Archiwa: Ludzie - Legendy Polskiego Jeździectwa

Izabella Pawelec-Zawadzka

Patron Honorowy:

Mecenas: Urszula i Jerzy Białobok, Alina Sobieszak, Anna Stojanowska,
Magda i Marek Trela

Opiekun: Araby Magazine

Wysoce ceniony, światowej klasy autorytet w dziedzinie hodowli koni arabskich. Wraz z Aliną Sobieszak stworzyła czasopismo Araby Magazine.

______________________________________________________________

Urodzona 1937 roku w Warszawie. Zmarła 27 marca 2015 roku. Została pochowany na Cmentarz Bródnowskim.

Tak o Izabelli Pawelec-Zawadzkie wspomina Pani Alina Sobieszak:

„6 lat temu, 27 marca 2015 roku zmarła Izabella Pawelec – Zawadzka, ale nie odeszła od nas – wspominamy ją często, przywołujemy Jej wypowiedzi i artykuły, często publikujemy zdjęcia, na których jest z ukochanymi końmi arabskimi i przyjaciółmi, których miała wielu na całym świecie.

Miałam zaszczyt i przyjemność współpracować z Panią Izą podczas mojej pracy w Animexie, i później kiedy ziściło się Jej marzenie i doprowadziła do wydawania pisma poświęconego koniom arabskim – w 2006 r. na rynku pojawił się kwartalnik „Araby” (od 2012 r. pod nowym tytułem „Araby Magazine”).

Moje pierwsze wspomnienie: Połowa lat 80. – moja pierwsza aukcja koni arabskich w Janowie Podlaskim. Toczy się wartko, prowadzący ją Marek Grzybowski co chwilę podaje wyższą, wylicytowaną kwotę i ….kiedy myślę, że zaraz stuknie młotkiem „Sold!” – zapada cisza i ciepły głos zaczyna opowieść o prezentowanej klaczy – jest to opowieść o pięknie, dumie, dzielności…”

(…)

Czytaj więcej… (po kliknięciu przejdziesz do Polskiej Cyfrowej Biblioteki Jeździeckiej)

Autor: Alina Sobieszak

Powrót do listy

Kliknij poniższe linki, aby przejść do powiązanych materiałów w Polskiej Cyfrowej Bibliotece Jeździeckiej (otworzą się na nowej karcie):

„Wspomnienie o Pani Izie” (2020) – Alina Sobieszak

„50-ta Jubileuszowa Aukcja Koni w Książu” (1974) – Izabella Pawelec-Zawadzka

„Pianissima i reszta świata” (2008) – Izabella Pawelec-Zawadzka

„Pianissima i reszta świata” (Araby Magazine) (2008) – Izabella Pawelec-Zawadzka

„Pianissima and the rest of the world” [EN] (2008) – Izabella Pawelec-Zawadzka

ARABY MAGAZINE NR – 2 – 2015 (10) – numer specjalny w całości poświęcony Pani Izabelli Pawelec Zawadzkiej

„Konie wyczarowane” (2013) – Izabella Pawelec-Zawadzka

Anna Stojanowska i Izabella Pawelec-Zawadzka

27/03/2021/Autor Artur Bober

Ludzie

Roman Abraham

Patron Honorowy:

Mecenas:

Opiekun:

Gen. bryg. Wojska Polskiego. Bohaterski obrońca Lwowa. Dowódca 26 Pułku Ułanów Wielkopolskich oraz Wielkopolskiej Brygady Kawalerii w kampanii wrześniowej 1939 r. Doktor praw. Przed 1914 członek Związku Młodzieży Narodowej („Z”) i Drużyn Bartoszowych.

______________________________________________________________

Urodzony 22 lutego 1891 we Lwowie. Zmarł 26 sierpnia 1976 roku w Warszawie. Generał został pochowany obok matki na Cmentarzu Farnym we Wrześni.

Podczas I wojny światowej oficer kawalerii w armii austriackiej. W wojsku Polskim od listopada 1918 roku; po ukończeniu francuskiej Wyższej Szkoły Wojskowej (1922) wykładowca taktyki ogólnej w WSWoj.

W 1927-39 kolejno dowódca: 26 pułku ułanów, Pomorskiej BK i Wielkopolskiej BK.

We wrześniu 1939 dowódca grupy operacyjnej kawalerii w armii „Poznań”, uczestnik bitwy nad Bzurą; następnie w niewoli niemieckiej. Po powrocie do kraju, w stanie spoczynku. Autor prac historyczno-wojskowych.

