II Wicemistrz Polski w Wszechstronnym Konkursie Konia Wierzchowego. Żołnierz, Trener. Działacz Polskiego Związku Jeździeckiego. Odznaczony Medalem za Wojnę 1939. Major Wojska Polskiego.
______________________________________________________________
W latach międzywojennych był II wicemistrzem Polski w WKKW – 1936 r. (koń Aldona Czamara), członkiem Grupy Sportu Konnego CWK w Grudziądzu przygotowującego się do Olimpiady w Helsinkach (1940). Jako kapitan Artylerii Konnej dostał się do niewoli we wrześniu 1939 r. Przed wojną był wielokrotnie nagradzany na zawodach jeździeckich w Polsce i za granicą – m.in. Sopocie, Warszawie, Grudziądzu, Nicei i Turynie w konkurencji skoków przez przeszkody i WKKW, dosiadał konie: Ares, Eskimos, Aldona Czamara, Aktor, Anitra, Bej i inne. W tym czasie współpracował z wysokiej klasy polskimi jeźdźcami i trenerami.
Po wojnie pracował w Stadninie Koni Liski (1961-62), gdzie trenował m.in. braci Pacyńskich, w latach 1964-67 pracował w PSO Biały Bór jako kierownik Zakładu Treningowego Ogierów (jeźdźcy to m.in.: Andrzej Krzysztofik, Bolesław Suliga i bracia Nowakowscy). W latach 1968-69 był również trenerem PTWK w Sopocie. W tym czasie, oprócz pracy trenera, odnosił również sukcesy jako jeździec startując na klaczy Drwina. Od 1969 r. do 1973 r. trenował konie w Zakładzie Treningowym przy PGR Cieślin-Popowiczki, jednocześnie pracując w Zakładzie Treningowym Koni Sportowych przy PGR Kusowo i Klubie Jeździeckim „Zieloni” w Bydgoszczy trenując m.in. Czesława Gerlacha, Martę Głuchowską i Iwonę Kwaśniewską, współpracował też z Jadwigą Pasturczak. Kolejnym miejscem pracy był Studencki Klub Jeździecki przy UMK w Toruniu (1973-75), a następnie Toruński Klub Jazdy Konnej przy PGR w Przysieku, trenując m.in. Andrzeja Lipińskiego, Aleksandrę Burniewicz (córka), Marka Lipińskiego, Romana Dygdałę, Andrzeja Kłopotowskiego i Pawła Komorowskiego. Od 1977 r. do 1984 r. był trenerem w Klubie Jeździeckim w Ciechocinku przy RSSW Plebanka (jeźdźcy Roman Śmigielski, Paweł Cymerman), a potem do roku 1985 r. w Klubie Jeździeckim przy PTTK w Golubiu-Dobrzyniu. Oczywiście amazonek i jeźdźców zarówno sportowych, jak i rekreacyjnych było znacznie więcej.
Szczegółowe informacje, dokumenty i zdjęcia potwierdzające wyżej opisaną karierę jeździecką i trenerską znajdują się w naszym posiadaniu i niezależnie od tego skrótowego zapisu – rozwinięcie tych informacji można znaleźć w Leksykonie Jeździectwa Polskiego „Konno po Sławę” autorstwa Witolda Duńskiego wydanego przez PZJ w Warszawie w 2012 r.
Pan Major Leon Burniewicz miał bardzo pracowite życie, również będąc już na emeryturze, dożył wieku 88 lat.
Cały artykuł i inne źródła znajdziesz w Polskiej Cyfrowej Bibliotece Jeździeckiej (kliknij)
Autor: Marek Lipiński
Wpis aktualizowano: 25.10.2023
Leon Burniewicz zmarł 21 lutego 1996 roku w Toruniu.
Pochowany został na cmentarzu przy ul. Żwirki i Wigury.
