice” (2012)

„Droga życia-cel życia” (2011) – Anna Sas-Jaworska

„Z życia Ludowego Klubu Jeździeckiego przy SK Pruchna w Ochabach” (1980) – Paweł Marosz

„CSI w Warszawie i CSIO w Olsztynie w 1974 r.” (1974) – Władysław Byszewski

„Racot — Warszawa — Olsztyn” (1969) – Witold Domański

Ludzie i Konie cz. 1 (1985) | FILM

Ludzie i Konie cz. 2 (1985) | FILM

Ludzie i Konie cz. 3 (1985) | FILM

Zobacz powiązane artykuły:

Ludzie

Marian Kozicki

Srebrny medalista z IO Moskwa 1980. Czterokrotny uczestnik Igrzysk Olimpijskich. Złoty, srebrny (2x) i brązowy (2x) medalista MP w skokach przez przeszkody.

Czytaj więcej…

Ludzie

Jan Kowalczyk

Syn ziemi cieszyńskiej, żołnierz, sportowiec, największy talent w historii polskiego jeździectwa. Mistrz i wicemistrz olimpijski IO Moskwa 1980.

Czytaj więcej…

Galeria:

Zdjęcia ze zbiorów Wiesława Dziadczyka.


  • Zawody ogólnokrajowe w Zakopanem ok. roku 1956. Od lewej: Antoni Nowak na koniu Dziad (przy koniu luzak Madejczyk), jeździec nieznany na koniu Gretorex (przy koniu luzak Grzybowski), Wiesław Dziadczyk na koniu Empiryk (?), trener Aleksander Chajęcki.
  • Od lewej: Antoni Nowak na koniu Dziad, jeździec nieznany z łódzkiego klubu na koniu Gretorex, Wiesław Dziadczyk na koniu Empiryk (lub Farsz), Łódź lata 50-te.
  • Olsztyn 1969, przeszkoda poprzedzająca mur 2.20 m.
  • Via Vitae, mała dzielna klacz, która pokonała 2.20 m w czasie konkursu potęgi skoku w Olsztynie 1969 r.
  • Puchar zdobyty podczas konkursu Potęgi Skoku (2.20m), Olsztyn 1969.
  • Skok na wysokość, Radom 1969. Ustanowiony rekord Polski 2.05 m.
  • DDR CHIO Wielka Nagroda Lipska, wysokość 1.50m. Wiesław Dziadczyk na Via Vitae. Lata 70.-te.
  • Wiesław Dziadczyk podczas zawodów.

  • Wiesław Dziadczyk i Via Vitae.
  • Trening w Kozienicach, lata 70.-te. Fot. Zofia Raczkowska.
  • Memoriał Adama Królikiewicza, Wiesław Dziadczyk na Via Vitae. Kraków, lata 70.-te.
  • Od lewej: dyr. Jerzy Jaworski, prezes wet. Czesław Żurawski oraz Wiesław Dziadczyk na wałachu Chiton (po Aquino), ok. 1975-1976 roku.
  • Od lewej: Wiesław Dziadczyk, Marian Wejner, Maciej Krakowiak, Krzysztof Ręmbiś, Kozienice lata 70.-te.

  • Memoriał Adama Królikiewicza, Od lewej Wiesław Dziadczyk na koniu Bremen (?), Jan Limanowski i Wojciech Prasek. Kraków, 1976 r.
  • Mistrzostwa Europy Rotterdam. Trener Mossakowski, Wiesław Dziadczyk, Stefan Grodzicki, Stefan Stanisławiak oraz kibic Pękala.
  • Okręgowe zawody w Klikowej. Od lewej: Wiesław Dziadczyk na Ikrzaku, Stefan Kumorek na Orczyku.
  • Zawody w Kozienicach. Na zdjęciu, centralnie Wiesław Dziadczyk na Via Vitae.
  • Po zwycięstwie w konkursie zespołowym (Klikowa 1977). Od lewej: Czesław Janik na Deju, którego trzyma dyrektor SK Pruchna Jan Miech, Paweł Dziadczyk na Intruzie, obok prezes LZS Ochaby Paweł Marosz oraz Krzysztof Goraus na Atonie i trener Wiesław Dziadczyk.
  • Pozdrowienia z Akwizgranu od ekipy dla Wiesława Dziadczyka.
  • Gratulacje dla Wiesława Dziadczyka po konkursie potęgi skoku (2,20 m).
  • Gratulacje dla Wiesława Dziadczyka po konkursie potęgi skoku (2,20 m).
  • Podziękowanie za owocną współpracę od kolegów Wiesława Dziadczyka.
  • Konkurs potęgi skoku 2,20 m.
  • Rekordzista – Wiesław Dziadczyk na Via Vitae.
  • W. Prasek z Kozienic medalistą Mistrzostw Europy. Ze zbiorów Wiesława Dziadczyka.
  • W szkole jazdy konnej.
  • Saga rodu Dziadczyków.

