Legendy Polskiego Jeździectwa – Ludzie

Stanisław Ledóchowski

PUBLIKACJE W PCBJ

POKREWNE LEGENDY

GALERIA ZDJĘĆ

Krytyk, scenograf, publicysta, autor wierszy. Kustosz pamięci o I Pułku Szwol. J. Piłsudskiego w Muzeum Romantyzmu w Opinogórze. Koneser kawalerii polskiej. Laureat nagrody im. Zygmunta Krasińskiego. Zasłużony dla kultury polskiej.

______________________________________________________________

(…) Zaczynam banalnie: urodziłem się 15 sierpnia 1932 r. w Warszawie, w dniu, który pozostawił na małym chłopcu swoiste piętno – rocznica „cudu” nad Wisłą, Święto Żołnierza, uroczystość Wniebowstąpienia Najświętszej Maryi Panny…

(…) Przemożny wpływ miał na mnie mój Ojciec, Edward (1905-1944), oficer l. Pułku Szwoleżerów Józefa Piłsudskiego, jeden z prezesów Akcji Katolickiej. Podobną rolę w moim życiu odegrał Dziadek, Stanisław Antoni (1874-1940), twórca pierwszego w Polsce Muzeum Morskiego (w Warszawie!), jeden z pionierów przemysłu metalowego. Marzyłem, aby pójść w Ich ślady.

(…)Z okazji piątych urodzin otrzymałem regulaminowy mundurek szwoleżerski, z którym wiążą się liczne wspomnienia. Pewnego dnia Ojciec, wracając z pułkiem do koszar, zatrzymał się przy pomniku Jana III, biorąc mnie przed siebie na siodło. I tak jechaliśmy wśród oklasków, pogrążeni w szczęściu. Myślałem o tym, oglądając film Nikity Michałkowa Spaleni w słońcu. W tym niezwykłym filmie widzimy podobną scenę.

Wybuch wojny zastał mnie wraz z Matką i Siostrą w pensjonacie Pani Szuchowej w Białej Górze, w pobliżu Skierniewic. Od razu włożyłem mundur, udając się do pobliskiego lasu, gdzie zatrzymał się pułk naszej artylerii. Wracałem przez polanę, na którą wjechał znienacka odkryty samochód z polskimi oficerami, lecz tak przedziwnie umundurowanymi, że natychmiast zorientowałem się, że są to przebierańcy. Dywersanci, bo z pewnością nimi byli, na mój widok gwałtownie zawrócili, znikając w leśnych duktach. Powiadomiłem o tym moich artylerzystów, lecz po nieproszonych gościach śladu już nie było. I tak zakończył się udział siedmioletniego szwoleżera w tej wojnie.

(…)

Autor wpisu: Stanisław Ledóchowski

Całą publikację i inne źródła znajdziesz w Polskiej Cyfrowej Bibliotece Jeździeckiej (kliknij)

Poniżej znajdziesz linki do powiązanych materiałów w Polskiej Cyfrowej Bibliotece Jeździeckiej.

Powrót do listy

Wpis aktualizowano: 19.11.2023

Publikacje w Polskiej Cyfrowej Bibliotece Jeździeckiej:

Kliknij poniższe linki, aby przejść do powiązanych materiałów w Polskiej Cyfrowej Bibliotece Jeździeckiej (otworzą się na nowej karcie):

„O sobie samym” (2018) – Stanisław Ledóchowski

„Tradycja i historia są bardzo ważne” (2017) – Izabela Kamińska

„Ostatni architekt króla Stasia” (2016) – Stanisław Ledóchowski

„Europejskie tradycje polowań konnych” (2016) – Stanisław Ledóchowski

„Kossak w Opinogórze” [link] (2014) – Włodzimierz Piętka

„Liście od Krakowa” (2013) – Stanisław Ledóchowski

„Mundur” (2011) – Stanisław Ledóchowski

„1 Pułk Szwoleżerów Józefa Piłsudskiego jego ethos i chwała” (2010) – Stanisław Ledóchowski

„Wśród koni Stanisława Gepnera” (2006) – Stanisław Ledóchowski

„Album z Podkową: Zielone Wzgórze” [link] (2003) – Małgorzata Wittels

„Pułk lekkokonny polski gwardii” (1995) – Stanisław Ledóchowski, Janusz Królik

„Rotmistrz Stanisław Gepner” (1987) – Stanisław Ledóchowski

„Sztuka dynastii Kossaków” (1986) – Stanisław Ledóchowski

„Piotr Michałowski” (1985) – Stanisław Ledóchowski

„Wśród koni Ludwika Maciąga” (1985) – Stanisław Ledóchowski

„Andrzeja Grzybowskiego zbiory i prace” (1984) – Stanisław Ledóchowski

„Wizyta na wystawie sport jeździecki 1918-1939” (1982) – Stanisław Ledóchowski

„Ludwik Maciąg” (1981) – Stanisław Ledóchowski

„Sztalugi w Janowie Podlaskim” (1978) – Stanisław Ledóchowski

„Juliusz Kossak — piewca urody koni” (1974) – Stanisław Ledóchowski

„Koń w malarstwie Józefa Brandta” (1969) – Stanisław Ledóchowski

Pokrewne Legendy:

Ludzie

Bolesław Wieniawa-Długoszowski

Pierwszy Ułan II Rzeczypospolitej. Lekarz, poeta, poliglota, kawalerzysta, adiutant Józefa Piłsudskiego. Generał WP. Ambasador RP w Rzymie. Zginął tragicznie w Nowym Jorku. Jego prochy, spoczęły na Cmentarzu Rakowieckim w Krakowie.

Czytaj więcej…

Ludzie

Karol Rómmel

Żołnierz, trener, artysta w malarstwie, rysunku i jeździe konnej. Trzy krotny olimpijczyk (1912 – Sztokholm, 1924 – Paryż, 1928 – Amsterdam). Działał w KJK w Łodzi (1937) oraz JLKS Sopot (po wojnie).

Czytaj więcej…

Galeria:

Stanisław Ledóchowski w tradycyjnym mundurku 1 Pułku Szwoleżerów, z najbliższą rodziną.
Przedstawiciele trzech pokoleń: Stanisław Antoni,
por. Edward i Stanisław junior Ledóchowscy.
Elżbieta i Stanisław Ledóchowscy.
Stanisław i Włodzimierz Ledóchowscy w Łańcucie.
Stanisław Ledóchowski w czasie zawodów jeździeckich.
Stanisław Ledóchowski przed biegiem myśliwskim.
Stanisław Ledóchowski przed biegiem myśliwskim św. Huberta
u Tomasza Pieczyńskiego w Zaborowie.
Stanisław Ledóchowski podczas tradycyjnego biegu św. Huberta.
Stanisław Ledóchowski z wizytą w Muzeum Archidiecezjalnym,
na wystawie „SPORT JEŹDZIECKI 1918—1939″.
Stanisław Ledóchowski w czasie spaceru w terenie.
Stanisław Ledóchowski i Karol Colonna—Czosnowski, autora książki:
„Na łasce losu. Wspomnienia z lat 1939-1999”.
Uroczyste przekazanie aktu tradycji 1 Pułku Szwoleżerów.
Stanisław Ledóchowski w odwiedzinach u Państwa Maciągów.



Stanisław Ledóchowski. Zdjęcie ze zbiorów autora.
Stanisław Ledóchowski opowiada o obrazie Wojciecha Kossaka pt. „Święto kawalerii polskiej”.
Muzeum Romantyzmu w Opinogórze.

/Autor

Bolesław Wieniawa-Długoszowski

PUBLIKACJE W PCBJ

POKREWNE LEGENDY

GALERIA ZDJĘĆ

Pierwszy Ułan II Rzeczypospolitej. Lekarz, poeta, poliglota, kawalerzysta, adiutant Józefa Piłsudskiego. Generał WP. Ambasador RP w Rzymie. Zginął tragicznie w Nowym Jorku. Jego prochy, spoczęły na Cmentarzu Rakowieckim w Krakowie.

