Wpisy

Stadnina Koni Michałów

PUBLIKACJE W PCBJ

POKREWNE LEGENDY

GALERIA ZDJĘĆ

Założona została w 1953 roku. Przejęła ona konie ze zlikwidowanej w tym samym czasie stadniny w Klemensowie, koło Zamościa. Razem z końmi został przeniesiony do Michałowa hodowca, pan Ignacy Jaworowski, później jej wieloletni dyrektor.

—-

Stadnina Koni Michałów hoduje konie czystej krwi arabskiej od prawie 50 lat. Jest największą w Polsce, jedną z większych w Europie i na świecie stadniną koni tej rasy. Należy do Agencji Własności Rolnej Skarbu Państwa – Oddział Terenowy Warszawa. Posiada 382 konie czystej krwi arabskiej, w tym 110 klaczy.

Ponadto Stadnina Koni Michałów zajmuje się hodowlą koni małopolskich rzadkiej maści tarantowatej – 26 szt., kucy szetlandzkich (poniżej 100 cm w kłębie) – 15 szt. oraz ma dwa zarodowe stada bydła mlecznego: rasy jersey i czarno-białej z dużym dolewem holsztyno-fryza, łącznie 391 szt., w tym 156 krów.

Stadnina położona jest w województwie świętokrzyskim, w ślicznym rejonie zwanym Ponidziem, 45 km na południe od Kielc, 230 km na południe od Warszawy, 100 km na północ od Krakowa (25 km na południowy-wschód od Michałowa leży Wiślica, stolica państwa Wiślan; według najnowszych badań Wiślanie przyjęli chrzest 100 lat przed Mieszkiem 1).

Ogólna powierzchnia gruntów SK Michałów wynosi 639 ha. Użytki rolne zajmują powierzchnię 620 ha, w tym 95 ha pastwiska, 107 ha łąki i 418 ha grunty orne. Ziemia to głównie rędzina o podłożu marglowym, zasobna w wapń i inne składniki mineralne. Z perspektywy kilkudziesięciu lat można powiedzieć, że środowisko dla koni czystej krwi arabskiej jest tutaj ze wszech miar korzystne.

Pierwsze klacze czystej krwi arabskiej przybyły do Michałowa już w 1950 r., do istniejącej tutaj stadniny półkrwi. Były to: ARMENIA siwa córka Witraża oraz MIRIAM i MUFTA gniade córki ogiera Miech Pełkiński.

W 1953 r. decyzją Ministra Rolnictwa konie arabskie z SK Klemensów k. Zamościa zostały przeniesione do Stadniny Koni Michałów, przybyły 22 klacze: ADIS ABEBA, AKRA.AMBA, AMNERIS, ANGARA, BAJADERA, BRUSSA, DAMBA, EL ZABIBE, EPIZODA, FANFARA, FORTA, GAŁKA, GAZELLA, GWARA, LALA, LAGUNA, MOKDIARA, ORDA, SAGA, WERBENA, ZAHABU.
Po zakończonym treningu wyścigowym jesienią przybyły młode klacze: CIWITA, COSMOSA, CZAJKA, CZIKA, DARDA, DARIBBA, DEUA, DEVERA.

Stan klaczy czystej krwi arabskiej na koniec 1953 r. wynosił 33 szt. a obecnie mamy 110 klaczy. Od początku istnienia Stadniny użyto 116 ogierów z II rodów męskich, urodziło się 2289 źrebiąt czystej krwi. Na eksport sprzedano 943 konie.

Klacze – charakterystyka posiadanych aktualnie rodzin:

Klacze arabskie w SK Michałów należą do 10 rodzin żeńskich: Gazella or.ar., Miecha or.ar., Sahara or.ar., Milordka, Ukrainka, Szwejkowska, Wołoszka, Selma or.ar., Rodania or.ar. i Semrie or.ar.
Na szczególne omówienie zasługują dwie rodziny: kl. MILORDKA i kl. SZWEJKOWSKA.

Z perspektywy prawie 70 lat istnienia Stadniny najcenniejszą klaczą, która trafiła do Michałowa była ESTOKADA kaszt, ur. 1951 po Amurath Sahib od Saga po Hardy hod. SK Klemensów z rodziny żeńskiej klaczy Milordka – Sławuta. Rodzina ta ma aktualnie 43 przedstawicielki w Michałowie i jest najbardziej reprezentatywną i adekwatną rodziną dla całej Stadniny.

Drugą epokową klaczą, która trafiła do SK Michałów w 1953 r. była WERBENA kaszt, ur. 1945 po Wojski od Kalina Wnuczka po Koheilan I z rodziny żeńskiej klaczy SZWEJKOWSKA – Sławuta. Rodzina ta w roku 2000 obchodziła 200-lecie udokumentowanej hodowli. Aktualnie w stadninie jest 11 klaczy z tej rodziny. Rodzina ta wsławiła się wieloma wspaniałymi końmi, m.in. kl. WARMIA, WIZJA i inne, ale największa jej chwała za og. WOJSŁAW gn. ur. 1986 po Tallin (Tiersk) od Wilejka po El Paso, dzięki któremu uratowano gasnący ród og. Bairac-tar or.ar. Wojsław – Champion Polski, reproduktor najwyższej klasy, dał już wiele cennych matek i cztery ogiery czołowe: DRUID od Dalida, EMENOR od Emanacja, MONAR od Mitręga i WERBUM od Werda.

Rekordowe ceny uzyskano za następujące konie: DIANA 1.200.000$ USA; DEFICYT 609.000 $ USA; DRUID 500.000 $ Turcja; KWESTURA 1.125.000 EUR ZEA; FALLADA 465.000 EUR Belgia; PIACENZA 475.000 EUR Katar; EJ RE NE 440.000 EUR ZEA; EL SAGHIRA 500.000 EUR ZEA; PIACOLLA 305.000 EUR Arabia Saudyjska.

Cały artykuł i inne źródła znajdziesz w Polskiej Cyfrowej Bibliotece Jeździeckiej (kliknij)

Autor: Urszula i Jerzy Białobok

Poniżej znajdziesz linki do powiązanych materiałów w Polskiej Cyfrowej Bibliotece Jeździeckiej.

