Archiwa: Ludzie - Legendy Polskiego Jeździectwa

Władysław Podkowiński

Patron Honorowy:

Mecenas:

Opiekun:

________________________________________________________________________

Polski malarz i ilustrator, prekursor impresjonizmu w Polsce.
________________________________________________________________________

4 lutego 1866 roku w Warszawie urodził się Władysław Podkowiński – malarz targany serdeczną męką, opluwany przez krytykę, wyszydzany przez „szanowną” publiczność, szedł szybko ku ciemności wiekuistej ten, który darł się do świata, który chciał w dziełach swych uwięzić światło. Ogromny talent, szlachetny charakter.

Władysław Podkowiński obok Józefa Pankiewicza należy do prekursorów polskiego malarstwa, które korzystało z założeń francuskiego impresjonizmu. W 1889 roku obaj artyści odwiedzili Paryż, gdzie wspólnie podziwiali wystawę Paula Cezanne’a i Claude’a Moneta.

Po powrocie do prowincjonalnej wówczas Warszawy kontrastującej w nastrojach z pełnym życia Paryżem obaj malarze podjęli próbę eksperymentów impresjonistycznych wykorzystując swoje paryskie doświadczenia.

Pokaz w 1890 roku w warszawskiej galerii – w Salonie Krywulta wywołał burzę protestów i negatywnych komentarzy. Krytyka artystyczna pisała: Widziałem jeno grubo kładzione plamy żółte, ultramarynowe, pomieszane w bezładny chaos (…) Pytaliśmy całkiem poważnie, azali do okulisty posłać mamy samych siebie czy też twórców niezapomnianych fantazji impresjonistycznych.

Czytaj więcej… (po kliknięciu przejdziesz do Polskiej Cyfrowej Biblioteki Jeździeckiej)

Autor tekstu: Urszula Kozakowska Zaucha

Powrót do listy

Kliknij poniższe linki, aby przejść do powiązanych materiałów w Polskiej Cyfrowej Bibliotece Jeździeckiej (otworzą się na nowej karcie):

„Szał uniesień czyli koński skandal w warszawskiej Zachęcie” (2020) – Stefania Krzysztofowicz-Kozakowska

„Władysław Podkowiński, Szał” (2020) – Urszula Kozakowska Zaucha

PODKOWIŃSKI. PASJA I NAMIĘTNOŚĆ | FILM

„Szał uniesień” – Władysław Podkowiński, 1894

Zobacz więcej obrazów w PCBJ

05/01/2021/Autor Artur Bober

Ludzie

Michał Woysym-Antoniewicz

Patron Honorowy:

Mecenas:

Opiekun: Piotr Jan Woysym-Antoniewicz, Muzeum Sportu i Turystyki,

________________________________________________________________________

Urodził się 7.07.1897 r . w Krakowie. Ukończył gimnazjum i Oficerską Szkołę Kawalerii. Przez 6 semestrów studiował prawo i administrację na Uniwersytecie Jagiellońskim.

Wstąpił do armii austriackiej i uczestniczył w I wojnie światowej. Został internowany na Węgrzech, po czym znów walczył na froncie (włoskim) w 1. Pułku Ułanów Austriackich. Po wojnie powrócił do Krakowa. 22. 11. 1918 r. wstąpił do Wojska Polskiego (ppor.). Od 1.01. 1919 r. służył w 2. Pułku Szwoleżerów Rokitniańskich, z którym walczył na Śląsku (1920), Pomorzu, brał udział w ofensywie kijowskiej a także w uroczystości zaślubin Polski z Bałtykiem (10.2. 1920). Po wojnie w latach 1924-29 szkolił szwoleżerów i strzelców konnych w Centrum Wyszkolenia Kawalerii w Grudziądzu, zaś od 1930 r. do 1924 r. był instruktorem jazdy konnej. W 1936 r. został mianowany na głównego inspektora koni w Tarnopolu.

