Legendy Polskiego Jeździectwa – Miejsca




Założona została w 1953 roku. Przejęła ona konie ze zlikwidowanej w tym samym czasie stadniny w Klemensowie, koło Zamościa. Razem z końmi został przeniesiony do Michałowa hodowca, pan Ignacy Jaworowski, później jej wieloletni dyrektor.

—-

Stadnina Koni Michałów hoduje konie czystej krwi arabskiej od prawie 50 lat. Jest największą w Polsce, jedną z większych w Europie i na świecie stadniną koni tej rasy. Należy do Agencji Własności Rolnej Skarbu Państwa – Oddział Terenowy Warszawa. Posiada 382 konie czystej krwi arabskiej, w tym 110 klaczy.

Ponadto Stadnina Koni Michałów zajmuje się hodowlą koni małopolskich rzadkiej maści tarantowatej – 26 szt., kucy szetlandzkich (poniżej 100 cm w kłębie) – 15 szt. oraz ma dwa zarodowe stada bydła mlecznego: rasy jersey i czarno-białej z dużym dolewem holsztyno-fryza, łącznie 391 szt., w tym 156 krów.

Stadnina położona jest w województwie świętokrzyskim, w ślicznym rejonie zwanym Ponidziem, 45 km na południe od Kielc, 230 km na południe od Warszawy, 100 km na północ od Krakowa (25 km na południowy-wschód od Michałowa leży Wiślica, stolica państwa Wiślan; według najnowszych badań Wiślanie przyjęli chrzest 100 lat przed Mieszkiem 1).

Ogólna powierzchnia gruntów SK Michałów wynosi 639 ha. Użytki rolne zajmują powierzchnię 620 ha, w tym 95 ha pastwiska, 107 ha łąki i 418 ha grunty orne. Ziemia to głównie rędzina o podłożu marglowym, zasobna w wapń i inne składniki mineralne. Z perspektywy kilkudziesięciu lat można powiedzieć, że środowisko dla koni czystej krwi arabskiej jest tutaj ze wszech miar korzystne.

Pierwsze klacze czystej krwi arabskiej przybyły do Michałowa już w 1950 r., do istniejącej tutaj stadniny półkrwi. Były to: ARMENIA siwa córka Witraża oraz MIRIAM i MUFTA gniade córki ogiera Miech Pełkiński.

W 1953 r. decyzją Ministra Rolnictwa konie arabskie z SK Klemensów k. Zamościa zostały przeniesione do Stadniny Koni Michałów, przybyły 22 klacze: ADIS ABEBA, AKRA.AMBA, AMNERIS, ANGARA, BAJADERA, BRUSSA, DAMBA, EL ZABIBE, EPIZODA, FANFARA, FORTA, GAŁKA, GAZELLA, GWARA, LALA, LAGUNA, MOKDIARA, ORDA, SAGA, WERBENA, ZAHABU.
Po zakończonym treningu wyścigowym jesienią przybyły młode klacze: CIWITA, COSMOSA, CZAJKA, CZIKA, DARDA, DARIBBA, DEUA, DEVERA.

Stan klaczy czystej krwi arabskiej na koniec 1953 r. wynosił 33 szt. a obecnie mamy 110 klaczy. Od początku istnienia Stadniny użyto 116 ogierów z II rodów męskich, urodziło się 2289 źrebiąt czystej krwi. Na eksport sprzedano 943 konie.

Klacze – charakterystyka posiadanych aktualnie rodzin:

Klacze arabskie w SK Michałów należą do 10 rodzin żeńskich: Gazella or.ar., Miecha or.ar., Sahara or.ar., Milordka, Ukrainka, Szwejkowska, Wołoszka, Selma or.ar., Rodania or.ar. i Semrie or.ar.
Na szczególne omówienie zasługują dwie rodziny: kl. MILORDKA i kl. SZWEJKOWSKA.

Z perspektywy prawie 70 lat istnienia Stadniny najcenniejszą klaczą, która trafiła do Michałowa była ESTOKADA kaszt, ur. 1951 po Amurath Sahib od Saga po Hardy hod. SK Klemensów z rodziny żeńskiej klaczy Milordka – Sławuta. Rodzina ta ma aktualnie 43 przedstawicielki w Michałowie i jest najbardziej reprezentatywną i adekwatną rodziną dla całej Stadniny.

Drugą epokową klaczą, która trafiła do SK Michałów w 1953 r. była WERBENA kaszt, ur. 1945 po Wojski od Kalina Wnuczka po Koheilan I z rodziny żeńskiej klaczy SZWEJKOWSKA – Sławuta. Rodzina ta w roku 2000 obchodziła 200-lecie udokumentowanej hodowli. Aktualnie w stadninie jest 11 klaczy z tej rodziny. Rodzina ta wsławiła się wieloma wspaniałymi końmi, m.in. kl. WARMIA, WIZJA i inne, ale największa jej chwała za og. WOJSŁAW gn. ur. 1986 po Tallin (Tiersk) od Wilejka po El Paso, dzięki któremu uratowano gasnący ród og. Bairac-tar or.ar. Wojsław – Champion Polski, reproduktor najwyższej klasy, dał już wiele cennych matek i cztery ogiery czołowe: DRUID od Dalida, EMENOR od Emanacja, MONAR od Mitręga i WERBUM od Werda.

Rekordowe ceny uzyskano za następujące konie: DIANA 1.200.000$ USA; DEFICYT 609.000 $ USA; DRUID 500.000 $ Turcja; KWESTURA 1.125.000 EUR ZEA; FALLADA 465.000 EUR Belgia; PIACENZA 475.000 EUR Katar; EJ RE NE 440.000 EUR ZEA; EL SAGHIRA 500.000 EUR ZEA; PIACOLLA 305.000 EUR Arabia Saudyjska.

Cały artykuł i inne źródła znajdziesz w Polskiej Cyfrowej Bibliotece Jeździeckiej (kliknij)

Autor: Urszula i Jerzy Białobok

Poniżej znajdziesz linki do powiązanych materiałów w Polskiej Cyfrowej Bibliotece Jeździeckiej.

