Wpisy

Rewia Polskiej Kawalerii – Kraków, 1933

PUBLIKACJE W PCBJ

POKREWNE LEGENDY

GALERIA ZDJĘĆ

Z okazji 250 rocznicy Odsieczy Wiedeńskiej (1683 r.) – z inicjatywy Marszałka Józefa Piłsudskiego, 6 października 1933 roku na krakowskich Błoniach, odbyła się ostatnia w historii polskiej wojskowości rewia kawalerii. Na uroczystość przybyły najważniejsze władze Rzeczypospolitej: Marszałek Józef Piłsudski, Prezydent Ignacy Mościcki oraz delegacje innych państw.

—

Osiemdziesiąt lat temu, 6 października 1933 r. odbyła się na krakowskich błoniach największa – i ostatnia – rewia polskiej kawalerii. Podpułkownik dypl. Wacław Jędrzejewicz (od września 1933 r. podsekretarz stanu w Ministerstwie Skarbu, późniejszy biograf marsz. Józefa Piłsudskiego), który brał udział w uroczystościach w Krakowie napisał: Była to jedna z najwspanialszych uroczystości, jakie widziałem w życiu, a widziałem ich wiele. Reżyseria każdego momentu tego swojego rodzaju widowiska była doprowadzona do perfekcji i wzbudzała powszechny zachwyt. Sam Piłsudski był zadowolony, że plan przez niego wypracowany w szczegółach udał się całkowicie.

Scenariusz krakowskiej imprezy dla uczczenia 250. rocznicy wiktorii Jana III Sobieskiego pod Wiedniem obmyślany był przez Józefa Piłsudskiego już od wiosny 1933 r., a może nawet wcześniej. W kwietniu 1933 r. odbyła się bowiem odprawa u Marszałka, w której brali udział: gen. dyw. Kazimierz Fabrycy, I wiceminister spraw wojskowych, gen. bryg. Bolesław Wieniawa-Długoszowski, dowódca 2 Dywizji Kawalerii (Warszawa) i mjr dypl. Adam Korwin-Sokołowski, szef Gabinetu Ministra Spraw Wojskowych. Wówczas to Piłsudski wydał dyrektywy w sprawie obchodów 250. rocznicy zwycięstwa Sobieskiego pod Wiedniem.

(….)

Czytaj więcej… (po kliknięciu przejdziesz do Polskiej Cyfrowej Biblioteki Jeździeckiej)

Autor: Waldemar Rezmer na podstawie maszynopisu płk. dypl. kaw. Leona Mitkiewicza

Powrót do listy

Wpis aktualizowano: 27.09.2023

Publikacje w Polskiej Cyfrowej Bibliotece Jeździeckiej:

Kliknij poniższe linki, aby przejść do powiązanych materiałów w Polskiej Cyfrowej Bibliotece Jeździeckiej (otworzą się na nowej karcie):

“Rewia Kawalerii Polskiej na krakowskich Błoniach – Wojciech Kossak” (2023) – Stefania Krzysztofowicz-Kozakowska

“Rewia Polskiej Kawalerii – Album” (2023)

“Krakowskie ślady marszałka Józefa Piłsudskiego” (2017) – Hieronim Sieński

“Krakowskie ślady marszałka Józefa Piłsudskiego 150 rocznica urodzin” (2017) – Lilianna Pochwalska

“Rewia polskiej kawalerii w Krakowie w 1933 roku” (2013) – Waldemar Rezmer

“O kawalerii polskiej XX wieku” (1991) – Cezary Leżeński, Lesław Kukawski

“Księga jazdy polskiej” (1938) – Praca zbiorowa

“Dar kawalerji dla Marszałka Piłsudskiego” (1934)

“Wzruszenia krakowskie” (1933) – Bolesław Wieniawa-Długoszowski

“Święto kawalerii w Krakowie w roku 1933” – Leon Mitkiewicz

“Święto Kawalerii Polskiej w Krakowie” (1933)

Czasopisma

Jeździec i Hodowca (1933) nr 30 – Święto kawalerii polskiej

Linki

“Wspomnienie o rewii kawalerii polskiej na krakowskich Błoniach w 1933 r.” [link] (2005) – Eugeniusz Stuligłowa

Filmy

Pilsudski Reviews Polish Cavalry (1933) | FILM

Powrót Ułanów | FILM

Pokrewne Legendy:

Ludzie

Tadeusz Sokołowski

Żołnierz, sportowiec, 3x medalista MP, 2 wicemistrz Armii (1935), olimpijczyk IO Berlin 1936 (Zbieg II), 1937-39 szef sekcji jeździeckiej WKS Legia, cichociemny zakatowany przez Gestapo w Mińsku.

Czytaj więcej…

Ludzie

Bolesław Wieniawa-Długoszowski

Pierwszy Ułan II Rzeczypospolitej. Lekarz, poeta, poliglota, kawalerzysta, adiutant Józefa Piłsudskiego. Generał WP. Ambasador RP w Rzymie. Zginął tragicznie w Nowym Jorku. Jego prochy, spoczęły na Cmentarzu Rakowieckim w Krakowie.

Czytaj więcej…

Ludzie

Michał Toczek

Żołnierz, major, artylerzysta. Jeździec i trener. Odznaczony m. inn. 3. krotnie Krzyżem Walecznych. Zwycięzca PN, Nowy Jork 1926 r., Nicea 1926 Hamlet 2.20. (II m.),

Czytaj więcej…

Ludzie

Michał Gutowski

Olimpijczyk. Rtm, 17 pułk ułanów wielkopolskich. Kawaler m. innymi orderu Wojennego Virtuti Militari, Legii Honorowej, Krzyża Walecznych 5 razy. Generał w stanie spoczynku.

Czytaj więcej…

Galeria:

Wzruszenia krakowskie (1933)
(kliknij aby przejść do PCBJ)
Rewia Polskiej Kawalerii (2023)
(kliknij aby przejść do PCBJ)
Święto kawalerii polskiej, Muzeum Narodowe w Krakowie – zbiory cyfrowe. Autor: Wojciech Kossak (1856-1942).
Marszałek Józef Piłsudski i płk Witold Wartha w samochodzie Rolls-Royce.
Fanfary na Błoniach Krakowskich.
Widok na trybunę honorową.
Oczekiwanie na raport.
Orkiestra 1. Pułku Szwoleżerów.
Poczet chorągwiany
Defilujący Pułk Ułanów na tle Kopca Kościuszki.
Defilujący Pułk Ułanów.
Po lewej marszałek Józef Piłsudski z generałami.
Po prawej, marszałek z wojewodą lwowskim, płk. Beliną-Prażmowskim i gen. Wieniawą-Długoszowskim.
Marszałek Józef Piłsudski rozmawia z generałami i Biskupem Polowym W.P. ks. Józefem Gawliną.
Marszałek Józef Piłsudski, Pani marszałkowa Aleksandra, córki Wandzia i Jagódka.
Marszałek Józef Piłsudski z generałami.
Prezydent RP Ignacy Mościcki udaje się z premierem Januszem Jędrzejewiczem oraz z domem cywilnym i wojskowym do Katedry Wawelskiej.
Marszałek Józef Piłsudski udziela instrukcji generałom przed wejściem do Katedry Wawelskiej.
Hołd prochom Jana III w krypcie wawelskiej.
Prezydent, marszałek i premier opuszczają Katedrę na Wawelu.
/Autor

Stanisław Czerniawski

PUBLIKACJE W PCBJ

POKREWNE LEGENDY

GALERIA ZDJĘĆ

Rotmistrz kawalerii Wojska Polskiego, olimpijczyk (rezerwowy – skoki przez przeszkody, Berlin 1936), kawaler Orderu Virtuti Militari. Poległ w obronie Polski 10 września 1939 w rejonie Chruślina.

______________________________________________________________

Urodził się 15 września 1905 roku w Kiszyniowie w Mołdawii. Zginął 10 września 1939 roku pod Piotrowicami nad Bzurą, pochowany na cmentarzu wojskowym w Bielawach. Ojciec Adolf. Matka Jadwiga z domu Żubrawska. Absolwent Korpusu Kadetów numer jeden we Lwowie. Od 17 marca 1933 roku Marszałek Józef Piłsudski przejął szefostwo nad szkołą, która od tego dnia nazywała się: Korpus Kadetów nr 1 Marszałka Józefa Piłsudskiego. Stanisław Czerniawski ukończył szkołę w 1925 roku Absolwent Oficerskiej Szkoły Kawalerii w Grudziądzu.

Walczył o wolną Polskę od czternastego roku życia. Gdy zginął w boju o niepodległą Polskę, miał trzydzieści trzy lata. Ten bój opisuje generał brygady dowódca Wielkopolskiej Brygady Kawalerii doktor praw Roman Abraham, Kawaler Orderu Wojennego Virtuti Militari, Kawaler czterech Krzyży Walecznych, w swojej książce Wspomnienia wojenne znad Warty i Bzury, w której jest motto:

Poległym na chwałę, potomnym ku pamięci.

„Bój walewicki zakończony, opuszczamy więc miejscowość i kierujemy się do leżących w pobliżu płonących Bielaw. Przeprowadzam niezbędną reorganizację oddziałów brygady do dalszego działania w kierunku południowym, gdzie zamierzam stworzyć warunki do uderzenia na Głowno.

W tym celu 17 Pułk Ułanów, który początkowo zebrał się w Walewicach, ma przejść do Piotrowic… Trzon obrony Piotrowic stanowią szwadrony 17 Pułku Ułanów.

Na wschodnim skraju wsi znajduje się okopany 3 szwadron rotmistrza Czerniawskiego… Nieprzyjaciel, który dysponuje oddziałami zmotoryzowanymi… wszędzie próbuje nacierać…

Szczególnie zacięta walka rozgrywa się o wieś Piotrowice na odcinku 17 Pułku Ułanów… Nieprzyjaciel, wzmocniony silną artylerią, uderza na 17 Pułk Ułanów. Piotrowic bronią: szwadron porucznika Lossowa i 4 – rotmistrza Juścińskiego. Po nacierającej niemieckiej piechocie bije salwami 1 bateria kapitana Nagórskiego. W chwili zarysowującego się okrążenia pułkownik Kowalczewski kieruje do kontrataku 3 szwadron rotmistrza Czerniawskiego. Ten dzielny oficer powstrzymuje chwilowo oskrzydlenie, w końcu jednak ulega przewadze sił i ognia. W zaciętej walce polegli: dowódca szwadronu, rotmistrz Czerniawski, dowódca 2 plutonu, podporucznik Michał Godlewski, ułani Antoni Kozłowski, Jan Woźniak i Herman Weissmilch. Pochowano ich na cmentarzu w Bielawach”.