______________________________________________________________

„Czytelniku, jeśli zgodzisz się ze mną, że na świecie istnieją tylko dwa zawody, godne wyzwolonego i niepodległego mężczyzny, a mianowicie zawód poety i kawalerzysty (a tym gorzej dla ciebie, jeśli się z tym stwierdzeniem nie zgodzisz, bo dowodzi to, iż nie jesteś ani jednym, ani drugim, a jesteś natomiast, choćbyś sobie liczył tylko dwadzieścia jesieni czy też pseudowiosen, starym i łysym tetrykiem z aspiracjami na starszego radcę podatkowego lub zgoła na inkasenta bankowego, albo — co gorzej — jesteś tak zwaną matroną, która dla jakiegoś paskarza, przed lirycznym urokiem ułana lub nienasyconą zdobywczością poety, córeczek swych cnoty broni, na szczęście zwykle nadaremnie) — otóż jeśli stać cię na to, by się ze mną zgodzić, to w konsekwencji zaprzeczyć nie możesz, że duch romantyzmu, zanim porwał za sobą uskrzydloną falangę poetów z początku XIX wieku, w szeregach kawalerii znalazł pierwszych wyznawców i apostołów swego pędu nieokiełznanego, swej światoburczości i tego ukochania czynów niezwykłych, fantastycznych, przechodzących imaginację zwykłych ludzi — ba — wyłamujących się bez mała ponad prawa natury”.

Źródło: Bolesław Wieniawa-Długoszowski we wstępie do książki „Generał Lasalle” (1931) – Dupont Marcel.

—————————————————————————————–

Prof. Jacek Majchrowski w swojej książce pt. „Ulubieniec Cezara… ” (1990, wyd. Ossolineum), uchodzącej za najlepszą biografię Wieniawy-Długoszowskiego, tak pisze o Generale:

Niewątpliwie życie Bolesława Wieniawy-Długoszowskiego było na tyle urozmaicone i bogate w wydarzenia, że wystarczyłoby na obdzielenie nimi kilku życiorysów.

(…)

Chcąc podsumować życiorys i sylwetkę Wieniawy, można to uczynić słowami jednego z jego współpracowników.

Antoni Mańkowski nazywał go „człowiekiem wszechstronnie inteligentnym, wszechstronnie wykształconym i o wszechstronnych zainteresowaniach, szlachetny, rycerski… wyrosły od dziecka na starych tradycjach polskiej, szlacheckiej rodziny. Człowiek łączący w sobie wszystkie przymioty żołnierskie, po żołniersku twardy i po żołniersku wyrozumiały, wbrew powszechnym sądom wierzący chrześcijanin, człowiek wielkiego serca, w pełnym tego słowa znaczeniu dobry” (A. Mańkowski, Wołodyjowski, „Nowy Świat”, 23 VIII 1942).

Z opinią tą zgadzam się w pełni.

Całą publikację i inne źródła znajdziesz w Polskiej Cyfrowej Bibliotece Jeździeckiej (kliknij)

Poniżej znajdziesz linki do powiązanych materiałów w Polskiej Cyfrowej Bibliotece Jeździeckiej.

Powrót do listy

Wpis aktualizowano: 06.10.2023

Bolesław Wieniawa-Długoszowski zmarł w Nowym Jorku 1 lipca 1942 r., w wieku 61. lat. Pochowany na Cmentarzu Rakowickim w Krakowie (kwatera PAS 50-3-13-plac Legionów).

Publikacje w Polskiej Cyfrowej Bibliotece Jeździeckiej:

Kliknij poniższe linki, aby przejść do powiązanych materiałów w Polskiej Cyfrowej Bibliotece Jeździeckiej (otworzą się na nowej karcie):

„Rewia Kawalerii Polskiej na krakowskich Błoniach – Wojciech Kossak” (2023) – Stefania Krzysztofowicz-Kozakowska

„Relacja dotycząca śmierci Bolesława Wieniawy-Długoszowskiego” (2022) – PCBJ

„Rocznica tajemniczej śmierci gen. Wieniawy” (2022) – Wojciech Grochowalski

„Pułk Szwoleżerów Józefa Piłsudskiego” (2022)

„Wieniawa, Wieniawa, Wieniawa” (2022) – Wojciech Grochowalski

„Zagadka śmierci Bolesława Wieniawy-Długoszowskiego” [link] (2021) – Sławomir Koper

„Ulubieniec Cezara i bożyszcze Polek” (2018) – Andrzej Ćmiech

„Wieniawa” (2018) | FILM

„Bolesław Ignacy Florian Wieniawa-Długoszowski” [link] (2018)

„Krakowskie ślady marszałka Józefa Piłsudskiego 150 rocznica urodzin” (2017) – Lilianna Pochwalska

„’Choćby z diabłem, byle do wolnej Polski’. Legenda Pierwszego Ułana II RP” [link] (2017) – Łukasz Zaranek

„Krakowskie ślady marszałka Józefa Piłsudskiego” (2017) – Hieronim Sieński

„100 lat temu Piłsudski do Bobowej przyjechał na jajko i krzonówkę” (2016) – Andrzej Ćmiech

„Rewia polskiej kawalerii w Krakowie w 1933 roku” (2013) – Waldemar Rezmer

„Wieniawa-Długoszowski – ułan i poeta” [link] (2012)

„Bolesław Wieniawa-Długoszowski − poezja, szabla i wódka” [link] (2012) – Paweł Rzewuski

„Bolesław Wieniawa-Długoszowski. Literat, ułan, dyplomata”. (2009) – Beata Kapustka

„Długoszowski Bolesław Wieniawa II” (2009) – Wojciech Molendowicz

„Bolesław Wieniawa-Długoszowski – pierwszy ułan II Rzeczypospolitej” (2009) – Jan Rećko

„Wspomnienie o rewii kawalerii polskiej na krakowskich Błoniach w 1933 r.” [link] (2005) – Eugeniusz Stuligłowa

„Pierwsza Kompania Kadrowa. Portret oddziału.” (2002) – Jacek Majchrowski

„Bolesław Wieniawa-Długoszowski. Pierwszy ułan Drugiej Rzeczypospolitej” (1994) | FILM

„Powrót Wieniawy” (1990) | FILM

„Ulubieniec Cezara. Bolesław Wieniawa-Długoszowski.” (1990) – Jacek Majchrowski

„Wstęp do księgi jazdy polskiej” (1938) – Bolesław Wieniawa-Długoszowski

„Dar kawalerji dla Marszałka Piłsudskiego” (1934)

„Wzruszenia krakowskie” (1933) – Bolesław Wieniawa-Długoszowski

„Święto Kawalerii Polskiej w Krakowie” (1933)

„Wódz naczelny i kawalerja 1-ej brygady legjonów” (1933) – Bolesław Wieniawa-Długoszowski

Pilsudski Reviews Polish Cavalry (1933) FILM

„Święto kawalerii w Krakowie w roku 1933” – Leon Mitkiewicz

„Bolesław Wieniawa-Długoszowski przyjął nominację na prezydenta RP”

Pokrewne Legendy:

Ludzie

Tadeusz Sokołowski

Żołnierz, sportowiec, 3x medalista MP, 2 wicemistrz Armii (1935), olimpijczyk IO Berlin 1936 (Zbieg II), 1937-39 szef sekcji jeździeckiej WKS Legia, cichociemny zakatowany przez Gestapo w Mińsku.

Czytaj więcej…

Ludzie

Karol Rómmel

Żołnierz, trener, artysta w malarstwie, rysunku i jeździe konnej. Trzy krotny olimpijczyk (1912 – Sztokholm, 1924 – Paryż, 1928 – Amsterdam). Działał w KJK w Łodzi (1937) oraz JLKS Sopot (po wojnie).