21. 6. 1924 r. ze względu na doskonałe umiejętności jeździeckie został skierowany na kurs kadry olimpijskiej w Grudziądzu. Wystartował na Olimpiadzie dopiero w 1928 r. w Amsterdamie, gdzie zdobył dwa medale: brązowy w konkursie drużynowym (partnerzy: K. Rómmel, J. Trenkwald) w WKKW ( 3m. na 14 start. z wynikiem 5067, 92 pkt.) oraz srebrny podczas drużynowego (partnerzy: C. Gzowski, K. Szosland) konkursu skoków (2m. na 14 start. z wynikiem 8 pkt.). Indywidualnie zajął 19 miejsce w WKKW (na 46 zaw. z wynikiem 1822, 50 pkt.), w skokach był 20. (na 46 zaw. z wynikiem 6pkt). Startował na Mojej Miłej (WKKW) i Readgleadtcie (skoki).

Uczestniczył 4- krotnie w Pucharze Narodów, gdzie 2 razy triumfował – w Nowym Jorku (1927) i w Warszawie (1928).
Jego kariera sportowa została przerwana ze względu na wypadek jaki odniósł podczas jednego z treningów (został przygnieciony przez konia, jedynym ratunkiem była operacja podczas której usunięto mu płuco). Po długiej rekonwalescencji powrócił do wyczynowego sportu.

W 1939 r. brał udział w walkach na froncie. Do 1945 r. był więziony w obozach niemieckich Kaiserslautern, Luckenwalde i Ganshagen. Po wojnie zamieszkał na stałe w USA, gdzie pracował jako trener. Ożenił się z Zofią Brengosz.

Za swoje bohaterskie czyny podczas walk został 3-krotnie odznaczony Krzyżem Walecznych.

Zmarł 12.12.1989 r. w Austin w Teksasie.

Autor wpisu: Muzeum Sportu i Turystyki w Warszawie

Powrót do listy

Kliknij poniższe linki, aby przejść do powiązanych materiałów w Polskiej Cyfrowej Bibliotece Jeździeckiej (otworzą się na nowej karcie):

„Michał Woysym-Antoniewicz” (2012) – Witold Duński

„W obronie przez nas obranego systemu jazdy konnej” (1932) – Michał Woysym-Antoniewicz, Józef Trenkwald

„Jeźdźcy-Olimpijczycy Drugiej Rzeczypospolitej” fragmenty – Renata Urban

„Od Nicei do Nowego Yorku” (1927) – Adam Królikiewicz

„Sport jeździecki w broniach konnych II Rzeczypospolitej” (1974) – Zygmunt Bielecki

Zdjęcia archiwalne związane z Legendą.

Brązowy medal Michała Woysym-Antoniewicza w jeździeckim drużynowym WKKW zdobyty na Igrzyskach IX Olimpiady w Amsterdamie w 1928 roku. Dzięki Uprzejmości Muzuem Sportu i Turystyki w Warszawie.

Odznaka sędziowska Michała Woysyma-Antoniewicza z Igrzysk XI Olimpiady, Berlin, 1936

12/12/2020/Autor Artur Bober

Ludzie

Andrzej Gniazdowski

Patron Honorowy: prof. dr hab. n. med. Andrzej Lange

Mecenas: Anna i Artur Bober, BoberTeam Sp. z o.o.

Opiekun: Maciej Gniazdowski i Maria Gniazdowska

________________________________________________________________________

Andrzej Gniazdowski urodził się 29 września 1941 roku w Miszewie Murowanym w województwie mazowieckim. Od dziecka był związany z końmi, a miłość do nich zaszczepił w nim jego ojciec Jerzy Gniazdowski. Ukończył Liceum Ogólnokształcące w Strzelcach Opolskich w roku 1959. Początkowo planował iść na zootechnikę, jednak jego ojciec wytłumaczył mu, że lepszą dla niego drogą będzie weterynaria, której absolwentem został w roku 1966 na Akademii Rolniczej we Wrocławiu uzyskując tym samym tytuł lekarza weterynarii.