Wpis aktualizowano: 14.09.2023


Publikacje w Polskiej Cyfrowej Bibliotece Jeździeckiej:

Kliknij poniższe linki, aby przejść do powiązanych materiałów w Polskiej Cyfrowej Bibliotece Jeździeckiej (otworzą się na nowej karcie):

„Fotograficzny esej na nadchodzące 70-lecie Stadniny Koni Michałów” (2022) – Mariusz Wideryński
„Equator” (2022) – Jerzy Dudała
„Konie, konie ach te konie” (2021) – Mariusz Wideryński
„Wspomnienie z Michałowa” [link](2020) – Marek Grzybowski
„Stadnina Koni Michałów na YT” [link](2020)
Emandoria, SK Michałów (2018) | FILM
„PSK Michałów 1953-2013, cz. II” (2014) – Urszula Białobok
„PSK Michałów 1953-2013, cz. I” (2013) – Urszula Białobok
„60-lecie Stadniny Koni Michałów” [link](2013)
„Moja droga – rozmowa z Jerzym Białobokiem” (2013) – Anette Mattson
„Jerzy Białobok” (2012) – Witold Duński
„Firma jest najważniejsza” [link](2009) – Monika Luft
„Moja droga do koni” (2008) – Urszula Białobok
„One tworzyły piękno” (2007) – Krystyna Chmiel
„Perskim okiem cz. VI” (2011) – Jerzy Białobok
„Perskim okiem cz. V” (2009) – Jerzy Białobok
„Ogiery Michałowa” (2009) – Urszula Białobok
„Perskim okiem cz. IV” (2008) – Jerzy Białobok
„Perskim okiem cz. III” (2007) – Jerzy Białobok
„Urszula i Jerzy Białobok w fotografii Tomasza Jurgi” (2007)
„Fawor 1981-2005” (2006) – Urszula Białobok
„Perskim okiem cz. II” (2006) – Jerzy Białobok
„Perskim okiem cz. I” (2006) – Jerzy Białobok
„Odszedł wielki hodowca” (2004) – Urszula Białobok, Jerzy Białobok
„Mike’a Nicholsa podróże do Michałowa” (2002) – Anna Stojanowska
„Championat Michałowa” (1994) – Izabella Pawelec-Zawadzka
„30 lat Stadniny Koni Michałów” (1983) – Ignacy Jaworowski
„Stadnina koni arabskich w Michałowie” (1968) – Ignacy Jaworowski
„Stadnina Koni Michałów” – katalog ze zdjęciami Stuarta Vesty
„The Power of success – Michałów Stud” [link][FR]
„The Power of success – Michałów Stud” [link][EN]
„Album promocyjny Stadniny Koni Michałów” [EN]
SK Michałów – PL | FILM
SK Michałów – EN | FILM
„Najważniejsze zwycięstwa michałowskich koni czystej krwi” [link]
„10 najlepszych koni sprzedanych na aukcjach 1970-2023” (2023) – Krystyna Chmiel


Pokrewne Legendy:

EKSTERN (Monogramm – Ernestyna)

To jeden z ogierów, o których mówi się, że są „epokowe”. Epokowym był jego ojciec Monogramm oraz jego przodkowie, w tym Ofir i sprowadzony z pustyni protoplasta rodu – Kuhailan Haifi or.ar. Ojciec czempionów i czempionek, a także zasłużonych w hodowli matek. Jego córka Pepita została sprzedana na aukcji w Janowie za milion czterysta tysięcy…

Czytaj więcej…


Galeria:




Centrum szkolenia kawalerii Wojska Polskiego II RP w latach 1928-1939 w garnizonie Grudziądz. Było największą tego typu wojskową jednostką szkoleniową w Europie. 

—-

Nie można przecenić roli Centrum Wyszkolenia Kawalerii w historii, a nawet teraźniejszości polskiego jeździectwa. Centrum kształciło nie tylko oficerów służby stałej i rezerwy kawalerii ale to co nazywamy szkołą polską, będącą odmianą naturalnej szkoły włoskiej jazdy konnej powstało w Centrum Wyszkolenia Kawalerii w Grudziądzu. Wcześniej znanego jako Centralna Szkoła Jazdy, Obóz Szkolny Kawalerii. Czołówka instruktorów i jeźdźców w okresie międzywojennym była związana z Centrum Wyszkolenia Kawalerii.

To w Grudziądzu uczyli i trenowali ppłk. Karol Rómmel, rtm. Leon Kon, ppłk Jan Kossak mjr Adam Królikiewicz, rtm. Kazimierz Szosland, mjr Michał Antoniewicz, mjr. Wilhelm Lewicki i wielu innych. Sukcesy polskiego jeździectwa w okresie międzywojennym były związane z Grudziądzem. W Centrum Wyszkolenia Kawalerii organizowano szereg kursów dla oficerów i podoficerów (np. Kurs Oficerów Sztabowych, Kurs Dowódców Szwadronów, Kurs Podoficerów Ujeżdżaczy Koni, Kurs Instruktorów Jazdy Konnej, Kurs Podoficerów Zawodowych Kawalerii, Kurs Lekarzy Weterynarii, Kurs Adiutantów Pułku).

Po drugiej wojnie światowej pomimo, iż Centrum już nie istniało oficerowie z nim związani uczestniczyli w odbudowie polskiej hodowli koni i jeździectwa. Ppłk. Karol Rómmel, mjr Adam Królikiewicz, mjr Wiktor Olędzki, kpt. Jan Mickunas, rtm. Jarosław Suchorski, płk Kazimierz de Rostwo-Suski, płk. Antoni Dębski i p. Marek Rozczynialski jako trenerzy. Płk. Aleksander Piotraszewski, mjr Marian Fabrycy, p. Sas-Jaworski jako Hodowcy. Leon Chatizow jako trener wyścigowy.

Obecna generacja trenerów jeździectwa była w większości trenowana przez trenerów oficerów kawalerii i artylerii.