Czytaj więcej… (po kliknięciu przejdziesz do Polskiej Cyfrowej Biblioteki Jeździeckiej)

Źródło: Mała Encyklopedia Wojskowa wyd. I, red. Jerzy Bordziłowski, Warszawa 1967

Powrót do listy

Kliknij poniższe linki, aby przejść do powiązanych materiałów w Polskiej Cyfrowej Bibliotece Jeździeckiej (otworzą się na nowej karcie):

„Kawaleria w Kampanii Wrześniowej 1939” (1969) – Roman Abraham

„Roman Abraham i Straceńcy ” (2021) – Łukasz Koniarek

Gen. dyw. J. Kutrzeba (w środku) — dowódca armii
„Poznań” podczas inspekcji w dniu l sierpnia 1939 r. Obok, dowódca Wielkopolskiej BK — gen. bryg. Roman Abraham.

28/02/2021/Autor Artur Bober

Ludzie

Józef Brandt

Patron Honorowy:

Mecenas:

Opiekun: Muzeum Narodowe w Warszawie

Polski malarz. Wizjoner sztuki. Studia w Paryżu i Monachium (przedstawiciel tzw. szkoły monachijskiej). Twórca znakomitych obrazów scen batalistycznych, koni i stepów.

______________________________________________________________

Urodził się 11 lutego 1841 w Szczebrzeszynie. Zmarł 12 czerwca 1915 w Radomiu. Został pochowany na miejscowym cmentarzu rzymskokatolickim.

Rodzina artysty już w XVIII wieku mieszkała w Warszawie, wśród jego przodków po mieczu byli znani lekarze a po kądzieli architekci. Józef Brandt urodził się w Szczebrzeszynie 11 lutego 1841 roku, gdzie jego ojciec Alfons Brandt, pracujący jako lekarz w ordynacji Zamoyskich, założył szpital.

W 1845 rodzina Brandtów powróciła do Warszawy gdzie rok później umarł ojciec artysta, niosąc pomoc ubogim podczas epidemii tyfusu. Matka z synem zamieszkali w dzierżawionym przez jej brata Stanisława Lessla majątku Konary. To tu młody Józef Brandt rozpoczął naukę jazdy konnej.

Zażyłość z końmi w dzieciństwie była początkiem przywiązania, które miało trwać całe życie.

W 1849 młody Brandt wrócił do Warszawy aby rozpocząć naukę w szkole realnej Jana Nepomucena Leszczyńskiego.

W latach 1854-1858 uczył się w Instytucie Szlacheckim gdzie jego nauczycielem rysunku, z którym nawiązał bliższą znajomość, był Juliusz Kossak.

Od października 1858 do listopada 1860 przebywał w Paryżu, gdzie uczył się śpiewu oraz rysunku i malarstwa w atelier Léona Cognieta.

Po powrocie z Paryża pierwszy raz wybrał się na Ukrainę w towarzystwie Juliusza Kossaka. Wrażenia z tej podróży stały się dla Brandta źródłem dozgonnej fascynacji Kresami i życiem kresowym.
(…)

Jeżeli zdarzało się, że malował portrety, to były to zwykle portrety konne. Portretował zresztą także same konie. Jego wielką pasją była stadnina, którą posiadał w Orońsku.

W czasie jego nieobecności zajmował się nią pasierb Władysław Pruszak.

Grabież majątku w Orońsku a zwłaszcza rekwizycja jego stadniny, jakiej dopuściły się wojska niemieckie w 1914 roku przygnębiła artystę i, według niektórych, przyczyniła się do jego śmierci.

Józef Brandt zmarł w Radomiu 12 czerwca 1915 roku.

Czytaj więcej… (po kliknięciu przejdziesz do Polskiej Cyfrowej Biblioteki Jeździeckiej)

Autor tekstu: Piotr Kopszak – kustosz Muzeum Narodowego w Warszawie

Powrót do listy

Kliknij poniższe linki, aby przejść do powiązanych materiałów w Polskiej Cyfrowej Bibliotece Jeździeckiej (otworzą się na nowej karcie):