/Autor

Urszula i Jerzy Białobokowie

Wybitni hodowcy polskich koni arabskich. Stadnina Koni Michałów w czasie ich pracy, otrzymała Nagrodę Prezydenta RP – Aleksandra Kwaśniewskiego (2001).

______________________________________________________________


Urodziłam się 20 września 1947 roku w Sieradzu. Mama Alina, Helena z domu Wiśniowska ur. w okolicach Zbaraża. Tata Ryszard Laufersweiler, przedwojenny oficer KOP, tata mój był wykładowcą w Oficerskiej Szkole Wojsk Łączności w Zegrzu (…)

Michałów (…). Przywieźli mnie tu moi bracia Krzysztof i Sławek Wiszniowski (brat cioteczny) w bardzo mroźny, grudniowy dzień 1969 roku. Jechaliśmy pociągiem do Kielc a potem drogą do Michałowa. Szef przyjął nas serdecznie (…)

Autor: Urszula Białobok

Przeczytaj osobiste wspomnienia Urszuli Białobok, napisane odręcznie, o jej życiu i pracy w SK Michałów…

Cały artykuł i inne źródła znajdziesz w Polskiej Cyfrowej Bibliotece Jeździeckiej (kliknij)

**

Urodził się 17 grudnia 1952 roku w Śremie, województwo poznańskie. Ojciec Stefan. Matka Emilia z domu Grabowska. Siostry Hanna i Krystyna. Żona Urszula z domu Laufersweiler. Syn Emil. Absolwent Akademii Rolniczej w Poznaniu – zootechnika.

(…)

Był rok 1977. Młody hodowca Jerzy Białobok interesował się zawsze końmi orientalnymi. Ciągnęło go do koni czystej krwi. Żeby je poznać, trzeba było trafić na staż do stadnin arabskich. Były tylko dwie – Janów Podlaski i Michałów. Inżynier Białobok przyjechał na Tor Wyścigów Konnych na Służewcu. Rozmawiał z dyrektorami Andrzejem Krzyształowiczem i Ignacym Jaworowskim. W Janowie Podlaskim praktykantów było dosyć, Jaworowski powiedział, że może przyjechać do Michałowa. Był 15 sierpnia 1977 roku.

(…)

W rodzinie Białoboków związków z końmi nie było. Ojciec, Stefan był genetykiem. Interesowały go drzewa leśne. Ukończył Szkołę Główną Gospodarstwa Wiejskiego, doktorat zrobił przed 1939 roku na Uniwersytecie w Berlinie. Dziadek Jan Kanty Białobok pracował w Instytucie Naukowym w Puławach i zajmował się drzewami i krzewami. Jest świerk srebrzysty, błękitny nazwany Białobok nieprzekraczający dwa i pól metra wysokości.

Mój ojciec, powiedział Jerzy Białobok, pracował naukowo i był profesorem Polskiej Akademii Nauk w Instytucie w Kórniku. Jakaś tradycja hodowlana więc była. Konie robocze w Kórniku służyły do pracy w szkółkach w kórnickim gospodarstwie. Moja matka ukończyła szkołę ogrodniczą w Poznaniu i pracowała w Kórniku. Dziadek po kądzieli, Tadeusz Grabowski, był profesorem Uniwersytetu Jagiellońskiego, następnie w Poznaniu prowadził Katedrę Romanistyki i zajmował się literaturą okresu Romantyzmu. Mnie pochłonęły konie.
(…)

Autor: Witold Duński

Cały artykuł i inne źródła znajdziesz w Polskiej Cyfrowej Bibliotece Jeździeckiej (kliknij)

Poniżej znajdziesz linki do powiązanych materiałów w Polskiej Cyfrowej Bibliotece Jeździeckiej.