Oficerowie, którzy postali na emigracji mieli w sporcie jeździeckim znaczące osiągnięcia. Mjr Anatol Pieregorodzki, a późnej gen. Michał Gutowski jako trenerzy kadry narodowej WKKW Kanady osiągnęli sukcesy olimpijskie. Mjr Michał Antoniewicz był trenerem kadry narodowej USA także z sukcesami olimpijskimi. Mjr Janusz Komorowski był trenerem kadry narodowej Argentyny, mjr Seweryn Kulesza był trenerem kadr narodowych Belgii i Irlandii. Rtm. Bronisław Skulicz i rtm. Antoni Żelewski byli trenerami w Belgii. Mjr Władysław Zgorzelski wyróżnił się jako trener i gracz polo w Urugwaju. Mjr Jerzy Iwanowski prowadził odpowiednik Hiszpańskiej Szkoły Jazdy w Afryce Południowej.

Autor: Leszek Nagórny

Poniżej znajdziesz linki do powiązanych materiałów w Polskiej Cyfrowej Bibliotece Jeździeckiej.

Wpis aktualizowano: 29.05.2023


Publikacje w Polskiej Cyfrowej Bibliotece Jeździeckiej:

Kliknij poniższe linki, aby przejść do powiązanych materiałów w Polskiej Cyfrowej Bibliotece Jeździeckiej (otworzą się na nowej karcie):

„Geneza i działalność Centrum Wyszkolenia Kawalerii w Grudziądzu” (2022) – Renata Urban

“Tradycje sportów konnych w Polsce do 1939 roku” (2022) – Renata Urban

„Jedna szkoła jazdy, różne losy” (2019) – Hanna Łysakowska

„Sport jeździecki w kawalerii konnej II RP” (2018) – Robert Woronowicz

Grudziądz – Stolica Polskiej Kawalerii 1920-2011 | FILM

„Komendanci Centrum Wyszkolenia Kawalerii w Grudziądzu” [link](2010)

„Jak Leon Kon przywiózł z Rosji do Polski włoską szkołę jazdy” (2003) – Hanna Łysakowska

„Polski dosiad czym był Grudziądz dla polskiego jeździectwa” (2002) – Lesław Kukawski

„Sale Tradycji Jazdy Polskiej w Grudziądzu” (1994) – Lesław Kukawski

„O kawalerii polskiej XX wieku” (1991) – Cezary Leżeński, Lesław Kukawski

„Centralna Szkoła Kawalerii i 2. Pułk Ułanów Grochowskich” (1990) – Leon Kon

„Grudziądzkie fascynacje” (1990) – Józef Hlebowicz

„Koń wojskowy” (1990) – Lesław Kukawski

„Wpływ szkół jeździeckich na budowę rzędu końskiego w Polsce” (1986) – Ryszard Wagner

„Dzieje konkursów hippicznych w Polsce” (1982) – Witold Pruski (str. 57-72)

„Polska szkoła jeździecka” (1978) – Henryk Leliwa-Roycewicz

„Rozważania na temat polskiej szkoły jazdy konnej” (1976) – Witold Pruski

„Centrum Wyszkolenia Kawalerii w Grudziądzu” [link](1938) | FILM

„Księga jazdy polskiej” (1938) – Praca zbiorowa

„Święto Kawalerii w Grudziądzu” (1936) – Antoni Bogusławski

„Wielkie Wojskowe Szkoły Jazdy. Polska – Grudziądz” (1934) – Tadeusz Grabowski

Jeździec i Hodowca (1934) nr 12 – Sport konny

Jeździec i Hodowca (1933) nr 10 – Kawaleria

Słownik Jeździecki i Hodowlany – Lesław Kukawski


Pokrewne Legendy:

Leon Burniewicz

II Wicemistrz Polski w Wszechstronnym Konkursie Konia Wierzchowego. Żołnierz, Trener. Działacz Polskiego Związku Jeździeckiego. Odznaczony Medalem za Wojnę 1939. Major Wojska Polskiego.

Czytaj więcej…

Tadeusz Sokołowski

Żołnierz, sportowiec, 3x medalista MP, 2 wicemistrz Armii (1935), olimpijczyk IO Berlin 1936 (Zbieg II), 1937-39 szef sekcji jeździeckiej WKS Legia, cichociemny zakatowany przez Gestapo w Mińsku.

Czytaj więcej…

Robert Woronowicz

Oficer służby stałej WP, specjalność – kawaleria reprezentacyjna. Instruktor Wyszkolenia Kawaleryjskiego. Instruktor jeździecki PZJ i rekreacji ruchowej ze specjalnością jeździectwo. Twórca i szkoleniowiec Kawalerii Ochotniczej od 1993 r.

Czytaj więcej…

Bolesław Wieniawa-Długoszowski

Pierwszy Ułan II Rzeczypospolitej. Lekarz, poeta, poliglota, kawalerzysta, adiutant Józefa Piłsudskiego. Generał WP. Ambasador RP w Rzymie. Zginął tragicznie w Nowym Jorku. Jego prochy, spoczęły na Cmentarzu Rakowieckim w Krakowie.

Czytaj więcej…

Michał Toczek

Żołnierz, major, artylerzysta. Jeździec i trener. Odznaczony m. inn. 3. krotnie Krzyżem Walecznych. Zwycięzca PN, Nowy Jork 1926 r., Nicea 1926 Hamlet 2.20. (II m.),

Czytaj więcej…

Michał Gutowski

Olimpijczyk. Rtm, 17 pułk ułanów wielkopolskich. Kawaler m. innymi orderu Wojennego Virtuti Militari, Legii Honorowej, Krzyża Walecznych 5 razy. Generał w stanie spoczynku.

Czytaj więcej…

Witold Pilecki

Rotmistrz kawalerii Wojska Polskiego, żołnierz Armii Krajowej, więzień i organizator ruchu oporu w KL Auschwitz. Autor raportów o Holocauście.