Powrót do listy

Wpis aktualizowano: 14.09.2023

Publikacje w Polskiej Cyfrowej Bibliotece Jeździeckiej:

Kliknij poniższe linki, aby przejść do powiązanych materiałów w Polskiej Cyfrowej Bibliotece Jeździeckiej (otworzą się na nowej karcie):

„Fotograficzny esej na nadchodzące 70-lecie Stadniny Koni Michałów” (2022) – Mariusz Wideryński
„Equator” (2022) – Jerzy Dudała
„Konie, konie ach te konie” (2021) – Mariusz Wideryński
„Wspomnienie z Michałowa” [link](2020) – Marek Grzybowski
„Stadnina Koni Michałów na YT” [link](2020)
Emandoria, SK Michałów (2018) | FILM
„PSK Michałów 1953-2013, cz. II” (2014) – Urszula Białobok
„PSK Michałów 1953-2013, cz. I” (2013) – Urszula Białobok
„60-lecie Stadniny Koni Michałów” [link](2013)
„Moja droga – rozmowa z Jerzym Białobokiem” (2013) – Anette Mattson
„Jerzy Białobok” (2012) – Witold Duński
„Firma jest najważniejsza” [link](2009) – Monika Luft
„Moja droga do koni” (2008) – Urszula Białobok
„One tworzyły piękno” (2007) – Krystyna Chmiel
„Perskim okiem cz. VI” (2011) – Jerzy Białobok
„Perskim okiem cz. V” (2009) – Jerzy Białobok
„Ogiery Michałowa” (2009) – Urszula Białobok
„Perskim okiem cz. IV” (2008) – Jerzy Białobok
„Perskim okiem cz. III” (2007) – Jerzy Białobok
„Urszula i Jerzy Białobok w fotografii Tomasza Jurgi” (2007)
„Fawor 1981-2005” (2006) – Urszula Białobok
„Perskim okiem cz. II” (2006) – Jerzy Białobok
„Perskim okiem cz. I” (2006) – Jerzy Białobok
„Odszedł wielki hodowca” (2004) – Urszula Białobok, Jerzy Białobok
„Mike’a Nicholsa podróże do Michałowa” (2002) – Anna Stojanowska
„Championat Michałowa” (1994) – Izabella Pawelec-Zawadzka
„30 lat Stadniny Koni Michałów” (1983) – Ignacy Jaworowski
„Stadnina koni arabskich w Michałowie” (1968) – Ignacy Jaworowski
„Stadnina Koni Michałów” – katalog ze zdjęciami Stuarta Vesty
„The Power of success – Michałów Stud” [link][FR]
„The Power of success – Michałów Stud” [link][EN]
„Album promocyjny Stadniny Koni Michałów” [EN]
SK Michałów – PL | FILM
SK Michałów – EN | FILM
„Najważniejsze zwycięstwa michałowskich koni czystej krwi” [link]
„10 najlepszych koni sprzedanych na aukcjach 1970-2023” (2023) – Krystyna Chmiel

Pokrewne Legendy:

Konie

EKSTERN (Monogramm – Ernestyna)

To jeden z ogierów, o których mówi się, że są „epokowe”. Epokowym był jego ojciec Monogramm oraz jego przodkowie, w tym Ofir i sprowadzony z pustyni protoplasta rodu – Kuhailan Haifi or.ar. Ojciec czempionów i czempionek, a także zasłużonych w hodowli matek. Jego córka Pepita została sprzedana na aukcji w Janowie za milion czterysta tysięcy…

Czytaj więcej…

Galeria:

Michałów. Rys. Sławomir Szereda, 60×48 cm, 2001.



Dyrektor SK Michałów (1953-1997) – Ignacy Jaworowski.



Po lewej: Jerzy i Urszula Białobok, wybitni hodowcy polskich koni arabskich, pracownicy SK Michałów Michałów oraz ich syn Emil (lata 90.). Po prawej: Tadeusz Wojtal, jeden z głównych trenerów w Michałowie.
SK Michałów. Fot. Mariusz Wideryński, 'About Michałów Stud Farm’.
SK Michałów.
SK Michałów. Fot. Mariusz Wideryński, 'About Michałów Stud Farm’.
SK Michałów. Fot. Mariusz Wideryński, 'About Michałów Stud Farm’.
Dyrektor Jaworowski sprawdza konie w czasie swoich codziennych przeglądów.
SK Michałów. Fot. Mariusz Wideryński, 'About Michałów Stud Farm’.



Emigrantka (Eukaliptus x Emigracja po Palas). Fot. Zofia Raczkowska.
Emanacja (Eukaliptus x Emigracja po Palas) i Esklawa (Eukaliptus x Ekstaza po Celebes). Fot. Zofia Raczkowska.
Eukaliptus (Bandos PASB x Eunice po Comet) oraz Emigracja (Palas x Emisja po Carycyn). Fot. Zofia Raczkowska.
Kawalkada (Penitent x Kabala po Palas) oraz Palba (Penitent x Pliszka po Gwarny). Fot. Zofia Raczkowska.
Palas (


Wyhodowany w Tiersku ogier Palas (Aswan x Panel po Nil), wnuk Nazeera, na stanówce w Michałowie na przełomie lat 70-tych i 80-tych., oraz wyhodowany w USA ogier Monogramm (Negatraz x Monogramma po Knippel), wnuk Baska, na stanówce w Michałowie w latach 1993-1994.
/Autor

Stadnina Koni Widzów

PUBLIKACJE W PCBJ

POKREWNE LEGENDY

GALERIA ZDJĘĆ

Historia Stadniny Koni Widzów sięga końca XIX wieku, kiedy to książęta Lubomirscy: bracia Stefan, Władysław i Stanisław założyli w swoim majątku w Kruszynie stadninę koni pełnej krwi angielskiej. Stefan gospodarował w Kruszynie i był pierwszym prezesem powołanego w 1919 roku Polskiego Komitetu Igrzysk Olimpijskich (późniejszy PKOl); Władysław – znawca koni, sportowiec i artysta – sponsorował m.in. Warszawską Orkiestrę Symfoniczną; Stanisław – ekonomista i pierwszy prezes Banku Przemysłowego w Warszawie – zakładał pierwszą fabrykę samolotów w Polsce.

Pierwsze konie, stanowiące zaplecze hodowlane, sprowadzono z Anglii. Początkowo biegały one na torze w pobliskim Pławnie, a następnie na Torze Mokotowskim w Warszawie.

Rozwój stadniny ukierunkowany na hodowlę coraz większej liczby koni wymagał zapewnienia odpowiednich warunków. Skłoniło to Lubomirskich do zakupu w 1896 r. oddalonego o kilka kilometrów folwarku Widzów. Zbudowano tam nowoczesne jak na owe czasy stajnie, założono drenowane padoki. Z Anglii sprowadzono dwie linowe maszyny startowe, z których jedną przekazano na Tor Mokotowski w Warszawie, druga została w stadninie służyła do nauki młodych koni startowania. Lubomirscy sprowadzili jeden z pierwszych koniowozów, który przewoził konie ze stacji kolejowych do stajen wyścigowych. Do wybuchu I wojny światowej konie wyścigowe Lubomirskich triumfowały na torach polskich, rosyjskich, austrowęgierskich i niemieckich, wybywając: 4 razy Derby (2 razy w Warszawie, raz w Moskwie i Wiedniu), 2 razy Wielką Badeńską, St. Leger w Budapeszcie, kilka razy Oaks w Warszawie, Moskwie i Wiedniu.

