Archiwa: historia - Legendy Polskiego Jeździectwa

I Międzynarodowe Konkursy Hippiczne w Warszawie – 1927

Patroni Honorowi: Polski Związek Jeździecki

Mecenasi:

27.05.1927 otwarto w Łazienkach Królewskich Hipodrom z trybunami na 5000 widzów. Projekt areny wykonał Józef Główczewski (proj. Łącka i Białki) wzorując się na Hipodromie Monte Pincio w Rzymie.

Dnia 10 marca 1927 r. staraniem płk Zahorskiego odbyło się na Zamku posiedzenie prowizorycznego Komitetu Międzynarodowych Zawodów Konnych pod jego przewodnictwem jako inicjatora, na które zostali zaproszeni: dyrektor Departamentu Chowu Koni w Ministerstwie Rolnictwa Fryderyk Jurjewicz, naczelnik Wydziału Stadnin Państwowych inż. Jan Grabowski, płk B. Wieniawa Długoszowski, płk Strzemiński, inż. Z. Słomiński budowniczy w Magistracie Warszawskim, ppłk S. Korytowski, ppłk K. Rómmel, mjr Hochstim, rtm. L. Kon, rtm. S. Halik, kpt. Dworakowski, rtm. Piotrowski, rtm. Kossakowski i por. K. Zaleski.

Rozważano sprawę założenia Towarzystwa Międzynarodowych i Krajowych Zawodów Konnych oraz rozpatrywano przedstawione projekty budowlane. Uchwalono, że budowa nowego stadionu w Parku Sobieskiego winna rozpocząć się z dniem 1 kwietnia i do tego czasu projekt budowy ma być całkowicie wykończony.

(…)

Tak powstał jeden z najładniejszych stadionów hipicznych w Europie. Jego projektantem i budowniczym był inż. arch. Józef Główczewski z Płocka (także projektant stajni w PSO Łąck i Białka). Budowę prowadzono w błyskawicznym tempie i już dnia 27 maja 1927 r. nastąpiło otwarcie w Łazienkach pierwszych w Polsce międzynarodowych konkursów hipicznych. Odbyły się one w dniach 27 i 30 maja oraz 1, 3, 6, 7 i 8 czerwca.

Autor: Witold Pruski

Czytaj więcej… (po kliknięciu przejdziesz do Polskiej Cyfrowej Biblioteki Jeździeckiej)

Poniżej znajdziesz linki do powiązanych materiałów w Polskiej Cyfrowej Bibliotece Jeździeckiej.

Powrót do listy

Polska Cyfrowa Biblioteka Jeździecka:

Kliknij poniższe linki, aby przejść do powiązanych materiałów w Polskiej Cyfrowej Bibliotece Jeździeckiej (otworzą się na nowej karcie):

„50-lecie otwarcia stadionu hipicznego w Łazienkach” (1977) – Witold Pruski

„1927 Łazienki 1937” (1937) – Leon Kon

„Międzynarodowe Konkursy Hippiczne w Warszawie” (1927) – Zespół redakcyjny

Galeria:

Prace wykończeniowe na Hipodromie w Łazienkach Królewskich, maj 1927 r. Źródło: NAC. Opracowanie: Leszek Nagórny.

27/05/2022/Autor Artur Bober

Wydarzenia

Madison Square Garden – Biało-Czerwony Puchar Narodów 25.11.1926

Patroni Honorowi:

Mecenasi:

______________________________________________________________

25 listopada 1926, polscy jeźdźcy wygrali w Nowym Jorku prestiżowy Puchar Narodów. Sukces ten traktowany był jako emanacja narodowego ducha i demonstracja siły polskiej armii.
______________________________________________________________

We wrześniu 1926 r. Polska otrzymała zaproszenie do wzięcia udziału w Międzynarodowych Konkursach Hipicznych w Nowym Jorku.

„(…) Zaproszenie przyszło niespodzianie, w ostatniej chwili, i to głównie dzięki pułk. Zahorskiemu, oraz w dużym stopniu dzięki staraniom naszego posła w Waszyngtonie, p. Ciechanowskiego, jak również i generalnego konsula w Nowym Jorku, p. Dr. Gruszki. (…)”

W zaproszeniu określono: ilość jeźdźców, koni i ordynansów. W związku z tym Ministerstwo Spraw Wojskowych wyznaczyło 3 oficerów mających się udać na zawody nowojorskie: mjr. Michała Toczka z 10 DAK, rtm. Adama Królikiewicza z 1 pułku szwoleżerów i por. Kazimierza Szoslanda z 2 pułku ułanów.