Czytaj więcej…

Karol Rómmel

Żołnierz, trener, artysta w malarstwie, rysunku i jeździe konnej. Trzy krotny olimpijczyk (1912 – Sztokholm, 1924 – Paryż, 1928 – Amsterdam). Działał w KJK w Łodzi (1937) oraz JLKS Sopot (po wojnie).

Czytaj więcej…

JASIEK

Pan Hordyński z okolic Tarnobrzega na zawodach w Piotrkowie Trybunalskim w 1922 roku, rozpoznał go jako konia Mantel (potem Jacek), wziętego do wojska w 1909, miał w czasie tych zawodów 17 lat.

Czytaj więcej…

PICADOR

1924 | Igrzyska Olimpijskie Paryż | brązowy medal indywidualny w skokach przez przeszkody – rtm. Adam Królikiewicz, 1 Pułk Szwoleżerów Józefa Piłsudskiego.

Czytaj więcej…


Galeria:

Jeżeli na zdjęciu nie podano innych informacji, pochodzi ono z publikacji pt. „Kawaleryjska Alma Mater w Grudziądzu 1920-1939” (2008). Za zgodą spadkobierców Pana Lesława Kukawskigo.




Historia Stadniny Koni Widzów sięga końca XIX wieku, kiedy to książęta Lubomirscy: bracia Stefan, Władysław i Stanisław założyli w swoim majątku w Kruszynie stadninę koni pełnej krwi angielskiej. Stefan gospodarował w Kruszynie i był pierwszym prezesem powołanego w 1919 roku Polskiego Komitetu Igrzysk Olimpijskich (późniejszy PKOl); Władysław – znawca koni, sportowiec i artysta – sponsorował m.in. Warszawską Orkiestrę Symfoniczną; Stanisław – ekonomista i pierwszy prezes Banku Przemysłowego w Warszawie – zakładał pierwszą fabrykę samolotów w Polsce.

Pierwsze konie, stanowiące zaplecze hodowlane, sprowadzono z Anglii. Początkowo biegały one na torze w pobliskim Pławnie, a następnie na Torze Mokotowskim w Warszawie.

Rozwój stadniny ukierunkowany na hodowlę coraz większej liczby koni wymagał zapewnienia odpowiednich warunków. Skłoniło to Lubomirskich do zakupu w 1896 r. oddalonego o kilka kilometrów folwarku Widzów. Zbudowano tam nowoczesne jak na owe czasy stajnie, założono drenowane padoki. Z Anglii sprowadzono dwie linowe maszyny startowe, z których jedną przekazano na Tor Mokotowski w Warszawie, druga została w stadninie służyła do nauki młodych koni startowania. Lubomirscy sprowadzili jeden z pierwszych koniowozów, który przewoził konie ze stacji kolejowych do stajen wyścigowych. Do wybuchu I wojny światowej konie wyścigowe Lubomirskich triumfowały na torach polskich, rosyjskich, austrowęgierskich i niemieckich, wybywając: 4 razy Derby (2 razy w Warszawie, raz w Moskwie i Wiedniu), 2 razy Wielką Badeńską, St. Leger w Budapeszcie, kilka razy Oaks w Warszawie, Moskwie i Wiedniu.

(…)

Po II wojnie światowej stadnina odnosiła i nadal odnosi duże sukcesy wyścigowe i hodowlane. Oznaką tego są liczne zwycięstwa w kraju i za granicą. Widzowskie konie wygrały następujące klasyki: 8 razy Derby, 7 – Rulera, Oaks i St. Leger, 6 – Nagrodę Wiosenną, 10 – Wielką Warszawską, 9 –prestiżową Nagrodę Prezesa Rady Ministrów oraz ponad 140 innych nagród imiennych pozagrupowych plus kilkadziesiąt wyścigów za granicą.

(…)

Cały artykuł i inne źródła znajdziesz w Polskiej Cyfrowej Bibliotece Jeździeckiej (kliknij)

Autor: Jarosław Koch

Poniżej znajdziesz linki do powiązanych materiałów w Polskiej Cyfrowej Bibliotece Jeździeckiej.

Wpis aktualizowano: 29.06.2023


Publikacje w Polskiej Cyfrowej Bibliotece Jeździeckiej:

Kliknij poniższe linki, aby przejść do powiązanych materiałów w Polskiej Cyfrowej Bibliotece Jeździeckiej (otworzą się na nowej karcie):

„Konie Służewca” (2019) – Paweł Gocłowski

„Stadnina Koni w Widzowie” (2018) – Jan Lubomirski-Lanckoroński

„Słów kilka o księciu Władysławie Lubomirskim…” (2018)

„Masini powraca do domu” (2016) – Miloslav Vlček

„Stadnina Koni Widzów” (2011) – Jarosław Koch

„Całe życie z folblutami” (2011) – Anna Deszczyńska

„Stadnina Koni Widzów” (2002) – Barbara Krasowska, Jacek Świgoń

„Dixieland” (2000) – Jarosław Koch (Konie i Rumaki)

„Dixieland” (2000) – Jarosław Koch (Przegląd hodowlany)

„Dżamajka – perła z Widzowa” (2005) – Paweł Gocłowski

Wyścig I grupy – 16.09.1999 – Dżamajka (1999) | FILM

„Konie pełnej krwi angielskiej na Służewcu…’96” (1997)

„Stadnina Koni Widzów” (1984) – Szczepan Chrzanowski, Jarosław Koch

„Stadnina Koni Widzów-Skrzydłów” (1978) – Stanisław Schuch

„Hodowla koni wyścigowych” – Bruce Lowe

„Masini – rodowód i wygrane”


Pokrewne Legendy:


Galeria:

PL/EN

Patroni Honorowi:

Mecenasi:

______________________________________________________________

27. października 1952 powołano Muzeum Sportu. Przypomina ono dzieje polskiego sportu i olimpizmu, prowadzi edukację, posiada bogate zbiory fotograficzne i bibliotekę. 
______________________________________________________________

Muzeum Sportu i Turystyki w Warszawie jest unikalną w skali kraju i jedną z najstarszych placówek muzealnych tego typu w Europie. Od 70 lat dokumentuje osiągnięcia polskich sportowców, gromadzi materialne pamiątki związane ze sportem i olimpizmem, a od 1961 roku także z turystyką.