Powrót do listy

Polska Cyfrowa Biblioteka Jeździecka:

Kliknij poniższe linki, aby przejść do powiązanych materiałów w Polskiej Cyfrowej Bibliotece Jeździeckiej (otworzą się na nowej karcie):

„Fotograficzny esej na nadchodzące 70-lecie Stadniny Koni Michałów” (2022) – Mariusz Wideryński

„KWESTURA – 'The Best'” (2020) – Urszula i Jerzy Białobokowie

„I nieśmiertelni muszą odejść” (2015) – Jerzy Białobok

„Państwowa Stadnina Koni Michałów 1953-2013, część II” (2014) – Urszula Białobok

„Państwowa Stadnina Koni Michałów 1953-2013, część I” (2013) – Urszula Białobok

„Ignacy Jaworowski” (2014) – Jerzy Białobok

„Zasłużeni hodowcy koni” (2014)

„Moja droga – rozmowa z Jerzym Białobokiem” (2013) – Anette Mattson

„Jerzy Białobok” (2012) – Witold Duński

„Perskim okiem cz. VI” (2011) – Jerzy Białobok

„Firma jest najważniejsza” [link](2009) – Monika Luft

„Perskim okiem cz. V” (2009) – Jerzy Białobok

„Perskim okiem cz. IV” (2009) – Jerzy Białobok

„Moja droga do koni” (2008) – Urszula Białobok

„Perskim okiem cz. III” (2007) – Jerzy Białobok

„Urszula i Jerzy Białobok w fotografii Tomasza Jurgi” (2007) – Tomasz Jurga

„Fawor 1981-2005” (2006) – Urszula Białobok

„Perskim okiem cz. II” (2006) – Jerzy Białobok

„Perskim okiem cz. I” (2006) – Jerzy Białobok

„Odszedł wielki hodowca” (2004) – Urszula Białobok, Jerzy Białobok

„Mike’a Nicholsa podróże do Michałowa” (2002) – Anna Stojanowska

„Championat Michałowa” (1994) – Izabella Pawelec-Zawadzka

„Wrażenia ze stadniny koni arabskich i aukcji w Tiersku” (1982) – Izabella Zawadzka, Jerzy Białobok

„Ogiery Michałowa” – Urszula Białobok

„Stadnina Koni Michałów” – zespół redakcyjny

„The Power of success – Michałów Stud” [link][EN] – Urszula Leczycka

„The Power of success – Michałów Stud” [link][FR] – Urszula Leczycka

źródło: Informator Ponidzie – Gmina Michałów

Zobacz powiązane artykuły:

Konie

EKSTERN (Monogramm – Ernestyna)

To jeden z ogierów, o których mówi się, że są „epokowe”. Epokowym był jego ojciec Monogramm oraz jego przodkowie, w tym Ofir i sprowadzony z pustyni protoplasta rodu – Kuhailan Haifi or.ar. Ojciec czempionów i czempionek, a także zasłużonych w hodowli matek. Jego córka Pepita została sprzedana na aukcji w Janowie za milion czterysta tysięcy…

Czytaj więcej…

Galeria:

  • Kwestura. Justyna Jaszczewska, Michałów 2008.
  • Kwestura. Justyna Jaszczewska, Michałów 2008.