Po studiach opiekował się stadninami w Łącku, Stubnie, Strzegomiu, Książu i Pępowie. W 1972 roku za namową Macieja Świdzińskiego trafił do Golejewka, gdzie zajmował się stadniną przez 30 lat. To tu zyskał największy rozgłos, a przyniosła mu go klacz Konstelacja, zwyciężczyni Derbów, Oaks, a także najlepsza klacz w Polsce, jeśli chodzi o przychówek. Gdy okazało się, że ma skręt jelit przeprowadził na niej pomyślną operację, co było pierwszym takim wydarzeniem w historii stadniny w Golejewku.

W swojej karierze zawodowej Andrzej Gniazdowski organizował lecznicę weterynaryjną w Pakosławiu z siedzibą w Golejewku (1973 r.), Ośrodek Zwalczania Niepłodności Krów i Chorób Wymion w Rawiczu (1979 r.), a także pracował w Rejonowym Inspektoracie Weterynarii w Rawiczu, gdzie w latach 1988-1995 pełnił funkcję kierownika. Wraz z synem Maciejem prowadził własną lecznicę, założoną w 1996 roku, gdzie zajmował się głównie leczeniem zaburzeń rozrodu oraz położnictwem i inseminacją koni. Do ostatnich dni był aktywny zawodowo jeżdżąc do hodowców w Wielkopolsce, na Dolnym Śląsku oraz Ziemi Lubuskiej.

Andrzej Gniazdowski jest autorem książki „Gdy zachoruje koń” będącej poradnikiem dla młodych lekarzy weterynarii.

Autor: Jerzy Gniazdowski

Powrót do listy

Kliknij poniższe linki, aby przejść do powiązanych materiałów w Polskiej Cyfrowej Bibliotece Jeździeckiej (otworzą się na nowej karcie):

„Gdy zachoruje koń” (2010) – Andrzej Gniazdowski

„Gniazdowscy. Weterynarze nie do zdarcia” (2019) – Honorata Dmyterko

„List otwarty do Pana Ministra Rolnictwa Krzysztofa Jurgiela” (2016) – Andrzej Gniazdowski

07/12/2020/Autor Artur Bober

Ludzie

Stanisław Gepner

Patron Honorowy:

Mecenas:

Opiekun: Wanda Gepner-Augustin,
Aldona Cholewianka-Kruszyńska

________________________________________________________________________

Stanisław Gepner herbu własnego (26/05/1889- 26/11/1965) był wybitnym znawcą historycznego umundurowania uzbrojenia oraz historycznych wyjazdowych pojazdów zaprzęgowych.

Był także malarzem i rysownikiem. Studia malarskie podczas nauki w warszawskim gimnazjum pobierał u Karola Ciszewskiego oraz podczas pobytu w Wiedniu (ukończył jednoroczny Abiturientenkurs w Akademii Handlowej w Wiedniu w 1913), gdzie uczęszczał do Kunstgewerbeschule.

Od 1914 do 1917 w wojsku rosyjskim, od 1918 do 1920 służył w kawalerii polskiej. Od 1919 roku rotmistrz. Od 1921 do 1929 w 20 pułku ułanów. Od 1932 do 1946 roku był kustoszem i współtwórcą wraz z Bronisławem Gembarzewskim Muzeum Wojska w Warszawie.

Podczas okupacji w działał w konspiracji, pod pseudonimem „Kostka”, od 1944 w randze majora AK. W latach 1946-1948 był kustoszem Muzeum Narodowego, oddziału w Wilanowie, od 1948 do 1950 Dyrektorem Państwowego Ośrodka Muzealnego w Łańcucie.

Równolegle do pracy zawodowej zajmował się twórczością malarską – tworząc przede wszystkim rysunki i akwarele oraz metaloplastykę o tematyce hipicznej i dotyczącej historycznego umundurowania. Zlustrował także Album Wojska Polskiego E. Wedla (1934) i Zarys dziejów uzbrojenia w Polsce W. Dziewanowskiego (1935).