W październiku 2022 roku mija 70 lat od założenia w Warszawie muzeum, które zajmuje się największym fenomenem społecznym XX wieku – sportem. Przez wiele lat działało w strukturach Głównego Komitetu Kultury Fizycznej (odpowiednik dzisiejszego Ministerstwa Sportu i Turystyki). Od 1 stycznia 1999 roku w związku z reformą administracyjną państwa, tak zwanym organem założycielskim stał się Samorząd Województwa Mazowieckiego.

(…)

Twórcy Muzeum próbowali kreować je na Panteon Sportu Polskiego, opierając się na doświadczeniach Muzeum Narodowego w Warszawie. Wzorowali się i uczyli od najlepszych. Od bardzo skromnych warunków lokalowych, jednego pokoju z jednym etatowym pracownikiem i kilkudziesięcioma eksponatami, instytucja przeszła trudną i długą drogę do placówki wszechstronnej, poświęcającej uwagę prawie wszystkim dyscyplinom sportu uprawianym w Polsce, olimpizmowi i polskiemu ruchowi olimpijskiemu oraz krajoznawstwu i turystyce. Jest obecnie instytucją kultury z istotną pozycją w rankingu światowego muzealnictwa sportowego. Muzeum prowadzi działalność wystawienniczą, wydawniczą, naukowo-badawczą i edukacyjną.

(…)

Cały artykuł i inne źródła znajdziesz w Polskiej Cyfrowej Bibliotece Jeździeckiej (kliknij)

Autor: Marzena Jaworska – Muzeum Sportu i Turystyki w Warszawie

Poniżej znajdziesz linki do powiązanych materiałów w Polskiej Cyfrowej Bibliotece Jeździeckiej.


Polska Cyfrowa Biblioteka Jeździecka:

Kliknij poniższe linki, aby przejść do powiązanych materiałów w Polskiej Cyfrowej Bibliotece Jeździeckiej (otworzą się na nowej karcie):

Muzeum Sportu i Turystyki w Polskiej Cyfrowej Bibliotece Jeździeckiej

„70 lat Muzeum Sportu i Turystyki w Warszawie” (2022) – Marzena Jaworska

„Modnie na igrzyska” (2021)

„Słowo o Janie Kowalczyku” (2021) – Piotr Banasiak

„Olimpijskie haute couture w MSIT” (2021) – Marta Marek

„Michał Woysym-Antoniewicz 1897-1989” (2021) – Izabela Kiełmińska

„Na medal nigdy nie jest za późno” (2019) – Cezary Cybulski

„Historia PKOL do 1939 roku w pigułce” (2019) – Piotr Walewski

„Jeździectwo” (2019)

„Kolekcja medali olimpijskich…” (2017) – Zespół redakcyjny

„Trofea Michała Antoniewicza” (2009)

„Kultura fizyczna w zbiorach polskich bibliotek…” (2009)

„Nowy Jork biało-czerwony. Puchar Narodów 1926” – Piotr Banasiak

Zdjęcia ze zbiorów Muzeum Sportu i Turystyki – Warszawa


Zobacz powiązane artykuły:

Karol Rómmel

Żołnierz, trener, artysta w malarstwie, rysunku i jeździe konnej. Trzy krotny olimpijczyk (1912 – Sztokholm, 1924 – Paryż, 1928 – Amsterdam). Działał w KJK w Łodzi (1937) oraz JLKS Sopot (po wojnie).

Czytaj więcej…

Jan Kowalczyk

Syn ziemi cieszyńskiej, żołnierz, sportowiec, największy talent w historii polskiego jeździectwa. Mistrz i wicemistrz olimpijski IO Moskwa 1980.

Czytaj więcej…


Galeria:

Materiały opublikowano dzięki uprzejmości Muzeum Sportu i Turystyki w Warszawie.




Zaprojektowany przez R. Jurgensa z Hamburga. Oddany do użytku w 1907 roku w 75 rocznicę istnienia Śląskiego Związku Hodowców Koni i Wyścigów Konnych. 

______________________________________________________________

W sezonie wyścigowym roku 2011 wrocławskie Partynice odwiedziło 18 000 wyścigowych widzów. W tym roku, 2022, tylko na jeden dzień, Otwarcie Sezonu, przyszła publiczność w liczbie 21 000. Te liczby obrazują co się przez te lata wydarzyło.

Najnowsza historia wrocławskich Partynic zaczęła się 1 września 2013 roku. To był dzień reaktywacji Wrocławskiego Toru Wyścigów Konnych – Partynice.

Dwa lata wcześniej, w roku 2011 Rada Miejska podjęła uchwałę o połączeniu dwóch jednostek budżetowych miasta: WTWK – Partynice i Młodzieżowego Centrum Sportu. Tak 1 stycznia 2012 powstało Wrocławskie Centrum Sportu, Hippiki i Rekreacji. Długo nie pożyło, bo trochę ponad półtora roku.

Tak zaczyna się moja przygoda z wrocławskim torem. Wcześniej byłem dziennikarzem, redaktorem naczelnym „Gazety Wyborczej” w Szczecinie i we Wrocławiu, z przerwą na roczną pracę jako zastępca naczelnego w wydaniu stołecznym „GW”. Ale jeszcze wcześniej, czyli od zawsze, byłem koniarzem.

Stanąłem do konkursu na szefa toru z koncepcją, przegadaną ze środowiskiem wyścigowym i jeździeckim i ją – z pewnymi korektami, wynikającymi ze zmiennej sytuacji zewnętrznej (PiS, pandemia, inflacja, wojna) – realizuję z zespołem oddanych sprawie ludzi.

Założenia zasadnicze były trzy: 1. europejski tor wyścigów konnych, 2. profesjonalna rekreacja, 3. baza dla nowoczesnych szkoleń.