(…)

Całą publikację i inne źródła znajdziesz w Polskiej Cyfrowej Bibliotece Jeździeckiej (kliknij)

Autor: Witold Duński

Poniżej znajdziesz linki do powiązanych materiałów w Polskiej Cyfrowej Bibliotece Jeździeckiej.

Powrót do listy

Wpis aktualizowano: 25.10.2023

Stanisław Czerniawski poległ w nocy z 10/11 września podczas walk w rejonie Chruślina, podczas wojny obronnej 1939 roku. Pośmiertnie został odznaczony Krzyżem Srebrnym Orderu Wojskowego Virtuti Militari i Krzyżem Walecznych po raz drugi. Został pochowany wraz ze swoimi ułanami na Cmentarzu w Bielawach.

Publikacje w Polskiej Cyfrowej Bibliotece Jeździeckiej:

Kliknij poniższe linki, aby przejść do powiązanych materiałów w Polskiej Cyfrowej Bibliotece Jeździeckiej (otworzą się na nowej karcie):

“Tradycje sportów konnych w Polsce do 1939 roku” (2022) – Renata Urban

“Polscy jeźdźcy olimpijscy okresu międzywojennego, część I” (2018) – Hanna Łysakowska

“Polscy jeźdźcy olimpijscy okresu międzywojennego, część II” (2019) – Hanna Łysakowska

“Polscy jeźdźcy olimpijscy okresu międzywojennego, część III” (2019) – Hanna Łysakowska

“Stanisław Czerniawski” (2012) – Renata Urban

“Stanisław Czerniawski” (2012) – Witold Duński

“Polacy w Pucharach Narodów, 1923-1982” (1982) – Witold Domański

“Olimpiada w Berlinie w 1936 r.” (1982) – Witold Pruski

“Dzieje konkursów hipicznych w Polsce” (1982) – Witold Pruski

“Kawaleria w Kampanii Wrześniowej 1939” (1969) – Roman Abraham

“Księga jazdy polskiej” (1938) – Praca zbiorowa

Pokrewne Legendy:

Ludzie

Leon Kon

Trener jeździectwa, współtwórca Polskiego Związku Jeździeckiego i jego sekretarz generalny. Kawaler Krzyża Walecznych i Srebrnego Krzyża Zasługi.

Czytaj więcej…

Ludzie

Tadeusz Sokołowski

Żołnierz, sportowiec, 3x medalista MP, 2 wicemistrz Armii (1935), olimpijczyk IO Berlin 1936 (Zbieg II), 1937-39 szef sekcji jeździeckiej WKS Legia, cichociemny zakatowany przez Gestapo w Mińsku.

Czytaj więcej…

Ludzie

Roman Abraham

Gen. bryg. Wojska Polskiego. Bohaterski obrońca Lwowa. Dowódca 26 Pułku Ułanów Wielkopolskich oraz Wielkopolskiej Brygady Kawalerii w kampanii wrześniowej 1939 r.

Czytaj więcej…

Ludzie

Karol Rómmel

Żołnierz, trener, artysta w malarstwie, rysunku i jeździe konnej. Trzy krotny olimpijczyk (1912 – Sztokholm, 1924 – Paryż, 1928 – Amsterdam). Działał w KJK w Łodzi (1937) oraz JLKS Sopot (po wojnie).

Czytaj więcej…

Galeria:




Szkoła Podchorążych Kawalerii w Grudziądzu 1932 rok. Stoją od prawej porucznik Antoni Żelewski, rotmistrz Mikołaj Mitraszewski, porucznik Janusz Komorowski i porucznik Stanisław Czerniawski.



Rotmistrz Stanisław Czerniawski salutuje przy odbieraniu nagrody z rąk Stanisława Wiśniewskiego, dyrektora Zakładów Zdrojowych. Od lewej porucznik rezerwy Ludwik Radwan z 13 Pułku Ułanów Wileńskich.
Międzynarodowe Zawody Hippiczne w Berlinie w 1936. Polscy kawalerzyści biorący udział w zawodach. Widoczni od lewej: por. Janusz Komorowski, mjr Wilhelm Lewicki, płk Tadeusz Komorowski (szef ekipy), mjr Zdzisław Dziadulski, por. Stanisław Czerniawski.



Na środku: odznaka pułkowa 17 Pułku Ułanów Wielkopolskich imienia Króla Bolesława Chrobrego.
Po prawej: Por. Stanisław Czerniawski na szkicu E. Angres, wykonanym podczas zimowych zawodów jeździeckich
w Deutschlandhalle w Berlinie w 1936 r.



Polska reprezentacja na konkursach hippicznych w Nicei w 1936 r. Od lewej: mjr Wilhelm Lewicki, por. Stanisław Czerniawski, płk Tadeusz Komorowski (szef ekipy), rtm. Stefan Starnawski, mjr Adam Królikiewicz (instruktor), por. Janusz Komorowski.
Międzynarodowe Zawody Hippiczne na hipodromie w Łazienkach Królewskich w Warszawie; czerwiec 1936. Polska ekipa jeździecka podczas defilady. Widoczni od lewej: rotmistrz Wilhelm Lewicki, rotmistrz Tadeusz Sokołowski, porucznik Stanisław Czerniawski i porucznik Michał Gutowski. Koncern Ilustrowany Kurier Codzienny – Archiwum Ilustracji.
 Polski zespół w Rydze z mjr. Adamem Królikiewiczem na czele. Widoczni od lewej: rtm. Seweryn Kulesza (bokiem), rtm. Tadeusz Sokołowski, por. Stanisław Czerniawski, por. Janusz Komorowski i por. Michał Gutowski. 1937 r.



Rotmistrz Stanisław Czerniawski w Międzynarodowych Zawodach Konnych w Warszawie, w 1938 roku na klaczy Aragwa.
/Autor

Tadeusz Sokołowski

PUBLIKACJE W PCBJ

POKREWNE LEGENDY

GALERIA ZDJĘĆ

Żołnierz, sportowiec, cichociemny zakatowany przez Gestapo w Mińsku.

3x medalista MP, 2 wicemistrz Armii (1935), olimpijczyk IO Berlin 1936 (Zbieg II), 1937-39 szef sekcji jeździeckiej WKS Legia.

______________________________________________________________

(…)

Bardzo dobry zawodnik. Zdolności fizyczne bardzo duże. Bardzo obowiązkowy, bardzo pilny, sumienny i zamiłowany w jeździe konnej. Ze względu na jego duże umiejętności, pozostawienie go na Wyższym Kursie Instruktorów Jazdy Konnej jest bardzo pożądane. Ukończył kurs z wynikiem celującym. Zgodnie z zaleceniem komendanta, por. Sokołowski został powołany na wyższy kurs, w którym uczestniczył od października 1932 r. do września 1933 r. i ukończył go z drugą lokatą. (…)

W latach trzydziestych był jednym z najlepszych jeźdźców w kraju. Pierwsze sukcesy w zawodach międzynarodowych osiągnął już w 1930 r. Dnia 7 czerwca, podczas Centralnych Krajowych i Międzynarodowych Zawodów Konnych w warszawskich Łazienkach, w Konkursie Ujeżdżenia o Nagrodę Towarzystwa Zachęty do Hodowli Koni w Polsce, zajął III m na koniu Lala. W maju 1932 r. na Watasze wywalczył II m w Konkursie Ujeżdżenia na zawodach w Grudziądzu, zorganizowanych przez Pomorskie Towarzystwo Zachęty do Hodowli Koni. Uczestniczył również w rozgrywanych od 1931 r. Jeździeckich Mistrzostwa Polski, w których czterokrotnie stawał na podium. (…)

W okresie międzywojennym Tadeusz Sokołowski działał w dwóch klubach sportowych. W 1926 r. pracował w Wojskowym Klubie Sportowych „Gryf” w Toruniu, a w latach 1937-1939 kierował sekcją jeździecką Wojskowego Klubu Sportowego „Legia” w Warszawie. (…)

Jako cichociemny przyjął pseudonim „Trop” oraz Tadeusz Serafin. (…)

Po nieudanej (z powodu zdrady przez strażnika) próbie odbicia z mińskiego więzienia, mjr Tadeusz Sokołowski, wcześniej torturowany w śledztwie, został zakatowany na śmierć na schodach budynku Gestapo w Mińsku w nocy z 6 na 7 lutego 1943 r..

Autor: Renata Urban

Całą publikację i inne źródła znajdziesz w Polskiej Cyfrowej Bibliotece Jeździeckiej (kliknij)

Poniżej znajdziesz linki do powiązanych materiałów w Polskiej Cyfrowej Bibliotece Jeździeckiej.

Powrót do listy

Wpis aktualizowano: 14.05.2024

Tadeusz Sokołowski został zamordowany przez Gestapo w Mińsku, nocą z 6 na 7 lutego 1943 roku. Miał 38 lat.

W 1980 roku, w lewej nawie kościoła św. Jacka przy ul. Freta w Warszawie odsłonięto tablicę Pamięci żołnierzy Armii Krajowej, cichociemnych – spadochroniarzy z Anglii i Włoch, poległych za niepodległość Polski. Wśród wymienionych 110 poległych cichociemnych jest Tadeusz Sokołowski.

Publikacje w Polskiej Cyfrowej Bibliotece Jeździeckiej:

Kliknij poniższe linki, aby przejść do powiązanych materiałów w Polskiej Cyfrowej Bibliotece Jeździeckiej (otworzą się na nowej karcie):

“Tradycje sportów konnych w Polsce do 1939 roku” (2022) – Renata Urban

“Wielka ewakuacja 1939-1940” (2020) – Janusz Wróbel

“Sportowcy na froncie” [link] (2015) – Karolina Apiecionek

“Tadeusz Sokołowski – olimpijczyk z Berlina 1936 r.” (2012) – Renata Urban

“Tadeusz Sokołowski” (2012) – Witold Duński

“Przejawy działalności sportowej w wojskowych obozach dla internowanych (1939 – 1944)” (2005) – Bernard Woltmann

“Historia jeździectwa, cz. XII” (1992) – Witold Domański

“Historia jeździectwa, cz. XI” (1992) – Witold Domański

“Historia jeździectwa, cz. X” (1992) – Witold Domański

“Sport jeździecki w Wojsku Polskim 1921-1939” (1989)

“Polacy w Pucharach Narodów, 1923-1982” (1982) – Witold Domański

“Olimpiada w Berlinie w 1936 r.” (1982) – Witold Pruski

“Olimpijski konkurs skoków” (1936) – Tadeusz Grabowski

“Międzynarodowe zawody konne w Rydze” (1936) – Adam Królikiewicz

“Przedolimpijskie zawody konne w Gdyni” (1936) – Ignacy Wieleżyński

“Tadeusz Sokołowski – Cichociemny” [link]

Pokrewne Legendy:

Ludzie

Leon Kon

Trener jeździectwa, współtwórca Polskiego Związku Jeździeckiego i jego sekretarz generalny. Kawaler Krzyża Walecznych i Srebrnego Krzyża Zasługi.

Czytaj więcej…

Ludzie

Leon Burniewicz

II Wicemistrz Polski w Wszechstronnym Konkursie Konia Wierzchowego. Żołnierz, Trener. Działacz Polskiego Związku Jeździeckiego. Odznaczony Medalem za Wojnę 1939. Major Wojska Polskiego.

Czytaj więcej…

Galeria:

Tadeusz Sokołowski (1905–1943).
Odznaka pułkowa 1 Pułku Szwoleżerów Józefa Piłsudskiego. Nosił ją rotmistrz Tadeusz Sokołowski.
Centrum Wyszkolenia Kawalerii w Grudziądzu 1933 rok. Trzeci Wyższy Kurs instruktorów Jazdy Konnej.
Porucznik Tadeusz Sokołowski skacze na Wróżce.
Gdynia 1936. — rtm. Sokołowski na Zbiegu.
Rtm. Tadeusz Sokołowski na klaczy Wróżka podczas zawodów w CWK Grudziądz 1936 r.
Polski zespół w Puharze Łotwy. Stoją w/g kolejności startu od lewej: por. Komorowski DUNKAN, rtm. Kulesza ZEFIR, por. Gutowski WARSZAWIANKA, rtm. Sokołowski ZBIEG.
Rtm. Sokołowski na ZBIEGU zdobył nagrodę Naczelnego Wodza armii łotewskiej i pierwszą indywidualną
w Pucharze Łotwy.
Ryga — Polski zespół jeździecki po zdobyciu Pucharu Łotwy; stoją od lewej: pieszo szef zespołu mjr. A. Królikiewicz, konno rtm. Kulesza na Zefirze, rtm. Sokołowski na Zbiegu, por. Komorowski na Dunkanie, por. Gutowski na Warszawiance.
„Gazeta Lwowska” nr 229, 6-10-1936 r.
Stadion Hipiczny w Łazienkach. 1937 rok. Rotmistrz Tadeusz Sokołowski skacze na Zbiegu II w Centralnych Zawodach Jeździeckich.
Pomnik CC w Warszawie. Fot. elitadywersji.org.

/Autor

Jerzy Iwanowski

“Przez dwa lata po wojnie zajmowałem się odszukiwaniem koni polskich pełnej krwi, zrabowanych przez Niemców. Nie mogąc pogodzić się z nową sytuacją polityczną w Polsce wyemigrowałem do Afryki Południowej, gdzie utworzyłem na wzór Hiszpańskiej Szkoły Jazdy w Wiedniu zespół koni lipizańskich.”

Jerzy Iwanowski

PUBLIKACJE W PCBJ

POKREWNE LEGENDY

GALERIA ZDJĘĆ

Żołnierz, kawalerzysta, hodowca koni, oficer I dywizji pancernej generała Maczka. Twórca szkoły jazdy na koniach lipicańskich w Johannesburgu.

______________________________________________________________


Jerzy Iwanowski przyszedł na świat pod zaborami, w rodzinie szlacheckiej, w majątku Lebiodka (miejsce to położone jest w obecnych granicach Białorusi, ok. 120 km w linii prostej od granicy Polski). Jako 11-letni chłopiec był świadkiem odzyskania Niepodległości w 1918 roku, a jako już dorosły lekarz, rolnik, ziemianin, hodowca koni i jednocześnie żołnierz był aktywnym uczestnikiem procesu jej ugruntowywania. Brał udział w II wojny światowej, a powojenne losy zaprowadziły go do Afryki. Ostatnie lata życia spędził w Polsce. Napisał m.in. autobiograficzną książkę “Czasy mojego życia”, w której podzielił się tym co było w jego życiu najbliższe jego sercu.

Jego historia jest doskonałym wzorem postawy patriotycznej, której wyrazem jest aktywna działalność na rzecz Ojczyzny, bez względu na miejsce i okoliczności jakie przynosi życie.

Młody Jurek Iwanowski, absolwent szkoły średniej im. Tadeusza Reytana w Warszawie podjął studia medyczne na Uniwersytecie Warszawskim, a następnie ukończył Szkołę Główną Gospodarstwa Wiejskiego w Warszawie. Jednocześnie w 1931 roku, mając 24 lata, ukończył Szkołę Podchorążych Rezerwy Kawalerii w Grudziądzu w stopniu plutonowego podchorążego z przydziałem do 1 Pułku Ułanów Krechowieckich im. płk Bolesława Mościckiego w Augustowie. Po odbyciu corocznych, obowiązkowych ćwiczeń wojskowych rezerwy został mianowany podporucznikiem rezerwy z przydziałem do 23 Pułku Ułanów Grodzieńskich. Niedługo po swoich 27 urodzinach, z dniem 2 maja 1934 roku został ewidencyjnie przeniesiony do swojego macierzystego 1 Pułku Ułanów Krechowieckich. Studia rolnicze ukończył 17 listopada 1936 roku i rozpoczął pracę w Państwowych Zakładach Chowu Koni na stanowisku zastępcy kierownika Państwowego Stada Ogierów w Bogusławicach. 1 stycznia 1937 roku otrzymał awans na porucznika rezerwy kawalerii. Miał wówczas niespełna 30 lat.

(…)

Autor: Urszula Kowalczuk

Całą publikację i inne źródła znajdziesz w Polskiej Cyfrowej Bibliotece Jeździeckiej (kliknij)

Poniżej znajdziesz linki do powiązanych materiałów w Polskiej Cyfrowej Bibliotece Jeździeckiej.

Powrót do listy

Wpis aktualizowano: 02.01.2024

Jerzy Iwanowski zmarł 28 maja 2008 r., w wieku 101. lat.
Został pochowany na Cmentarzu Oliwskim w Gdańsku.

Publikacje w Polskiej Cyfrowej Bibliotece Jeździeckiej:

Kliknij poniższe linki, aby przejść do powiązanych materiałów w Polskiej Cyfrowej Bibliotece Jeździeckiej (otworzą się na nowej karcie):

“Płk. Jerzy Iwanowski” (2022) – Urszula Kowalczuk

“Jerzy Iwanowski” (2012) – Witold Duński

“Od Normandii do Ypres” [link] (2011) – E. A. Parthemore

“Czasy mojego życia” (2000) – Jerzy Iwanowski

Żebym wygrał wojnę – Jerzy Iwanowski | FILM

Pokrewne Legendy:

Ludzie

Leon Kon

Trener jeździectwa, współtwórca Polskiego Związku Jeździeckiego i jego sekretarz generalny. Kawaler Krzyża Walecznych i Srebrnego Krzyża Zasługi.

Czytaj więcej…

Galeria:

Zdjęcia pochodzą z książki “Czasy mojego życia” (2000) – Jerzy Iwanowski

Jerzy Iwanowski z matką.
27 czerwca 1940 r., ewakuacja z Francji żołnierzy 10 Brygady Kawalerii Pancernej
na statku płynącym z Le Verdon do Wielkiej Brytanii.
Grupa oficerów 10 PSK w Perth (Szkocja) przed siedzibą dowództwa Pułku.
Drugi z lewej porucznik Jerzy Iwanowski.
Forfar. Szkocja. 7 marca 1941 r. trybuna honorowa w czasie defilady
10 Pułku Strzelców Konnych przed Parą Królewską Wielkiej Brytanii.
Od lewej gen. Wł. Sikorski, Król Jerzy VI. Królowa Elżbieta, mjr. Bobrowski i pani Helena Sikorska.
7 marca 1941 r. przed Parą Królewską W Brytanii defilują oddziały: 10 Pułk Strzelców Konnych,
10 Brygada Kawalerii Pancernej. Na czele szwadronu por. Jerzy Iwanowski.
12 kwietnia 1945 r. żołnierze 1 Dywizji Pancernej oswobodzili dwa kobiece obozy – żołnierzy Armii Krajowej w Oberlangen i Niederlangen. Dziewczęta polskie po oswobodzeniu.
Czołgi pierwszej Polskiej Dywizji Pancernej w zdobytym Wilhelmshaven,
bazie niemieckiej Marynarki Wojennej.
Pożegnanie z wojskiem. I co dalej…
Pierwszy team.
Jerzy Iwanowski na Erdemie w ruchu half pas (w ciągu).
Pułk. Hans Handler, dyrektor Hiszpańskiej Szkoły Jazdy w Wiedniu,
udekorowany skórą lamparta i Jerzy Iwanowski.
Po wygraniu wyścigu “Płotów”- autor z córką.
Znane pismo niemieckie Sankt Georg. Na okładce Jerzy Iwanowski na Erdemie.
Wygrana Erdema w krajowych mistrzostwach ujeżdżenia.
Jerzy Iwanowski i Jego oryginalny team jeźdźców koni Lipizzańskich.
Jerzy Iwanowski wraz ze swoim teamem.
Główne postacie w historii Teamu Lipizzanerów.
Od lewej Jack Irvin. Iganz Lauscha, Jerzy Iwanowski i Francis le Riche.
Kwiat.
Team Lipizzanerów. Wjazd do pokazu.
W Rodezji, córka autora wygrywa Grand Prix na Frederycku,
skacząc ostatnią przeszkodę w rozgrywce 2 m.
Dwóch starszych dżentelmenów, Maestoso Solo i Jerzy Iwanowski opuszczają Team.
Piknik pod baobabem. Rodezja (obecnie Zimbabwe).
Bawoły – Zambia.

/Autor

Bolesław Wieniawa-Długoszowski

PUBLIKACJE W PCBJ

POKREWNE LEGENDY

GALERIA ZDJĘĆ

Pierwszy Ułan II Rzeczypospolitej. Lekarz, poeta, poliglota, kawalerzysta, adiutant Józefa Piłsudskiego. Generał WP. Ambasador RP w Rzymie. Zginął tragicznie w Nowym Jorku. Jego prochy, spoczęły na Cmentarzu Rakowieckim w Krakowie.

______________________________________________________________

„Czytelniku, jeśli zgodzisz się ze mną, że na świecie istnieją tylko dwa zawody, godne wyzwolonego i niepodległego mężczyzny, a mianowicie zawód poety i kawalerzysty (a tym gorzej dla ciebie, jeśli się z tym stwierdzeniem nie zgodzisz, bo dowodzi to, iż nie jesteś ani jednym, ani drugim, a jesteś natomiast, choćbyś sobie liczył tylko dwadzieścia jesieni czy też pseudowiosen, starym i łysym tetrykiem z aspiracjami na starszego radcę podatkowego lub zgoła na inkasenta bankowego, albo — co gorzej — jesteś tak zwaną matroną, która dla jakiegoś paskarza, przed lirycznym urokiem ułana lub nienasyconą zdobywczością poety, córeczek swych cnoty broni, na szczęście zwykle nadaremnie) — otóż jeśli stać cię na to, by się ze mną zgodzić, to w konsekwencji zaprzeczyć nie możesz, że duch romantyzmu, zanim porwał za sobą uskrzydloną falangę poetów z początku XIX wieku, w szeregach kawalerii znalazł pierwszych wyznawców i apostołów swego pędu nieokiełznanego, swej światoburczości i tego ukochania czynów niezwykłych, fantastycznych, przechodzących imaginację zwykłych ludzi — ba — wyłamujących się bez mała ponad prawa natury”.

Źródło: Bolesław Wieniawa-Długoszowski we wstępie do książki “Generał Lasalle” (1931) – Dupont Marcel.

—————————————————————————————–

Prof. Jacek Majchrowski w swojej książce pt. “Ulubieniec Cezara… ” (1990, wyd. Ossolineum), uchodzącej za najlepszą biografię Wieniawy-Długoszowskiego, tak pisze o Generale:

Niewątpliwie życie Bolesława Wieniawy-Długoszowskiego było na tyle urozmaicone i bogate w wydarzenia, że wystarczyłoby na obdzielenie nimi kilku życiorysów.

(…)

Chcąc podsumować życiorys i sylwetkę Wieniawy, można to uczynić słowami jednego z jego współpracowników.

Antoni Mańkowski nazywał go “człowiekiem wszechstronnie inteligentnym, wszechstronnie wykształconym i o wszechstronnych zainteresowaniach, szlachetny, rycerski… wyrosły od dziecka na starych tradycjach polskiej, szlacheckiej rodziny. Człowiek łączący w sobie wszystkie przymioty żołnierskie, po żołniersku twardy i po żołniersku wyrozumiały, wbrew powszechnym sądom wierzący chrześcijanin, człowiek wielkiego serca, w pełnym tego słowa znaczeniu dobry” (A. Mańkowski, Wołodyjowski, “Nowy Świat”, 23 VIII 1942).

Z opinią tą zgadzam się w pełni.

Całą publikację i inne źródła znajdziesz w Polskiej Cyfrowej Bibliotece Jeździeckiej (kliknij)

Poniżej znajdziesz linki do powiązanych materiałów w Polskiej Cyfrowej Bibliotece Jeździeckiej.

Powrót do listy

Wpis aktualizowano: 06.10.2023

Bolesław Wieniawa-Długoszowski zmarł w Nowym Jorku 1 lipca 1942 r., w wieku 61. lat. Pochowany na Cmentarzu Rakowickim w Krakowie (kwatera PAS 50-3-13-plac Legionów).

Publikacje w Polskiej Cyfrowej Bibliotece Jeździeckiej:

Kliknij poniższe linki, aby przejść do powiązanych materiałów w Polskiej Cyfrowej Bibliotece Jeździeckiej (otworzą się na nowej karcie):

Publikacje

“Rewia Kawalerii Polskiej na krakowskich Błoniach – Wojciech Kossak” (2023) – Stefania Krzysztofowicz-Kozakowska

“Relacja dotycząca śmierci Bolesława Wieniawy-Długoszowskiego” (2022) – PCBJ

“Rocznica tajemniczej śmierci gen. Wieniawy” (2022) – Wojciech Grochowalski

“Pułk Szwoleżerów Józefa Piłsudskiego” (2022)

“Wieniawa, Wieniawa, Wieniawa” (2022) – Wojciech Grochowalski

“Ulubieniec Cezara i bożyszcze Polek” (2018) – Andrzej Ćmiech

“Krakowskie ślady marszałka Józefa Piłsudskiego 150 rocznica urodzin” (2017) – Lilianna Pochwalska

“Krakowskie ślady marszałka Józefa Piłsudskiego” (2017) – Hieronim Sieński

“100 lat temu Piłsudski do Bobowej przyjechał na jajko i krzonówkę” (2016) – Andrzej Ćmiech

“Rewia polskiej kawalerii w Krakowie w 1933 roku” (2013) – Waldemar Rezmer

“Bolesław Wieniawa-Długoszowski. Literat, ułan, dyplomata”. (2009) – Beata Kapustka

“Długoszowski Bolesław Wieniawa II” (2009) – Wojciech Molendowicz

“Bolesław Wieniawa-Długoszowski – pierwszy ułan II Rzeczypospolitej” (2009) – Jan Rećko

“Pierwsza Kompania Kadrowa. Portret oddziału.” (2002) – Jacek Majchrowski

“Ulubieniec Cezara. Bolesław Wieniawa-Długoszowski.” (1990) – Jacek Majchrowski

“Wstęp do księgi jazdy polskiej” (1938) – Bolesław Wieniawa-Długoszowski

“Dar kawalerji dla Marszałka Piłsudskiego” (1934)

“Wzruszenia krakowskie” (1933) – Bolesław Wieniawa-Długoszowski

“Święto Kawalerii Polskiej w Krakowie” (1933)

“Wódz naczelny i kawalerja 1-ej brygady legjonów” (1933) – Bolesław Wieniawa-Długoszowski

“Święto kawalerii w Krakowie w roku 1933” – Leon Mitkiewicz

“Bolesław Wieniawa-Długoszowski przyjął nominację na prezydenta RP”

Linki

“Zagadka śmierci Bolesława Wieniawy-Długoszowskiego” [link] (2021) – Sławomir Koper

“Bolesław Ignacy Florian Wieniawa-Długoszowski” [link] (2018)

“‘Choćby z diabłem, byle do wolnej Polski’. Legenda Pierwszego Ułana II RP” [link] (2017) – Łukasz Zaranek

“Wieniawa-Długoszowski – ułan i poeta” [link] (2012)

“Bolesław Wieniawa-Długoszowski − poezja, szabla i wódka” [link] (2012) – Paweł Rzewuski

“Wspomnienie o rewii kawalerii polskiej na krakowskich Błoniach w 1933 r.” [link] (2005) – Eugeniusz Stuligłowa

Filmy

Wieniawa (2018) | FILM

Bolesław Wieniawa-Długoszowski. Pierwszy ułan Drugiej Rzeczypospolitej (1994) | FILM

Powrót Wieniawy (1990) | FILM

Pilsudski Reviews Polish Cavalry (1933) | FILM

Pokrewne Legendy:

Ludzie

Tadeusz Sokołowski

Żołnierz, sportowiec, 3x medalista MP, 2 wicemistrz Armii (1935), olimpijczyk IO Berlin 1936 (Zbieg II), 1937-39 szef sekcji jeździeckiej WKS Legia, cichociemny zakatowany przez Gestapo w Mińsku.

Czytaj więcej…

Ludzie

Karol Rómmel

Żołnierz, trener, artysta w malarstwie, rysunku i jeździe konnej. Trzy krotny olimpijczyk (1912 – Sztokholm, 1924 – Paryż, 1928 – Amsterdam). Działał w KJK w Łodzi (1937) oraz JLKS Sopot (po wojnie).

Czytaj więcej…

Galeria:

Wymarsz I kompanii kadrowej do Kongresówki. Podporucznik Bolesław Wieniawa-Długoszowski gotowy do drogi. Sierpień 1914 rok. Fot. NAC/IKC.
(1928) Rajd 2 Dywizji Kawalerii z Warszawy do Morskiego Oka. Fot. NAC/IKC.
(1928) Rajd 2 Dywizji Kawalerii z Warszawy do Morskiego Oka. Fot. NAC/IKC.
Płk. Bolesław Wieniawa-Długoszowski konno podczas oficjalnych uroczystości (1928-1930). Fot. NAC/IKC.
(1930) Obóz ćwiczebny 1 Pułku Szwoleżerów. Pułkownik Bolesław Wieniawa-Długoszowski w bryczce. Fot. NAC/IKC.
Imieniny Bolesława, rok 1930. W środku płk Wieniawa-Długoszowski z żoną Bronisławą. Fot. NAC/IKC.
Rok. 1932. Bal sylwestrowy w kasynie 1 Pułku Szwoleżerów w Warszawie. Fot. NAC/IKC.
Przed konkursem typu Militari; na wadze dowódca 2 DK, gen. bryg. Bolesław Wieniawa-Długoszowski, 1932 r. (z archiwum CAF).
Konne Mistrzostwa Armii. Kraków-Rakowice lipiec 1932 r. Fot. NAC/IKC.
Rok 1932. Następca tronu Królestwa Arabii Saudyjskiej w towarzystwie polskich wojskowych. Bolesław Wieniawa-Długoszowski – drugi z lewej. Fot. NAC/IKC.
(1932) Dowódca 2 Dywizji Kawalerii generał Bolesław Wieniawa-Długoszowski na inspekcji w 1 Pułku Strzelców Konnych w Garwolinie. Fot. NAC/IKC.
Inspekcja w 1 Pułku Strzelców Konnych. Garwolin 3 lutego 1933 r. Fot. NAC/IKC.
Święto 1 Pułku Strzelców Konnych. Garwolin Błonia 7 maj 1933 r. Fot. NAC/IKC.
(1933) Święto Żołnierza w 2 Dywizji Kawalerii. Fot. NAC/IKC.
(1936) Święto Żołnierza w 2 Dywizji Kawalerii. Fot. NAC/IKC.
Rok 1931. Na planie filmu “Ułani, ułani, chłopcy malowani”
(scenariusz autorstwa Bolesława Wieniawy-Długoszowskiego). Fot. NAC/IKC.
Ambasador Polski we Włoszech gen. Bolesław Wieniawa-Długoszowski wysiada z samolotu. Fot. NAC/IKC.
(1938) Wyjazd ambasadora Bolesław Wieniawa-Długoszowskiego do Rzymu w celu objęcia placówki. Fot. NAC/IKC.

/Autor

Michał Toczek

PUBLIKACJE W PCBJ

POKREWNE LEGENDY

GALERIA ZDJĘĆ

Żołnierz, major, artylerzysta. Jeździec i trener. Odznaczony m. inn. 3. krotnie Krzyżem Walecznych. Zwycięzca PN, Nowy Jork 1926 r., Nicea 1926 Hamlet 2.20. (II m.),

______________________________________________________________

Michał Toczek urodził się 27 września 1889 r. w Nozdrzcu w rodzinie Wojciecha Toczka i Katarzyny z Sochackich. W rodzinnej miejscowości ukończył szkołę powszechną. Od najmłodszych lat kochał konie. Zżył się z nimi i je rozumiał.

Od 1 września 1901 r. do 27 maja 1909 r. był uczniem C. K. Gimnazjum w Przemyślu z polskim językiem wykładowym. 27 maja 1909 r. złożył egzamin dojrzałości. W okresie od 1 października 1909 r. do 15 czerwca 1913 r. studiował prawo na Uniwersytecie Jana Kazimierza we Lwowie. 15 czerwca 1913 r. otrzymał absolutorium prawnicze. Jako absolwent prawa złożył z dobrym wynikiem dwa egzaminy prawnicze: historyczny i polityczny oraz jeden ścisły egzamin państwowy.

(…)

Nasz bohater należał do zaszczytnego grona patriotów, które – jak to mówił sam Królikiewicz – zwracając się do Polonii, nie bawiło się „jeno w zawody” w armii polskiej i skakało po mistrzowsku przed publicznością, „lecz i podczas wojny, gdy ta się zdarzy”, a pierś pokryta orderami była najlepszym tego dowodem.

(…)

Jego prośba – „Pamiętajcie o Polsce, której my służymy.” – skierowana do rodaków w Stanach Zjednoczonych jest ciągle aktualna.

(…)

Cały artykuł i inne źródła znajdziesz w Polskiej Cyfrowej Bibliotece Jeździeckiej (kliknij)

Autor: Agata Duda

Poniżej znajdziesz linki do powiązanych materiałów w Polskiej Cyfrowej Bibliotece Jeździeckiej

Powrót do listy

Wpis aktualizowano: 19.11.2023

Michał Toczek zmarł w Przemyślu 30 października 1971 r., w wieku 82. lat.
Został pochowany na Cmentarzu Komunalnym na Zasaniu (kwatera 17, rząd 9, numer grobu 5).

Publikacje w Polskiej Cyfrowej Bibliotece Jeździeckiej:

Kliknij poniższe linki, aby przejść do powiązanych materiałów w Polskiej Cyfrowej Bibliotece Jeździeckiej (otworzą się na nowej karcie):

“Udział i sukcesy polskich oficerów w międzynarodowych zawodach jeździeckich” (2022) – Renata Urban

“Mjr Michał Toczek mistrz hipiki” (2021) – Agata Duda

“Majora Michała Toczka konna droga…” (2021) [fragmenty] – Agata Duda

“Polscy jeźdźcy olimpijscy okresu międzywojennego część II” (2019) – Hanna Łysakowska

“Polscy jeźdźcy olimpijscy okresu międzywojennego część I” (2018) – Hanna Łysakowska

“Jeźdźcy-Olimpijczycy Drugiej Rzeczypospolitej” (2012) – Renata Urban

“Michał Toczek” (2012) – Witold Duński

“Zapomniany major Toczek” (2002) – Henryk Majcher

“Jeźdźcy olimpijscy” (2000) – Hanna Łysakowska

“Polacy w Pucharach Narodów, 1923-1982” (1982) – Witold Domański

“Od Nicei do Nowego Yorku” (1927) – Adam Królikiewicz

“Panu rotmistrzowi Stanisławowi Olszowskiemu Komitet Organizacyjny Międzynarodowych Konkursów Hipicznych” (1927)

Pokrewne Legendy:

Ludzie

Sergiusz Zahorski

Generał brygady Wojska Polskiego, szef Gabinetu Wojskowego Prezydenta Rzeczypospolitej, współtwórca polskiego jeździectwa sportowego, uczestnik Igrzysk Olimpijskich 1912 w reprezentacji Rosji.

Czytaj więcej…

Galeria:

Rtm. Adam Królikiewicz, mjr Michał Toczek i por. Kazimierz Szosland, najwybitniejsi przedstawiciele polskiej kawalerii, wielokrotni triumfatorzy na forum międzynarodowym: we Francji, Włoszech, Szwajcarii i USA. Zdobywcy Pucharu Narodów na zawodach hippicznych w Rzymie i Nowym Jorku, gdzie w dziesięciu konkurencjach zdobyli dla barw polskich 10 nagród. Zdjęcie z archiwum grupy DRUGA RZECZPOSPOLITA Blaski i Cienie – Sławek Sobos.
1 Nagroda w Międzynarodowym Konkursie Hipicznym o Puchar Narodów, Warszawa 1927 r., nr inw. 2280/M. Fot. ze zbiorów Muzeum Sportu i Turystyki w Warszawie.
Międzynarodowy Konkurs Hipiczny w Nicei. Mjr Michał Toczek w trakcie pokonywania przeszkody, 1926 r., sygn. 3/1/0/5/1031. Fot. ze zbiorów Narodowego Archiwum Cyfrowego.
I Nagroda w Międzynarodowym Konkursie Hipicznym Potęgi Skoku, Mediolan 1926 r., nr inw. 2200/M. Fot. ze zbiorów Muzeum Sportu i Turystyki w Warszawie.
Polscy jeźdźcy na statku „Lapland”. Od lewej: rtm. Adam Królikiewicz, mjr Michał Toczek, por. Kazimierz
Szosland, lata 20. XX w., nr inw. F219/3. Fot. ze zbiorów Muzeum Sportu i Turystyki w Warszawie.
Grudziądz, Centrum Wyszkolenia Kawalerii /CWK/, 1926 r. Siedzą od prawej: 1. Michał Toczek, 2. Leon Kon, 6. Edmund Chojecki. W środkowym rzędzie 3. od prawej Henryk Dobrzański, 5. Zdzisław Zgorzelski. W trzecim rzędzie 1. od prawej Kazimierz Szosland, 4. Michał Antoniewicz, nr inw. F1026/2. Fot. ze zbiorów Muzeum Sportu i Turystyki w Warszawie.
Portret Michała Toczka, lata 30. XX w., nr inw. F571/1. Fot. ze zbiorów Muzeum Sportu i Turystyki w Warszawie.
Przygotowania do Igrzysk Olimpijskich w Paryżu. Grupa Olimpijska przy Centralnej Szkole Jazdy. Grudziądz. Na koniu Hamlet mjr Michał Toczek, 1924 r., nr inw. A12a/115. Fot. ze zbiorów Muzeum Sportu i Turystyki w Warszawie.
Major Michał Toczek na koniu Faworyt. Konkursy hipiczne, Nicea 1926 r., nr inw. A12b/70. Fot. ze zbiorów Muzeum Sportu i Turystyki w Warszawie.
Ekipa polskich jeźdźców. Od lewej: mjr Michał Toczek, por. Kazimierz Szosland, płk Juliusz Kleeberg – attache wojskowy w Paryżu (1923-1928), rtm. Zdzisław Dziadulski, płk Sergiusz Zahorski, rtm. Leon Kon, rtm. Edmund Chojecki, rtm. Henryk Dobrzański, rtm. Adam Królikiewicz, rtm. Michał Antoniewicz. Nicea 1926 r., nr inw. A12b/71. Fot. ze zbiorów Muzeum Sportu i Turystyki w Warszawie.
Zawody hipiczne o Puchar Prezydenta Mościckiego. Na koniach siedzą od lewej: Michał Toczek, Michał Woysym-Antoniewicz, z prawej Prezydent Ignacy Mościcki z żoną. Warszawa, Pola Mokotowskie, lata 20. XX w., nr inw. F1030/1. Fot. ze zbiorów Muzeum Sportu i Turystyki w Warszawie
Michał Toczek na koniu Highborn, 1926 r., nr inw. F228. Fot. ze zbiorów Muzeum Sportu i Turystyki w Warszawie 1.
Rtm. Adam Królikiewicz, rtm. Zdzisław Dziadulski, rtm. Michał Woysym-Antoniewicz, rtm. Henryk Dobrzański („Hubal”), rtm. Edmund Chojecki, mjr Michał Toczek, por. Kazimierz Szosland, instruktor grupy por. Leon Kon, 1926 r., nr inw. F63/5. Fot. ze zbiorów Muzeum Sportu i Turystyki w Warszawie.
Międzynarodowe Konkursy Hipiczne w Warszawie. Hipodrom w Łazienkach Królewskich, 27.05 – 7.06.1927 r. Na zdjęciu mjr Michał Toczek, nr inw. A12/32. Fot. ze zbiorów Muzeum Sportu i Turystyki w Warszawie.
I Nagroda w zawodach o Puchar Narodów, New York 1926 r., nr inw. 2227/M. Fot. ze zbiorów Muzeum Sportu i Turystyki w Warszawie.
I Nagroda za handicap w steeple/ Nagroda Resursy na Wielkopolski Bieg, Poznań 1927 r., nr inw. 2199/M. Fot. ze zbiorów Muzeum Sportu i Turystyki w Warszawie.
Zawody jeździeckie o mistrzostwo armii w Warszawie. Mjr Michał Toczek skacze przez przeszkodę.
Warszawa, 20 lipca 1926 r., sygn. 3/1/0/7/1071. Fot. ze zbiorów Narodowego Archiwum Cyfrowego.

/Autor

Michał Gutowski

PUBLIKACJE W PCBJ

POKREWNE LEGENDY

GALERIA ZDJĘĆ

Olimpijczyk. Rtm, 17 pułk ułanów wielkopolskich. Kawaler m. innymi orderu Wojennego Virtuti Militari, Legii Honorowej, Krzyża Walecznych 5 razy. Generał w stanie spoczynku.

______________________________________________________________

Urodzony 14 września 1910 roku w Maciszewicach.

We wrześniu 1999 roku środowisko jeździeckie obiegła wiadomość o wizycie w Polsce generała Michała Gutowskiego – przedwojennego kawalerzysty, olimpijczyka, od zakończenia wojny mieszkającego w Kanadzie.

Dzięki staraniom Polskiego Związku Jeździeckiego generał Gutowski był wykładowcą na zajęciach specjalnej sesji kursu trenerskiego organizowanego w Stadzie Ogierów w Łącku. Tam miałem okazję spotkać się z człowiekiem tworzącym legendę międzywojennego jeździectwa polskiego – jednym z niewielu pamiętających i uczestniczących w sukcesach polskich jeźdźców w zmaganiach na arenach międzynarodowych.

Pan Michał Gutowski miał wtedy 89 lat. Znajdował się w doskonałej kondycji fizycznej i umysłowej. Oglądając w Łącku filmy z jego 88 urodzin, podczas których jeździł konno pokonując płynnie i stylowo przeszkody krosowe trudno było ukryć podziw i oprzeć się refleksji nad własną przyszłością.
(…)

Cały artykuł i inne źródła znajdziesz w Polskiej Cyfrowej Bibliotece Jeździeckiej (kliknij)

Autor: Jacek Grobelny

Poniżej znajdziesz linki do powiązanych materiałów w Polskiej Cyfrowej Bibliotece Jeździeckiej

Powrót do listy

Wpis aktualizowano: 19.11.2023

Michał Gutowski zmarł 23 sierpnia 2006 roku w Warszawie, w wieku 96 lat.
Został Pochowany na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach.

Publikacje w Polskiej Cyfrowej Bibliotece Jeździeckiej:

Kliknij poniższe linki, aby przejść do powiązanych materiałów w Polskiej Cyfrowej Bibliotece Jeździeckiej (otworzą się na nowej karcie):

Publikacje

“Opowieści Generała – opowiadanie generała Michała Gutowskiego” (2024) – Robert Woronowicz

“Generał” (2016) – Robert Woronowicz

“Malowany Szwadron, wspomnienia Generała” (2015) – Robert Woronowicz

“Niezwykłe spotkanie” (2015) – Robert Woronowicz

“Michał Gutowski” (2012) – Witold Duński

“Uroczyste spotkanie z Michałem Gutowskim” (2004) – Andrzej Grzybowski

“Generał Michał Gutowski nie żyje” (2006) – Iwo Cyprian Pogonowski

“Ostatni Mohikanin” (1995) – Witold Domański

“Historia jeździectwa, cz. XII” (1992) – Witold Domański

“Historia jeździectwa, cz. XI” (1992) – Witold Domański

“Polacy w Pucharach Narodów, 1923-1982” (1982) – Witold Domański

“Curriculum vitae” – Michał Gutowski

“Nie masz pana nad ułana” – Jacek Grobelny

Linki

“Szarża na czołgi” [link] (2012) – Jerzy Mirosław Płachecki

“Karta weterana – Michał Gutowski” [link]

Filmy

Powrót Olimpijczyka | FILM

Pokrewne Legendy:

Ludzie

Leon Burniewicz

II Wicemistrz Polski w Wszechstronnym Konkursie Konia Wierzchowego. Żołnierz, Trener. Działacz Polskiego Związku Jeździeckiego. Odznaczony Medalem za Wojnę 1939. Major Wojska Polskiego.

Czytaj więcej…

Galeria:

Spotkanie ówczesnego trenera kadry WKKW Artura Bobera, z gen. Michałem Gutowskim. Wernisaż Korfowe. Lata 90.
Wspólne zdjęcie z Jackiem Grobelnym przed wywiadem.
Na zdjęciu nieznany, niedawno odkryty obraz Karola Rómmla, absolwenta Akademii Sztuk Pięknych w Petersburgu (na której studiował malarstwo i rysunek), przedstawiający klacz Warszawiankę gen. Michała Gutowskiego (przeczytaj więcej w komentarzach).
Klacz Warszawianka po Rittersporn i Nadzieja
Przewodniczący Komisji Technicznej przy zarządzie Hrubieszowskiego Klubu Jeździeckiego porucznik Michał Gutowski na klaczy Jasiołda II w skoku przez przeszkodę (1936). Narodowe Archiwum Cyfrowe.
Międzynarodowe Bałtyckie Konkursy Hippiczne w Gdyni (1937). Komisarz Rządu w Gdyni Franciszek Sokół wręcza puchar por. Michałowi Gutowskiemu. Narodowe Archiwum Cyfrowe.
Polski zespół w Rydze z mjr. Adamem Królikiewiczem na czele. Widoczni od lewej: rtm. Seweryn Kulesza (bokiem), rtm. Tadeusz Sokołowski, por. Stanisław Czerniawski, por. Janusz Komorowski i por. Michał Gutowski (1937). Narodowe Archiwum Cyfrowe.
Gen. Stanisław Grzmot-Skotnicki gratuluje zwycięzcy zawodów por. Michałowi Gutowskiemu, zwycięzcy indywidualnych zawodów jeździeckich o mistrzostwo armii w Hrubieszowie (1934). Narodowe Archiwum Cyfrowe.
Ekipa 17 Pułku Ułanów – zwycięzcy zawodów jeździeckich o mistrzostwo armii w Hrubieszowie (1934). Porucznik Michał Gutowski pierwszy z lewej. Narodowe Archiwum Cyfrowe.
Ekipa jeźdźców i strzelców na igrzyskach w 1936 r. W mundurach od lewej stoją: por. Janusz Komorowski, por. Michał Gutowski, od prawej: rtm. Seweryn Kulesza, rtm. Henryk Roycewicz, siedzą od prawej: mjr Adam Królikiewicz, płk Tadeusz Komorowski.
/Autor

Kazimierz Gzowski

PUBLIKACJE W PCBJ

POKREWNE LEGENDY

GALERIA ZDJĘĆ

Rtm. 15 pułk ułanów Poznańskich. Srebrny medalista IO w Amsterdamie 1928r. w konkurencji skoki przez przeszkody, na koniu Mylord.

______________________________________________________________

Urodzony 8 października 1901 roku w Rostowie nad Donem w Rosji.

Ojciec Aleksander. Matka Wanda z domu Scipio del Campo. Absolwent Gimnazjum w Śmiele, gubernia kijowska, Szkoły Podchorążych Piechoty w Warszawie, Centralnej Szkoły Kawalerii w Grudziądzu, Centralnej Szkoły Gimnastyki i Sportu w Poznaniu. Podoficer 11 Pułku Ułanów Dońskich w Ochotniczej Armii Rosyjskiej, 2 Pułku Dragonów rotmistrza Kossaka, 3 Samodzielnego Dywizjonu Strzelców Granicznych, 6 Pułku Strzelców Konnych, 1 Pułku Szwoleżerów, podporucznik 15 Pułku Ułanów Poznańskich.
(…)

Amsterdam 17 maja – 12 sierpnia 1928 – srebrny medal na Mylordzie w Pucharze Narodów wspólnie z Michałem Antoniewiczem-Woysym na Readgledtcie, Kazimierzem Szoslandem na Alim. W indywidualnym Konkursie Skoków przez Przeszkody był z Mylordem czwarty.

Zanim został medalistą olimpijskim w 1928 roku, to najpierw był żołnierzem.
(…)

Od 1919 roku starszy strzelec Kazimierz Gzowski walczył o Polskę w 2 Pułku Dragonów. Od 6 sierpnia 1919 roku był kapralem w 6 Pułku Strzelców Konnych. Od września 1920 roku bił się jako plutonowy w szwadronie ciężkich karabinów maszynowych 1 Pułku Szwoleżerów.

Czytaj więcej… (po kliknięciu przejdziesz do Polskiej Cyfrowej Biblioteki Jeździeckiej)

Autor: Witold Duński

Poniżej znajdziesz linki do powiązanych materiałów w Polskiej Cyfrowej Bibliotece Jeździeckiej

Powrót do listy

Wpis aktualizowano: 14.05.2024

Kazimierz Gzowski zmarł zmarł 25 czerwca 1986 roku w Londynie, w wieku 85. lat.

Publikacje w Polskiej Cyfrowej Bibliotece Jeździeckiej:

Kliknij poniższe linki, aby przejść do powiązanych materiałów w Polskiej Cyfrowej Bibliotece Jeździeckiej (otworzą się na nowej karcie):

“Jedna szkoła jazdy, różne losy” (2019) – Hanna Łysakowska

“Polscy jeźdźcy olimpijscy okresu międzywojennego część II” (2019) – Hanna Łysakowska

“Polscy jeźdźcy olimpijscy okresu międzywojennego część I” (2018) – Hanna Łysakowska

“Kazimierz Gzowski” (2012) – Witold Duński

“Jeźdźcy-Olimpijczycy Drugiej Rzeczypospolitej” (2012) – Renata Urban

“Jeźdźcy olimpijscy” (2000) – Hanna Łysakowska

“Historia jeździectwa, cz. IX” (1991) – Witold Domański

“Polacy w Pucharach Narodów, 1923-1982” (1982) – Witold Domański

“Honorowa Odznaka Jeździecka” (1936) – Redakcja czasopisma Jeździec i Hodowca

“Amsterdam – Hilversum” (1928) – Leon Kon

“Jeźdźcy polscy na IX Olimpjadzie” (1928) – Leon Kon

“Gzowski Kazimierz Aleksander” – Zespół redakcyjny

Pokrewne Legendy:

Ludzie

Sergiusz Zahorski

Generał brygady Wojska Polskiego, szef Gabinetu Wojskowego Prezydenta Rzeczypospolitej, współtwórca polskiego jeździectwa sportowego, uczestnik Igrzysk Olimpijskich 1912 w reprezentacji Rosji.

Czytaj więcej…

Konie

ALLI (NN – NN)

Urodził się jako Kaktus w 1920 roku, hodowli Stefana Walewskiego z Inczewa, wł. Wojsko Polskie. W 1931 i 1933 roku wygrał pod Szoslandem PN w Warszawie. IO Amsterdam 1928, srebro druż. w skokach. Na igrzyskach popełnił jeden błąd. Jeździec rtm. K. Szosland – 2 pkt. karne, XIII miejsce ind.

Czytaj więcej…

Konie

MYLORD (NN – NN)

Wyhodowany w Irlandii. Jego właścicielem był kpt. art. Józef Szilagyi. Prawdopodobnie przed igrzyskami kupiło go od niego wojsko. IO Amsterdam 1928, srebro druż. w skokach. Popełnił jeden błąd w rozgrywce. Jeździec por. K. Gzowski – 0/2pkt. karne wrozgrywce, IV miejsce ind.

Czytaj więcej…

Konie

READGLEADT (NN – NN)

Wyhodowany w Irlandii. Był własnością Grupy Sportu Konnego. Dosiadany przez różnych jeźdźców. W 2.poł. lat 20. wygrał kilka razy konkursy o PN. Spokojny i pewny. IO Amsterdam 1928, srebro druż. w skokach. Jeździec rtm. M. Antoniewicz – 6 pkt. karnych, XX miejsce ind.

Czytaj więcej…

Galeria:

Odznaka Pułkowa 6 Pułku Strzelców Konnych.
Por. Gzowski na Milordzie, Nicea, 1928



Porucznik Kazimierz Gzowski skacze na Readgledtcie zwycięsko w Budapeszcie
w 1929 roku.



W 1929 roku, w hali Madison Sąuare Garden w Nowym Jorku, reprezentacja Polski zdobyła Puchar Narodów. Porucznik Kazimierz Gzowski skakał w nim na Hamlecie i Readgledtcie. Od lewej porucznik Stefan Starnawski, kierownik ekipy pułkownik Rudolf Dreszer, ambasador Rzeczypospolitej Polskiej w Waszyngtonie Kornel Filipowicz, porucznik Kazimierz Gzowski, porucznik Władysław Zgorzelski.



Wrzesień 1928 roku. Stadion jeździecki w Łazienkach. Reprezentacja Polski zdobyła Puchar Narodów – od lewej: rotmistrz Michał Antoniewicz-Woysym na koniu Banzaj, porucznik Kazimierz Gzowski na koniu Mylord, podpułkownik Karol Rómmel na Berku, w Pucharze nie jechał, porucznik Henryk Roycewicz na Black Boy’u, porucznik Władysław Zgorzelski na Ładnej.
Polska ekipa jeździecka w Ministerstwie Spraw Wojskowych w Warszawie, po powrocie z Międzynarodowych Zawodów Hippicznych o “Puchar Narodów” w Nowym Jorku.
Stoją od lewej: por. Kazimierz Gzowski, por. Władysław Zgorzelski, płk Rudolf Dreszer, wiceminister spraw wojskowych, gen. Kazimierz Fabrycy, szef Departamentu Kawalerii w Ministerstwie Spraw Wojskowych, płk Zbigniew Brochwicz-Lewiński, por. Stefan Starnawski. Fot. ze zbiorów NAC.

/Autor

Michał Woysym-Antoniewicz

PUBLIKACJE W PCBJ

POKREWNE LEGENDY

GALERIA ZDJĘĆ

Major kawalerii Wojska Polskiego, srebrny i brązowy medalista olimpijski w jeździectwie.

______________________________________________________________

Urodził się 7 lipca 1897 w Krakowie.

Ukończył gimnazjum i Oficerską Szkołę Kawalerii. Przez 6 semestrów studiował prawo i administrację na Uniwersytecie Jagiellońskim.

Wstąpił do armii austriackiej i uczestniczył w I wojnie światowej. Został internowany na Węgrzech, po czym znów walczył na froncie (włoskim) w 1. Pułku Ułanów Austriackich. Po wojnie powrócił do Krakowa. 22. 11. 1918 r. wstąpił do Wojska Polskiego (ppor.). Od 1.01. 1919 r. służył w 2. Pułku Szwoleżerów Rokitniańskich, z którym walczył na Śląsku (1920), Pomorzu, brał udział w ofensywie kijowskiej a także w uroczystości zaślubin Polski z Bałtykiem (10.2. 1920).  Po wojnie w latach 1924-29 szkolił szwoleżerów i strzelców konnych w Centrum Wyszkolenia Kawalerii w Grudziądzu, zaś od 1930 r. do 1924 r. był instruktorem jazdy konnej. W 1936 r. został mianowany na głównego inspektora koni w Tarnopolu.

21. 6. 1924 r. ze względu na doskonałe umiejętności jeździeckie został skierowany na kurs kadry olimpijskiej w Grudziądzu. Wystartował na Olimpiadzie dopiero w 1928 r. w Amsterdamie, gdzie zdobył dwa medale: brązowy w konkursie drużynowym (partnerzy:  K. Rómmel, J. Trenkwald)  w WKKW  ( 3m. na 14 start. z wynikiem 5067, 92 pkt.) oraz srebrny podczas drużynowego (partnerzy: C. Gzowski, K. Szosland)  konkursu skoków (2m. na 14 start. z wynikiem 8 pkt.). Indywidualnie zajął 19 miejsce w WKKW (na 46 zaw. z wynikiem 1822, 50 pkt.), w skokach był 20. (na 46 zaw. z wynikiem 6pkt). Startował na Mojej Miłej (WKKW) i Readgleadtcie (skoki).

Uczestniczył 4- krotnie w Pucharze Narodów, gdzie 2 razy triumfował – w Nowym Jorku (1927) i w Warszawie (1928).

Jego kariera sportowa została przerwana ze względu na wypadek jaki odniósł podczas jednego z treningów (został przygnieciony przez konia, jedynym ratunkiem była operacja podczas której usunięto mu płuco). Po długiej rekonwalescencji powrócił do wyczynowego sportu.

W 1939 r. brał udział w walkach na froncie. Do 1945 r.  był więziony w obozach niemieckich Kaiserslautern, Luckenwalde i Ganshagen. Po wojnie zamieszkał na stałe w USA, gdzie pracował jako trener. Ożenił się z Zofią Brengosz.

Za swoje bohaterskie czyny podczas walk został 3-krotnie odznaczony Krzyżem Walecznych.

Autor wpisu: Muzeum Sportu i Turystyki w Warszawie

Poniżej znajdziesz linki do powiązanych materiałów w Polskiej Cyfrowej Bibliotece Jeździeckiej

Powrót do listy

Wpis aktualizowano: 14.05.2024

Michał Woysym-Antoniewicz zmarł 1 grudnia 1989 w Austin (Teksas), w wieku 92 lat. Pochowany 12/12/1989 w Forest Hill Memorial Park Lexington, Davidson County, North Carolina, USA (Grandview 106).

Publikacje w Polskiej Cyfrowej Bibliotece Jeździeckiej:

Kliknij poniższe linki, aby przejść do powiązanych materiałów w Polskiej Cyfrowej Bibliotece Jeździeckiej (otworzą się na nowej karcie):

“Michał Woysym-Antoniewicz 1897-1989” (2021) – Izabela Kiełmińska

“Jedna szkoła jazdy, różne losy” (2019) – Hanna Łysakowska

“Polscy jeźdźcy olimpijscy okresu międzywojennego część II” (2019) – Hanna Łysakowska

“Polscy jeźdźcy olimpijscy okresu międzywojennego część I” (2018) – Hanna Łysakowska

“Szwoleżerowie, Ułani i Strzelcy Konni w Fotografii…” (2013)

“Jeźdźcy-Olimpijczycy Drugiej Rzeczypospolitej” (2012) – Renata Urban

“Michał Woysym-Antoniewicz” (2012) – Witold Duński

“Trofea Michała Antoniewicza” (2009)

“Jeźdźcy olimpijscy” (2000) – Hanna Łysakowska

“Historia jeździectwa, cz. XII” (1992) – Witold Domański

“Historia jeździectwa, cz. IX” (1991) – Witold Domański

“Polacy w Pucharach Narodów, 1923-1982” (1982) – Witold Domański

“Sport jeździecki w broniach konnych II Rzeczypospolitej” (1974) – Zygmunt Bielecki

“W obronie przez nas obranego systemu jazdy konnej” (1932) – Michał Woysym-Antoniewicz, Józef Trenkwald

“Los Angelos” (1932) – Józef Trenkwald, Michał Antoniewicz

“Amsterdam – Hilversum” (1928) – Leon Kon

“Od Nicei do Nowego Yorku” (1927) – Adam Królikiewicz

“Jeźdźcy-Olimpijczycy Drugiej Rzeczypospolitej” fragmenty – Renata Urban

Zdjęcia archiwalne związane z Legendą.

Ludzie

Sergiusz Zahorski

Generał brygady Wojska Polskiego, szef Gabinetu Wojskowego Prezydenta Rzeczypospolitej, współtwórca polskiego jeździectwa sportowego, uczestnik Igrzysk Olimpijskich 1912 w reprezentacji Rosji.