Mjr Toczek i por. Szosland zostali wezwani do Warszawy, gdzie przebywał rtm. Królikiewicz. Treningi rozpoczęły się w pobliżu Departamentu Kawalerii 1 pułku szwoleżerów. Aby przygotować się na wyjazd, nie było zbyt dużo czasu. Nie spodziewając się udziału w konkursach, dano odpoczynek koniom po wiosennych zawodach w Nicei, Rzymie, Neapolu, Mediolanie i Warszawie.

28 października polska drużyna wyjechała do Antwerpii. Poszczególnym jeźdźcom towarzyszyły następujące konie: mjr Toczek – Faworyt i Hamlet, rtm. Królikiewicz – Jacek i własny Unigeno, por. Szosland – Redgledt i własny Morinus.

Przez Zbąszyn – Berlin – Aachen – Brukselę Polacy dotarli do Antwerpii na kilka dni przed załadowaniem na okręt.
(…)

Czytaj więcej… (po kliknięciu przejdziesz do Polskiej Cyfrowej Biblioteki Jeździeckiej)

Autor: Agata Duda

Powrót do listy

Polska Cyfrowa Biblioteka Jeździecka:

Kliknij poniższe linki, aby przejść do powiązanych materiałów w Polskiej Cyfrowej Bibliotece Jeździeckiej (otworzą się na nowej karcie):

„Pierwsza wyprawa jeźdźców polskich do Stanów Zjednoczonych w 1926 r.” (2021) – Agata Duda

„Od Nicei do Nowego Yorku” (1927) – Adam Królikiewicz

„Nowy Jork biało-czerwony. Puchar Narodów 1926” – Piotr Banasiak

„Głosy prasy amerykańskiej o tryumfach polskich kawalerzystów w Nowym Jorku” (1926)

„Jeszcze Polska… w Madison Square Garden” (2012) – Krzysztof Kraśnicki

Galeria:

I Nagroda w zawodach o Puchar Narodów, New York 1926 r. Fot. ze zbiorów Muzeum Sportu i Turystyki w Warszawie.

25/11/2021/Autor Artur Bober

Ludzie

Jan Karol Chodkiewicz

PL/EN

Patron Honorowy:

Mecenas:

Opiekunowie: Grzegorz Krzyżaniak

Hetman wielki litewski. Jeden z najwybitniejszych europejskich dowódców wojskowych początku XVII wieku.

______________________________________________________________

Kiedy w 1605 roku pod Kircholmem rozgromił Szwedów, gratulowali mu cesarz Rudolf II, angielski król Jakub I, a nawet szach Persji. Jego portrety wieszali w swoich pałacach osmański sułtan i toskańscy książęta. „Zupełnie się okazałeś być najchwalebniejszym i najmędrszym wodzem” – pisał do zwycięzcy papież Paweł V.

Nieśmiertelną sławę zdobył w czasie walk ze Szwedami w Inflantach. Kircholm, gdzie hetman pokonał ponad trzykrotnie liczniejszego wroga, wszedł do panteonu największych polskich triumfów. Znalazł się też w wykazie bitew uwiecznionych przy Grobie Nieznanego Żołnierza w Warszawie.

Słusznie podkreśla się znaczenie husarii w tej batalii, ale samo rzucenie w bój „skrzydlatych rycerzy” bynajmniej nie rozstrzygnęło sprawy. O wyniku starcia w dużej mierze zadecydował geniusz człowieka, który stał za posunięciami Polaków – Jana Karola Chodkiewicza.