(…)

Cały artykuł i inne źródła znajdziesz w Polskiej Cyfrowej Bibliotece Jeździeckiej (kliknij)

Autor: Jerzy Sawka, dyrektor Wrocławskiego Toru Wyścigów Konnych – Partynice

Poniżej znajdziesz linki do powiązanych materiałów w Polskiej Cyfrowej Bibliotece Jeździeckiej.

Wpis aktualizowano: 29.06.2023


Publikacje w Polskiej Cyfrowej Bibliotece Jeździeckiej:

Kliknij poniższe linki, aby przejść do powiązanych materiałów w Polskiej Cyfrowej Bibliotece Jeździeckiej (otworzą się na nowej karcie):

„Konferencja – Przyszłość Wyścigów Konnych, Program” (2023)

„Uniwersalna stajnia Michała Borkowskiego” [link](2023) – Krzysztof Romaniuk

„Pierwsze zapisy na Partynicach za nami – bomba w górę we Wrocławiu 23 kwietnia” [link](2023) – Traf News

„Otwarcie sezonu na Partynicach rekordowa frekwencja” [link](2022) – Traf News

„Partynice – Miasto Koni” (2022) – Jerzy Sawka

„Dlaczego ludzie nie zsiądą z koni” (2022) – Jerzy Sawka

„Wyścigi Konne Wrocław – Otwarcie Sezonu Wyścigowego – 03.05.2022”

„Po co nam wyścigi konne, czyli jak głęboko w lesie jesteśmy” (2021) – Jerzy Sawka

„Końska dawka emocji” (2020) – Jerzy Sawka

„100 lat Toru Wyścigów Konnych Wrocław” (2007) – Mieczysława Chmielewska

„Jubileuszowe Partynice” (2007) – Małgorzata Szewczyk

„Wrocław-Partynice, wyścigi koni półkrwi w 1990 r.” (1991) – Monika Słowik

„Historia toru i wyścigów konnych we Wrocławiu oraz ich aktualne problemy” (1984) – Małgorzata Łojek, Jacek Łojek

„Album des Deutschen Rennsports 1939-1940” [DE] (1940) – Zespół redakcyjny

„Album des Deutschen Rennsports” [DE] (1931) – Zespół redakcyjny


Pokrewne Legendy:


Galeria:

PL/EN

Patroni Honorowi:

Mecenasi:

______________________________________________________________

W 1956 roku przybyły do niej pierwsze klacze xx. Zaadaptowano dla nich obiekt Żółkiewka. W 1972 roku powiększono ją do 75 klaczy xx i uruchomiono odd. Skarżyce. 
______________________________________________________________

Stadnina Koni w Strzegomiu była położona w zachodniej części Polski, na obszarze województwa dolnośląskiego, w malowniczej okolicy Pogórza Sudeckiego.

Z pastwisk rozciąga się widok na otaczające okolicę Wzgórza Strzegomskie, a dalej na pasmo Karkonoszy.  

Stadnina powstała w 1955 roku na bazie Zespołu Państwowych Gospodarstw Rolnych, którego gospodarstwa znajdowały się wokół miasta Strzegom.

Było to ówcześnie duże Państwowe Przedsiębiorstwo posiadające 1200 krów mlecznych z pełnym odchowem młodzieży, Centralną Wychowalnię Buhajów na 120szt., chlewnią zarodową, Centrum Hodowli Merynosa mięsno- wełnistego o stadzie 2000 matek oraz Ośrodek Łowiecki z bażantarnią odchowującą ok. 16 000 sztuk bażantów.

Pierwotne zamierzenia hodowli koni dotyczyły rasy koni śląskich, jednak już w 1956 roku przybyły pierwsze klacze pełnej krwi angielskiej, które dały początek przyszłej stadninie, a dla których zaadoptowano obiekt Żółkiewka.

Pierwsze zakupione do Strzegomia klacze pełnej krwi to Tirenia (po Goog bye – Tirana po Wily Attorney) i Zahukana (Good bye – Zapomniana po Pasjans) hodowli Stadniny Koni Kozienice, Casarossa (Oduagis – Casablanca II po Pilade) z SK Widzów oraz z SK Golejewko roczna klaczka Hekla (Aquino – Hybla po Cavaliere d’Arpino). Adaptacja obiektu i organizacja stadniny przebiegały bardzo sprawnie, tak ze 1 VII 1957 r. w dniu oficjalnego otwarcia stadniny, w Żółkiewce znajdowały się 24 klacze, wybrakowane z innych stadnin, a w 1966r było ich już 40.

(…)

Cały artykuł i inne źródła znajdziesz w Polskiej Cyfrowej Bibliotece Jeździeckiej (kliknij)

Autor: Maria Konarska

Poniżej znajdziesz linki do powiązanych materiałów w Polskiej Cyfrowej Bibliotece Jeździeckiej.


Polska Cyfrowa Biblioteka Jeździecka:

Kliknij poniższe linki, aby przejść do powiązanych materiałów w Polskiej Cyfrowej Bibliotece Jeździeckiej (otworzą się na nowej karcie):

„Historia Stadniny Koni w Strzegomiu” (2022) – Maria Konarska

„To był świetny czas, czyli o Rosario i nie tylko” (2021) – Paweł Gocłowski

„Gruzja” (1993) – Genowefa Dzięgała


Zobacz powiązane artykuły:


Galeria:

PL/EN

Patroni Honorowi:

Mecenasi: Stadnina Koni Krasne

______________________________________________________________
Jedna z najstarszych stadnin koni pełnej krwi angielskiej w Polsce (1857 r.). Jej założycielem i właścicielem był Ludwik hr. Krasiński. Podstawą hodowli były znakomite klacze importowane z Anglii.
______________________________________________________________

Stadnina Koni Krasne należy do nielicznych istniejących do dziś ośrodków hodowlanych, które mogą poszczycić się równie długą, co ciekawą historią.

Jej charakter nadały szczególne osoby, które zapisały się chlubnie nie tylko na kartach krajowej hodowli, ale również w historii Polski.

Stadnina Koni w Krasnem, założona w 1857 roku przez Ludwika hr. Krasińskiego, ma 150-letnie tradycje w hodowli koni
i o wiele dłuższe – w propagowaniu kultury rolnej na polskiej wsi.