(…)

Po II wojnie światowej stadnina odnosiła i nadal odnosi duże sukcesy wyścigowe i hodowlane. Oznaką tego są liczne zwycięstwa w kraju i za granicą. Widzowskie konie wygrały następujące klasyki: 8 razy Derby, 7 – Rulera, Oaks i St. Leger, 6 – Nagrodę Wiosenną, 10 – Wielką Warszawską, 9 –prestiżową Nagrodę Prezesa Rady Ministrów oraz ponad 140 innych nagród imiennych pozagrupowych plus kilkadziesiąt wyścigów za granicą.

(…)

Cały artykuł i inne źródła znajdziesz w Polskiej Cyfrowej Bibliotece Jeździeckiej (kliknij)

Autor: Jarosław Koch

Poniżej znajdziesz linki do powiązanych materiałów w Polskiej Cyfrowej Bibliotece Jeździeckiej.

Powrót do listy

Wpis aktualizowano: 29.06.2023

Publikacje w Polskiej Cyfrowej Bibliotece Jeździeckiej:

Kliknij poniższe linki, aby przejść do powiązanych materiałów w Polskiej Cyfrowej Bibliotece Jeździeckiej (otworzą się na nowej karcie):

„Konie Służewca” (2019) – Paweł Gocłowski

„Stadnina Koni w Widzowie” (2018) – Jan Lubomirski-Lanckoroński

„Słów kilka o księciu Władysławie Lubomirskim…” (2018)

„Masini powraca do domu” (2016) – Miloslav Vlček

„Stadnina Koni Widzów” (2011) – Jarosław Koch

„Całe życie z folblutami” (2011) – Anna Deszczyńska

„Stadnina Koni Widzów” (2002) – Barbara Krasowska, Jacek Świgoń

„Dixieland” (2000) – Jarosław Koch (Konie i Rumaki)

„Dixieland” (2000) – Jarosław Koch (Przegląd hodowlany)

„Dżamajka – perła z Widzowa” (2005) – Paweł Gocłowski

Wyścig I grupy – 16.09.1999 – Dżamajka (1999) | FILM

„Konie pełnej krwi angielskiej na Służewcu…’96” (1997)

„Stadnina Koni Widzów” (1984) – Szczepan Chrzanowski, Jarosław Koch

„Stadnina Koni Widzów-Skrzydłów” (1978) – Stanisław Schuch

„Hodowla koni wyścigowych” – Bruce Lowe

„Masini – rodowód i wygrane”

Pokrewne Legendy:

Galeria:

Widzów. Dom Zarządzającego Stadem.
Boksy w jednej ze stajni (ok. 1900-1905 r.).
Padok Stadniny Koni w Widzowie (ok. 1900-1905 r.).

Stajnie Władysława Lubomirskiego. Archiwum Książąt Lubomirskich.




Jeden z koni ze stadniny w Widzowie – Sac a papier – namalowany przez malarza z Monachium w 1896 roku. Ów ogier był ojcem innego znanego konia wyścigowego – Intryganta. Do historii stadniny przeszedł jako główny reproduktor. Kolekcja Książąt Lubomirskich w Warszawie
/Autor

Stadnina Koni Strzegom

PL/EN

Patroni Honorowi:

Mecenasi:

______________________________________________________________

W 1956 roku przybyły do niej pierwsze klacze xx. Zaadaptowano dla nich obiekt Żółkiewka. W 1972 roku powiększono ją do 75 klaczy xx i uruchomiono odd. Skarżyce. 
______________________________________________________________

Stadnina Koni w Strzegomiu była położona w zachodniej części Polski, na obszarze województwa dolnośląskiego, w malowniczej okolicy Pogórza Sudeckiego.

Z pastwisk rozciąga się widok na otaczające okolicę Wzgórza Strzegomskie, a dalej na pasmo Karkonoszy.  

Stadnina powstała w 1955 roku na bazie Zespołu Państwowych Gospodarstw Rolnych, którego gospodarstwa znajdowały się wokół miasta Strzegom.

Było to ówcześnie duże Państwowe Przedsiębiorstwo posiadające 1200 krów mlecznych z pełnym odchowem młodzieży, Centralną Wychowalnię Buhajów na 120szt., chlewnią zarodową, Centrum Hodowli Merynosa mięsno- wełnistego o stadzie 2000 matek oraz Ośrodek Łowiecki z bażantarnią odchowującą ok. 16 000 sztuk bażantów.

Pierwotne zamierzenia hodowli koni dotyczyły rasy koni śląskich, jednak już w 1956 roku przybyły pierwsze klacze pełnej krwi angielskiej, które dały początek przyszłej stadninie, a dla których zaadoptowano obiekt Żółkiewka.

Pierwsze zakupione do Strzegomia klacze pełnej krwi to Tirenia (po Goog bye – Tirana po Wily Attorney) i Zahukana (Good bye – Zapomniana po Pasjans) hodowli Stadniny Koni Kozienice, Casarossa (Oduagis – Casablanca II po Pilade) z SK Widzów oraz z SK Golejewko roczna klaczka Hekla (Aquino – Hybla po Cavaliere d’Arpino). Adaptacja obiektu i organizacja stadniny przebiegały bardzo sprawnie, tak ze 1 VII 1957 r. w dniu oficjalnego otwarcia stadniny, w Żółkiewce znajdowały się 24 klacze, wybrakowane z innych stadnin, a w 1966r było ich już 40.

(…)

Cały artykuł i inne źródła znajdziesz w Polskiej Cyfrowej Bibliotece Jeździeckiej (kliknij)

Autor: Maria Konarska

Poniżej znajdziesz linki do powiązanych materiałów w Polskiej Cyfrowej Bibliotece Jeździeckiej.

Powrót do listy

Polska Cyfrowa Biblioteka Jeździecka:

Kliknij poniższe linki, aby przejść do powiązanych materiałów w Polskiej Cyfrowej Bibliotece Jeździeckiej (otworzą się na nowej karcie):

„Historia Stadniny Koni w Strzegomiu” (2022) – Maria Konarska

„To był świetny czas, czyli o Rosario i nie tylko” (2021) – Paweł Gocłowski

„Gruzja” (1993) – Genowefa Dzięgała

Zobacz powiązane artykuły:

Galeria:

  • Jeden z pierwszych znaków graficznych mówiących o Stadninie Koni Strzegom.
  • Brama wjazdowa do Stadniny Koni Żółkiewka.
  • Obiekty Stadniny Koni Żółkiewka.
  • Boksy dla klaczy w obiekcie Żółkiewka.
  • Stadnina Koni Strzegom. Fot. Zofia Raczkowska.
  • Stadnina Koni Strzegom. Fot. Zofia Raczkowska.
  • Stadnina Koni Strzegom. Fot. Zofia Raczkowska.
  • Stadnina Koni Strzegom. Fot. Zofia Raczkowska.
  • Stadnina Koni Strzegom. Fot. Zofia Raczkowska.
/Autor

Lech Strzałkowski

PL/EN

Patron Honorowy: Polski Związek Hodowców Koni Pełnej Krwi Angielskiej

Mecenas: Polski Klub Wyścigów Konnych

“Dziecko tułacz” gen. Andersa. Wybitny hodowca koni wyścigowych i sportowych. Jeździec i znawca koni. Od 1959 pracował w SK Ochaby, później SK Stubno i SK Walewice. Uczestnik wyścigów Warszawa, Sopot, Pardubice.