Był stałym współpracownikiem Encyklopedii Wojskowej wydawanej od 1931 r. Po II wojnie ukazało się ok. 100 naukowych i popularyzujących artykułów na temat historycznego umundurowania, uzbrojenia oraz pojazdów zaprzęgowych. Już pośmiertnie i w kilkadziesiąt lat po jej opracowaniu ukazała się największa praca Stanisława Gepnera poświęcona umundurowaniu historycznemu Żołnierz polski – ubiór, uzbrojenie i oporządzenie 1832 – 1939, Wojskowe Centrum Edukacji Obywatelskiej, Warszawa 2014. (…)

Czytaj więcej… (po kliknięciu przejdziesz do Polskiej Cyfrowej Biblioteki Jeździeckiej)

Autor: Aldona Cholewianka-Kruszyńska, Muzeum – Zamek w Łańcucie

Powrót do listy

Kliknij poniższe linki, aby przejść do powiązanych materiałów w Polskiej Cyfrowej Bibliotece Jeździeckiej (otworzą się na nowej karcie):

„Przyjaciele Stanisław Gepner i Andrzej Grzybowski” (2005) – Muzeum Łowiectwa i Jeździectwa

„Żołnierz polski. Ubiór, uzbrojenie i oporządzenie 1832-1939” (2014) – Stanisław Gepner

„Stanisław Gepner” (2020) – Aldona Cholewianka-Kruszyńska

„Sztandary jazdy polskiej” (1938) – Stanisław Gepner

„Rotmistrz Stanisław Gepner” (1987) – Stanisław Ledóchowski

Por. 3. pułku strzelców konnych – Stanisław Gepner – Luty 1920

23/11/2020/Autor Artur Bober

Ludzie

Seweryn Kulesza

Patron Honorowy:

Mecenas:

Opiekun:

________________________________________________________________________

mjr sł. st. Wojska Polskiego, kawalerzysta i jeden z najzdolniejszych jeźdźców polskich lat trzydziestych, srebrny medalista olimpijski w drużynowym konkursie WKKW w Berlinie (1936).

Urodzony 23 października 1900 w Radomiu, syn Antoniego Franciszka (buchaltera w miejscowej fabryce) i Marii z Grzywaczów.

Ze względu na czas wojny egzamin dojrzałości (program 8-klasowy) zdawał na raty: część w warszawskim Gimnazjum im. M. Reja (25 lutego 1919) i część (końcową) przed Komisją Ministerstwa WRiOP w stolicy (25 lutego 1920).

Wstąpił do Wojska Polskiego (9 grudnia 1918) i przez kilka miesięcy walczył w składzie 1 p. Ułanów Krechowickich (Gródek Jagielloński), po czym odbył naukę w Szkole Podchorążych w Warszawie i przyfrontowej Szkole Jazdy w Brodach i już jako ppor. (1921) i por. (1921) służył w 10 p. Strzelców Konnych.

Dalsze jego żołnierskie losy związane są z: kursem instruktorskim jazdy konnej w Centrum Wyszkolenia Kawalerii w Grudziądzu (1930-1931), funkcją instruktora klasy oficerskiej tej placówki szkoleniowej (od 1932) i dowódcą szwadronu w 7 puł. (od 1937). Kulesza dobrze trafił. Jego przełożonymi byli świetni jeźdźcy. Miał u nich znakomitą opinię. Komendant Szkoły Jazdy Konnej CWK Adam Królikiewicz i główny inspektor jazdy konnej mjr Antoniewicz nie mieli dla niego słów uznania. Oficer wyróżniający się, jeździec wybitny, instruktor bardzo dobry, rokuje jeszcze większe nadzieje, bardzo ambitny, obowiązkowy, lojalny – pisali w opiniach.

Czytaj więcej w PCBJ (po kliknięciu przejdziesz do Polskiej Cyfrowej Biblioteki Jeździeckiej) lub na portalu PKOL (po kliknięciu przejdziesz do strony olimpijski.pl).