    Z tyłu obrazu znajduje się dedykacja: „Drogim Urszuli i Jerzemu – aby Wasz „nowy” dom stał się przystanią, azylem i radością Waszego życia – Iza Zawadzka”.
  • Ignacy Jaworowski i Jerzy Białobok.
  • Od lewej: Izabela Pawelec – Zawadzka, Ignacy Jaworowski, EMANACJA, Tadeusz Wojtal, Urszula Białobok, z tyłu Jerzy Białobok. Janów Podlaski.
  • Jerzy Białobok odbiera Nagrodę Gospodarczą Prezydenta RP Aleksandra Kwaśniewskiego, Poznań 2001.
  • Izabella Pawelec-Zawadzka i Urszula Białobok.
  • Urszula Białobok i nagrody dla Michałowa. Fot. Tomasz Jurga.
  • Pięćdziesięciolecie Michałowa. Od lewej – Tadeusz Wojtal, Urszula i Jerzy Białobok.
  • Tadeusz Wojtal – najlepszy prezenter. Aachen 1991.
  • Jerzy z Emigrantką. Fot. Zofia Raczkowska
  • Od lewej: Urszula i Jerzy Białobok, EMANDA, Mariusz Liśkiewicz. 2004 r.
  • Od lewej: Urszula i Jerzy Białobok, EMANDA, Mariusz Liśkiewicz i hodowczyni Magdalena Helak-Kulczyńska. 2004 r.
  • Urszula Białobok i Emigracja. Po prawej masztalerz Krzysztof Skrzypek.
  • Emancja i Tadeusz Wojtal, 1988 r.
  • Urszulę i Jerzego Białobok od zawsze łączyła miłość do koni.
  • Wystawa SK Michałów na dożynkach gminnych w Pińczowie.
  • Jerzy Białobok.
  • Tor Wyścigów Konnych Warszawa – Służewiec.
    Charlie Watts, S. Watts, Jerzy Białobok, Jorgen Frederksen.
  • Jerzy Białobok i Marek Trela z nagrodami za wyhodowane konie.
  • Od lewej koniuszy Tadeusz Wojtal i Jerzy Białobok.
  • Pięćdziesięciolecie Michałowa.

/Autor

Jerzy Iwanowski

PL/EN

„Przez dwa lata po wojnie zajmowałem się odszukiwaniem koni polskich pełnej krwi, zrabowanych przez Niemców. Nie mogąc pogodzić się z nową sytuacją polityczną w Polsce wyemigrowałem do Afryki Południowej, gdzie utworzyłem na wzór Hiszpańskiej Szkoły Jazdy w Wiedniu zespół koni lipizańskich.”

Jerzy Iwanowski

Patroni Honorowi: Polski Związek Jeździecki

Mecenas:

Opiekun: Maria Iwanowska

Żołnierz, kawalerzysta, hodowca koni, oficer I dywizji pancernej generała Maczka. Twórca szkoły jazdy na koniach lipicańskich w Johannesburgu.

______________________________________________________________


Jerzy Iwanowski przyszedł na świat pod zaborami, w rodzinie szlacheckiej, w majątku Lebiodka (miejsce to położone jest w obecnych granicach Białorusi, ok. 120 km w linii prostej od granicy Polski). Jako 11-letni chłopiec był świadkiem odzyskania Niepodległości w 1918 roku, a jako już dorosły lekarz, rolnik, ziemianin, hodowca koni i jednocześnie żołnierz był aktywnym uczestnikiem procesu jej ugruntowywania. Brał udział w II wojny światowej, a powojenne losy zaprowadziły go do Afryki. Ostatnie lata życia spędził w Polsce. Napisał m.in. autobiograficzną książkę „Czasy mojego życia”, w której podzielił się tym co było w jego życiu najbliższe jego sercu.

Jego historia jest doskonałym wzorem postawy patriotycznej, której wyrazem jest aktywna działalność na rzecz Ojczyzny, bez względu na miejsce i okoliczności jakie przynosi życie.

Młody Jurek Iwanowski, absolwent szkoły średniej im. Tadeusza Reytana w Warszawie podjął studia medyczne na Uniwersytecie Warszawskim, a następnie ukończył Szkołę Główną Gospodarstwa Wiejskiego w Warszawie. Jednocześnie w 1931 roku, mając 24 lata, ukończył Szkołę Podchorążych Rezerwy Kawalerii w Grudziądzu w stopniu plutonowego podchorążego z przydziałem do 1 Pułku Ułanów Krechowieckich im. płk Bolesława Mościckiego w Augustowie. Po odbyciu corocznych, obowiązkowych ćwiczeń wojskowych rezerwy został mianowany podporucznikiem rezerwy z przydziałem do 23 Pułku Ułanów Grodzieńskich. Niedługo po swoich 27 urodzinach, z dniem 2 maja 1934 roku został ewidencyjnie przeniesiony do swojego macierzystego 1 Pułku Ułanów Krechowieckich. Studia rolnicze ukończył 17 listopada 1936 roku i rozpoczął pracę w Państwowych Zakładach Chowu Koni na stanowisku zastępcy kierownika Państwowego Stada Ogierów w Bogusławicach. 1 stycznia 1937 roku otrzymał awans na porucznika rezerwy kawalerii. Miał wówczas niespełna 30 lat.