„Józef Brandt (1841-1915)” (2021) – Piotr Kopszak

„Józef Brandt 1841-1915 tom 1” (2018) – red. Ewa Micke-Broniarek

„Józef Brandt 1841-1915 tom 2” (2018) – red. Ewa Micke-Broniarek

„Józef Brandt 1841-1915 tom 3” (2018) – red. Ewa Micke-Broniarek

Józef Brand t – Wizjoner Sztuki | PCBJ

Józef Brandt 1841–1915 / spot promocyjny (2018) | FILM

Studia postaci do obrazu „Ucieczka Tatarów”, ok. 1863

11/02/2021/Autor Artur Bober

Ludzie

Maria Kinga Świdzińska

Patron Honorowy: Władysław Potocki

Mecenas: Katarzyna i Zbigniew Głuszek z dziećmi Maciejem, Hanią i Wojtkiem

Opiekun: Jan Świdziński i pozostali członkowie rodziny Marii Kingi Świdzińskiej

Naukowiec i hodowczyni koni. Od 1974 prowadziła w Golejewku bardzo cenne dla polskiej hodowli prace naukowe dotyczące koni pełnej krwi angielskiej. W 1981 r. obroniła pracę doktorską dotyczącą oceny reproduktorów pełnej krwi.

______________________________________________________________

Urodziła się 6. sierpnia 1935 r. Zmarła 25 stycznia 2021 roku. Została pochowana na miejscowym cmentarzu w Golejewku.

Maria Kinga Świdzińska w Krakowie jako córka Ignacego i Anny Potockich. Beztroskie lata dzieciństwa, wraz z trzema braćmi spędziła w majtku swojej matki – Izdebkach oraz w Rymanowie Zdroju, uzdrowisku należącym do jej dziadka – Jana Potockiego.

Wybuch wojny to dramatyczna ucieczka przed Niemcami na Wołyń, tam zagarnięcie przez armię bolszewicką i powrót do ówczesnej GG do Rymanowa.

Okres II-giej wojny światowej, to niezwykle trudny czas dla rodziny. Początek okupacji to działalność podziemna Anny i Ignacego. W swojej willi w Rymanowie prowadzili punkt przerzutowy oficerów polskich przez Słowację na Węgry.

Najtrudniejszy okres rozpoczął się w 1941 r. na skutek denuncjacji jednego z pracowników o ukryciu przez Ignacego Potockiego broni myśliwskiej. Ignacy, skazany na śmierć, przez cztery lata ukrywał się pod zmienionym nazwiskiem w okolicach Puszczy Solskiej, gdzie nadal prowadził działalność podziemną, ratując m.in uciekinierów z obozu w Zwierzyńcu.

Anna Potocka z dziećmi przeniosła się do Izdebek, gdzie dom był w rzeczywistości przechowalnią ukrywających się konspiratorów, oficerów AK i ludzi mających wyroki śmierci. Dopiero w 1944 r. Anna wraz z dziećmi wyjechała do majątku swego brata, profesora prawa Andrzeja Mycielskiego do rodzinnych Łuczanowic. Tam w końcu spotkała się z mężem. Kiedy wojska sowieckie zajęły Kraków, rodzina zamieszkała w mieście, a Anna prowadziła prywatną stołówkę zarabiając na utrzymanie.

Po zakończeniu wojny Ignacy Potocki, który był balneologiem, poszukując pracy wyjechał na Dolny Śląsk, gdzie rozpoczął karierę od stanowiska kierowcy. Cudem unikając aresztowania w okresie stalinowskim, w roku 1950 rodzina zamieszkała w Szczawnie Zdroju, gdzie już jako balneolog, zatrudniony został Ignacy.

Maria Kinga Świdzińska właśnie tutaj bliżej zetknęła się z końmi, mając tuż obok Stado Ogierów w Książu. Tutaj rozpoczęła naukę jazdy konnej. W tym czasie, po obejrzeniu filmu „Wielka nagroda” fascynacja tymi zwierzętami była już tak ogromna, że zapadło postanowienie bycia hodowcą koni. (…)

Czytaj więcej… (po kliknięciu przejdziesz do Polskiej Cyfrowej Biblioteki Jeździeckiej)

Autor tekstu: Katarzyna Głuszek

Powrót do listy

Kliknij poniższe linki, aby przejść do powiązanych materiałów w Polskiej Cyfrowej Bibliotece Jeździeckiej (otworzą się na nowej karcie):

„Maria Kinga Świdzińska – wspomnienia” (2021) – Katarzyna Głuszek

„Maria Kinga Potocka-Świdzińska” (2012) – Witold Duński

„Ogiery pełnej krwi angielskiej w polskiej hodowli w latach 1946-1976” (1979) – Maria Świdzińska