Autor: Polski Komitet Olimpijski – olimpijski.pl

Powrót do listy

Kliknij poniższe linki, aby przejść do powiązanych materiałów w Polskiej Cyfrowej Bibliotece Jeździeckiej (otworzą się na nowej karcie):

„Seweryn Kulesza” (2012) – Witold Duński

„Jeźdźcy-Olimpijczycy Drugiej Rzeczypospolitej” [fragmenty] – Renata Urban

„Jeźdźcy olimpijscy” (2000) – Hanna Łysakowska

„Sport jeździecki w broniach konnych II Rzeczypospolitej” (1974) – Zygmunt Bielecki

„Seweryn Roman Kulesza – srebrny medalista IO Berlin 1936 r.” – Redakcja portalu olimpijski.pl

Odznaka pułkowa 7 Pułku Ułanów Lubelskich.

23/10/2020/Autor Artur Bober

Ludzie

Andrzej Grzybowski

Patron Honorowy: Vera Kobylińska,
Polskie Towarzystwo Powozowe

Mecenas:

Opiekun: Aldona Cholewianka-Kruszyńska, Maciej Loba

________________________________________________________________________

Andrzej Grzybowski, herbu własnego (ur. 1 IX 1930) to aktor, architekt wnętrz, rysownik, malarz i kolekcjoner.

Jest synem wybitnego numizmatyka-kolekcjonera Stefana Grzybowskiego. Od najmłodszych lat zafascynowany hippiką, wierzchowce i konie zaprzęgowe uczynił głównym tematem swoich rysunków. W niemniejszym stopniu interesowała Andrzeja Grzybowskiego także XVIII i XIX-wieczna architektura.

Te pozazawodowe zainteresowania, wielka biegłość rysunkowa i malarska, z którą w parze szła doskonała znajomość tak stylów architektonicznych jak i historycznych stylowych zaprzęgów konnych i rzędów jeździeckich, spowodowała, że zajął się pracą rysunkową i malarską oraz ilustratorską dotyczącą hippiki a także zaczął projektować w stylach historycznych wille i dwory.

Jest autorem projektów stylowych zaprzęgów i jeździeckich rzędów do min. takich kostiumowych filmów jak „Janosik”, reż. J.Passendorfer,„Mazepa”( wg.J.Słowackiego), reż. G.Holoubek oraz „Szatow i Demony” (wg „Biesów” F. Dostojewskiego) reż. A.Wajda. Ilustrował „Arabiens Pferde Allas liebste Kinder Eriki Schiele, München 1972, Araber in Europa, Eriki Schiele München1982, Hippologia dla wszystkich, J.Grabowskiego, Warszawa 1984, Karety, bryczki i uprzęże w zbiorach polskich, Zb. Prus-Niewiadomskiego, Warszawa 1995. (…)

Czytaj więcej… (po kliknięciu przejdziesz do Polskiej Cyfrowej Biblioteki Jeździeckiej)

Autor: Aldona Cholewianka-Kruszyńska, Muzeum – Zamek w Łańcucie

Powrót do listy

Kliknij poniższe linki, aby przejść do powiązanych materiałów w Polskiej Cyfrowej Bibliotece Jeździeckiej (otworzą się na nowej karcie):

„Sztuka epistolarna Andrzeja Grzybowskiego” (2020) – BoberTeam

„Andrzej Grzybowski – polski historyzm współczesny” (2008) – Maciej Loba

„Wierzchowce i ekwipaże Andrzeja Grzybowskiego” (2000) – Aldona Cholewianka-Kruszyńska

„Premier Architecte de Sa Majesté Roy de Pologne” (1998) – Tadeusz Stefan Jaroszewski

„Jeździec i malarz koni, czyli o tym jak Andrzej Grzybowski trzyma wodze i pędzel” (2002) – Aldona Cholewianka-Kruszyńska