Osiągnięcia rodu Krasińskich, herbu Ślepowron, były ważne nie tylko ze względu na znakomite wyniki hodowlane i produkcyjne, ale także podkreślały polskość, kiedy Rzeczypospolitej nie było na mapach świata.

Czytaj więcej… (po kliknięciu przejdziesz do Polskiej Cyfrowej Biblioteki Jeździeckiej)

Autor: Izabela Rajca-Pisz

Kliknij poniższe linki, aby przejść do powiązanych materiałów w Polskiej Cyfrowej Bibliotece Jeździeckiej (otworzą się na nowej karcie):

„Stadnina Koni Krasne” (2007) – Izabela Rajca-Pisz

„Minął rok” (2021) – Roman Krzyżanowski

PL/EN

Patroni Honorowi:

Mecenasi:

______________________________________________________________
Stadnina Koni Golejewko – najsłynniejsza polska, stadnina koni pełnej krwi angielskiej
______________________________________________________________

Stadnina Golejewko powstała w 1921 r. kiedy to jej ówczesny właściciel Janusz hr. Czarnecki zakupił w Belgii i Niemczech pierwszych 7 klaczy pełnej krwi angielskiej.

Z roku na rok stadninę powiększano, głównie przez import klaczy.

Z czasem dochowano się dobrych klaczy, które (często po b. dobrej karierze wyścigowej) zasilały stan matek w rodzimej stadninie.

Spośród 8 ogierów czołowych, które stanowiły w stadninie od 1921 do 1939 r. niewątpliwie największą rolę odegrały: Harlekin i Mah Jong. Harlekin — niezły koń wyścigowy (w ciągu 6-letniej kariery biegał w gonitwach płaskich 58 razy, zwyciężając 18 razy, oraz w przeszkodowych 24 razy, wygrywając 10 razy) doskonale zapisał się w Golejewku. Jego potomstwo tu urodzone wygrało do 1937 r. niebagatelną sumę 1 624 000 zł.

Stadnina dostarczyła. po Harlekinie 16 ogierów i 27 matek stadnych, co nie jest liczbą małą i świadczy o dużym wpływie tego ogiera na hodowlę krajową.

Należy też wspomnieć, że Harlekin z miejscowymi klaczami półkrwi dał pokaźną liczbę koni remontowych dla wojska. Obecnie spotyka się imię Harlekina w rodowodach klaczy golejewskich jedynie wywodzących się z rodziny jego córki Efforty.

Do najlepszych produktów hodowli stadniny Golejewko w okresie międzywojennym wypada zaliczyć przede wszystkim następujące ogiery: (…)

Czytaj więcej… (po kliknięciu przejdziesz do Polskiej Cyfrowej Biblioteki Jeździeckiej)

Autorzy: Maria i Maciej Świdzińscy

Kliknij poniższe linki, aby przejść do powiązanych materiałów w Polskiej Cyfrowej Bibliotece Jeździeckiej (otworzą się na nowej karcie):

„Inżynier Maciej Świdziński w 30 rocznicę śmierci” (2018) – Jerzy Budny

„Sukces Golejewka” (1993) – Maria Świdzińska

„Wypasy górskie rocznych źrebiąt pełnej krwi angielskiej” (1980) – Maria i Maciej Świdzińscy

„Stadnina Koni Golejewko” (1973) – Maria i Maciej Świdzińscy

„Wychów źrebiąt pełnej krwi w SK Golejewko” (1971) – Maria i Maciej Świdzińscy

Kliknij poniższe linki, aby przejść do powiązanych materiałów w Legendach Polskiego Jeździectwa (otworzą się na nowej karcie):

Maria Kinga Świdzińska

Maciej Świdziński

Ogier Turysta ur. 1944 (Bellini – Scuola Bolognese), hod. st. Dormello – Olgiata we Włoszech; czołowy w SK Golejewko w latach 1951-1957 i 1960-1968 (fot. M. Świdzińska)
Ogier Negresco, ur. 1957 (Sica Boy – Folle Nuit po Astrophel), gid, St. de Beauvoisniere we Francji; czołowy w SK Golejewko w latach 1962-1967 (fot. M. Świdzińska)
Ogier Taurów, ur. 1961 (Maranon – Tarnawa po Pilade), hod. SK Golejewko; czołowy w stadninie macierzystej w 1967 r. (fot. M. Świdzińska)

Ogier Erotyk, ur. 1965 (Turysta – Eroika po Aquino), hod. SK Golejewko; czołowy w stadninie macierzystej od 1970 r. (fot. J. Karaszewski)
Ogier Mehari, ur. 1963 (Lavandin – Eos po Solferino), hod. st. R. Meyer i R. Leroy we Francji; czołowy w SK Golejewko od 1968 r. (fot. M. Świdzińska)
Ogier Kadyks, ur. 1968 (Taurów – Kwadryga po Pilade), hod. SK Golejewko; czołowy w stadninie macierzystej od 1972 r. (fot. M. Świdzińska)
Klacz Carbonata, ur. 1957 (Aquino-Cardea po Trau), hod. SK Golejewko (fot. M. Świdzińska)
Klacz Dolores, ur. 1964 (Negresco – Dobrawa po Aquino), hod. SK Golejewko (fot. M. Świdzińska)
Pierwszy spacer – źrebię ogierek po Saragan od Dolores (fot. M. Świdzińska)
Doris Day, ur. 1969 (Mehari – Dora po Turysta), obok stoi trener St. Molenda (fot. M. Świdzińska)
Klacz Tarnogóra, ur. 1962 (Aquino-Tarnawa po Pilade), hod. SK Golejewko (fot. M. Świdzińska)
Klacz Tartaria, ur. 1955 (Turysta-Tartana po Pilade), hod. SK Golejewko (fot. M. Świdzińska)
Klacz Atrakcja, ur. 1955 (Arras – Ariccia po Lombo), hod. SK Golejewko, ze źrebakiem (og. Araks) po Mehari (fot. M. Świdzińska)
Klacz Kwadryga, ur. 1951 (Pilade – Quarry po Pharis), hod. SK Golejewko ze źrebakiem (kl. Kleopatra) po Aquino (fot. M. Świdzińska)
Klacz Eroika, ur. 1956 (Aquino – Erba po Pilade), hod. SK Golejewko, ze źrebakiem (og. Erem) po Turysta (fot. M. Świdzińska)
Klacz Marsylia, ur. 1955 (Aquino – Miramare po Mirza II), hod. SK Golejewko ze źrebakiem (kl. Marsala) po Negresco (fot. M. Świdzińska)
Ogier Epikur, ur. 1962 (Turysta-Epifora po Pilade), hod. SK Golejewko; na zdjęciu pod. dż. J. Jednaszewskim po wygraniu nagr. St. Leger w Wiedniu (fot. Rennensport-Fotos, Wien)
Klacz Daglezja, ur. 1968 (Negresco-Dracena po Hirohito), hod. SK Golejewko; na zdjęciu pod dż. W. Hutleacem wygrywa nagrodę Derby w 1971 r. (fot. CAF – Iringh)
Spotkanie hodowców zorganizowane z okazji 80. rocznicy założenia Stadniny Koni Golejewko.

