Uczestnik powstania wielkopolskiego, wojny z bolszewikami, kampanii wrześniowej i powstania warszawskiego. Dowodził szwadronem 13 pułku Ułanów Wileńskich Wileńskiej Brygady Kawalerii.

Syn ziemianina Stanisława Tarnowskiego i Wandy Dunin-Mieczyńskiej mieszkających w majątku Barcikowo.

————————————————————————————

Od 1918 r. członek POW (Polska Organizacja Wojskowa), rozbrajał Niemców w Płocku. W 1919 r. po ucieczce z domu wstępuje do Oddziału Strzelców Wielkopolskich w Jarocinie. Od grudnia 1918 r. do lutego 1919 r. brał udział w Powstaniu Wielkopolskim. Wstąpił do Korpusu Kadetów nr 2 w Modlinie. Uczestniczył w wojnie polsko-bolszewickiej 1920 r. Pod Sarnową Górą dostał się do niewoli po czym uciekł z transportu. Po wojnie długo nie mógł zdecydować się co do swojej kariery wojskowej. Zaczął od Szkoły Podchorążych Piechoty w Warszawie w 1922 r., po roku przeniósł się do Szkoły Podchorążych Artylerii w Toruniu, gdzie także uczył się jedynie przez rok. Kolejnym etapem była Szkoła Podchorążych Kawalerii w Grudziądzu (późniejsze Centrum Wyszkolenia Kawalerii – CWK). Tam zostaje aż do 1926 r. Naukę kończy z II lokatą. Skierowany do 13. Pułku Ułanów Wileńskich, w którym obejmował kolejno stanowiska: dowódcy plutonu, szwadronu, szwadronu szkolnego (po ukończeniu kursu instruktorów jazdy w CWK), a w sierpniu 1938 r. zostaje dowódcą 1. Szwadronu Tatarskiego (po ukończeniu kursu dowódców szwadronów), następnie zostaje adiutantem dowódcy 13. Pułku Ułanów Wileńskich.

Walczył w składzie 13. Pułku Ułanów Wileńskich w stopniu rotmistrza. Po rozbiciu pułku, we wrześniu przedostaje się do Warszawy.

Jesienią 1939 został komendantem 2. Rejonu Obwodu Wola w strukturach kolejno: SZP-ZWZ-AK. Dowództwo nad całością sił III Obwodu Wola Warszawskiego Okręgu Armii Krajowej objął w kwietniu 1943 (najmłodszy stopniem i wiekiem wśród dowódców Obwodów w Warszawie) – równocześnie awansowany do stopnia majora sł. st. kaw.

Ranny 5 sierpnia 1944 r. na ul. Górczewskiej (K. Mórawski, K. Oktabiński, L. Świerczek, “Wola. Warszawskie Termopile 1944”, Warszawa 2000, s. 50; M. Tarczyński, “Powstanie Warszawskie na Woli”.

W dniu 2 października 1944 r. rozkazem L.497/BP zostaje awansowany do stopnia podpułkownika z uzasadnieniem: “Za osobistą postawę i odwagę w okresie walk w Warszawie”.

Jego żona Elżbieta Tarnowska z Grodzickich ps. Danka od 1943 r. pełniła funkcję osobistej łączniczki Komendanta III Obwodu Wola Okręgu Warszawskiego AK.

Niewola niemiecka – jeniec Stalagu 344 Lamsdorf, a następnie Oflagu II C Woldenberg.

W marcu 1945 r. powrócił do kraju występując pod konspiracyjnym nazwiskiem Stanisław Mazurkiewicz. Pracował w Fabryce Mydła w Raciborzu. W dniu 18 marca 1947 r. ujawnił swoją działalność w szeregach AK przed władzami Bezpieczeństwa Publicznego.

W marcu 1947 r. ciężko chory trafił do szpitala w Katowicach, gdzie wkrótce zmarł. Pochowany w 1956 r. na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach, kwatera 24B-11-3.

Autor: Muzeum Powstania Warszawskiego
Źródło: www.1944.pl

Wpis aktualizowano: 07.08.2024


Jan Tarnowski zmarł 29 marca 1947 roku w szpitalu w Katowicach. Miał wtedy 43 lata.

W 1956 pochowany został na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach w Warszawie (kwatera B24-12-4)


13 Pułk Ulanów Wileńskich (mp. Nowa Wilejka, otok różowy)

Od samego początku istnienia pułku jego oficerowie odznaczali się szczególną odwagą i fantazją, ale i… zuchwałością. Byli wśród nich tacy zagończycy jak pierwszy dowódca 13. p.ul. mjr Władysław Dąmbrowski, rtm. Jerzy Dąmbrowski, czy rtm. Kazimierz Hrakało-Horawski. Pułk znany był z niezwykłej bitności w walkach.

Zawsze dzielny i bojowy.
To trzynasty pułk różowy.

Chociaż otok ma różowy,
To jest jednak pułk bojowy.

Otok jego jest różowy.
Dawniej był to pułk bojowy.

A trzynasty, choć różowy.
Jednak w boju jest morowy.

A trzynasty, ten różowy,
Wielka granda, lecz bojowy.

Wzrok ich dumny, mina pańska.
To trzynastka jest ułańska.

Wzrok sokoli, mina pańska,
To trzynastka jest ułańska.

A trzynasty, to zasrańce,
Pod Wilejką gubią lance.

Swoich grabi, Żydów łupi.
Pułk trzynasty nie jest głupi.

A trzynastka Dąbrowskiego,
Bije Żydów, coś strasznego.

A trzynasty pułk nie głupi,
Wrogów łupi, swoich łupi.

Ukraść kury, uciec w zboże.
Pułk trzynasty tylko może.

Weneryczny i pijański.
To trzynasty pułk ułański

Na łbie księżyc, wyżej gwiazda,
Sławna to Tatarska Jazda.

Księżyc w czole, w d… gwiazda,
To Tatarska nasza Jazda.

Z przodu księżyc, z tyłu gwiazda —
To Tatarska nasza Jazda.

Na d… plaster, na łbie gwiazda,
To Tatarska sławna Jazda.

Pół Tatarów, pół Polanów.
To trzynasty pułk ułanów.

A kto chłopom gwałci wdowy,
To trzynasty pułk morowy.


Źródło: Żurawiejki (1995) – Stanisław Radomyski


Publikacje w Polskiej Cyfrowej Bibliotece Jeździeckiej:

Kliknij poniższe linki, aby przejść do powiązanych materiałów w Polskiej Cyfrowej Bibliotece Jeździeckiej (otworzą się na nowej karcie):

“Szwoleżerowie, Ułani i Strzelcy Konni w Fotografii Narcyza Witczaka-Witaczyńskiego” (2013) – Stanisław Zieliński, Leszek Nagórny

“Żurawiejki” (1995) – Stanisław Radomyski

“13 Pułk Ułanów Wileńskich” (1994) – Lesław Kukawski

“Księga jazdy polskiej” (1938) – Praca zbiorowa


Pokrewne Legendy:


Galeria:

Poniższe archiwalia pochodzą z archiwum Muzeum Powstania Warszawskiego, NAC oraz z archiwum rodziny Jana Tarnowskiego