„Andrzej Grzybowski” (2020) – Aldona Cholewi anka-Kruszyńska

„Ostatni architekt króla Stasia” (2016) – Stanisław Ledóchowski

„Życie zaczyna się po dziewięćdziesiątce” (~1970) – Rogowski

„A kolega woli nieść towarzysza Marksa, czy towarzysza Stalina?” – Piotr Dzięciołowski (fragmenty książki pt.: „MALUJĄ, RYSUJĄ, RZEŹBIĄ, KONIE”)

„Andrzeja Grzybowskiego zbiory i prace” (1984) – Stanisław Ledóchowski

Andrzej Grzybowski, Andrzej Krzyształowicz i Mieczysława Ćwiklińska, Janów Podlaski 1970 rok.

01/09/2020/Autor Artur Bober

Ludzie

Wowa Brodecki

Patron Honorowy: Jerzy Fedorowicz

Mecenas: Pensjonat „Nad Rudawą”

Opiekun: Leopoldyna Kowalik, Grażyna Brodecka

Jeździec pamięci. Aktor, dla, którego umiłowanie tradycji kawalerii, służby i wierności Polsce, stało się przesłaniem życiowym.
________________________________________________________________________

„Wysoki szczupły i brodaty polski jeździec opięty mundurem z ostatniej wojny przemierza całą Europę, ażeby ukwiecić makami sławne miejsca gdzie wałczyła 1 Polska Dywizja Pancerna gen. Stanisława Maczka.

Taka i tak zachowująca się osoba mogłaby się wydawać nieco archaiczna, a pojawienie się na zatłoczonych arteriach komunikacyjnych oficera kawalerii Włodzimierza Brodeckiego usadowionego na swym koniu, jest naprawdę zaskakujące.

Tymczasem około czterdzieści osób – wśród których kapelan polski, wielu Merów i dawnych kombatantów zebrało się na cmentarzu wojskowym d’Urville-Langannerie we czwartek około godziny 11.00, aby przyjąć tak niezwykłego jeźdźca pamięci.

Trzeba powiedzieć, że pobożna wędrówka zaczęła się dużo wcześniej i że już pięć lat temu ten sam oficer i na tym samym koniu udał się do Włoch pod Monte Cassino, gdzie na miejscach krwawych walk obficie kwitną maki. Tego roku trasa przejazdu zaczęła się 29 lipca 1989 w Krakowie i biegła przez Niemcy, Holandię, Belgię i Francję aby zakończyć się 1 września w Polsce, gdzie będzie obchodzona rocznica rozpoczęcia drugiego światowego konfliktu. W czwartek więc odbyła się na cmentarzu krótka uroczystość: jeździec przyszedł oddać hołd przed mauzoleum, na progu którego położył bukiet maków, biorąc uprzednio z jednego z grobów nieco ziemi, aby zawieźć ja do uświęconego miejsca w Polsce (Kościół Garnizonowy w Kielcach).

Jutro będzie Falaise, Chambois… 25000 km przebytych po Europie przez niezwykłego świadka polskiej wierności bohaterom poległym w wojnie.”

J.C.

Le cavalier du souven. Ouest France, Falaise-Vire 19/20 sierpień 1989 NR 13624

Powrót do listy

Kliknij poniższe linki, aby przejść do powiązanych materiałów w Polskiej Cyfrowej Bibliotece Jeździeckiej (otworzą się na nowej karcie):

„Wowa Brodecki – Jeździec Pamięci” (2009) – Ryszard Dzieszyński

Wowa Brodecki z ogierem Barbakan xx (hod. Janów Podlaski), samotny rajd konny szlakiem bojowym 1 Warszawskiej Samodzielnej Brygady Kawalerii LWP.
Chełm-Łaba, 1975 rok. Fot. J. Jurkowski.