PL/EN

Patroni Honorowi:

Mecenasi: Ośrodek Hodowli Zarodowej w Kamieńcu Ząbkowickim

______________________________________________________________
Perła w koronie polskich zaprzęgów. Hodowla koni rasy śląskiej.
Przy stadzie działa również stadnina koni oraz klub sportowy specjalizujący się w powożeniu parami i zaprzęgami czterokonnymi.
______________________________________________________________

Mistycyzm miejsca takiego jak Książ wiąże się z wieloma elementami.

Historia zamku w Książu, losy jego wieloletnich właścicieli z rodu Hochbergów, jak i dzieje hodowli koni przeplatają się ze sobą na przestrzeni wieków. Trudno, więc opowiadać historię o jednym z tych elementów bez nawiązywania do innych.

Jednak właściwą kanwą do napisania tej książki było powstanie koni rasy śląskiej.

To właśnie na tych terenach rodziła się i kształtowała hodowla tej rasy, a działalność Stada Ogierów Książ przyczyniła się do jej ugruntowania i rozprzestrzenienia…

Czytaj więcej… (po kliknięciu przejdziesz do Polskiej Cyfrowej Biblioteki Jeździeckiej)

Autor: Izabela Rajca-Pisz

Kliknij poniższe linki, aby przejść do powiązanych materiałów w Polskiej Cyfrowej Bibliotece Jeździeckiej (otworzą się na nowej karcie):

„Państwowe Stado Ogierów Książ” (1974) – Zbigniew Dąbrowski

„50-ta Jubileuszowa Aukcja Koni w Książu” (1974) – Izabella Pawelec-Zawadzka

„Katalog aukcji koni, Książ 25-26.05.1990” (1990) – Zespół redakcyjny

„W Książu. Sudecka stadnina koni w Książu” [link](1980) | FILM

„Katalog III aukcji koni sportowych w Książu” (1976) – Zespół redakcyjny

„Stado ogierów Książ” (2005) – Izabela Rajca-Pisz

Stado Ogierów Książ w Wałbrzychu (2016) | FILM

Ślązaki z Książa na medal (2018) | FILM

Stado na medal! (2018) | FILM

„Sport jeździecki w Stadzie Książ – wczoraj i dziś” [link]

PL/EN

Patroni Honorowi:

Mecenasi: Małopolska Hodowla Roślin – Kraków

______________________________________________________________

Najmłodsza z trzech legendarnych, współczesnych, państwowych stadnin (SK Janów Podlaski, SK Michałów). czystej krwi arabskiej w Polsce.
______________________________________________________________

„Białka Państwowe Dobra” – taką nazwę początkowo nosiło stado ogierów, o którego założeniu podjęto decyzję w 1928 r. Na pomysł umiejscowienia nowego stada właśnie tam wpadł ówczesny naczelnik Wydziału Stadnin Państwowych, inż. Jan Grabowski (późniejszy profesor) – ten sam, który w 1919 r. sprowadzał klacze do świeżo utworzonego oddziału arabskiego Państwowej Stadniny w Janowie Podlaskim.

W Janowie znajdowało się również Stado Ogierów, a najbliższe na wschodzie – aż w Sądowej Wiszni. W okresie nieustającego zagrożenia ze strony Związku Sowieckiego potrzebne było na „wschodniej flance” jeszcze jedno stado – rezerwuar reproduktorów dla produkcji koni do kawalerii. Za najodpowiedniejszą rasę koni dla potrzeb armii uważano wówczas angloaraby, toteż 156 ogierów, jakie od roku 1930 (rozpoczęcia działalności Stada) do grudnia 1932 zgromadzono w Białce, posiadało następujący skład rasowy. (…)

Czytaj więcej… (po kliknięciu przejdziesz do Polskiej Cyfrowej Biblioteki Jeździeckiej)

Autor: prof. dr hab. Krystyna Chmiel

Źródło: „Białka – od Państwowych Dóbr do Małopolskiej Hodowli Roślin” autorstwa Pani prof. dr hab. Krystyny Chmiel, Państwowa Szkoła Wyższa im. Papieża Jana Pawła II w Białej Podlaskie

Kliknij poniższe linki, aby przejść do powiązanych materiałów w Polskiej Cyfrowej Bibliotece Jeździeckiej (otworzą się na nowej karcie):

„Duma Białki, czyli skąd się wzięły Pesal i Perfinka” (2020) – Krystyna Chmiel

„Białka. Od Państwowych Dóbr do Małopolskiej Hodowli Roślin” (2020) – Krystyna Chmiel

„Małopolska Hodowla Roślin Sp. z o.o. – Stadnina Koni Białka” (2019) – Krystyna Chmiel

„Pure Polish Arabian – to wciąż dobra marka!” (2020) – Krystyna Chmiel