„Ogiery pełnej krwi angielskiej w polskiej hodowli w latach 1946-1976” (1982) – Maria Świdzińska

„Ogiery pełnej krwi angielskiej w polskiej hodowli w latach 1982-2002” (2004) – Jan Świdziński, Katarzyna Wiszowaty

„Stadnina Koni Golejewko” (1973) – Maria i Maciej Świdzińscy

„Wypasy górskie rocznych źrebiąt pełnej krwi angielskiej” (1980) – Maria i Maciej Świdzińscy

„Wychów źrebiąt pełnej krwi w SK Golejewko” (1971) – Maria i Maciej Świdzińscy

30/01/2021/Autor Artur Bober

Ludzie

Jan Nowak Jeziorański

Patron Honorowy: Zakład Narodowy im Ossolińskich

Mecenas:

Opiekun: Jacek Taylor

Podporucznik rezerwy WP, (artyleria konna), emisariusz Komendy AK i Rządu RP w Londynie, wieloletni dyrektor Rozgłośni Polskiej Radia Wolna Europa.

______________________________________________________________

Urodził się 2 października 1914 w Berlinie. Zmarł 20 stycznia 2005 w Warszawie. Został pochowany w rodzinnym grobie Jeziorańskich na Powązkach (kwatera 7-4-30).

Jan Nowak-Jeziorański (właśc. Zdzisław Antoni Jeziorański) to legendarny kurier z okresu II wojny światowej, który trzykrotnie przedzierał się z tajnymi materiałami z okupowanej Polski do Londynu.

Po wojnie przez prawie ćwierć wieku kierował Rozgłośnią Polską Radia Wolna Europa z siedzibą w Monachium, a następnie był jednym z dyrektorów Kongresu Polonii Amerykańskiej oraz konsultantem Rady Bezpieczeństwa Narodowego USA.

Nie będzie mógł przyjechać do ojczyzny przez 45 lat, nie będzie nawet wiedział, czy w ogóle zobaczy jeszcze kiedyś Polskę. Przez wiele lat uważany będzie za jednego z największych wrogów PRL.

Wracając do Polski, powie z dumą, że ich pokolenie wykonało misję. Odchodzi, bo Polska zwyciężyła.

Urodził się 2 października 1914 roku w Berlinie. W warszawskim gimnazjum poznał swojego rówieśnika Jana Kwiatkowskiego, syna wicepremiera i ministra gospodarki, Eugeniusza Kwiatkowskiego.

To on nakłonił Zdzisława na studia ekonomiczne w Poznaniu, u profesora Edwarda Taylora.

Żeby sfinansować studia, musi sprzedać pamiątki po ojcu. Po ukończeniu studiów zostaje na uczelni – chce pracować naukowo, w planach ma wyjazd na stypendium za granicę. Od 1936 do 1937 roku odbywa roczną służbę wojskową w Szkole Podchorążych Rezerwy Artylerii we Włodzimierzu Wołyńskim. Następnie rozpoczyna pracę nad rozprawą doktorską Cykl koniunktury gospodarczej w Polsce 1929-1936, której kontynuację przerwała wojna.

Bierze udział w kampanii wrześniowej jako żołnierz 2. Dywizjonu Artylerii Konnej, trafia do niewoli niemieckiej, z której szczęśliwie udaje mu się wydostać. (…)

Czytaj więcej… (po kliknięciu przejdziesz do Polskiej Cyfrowej Biblioteki Jeździeckiej)

Autor tekstu: Mateusz Palka
Ossolineum | Muzeum Pana Tadeusza | Strona facebook Gabinetów Świadków Historii

Powrót do listy

Kliknij poniższe linki, aby przejść do powiązanych materiałów w Polskiej Cyfrowej Bibliotece Jeździeckiej (otworzą się na nowej karcie):

„Jan Nowak-Jeziorański – kurier z Warszawy i Waszyngtonu” (2020) – Mateusz Palka

„Kurier z Warszawy” [fragmenty ] (2019) – Jan Nowak Jeziorański

Zwiastun filmu „Kurier” | FILM

„Artyleria konna” (1938) – Karol Koźmiński

„Artylerja konna. Szkic dziejów, organizacji i taktyki” [link] (1917) – Janusz Gąsiorowski

„Bardzo byłem wtedy dumny, to było pierwsze wyjście po tym okresie rekruckim, kiedy wolno już było wychodzić” – zapamiętał podchorąży Jeziorański pobyt w Szkole Podchorążych Rezerwy Artylerii, Archiwum Jana Nowaka-Jeziorańskiego, Zakład Narodowy im. Ossolińskich

20/01/2021/Autor Artur Bober

Ludzie

Władysław Podkowiński

Patron Honorowy: Blog Minerva / laminerva.pl

Mecenas:

Opiekun: Justyna Stasiek-Harabin

Polski malarz i ilustrator, prekursor impresjonizmu w Polsce.

______________________________________________________________

Urodził się 4 lutego 1866 w Warszawie. Zmarł 5 stycznia 1895 tamże. Został pochowany na Cmentarzu Powązkowskim (kwatera 22-3-30).

Malarz targany serdeczną męką, opluwany przez krytykę, wyszydzany przez „szanowną” publiczność, szedł szybko ku ciemności wiekuistej ten, który darł się do świata, który chciał w dziełach swych uwięzić światło. Ogromny talent, szlachetny charakter.

Władysław Podkowiński obok Józefa Pankiewicza należy do prekursorów polskiego malarstwa, które korzystało z założeń francuskiego impresjonizmu. W 1889 roku obaj artyści odwiedzili Paryż, gdzie wspólnie podziwiali wystawę Paula Cezanne’a i Claude’a Moneta.

Po powrocie do prowincjonalnej wówczas Warszawy kontrastującej w nastrojach z pełnym życia Paryżem obaj malarze podjęli próbę eksperymentów impresjonistycznych wykorzystując swoje paryskie doświadczenia.

Pokaz w 1890 roku w warszawskiej galerii – w Salonie Krywulta wywołał burzę protestów i negatywnych komentarzy. Krytyka artystyczna pisała: Widziałem jeno grubo kładzione plamy żółte, ultramarynowe, pomieszane w bezładny chaos (…) Pytaliśmy całkiem poważnie, azali do okulisty posłać mamy samych siebie czy też twórców niezapomnianych fantazji impresjonistycznych.

Czytaj więcej… (po kliknięciu przejdziesz do Polskiej Cyfrowej Biblioteki Jeździeckiej)

Autor tekstu: Urszula Kozakowska Zaucha

Powrót do listy

Kliknij poniższe linki, aby przejść do powiązanych materiałów w Polskiej Cyfrowej Bibliotece Jeździeckiej (otworzą się na nowej karcie):

„Szał uniesień czyli koński skandal w warszawskiej Zachęcie” (2020) – Stefania Krzysztofowicz-Kozakowska

„Władysław Podkowiński, Szał” (2020) – Urszula Kozakowska Zaucha

PODKOWIŃSKI. PASJA I NAMIĘTNOŚĆ | FILM

Władysław Podkowiński – Wizjoner Sztuki | PCBJ

„Szał uniesień” – Władysław Podkowiński, 1894

Zobacz więcej obrazów w PCBJ

05/01/2021/Autor Artur Bober

Ludzie

Michał Woysym-Antoniewicz

Patron Honorowy:

Mecenas:

Opiekun: Piotr Jan Woysym-Antoniewicz, Muzeum Sportu i Turystyki

Major kawalerii Wojska Polskiego, srebrny i brązowy medalista olimpijski w jeździectwie.

______________________________________________________________

Urodził się 7 lipca 1897 w Krakowie. Zmarł 12 grudnia 1989 w Austin (Teksas).

Ukończył gimnazjum i Oficerską Szkołę Kawalerii. Przez 6 semestrów studiował prawo i administrację na Uniwersytecie Jagiellońskim.

Wstąpił do armii austriackiej i uczestniczył w I wojnie światowej. Został internowany na Węgrzech, po czym znów walczył na froncie (włoskim) w 1. Pułku Ułanów Austriackich. Po wojnie powrócił do Krakowa. 22. 11. 1918 r. wstąpił do Wojska Polskiego (ppor.). Od 1.01. 1919 r. służył w 2. Pułku Szwoleżerów Rokitniańskich, z którym walczył na Śląsku (1920), Pomorzu, brał udział w ofensywie kijowskiej a także w uroczystości zaślubin Polski z Bałtykiem (10.2. 1920). Po wojnie w latach 1924-29 szkolił szwoleżerów i strzelców konnych w Centrum Wyszkolenia Kawalerii w Grudziądzu, zaś od 1930 r. do 1924 r. był instruktorem jazdy konnej. W 1936 r. został mianowany na głównego inspektora koni w Tarnopolu.

21. 6. 1924 r. ze względu na doskonałe umiejętności jeździeckie został skierowany na kurs kadry olimpijskiej w Grudziądzu. Wystartował na Olimpiadzie dopiero w 1928 r. w Amsterdamie, gdzie zdobył dwa medale: brązowy w konkursie drużynowym (partnerzy: K. Rómmel, J. Trenkwald) w WKKW ( 3m. na 14 start. z wynikiem 5067, 92 pkt.) oraz srebrny podczas drużynowego (partnerzy: C. Gzowski, K. Szosland) konkursu skoków (2m. na 14 start. z wynikiem 8 pkt.). Indywidualnie zajął 19 miejsce w WKKW (na 46 zaw. z wynikiem 1822, 50 pkt.), w skokach był 20. (na 46 zaw. z wynikiem 6pkt). Startował na Mojej Miłej (WKKW) i Readgleadtcie (skoki).

Uczestniczył 4- krotnie w Pucharze Narodów, gdzie 2 razy triumfował – w Nowym Jorku (1927) i w Warszawie (1928).
Jego kariera sportowa została przerwana ze względu na wypadek jaki odniósł podczas jednego z treningów (został przygnieciony przez konia, jedynym ratunkiem była operacja podczas której usunięto mu płuco). Po długiej rekonwalescencji powrócił do wyczynowego sportu.

W 1939 r. brał udział w walkach na froncie. Do 1945 r. był więziony w obozach niemieckich Kaiserslautern, Luckenwalde i Ganshagen. Po wojnie zamieszkał na stałe w USA, gdzie pracował jako trener. Ożenił się z Zofią Brengosz.

Za swoje bohaterskie czyny podczas walk został 3-krotnie odznaczony Krzyżem Walecznych.

Autor wpisu: Muzeum Sportu i Turystyki w Warszawie

Powrót do listy

Kliknij poniższe linki, aby przejść do powiązanych materiałów w Polskiej Cyfrowej Bibliotece Jeździeckiej (otworzą się na nowej karcie):

„Michał Woysym-Antoniewicz” (2012) – Witold Duński

„W obronie przez nas obranego systemu jazdy konnej” (1932) – Michał Woysym-Antoniewicz, Józef Trenkwald

„Jeźdźcy-Olimpijczycy Drugiej Rzeczypospolitej” fragmenty – Renata Urban

„Od Nicei do Nowego Yorku” (1927) – Adam Królikiewicz

„Sport jeździecki w broniach konnych II Rzeczypospolitej” (1974) – Zygmunt Bielecki

Zdjęcia archiwalne związane z Legendą.

Brązowy medal Michała Woysym-Antoniewicza w jeździeckim drużynowym WKKW zdobyty na Igrzyskach IX Olimpiady w Amsterdamie w 1928 roku. Dzięki Uprzejmości Muzuem Sportu i Turystyki w Warszawie.

Odznaka sędziowska Michała Woysyma-Antoniewicza z Igrzysk XI Olimpiady, Berlin, 1936

12/12/2020/Autor Artur Bober

Ludzie

Andrzej Gniazdowski

Patron Honorowy: prof. dr hab. n. med. Andrzej Lange

Mecenas: Anna i Artur Bober, BoberTeam Sp. z o.o.

Opiekun: Maciej Gniazdowski, Maria Gniazdowska, Danuta Czaplicka

Wybitny specjalista chorób koni, legenda weterynarii. Opiekował się stadninami koni w Łącku, Stubnie, Strzegomiu, Książu i Pępowie, a przez 30 lat był głównym lekarzem Stadniny Koni Golejewko.

______________________________________________________________

Urodził się 29 września 1941 roku w Miszewie Murowanym w województwie mazowieckim. Zmarł 28 listopada 2020 roku w Golejewku gdzie również został pochowany.

Andrzej Gniazdowski od dziecka był związany z końmi, a miłość do nich zaszczepił w nim jego ojciec Jerzy Gniazdowski. Ukończył Liceum Ogólnokształcące w Strzelcach Opolskich w roku 1959. Początkowo planował iść na zootechnikę, jednak jego ojciec wytłumaczył mu, że lepszą dla niego drogą będzie weterynaria, której absolwentem został w roku 1966 na Akademii Rolniczej we Wrocławiu uzyskując tym samym tytuł lekarza weterynarii.