20/08/2020/Autor Artur Bober

Ludzie

Marian Gadzalski

Patron Honorowy:

Mecenas:

Opiekun: Aleksandra Gadzalska oraz Hanna Gadzalska-Syfert

________________________________________________________________________

Marian Gadzalski (ur. 10 kwietnia 1934 w Psarach koło Piotrkowa Trybunalskiego, zm. 12 sierpnia 1985) – polski artysta fotograf. Członek Okręgu Warszawskiego Związku Polskich Artystów Fotografików.

W przeddzień tragicznego wypadku na szosie pod Grójcem, kiedy jechał do stadniny w Michałowie, aby wykonać jeszcze kilka zdjęć do kolejnego albumu o koniach, zwierzał się przyjaciołom: „zaczynam wierzyć, że będę mógł teraz normalnie żyć i pracować”.

To nagłe odejście człowieka czynnego i aktywnego twórczo do ostatnich chwil, pomimo choroby serca i długotrwałej rekonwalescencji po ciężkiej operacji, budzi szczególny żal i skłania do smutnej zadumy. (…)

Czytaj więcej w artykule Zofii Raczkowskiej z 1985 r. lub we wpisie o artyście w PCBJ… (po kliknięciu przejdziesz do Polskiej Cyfrowej Biblioteki Jeździeckiej)

Autor: Zofia Raczkowska

Powrót do listy

Kliknij poniższe linki, aby przejść do powiązanych materiałów w Polskiej Cyfrowej Bibliotece Jeździeckiej (otworzą się na nowej karcie):

„Marian Gadzalski, znakomity fotograf koni nie żyje” (1985) – Zofia Raczkowska

Fotografik Marian Gadzalski prezentuje jedno ze swych artystycznych zdjęć

12/08/2020/Autor Artur Bober

Ludzie

Ludwik Maciąg

Patron Honorowy: Piotr Dzięciołowski, Stanisław Baj

Mecenas:

Opiekun: Janusz Maciąg (wnuk), Artur Bieńkowski

Ludwik Maciąg urodził się w 1920 w Krakowie. Około 1922 rodzina Maciągów przeniosła się z Krakowa do Białej Podlaskiej, gdzie po latach Ludwik ukończył gimnazjum im. Józefa Ignacego Kraszewskiego. Po maturze złożył papiery do ASP w Warszawie i jak pisał: „wojna przedłużyła mi czas samouka”. Okupacja niemiecka sprowokowała natychmiastową konspirację. Ukończywszy podchorążówkę AK Ludwik Maciąg wiosną 1944 dostał przydział do konnego zwiadu oddziału partyzanckiego „Zenona” 34 P.P. AK. Po wojnie jako żołnierz AK musiał ukrywać się przed NKWD. Pracował wtedy jako leśniczy oraz mastalerz w stadninie w Janowie Podlaskim. Następnie studia artystyczne rozpoczął w krakowskiej Akademii Sztuk Pięknych, a po semestrze naukę kontynuował w Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie, gdzie uzyskał dyplom w 1951 ze specjalizacją grafika artystyczna. W latach 1950-1990 na macierzystej uczelni, na Wydziale Malarstwa był asystentem prof. Tadeusza Kulisiewicza, a bezpośrednio po dyplomie adiunktem w pracowni prof. Michała Byliny. W latach 1969-1972 sprawował funkcję dziekana Wydziału Malarstwa, a od 1987 był profesorem zwyczajnym ASP. Jako wieloletni pedagog macierzystej uczelni jednocześnie uprawiał malarstwo, grafikę użytkową, projektował tkaniny, znaczki pocztowe, plakaty. Jego prace prezentowane były na licznych wystawach w Polsce i sztuki polskiej za granicą. Jego twórczość w zakresie malarstwa to: pejzaż polski, konie, tematyka wojenna i partyzancka będąca obrazem osobistych przeżyć artysty. W zakresie grafiki użytkowej prof. Ludwik Maciąg projektował plakaty okolicznościowe, znaczki pocztowe np. serie: „Konie” i „Jazda polska”; był autorem wielu znanych ilustracji książkowych i gobelinów, a także polichromii w kościele rzymsko-katolickim pw. Wniebowzięcia NMP w Bodzanowie k/Płocka.