Publikacje w Polskiej Cyfrowej Bibliotece Jeździeckiej:
Kliknij poniższe linki, aby przejść do powiązanych materiałów w Polskiej Cyfrowej Bibliotece Jeździeckiej (otworzą się na nowej karcie):
„Wycinki o Leonie Burniewiczu” (2023) – PCBJ
„Geneza i działalność CWK w Grudziądzu” (2022) – Renata Urban
„Tradycje sportów konnych w Polsce do 1939 roku” (2022) – Renata Urban
„Jedna szkoła jazdy, różne losy” (2019) – Hanna Łysakowska
„Leon Burniewicz” (2012) – Witold Duński
„Polski dosiad czym był Grudziądz dla polskiego jeździectwa” (2002)
„Grudziądzkie fascynacje” (1990) – Józef Hlebowicz
„Polacy w Pucharach Narodów, 1923-1982” (1982) – Witold Domański
„Polska szkoła jeździecka” (1978) – Henryk Leliwa-Roycewicz
„Rozważania na temat polskiej szkoły jazdy konnej” (1976)
„Centrum Wyszkolenia Kawalerii w Grudziądzu” [link](1938) | FILM
„Wielkie Wojskowe Szkoły Jazdy. Polska – Grudziądz” (1934)
Grudziądz – Stolica Polskiej Kawalerii 1920-2011 | FILM
Pokrewne Legendy:
Centrum Wyszkolenia Kawalerii
Centrum szkolenia kawalerii Wojska Polskiego II RP w latach 1928-1939 w garnizonie Grudziądz. Było największą tego typu wojskową jednostką szkoleniową w Europie.
Tadeusz Sokołowski
Żołnierz, sportowiec, 3x medalista MP, 2 wicemistrz Armii (1935), olimpijczyk IO Berlin 1936 (Zbieg II), 1937-39 szef sekcji jeździeckiej WKS Legia, cichociemny zakatowany przez Gestapo w Mińsku.
Michał Toczek
Żołnierz, major, artylerzysta. Jeździec i trener. Odznaczony m. inn. 3. krotnie Krzyżem Walecznych. Zwycięzca PN, Nowy Jork 1926 r., Nicea 1926 Hamlet 2.20. (II m.),
Michał Gutowski
Olimpijczyk. Rtm, 17 pułk ułanów wielkopolskich. Kawaler m. innymi orderu Wojennego Virtuti Militari, Legii Honorowej, Krzyża Walecznych 5 razy. Generał w stanie spoczynku.
Kazimierz Gzowski
Rtm. 15 pułk ułanów Poznańskich. Srebrny medalista IO w Amsterdamie 1928r. w konkurencji skoki przez przeszkody, na koniu Mylord.
Seweryn Kulesza
Major kawalerii WP, srebrny medalista olimpijski w jeździectwie (Berlin 1936). Mistrz Polski w WKKW w 1936 i 1937, oraz w ujeżdżeniu w 1937.
Galeria:
Kapitan Leon Burniewicz był w grupie jeźdźców Wszechstronnego Konkursu Konia Wierzchowego przygotowujących się do Igrzysk Olimpijskich w Helsinkach 1940. We wrześniu 1939 roku pomaszerował walczyć za Polskę. Po prawej z żoną Urszulą już po powrocie z obozu jenieckiego w 1946 roku.
Kapitan Leon Burniewicz w skoku z koniem Aldona Czamara w 1939 roku.
Zdjęcie Leona Burniewicza na koniu Ares na zawodach jeździeckich, lata 30-te XX wieku.
Zdjęcie Leona Burniewicza na koniu Ares na zawodach jeździeckich, lata 30-te XX wieku.
Książeczka instruktorska trenera Leona Burniewicza.
Legitymacja wojskowa oraz legitymacja członka Związku Oficerów Służby Stałej WP.
Dokument zaświadczający o pobycie w oflagu.
Zawiadomienie o pogrzebie.
Legitymacja do odznaki grunwaldzkiej.
Legitymacja do medalu pamiątkowego.
Witold Pruski, Dzieje konkursów hippicznych w Polsce, 1982, ss. 58, 306, 280.
Mianowanie na wyższy stopień oficerski i zaświadczenie o posiadanych medalach.
Legitymacje Leona Burniewicza
Życiorys.