Czytaj więcej…

Galeria:

Wymarsz I kompanii kadrowej do Kongresówki. Podporucznik Bolesław Wieniawa-Długoszowski gotowy do drogi. Sierpień 1914 rok. Fot. NAC/IKC.
(1928) Rajd 2 Dywizji Kawalerii z Warszawy do Morskiego Oka. Fot. NAC/IKC.
(1928) Rajd 2 Dywizji Kawalerii z Warszawy do Morskiego Oka. Fot. NAC/IKC.
Płk. Bolesław Wieniawa-Długoszowski konno podczas oficjalnych uroczystości (1928-1930). Fot. NAC/IKC.
(1930) Obóz ćwiczebny 1 Pułku Szwoleżerów. Pułkownik Bolesław Wieniawa-Długoszowski w bryczce. Fot. NAC/IKC.
Imieniny Bolesława, rok 1930. W środku płk Wieniawa-Długoszowski z żoną Bronisławą. Fot. NAC/IKC.
Rok. 1932. Bal sylwestrowy w kasynie 1 Pułku Szwoleżerów w Warszawie. Fot. NAC/IKC.
Przed konkursem typu Militari; na wadze dowódca 2 DK, gen. bryg. Bolesław Wieniawa-Długoszowski, 1932 r. (z archiwum CAF).
Konne Mistrzostwa Armii. Kraków-Rakowice lipiec 1932 r. Fot. NAC/IKC.
Rok 1932. Następca tronu Królestwa Arabii Saudyjskiej w towarzystwie polskich wojskowych. Bolesław Wieniawa-Długoszowski – drugi z lewej. Fot. NAC/IKC.
(1932) Dowódca 2 Dywizji Kawalerii generał Bolesław Wieniawa-Długoszowski na inspekcji w 1 Pułku Strzelców Konnych w Garwolinie. Fot. NAC/IKC.
Inspekcja w 1 Pułku Strzelców Konnych. Garwolin 3 lutego 1933 r. Fot. NAC/IKC.
Święto 1 Pułku Strzelców Konnych. Garwolin Błonia 7 maj 1933 r. Fot. NAC/IKC.
(1933) Święto Żołnierza w 2 Dywizji Kawalerii. Fot. NAC/IKC.
(1936) Święto Żołnierza w 2 Dywizji Kawalerii. Fot. NAC/IKC.
Rok 1931. Na planie filmu „Ułani, ułani, chłopcy malowani”
(scenariusz autorstwa Bolesława Wieniawy-Długoszowskiego). Fot. NAC/IKC.
Ambasador Polski we Włoszech gen. Bolesław Wieniawa-Długoszowski wysiada z samolotu. Fot. NAC/IKC.
(1938) Wyjazd ambasadora Bolesław Wieniawa-Długoszowskiego do Rzymu w celu objęcia placówki. Fot. NAC/IKC.

/Autor

Marian Kozicki

PUBLIKACJE W PCBJ

POKREWNE LEGENDY

GALERIA ZDJĘĆ

Srebrny medalista z IO Moskwa 1980. Czterokrotny uczestnik Igrzysk Olimpijskich. Złoty, srebrny (2x) i brązowy (2x) medalista MP w skokach przez przeszkody.

______________________________________________________________

Urodził się 5 kwietnia 1941 roku w Brodach Poznańskich. Powiat Lwówek, województwo poznańskie. Ojciec Stanisław. Matka Cecylia z domu Batura. Córki Anna i Katarzyna. Żona Barbara z domu Rutkowska. Absolwent Szkoły Zawodowej. Starszy chorąży sztabowy Wojska Polskiego. Zawodnik w Stadninie Koni w Posadowie, Stadzie Ogierów w Sierakowie Wielkopolskim, Ludowego Zrzeszenia Sportowego Cwał w Poznaniu, Centralnego Wojskowego Klubu Sportowego Legia.

(…)

W 1966 roku na CHIO w Olsztynie wygrał Grand Prix na koniu Berry. Na zakończenie kariery, na oficjalnych zawodach w Sopocie CHIO w czerwcu 1988 roku zwyciężył w Grand Prix na koniu Festyn.

„Całe swoje życie zawdzięczam koniom, to znaczy to życie, o którym można przeczytać o mnie, jako o jeźdźcu i człowieku” – powiedział Marian Kozicki w czerwcu 1999 roku, w Warszawie. „To konie zadecydowały o tym, że po zejściu z siodła i po zdjęciu munduru starszego chorążego sztabowego Wojska Polskiego pojechałem do Niemiec na 18 letni kontrakt.”

Z końmi zetknął się w Stadninie Koni w Posadowie, gdzie Jego ojciec był kierownikiem gospodarstwa nasiennego. Trenował z instruktorem jeździectwa Franciszkiem Głowaczem, który wcześniej jako kawalerzysta (Wielkopolska Brygada Kawalerii) walczył w 1939 roku z niemieckimi najeźdźcami.

(…)

Autor: Witold Duński

Cały artykuł i inne źródła znajdziesz w Polskiej Cyfrowej Bibliotece Jeździeckiej (kliknij)

Poniżej znajdziesz linki do powiązanych materiałów w Polskiej Cyfrowej Bibliotece Jeździeckiej.

Powrót do listy

Wpis aktualizowano: 19.11.2023

Publikacje w Polskiej Cyfrowej Bibliotece Jeździeckiej:

Kliknij poniższe linki, aby przejść do powiązanych materiałów w Polskiej Cyfrowej Bibliotece Jeździeckiej (otworzą się na nowej karcie):

„Marian Kozicki” (2012) – Witold Duński

„Marian Kozicki – od sportu po spacerki wierzchem” (2010) – Piotr Dzięciołowski

„Polacy w Pucharach Narodów, 1923-1982” (1982) – Witold Domański

„XXII Igrzyska Olimpijskie Moskwa” (1980) – Eryk Brabec

„Po 24 latach w olimpijskich szrankach” (1972) – Witold Domański

Pokrewne Legendy:

Ludzie

Wiesław Dziadczyk

II Wicemistrz Polski w Skokach przez Przeszkody. Trener w Stadninach Koni Kozienice, Klikowa i Pruchna. Jeździec, który skoczył przeszkodę „mur” 2,20 m na klaczy Via Vitae. Do dzisiaj w Polsce nie pobity rekord wysokości na tego typu przeszkodzie.

Czytaj więcej…

Galeria:

Fotografia Mariana Kozickiego z autografem. Ze zbiorów Biura Stowarzyszenia KJ Legia Kozielska.
Srebrny medal Mariana Kozickiego w jeździeckim drużynowym konkursie skoków zdobyty na Igrzyskach XXII Olimpiady w Moskwie w 1980 roku. Dzięki Uprzejmości Muzeum Sportu i Turystyki w Warszawie.
Członek kadry olimpijskiej Marian Kozicki na Bronzie (Merry Minstrel — Branża), hodowli PSK Kozienice. Fot. S. Rozwadowski.
Zwycięska ekipa w konkursie o Puchar Narodów na CHIO w Olsztynie w 1969 r.: P. Wawryniuk na og. Paw x wlkp., M. Kozicki na Bronzie xx, H. Hucz na Deptaku x wlkp. i S. Grodzicki na Biszce xx. Fot. Z. Raczkowska.
M. Kozicki na wał. Bronz xx podczas JMP w skokach przez przeszkody w Warszawie w 1973 r. — IV m. fot. M. Ołtuszewski.
Od lewej: Jan Kowalczyk, Piotr Wawryniuk (Poprad), Marian Kozicki.
Od lewej: Piotr Wawryniuk, Marian Kozicki, Antoni Pacyński, Jan Kowalczyk. Lotnisko Paryż.
Marian Kozicki na Bronzie, lata 70. Ze zbiorów Biura Stowarzyszenia KJ Legia Kozielska.
Marian Kozicki na Tyrasie.
Jan Kowalczyk i Marian Kozicki na parcourze. IO Meksyk 1968. Ze zbiorów Biura Stowarzyszenia KJ Legia Kozielska.
Bronz niesie Mariana Kozickiego. Razem byli na Igrzyskach Olimpijskich w Meksyku i Monachium. Bronz był razem z nim złotym, srebrnym i brązowym medalistą Mistrzostw Polski w Skokach przez Przeszkody. Urodzony w SK Kozienice.
Marian Kozicki na Berrym (Merry Minstrel — Brzeźnica), hodowli PSK Kozienice, podczas międzynarodowych konkursów w Akwizgranie.
Marian Kozicki na Murzynie.
Marian Kozicki.
Tyras (Good bye — Tirana), hodowli PSK Kozienice, pod Marianem Kozickim wygrał w latach 1966 i 1968 na CHIO
w Olsztynie konkurs potęgi skoku (fot. Z. Raczkowska).
Marian Kozicki, czterokrotny olimpijczyk, srebrny medalista Igrzysk Olimpijskich w Pucharze Narodów. Wielki jeździec na koniu Festyn.

/Autor

Maria i Grzegorz Konarscy

„Wspaniałe sukcesy polskiego jeździectwa, mistrzostwa świata, medale olimpijskie… wszystko to nie byłoby możliwe bez szerokiej bazy na którą złożyły się uwarunkowania takie jak hodowla, tradycja, kluby sportowe i jeździeckie, a przede wszystkim ludzie którzy dzięki swej wiedzy i pasji poświęcili jeździectwu całe swoje życie.„

Tomasz Konarski

PUBLIKACJE W PCBJ

POKREWNE LEGENDY

GALERIA ZDJĘĆ

Grzegorz Konarski przez wiele lat był dyrektorem Stadniny Koni Strzegom, w której głównym hodowcą była Maria Konarska.

Grzegorz Konarski był założycielem, twórcą pierwszych sukcesów i wieloletnim Prezesem Klubu Jeździeckiego Stragona Strzegom.

______________________________________________________________

Grzegorz Konarski urodził się 16 kwietnia 1942 roku w Kluczewsku, w pow. Włoszczowa, w rodzinnym majątku Konarskich. Jego rodzina od pokoleń związana była z ziemią. W 1876 urodził się Maksymilian Konarski, dziadek Grzegorza. Miał wyższe wykształcenie rolnicze,  zarządzał majątkiem od 1900 do 1937 roku, przyczynił się do rozwoju gminy, założył młyn na rzece Czarnej, był sędzią gminnym, założycielem Kółka Rolniczego, Straży Ogniowej i Kasy Oszczędnościowo – Pożyczkowej w Kluczewsku. Ponadto był członkiem sejmiku powiatowego, Towarzystwa Rolniczego Kieleckiego i dozoru kościelnego. Mieli troje dzieci: Stanisława, Krystynę i Andrzeja.

(…)

Autor: Artur Bober na podstawie rozmowy z Grzegorzem Konarskim.

Cały artykuł i inne źródła znajdziesz w Polskiej Cyfrowej Bibliotece Jeździeckiej (kliknij)

**

Maria Konarska z d. Moraczewska urodziła się w 1946 roku na ul. Piotrkowskiej w Łodzi. Mama jej miała tam pracownię sukien i eleganckich ubrań, a nad pracownią i pomieszczeniem dla szwaczek mieszkanie. Mieszkała tam krótko, bo już rok później rodzice przeprowadzili się na ul. Odolańską do Warszawy i tam upłynęło jej dzieciństwo, które pamięta jako bardzo szczęśliwe mimo wielu tragicznych wydarzeń, które dotknęły rodzinę.

(…)

Autor: Leszek Karpina na podstawie rozmowy z Marią Konarską.

Cały artykuł i inne źródła znajdziesz w Polskiej Cyfrowej Bibliotece Jeździeckiej (kliknij)

Poniżej znajdziesz linki do powiązanych materiałów w Polskiej Cyfrowej Bibliotece Jeździeckiej.

Powrót do listy

Wpis aktualizowano: 19.11.2023

Publikacje w Polskiej Cyfrowej Bibliotece Jeździeckiej:

Kliknij poniższe linki, aby przejść do powiązanych materiałów w Polskiej Cyfrowej Bibliotece Jeździeckiej (otworzą się na nowej karcie):

„Grzegorz Konarski” (2022) – Artur Bober

„Maria Konarska” (2022) – Leszek Karpina

„Osiodłane wspomnienia” (2021) – Leszek Karpina

„Historia Stadniny Koni w Strzegomiu” – Maria Konarska

„Wręczyliśmy nagrody najlepszym w sezonie 2005 na Służewcu” (2005) – Jan Zabieglik

Pokrewne Legendy:

Galeria:



Stadnina Koni Janów Podlaski (koniec lat 60.).
Od lewej stoją: Michał Maciejewski, Kazimierz Guziuk, Bolesław Orłoś, Grzegorz Konarski.
Od lewej siedzą: Ignacy Jaworowski, Marek Piotrowski, Zdzisław Hroboni, Jerzy Chachuła, Andrzej Krzyształowicz.

Stadnina Koni Janów Podlaski (koniec lat 60.).
Od lewej: Antoni Święcki, Andrzej Krzyształowicz, Grzegorz Konarski i Marian Gadzalski.
Od lewej: Antoni Święcki, Andrzej Krzyształowicz wraz ze swoim psem… i Grzegorz Konarski. Koniec lat 60.
Janów Podlaski. Z lewej Grzegorz Konarski. Załoga SK Janów Podlaski przy zajeżdżaniu koni w zaprzęgu.
Od lewej stoją: Stanisław Kurowski, Tadeusz Marchowiecki, Grzegorz Konarski, Bolesław Orłoś. Tor Wyścigów Konnych Służewiec.
Ogier Cardif (Kasjan – Carmen / Torpid) pod dżokejem Józefem Gęborysem, przed Trolem i Diagonalem.
Zwycięzca Nagrody Prezesa Rady Ministrów, 1984. Trener Łukasz Abgarowicz
Hipokrates (Alywar – Hipoteza / Conor Pass). Nagroda Ministerstwa Rolnictwa i Gospodarki Żywnościowej, 27.09.1998. Dżokej Józef Gęborys, trener Maciej Janikowski. Fot. Edyta Twaróg.
Nagroda PREZYDENTA RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ 1.10.2006. Od lewej stoją: Janusz Romanowski, Michał Romanowski (trener), Maria Konarska, ogier Kamerdyner (Country Club – Karioka / Unblest), chłopiec stajenny, Grzegorz Konarski, dżokej Jean Pierre Lopez. Fot. Edyta Twaróg.
Koń Hipoliner, zwycięzca w Nagrodzie Iwna w 2006 roku. Tor Wyścigów Konnych na Służewcu w Warszawie. Od lewej: Michał Wojnarowski, dyr. SK Iwno, Janusz Romanowski, Grzegorz Konarski, Maria Konarska, chłopiec stajenny, Józef Siwonia (trener), dżokej Anton Turgajew.
Fot. Edyta Twaróg.
Nagroda Ministra Rolnictwa i Rozwoju Wsi. Na zdjęciu, od lewej stoją: Grzegorz Konarski, Aleksander Reznikov, chłopiec stajenny, Nick of Memory (Double Alleged – Nick of time / Mtoto), vice premier Henryk Kowalczyk, Andrzej Walicki (z tyłu), Maria Konarska, dyr. Pietrzak i Janusz Romanowski. Fot. Edyta Twaróg.
Tor Wyścigowy na Służewcu. Od lewej – Michał Wojnarowski, dalej Maria Konarska, za nią Grzegorz Konarski, Maria Świdzińska,
obok Roman Krzyżanowski, w ciemnych okularach, Anna Katarzyna Krzyżanowska.
Tor Wyścigów Konnych na Służewcu. Od prawej Maria Konarska z koniem Domart, zwycięzca w nagrodzie Rulera w 2003 roku i trenerem Mieczysławem Mełnickim.
Maria Konarska konno na łąkach Stadniny Koni w Strzegomiu oddz. Żelazowo.
Po jej prawej syn Marcin a po jej lewej syn Paweł. Fot. Zofia Raczkowska.

/Autor

Lech Strzałkowski

PUBLIKACJE W PCBJ

POKREWNE LEGENDY

GALERIA ZDJĘĆ

“Dziecko tułacz” gen. Andersa. Wybitny hodowca koni wyścigowych i sportowych. Jeździec i znawca koni. Od 1959 pracował w SK Ochaby, później SK Stubno i SK Walewice. Uczestnik wyścigów Warszawa, Sopot, Pardubice.

______________________________________________________________

Inżynier LECH STRZAŁKOWSKI całe swoje życie poświecił pracy z końmi.

Urodził się 17 marca 1932 roku w Kamieniu Koszyrskim, w rodzinie nauczyciela Antoniego Strzałkowskiego i Jadwigi z domu Wolskiej. Na Polesiu przebywał wraz z rodziną do lutego 1940 roku, kiedy to władze sowieckie wywiozły rodzinę Strzałkowskich do północnego Kazachstanu. W roku 1941 dotarli z Kazachstanu do Uzbekistanu, a potem w roku 1942 razem z Wojskiem Polskim organizowanym w ZSRR pod dowództwem generała Władysława Andersa, przez Morze Kaspijskie do Teheranu w Iranie. W roku 1943 przetransportowano polskie rodziny cywilne do Indii, do obozów polskich uchodźców. Tam Lech Strzałkowski przebywał do roku 1947 (Karachi, Kalhapur). W czerwcu 1947 roku powrót do Polski, do Warszawy.

W roku 1951 Lech Strzałkowski ukończył naukę w Ogólnokształcącej Szkole Średniej Stopnia Licealnego Im. Adama Mickiewicza w Warszawie i tam zdał egzamin maturalny uzyskując świadectwo dojrzałości. W tym samym roku rozpoczął studia na Wydziale Zootechnicznym Szkoły Głównej Gospodarstwa Wiejskiego w Warszawie, które ukończył w roku 1955 otrzymując dyplom inżyniera zootechnika z datą 25 marca 1955 roku.

Od 1 lutego 1955 roku, po otrzymaniu nakazu pracy (za wstawiennictwo inspektora Bolesława Orłosia) rozpoczyna pracę w Państwowych Torach Wyścigów Konnych w Dziale Selekcji w Warszawie, potem we Wrocławiu i ponowie w Warszawie. Pracuje tam do 1 października 1959 roku.

Z dniem 1 października 1959 roku przechodzi do pracy w Stadninach Państwowych. W latach 1959-1961 w Stadninie Koni Pruchna-Ochaby (angloaraby francuskie), 1961-1963 SK Trzebienice-Udórz (konie zaliczane do typu małopolskiego), 1963-1969 SK Stubno (typ Furioso-Przedświt), 1969-1980 SK Pruchna-Ochaby, 1980-1982 SK Walewice (angloaraby), 1982-2006 SK Stubno, w roku 2003 (29 kwietnia) prywatyzowana (pełna krew angielska).

(…)

Cały artykuł i inne źródła znajdziesz w Polskiej Cyfrowej Bibliotece Jeździeckiej (kliknij)

Autor: Lesław Kukawski

Poniżej znajdziesz linki do powiązanych materiałów w Polskiej Cyfrowej Bibliotece Jeździeckiej

Powrót do listy

Wpis aktualizowano: 16.03.2024

Lech Strzałkowski zmarł w Stubnie 12 marca 2024 roku, w wieku 92 lat.
Został pochowany 16.03.2024 na miejscowym cmentarzu parafialnym.

Publikacje w Polskiej Cyfrowej Bibliotece Jeździeckiej:

Kliknij poniższe linki, aby przejść do powiązanych materiałów w Polskiej Cyfrowej Bibliotece Jeździeckiej (otworzą się na nowej karcie):

„Tworzył perły z odrzutów – wybitny hodowca Lech Strzałkowski skończył 17 marca 91 lat” [link] – Robert Zieliński

„Przepis na sukces” (2022) – Paweł Gocłowski

Wspomnienia z Sybiru – pan Lech Strzałkowski (2021)| FILM

Dzieci sowieckich deportacji (2020) | FILM

„Jubileusz 80-lecia toru” [link] (2019) – folbluty.org

„Pochwalnaja gramota” (2009) – Piotr Dzięciołowski

„Lech Strzałkowski” (2006) – Lesław Kukawski

„Derby i sezon jesienny 1997” (1998) – Jacek Łojek

Warszawa Derby 97 – MUSTAFA (1997) | FILM

Nagroda Iwna – 15.06.1997 – Mustafa | FILM

„Sezon wyścigowy 1994 (pełna krew angielska) cz. 2” (1995) – Jarosław Koch

„Sezon wyścigowy 1994 (pełna krew angielska) cz. 1” (1994) – Jarosław Koch

„Arabella” (1994) – Marek Szewczyk

„Ostatni rok starej epoki” (1994) – Małgorzata Caprari

Nagroda Derby – 3.07.1994 – Limak cz.2 | FILM

Nagroda Derby – 3.07.1994 – Limak cz.1 | FILM

Nagroda Derby – 4.07.1993 – Durand | FILM

„Polskie konie wierzchowe wyd.2” (1981) – Jerzy Chachuła i Wanda Bucholc-Ferenstein

„Przyjaciołom ekipa polska – Velká Pardubická” (1955-1958) – Lech Strzałkowski

„Archiwum Pełne Pamięci Polskie dzieci tułacze” [link] – Paweł Głuszek

Słownik Jeździecki i Hodowlany – Lesław Kukawski

Pokrewne Legendy:

Konie

ARABELLA (CROSS – ATA)

Na torze wyścigowym spędziła jeden sezon. Trenowana przez Dorotę Kałubę wygrała wszystkie sześć wyścigów, w których wystartowała. Od 1975 roku gonitwa Oaks nazwana została jej imieniem.

Czytaj więcej…

Galeria:

Książeczka harcerska Lecha Strzałkowskiego.
Zdjęcie zrobione 28.08.1960. Lech Strzałkowski z ogierem Comet ur. 1953 (po Abu Afas, od Carmen). Hod. SK Nowy Dwór.
Polarstern (Astor-Polare/Waldjunker) ur. 1930, hod. Trakehnen Hauptgestüt. Ojciec słynnego Volta.
Zdjęcie Lecha Strzałkowskiego zrobione w SK Liski.
Wyścigi w Sopocie. Od lewej Lech Strzałkowski, NN i Jan Kowalczyk.
Dwa legendarne pokolenia hodowców koni, arabskich – Marek Trela, oraz pełnej krwi angielskiej – Leszek Strzałkowski, w czasie serdecznej rozmowy. Krakowski Pokaz Koni Arabskich 2019.
Szefowa Agencji Jeździeckiej A.A. Bober, Anna Bober (sponsor projektów PLPJ i PCBJ) w rozmowie z Leszkiem Strzałkowskim.
Szefowa Agencji Jeździeckiej A.A. Bober, Anna Bober (sponsor projektów PLPJ i PCBJ) w rozmowie z Leszkiem Strzałkowskim.
Pani Anna Stefaniuk główny hodowca w SK Janów Podlaski, i hodowca zwycięzców derby xx z SK Stubno, Lech Strzałkowski.
Od lewej: Artur Bober, Anna Bober, Barbara Orłoś i Lech Strzałkowski. Przyjaciele, byli jeźdźcy wyścigowi i sportowi, patroni projektów BoberTeam.
/Autor

Wojciech Mickunas

PUBLIKACJE W PCBJ

POKREWNE LEGENDY

GALERIA ZDJĘĆ

Jeździec. Uczestnik IO (1972 Monachium – luzak Paweł Wierzbicki, 1988 Seul – jako trener ekipy – IV miejsce), wielokrotny medalista Mistrzostw Polski, 3x uczestnik Mistrzostw Europy w WKKW. Publicysta i świetny bard.

______________________________________________________________

Urodzony 16 marca 1947 w Sompolnie koło Koła, syn Jana (major, ceniony trener) i Janiny Budzińskiej, absolwent I Liceum Ogólnokształcącego im. K. Marcinkowskiego w Poznaniu (1964) oraz tamtejszej Akademii Rolniczej (wydział zootechniczny, 1968) i AWF (1978), gdzie otrzymał tytuł magistra wf (specjalność sport), zawodnik (178 cm, 70 kg), specjalista w WKKW: SK Chyszów k. Tarnowa (1960-1962), Poznańskiego Ośrodka Jeździeckiego 1962-1969), LZS Racot (1970-1973) i warszawskiej (Stara Miłosna) Legii (1973-1976). Debiutował na zawodach w Łącku (1961) na klaczy Hersylia, po czym wraz z rodzicami przeniósł się do ośrodka poznańskiego na Woli, gdzie rozwinął swój talent pod kierunkiem ojca, który napisał kiedyś o swym synu, że był „odważny, wytrzymały i zręczny”.

Czołowy jeździec Polski (1965-1972) specjalizujący się w WKKW, ale startujący również w ujeżdżeniu. 2-krotny mistrz Polski w WKKW (1969, 1972), 2-krotny I wicemistrz: w ujeżdżeniu (1968), WKKW (1968) i 4-krotny II wicemistrz Polski: w WKKW (1965, 1970, 1971) i ujeżdżeniu (1969) na koniach: Zawrat, Dżemila (4 medale), Giecz i Armator. Bez powodzenia startował w ME (1967, 1969, 1973) na Dżemili, Dźwięku i Dariuszu.

Po zakończeniu kariery zawodniczej-szkoleniowiec i popularyzator jeździectwa, m.in. trener LKS Hubertus w Białym Borze (1976-1977), Sekcji Jeździeckiej WKKW Lumel Zielona Góra (z siedzibą w Drzonkowie) 1978-1983, a także trener kadry narodowej polskich wukakawistów, którzy na IO w Seulu (1988) zajęli zespołowo 4 m. Wychowankiem Mickunasa jest m.in. Stanisław Jasiński (ze Starej Miłosnej). Mistrz Sportu. Żonaty (Zofia) ma dwie córki: Barbarę (1971) i Bognę (1972).

Autor: olimpijski.pl

Poniżej znajdziesz linki do powiązanych materiałów w Polskiej Cyfrowej Bibliotece Jeździeckiej.

Powrót do listy

Wpis aktualizowano: 19.11.2023

Publikacje w Polskiej Cyfrowej Bibliotece Jeździeckiej:

Kliknij poniższe linki, aby przejść do powiązanych materiałów w Polskiej Cyfrowej Bibliotece Jeździeckiej (otworzą się na nowej karcie):

Wojciech Mickunas – Some Broken Hearts Never Mend – Półfinał – The Voice Senior 3 (2022) | FILM

Wojciech Mickunas – In the Ghetto – Przesłuchania w ciemno – The Voice Senior 3 (2022) | FILM

Trener Wojciech Mickunas (2020) | FILM

Wojciech Mickunas, trener i olimpijczyk WKKW, w filmie Koń – jaki jest Fakty i mity (2020) | FILM

Wojciech Mickunas (2018) | FILM

Wojciech Mickunas w Tarze (2017) | FILM

Wojciech Mickunas – I’m Your Man (Leonard Cohen cover) (2017) | FILM

Wojciech Mickunas – Ring of Fire (Johnny Cash cover) (2017) | FILM

Wojciech Mickunas – Suzanne (Leonard Cohen cover) (2017) | FILM

Wojciech Mickunas i Gerd Heuschmann – wywiad dla portalu Hipologia.pl (2011) | FILM

„Trener radzi” (2006) – Wojciech Mickunas

„WKKW widziane z bocznej trybuny” (1987) – Wojciech Mickunas

„Darek Soroka nie żyje!” (1986) – Wojciech Mickunas

„36. Mistrzostwa Polski w WKKW i CCI Biały Bór” (1985) – Wojciech Mickunas

„Mistrzostwa Polski w WKKW i CCI, Jaroszówka 1984” (1984) – Wojciech Mickunas

„Polskie WKKW w drodze do Los Angeles, część II” (1984) – Wojciech Mickunas

„Polskie WKKW w drodze do Los Angeles” (1983) – Wojciech Mickunas

„Refleksje po Mistrzostwach Polski w WKKW, Sopot 1980” (1980) – Wojciech Mickunas

„Mistrzostwa Polski w WKKW” (1979) – Wojciech Mickunas

„Jeździeckie Mistrzostwa Polski WKKW w 1972 r.” (1973) – Jan Mossakowski

“WKKW na Olimpiadzie w Monachium” (1972) – Jerzy Grabowski

Wojciech Mickunas poleca PCBJ | FILM

Pokrewne Legendy:

Galeria:

Wojciech Mickunas na Armatorze zdobył mistrzostwo Polski WKKW na rok 1972
Reprezentacja Polski na IO 1972. Od lewej Marek Małecki na Signorze, Jan Kłym (rezerwowy) na Plutokracie, Wojciech Mickunas na Tenorze, Jan Skoczylas na Wandalu. Fot. z arch. PZJ.
Wojciech Mickunas, Nadia Małecka i Marcin Komosa – Western City, Ścięgny.
Wojciech Mickunas i Asia Oleksiak w Stajni Kuźnik.
/Autor

Stanisław Schuch

PUBLIKACJE W PCBJ

POKREWNE LEGENDY

GALERIA ZDJĘĆ

Polski hipolog, świetny eksterierzysta i organizator wyścigów konnych. Współtwórca hodowli koni w Polsce po I i II wojnie światowej. Z W. Pruskim i J. Grabowskim napisał II tom podręcznika pt. „Hodowla koni”.

______________________________________________________________

Urodził się 12 marca 1892 r. w Warszawie w rodzinie wielce zasłużonej dla Polski i jej stolicy. Był dzieckiem wielkiego miasta. Skąd więc ta życiowa pasja do koni, zwierząt, które już jako dziecko ukochał, a potem poznał ich hodowlę gruntownie i tak trwale, że poświęcił im bez reszty swe długie życie?

Warszawa u schyłku XIX wieku — świat dziecięcych lat Stasia — piękny Trakt Królewski, a zwłaszcza Aleje Ujazdowskie, słynna promenada ówczesnej Warszawy, ekwipaże zaprzęgnięte w strojne cuganty, amazonki, jeźdźcy — to wszystko chłonęły oczy i fascynowało umysł dziecka.

Jest rok 1899 — Pole Mokotowskie. Ojciec po raz pierwszy zabiera 7-letniego Stasia na wyścigi konne. Zdarzenie to wywiera ogromny wpływ na dziecięcy umysł; chłopiec zaczyna pasjonować się najpierw końmi wyścigowymi, potem ludźmi, trenerami i wszystkim co z koniem się wiąże; zawsze coś ciekawego usłyszy, zobaczy! Czyni wszelkie możliwe starania, aby bywać na wyścigach, a potem obserwować poranne galopy, zgłębiać tajniki treningu koni.

(…)

W dniu 5 marca 1982 r. zmarł w wieku 90 lat mgr inż. Stanisław Schuch, były długoletni Naczelnik Wydziału Hodowli Koni w Ministerstwie Rolnictwa, PZHK, CZHK, główny współtwórca hodowli koni w Polsce po I i II wojnie światowej.

Za wybitne zasługi odznaczony Krzyżem Oficerskim i Kawalerskim Odrodzenia Polski i wieloma innymi odznaczeniami.

Cały artykuł i inne źródła znajdziesz w Polskiej Cyfrowej Bibliotece Jeździeckiej (kliknij)

Autor: Adam Sosnowski

Powrót do listy

Wpis aktualizowano: 05.07.2023

Stanisław Schuch zmarł 5 marca 1982, w wieku 90 lat. Został pochowany na cmentarzu Ewangelicko-Augsburskim w Warszawie.

Publikacje w Polskiej Cyfrowej Bibliotece Jeździeckiej:

Kliknij poniższe linki, aby przejść do powiązanych materiałów w Polskiej Cyfrowej Bibliotece Jeździeckiej (otworzą się na nowej karcie):

„Schuch Stanisław Grzegorz” – Lesław Kukawski

„Stanisław Grzegorz Schuch” (2012) – Witold Duński

„Polacy z wyboru” [fragmenty] [PL][DE] (2012) – Tomasz Markiewicz, Tadeusz W. Świątek, Krzysztof Wittels

„Wspomnienie o Stanisławie Schuchu” (1982) – Adam Sosnowski

„Stadnina Koni Widzów-Skrzydłów” (1978) – Stanisław Schuch

„60-lecie pracy zawodowej i piśmienniczej mgr. inż. Stanisława Schucha” (1975) – Witold Pruski

„Wyścigi koni pełnej krwi o znaczeniu światowym” (1970) – Stanisław Schuch

„Stadnina Koni Kozienice” (1970) – Stanisław Schuch, Andrzej Starzyński

„Washington International 1968” (1969) – Stanisław Schuch

„Koń i jeździec” (1967) – Stanisław Schuch, Józef Markiewicz

„Dobór ogierów pełnej krwi w hodowli półkrwi” (1967) – Stanisław Schuch

„Horses and Horsemanship” [EN][FR][DE][RU] (1967) – Zespół redakcyjny (dodatek)

„Nowe poglądy hipologów angielskich na trening i wyścigi koni pełnej krwi” (1967) – Stanisław Schuch

„Ocena klasy konia według czasu wyścigu i rekordu” (1966) – Stanisław Schuch

„Wybitne importowane ogiery i ich wpływ na hodowlę pełnej krwi w Polsce” (1966) – Stanisław Schuch

„Wielce szanownemu koledze Stanisławowi Schuchowi przyjaciele i hodowcy” (1961) – Praca zbiorowa

„Próby dzielności na torach wyścigowych” (1954) – Stanisław Schuch

„Działalność ś.p. Fryderyka Jurjewicza w zakresie państwowej i krajowej hodowli koni” (1929) – Stanisław Schuch

Słownik Jeździecki i Hodowlany – Lesław Kukawski

Ludzie

Jan Grabowski

Hipolog i naukowiec. Autor wielu prac związanych z hodowlą koni i sportem jeździeckim m.in. uznanego albumu „Hipologia dla wszystkich”.  