W dorobku malarskim miał szereg wystaw indywidualnych w kraju i za granicą m.in. w Anglii, Holandii, Danii, w Niemczech, w USA i Kanadzie. Uczestniczył w wystawach zbiorowych sztuki polskiej za granicą w wielu krajach Europy, w Chinach, Indiach i Iranie. Prace prof. Ludwika Maciąga znajdują się w wielu placówkach muzealnych m.in.: w Muzeum Narodowym i Muzeum Wojska Polskiego w Warszawie, Muzeum Południowego Podlasia w Białej Podlaskiej, w Bibliothèque Nationale w Paryżu, Galerii Folkestone i Cassel Galerie w Anglii oraz w zbiorach kolekcjonerów prywatnych w Polsce i USA.

Profesor Ludwik Maciąg zmarł 7 sierpnia 2007 w Gulczewie, pochowany został na cmentarzu w Wesołej.

Autor wpisu: Stanisław Baj

Przejdź do wpisu o artyście w Polskiej Cyfrowej Bibliotece Jeździeckiej (kliknij)

Powrót do listy

Kliknij poniższe linki, aby przejść do powiązanych materiałów w Polskiej Cyfrowej Bibliotece Jeździeckiej (otworzą się na nowej karcie):

„Ludwik Maciąg” (1981) – Stanisław Ledóchowski

„MACIĄG – Ludwik Maciąg – Malarstwo” (1994) – Ludwik Maciąg

„A Family of Artists – Otto, Anna, Ludwik Maciąg” (1997) – Ludwik i Otto Maciąg

„L. Maciąg” (1999) – Ludwik Maciąg

„Ludwik Maciąg – między siodłem a paletą” (2007) – Zenon Lipowicz

„Ludwik Maciąg – between the saddle and a painter’s palette” EN – Zenon Lipowicz

„Nie był malarzem koni” (2015) – Piotr Dzięciołowski

Ludwik Maciąg (2004) – przyjaciel Anny i Artura Bober

07/08/2020/Autor Artur Bober

Ludzie

Bogusław Lustyk

Patron Honorowy: Waldemar Dąbrowski,
minister kultury (2002–2005)

Mecenas: Wojciech Ginko

Opiekun: Joanna i Michał Lustyk

________________________________________________________________________

Urodzony w 15.07.1940 roku w Warszawie.
Studia w Akademia Sztuk Pięknych w Warszawie. Dyplom z wyróżnieniem na wydziale malarstwa i grafiki w 1965 roku. Uprawia malarstwo, rzeźbę i grafikę użytkową.

Miał ponad 40 wystaw indywidualnych w kraju i za granicą, między innymi w: Stanach Zjednoczonych (Nowy Jork, Waszyngton, Atlanta, Chicago, Filadelfia), Niemczech, Szwecji, Finlandii, Francji i Australii.

Uzyskał 25 nagród za twórczość w dziedzinie plakatu i malarstwa, w tym 8 w konkursach organizowanych przez Polski Komitet Olimpijski.

Przeczytaj więcej we wpisie o artyście w Polskiej Cyfrowej Bibliotece Jeździeckiej (kliknij)

Powrót do listy

Kliknij poniższe linki, aby przejść do powiązanych materiałów w Polskiej Cyfrowej Bibliotece Jeździeckiej (otworzą się na nowej karcie):

„Nie tylko konie” (2020) – Bogusław Lustyk

„o ty, piękno konia” (1987) – Bogusław Lustyk, Joanna Lustyk

„koniki, kucyki, konie” (1991) – Bogusław Lustyk, Joanna Lustyk

„Lustyk – life and art” (2008) – Bogusław Lustyk

„Jeździecka Dolina Zbrosławice” (2018) – Wojciech Ginko

Koń z pod palca – Bogusław Lustyk | FILM

Wybrane prace: