Archiwa: Ludzie - Legendy Polskiego Jeździectwa

Ludzie

Zbigniew Prus-Niewiadomski

PL/EN

Patron Honorowy: Muzeum Łowiectwa i Jeździectwa, Łazienki Królewskie

Mecenas:

Opiekun: Rodzina i spadkobiercy Zbigniewa Prus-Niewiadomskiego,
Polskie Towarzystwo Powozowe

Żołnierz 1 pułku szwoleżerów J. Piłsudskiego AK. Uczestnik powstania warszawskiego i ‘Akcji Burza’, inicjator odrodzenia sportów zaprzęgowych w Polsce i rajdów długodystansowych. Wybitny znawca konkurencji powożenia.

______________________________________________________________

Ur. 1 stycznia 1922 r. w Warszawie.

Zasłużony działacz Polskiego Związku Jeździeckiego, inicjator odrodzenia sportów zaprzęgowych w Polsce i rajdów długodystansowych, międzynarodowy sędzia PZJ.

Wybitny znawca historii zaprzęgów, konsultant Działu Pojazdów Konnych Muzeum w Łańcucie i Muzeum Łowiectwa i Jeździectwa w Łazienkach, autor fundamentalnych opracowań zabytkowych pojazdów konnych w Polsce, publicysta „Stolicy”, „Konia Polskiego” i wielu innych czasopism.

Członek stowarzyszeń kulturalno-naukowych i kombatanckich, m.in. Światowego Związku Żołnierzy AK, Stowarzyszenia Miłośników Dawnej Broni i Barwy, Polskiego Towarzystwa Heraldycznego.

Odznaczony: Krzyżem Walecznych, Krzyżem Partyzanckim, Krzyżem AK, Warszawskim Krzyżem Powstańczym, Złotą Odznaką PZJ, Odznakami: Zasłużonego Działacza Kultury i Kultury Fizycznej.

Cały artykuł i inne źródła znajdziesz w Polskiej Cyfrowej Bibliotece Jeździeckiej (kliknij)

Autor: Andrzej Novak-Zempliński

Powrót do listy

Zbigniew Prus-Niewiadomski zmarł 8 listopada 1997, w wieku 75 lat. Został pochowany na cmentarzu Powązkowskim w Warszawie (kwatera 59-3-1).

Polska Cyfrowa Biblioteka Jeździecka:

Kliknij poniższe linki, aby przejść do powiązanych materiałów w Polskiej Cyfrowej Bibliotece Jeździeckiej (otworzą się na nowej karcie):

„Zbigniew Prus-Niewiadomski” (2021) – Hanna Polańska

„In memoriam – Zbigniew Prus-Niewiadomski” (1997) – Andrzej Novak-Zempliński

„Karety, Bryczki i uprzęże” (1995) – Zbigniew Prus-Niewiadomski

„Słownik terminologiczny zabytków Z. 2 Zaprzęgi Konne” (1989) – Zbigniew Prus-Niewiadomski

„Style zaprzęgów konnych, styl bałagulski” (1983) – Zbigniew Prus-Niewiadomski

„Style zaprzęgów konnych, styl krakowski” (1983) – Zbigniew Prus-Niewiadomski

„Style zaprzęgów konnych, styl węgierski” (1982) – Zbigniew Prus-Niewiadomski

„Style zaprzęgów konnych, styl angielski” (1981) – Zbigniew Prus-Niewiadomski

„Pojazd konny na znaczkach pocztowych” (1966) – Zbigniew Prus-Niewiadomski

Kliknij aby zwiedzić

Galeria:

1989, otwarcie wystawy stałej MŁiJ w Podchorążówce „Nie tylko o myślistwie”, część „Koń w zaprzęgu i pod wierzch”.
Stoją od lewej prof. Jerzy Krupka – przewodniczący ZG PZŁ, nn, Aleksander Czerwiński – wicedyrektor MWP, nn, Stefan Olech – kierownik Działu Sztuki MŁiJ, prof. Marek Kwiatkowski – kurator Łazienek Królewskich, Piotr Świda – asystent muzealny w Dziale Jeździectwa MŁiJ, Hanna Łysakowska – asystent muzealny w Dziale Jeździectwa MŁiJ, prof. Jerzy Chachuła – kierownik Zakładu Hodowli Koni SGGW, Zbigniew Prus-Niewiadomski – konsultant PZJ w MŁiJ. Foto. Jan Świderski.

01/01/2022/Autor Artur Bober

Ludzie

Wojciech Kossak

PL/EN

Patron Honorowy:

Mecenas: Kasia i Andre Pater

Opiekun: Aleksandra i Bogdan Pater

Wizjoner sztuki. Malarz. Absolwent Szkoły Sztuk Pięknych w Krakowie i Monachium. Autor takich dzieł jak: „Olszynka Grochowska Szarża 5 Pułku Ułanów Zamoyskich”, „Z depeszą”, czy „Odpoczynek ułana”.

______________________________________________________________

Współtwórca Panoramy Racławickiej – Wojciech Kossak, urodził się w Paryżu, sylwestrowej nocy 1856 roku.

Po ojcu chrzestnym – Horacym Vernecie, autorze Śmierci księcia Józefa Poniatowskiego i Bitwy pod Somosierrą, Wojciech otrzymał drugie imię i być może ten fakt wpłynął na jego zamiłowanie do malarstwa i Paryża, chociaż życie związało go na zawsze z Krakowem.

(…)

I tam miało swój początek malarstwo Wojciecha Kossaka, gdzie społeczeństwo spragnione było obrazów o historycznej treści, gloryfikowania dawnego wojska polskiego, podtrzymującego ducha niepodległości i tęsknoty do munduru.

”Był, jak ojciec, malarzem batalistą, twórcą panoram oraz wielkich formatami kompozycji przedstawiających wojenne epizody nie tylko z polskiej historii, lecz także z francuskiej lub niemieckiej, unikał przy tym tematów gloryfikujących wojska, szczególnie pruskiego zaborcy, a jednocześnie – polskich klęsk. Tworzył wiele portretów, najczęściej reprezentacyjne wizerunki europejskiej socjety lub arystokracji. Chętnie sam się portretował, ale nie szukał w studiowaniu swojej twarzy wiedzy o sobie, cech osobowościowych. Autoportret traktował najczęściej jako okazję do godnego zaprezentowania się.”

Wojciech Kossak malował każdego dnia, od wczesnych lat młodzieńczych, najpierw pod czujnym okiem ojca – w Krakowie, później podczas wieloletniej edukacji w Akademii Monachijskiej i w paryskiej Ecole des Beaux-Arts. Nie łatwo młodemu, ambitnemu malarzowi z Polski było zaistnieć w Paryżu. (…)

Cały artykuł i inne źródła znajdziesz w Polskiej Cyfrowej Bibliotece Jeździeckiej (kliknij)

Autor: Iwona Strzelewicz-Ziemiańska

Powrót do listy

Wojciech Kossak zmarł w Krakowie 29 lipca 1942 r., w wieku 86. lat. Powodowany na Cmentarzu Rakowickim w Krakowie (kwatera XIIB-płn-po lewej)

Polska Cyfrowa Biblioteka Jeździecka:

Kliknij poniższe linki, aby przejść do powiązanych materiałów w Polskiej Cyfrowej Bibliotece Jeździeckiej (otworzą się na nowej karcie):

„O dwóch takich co Racławice…” (2021) – I. Strzelewicz-Ziemiańska

„’Fabryczka’ Kossaków…” (2021) – S. Krzysztofowicz-Kozakowska

„Kossakowie ; The Kossaks” [PL+EN] (2016) – Praca zbiorowa

„Kossakowie” [PL, EN] (2015) – S. Krzyształowicz-Kozakowska

„Kossakowie” (2005) – S. Krzyształowicz-Kozakowska

„Kossakowie” (2001) – S. Krzyształowicz-Kozakowska

„Niepospolity ród Kossaków” (2000) – Zespół redakcyjny

„Kossakowie” (1986) – Zespół redakcyjny

„Wojciech Kossak” (1982) – Kazimierz Olszański

„Wspomnienia” (1918) – Wojciech Kossak

Powiązane artykuły:

Wydarzenia

Szarża pod Rokitną 13.06.1915

Dnia 13 czerwca 1915 r. ułani Dunin-Wąsowicza wysławiają się pamiętną po wszystkie czasy dla oręża polskiego szarżą rokitniańską. Wstrząsnęła ona frontami obu armii zaborczych.

Czytaj więcej…

Wydarzenia

Wielka bitwa kawalerii pod Komarowem

31.08.1920, 100 lecie Cudu nad Wisłą. Zatrzymanie przed strategicznym Zamościem i rozbicie pod Komarowem 1 Armii Konnej S. Budionnego.

Czytaj więcej…

Ludzie

Juliusz Kossak

Genialny polski malarz, rysownik i ilustrator. Jego ulubionym tematem prac były konie i malarstwo historyczne.