(…)

Autor: Urszula Kowalczuk

Całą publikację i inne źródła znajdziesz w Polskiej Cyfrowej Bibliotece Jeździeckiej (kliknij)

Poniżej znajdziesz linki do powiązanych materiałów w Polskiej Cyfrowej Bibliotece Jeździeckiej.

Powrót do listy

Jerzy Iwanowski zmarł 28 maja 2008 r., w wieku 101. lat.
Został pochowany na Cmentarzu Oliwskim w Gdańsku.

Polska Cyfrowa Biblioteka Jeździecka:

Kliknij poniższe linki, aby przejść do powiązanych materiałów w Polskiej Cyfrowej Bibliotece Jeździeckiej (otworzą się na nowej karcie):

„Płk. Jerzy Iwanowski” (2022) – Urszula Kowalczuk

„Od Normandii do Ypres” [link] (2011) – E. A. Parthemore

„Czasy mojego życia” (2000) – Jerzy Iwanowski

Galeria:

Zdjęcia pochodzą z książki „Czasy mojego życia” (2000) – Jerzy Iwanowski

  • Jerzy Iwanowski z matką.
  • 27 czerwca 1940 r., ewakuacja z Francji żołnierzy 10 Brygady Kawalerii Pancernej
    na statku płynącym z Le Verdon do Wielkiej Brytanii.
  • Grupa oficerów 10 PSK w Perth (Szkocja) przed siedzibą dowództwa Pułku.
    Drugi z lewej porucznik Jerzy Iwanowski.
  • Forfar. Szkocja. 7 marca 1941 r. trybuna honorowa w czasie defilady
    10 Pułku Strzelców Konnych przed Parą Królewską Wielkiej Brytanii.
    Od lewej gen. Wł. Sikorski, Król Jerzy VI. Królowa Elżbieta, mjr. Bobrowski i pani Helena Sikorska.
  • 7 marca 1941 r. przed Parą Królewską W Brytanii defilują oddziały: 10 Pułk Strzelców Konnych,
    10 Brygada Kawalerii Pancernej. Na czele szwadronu por. Jerzy Iwanowski.
  • 12 kwietnia 1945 r. żołnierze 1 Dywizji Pancernej oswobodzili dwa kobiece obozy – żołnierzy Armii Krajowej w Oberlangen i Niederlangen. Dziewczęta polskie po oswobodzeniu.
  • Czołgi pierwszej Polskiej Dywizji Pancernej w zdobytym Wilhelmshaven,
    bazie niemieckiej Marynarki Wojennej.
  • Pożegnanie z wojskiem. I co dalej…
  • Pierwszy team.
  • Jerzy Iwanowski na Erdemie w ruchu half pas (w ciągu).
  • Pułk. Hans Handler, dyrektor Hiszpańskiej Szkoły Jazdy w Wiedniu,
    udekorowany skórą lamparta i Jerzy Iwanowski.
  • Po wygraniu wyścigu „Płotów”- autor z córką.
  • Znane pismo niemieckie Sankt Georg. Na okładce Jerzy Iwanowski na Erdemie.
    Wygrana Erdema w krajowych mistrzostwach ujeżdżenia.
  • Jerzy Iwanowski i Jego oryginalny team jeźdźców koni Lipizzańskich.
  • Jerzy Iwanowski wraz ze swoim teamem.
  • Główne postacie w historii Teamu Lipizzanerów.
    Od lewej Jack Irvin. Iganz Lauscha, Jerzy Iwanowski i Francis le Riche.
  • Kwiat.
  • Team Lipizzanerów. Wjazd do pokazu.
  • W Rodezji, córka autora wygrywa Grand Prix na Frederycku,
    skacząc ostatnią przeszkodę w rozgrywce 2 m.
  • Dwóch starszych dżentelmenów, Maestoso Solo i Jerzy Iwanowski opuszczają Team.
  • Piknik pod baobabem. Rodezja (obecnie Zimbabwe).
  • Bawoły – Zambia.

/Autor