(…)

Cały artykuł i inne źródła znajdziesz w Polskiej Cyfrowej Bibliotece Jeździeckiej (kliknij)

Autor: Michael Morys Twarowski

Powrót do listy

Kliknij poniższe linki, aby przejść do powiązanych materiałów w Polskiej Cyfrowej Bibliotece Jeździeckiej (otworzą się na nowej karcie):

„Wodzowie Polski – Jan Karol Chodkiewicz” (1938) – Edmund Oppman

„Jan Karol Chodkiewicz – Polscy Bogowie Wojny” (2019) – Michael Morys Twarowski

Chocim 1621 | FILM

„Chocim 1621” (1988) – Leszek Podhorodecki

Anonimowy portret Jana Karola Chodkiewicza z 17 wieku.

24/09/2021/Autor Artur Bober

Wydarzenia

Bitwa pod Chocimiem 1621

Patroni Honorowi:

Mecenasi:

______________________________________________________________
Siły polsko-litewsko-kozackie stanęły na drodze armii osmańskiej pod miejscowością Chocim. Oblężenie zakończyło się taktycznym zwycięstwem armii Rzeczypospolitej.
______________________________________________________________

Wojna chocimska była największą w dziejach szlacheckiej Rzeczypospolitej operacją obronną, największą z dawnych wojen polskich wojną pozycyjną (…).

Chodkiewicz wraz ze swym sztabem umiejętnie powiązali teren z całym systemem obrony i w pełni wykorzystali przeszkody naturalne. Siłę ognia piechoty i artylerii sprzęgli z fortyfikacjami polowymi, którymi umiejętnie manewrowano na polu walki, wielokrotnie zaskakując tym nieprzyjaciela.

Chodkiewicz, twórca zwycięskiej strategii i naczelny dowódca, nie doczekał końca oblężenia. 23 września, na łożu śmierci, bez słowa wręczył buławę regimentarzowi Stanisławowi Lubomirskiemu i złożył ręce do modlitwy. Zdołał wyszeptać jedynie: In manus tuas Domine (W Twoje ręce, Panie).

Zmarł następnego dnia.

Jego podkomendni odparli jeszcze dwa szturmy; później Turcy zdecydowali się na rozmowy zakończone podpisaniem układu pokojowego 9 października. Pokonany sułtan ruszył na południe, a jego pogromcę – w trumnie odwieziono do Kamieńca Podolskiego.

Czytaj więcej… (po kliknięciu przejdziesz do Polskiej Cyfrowej Biblioteki Jeździeckiej)

Autor: Michael Morys Twarowski
źródła:
– „Polscy Bogowie Wojny” (2019) [fragmenty] – Zespół redakcyjny, wydawnictwo ZNAK (patron honorowy PLPJ).
– „Chocim 1621” (1988) – Leszek Podhorodecki, wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej (obecnie prawa posiada patron honorowy PCBJ), wydawnictwo Bellona).

Powrót do listy

Polska Cyfrowa Biblioteka Jeździecka:

Kliknij poniższe linki, aby przejść do powiązanych materiałów w Polskiej Cyfrowej Bibliotece Jeździeckiej (otworzą się na nowej karcie):

Chocim 1621 | FILM

„Chocim 1621” (1988) – Leszek Podhorodecki

„Jan Karol Chodkiewicz – Polscy Bogowie Wojny” (2019) – Michael Morys Twarowski

Galeria:

MP 5056 MNW; Brandt, Józef (1841-1915) (malarz); Chodkiewicz pod Chocimiem; 1867; olej; płótno; 190 x 337 [207 x 355 x 8,5]

08/09/2021/Autor Artur Bober

Ludzie

Michał Gutowski

Patroni Honorowi:

Mecenasi:

Opiekunowie: Krystyna Rudowska, Polski Związek Jeździecki

Olimpijczyk. Rtm, 17 pułk ułanów wielkopolskich. Kawaler m. innymi orderu Wojennego Virtuti Militari, Legii Honorowej, Krzyża Walecznych 5 razy. Generał w stanie spoczynku.

______________________________________________________________

Urodzony 14 września 1910 roku w Maciszewicach.

We wrześniu 1999 roku środowisko jeździeckie obiegła wiadomość o wizycie w Polsce generała Michała Gutowskiego – przedwojennego kawalerzysty, olimpijczyka, od zakończenia wojny mieszkającego w Kanadzie.