Po studiach opiekował się stadninami w Łącku, Stubnie, Strzegomiu, Książu i Pępowie. W 1972 roku za namową Macieja Świdzińskiego trafił do Golejewka, gdzie zajmował się stadniną przez 30 lat. To tu zyskał największy rozgłos, a przyniosła mu go klacz Konstelacja, zwyciężczyni Derbów, Oaks, a także najlepsza klacz w Polsce, jeśli chodzi o przychówek. Gdy okazało się, że ma skręt jelit przeprowadził na niej pomyślną operację, co było pierwszym takim wydarzeniem w historii stadniny w Golejewku.

W swojej karierze zawodowej Andrzej Gniazdowski organizował lecznicę weterynaryjną w Pakosławiu z siedzibą w Golejewku (1973 r.), Ośrodek Zwalczania Niepłodności Krów i Chorób Wymion w Rawiczu (1979 r.), a także pracował w Rejonowym Inspektoracie Weterynarii w Rawiczu, gdzie w latach 1988-1995 pełnił funkcję kierownika. Wraz z synem Maciejem prowadził własną lecznicę, założoną w 1996 roku, gdzie zajmował się głównie leczeniem zaburzeń rozrodu oraz położnictwem i inseminacją koni. Do ostatnich dni był aktywny zawodowo jeżdżąc do hodowców w Wielkopolsce, na Dolnym Śląsku oraz Ziemi Lubuskiej.

Andrzej Gniazdowski jest autorem książki „Gdy zachoruje koń” będącej poradnikiem dla młodych lekarzy weterynarii.

Autor: Jerzy Gniazdowski

Powrót do listy

Kliknij poniższe linki, aby przejść do powiązanych materiałów w Polskiej Cyfrowej Bibliotece Jeździeckiej (otworzą się na nowej karcie):

„Gdy zachoruje koń” (2010) – Andrzej Gniazdowski

„Gniazdowscy. Weterynarze nie do zdarcia” (2019) – Honorata Dmyterko

„List otwarty do Pana Ministra Rolnictwa Krzysztofa Jurgiela” (2016) – Andrzej Gniazdowski

07/12/2020/Autor Artur Bober

Ludzie

Stanisław Gepner

Patron Honorowy:

Mecenas:

Opiekun: Wanda Gepner-Augustin, Aldona Cholewianka-Kruszyńska

Major kawalerii Wojska Polskiego, muzealnik, malarz, rysownik, znawca historycznego umundurowania i uzbrojenia.

______________________________________________________________

Urodzony 26 maja 1889 w Nietulisku. Zmarł 26 listopada 1965 w Warszawie. Pochowany na Cmentarzu w Wilanowie.

Stanisław Gepner herbu własnego był wybitnym znawcą historycznego umundurowania uzbrojenia oraz historycznych wyjazdowych pojazdów zaprzęgowych.

Był także malarzem i rysownikiem. Studia malarskie podczas nauki w warszawskim gimnazjum pobierał u Karola Ciszewskiego oraz podczas pobytu w Wiedniu (ukończył jednoroczny Abiturientenkurs w Akademii Handlowej w Wiedniu w 1913), gdzie uczęszczał do Kunstgewerbeschule.

Od 1914 do 1917 w wojsku rosyjskim, od 1918 do 1920 służył w kawalerii polskiej. Od 1919 roku rotmistrz. Od 1921 do 1929 w 20 pułku ułanów. Od 1932 do 1946 roku był kustoszem i współtwórcą wraz z Bronisławem Gembarzewskim Muzeum Wojska w Warszawie.

Podczas okupacji w działał w konspiracji, pod pseudonimem „Kostka”, od 1944 w randze majora AK. W latach 1946-1948 był kustoszem Muzeum Narodowego, oddziału w Wilanowie, od 1948 do 1950 Dyrektorem Państwowego Ośrodka Muzealnego w Łańcucie.

Równolegle do pracy zawodowej zajmował się twórczością malarską – tworząc przede wszystkim rysunki i akwarele oraz metaloplastykę o tematyce hipicznej i dotyczącej historycznego umundurowania. Zlustrował także Album Wojska Polskiego E. Wedla (1934) i Zarys dziejów uzbrojenia w Polsce W. Dziewanowskiego (1935).