Czytaj więcej…

Galeria:

Autoportret z koniem na polowaniu. 1924. Muzeum Narodowe, Warszawa.

30/12/2021/Autor Artur Bober

Ludzie

Wiesław Hartman

PL/EN

Patron Honorowy:

Mecenas:

Opiekun: Rodzina Wiesława Hartmana

Srebrny drużynowy medalista IO Moskwa 1980, wielokrotny medalista Mistrzostw Polski w skokach przez przeszkody. Instruktor jeździectwa.

______________________________________________________________

Urodził się 23 października 1950 roku w Kwidzynie. Powiat Kwidzyn, województwo gdańskie. Ojciec Jan. Matka Helena z domu Wójcik. Siostra Krystyna. Brada Ryszard I Andrzej. Żona Stanisława z domu Madej. Córka Karolina. Synowie Sławomir, Krzysztof, Maciej. Absolwent Mechanicznej Szkoły Zawodowej, Jeździeckich Kursów Trenerskich. Zawodnik Jeździeckiego Ludowego Klubu Sportowego Nadwiślanin w Kwidzynie.

Igrzyska Olimpijskie
Moskwa 20 lipca – 3 sierpnia 1980 – w Pucharze Narodów srebrny medal na Nortonie w wspólnie z Janem Kowalczykiem na Artemorze, Marianem Kozickim na Bremenie, Januszem Bobikiem na Szampanie. Szóste miejsce w Indywidualnym Konkursie Skoków przez Przeszkody na Nortonie.

Mistrzostwa Europy w skokach przez przeszkody:
Rotterdam, Holandia 15-19 sierpnia 1979
w Pucharze Narodów dziewiąte miejsce na Nortonie I Inwałdzie wspólnie z Janem Kowalczykiem na Artemorze I Radarze, Januszem Bobikiem na Szampanie I Zygzaku, Krzysztofem Ferensteinem na Kobryniu.
Hickstead, Anglia 28 – 31 lipca 1983 – w Pucharze Narodów dziesiąte miejsce na Nortonie wspólnie z Rudolfem Mrugałą na Gaudeamusie, Toledo, Bohdanem Sas-Jaworskim na Bremenie, Janem Kowalczykiem na Artemorze, Januszem Bobikiem na Szampanie.

Mistrzostwa Polski w skokach przez przeszkody:
Warszawa 22 – 26 września 1976 – srebrny medal na Nortonie.
Warszawa 27 – 30 lipca 1978 – srebrny medal na Nortonie.
Warszawa 26 – 29 września 1980 – srebrny medal na Nortonie.
Warszawa 27 – 29 maja 1983 – brązowy medal na Nortonie.
Łobez 13-15 czerwca 1986 – brązowy medal na Harde.

(…)

Cały artykuł i inne źródła znajdziesz w Polskiej Cyfrowej Bibliotece Jeździeckiej (kliknij)

Autor: Witold Duński

Powrót do listy

Wiesław Hartman zmarł w Kwidzynie 24 listopada 1971 r., w wieku 71. lat.
Został pochowany na Cmentarzu Komunalnym w Kwidzynie.

Polska Cyfrowa Biblioteka Jeździecka:

Kliknij poniższe linki, aby przejść do powiązanych materiałów w Polskiej Cyfrowej Bibliotece Jeździeckiej (otworzą się na nowej karcie):

„Wiesław Hartman” (2012) – Witold Duński

„Wiesław Hartman (1950-2021)” (2012) – olimpijski.pl

„XXII Igrzyska Olimpijskie Moskwa” (1980) – Eryk Brabec

IO Moskwa 1980 – Skoki przez przeszkody [RU] | FILM

Zobacz powiązane artykuły:

Konie

NORTON (EFFORT-NEKANDA)

Srebro drużynowo i 6 miejsce indywidualnie na Igrzyskach Olimpijskich w Moskwie w 1980 roku to największe sukcesy Nortona dosiadanego przez Wiesława Hartmana.

Czytaj więcej…

Wydarzenia

XXII letnie Igrzyska Olimpijskie – Moskwa 1980

29 lipca 1980 – srebrny medal drużynowy w IO Moskwa 1980.
3 sierpnia 1980 – złoty medal indywidualny – Jan Kowalczyk i Artemor.

Czytaj więcej…

Galeria:

Dzień szczęścia, Wiesław Hartman siedzi na Nortonie na Stadionie w Łużnikach w Moskwie (1980). Srebrny medal w Pucharze Narodów.

26/11/2021/Autor Artur Bober

Ludzie

Michał Toczek

PL/EN

Patron Honorowy: Dagmara Misakiewicz-Ciupińska

Mecenas:

Opiekun: Agata Duda

Żołnierz, major, artylerzysta. Jeździec i trener. Odznaczony m. inn. 3. krotnie Krzyżem Walecznych. Zwycięzca PN, Nowy Jork 1926 r., Nicea 1926 Hamlet 2.20. (II m.),

______________________________________________________________

Michał Toczek urodził się 27 września 1889 r. w Nozdrzcu w rodzinie Wojciecha Toczka i Katarzyny z Sochackich. W rodzinnej miejscowości ukończył szkołę powszechną. Od najmłodszych lat kochał konie. Zżył się z nimi i je rozumiał.

Od 1 września 1901 r. do 27 maja 1909 r. był uczniem C. K. Gimnazjum w Przemyślu z polskim językiem wykładowym. 27 maja 1909 r. złożył egzamin dojrzałości. W okresie od 1 października 1909 r. do 15 czerwca 1913 r. studiował prawo na Uniwersytecie Jana Kazimierza we Lwowie. 15 czerwca 1913 r. otrzymał absolutorium prawnicze. Jako absolwent prawa złożył z dobrym wynikiem dwa egzaminy prawnicze: historyczny i polityczny oraz jeden ścisły egzamin państwowy.

(…)

Nasz bohater należał do zaszczytnego grona patriotów, które – jak to mówił sam Królikiewicz – zwracając się do Polonii, nie bawiło się „jeno w zawody” w armii polskiej i skakało po mistrzowsku przed publicznością, „lecz i podczas wojny, gdy ta się zdarzy”, a pierś pokryta orderami była najlepszym tego dowodem.

(…)

Jego prośba – „Pamiętajcie o Polsce, której my służymy.” – skierowana do rodaków w Stanach Zjednoczonych jest ciągle aktualna.

(…)

Cały artykuł i inne źródła znajdziesz w Polskiej Cyfrowej Bibliotece Jeździeckiej (kliknij)

Autor: Agata Duda

Powrót do listy

Michał Toczek zmarł w Przemyślu 30 października 1971 r., w wieku 82. lat.
Został pochowany na Cmentarzu Komunalnym na Zasaniu (kwatera 17, rząd 9, numer grobu 5).

Polska Cyfrowa Biblioteka Jeździecka:

Kliknij poniższe linki, aby przejść do powiązanych materiałów w Polskiej Cyfrowej Bibliotece Jeździeckiej (otworzą się na nowej karcie):

„Mjr Michał Toczek mistrz hipiki” (2021) – Agata Duda

„Majora Michała Toczka konna droga…” (2021) [fragmenty] – Agata Duda

„Polscy jeźdźcy olimpijscy okresu międzywojennego część II” (2019) – Hanna Łysakowska

„Polscy jeźdźcy olimpijscy okresu międzywojennego część I” (2018) – Hanna Łysakowska

„Jeźdźcy-Olimpijczycy Drugiej Rzeczypospolitej” (2012) – Renata Urban

„Michał Toczek” (2012) – Witold Duński

„Jeźdźcy olimpijscy” (2000) – Hanna Łysakowska

„Od Nicei do Nowego Yorku” (1927) – Adam Królikiewicz

Zobacz powiązane artykuły:

Wydarzenia

Madison Square Garden – Biało-Czerwony Puchar Narodów 25.11.1926

25 listopada 1926, polscy jeźdźcy wygrali w Nowym Jorku prestiżowy Puchar Narodów. Sukces ten traktowany był jako emanacja narodowego ducha i demonstracja siły polskiej armii.

Czytaj więcej…

Galeria:

1 Nagroda w Międzynarodowym Konkursie Hipicznym o Puchar Narodów, Warszawa 1927 r., nr inw. 2280/M. Fot. ze zbiorów Muzeum Sportu i Turystyki w Warszawie.

30/10/2021/Autor Artur Bober

Ludzie

Jan Karol Chodkiewicz

PL/EN

Patron Honorowy:

Mecenas:

Opiekunowie: Grzegorz Krzyżaniak

Hetman wielki litewski. Jeden z najwybitniejszych europejskich dowódców wojskowych początku XVII wieku.

______________________________________________________________

Kiedy w 1605 roku pod Kircholmem rozgromił Szwedów, gratulowali mu cesarz Rudolf II, angielski król Jakub I, a nawet szach Persji. Jego portrety wieszali w swoich pałacach osmański sułtan i toskańscy książęta. „Zupełnie się okazałeś być najchwalebniejszym i najmędrszym wodzem” – pisał do zwycięzcy papież Paweł V.

Nieśmiertelną sławę zdobył w czasie walk ze Szwedami w Inflantach. Kircholm, gdzie hetman pokonał ponad trzykrotnie liczniejszego wroga, wszedł do panteonu największych polskich triumfów. Znalazł się też w wykazie bitew uwiecznionych przy Grobie Nieznanego Żołnierza w Warszawie.

Słusznie podkreśla się znaczenie husarii w tej batalii, ale samo rzucenie w bój „skrzydlatych rycerzy” bynajmniej nie rozstrzygnęło sprawy. O wyniku starcia w dużej mierze zadecydował geniusz człowieka, który stał za posunięciami Polaków – Jana Karola Chodkiewicza.

(…)

Cały artykuł i inne źródła znajdziesz w Polskiej Cyfrowej Bibliotece Jeździeckiej (kliknij)

Autor: Michael Morys Twarowski

Powrót do listy

Kliknij poniższe linki, aby przejść do powiązanych materiałów w Polskiej Cyfrowej Bibliotece Jeździeckiej (otworzą się na nowej karcie):

„Wodzowie Polski – Jan Karol Chodkiewicz” (1938) – Edmund Oppman

„Jan Karol Chodkiewicz – Polscy Bogowie Wojny” (2019) – Michael Morys Twarowski

Chocim 1621 | FILM

„Chocim 1621” (1988) – Leszek Podhorodecki

Anonimowy portret Jana Karola Chodkiewicza z 17 wieku.

24/09/2021/Autor Artur Bober

Ludzie

Michał Gutowski

PL/EN

Patron Honorowy:

Mecenas:

Opiekunowie: Krystyna Rudowska

Olimpijczyk. Rtm, 17 pułk ułanów wielkopolskich. Kawaler m. innymi orderu Wojennego Virtuti Militari, Legii Honorowej, Krzyża Walecznych 5 razy. Generał w stanie spoczynku.

______________________________________________________________

Urodzony 14 września 1910 roku w Maciszewicach. Zmarł 23 sierpnia 2006 roku w Warszawie. Został Pochowany na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach.

We wrześniu 1999 roku środowisko jeździeckie obiegła wiadomość o wizycie w Polsce generała Michała Gutowskiego – przedwojennego kawalerzysty, olimpijczyka, od zakończenia wojny mieszkającego w Kanadzie.

Dzięki staraniom Polskiego Związku Jeździeckiego generał Gutowski był wykładowcą na zajęciach specjalnej sesji kursu trenerskiego organizowanego w Stadzie Ogierów w Łącku. Tam miałem okazję spotkać się z człowiekiem tworzącym legendę międzywojennego jeździectwa polskiego – jednym z niewielu pamiętających i uczestniczących w sukcesach polskich jeźdźców w zmaganiach na arenach międzynarodowych.

Pan Michał Gutowski miał wtedy 89 lat. Znajdował się w doskonałej kondycji fizycznej i umysłowej. Oglądając w Łącku filmy z jego 88 urodzin, podczas których jeździł konno pokonując płynnie i stylowo przeszkody krosowe trudno było ukryć podziw i oprzeć się refleksji nad własną przyszłością.
(…)

Cały artykuł i inne źródła znajdziesz w Polskiej Cyfrowej Bibliotece Jeździeckiej (kliknij)

Autor: Jacek Grobelny

Powrót do listy

Kliknij poniższe linki, aby przejść do powiązanych materiałów w Polskiej Cyfrowej Bibliotece Jeździeckiej (otworzą się na nowej karcie):

Powrót Olimpijczyka | FILM
„Nie masz pana nad ułana” – Jacek Grobelny
„Michał Gutowski” (2012) – Witold Duński
„Uroczyste spotkanie z Michałem Gutowskim” (2004) – Andrzej Grzybowski
„Generał Michał Gutowski nie żyje” (2006) – Iwo Cyprian Pogonowski
„Ostatni Mohikanin” (1995) – Witold Domański
„Curriculum vitae” – Michał Gutowski

Spotkanie ówczesnego trenera kadry WKKW Artura Bobera, z gen. Michałem Gutowskim. Wernisaż Korfowe. Lata 90.

23/08/2021/Autor Artur Bober

Ludzie

Marek Zaleski

PL/EN

Patron Honorowy:

Mecenas:

Opiekunowie: Rodzina Marka Zaleskiego

Jeździec, hodowca, trener, działacz Polskiego Związku Jeździeckiego. Jeden z architektów legendy polskiego powożenia.

______________________________________________________________

Urodzony 12 maja 1950 roku w Łodzi. Zmarł 03 lipca 2021 roku w Poznaniu. Został pochowany na cmentarzu w Warszawie.

Przeczytajcie pierwszą część biografii Marka Zaleskiego, który wraz z Kazimierzem Stawińskim (SO Starogard Gdański), Czesławem Matławskim (SO Gniezno), Andrzejem Osadzińskim (SO Bogusławice), Tadeuszem Czermińskim (SO Sieraków), Zbigniewem Dąbrowskim (SO Książ), Zbigniewem Markowieczem (SO Starogard Gdański) był kontynuatorem sukcesów polskiego powożenia:

(…)
„Ojciec Wacław. Matka Hanna z domu Zielińska. Żona Renata z domu Dziurla. Absolwent Szkoły Głównej Planowania i Statystyki, Akademii Rolniczej w Lublinie.

Jeździectwo ma we krwi. Dziadek, Kazimierz Zaleski, pracował na Torze Wyścigów Konnych na Służewcu. Ojciec, Wacław Zaleski, Kawaler Orderu Wojennego Virtuti Militari – jeździec, oficer 1 Pułku Strzelców Konnych.”
(…)

Cały artykuł i inne źródła znajdziesz w Polskiej Cyfrowej Bibliotece Jeździeckiej (kliknij)

Autorzy: Witold Duński, Stefan Kęszycki
Autor zdjęć: Piotr Czyrwik

Powrót do listy

Kliknij poniższe linki, aby przejść do powiązanych materiałów w Polskiej Cyfrowej Bibliotece Jeździeckiej (otworzą się na nowej karcie):

„Marek Zaleski” (2012) – Witold Duński

Zobacz osiągnięcia polskiego powożenia…

Respekt – Polskie Powożenie | Winners 100 Gwiazd

Uroczystość odsłonięcia rzeźby Respekt – Polskie Powożenie (Lando Ptakowice).

20/08/2021/Autor Artur Bober

Ludzie

Jan Kozietulski

PL/EN

Patron Honorowy:

Mecenas:

Opiekunowie: Andrzej Zygmunt Rola-Stężycki, Redakcja portalu Napoleon.org.pl

Kawalerzysta. Szef 3. szwadronu 1. Pułku Lekkokonnego Polskiego Gwardii Cesarskiej. Pierwszy dowódca słynnej szarży pod Samosierrą w 1808 r.

______________________________________________________________

Urodzony 4 lipca 1778 roku w Skierniewicach.

„Rycerz Somosierry i wagramskich bojów, Smoleńska, Jarosławca, nadelbiańskich znojów, nieodstępny towarzysz Przetwórcy Europy… czyli Jan Kozietulski, jeden z najsłynniejszych polskich napoleonidów, nie miał wielkiego szczęścia do historyków, a imię jego sławili przede wszystkim poeci i pisarze. Im właśnie zawdzięcza największy rozgłos, a tymczasem nawet data jego urodzenia budzi kontrowersje…

(…)

Młody absolwent Szkoły Rycerskiej, jako ulubieniec Czartoryskich, miał znakomite widoki na karierę w wojsku, ale po trzecim rozbiorze stał się poddanym Fryderyka Wilhelma III i siłą rzeczy wojsko musiało zaczekać.

Chciwy zasług wojennych umysł młodzieńca rwał się ku legionom zbierającym się we Włoszech… ale zapędy te powstrzymał ojciec i tak Jan spędzał czas na bankietach i pijatykach, będąc typowym przedstawicielem ówczesnej złotej młodzieży z kręgu Walickich, Łubieńskich, czy Krasińskich. Kontakty owe zaowocowały wstąpieniem Kozietulskiego do Towarzystwa Przyjaciół Ojczyzny, któremu prezesował Wincenty Krasiński.

(…)

Dopiero późną jesienią 1806 r. Przyjaciele Ojczyzny, a wraz z nimi Kozietulski, dostali szansę na wykazanie się rzeczywistym patriotyzmem. Wówczas to, na wezwanie Dąbrowskiego i Wybickiego, wyruszyli jako Gwardia Honorowa naprzeciw Napoleona z Warszawy do Poznania aby …mu drogę zabiegli na granicach ziemi naszej, witali jak zbawcę i o przywrócenie narodu prosili… Zamysły owe wówczas się nie powiodły, uprzedziła ich bowiem poznańska gwardia Jana Nepomucena Umińskiego.

Jedynym pożytkiem z tej eskapady było to, że Dąbrowski wcielił przybyłą do Poznania warszawską młodzież do wojska polskiego, a Krasiński wyjednał sobie przywilej tworzenia w stolicy Gwardii Honorowej.

Patenty na jej podkomendantów uzyskali Kozietulski i Tomasz Łubieński.

Dopiero po przybyciu Napoleona do Warszawy tutejsza młodzież mogła wykazać się jako eskorta cesarza w jego codziennych przejażdżkach po stolicy.

Od tej też pory Kozietulski stale przebywał przy osobie cesarza, towarzysząc mu również, gdy ten ruszył na linie frontu, by przyglądać się walkom zwieńczonym bitwami pod Gołyminem i Pułtuskiem. (…)”

Cały artykuł i inne źródła znajdziesz w Polskiej Cyfrowej Bibliotece Jeździeckiej (kliknij)

Autor: Włodzimierz Nabywaniec / Napoleon.org.pl

Powrót do listy

Jan Kozietulski zmarł w Warszawie 3 lutego 1821. roku, w wieku 43 lat. Pochowany w lutym 1821 roku w podgrójeckim Belsku Dużym.

Polska Cyfrowa Biblioteka Jeździecka:

Kliknij poniższe linki, aby przejść do powiązanych materiałów w Polskiej Cyfrowej Bibliotece Jeździeckiej (otworzą się na nowej karcie):

„Kozietulski herbu Abdank” (2014) – Andrzej Zygmunt Rola-Stężycki

„Baron Cesarstwa Francuskiego” (2009) – Andrzej Zygmunt Rola-Stężycki

„Fatalna pomyłka” (2001) – Andrzej Zygmunt Rola-Stężycki

„Kozietulski Jan” – Włodzimierz Nabywaniec

Pułkownik Kozietulski – Legenda Szwoleżerów FILM

Jan Kozietulski – Jestem Dumny Bohaterowie Skierniewic FILM

Galeria:

Popiersie Jana Kozietulskiego przed budynkiem Muzeum Okręgowego w Suwałkach
Źródło: www.muzeum.suwalki.info

04/07/2021/Autor Artur Bober

Ludzie

Kazimierz Gzowski

PL/EN

Patron Honorowy: Poznańskie Stowarzyszenie Olimpijskie

Mecenas: ..In Pectore

Opiekun: Klub Sportowy Jumping Events Poznań

Rtm. 15 pułk ułanów Poznańskich. Srebrny medalista IO w Amsterdamie 1928r. w konkurencji skoki przez przeszkody, na koniu Mylord.

______________________________________________________________

Urodzony 8 października 1901 roku w Rostowie nad Donem w Rosji.

Ojciec Aleksander. Matka Wanda z domu Scipio del Campo. Absolwent Gimnazjum w Śmiele, gubernia kijowska, Szkoły Podchorążych Piechoty w Warszawie, Centralnej Szkoły Kawalerii w Grudziądzu, Centralnej Szkoły Gimnastyki i Sportu w Poznaniu. Podoficer 11 Pułku Ułanów Dońskich w Ochotniczej Armii Rosyjskiej, 2 Pułku Dragonów rotmistrza Kossaka, 3 Samodzielnego Dywizjonu Strzelców Granicznych, 6 Pułku Strzelców Konnych, 1 Pułku Szwoleżerów, podporucznik 15 Pułku Ułanów Poznańskich.
(…)

Amsterdam 17 maja – 12 sierpnia 1928 – srebrny medal na Mylordzie w Pucharze Narodów wspólnie z Michałem Antoniewiczem-Woysym na Readgledtcie, Kazimierzem Szoslandem na Alim. W indywidualnym Konkursie Skoków przez Przeszkody był z Mylordem czwarty.

Zanim został medalistą olimpijskim w 1928 roku, to najpierw był żołnierzem.
(…)

Od 1919 roku starszy strzelec Kazimierz Gzowski walczył o Polskę w 2 Pułku Dragonów. Od 6 sierpnia 1919 roku był kapralem w 6 Pułku Strzelców Konnych. Od września 1920 roku bił się jako plutonowy w szwadronie ciężkich karabinów maszynowych 1 Pułku Szwoleżerów.

Czytaj więcej… (po kliknięciu przejdziesz do Polskiej Cyfrowej Biblioteki Jeździeckiej)

Autor: Witold Duński

Powrót do listy

Kazimierz Gzowski zmarł zmarł 25 czerwca 1986 roku w Londynie., w wieku 85. lat.

Polska Cyfrowa Biblioteka Jeździecka:

Kliknij poniższe linki, aby przejść do powiązanych materiałów w Polskiej Cyfrowej Bibliotece Jeździeckiej (otworzą się na nowej karcie):

„Polscy jeźdźcy olimpijscy okresu międzywojennego część II” (2019) – Hanna Łysakowska

„Polscy jeźdźcy olimpijscy okresu międzywojennego część I” (2018) – Hanna Łysakowska

„Kazimierz Gzowski” (2012) – Witold Duński

„Jeźdźcy-Olimpijczycy Drugiej Rzeczypospolitej” (2012) – Renata Urban

„Jeźdźcy olimpijscy” (2000) – Hanna Łysakowska

„Honorowa Odznaka Jeździecka” (1936) – Redakcja czasopisma Jeździec i Hodowca

„Jeźdźcy polscy na IX Olimpjadzie” (1928) – Leon Kon

„Gzowski Kazimierz Aleksander” – Zespół redakcyjny

Galeria:

Odznaka Pułkowa 6 Pułku Strzelców Konnych.

03/06/2021/Autor Artur Bober

Ludzie

Wacław Rzewuski

PL/EN

Patron Honorowy: Jerzy Wojciech Sienkiewicz

Mecenas: Bogusław Lustyk

Opiekunowie: Petroniusz Frejlich, Krzysztof Czarnota

Romantyk, hodowca koni, hetman polny koronny. Potomek najstarszych i najpotężniejszych rodów Rzeczypospolitej. „Złotobrody emir”.

______________________________________________________________

Urodzony 15 grudnia 1784 we Lwowie. Zginął 14 maja 1831 roku w bitwie pod Daszowem.

(…) Jeden z biografów Wacława, Antoni Józef Rolle, zauważył:

„[…] życie Emira, choć tylekroć razy opowiedziane, należycie jeszcze zbadanym nie zostało, a wdzięczny to i pouczający nawet dla badacza temat”.

Dziś, mimo iż od bitwy daszowskiej powstało dwadzieścia poświęconych Rzewuskiemu utworów literackich i niemal drugie tyle opracowań na jego temat, powyższe stwierdzenie pozostaje aktualne. Zagadnienie postaci hrabiego nie doczekało się gruntownych i całościowych badań. Wspomniane opracowania w większości odnoszą się do wybranych fragmentów jego życia, wiele z nich powstało w oparciu o pojedyncze, lub niewiarygodne źródła.

O ile „hipologiczny” i „arabski” wątek biografii Emira stanowił przedmiot zainteresowania orientalistów czy hodowców koni czystej krwi, badacze zajmujący się zagadnieniem polskiej działalności konspiracyjnej i patriotycznej w XIX wieku, nie poświęcili Rzewuskiemu zbyt wiele uwagi. A przecież to temat niesłychanie ciekawy. Już Lucjan Siemieński pisał o Wacławie:

„Nie znam też człowieka, któryby w naszych prozaicznych czasach tyle dostarczył poetycznego wątku co on, nietylko całem życiem, lecz nawet i śmiercią. Poledz wśród boju byłoby rzeczą zwyczajną – tylu innych tak ginęło i ginie – ale ginąć tajemniczo – bez śladu… nie każden potrafi”

Piotr Jaxa Bykowski, jeden z XIX-wiecznych biografów Rzewuskiego, zdawał sobie sprawę z niedoskonałości powstałych dotąd opracowań. Podkreślał potrzebę wypełnienia istniejącej luki, poprzez przeprowadzenie gruntownych badań źródłowych. W 1879 roku napisał:

„Z połączenia tedy naszych monografij [dotyczących Wacława Rzewuskiego – F. K.] może ktoś, rzeczy bliżej jeszcze świadomy, utworzy jedne całość” (…)

Zapraszamy do zapoznania się z rozprawą, która podejmuje próbę przedstawienia całości zagadnienia, tj. biografii Wacława „Emira” Rzewuskiego, ocenę jego dokonań, opis losów jego potomków i historii rodu Rzewuskich od ich legendarnych, baśniowych początków.

Czytaj więcej… (po kliknięciu przejdziesz do Polskiej Cyfrowej Biblioteki Jeździeckiej)

Autor: Filip Kucera