Dzięki staraniom Polskiego Związku Jeździeckiego generał Gutowski był wykładowcą na zajęciach specjalnej sesji kursu trenerskiego organizowanego w Stadzie Ogierów w Łącku. Tam miałem okazję spotkać się z człowiekiem tworzącym legendę międzywojennego jeździectwa polskiego – jednym z niewielu pamiętających i uczestniczących w sukcesach polskich jeźdźców w zmaganiach na arenach międzynarodowych.

Pan Michał Gutowski miał wtedy 89 lat. Znajdował się w doskonałej kondycji fizycznej i umysłowej. Oglądając w Łącku filmy z jego 88 urodzin, podczas których jeździł konno pokonując płynnie i stylowo przeszkody krosowe trudno było ukryć podziw i oprzeć się refleksji nad własną przyszłością.
(…)

Cały artykuł i inne źródła znajdziesz w Polskiej Cyfrowej Bibliotece Jeździeckiej (kliknij)

Autor: Jacek Grobelny

Powrót do listy

Michał Gutowski zmarł 23 sierpnia 2006 roku w Warszawie, w wieku 96 lat.
Został Pochowany na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach.

Polska Cyfrowa Biblioteka Jeździecka:

Kliknij poniższe linki, aby przejść do powiązanych materiałów w Polskiej Cyfrowej Bibliotece Jeździeckiej (otworzą się na nowej karcie):

„Generał” (2016) – Robert Woronowicz

„Malowany Szwadron, wspomnienia Generała” (2015) – Robert Woronowicz

„Niezwykłe spotkanie” (2015) – Robert Woronowicz

„Michał Gutowski” (2012) – Witold Duński

„Szarża na czołgi” [link] (2012) – Jerzy Mirosław Płachecki

„Uroczyste spotkanie z Michałem Gutowskim” (2004) – Andrzej Grzybowski

„Generał Michał Gutowski nie żyje” (2006) – Iwo Cyprian Pogonowski

„Ostatni Mohikanin” (1995) – Witold Domański

„Curriculum vitae” – Michał Gutowski

„Karta weterana – Michał Gutowski” [link]

„Nie masz pana nad ułana” – Jacek Grobelny

Powrót Olimpijczyka | FILM

Galeria:

Spotkanie ówczesnego trenera kadry WKKW Artura Bobera, z gen. Michałem Gutowskim. Wernisaż Korfowe. Lata 90.

23/08/2021/Autor Artur Bober

Wydarzenia

XI letnie Igrzyska Olimpijskie – Berlin 1936

Patroni Honorowi: Polski Komitet Olimpijski, Polski Związek Jeździecki

Mecenasi:

______________________________________________________________
Polska ekipa w składzie: rtm. Z. Kawecki / Bambino; mjr S. Kulesza / Tośka; rtm. H. Roycewicz-Leliwa / Arlekin III – wywalczyła srebrny medal drużynowy.
______________________________________________________________

1-16 sierpnia: XI Igrzyska Olimpijskie. Igrzyska w Berlinie biją dotychczasowe rekordy: 4.069 uczestników z 49 krajów. Polska ekipa liczy 112 osób. Po raz pierwszy płonie znicz olimpijski przyniesiony z Olimpii, jako symbol związków z antyczną tradycją. W czasie ceremonii otwarcia rozbrzmiewa hymn olimpijski Ryszarda Straussa.

(…)

Do WKKW zgłasza się 53 jeźdźców z 19 państw, w tym 17 trzyosobowych drużyn. Polski zespół tworzą rotmistrzowie: Henryk Roycewicz na Arlekinie III, Zdzisław Kawecki na Bambino i Seweryn Kulesza na Tośce (ponieważ Ben Hur zakulał). Po ujeżdżeniu trzynasty jest Roycewicz, 15. Kawecki, 26. Kulesza. Ekipa zajmuje piąte miejsce z niedużą stratą punktową, przed groźnymi Niemcami.

(…)

Po próbie terenowej G. Rau tak ocenił styl jazdy Polaków: W dużym stopniu przekonujący, dopasowany do ruchu konia, bardzo elastyczny. Dzięki temu mówimy o pełnej harmonii jeźdźca z koniem, co bardzo ułatwia ruch i skok przez przeszkodę.

(…)

Konkurs skoków do WKKW odbywa się na głównym stadionie olimpijskim, przy udziale 90.000 widzów. Pierwsza z naszych pojawia się Tośka, najmniej zmęczona z ekipy. Kończy parkur bez błędów i w dobrym czasie.

(…)

Po przejeździe Bambino awansujemy na drugie miejsce i zdobywamy srebrny medal.

(…)

Czytaj więcej… (po kliknięciu przejdziesz do Polskiej Cyfrowej Biblioteki Jeździeckiej)

Autor: Muzeum Łowiectwa i Jeździectwa- Hanna Łysakowska

Powrót do listy

Polska Cyfrowa Biblioteka Jeździecka:

Kliknij poniższe linki, aby przejść do powiązanych materiałów w Polskiej Cyfrowej Bibliotece Jeździeckiej (otworzą się na nowej karcie):

„Walczył na olimpiadzie. Jako generał odniósł większy sukces” [link] (2019)

„Polscy jeźdźcy olimpijscy okresu międzywojennego, część II” (2019) – Hanna Łysakowska

„Polscy jeźdźcy olimpijscy okresu międzywojennego, część I” (2018) – Hanna Łysakowska

„Kolekcja medali olimpijskich w zbiorach Muzeum Sportu i Turystyki w Warszawie” (2017) – Zespół redakcyjny

„Berlin 1936, czyli o słynnym polskim olimpijskim konkursie WKKW” [link] (2012)

„Jeźdźcy-Olimpijczycy Drugiej Rzeczypospolitej” (2012) – Renata Urban

„Jeźdźcy olimpijscy” (2000) – Hanna Łysakowska

„Olimpiada w Berlinie w 1936 r.” (1982) – Witold Pruski

„Auf Olympischem Parcours” (1976) [DE] – Helmut Lenz

„Die Reitkunst Der Welt an des olympischen spielen 1936” (1937) [DE]EN][FR] – Gustav Rau

„Olympia 1936 tom I” (1937) [DE] – Zespół redakcyjny

„Jury d`appel olimpijskie odebrało Polsce srebrny medal w konkursie Militari” (1936)

„Seweryn Roman Kulesza – srebrny medalista IO Berlin 1936 r.” – Redakcja portalu olimpijski.pl

„Zdzisław Kawecki – Gozdawa – srebrny medalista IO Berlin 1936 r.” – Redakcja portalu olimpijski.pl

„Henryk Leliwa-Roycewicz – srebrny medalista IO Berlin 1936 r.” – Redakcja portalu olimpijski.pl

„Ciężko wywalczony – srebrny medal olimpijski” (1936) – Tadeusz Grabowski

„Olimpijski konkurs skoków” (1936) – Tadeusz Grabowski

„Jeźdźcy-Olimpijczycy Drugiej Rzeczypospolitej” [fragmenty] – Renata Urban

„Ostatni udział polskich jeźdźców w olimpiadzie berlińskiej” – Adam Królikiewicz

WKKW – Olimpiada Berlin 1936 (Cross Country) | FILM

Galeria:

23/07/2021/Autor Artur Bober

Ludzie

Jan Kozietulski

PL/EN

Patron Honorowy: Portal Napoleon.org.pl

Mecenas:

Opiekunowie: Andrzej Zygmunt Rola-Stężycki, Redakcja portalu Napoleon.org.pl

Kawalerzysta. Szef 3. szwadronu 1. Pułku Lekkokonnego Polskiego Gwardii Cesarskiej. Pierwszy dowódca słynnej szarży pod Samosierrą w 1808 r.

______________________________________________________________

Urodzony 4 lipca 1778 roku w Skierniewicach.

„Rycerz Somosierry i wagramskich bojów, Smoleńska, Jarosławca, nadelbiańskich znojów, nieodstępny towarzysz Przetwórcy Europy… czyli Jan Kozietulski, jeden z najsłynniejszych polskich napoleonidów, nie miał wielkiego szczęścia do historyków, a imię jego sławili przede wszystkim poeci i pisarze. Im właśnie zawdzięcza największy rozgłos, a tymczasem nawet data jego urodzenia budzi kontrowersje…

(…)

Młody absolwent Szkoły Rycerskiej, jako ulubieniec Czartoryskich, miał znakomite widoki na karierę w wojsku, ale po trzecim rozbiorze stał się poddanym Fryderyka Wilhelma III i siłą rzeczy wojsko musiało zaczekać.

Chciwy zasług wojennych umysł młodzieńca rwał się ku legionom zbierającym się we Włoszech… ale zapędy te powstrzymał ojciec i tak Jan spędzał czas na bankietach i pijatykach, będąc typowym przedstawicielem ówczesnej złotej młodzieży z kręgu Walickich, Łubieńskich, czy Krasińskich. Kontakty owe zaowocowały wstąpieniem Kozietulskiego do Towarzystwa Przyjaciół Ojczyzny, któremu prezesował Wincenty Krasiński.

(…)

Dopiero późną jesienią 1806 r. Przyjaciele Ojczyzny, a wraz z nimi Kozietulski, dostali szansę na wykazanie się rzeczywistym patriotyzmem. Wówczas to, na wezwanie Dąbrowskiego i Wybickiego, wyruszyli jako Gwardia Honorowa naprzeciw Napoleona z Warszawy do Poznania aby …mu drogę zabiegli na granicach ziemi naszej, witali jak zbawcę i o przywrócenie narodu prosili… Zamysły owe wówczas się nie powiodły, uprzedziła ich bowiem poznańska gwardia Jana Nepomucena Umińskiego.

Jedynym pożytkiem z tej eskapady było to, że Dąbrowski wcielił przybyłą do Poznania warszawską młodzież do wojska polskiego, a Krasiński wyjednał sobie przywilej tworzenia w stolicy Gwardii Honorowej.

Patenty na jej podkomendantów uzyskali Kozietulski i Tomasz Łubieński.

Dopiero po przybyciu Napoleona do Warszawy tutejsza młodzież mogła wykazać się jako eskorta cesarza w jego codziennych przejażdżkach po stolicy.

Od tej też pory Kozietulski stale przebywał przy osobie cesarza, towarzysząc mu również, gdy ten ruszył na linie frontu, by przyglądać się walkom zwieńczonym bitwami pod Gołyminem i Pułtuskiem. (…)”

Cały artykuł i inne źródła znajdziesz w Polskiej Cyfrowej Bibliotece Jeździeckiej (kliknij)

Autor: Włodzimierz Nabywaniec / Napoleon.org.pl

Powrót do listy

Jan Kozietulski zmarł w Warszawie 3 lutego 1821. roku, w wieku 43 lat. Pochowany w lutym 1821 roku w podgrójeckim Belsku Dużym.

Polska Cyfrowa Biblioteka Jeździecka:

Kliknij poniższe linki, aby przejść do powiązanych materiałów w Polskiej Cyfrowej Bibliotece Jeździeckiej (otworzą się na nowej karcie):

„Kozietulski herbu Abdank” (2014) – Andrzej Zygmunt Rola-Stężycki

„Baron Cesarstwa Francuskiego” (2009) – Andrzej Zygmunt Rola-Stężycki

„Fatalna pomyłka” (2001) – Andrzej Zygmunt Rola-Stężycki

„Kozietulski Jan” – Włodzimierz Nabywaniec

Pułkownik Kozietulski – Legenda Szwoleżerów FILM

Jan Kozietulski – Jestem Dumny Bohaterowie Skierniewic FILM

Galeria:

Popiersie Jana Kozietulskiego przed budynkiem Muzeum Okręgowego w Suwałkach
Źródło: www.muzeum.suwalki.info

04/07/2021/Autor Artur Bober

Wydarzenia

Szarża pod Rokitną 13.06.1915

Patroni Honorowi:

Mecenasi:

______________________________________________________________

Dnia 13 czerwca 1915 r. 65. ułanów Dunin-Wąsowicza wsławiło się pamiętną po wszystkie czasy dla oręża polskiego, szarżą pod Rokitną.
______________________________________________________________

(…)

Mija kolejna już, 106 rocznica, słynnej szarży pod Rokitną wykonanej przez 2 szwadron ułanów II Brygady Legionów Polskich pod dowództwem rtm. Zbigniewa Dunina-Wasowicza.

Szarża ta jeszcze w okresie międzywojennym stawiana była obok największych sukcesów i wyczynów polskiej jazdy. Dziś o Rokitnej pamiętają przede wszystkim historycy i miłośnicy dziejów polskiej kawalerii.

Szarża przeszła do legendy właściwie tuż po jej zakończeniu.

Poświęcenie i straceńcza odwaga polskich kawalerzystów forsujących kolejne linie okopów rosyjskich działała nie tylko na wyobraźnię – przelana przez ułanów rtm. Dunina-Wąsowicza krew poruszyła wszystkich, zarówno bezpośrednich obserwatorów bitwy, jaki i osoby znające jej przebieg z prasowych relacji.

Dla Polaków szarża pod Rokitną, mimo poniesionych strat, stała się wskrzeszeniem po latach zaborów dawnych kawaleryjskich tradycji i ofiarą krwi złożoną dla odradzającej się Ojczyzny.

(…)

Czytaj więcej… (po kliknięciu przejdziesz do Polskiej Cyfrowej Biblioteki Jeździeckiej)

Autor: Łukasz Koniarek Zakład Narodowy im. Ossolińskich

Powrót do listy

Polska Cyfrowa Biblioteka Jeździecka:

Kliknij poniższe linki, aby przejść do powiązanych materiałów w Polskiej Cyfrowej Bibliotece Jeździeckiej (otworzą się na nowej karcie):

„W rocznicę szarży pod Rokitną” (2021) – Łukasz Koniarek

„Księga jazdy polskiej” (1938) – Praca zbiorowa

„Szarża pod Rokitną” (2012) – Wojciech Grochowalski

Galeria:

Michał Bylina, Rokitna. Reprodukcja z „Księgi Jazdy Polskiej”, Warszawa 1938,
plansza po s. 152.

13/06/2021/Autor Artur Bober

Ludzie

Kazimierz Gzowski

PL/EN

Patron Honorowy: Poznańskie Stowarzyszenie Olimpijskie

Mecenas: ..In Pectore

Opiekun: Klub Sportowy Jumping Events Poznań

Rtm. 15 pułk ułanów Poznańskich. Srebrny medalista IO w Amsterdamie 1928r. w konkurencji skoki przez przeszkody, na koniu Mylord.

______________________________________________________________

Urodzony 8 października 1901 roku w Rostowie nad Donem w Rosji.

Ojciec Aleksander. Matka Wanda z domu Scipio del Campo. Absolwent Gimnazjum w Śmiele, gubernia kijowska, Szkoły Podchorążych Piechoty w Warszawie, Centralnej Szkoły Kawalerii w Grudziądzu, Centralnej Szkoły Gimnastyki i Sportu w Poznaniu. Podoficer 11 Pułku Ułanów Dońskich w Ochotniczej Armii Rosyjskiej, 2 Pułku Dragonów rotmistrza Kossaka, 3 Samodzielnego Dywizjonu Strzelców Granicznych, 6 Pułku Strzelców Konnych, 1 Pułku Szwoleżerów, podporucznik 15 Pułku Ułanów Poznańskich.
(…)

Amsterdam 17 maja – 12 sierpnia 1928 – srebrny medal na Mylordzie w Pucharze Narodów wspólnie z Michałem Antoniewiczem-Woysym na Readgledtcie, Kazimierzem Szoslandem na Alim. W indywidualnym Konkursie Skoków przez Przeszkody był z Mylordem czwarty.

Zanim został medalistą olimpijskim w 1928 roku, to najpierw był żołnierzem.
(…)

Od 1919 roku starszy strzelec Kazimierz Gzowski walczył o Polskę w 2 Pułku Dragonów. Od 6 sierpnia 1919 roku był kapralem w 6 Pułku Strzelców Konnych. Od września 1920 roku bił się jako plutonowy w szwadronie ciężkich karabinów maszynowych 1 Pułku Szwoleżerów.

Czytaj więcej… (po kliknięciu przejdziesz do Polskiej Cyfrowej Biblioteki Jeździeckiej)

Autor: Witold Duński

Powrót do listy

Kazimierz Gzowski zmarł zmarł 25 czerwca 1986 roku w Londynie., w wieku 85. lat.

Polska Cyfrowa Biblioteka Jeździecka:

Kliknij poniższe linki, aby przejść do powiązanych materiałów w Polskiej Cyfrowej Bibliotece Jeździeckiej (otworzą się na nowej karcie):

„Jedna szkoła jazdy, różne losy” (2019) – Hanna Łysakowska

„Polscy jeźdźcy olimpijscy okresu międzywojennego część II” (2019) – Hanna Łysakowska

„Polscy jeźdźcy olimpijscy okresu międzywojennego część I” (2018) – Hanna Łysakowska

„Kazimierz Gzowski” (2012) – Witold Duński

„Jeźdźcy-Olimpijczycy Drugiej Rzeczypospolitej” (2012) – Renata Urban

„Jeźdźcy olimpijscy” (2000) – Hanna Łysakowska

„Honorowa Odznaka Jeździecka” (1936) – Redakcja czasopisma Jeździec i Hodowca

„Jeźdźcy polscy na IX Olimpjadzie” (1928) – Leon Kon

„Gzowski Kazimierz Aleksander” – Zespół redakcyjny

Galeria:

Odznaka Pułkowa 6 Pułku Strzelców Konnych.

03/06/2021/Autor Artur Bober

Ludzie

Wacław Rzewuski

PL/EN

Patron Honorowy: Jerzy Wojciech Sienkiewicz

Mecenasi: Joanna i Bogusław Lustyk

Opiekunowie: Petroniusz Frejlich, Krzysztof Czarnota

Romantyk, hodowca koni, hetman polny koronny. Potomek najstarszych i najpotężniejszych rodów Rzeczypospolitej. „Złotobrody emir”.

______________________________________________________________

Urodzony 15 grudnia 1784 we Lwowie. Zginął 14 maja 1831 roku w bitwie pod Daszowem.

(…) Jeden z biografów Wacława, Antoni Józef Rolle, zauważył:

„[…] życie Emira, choć tylekroć razy opowiedziane, należycie jeszcze zbadanym nie zostało, a wdzięczny to i pouczający nawet dla badacza temat”.

Dziś, mimo iż od bitwy daszowskiej powstało dwadzieścia poświęconych Rzewuskiemu utworów literackich i niemal drugie tyle opracowań na jego temat, powyższe stwierdzenie pozostaje aktualne. Zagadnienie postaci hrabiego nie doczekało się gruntownych i całościowych badań. Wspomniane opracowania w większości odnoszą się do wybranych fragmentów jego życia, wiele z nich powstało w oparciu o pojedyncze, lub niewiarygodne źródła.

O ile „hipologiczny” i „arabski” wątek biografii Emira stanowił przedmiot zainteresowania orientalistów czy hodowców koni czystej krwi, badacze zajmujący się zagadnieniem polskiej działalności konspiracyjnej i patriotycznej w XIX wieku, nie poświęcili Rzewuskiemu zbyt wiele uwagi. A przecież to temat niesłychanie ciekawy. Już Lucjan Siemieński pisał o Wacławie:

„Nie znam też człowieka, któryby w naszych prozaicznych czasach tyle dostarczył poetycznego wątku co on, nietylko całem życiem, lecz nawet i śmiercią. Poledz wśród boju byłoby rzeczą zwyczajną – tylu innych tak ginęło i ginie – ale ginąć tajemniczo – bez śladu… nie każden potrafi”

Piotr Jaxa Bykowski, jeden z XIX-wiecznych biografów Rzewuskiego, zdawał sobie sprawę z niedoskonałości powstałych dotąd opracowań. Podkreślał potrzebę wypełnienia istniejącej luki, poprzez przeprowadzenie gruntownych badań źródłowych. W 1879 roku napisał:

„Z połączenia tedy naszych monografij [dotyczących Wacława Rzewuskiego – F. K.] może ktoś, rzeczy bliżej jeszcze świadomy, utworzy jedne całość” (…)

Zapraszamy do zapoznania się z rozprawą, która podejmuje próbę przedstawienia całości zagadnienia, tj. biografii Wacława „Emira” Rzewuskiego, ocenę jego dokonań, opis losów jego potomków i historii rodu Rzewuskich od ich legendarnych, baśniowych początków.

Czytaj więcej… (po kliknięciu przejdziesz do Polskiej Cyfrowej Biblioteki Jeździeckiej)

Autor: Filip Kucera