Czytaj więcej…

Galeria:

Od lewej do prawej siedzą Al. Tuński, St. Schuch, H. Harland, R. Bogiel, W. Bauer. Stoją J. Zaniewski, R. Rogowski, Al. Ustinow.

/Autor

Zbigniew Prus-Niewiadomski

PUBLIKACJE W PCBJ

POKREWNE LEGENDY

GALERIA ZDJĘĆ

Żołnierz 1 pułku szwoleżerów J. Piłsudskiego AK. Uczestnik powstania warszawskiego i ‘Akcji Burza’, inicjator odrodzenia sportów zaprzęgowych w Polsce i rajdów długodystansowych. Wybitny znawca konkurencji powożenia.

______________________________________________________________

Ur. 1 stycznia 1922 r. w Warszawie.

Zasłużony działacz Polskiego Związku Jeździeckiego, inicjator odrodzenia sportów zaprzęgowych w Polsce i rajdów długodystansowych, międzynarodowy sędzia PZJ.

Wybitny znawca historii zaprzęgów, konsultant Działu Pojazdów Konnych Muzeum w Łańcucie i Muzeum Łowiectwa i Jeździectwa w Łazienkach, autor fundamentalnych opracowań zabytkowych pojazdów konnych w Polsce, publicysta „Stolicy”, „Konia Polskiego” i wielu innych czasopism.

Członek stowarzyszeń kulturalno-naukowych i kombatanckich, m.in. Światowego Związku Żołnierzy AK, Stowarzyszenia Miłośników Dawnej Broni i Barwy, Polskiego Towarzystwa Heraldycznego.

Odznaczony: Krzyżem Walecznych, Krzyżem Partyzanckim, Krzyżem AK, Warszawskim Krzyżem Powstańczym, Złotą Odznaką PZJ, Odznakami: Zasłużonego Działacza Kultury i Kultury Fizycznej.

Cały artykuł i inne źródła znajdziesz w Polskiej Cyfrowej Bibliotece Jeździeckiej (kliknij)

Autor: Andrzej Novak-Zempliński

Poniżej znajdziesz linki do powiązanych materiałów w Polskiej Cyfrowej Bibliotece Jeździeckiej

Powrót do listy

Wpis aktualizowano: 19.11.2023

Zbigniew Prus-Niewiadomski zmarł 8 listopada 1997, w wieku 75 lat. Został pochowany na cmentarzu Powązkowskim w Warszawie (kwatera 59-3-1).

Publikacje w Polskiej Cyfrowej Bibliotece Jeździeckiej:

Kliknij poniższe linki, aby przejść do powiązanych materiałów w Polskiej Cyfrowej Bibliotece Jeździeckiej (otworzą się na nowej karcie):

„Zbigniew Prus-Niewiadomski” (2021) – Hanna Polańska

„In memoriam – Zbigniew Prus-Niewiadomski” (1997) – Andrzej Novak-Zempliński

„Wokół Mistrzostw Świata w Poznaniu” (1995) – Zbigniew Prus-Niewiadomski

„Karety, Bryczki i uprzęże” (1995) – Zbigniew Prus-Niewiadomski

„Wokół Mistrzostw Świata w Poznaniu” (1995) – Zbigniew Prus-Niewiadomski

„Słownik terminologiczny zabytków Z. 2 Zaprzęgi Konne” (1989) – Zbigniew Prus-Niewiadomski

„Style zaprzęgów konnych, styl bałagulski” (1983) – Zbigniew Prus-Niewiadomski

„Style zaprzęgów konnych, styl krakowski” (1983) – Zbigniew Prus-Niewiadomski

„Style zaprzęgów konnych, styl węgierski” (1982) – Zbigniew Prus-Niewiadomski

„Style zaprzęgów konnych, styl angielski” (1981) – Zbigniew Prus-Niewiadomski

„Pojazd konny na znaczkach pocztowych” (1966) – Zbigniew Prus-Niewiadomski

WIRTUALNY SPACER

POWOZOWANIA im. ZBIGNIEWA PRUS-NIEWIADOMSKIEGO

Kliknij aby zwiedzić

Pokrewne Legendy:

Galeria:

1989, otwarcie wystawy stałej MŁiJ w Podchorążówce „Nie tylko o myślistwie”, część „Koń w zaprzęgu i pod wierzch”.  
Stoją od lewej prof. Jerzy Krupka – przewodniczący ZG PZŁ, nn, Aleksander Czerwiński – wicedyrektor MWP, nn, Stefan Olech – kierownik Działu Sztuki MŁiJ, prof. Marek Kwiatkowski – kurator Łazienek Królewskich, Piotr Świda – asystent muzealny w Dziale Jeździectwa MŁiJ, Hanna Łysakowska – asystent muzealny w Dziale Jeździectwa MŁiJ, prof. Jerzy Chachuła – kierownik Zakładu Hodowli Koni SGGW, Zbigniew Prus-Niewiadomski – konsultant PZJ w MŁiJ. Foto. Jan Świderski.
/Autor

Wojciech Kossak

PUBLIKACJE W PCBJ

POKREWNE LEGENDY

GALERIA ZDJĘĆ

Wizjoner sztuki. Malarz. Absolwent Szkoły Sztuk Pięknych w Krakowie i Monachium. Autor takich dzieł jak: „Olszynka Grochowska Szarża 5 Pułku Ułanów Zamoyskich”, „Z depeszą”, czy „Odpoczynek ułana”.

______________________________________________________________

Współtwórca Panoramy Racławickiej – Wojciech Kossak, urodził się w Paryżu, sylwestrowej nocy 1856 roku.

Po ojcu chrzestnym – Horacym Vernecie, autorze Śmierci księcia Józefa Poniatowskiego i Bitwy pod Somosierrą, Wojciech otrzymał drugie imię i być może ten fakt wpłynął na jego zamiłowanie do malarstwa i Paryża, chociaż życie związało go na zawsze z Krakowem.

(…)

I tam miało swój początek malarstwo Wojciecha Kossaka, gdzie społeczeństwo spragnione było obrazów o historycznej treści, gloryfikowania dawnego wojska polskiego, podtrzymującego ducha niepodległości i tęsknoty do munduru.

”Był, jak ojciec, malarzem batalistą, twórcą panoram oraz wielkich formatami kompozycji przedstawiających wojenne epizody nie tylko z polskiej historii, lecz także z francuskiej lub niemieckiej, unikał przy tym tematów gloryfikujących wojska, szczególnie pruskiego zaborcy, a jednocześnie – polskich klęsk. Tworzył wiele portretów, najczęściej reprezentacyjne wizerunki europejskiej socjety lub arystokracji. Chętnie sam się portretował, ale nie szukał w studiowaniu swojej twarzy wiedzy o sobie, cech osobowościowych. Autoportret traktował najczęściej jako okazję do godnego zaprezentowania się.”