______________________________________________________________

Inżynier LECH STRZAŁKOWSKI całe swoje życie poświecił pracy z końmi.

Urodził się 17 marca 1923 roku w Kamieniu Koszyrskim, w rodzinie nauczyciela Antoniego Strzałkowskiego i Jadwigi z domu Wolskiej. Na Polesiu przebywał wraz z rodziną do lutego 1940 roku, kiedy to władze sowieckie wywiozły rodzinę Strzałkowskich do północnego Kazachstanu. W roku 1941 dotarli z Kazachstanu do Uzbekistanu, a potem w roku 1942 razem z Wojskiem Polskim organizowanym w ZSRR pod dowództwem generała Władysława Andersa, przez Morze Kaspijskie do Teheranu w Iranie. W roku 1943 przetransportowano polskie rodziny cywilne do Indii, do obozów polskich uchodźców. Tam Lech Strzałkowski przebywał do roku 1947 (Karachi, Kalhapur). W czerwcu 1947 roku powrót do Polski, do Warszawy.
W roku 1951 Lech Strzałkowski ukończył naukę w Ogólnokształcącej Szkole Średniej Stopnia Licealnego Im. Adama Mickiewicza w Warszawie i tam zdał egzamin maturalny uzyskując świadectwo dojrzałości. W tym samym roku rozpoczął studia na Wydziale Zootechnicznym Szkoły Głównej Gospodarstwa Wiejskiego w Warszawie, które ukończył w roku 1955 otrzymując dyplom inżyniera zootechnika z datą 25 marca 1955 roku.

Od 1 lutego 1955 roku, po otrzymaniu nakazu pracy (za wstawiennictwo inspektora Bolesława Orłosia) rozpoczyna pracę w Państwowych Torach Wyścigów Konnych w Dziale Selekcji w Warszawie, potem we Wrocławiu i ponowie w Warszawie. Pracuje tam do 1 października 1959 roku.

Z dniem 1 października 1959 roku przechodzi do pracy w Stadninach Państwowych. W latach 1959-1961 w Stadninie Koni Pruchna-Ochaby (angloaraby francuskie), 1961-1963 SK Trzebienice-Udórz (konie zaliczane do typu małopolskiego), 1963-1969 SK Stubno (typ Furioso-Przedświt), 1969-1980 SK Pruchna-Ochaby, 1980-1982 SK Walewice (angloaraby), 1982-2006 SK Stubno, w roku 2003 (29 kwietnia) prywatyzowana (pełna krew angielska).

(…)

Cały artykuł i inne źródła znajdziesz w Polskiej Cyfrowej Bibliotece Jeździeckiej (kliknij)

Autor: Lesław Kukawski

Na stronie www.PCBJ.pl, zgromadziliśmy materiały związane z legendą Lecha Strzałkowskiego. Zobacz poniżej…

Powrót do listy

Polska Cyfrowa Biblioteka Jeździecka:

Kliknij poniższe linki, aby przejść do powiązanych materiałów w Polskiej Cyfrowej Bibliotece Jeździeckiej (otworzą się na nowej karcie):

„Tworzył perły z odrzutów – wybitny hodowca Lech Strzałkowski skończył 17 marca 91 lat” [link] – Robert Zieliński

„Przepis na sukces” (2022) – Paweł Gocłowski

Wspomnienia z Sybiru – pan Lech Strzałkowski (2021)| FILM

Dzieci sowieckich deportacji (2020) | FILM

„Jubileusz 80-lecia toru” [link] (2019) – folbluty.org

„Pochwalnaja gramota” (2009) – Piotr Dzięciołowski

„Lech Strzałkowski” (2006) – Lesław Kukawski

„Derby i sezon jesienny 1997” (1998) – Jacek Łojek

Warszawa Derby 97 – MUSTAFA (1997) | FILM

Nagroda Iwna – 15.06.1997 – Mustafa | FILM

„Sezon wyścigowy 1994 (pełna krew angielska) cz. 2” (1995) – Jarosław Koch

„Sezon wyścigowy 1994 (pełna krew angielska) cz. 1” (1994) – Jarosław Koch

„Arabella” (1994) – Marek Szewczyk

„Ostatni rok starej epoki” (1994) – Małgorzata Caprari

Nagroda Derby – 3.07.1994 – Limak cz.2 | FILM

Nagroda Derby – 3.07.1994 – Limak cz.1 | FILM

Nagroda Derby – 4.07.1993 – Durand | FILM

„Polskie konie wierzchowe wyd.2” (1981) – Jerzy Chachuła i Wanda Bucholc-Ferenstein

„Przyjaciołom ekipa polska – Velká Pardubická” (1955-1958) – Lech Strzałkowski

„Archiwum Pełne Pamięci Polskie dzieci tułacze” [link] – Paweł Głuszek

Słownik Jeździecki i Hodowlany – Lesław Kukawski

Galeria:

  • Książeczka harcerska Lecha Strzałkowskiego.
  • Zdjęcie zrobione 28.08.1960. Lech Strzałkowski z ogierem Comet ur. 1953 (po Abu Afas, od Carmen). Hod. SK Nowy Dwór.
  • Polarstern (Astor-Polare/Waldjunker) ur. 1930, hod. Trakehnen Hauptgestüt. Ojciec słynnego Volta.
    Zdjęcie Lecha Strzałkowskiego zrobione w SK Liski.
  • Wyścigi w Sopocie. Od lewej Lech Strzałkowski, NN i Jan Kowalczyk.
  • Dwa legendarne pokolenia hodowców koni, arabskich – Marek Trela, oraz pełnej krwi angielskiej – Leszek Strzałkowski, w czasie serdecznej rozmowy. Krakowski Pokaz Koni Arabskich 2019.
  • Szefowa Agencji Jeździeckiej A.A. Bober, Anna Bober (sponsor projektów PLPJ i PCBJ) w rozmowie z Leszkiem Strzałkowskim.
  • Szefowa Agencji Jeździeckiej A.A. Bober, Anna Bober (sponsor projektów PLPJ i PCBJ) w rozmowie z Leszkiem Strzałkowskim.
  • Pani Anna Stefaniuk główny hodowca w SK Janów Podlaski, i hodowca zwycięzców derby xx z SK Stubno, Lech Strzałkowski.
  • Od lewej: Artur Bober, Anna Bober, Barbara Orłoś i Lech Strzałkowski. Przyjaciele, byli jeźdźcy wyścigowi i sportowi, patroni projektów BoberTeam.
/Autor

Wojciech Mickunas

PL/EN

Patron Honorowy: Polski Związek Jeździecki

Mecenas: Wydawnictwo Galaktyka

Opiekunowie: Rodzina Wojciecha Mickunasa

Jeździec. Uczestnik IO (1972 Monachium – luzak Paweł Wierzbicki, 1988 Seul – jako trener ekipy – IV miejsce), wielokrotny medalista Mistrzostw Polski, 3x uczestnik Mistrzostw Europy w WKKW. Publicysta i świetny bard.

______________________________________________________________

Urodzony 16 marca 1947 w Sompolnie koło Koła, syn Jana (major, ceniony trener) i Janiny Budzińskiej, absolwent I Liceum Ogólnokształcącego im. K. Marcinkowskiego w Poznaniu (1964) oraz tamtejszej Akademii Rolniczej (wydział zootechniczny, 1968) i AWF (1978), gdzie otrzymał tytuł magistra wf (specjalność sport), zawodnik (178 cm, 70 kg), specjalista w WKKW: SK Chyszów k. Tarnowa (1960-1962), Poznańskiego Ośrodka Jeździeckiego 1962-1969), LZS Racot (1970-1973) i warszawskiej (Stara Miłosna) Legii (1973-1976). Debiutował na zawodach w Łącku (1961) na klaczy Hersylia, po czym wraz z rodzicami przeniósł się do ośrodka poznańskiego na Woli, gdzie rozwinął swój talent pod kierunkiem ojca, który napisał kiedyś o swym synu, że był „odważny, wytrzymały i zręczny”.

Czołowy jeździec Polski (1965-1972) specjalizujący się w WKKW, ale startujący również w ujeżdżeniu. 2-krotny mistrz Polski w WKKW (1969, 1972), 2-krotny I wicemistrz: w ujeżdżeniu (1968), WKKW (1968) i 4-krotny II wicemistrz Polski: w WKKW (1965, 1970, 1971) i ujeżdżeniu (1969) na koniach: Zawrat, Dżemila (4 medale), Giecz i Armator. Bez powodzenia startował w ME (1967, 1969, 1973) na Dżemili, Dźwięku i Dariuszu.

Po zakończeniu kariery zawodniczej-szkoleniowiec i popularyzator jeździectwa, m.in. trener LKS Hubertus w Białym Borze (1976-1977), Sekcji Jeździeckiej WKKW Lumel Zielona Góra (z siedzibą w Drzonkowie) 1978-1983, a także trener kadry narodowej polskich wukakawistów, którzy na IO w Seulu (1988) zajęli zespołowo 4 m. Wychowankiem Mickunasa jest m.in. Stanisław Jasiński (ze Starej Miłosnej). Mistrz Sportu. Żonaty (Zofia) ma dwie córki: Barbarę (1971) i Bognę (1972).

Autor: olimpijski.pl

Poniżej znajdziesz linki do powiązanych materiałów w Polskiej Cyfrowej Bibliotece Jeździeckiej.

Powrót do listy

Polska Cyfrowa Biblioteka Jeździecka:

Kliknij poniższe linki, aby przejść do powiązanych materiałów w Polskiej Cyfrowej Bibliotece Jeździeckiej (otworzą się na nowej karcie):

Wojciech Mickunas – Some Broken Hearts Never Mend – Półfinał – The Voice Senior 3 (2022) | FILM

Wojciech Mickunas – In the Ghetto – Przesłuchania w ciemno – The Voice Senior 3 (2022) | FILM

Trener Wojciech Mickunas (2020) | FILM

Wojciech Mickunas, trener i olimpijczyk WKKW, w filmie Koń – jaki jest Fakty i mity (2020) | FILM

Wojciech Mickunas (2018) | FILM

Wojciech Mickunas w Tarze (2017) | FILM

Wojciech Mickunas – I’m Your Man (Leonard Cohen cover) (2017) | FILM

Wojciech Mickunas – Ring of Fire (Johnny Cash cover) (2017) | FILM

Wojciech Mickunas – Suzanne (Leonard Cohen cover) (2017) | FILM

Wojciech Mickunas i Gerd Heuschmann – wywiad dla portalu Hipologia.pl (2011) | FILM

„Trener radzi” (2006) – Wojciech Mickunas

„WKKW widziane z bocznej trybuny” (1987) – Wojciech Mickunas

„Darek Soroka nie żyje!” (1986) – Wojciech Mickunas

„36. Mistrzostwa Polski w WKKW i CCI Biały Bór” (1985) – Wojciech Mickunas

„Mistrzostwa Polski w WKKW i CCI, Jaroszówka 1984” (1984) – Wojciech Mickunas

„Polskie WKKW w drodze do Los Angeles, część II” (1984) – Wojciech Mickunas

„Polskie WKKW w drodze do Los Angeles” (1983) – Wojciech Mickunas

„Refleksje po Mistrzostwach Polski w WKKW, Sopot 1980” (1980) – Wojciech Mickunas

„Mistrzostwa Polski w WKKW” (1979) – Wojciech Mickunas

„Jeździeckie Mistrzostwa Polski WKKW w 1972 r.” (1973) – Jan Mossakowski

“WKKW na Olimpiadzie w Monachium” (1972) – Jerzy Grabowski

Wojciech Mickunas poleca PCBJ | FILM

Galeria:

  • Wojciech Mickunas na Armatorze zdobył mistrzostwo Polski WKKW na rok 1972
  • Reprezentacja Polski na IO 1972. Od lewej Marek Małecki na Signorze, Jan Kłym (rezerwowy) na Plutokracie, Wojciech Mickunas na Tenorze, Jan Skoczylas na Wandalu. Fot. z arch. PZJ.
  • Wojciech Mickunas, Nadia Małecka i Marcin Komosa – Western City, Ścięgny.
  • Wojciech Mickunas i Asia Oleksiak w Stajni Kuźnik.
/Autor

Stanisław Schuch

PUBLIKACJE W PCBJ

POKREWNE LEGENDY

GALERIA ZDJĘĆ

Polski hipolog, świetny eksterierzysta i organizator wyścigów konnych. Współtwórca hodowli koni w Polsce po I i II wojnie światowej. Z W. Pruskim i J. Grabowskim napisał II tom podręcznika pt. „Hodowla koni”.

______________________________________________________________

Urodził się 12 marca 1892 r. w Warszawie w rodzinie wielce zasłużonej dla Polski i jej stolicy. Był dzieckiem wielkiego miasta. Skąd więc ta życiowa pasja do koni, zwierząt, które już jako dziecko ukochał, a potem poznał ich hodowlę gruntownie i tak trwale, że poświęcił im bez reszty swe długie życie?