Był stałym współpracownikiem Encyklopedii Wojskowej wydawanej od 1931 r. Po II wojnie ukazało się ok. 100 naukowych i popularyzujących artykułów na temat historycznego umundurowania, uzbrojenia oraz pojazdów zaprzęgowych. Już pośmiertnie i w kilkadziesiąt lat po jej opracowaniu ukazała się największa praca Stanisława Gepnera poświęcona umundurowaniu historycznemu Żołnierz polski – ubiór, uzbrojenie i oporządzenie 1832 – 1939, Wojskowe Centrum Edukacji Obywatelskiej, Warszawa 2014. (…)

Czytaj więcej… (po kliknięciu przejdziesz do Polskiej Cyfrowej Biblioteki Jeździeckiej)

Autor: Aldona Cholewianka-Kruszyńska, Muzeum – Zamek w Łańcucie

Powrót do listy

Kliknij poniższe linki, aby przejść do powiązanych materiałów w Polskiej Cyfrowej Bibliotece Jeździeckiej (otworzą się na nowej karcie):

„Przyjaciele Stanisław Gepner i Andrzej Grzybowski” (2005) – Muzeum Łowiectwa i Jeździectwa

„Żołnierz polski. Ubiór, uzbrojenie i oporządzenie 1832-1939” (2014) – Stanisław Gepner

„Stanisław Gepner” (2020) – Aldona Cholewianka-Kruszyńska

„Sztandary jazdy polskiej” (1938) – Stanisław Gepner

„Rotmistrz Stanisław Gepner” (1987) – Stanisław Ledóchowski

Por. 3. pułku strzelców konnych – Stanisław Gepner – Luty 1920

23/11/2020/Autor Artur Bober

Ludzie

Seweryn Kulesza

Patron Honorowy:

Mecenas:

Opiekun:

Mjr sł. st. Wojska Polskiego, kawalerzysta i jeden z najzdolniejszych jeźdźców polskich lat trzydziestych, srebrny medalista olimpijski w drużynowym konkursie WKKW w Berlinie (1936).

______________________________________________________________

Urodzony 23 października 1900 roku w Radomiu. Zmarł 14 maja 1983 w Los Angeles.

Syn Antoniego Franciszka (buchaltera w miejscowej fabryce) i Marii z Grzywaczów.

Ze względu na czas wojny egzamin dojrzałości (program 8-klasowy) zdawał na raty: część w warszawskim Gimnazjum im. M. Reja (25 lutego 1919) i część (końcową) przed Komisją Ministerstwa WRiOP w stolicy (25 lutego 1920).

Wstąpił do Wojska Polskiego (9 grudnia 1918) i przez kilka miesięcy walczył w składzie 1 p. Ułanów Krechowickich (Gródek Jagielloński), po czym odbył naukę w Szkole Podchorążych w Warszawie i przyfrontowej Szkole Jazdy w Brodach i już jako ppor. (1921) i por. (1921) służył w 10 p. Strzelców Konnych.

Dalsze jego żołnierskie losy związane są z: kursem instruktorskim jazdy konnej w Centrum Wyszkolenia Kawalerii w Grudziądzu (1930-1931), funkcją instruktora klasy oficerskiej tej placówki szkoleniowej (od 1932) i dowódcą szwadronu w 7 puł. (od 1937). Kulesza dobrze trafił. Jego przełożonymi byli świetni jeźdźcy. Miał u nich znakomitą opinię. Komendant Szkoły Jazdy Konnej CWK Adam Królikiewicz i główny inspektor jazdy konnej mjr Antoniewicz nie mieli dla niego słów uznania. Oficer wyróżniający się, jeździec wybitny, instruktor bardzo dobry, rokuje jeszcze większe nadzieje, bardzo ambitny, obowiązkowy, lojalny – pisali w opiniach.

Czytaj więcej w PCBJ (po kliknięciu przejdziesz do Polskiej Cyfrowej Biblioteki Jeździeckiej) lub na portalu PKOL (po kliknięciu przejdziesz do strony olimpijski.pl).

Autor: Polski Komitet Olimpijski – olimpijski.pl

Powrót do listy

Kliknij poniższe linki, aby przejść do powiązanych materiałów w Polskiej Cyfrowej Bibliotece Jeździeckiej (otworzą się na nowej karcie):

„Seweryn Kulesza” (2012) – Witold Duński

„Jeźdźcy-Olimpijczycy Drugiej Rzeczypospolitej” [fragmenty] – Renata Urban

„Jeźdźcy olimpijscy” (2000) – Hanna Łysakowska

„Sport jeździecki w broniach konnych II Rzeczypospolitej” (1974) – Zygmunt Bielecki

„Seweryn Roman Kulesza – srebrny medalista IO Berlin 1936 r.” – Redakcja portalu olimpijski.pl