Wojciech Kossak malował każdego dnia, od wczesnych lat młodzieńczych, najpierw pod czujnym okiem ojca – w Krakowie, później podczas wieloletniej edukacji w Akademii Monachijskiej i w paryskiej Ecole des Beaux-Arts. Nie łatwo młodemu, ambitnemu malarzowi z Polski było zaistnieć w Paryżu. (…)

Cały artykuł i inne źródła znajdziesz w Polskiej Cyfrowej Bibliotece Jeździeckiej (kliknij)

Autor: Iwona Strzelewicz-Ziemiańska

Powrót do listy

Wpis aktualizowano: 19.01.2024

Wojciech Kossak zmarł w Krakowie 29 lipca 1942 r., w wieku 86. lat. Pochowany na Cmentarzu Rakowickim w Krakowie (kwatera XIIB-płn-po lewej).

Publikacje w Polskiej Cyfrowej Bibliotece Jeździeckiej:

Kliknij poniższe linki, aby przejść do powiązanych materiałów w Polskiej Cyfrowej Bibliotece Jeździeckiej (otworzą się na nowej karcie):

„Wojciech Kossak w Ameryce” (2022) – Katarzyna Łomnicka

„Jak plakat reklamowy Polskiego Fiata stał się dziełem sztuki” [link] (2021) – Artykuł Fundacji Legalna Kultura

„O dwóch takich co Racławice…” (2021) – I. Strzelewicz-Ziemiańska

„’Fabryczka’ Kossaków…” (2021) – S. Krzysztofowicz-Kozakowska

„Kossakowie ; The Kossaks” [PL+EN] (2016) – Praca zbiorowa

„Kossakowie” [PL, EN] (2015) – S. Krzyształowicz-Kozakowska

„Kossakowie” (2005) – S. Krzyształowicz-Kozakowska

„Kossakowie” (2001) – S. Krzyształowicz-Kozakowska

„Niepospolity ród Kossaków” (2000) – Zespół redakcyjny

„Kossakowie” (1986) – Zespół redakcyjny

„Sztuka dynastii Kossaków” (1986) – Stanisław Ledóchowski

„Wojciech Kossak” (1982) – Kazimierz Olszański

„Wspomnienia” (1918) – Wojciech Kossak

„Wojciech Kossak – król życia” [link] – Beata Stragierowicz

Pokrewne Legendy:

Galeria:

Autoportret z koniem na polowaniu. 1924. Muzeum Narodowe, Warszawa.
Polski Fiat namalowany przez Wojciecha Kossaka – artystę, który kochał samochody, konie i kobiety.
Idzie ułan borem, lasem. 1934. Muzeum Narodowe, Warszawa.
Kościuszko na koniu. Szkic wspólny z Janem Styką do panoramy Racławice. 1893. Muzeum Narodowe w Krakowie.
Portret córek artysty, Marii i Magdaleny. 1911. Własność prywatna.
Ranny kirasjer i dziewczyna. 1908. Muzeum Sztuki, Łódź.
Ułan przy koniu. Po 1925. Muzeum Narodowe, Kraków.
Portret Marszałka Józefa Piłsudskiego. 1928. Muzeum Narodowe, Warszawa.

/Autor

Wiesław Hartman

PUBLIKACJE W PCBJ

POKREWNE LEGENDY

GALERIA ZDJĘĆ

Srebrny drużynowy medalista IO Moskwa 1980, wielokrotny medalista Mistrzostw Polski w skokach przez przeszkody. Instruktor jeździectwa.

______________________________________________________________

Urodził się 23 października 1950 roku w Kwidzynie. Powiat Kwidzyn, województwo gdańskie. Ojciec Jan. Matka Helena z domu Wójcik. Siostra Krystyna. Brada Ryszard I Andrzej. Żona Stanisława z domu Madej. Córka Karolina. Synowie Sławomir, Krzysztof, Maciej. Absolwent Mechanicznej Szkoły Zawodowej, Jeździeckich Kursów Trenerskich. Zawodnik Jeździeckiego Ludowego Klubu Sportowego Nadwiślanin w Kwidzynie.

Igrzyska Olimpijskie
Moskwa 20 lipca – 3 sierpnia 1980 – w Pucharze Narodów srebrny medal na Nortonie w wspólnie z Janem Kowalczykiem na Artemorze, Marianem Kozickim na Bremenie, Januszem Bobikiem na Szampanie. Szóste miejsce w Indywidualnym Konkursie Skoków przez Przeszkody na Nortonie.

Mistrzostwa Europy w skokach przez przeszkody:
Rotterdam, Holandia 15-19 sierpnia 1979
w Pucharze Narodów dziewiąte miejsce na Nortonie I Inwałdzie wspólnie z Janem Kowalczykiem na Artemorze I Radarze, Januszem Bobikiem na Szampanie I Zygzaku, Krzysztofem Ferensteinem na Kobryniu.
Hickstead, Anglia 28 – 31 lipca 1983 – w Pucharze Narodów dziesiąte miejsce na Nortonie wspólnie z Rudolfem Mrugałą na Gaudeamusie, Toledo, Bohdanem Sas-Jaworskim na Bremenie, Janem Kowalczykiem na Artemorze, Januszem Bobikiem na Szampanie.

Mistrzostwa Polski w skokach przez przeszkody:
Warszawa 22 – 26 września 1976 – srebrny medal na Nortonie.
Warszawa 27 – 30 lipca 1978 – srebrny medal na Nortonie.
Warszawa 26 – 29 września 1980 – srebrny medal na Nortonie.
Warszawa 27 – 29 maja 1983 – brązowy medal na Nortonie.
Łobez 13-15 czerwca 1986 – brązowy medal na Harde.

(…)

Cały artykuł i inne źródła znajdziesz w Polskiej Cyfrowej Bibliotece Jeździeckiej (kliknij)

Autor: Witold Duński

Poniżej znajdziesz linki do powiązanych materiałów w Polskiej Cyfrowej Bibliotece Jeździeckiej

Powrót do listy

Wpis aktualizowano: 19.11.2023

Wiesław Hartman zmarł w Kwidzynie 24 listopada 2021 r., w wieku 71. lat.
Został pochowany na Cmentarzu Komunalnym w Kwidzynie.

Publikacje w Polskiej Cyfrowej Bibliotece Jeździeckiej:

Kliknij poniższe linki, aby przejść do powiązanych materiałów w Polskiej Cyfrowej Bibliotece Jeździeckiej (otworzą się na nowej karcie):

„Wiesław Hartman” (2012) – Witold Duński

„Wiesław Hartman (1950-2021)” (2012) – olimpijski.pl

„Polacy w Pucharach Narodów, 1923-1982” (1982) – Witold Domański

„XXII Igrzyska Olimpijskie Moskwa” (1980) – Eryk Brabec

IO Moskwa 1980 – Skoki przez przeszkody [RU] | FILM

Pokrewne Legendy:

Galeria:


Dzień szczęścia, Wiesław Hartman siedzi na Nortonie na Stadionie w Łużnikach w Moskwie (1980). Srebrny medal w Pucharze Narodów.
Stadion w Łużnikach w Moskwie 1980 r. Od lewej: reprezentacja Polski – srebrny medal w Pucharze Narodów, reprezentacja ZSRR – złoty medal, reprezentacja Meksyku – brązowy medal olimpijski.
Wiesław Hartman na koniu Cedr. Fot. z arch. Wiesława Hartmana.
Fot. z arch. Wiesława Hartmana.
Andros – Brzeg ’93r. Fot. z arch. Wiesława Hartmana.
Wiesław Hartman na koniu Cyriak. Fot. z arch. Wiesława Hartmana.
Na koniu Arianin Wiesław Hartman, zawodnik Jeździeckiego Ludowego Klubu Sportowego Nadwiślanin w Kwidzynie.
Wiesław Hartman na koniu Norton. Fot. z arch. Wiesława Hartmana.
Wiesław Hartman na koniu Norton. Fot. z arch. Wiesława Hartmana.
Wiesław Hartman na koniu Inwałd. Fot. z arch. Wiesława Hartmana.
Wiesław Hartman na koniu Piekarz. Fot. z arch. Wiesława Hartmana.
Wiesław Hartman na koniu Sceptyk Fot. z arch. Wiesława Hartmana.
Czterech muszkieretów. Od lewej Wiesław Hartman, trzeci w kolejności – lek. wet. Janusz Okoński oraz Jan Kowalczyk.

/Autor