Warszawa u schyłku XIX wieku — świat dziecięcych lat Stasia — piękny Trakt Królewski, a zwłaszcza Aleje Ujazdowskie, słynna promenada ówczesnej Warszawy, ekwipaże zaprzęgnięte w strojne cuganty, amazonki, jeźdźcy — to wszystko chłonęły oczy i fascynowało umysł dziecka.

Jest rok 1899 — Pole Mokotowskie. Ojciec po raz pierwszy zabiera 7-letniego Stasia na wyścigi konne. Zdarzenie to wywiera ogromny wpływ na dziecięcy umysł; chłopiec zaczyna pasjonować się najpierw końmi wyścigowymi, potem ludźmi, trenerami i wszystkim co z koniem się wiąże; zawsze coś ciekawego usłyszy, zobaczy! Czyni wszelkie możliwe starania, aby bywać na wyścigach, a potem obserwować poranne galopy, zgłębiać tajniki treningu koni.

(…)

W dniu 5 marca 1982 r. zmarł w wieku 90 lat mgr inż. Stanisław Schuch, były długoletni Naczelnik Wydziału Hodowli Koni w Ministerstwie Rolnictwa, PZHK, CZHK, główny współtwórca hodowli koni w Polsce po I i II wojnie światowej.

Za wybitne zasługi odznaczony Krzyżem Oficerskim i Kawalerskim Odrodzenia Polski i wieloma innymi odznaczeniami.

Cały artykuł i inne źródła znajdziesz w Polskiej Cyfrowej Bibliotece Jeździeckiej (kliknij)

Autor: Adam Sosnowski

Powrót do listy

Wpis aktualizowano: 05.07.2023

Stanisław Schuch zmarł 5 marca 1982, w wieku 90 lat. Został pochowany na cmentarzu Ewangelicko-Augsburskim w Warszawie.

Publikacje w Polskiej Cyfrowej Bibliotece Jeździeckiej:

Kliknij poniższe linki, aby przejść do powiązanych materiałów w Polskiej Cyfrowej Bibliotece Jeździeckiej (otworzą się na nowej karcie):

„Schuch Stanisław Grzegorz” – Lesław Kukawski

„Stanisław Grzegorz Schuch” (2012) – Witold Duński

„Polacy z wyboru” [fragmenty] [PL][DE] (2012) – Tomasz Markiewicz, Tadeusz W. Świątek, Krzysztof Wittels

„Wspomnienie o Stanisławie Schuchu” (1982) – Adam Sosnowski

„Stadnina Koni Widzów-Skrzydłów” (1978) – Stanisław Schuch

„60-lecie pracy zawodowej i piśmienniczej mgr. inż. Stanisława Schucha” (1975) – Witold Pruski

„Wyścigi koni pełnej krwi o znaczeniu światowym” (1970) – Stanisław Schuch

„Stadnina Koni Kozienice” (1970) – Stanisław Schuch, Andrzej Starzyński

„Washington International 1968” (1969) – Stanisław Schuch

„Koń i jeździec” (1967) – Stanisław Schuch, Józef Markiewicz

„Dobór ogierów pełnej krwi w hodowli półkrwi” (1967) – Stanisław Schuch

„Horses and Horsemanship” [EN][FR][DE][RU] (1967) – Zespół redakcyjny (dodatek)

„Nowe poglądy hipologów angielskich na trening i wyścigi koni pełnej krwi” (1967) – Stanisław Schuch

„Ocena klasy konia według czasu wyścigu i rekordu” (1966) – Stanisław Schuch

„Wybitne importowane ogiery i ich wpływ na hodowlę pełnej krwi w Polsce” (1966) – Stanisław Schuch

„Wielce szanownemu koledze Stanisławowi Schuchowi przyjaciele i hodowcy” (1961) – Praca zbiorowa

„Próby dzielności na torach wyścigowych” (1954) – Stanisław Schuch

„Działalność ś.p. Fryderyka Jurjewicza w zakresie państwowej i krajowej hodowli koni” (1929) – Stanisław Schuch

Słownik Jeździecki i Hodowlany – Lesław Kukawski

Ludzie

Grabowski Jan

Hipolog i naukowiec. Autor wielu prac związanych z hodowlą koni i sportem jeździeckim m.in. uznanego albumu „Hipologia dla wszystkich”.  

Czytaj więcej…

Galeria:

Od lewej do prawej siedzą Al. Tuński, St. Schuch, H. Harland, R. Bogiel, W. Bauer. Stoją J. Zaniewski, R. Rogowski, Al. Ustinow.

/Autor

MASINI (DIXIELAND-MANSARDA)

PL/EN

Hodowca: Stadnina Koni Widzów
Mecenas:

______________________________________________________________

Ogier MASINI gn. ur. 1999 r. (Dixieland – Mansarda po Miami Prince) hod. SK Widzów

Znakomity stipler, który największe sukcesy odnosił (w czeskim treningu – Čestmir Olehla) we Włoszech, gdzie dwukrotnie wygrał Grande Steeple Chase di Milano Grupa 1, a pierwszy mijał celownik również w Gran Premio Merano Grupa 1.

W maju 2005 roku zajął siódme (płatne) miejsce w Grand Steeple-chase de Paris Grupa 1 na centralnym paryskim torze Auteuil.

Rywali bił również na bieżniach Czech i Słowacji, a suma jego wygranych (5xI w gonitwach z płotami i 9xI z przeszkodami) w przeliczeniu na czeskie korony przekroczyła 13.600.000!

Po karierze dwuletniej (tr Anna Nieora) w Polsce (biegał 7 razy: 1xIII, 1xIV, 3xV) został sprzedany na jesiennej aukcji koni w treningu (Polturf) za 4.000 złotych.

Zinbredowany 2×3 na ogier CONOR PASS i 3×5 na ogiera DORPAT Masini, powrócił do kraju i zajął boks czołowego, ale w stadzie nie odnosi sukcesów.

Autor wpisu: Paweł Gocłowski

Przeczytaj więcej w Polskiej Cyfrowej Bibliotece Jeździeckiej (kliknij)

Powrót do listy

Kliknij poniższe linki, aby przejść do powiązanych materiałów w Polskiej Cyfrowej Bibliotece Jeździeckiej (otworzą się na nowej karcie):

„Masini powraca do domu” (2016) – Miloslav Vlček

„Stadnina Koni Widzów-Skrzydłów” (1978) – Stanisław Schuch

„Masini – rodowód i wygrane”

Katalog Winners 100 Gwiazd – 2021

Galeria:

  • Masini. Fot. Zenon Kisza.


  • Masini. Fot. Zenon Kisza.

  • Masini zwycięża w Gran Premio di Merano (Gd1). Fot. Arigossi Fabrizio.
/Autor

Wacław Rzewuski

PL/EN

Patron Honorowy: Jerzy Wojciech Sienkiewicz

Mecenasi: Joanna i Bogusław Lustyk

Opiekunowie: Petroniusz Frejlich, Krzysztof Czarnota

Romantyk, hodowca koni, hetman polny koronny. Potomek najstarszych i najpotężniejszych rodów Rzeczypospolitej. „Złotobrody emir”.

______________________________________________________________

Urodzony 15 grudnia 1784 we Lwowie. Zginął 14 maja 1831 roku w bitwie pod Daszowem.

(…) Jeden z biografów Wacława, Antoni Józef Rolle, zauważył:

„[…] życie Emira, choć tylekroć razy opowiedziane, należycie jeszcze zbadanym nie zostało, a wdzięczny to i pouczający nawet dla badacza temat”.

Dziś, mimo iż od bitwy daszowskiej powstało dwadzieścia poświęconych Rzewuskiemu utworów literackich i niemal drugie tyle opracowań na jego temat, powyższe stwierdzenie pozostaje aktualne. Zagadnienie postaci hrabiego nie doczekało się gruntownych i całościowych badań. Wspomniane opracowania w większości odnoszą się do wybranych fragmentów jego życia, wiele z nich powstało w oparciu o pojedyncze, lub niewiarygodne źródła.

O ile „hipologiczny” i „arabski” wątek biografii Emira stanowił przedmiot zainteresowania orientalistów czy hodowców koni czystej krwi, badacze zajmujący się zagadnieniem polskiej działalności konspiracyjnej i patriotycznej w XIX wieku, nie poświęcili Rzewuskiemu zbyt wiele uwagi. A przecież to temat niesłychanie ciekawy. Już Lucjan Siemieński pisał o Wacławie:

„Nie znam też człowieka, któryby w naszych prozaicznych czasach tyle dostarczył poetycznego wątku co on, nietylko całem życiem, lecz nawet i śmiercią. Poledz wśród boju byłoby rzeczą zwyczajną – tylu innych tak ginęło i ginie – ale ginąć tajemniczo – bez śladu… nie każden potrafi”

Piotr Jaxa Bykowski, jeden z XIX-wiecznych biografów Rzewuskiego, zdawał sobie sprawę z niedoskonałości powstałych dotąd opracowań. Podkreślał potrzebę wypełnienia istniejącej luki, poprzez przeprowadzenie gruntownych badań źródłowych. W 1879 roku napisał:

„Z połączenia tedy naszych monografij [dotyczących Wacława Rzewuskiego – F. K.] może ktoś, rzeczy bliżej jeszcze świadomy, utworzy jedne całość” (…)

Zapraszamy do zapoznania się z rozprawą, która podejmuje próbę przedstawienia całości zagadnienia, tj. biografii Wacława „Emira” Rzewuskiego, ocenę jego dokonań, opis losów jego potomków i historii rodu Rzewuskich od ich legendarnych, baśniowych początków.

Czytaj więcej… (po kliknięciu przejdziesz do Polskiej Cyfrowej Biblioteki Jeździeckiej)

Autor: Filip Kucera

Powrót do listy

Kliknij poniższe linki, aby przejść do powiązanych materiałów w Polskiej Cyfrowej Bibliotece Jeździeckiej (otworzą się na nowej karcie):

„Wacław Rzewuski” (2021) – Krzysztof Czarnota

„Ludzie i konie na kresach – Emir Wacław Rzewuski” (2018) – Krzysztof Czarnota

„Wacław 'Emir’ Rzewuski (1784-1831) podróżnik i żołnierz” (2015) – Filip Kucera

„Wieniec Sławy, Sługa Znaku” (2012) – Izabella Pawelec Zawadzka

„Magnat, poeta, awanturnik, patriota” (2002) – Hanna Łysakowska

„Historia hodowli koni arabskich w Polsce – Emir Wacław Rzewuski” (2000) – Roman Pankiewicz

„Stado Emira – fragmenty” (1996) – Roman Pankiewicz

„Ludzie zasłużeni dla polskiej hodowli koni czystej krwi arabskiej” (1986) – Roman Pankiewicz

„Hrabia Wacław Rzewuski” (1970) – Erica Schielle

„Siedem ekscelencji i jedna dama” [fragmenty] (1939) – Aleksander Piskor

„Zapomniane hippologiczne prace Emira Rzewuskiego” (1934) – Józef Mencel

„Emir Rzewuski” (1933) – Witold Pruski

“Fadlallah, Emir Rzewuski, stado króla wirtemberskiego” (1906) – Stefan Bojanowski

„Duma o Wacławie Rzewuskim” – Juliusz Słowacki

Wacław Seweryn Rzewuski i jego konie arabskie | FILM

Krzysztof Czarnota o Emirze Wacławie Rzewuskim | FILM

  • Emir Rzewuski w pustyni arabskiej – Juliusz Kossak
  • Farys – Juliusz Kossak 1898 r.
  • Wacław Rzewuski. Rysunek Andrzeja Grzybowskiego.
  • Wacław Rzewuski. Rysunek Andrzeja Grzybowskiego.
  • Wacław Rzewuski. Rysunek Andrzeja Grzybowskiego.
  • Wacław Rzewuski. Rysunek Andrzeja Grzybowskiego.
/Autor

SKOWRONEK (IBRAHIM-JASKÓŁKA)

PL/EN

Hodowca: Stadnina Koni Antoniny, hr. Józef Potocki
Mecenas:

______________________________________________________________

Antoniny, legendarne wołyńskie dobra hrabiego Józefa Potockiego (1862-1922) słynęły z bogactwa, nowoczesnej rolno-przemysłowej gospodarki, urządzanych z wielkim rozmachem polowań par force oraz, sięgającej tradycjami końca XVIII wieku, hodowli koni czystej krwi.

Największą chlubą antonińskiej hodowli Józefa Potockiego a jednocześnie najsłynniejszym arabskim ogierem, jaki wyhodowany został w polskiej stadninie, był i jest Skowronek.

(…)

Czytaj więcej… (po kliknięciu przejdziesz do Polskiej Cyfrowej Biblioteki Jeździeckiej)

Autor wpisu: Aldona Cholewianka-Kruszyńska

Powrót do listy

Kliknij poniższe linki, aby przejść do powiązanych materiałów w Polskiej Cyfrowej Bibliotece Jeździeckiej (otworzą się na nowej karcie):

„Skowronek” (2004) – Aldona Cholewianka-Kruszyńska

„O Ibrahimie, ojcu Skowronka” (1971) – Roman Potocki

„O książce Lady Wentworth” (1938) – Roman Potocki

„Hodowla Arabów w Wielkiej Brytanji” (1929) – Józef Potocki




  • A. Novâk-Zemplinski, Skowronek, ol. deska, 2004. Zbiory Marka Potockiego.
    Fot. Erazm Ciołek.
/Autor

Andrzej Orłoś

PUBLIKACJE W PCBJ

POKREWNE LEGENDY

GALERIA ZDJĘĆ

Olimpijczyk. Mistrz Polski w Ujeżdżeniu, Skokach i WKKW. Hodowca. Trener kadry narodowej w skokach i olimpijskiej w WKKW.

______________________________________________________________

Urodzony w 16 lutego 1934 roku w Albigowej. Zmarł 29 kwietnia 2018 roku w Bielsku-Białej. Został pochowany w Sopocie.

****

„(…) Ojciec Bolesław. Matka Erika z domu Siarkiewicz. Siostra Danuta. Bracia Marcin i Wojciech. Żona Karolina z domu Soja. Córka Elżbieta. Syn Marek.

Absolwent Akademii Rolniczo-Technicznej w Olsztynie. Kierownik Zakładu Treningowego w Kwidzynie. Zastępca dyrektora Stadniny Koni w Plękitach. Inspektor Hodowli Koni Zjednoczenia Hodowli Koni na Polskę Północną.

Dyrektor Stadniny Koni w Kadynach i Rzecznej. Zawodnik Ludowego Klubu Sportowego w Kwidzynie.

Historia Polski wyznaczała miejsce inżyniera wśród koni swoimi bolesnymi punktami, zakrętami, cierpieniem.”

(…)

Czytaj więcej… (po kliknięciu przejdziesz do Polskiej Cyfrowej Biblioteki Jeździeckiej)

Autor: Witold Duński

****

„Nic ta waga – przeszło siedemdziesiąt kilogramów; nie ten wzrost – sto osiemdziesiąt centymetrów, a uparł się, że zostanie dżokejem. Już jako uczeń gimnazjum codziennie wstawał o w pół do czwartej rano(!), by jeszcze przed lekcjami zdążyć dosiąść kilku koni na warszawskim Służewcu.

W trakcie nauki w szkole średniej też każdą wolną chwilę spędza) na wyścigach. Wszystko to jednak nie wystarczało, by załapać się do grona startujących w prawdziwych gonitwach. Prawo takie przysługiwało wówczas jedynie etatowym pracownikom Państwowych Torów Wyścigów Konnych. Mógł z niego skorzystać dopiero po maturze (1951), gdy nieprzyjęty na zootechnikę z racji pochodzenia obszarniczego, zatrudnił się w wyścigowej stajni Stanisława Pasternaka.”
(…)

Czytaj więcej… (po kliknięciu przejdziesz do Polskiej Cyfrowej Biblioteki Jeździeckiej)

Autor: Piotr Dzięciołowski

****

„(…) Po odejściu Tomaszewskiego treningami zajął się pełen zapału i fantazji Andrzej Orłoś, pracując jednocześnie jako kierownik ZT. Nie zrezygnował przy tym z kariery zawodniczej. Dodatkowo zajmował się powożeniem tak, że nawet folbluta, Bao Day’a, nauczył chodzić w zaprzęgu. (…)

Za sprawą Orłosia i Grabowskiego powstały nowe place treningowe, a w miejscu dawnego utworzono trawiasty hipodrom. Wybudowano większą liczbę przeszkód terenowych. (…)”

Czytaj więcej… (po kliknięciu przejdziesz do Polskiej Cyfrowej Biblioteki Jeździeckiej)

Autor: Mieczysław Zagor

Powrót do listy

Wpis aktualizowano: 26.04.2023

Andrzej Orłoś zmarł 29 kwietnia 2018 w Bielsko-Białej w wieku 84 lat.
Pochowany na cmentarzu komunalnym w Sopocie (kwatera N10-5-5).

Publikacje w Polskiej Cyfrowej Bibliotece Jeździeckiej:

Kliknij poniższe linki, aby przejść do powiązanych materiałów w Polskiej Cyfrowej Bibliotece Jeździeckiej (otworzą się na nowej karcie):

„Andrzej Orłoś” (2012) – Witold Duński

„Andrzej Orłoś – Bao Day biegał własnym rytmem” (2010) – Piotr Dzięciołowski

„Rozwój sportu jeździeckiego przy Stadzie Ogierów w Kwidzynie” (1996) – Mieczysław Zagor

„WKKW na Olimpiadzie w Moskwie” (1980) – Andrzej Orłoś

„Andrzej Orłoś” (1980) – Wanda Wąsowska

„Oszczędzać Orłosia!” (1975) – Jan Okulicz

Andrzej Lohman i jego świat – Andrzej Orłoś – część VIII FILM

Andrzej Orłoś – Musimy zarażać młodzież jeździectwem! | FILM

Orłoś i jego koń | FILM

Praca z koniem, skoczkiem – część 1. | FILM

Praca z koniem, skoczkiem – część 2. | FILM

Ludzie i Konie | FILM

Galeria

  • Andrzej Orłoś i Bao Day.
  • Andrzej Orłoś i Bao Day.
  • CSIO Sopot.
  • Andrzej Orłoś i Bao Day.
  • Andrzej Orłoś i Bao Day.
  • Andrzej Orłoś i Bao Day.
  • Andrzej Orłoś i Imogena, Sopot lata 70.
  • Andrzej Orłoś i Angelika Ojczenasz, Sopot.
  • CSIO w Sopocie lata 80.
  • Poczta Węgierska, Kwidzyn, lata 50.
  • Fot. Małgorzata Kiernicka-Sieminiak. Obóz treningowy Sopocie przed IO Moskwa 1980.
  • Fot. Małgorzata Kiernicka-Sieminiak. Obóz treningowy Sopocie przed IO Moskwa 1980.
  • Fot. Małgorzata Kiernicka-Sieminiak. Obóz treningowy Sopocie przed IO Moskwa 1980.
  • Fot. Małgorzata Kiernicka-Sieminiak. Obóz treningowy Sopocie przed IO Moskwa 1980.
  • Olimpiada w Rzymie 1960.
  • Olimpiada w Rzymie 1960.
  • Olimpiada w Rzymie 1960.
  • Olimpiada w Rzymie 1960.
  • Reprezentacja Polski w Wszechstronnym Konkursie Konia Wierzchowego w Rzymie 1960. Od lewej – Marek Roszczynialski,
    Andrzej Orłoś, Marcin Szopa-Stępniewski, kierownik drużyny, trener Jan Mossakowski, Marian Babirecki.
  • Zwiedzanie crossu na Igrzyskach Olimpijskich w Rzymie 1960.
    Idą od lewej Andrzej Orłoś, Marcin Szopa-Stępniewski, Andrzej
    Kobyliński.
  • Powożenie 7 Arabów, Kwidzyn, 1969.
  • SK Rzeczna.
  • SK Rzeczna.
  • Fot. Małgorzata Kiernicka-Sieminiak. Obóz treningowy Sopocie przed IO Moskwa 1980.
  • USA 1968.
/Autor