Czytaj więcej…

Konie

ALLI (NN – NN)

Urodził się jako Kaktus w 1920 roku, hodowli Stefana Walewskiego z Inczewa, wł. Wojsko Polskie. W 1931 i 1933 roku wygrał pod Szoslandem PN w Warszawie. IO Amsterdam 1928, srebro druż. w skokach. Na igrzyskach popełnił jeden błąd. Jeździec rtm. K. Szosland – 2 pkt. karne, XIII miejsce ind.

Czytaj więcej…

Konie

MYLORD (NN – NN)

Wyhodowany w Irlandii. Jego właścicielem był kpt. art. Józef Szilagyi. Prawdopodobnie przed igrzyskami kupiło go od niego wojsko. IO Amsterdam 1928, srebro druż. w skokach. Popełnił jeden błąd w rozgrywce. Jeździec por. K. Gzowski – 0/2pkt. karne wrozgrywce, IV miejsce ind.

Czytaj więcej…

Konie

READGLEADT (NN – NN)

Wyhodowany w Irlandii. Był własnością Grupy Sportu Konnego. Dosiadany przez różnych jeźdźców. W 2.poł. lat 20. wygrał kilka razy konkursy o PN. Spokojny i pewny. IO Amsterdam 1928, srebro druż. w skokach. Jeździec rtm. M. Antoniewicz – 6 pkt. karnych, XX miejsce ind.

Czytaj więcej…

Ludzie

Leon Kon

Trener jeździectwa, współtwórca Polskiego Związku Jeździeckiego i jego sekretarz generalny. Kawaler Krzyża Walecznych i Srebrnego Krzyża Zasługi.

Czytaj więcej…

Galeria:

Brązowy medal Michała Woysym-Antoniewicza w jeździeckim drużynowym WKKW zdobyty na Igrzyskach IX Olimpiady w Amsterdamie w 1928 roku. Dzięki Uprzejmości Muzuem Sportu i Turystyki w Warszawie.
Srebrny medal Michała Woysym-Antoniewicza w jeździeckim drużynowym konkursie skoków zdobyty na Igrzyskach IX Olimpiady w Amsterdamie w 1928 roku. Dzięki Uprzejmości Muzuem Sportu i Turystyki w Warszawie.
Odznaka sędziowska Michała Woysyma-Antoniewicza z Igrzysk XI Olimpiady, Berlin, 1936
Nagroda firmy “F. Tarkowska” za bieg z przeszkodami dla Michała Woysyma-Antoniewicza, Poznań, 1929
Puchar (misa) nagrodowy za II miejsce w konkursie skoków przez poprzeczkę w zawodach National Horseshow Association of America, zdobyty przez Michała Woysyma-Antoniewicza, 1927
/Autor

Seweryn Kulesza

PUBLIKACJE W PCBJ

POKREWNE LEGENDY

GALERIA ZDJĘĆ

Mjr sł. st. Wojska Polskiego, kawalerzysta i jeden z najzdolniejszych jeźdźców polskich lat trzydziestych, srebrny medalista olimpijski w drużynowym konkursie WKKW w Berlinie (1936).

______________________________________________________________

Urodzony 23 października 1900 roku w Radomiu.

Syn Antoniego Franciszka (buchaltera w miejscowej fabryce) i Marii z Grzywaczów.

Ze względu na czas wojny egzamin dojrzałości (program 8-klasowy) zdawał na raty: część w warszawskim Gimnazjum im. M. Reja (25 lutego 1919) i część (końcową) przed Komisją Ministerstwa WRiOP w stolicy (25 lutego 1920).

Wstąpił do Wojska Polskiego (9 grudnia 1918) i przez kilka miesięcy walczył w składzie 1 p. Ułanów Krechowickich (Gródek Jagielloński), po czym odbył naukę w Szkole Podchorążych w Warszawie i przyfrontowej Szkole Jazdy w Brodach i już jako ppor. (1921) i por. (1921) służył w 10 p. Strzelców Konnych.

Dalsze jego żołnierskie losy związane są z: kursem instruktorskim jazdy konnej w Centrum Wyszkolenia Kawalerii w Grudziądzu (1930-1931), funkcją instruktora klasy oficerskiej tej placówki szkoleniowej (od 1932) i dowódcą szwadronu w 7 puł. (od 1937). Kulesza dobrze trafił. Jego przełożonymi byli świetni jeźdźcy. Miał u nich znakomitą opinię. Komendant Szkoły Jazdy Konnej CWK Adam Królikiewicz i główny inspektor jazdy konnej mjr Antoniewicz nie mieli dla niego słów uznania. Oficer wyróżniający się, jeździec wybitny, instruktor bardzo dobry, rokuje jeszcze większe nadzieje, bardzo ambitny, obowiązkowy, lojalny – pisali w opiniach.

Czytaj więcej w PCBJ (po kliknięciu przejdziesz do Polskiej Cyfrowej Biblioteki Jeździeckiej) lub na portalu PKOL (po kliknięciu przejdziesz do strony olimpijski.pl).

Autor: Polski Komitet Olimpijski – olimpijski.pl

Powrót do listy

Wpis aktualizowano: 14.05.2023

Seweryn Kulesza zmarł w Los Angeles 14 maja 1983 r., w wieku 83. lat.

Publikacje w Polskiej Cyfrowej Bibliotece Jeździeckiej:

Kliknij poniższe linki, aby przejść do powiązanych materiałów w Polskiej Cyfrowej Bibliotece Jeździeckiej (otworzą się na nowej karcie):

“Niezwykłe historie Biało–Czerwonych. Jeźdźcy – srebrni medaliści w WKKW na IO’36 w Berlinie” [link] (2019)

“Polscy jeźdźcy olimpijscy okresu międzywojennego część II” (2019) – Hanna Łysakowska

“Polscy jeźdźcy olimpijscy okresu międzywojennego część I” (2018) – Hanna Łysakowska

“Berlin 1936, czyli o słynnym polskim olimpijskim konkursie WKKW” [link] (2012)

“Seweryn Kulesza” (2012) – Witold Duński

“Jeźdźcy-Olimpijczycy Drugiej Rzeczypospolitej” (2012) – Renata Urban

“Jeźdźcy-Olimpijczycy Drugiej Rzeczypospolitej” [fragmenty] – Renata Urban

“Jeźdźcy olimpijscy” (2000) – Hanna Łysakowska

“Historia jeździectwa, cz. XII” (1992) – Witold Domański

“Historia jeździectwa, cz. XI” (1992) – Witold Domański

“Polacy w Pucharach Narodów, 1923-1982” (1982) – Witold Domański

“Olimpiada w Berlinie w 1936 r.” (1982) – Witold Pruski

“Sport jeździecki w broniach konnych II Rzeczypospolitej” (1974) – Zygmunt Bielecki

“Polskie jeździectwo w 1936 roku” (1937) – Leon Kon

“Die Reitkunst Der Welt an des olympischen spielen 1936” [DE][EN][FR] (1937) – G. Rau

“Igrzyska konne XI Olimpiady” (1936) – Leon Kon

“Konie na Olimpiadzie 1936 roku – Tośka” (1936)

“Jury d`appel olimpijskie odebrało Polsce srebrny medal w konkursie Militari” (1936)

“Seweryn Roman Kulesza – srebrny medalista IO Berlin 1936 r.” – Redakcja portalu olimpijski.pl

“Ciężko wywalczony – srebrny medal olimpijski” (1936) – Tadeusz Grabowski

“Międzynarodowe zawody konne w Rydze” (1936) – Adam Królikiewicz

“W obronie przez nas obranego systemu jazdy konnej” (1932) – Michał Woysym-Antoniewicz, Józef Trenkwald

Pokrewne Legendy:

Ludzie

Sergiusz Zahorski

Generał brygady Wojska Polskiego, szef Gabinetu Wojskowego Prezydenta Rzeczypospolitej, współtwórca polskiego jeździectwa sportowego, uczestnik Igrzysk Olimpijskich 1912 w reprezentacji Rosji.

Czytaj więcej…

Konie

TOŚKA (KALINA – OLGA)

Urodził się jako Kaktus w 1920 roku, hodowli Stefana Walewskiego z Inczewa, wł. Wojsko Polskie. W 1931 i 1933 roku wygrał pod Szoslandem PN w Warszawie. IO Amsterdam 1928, srebro druż. w skokach. Na igrzyskach popełnił jeden błąd. Jeździec rtm. K. Szosland – 2 pkt. karne, XIII miejsce ind.

Czytaj więcej…

Ludzie

Leon Kon

Trener jeździectwa, współtwórca Polskiego Związku Jeździeckiego i jego sekretarz generalny. Kawaler Krzyża Walecznych i Srebrnego Krzyża Zasługi.

Czytaj więcej…

Galeria:

Odznaka pułkowa 7 Pułku Ułanów Lubelskich.
Międzynarodowe Oficjalne Zawody Konne w Nicei, 1933 r. (Puchar Narodów). Od lewej: rotmistrz Seweryn Kulesza, porucznik Kazimierz Szosland, major Michał Woysym Antoniewicz, kapitan Zygmunt Ruciński, porucznik Roman Pohorecki.
Był wielkim żołnierzem. Wspaniale walczył na Tośce na Igrzyskach Olimpijskich w Berlinie 1936. We wrześniu 1939 z Niemcami. 1945 roku 7 Pułk Ułanów Lubelskich był w II Korpusie pułkiem rozpoznawczym w 3 Dywizji Strzelców Karpackich.
Po Igrzyskach Olimpijskich w Berlinie 1936 rotmistrzowie Seweryn Kulesza na Tośce, Henryk Roycewicz-Leliwa na Arlekinie III, Zdzisław Kawecki na Bambino.
Polska reprezentacja olimpijska jeźdźców w wiosce olimpijskiej w Doberitz, Igrzyska Olimpijskie w Berlinie 1936 r. Od lewej: rotmistrz Sewryn Kulesza (na koniu “Tośka”), porucznik Michał Gutowski (na klaczy “Warszawianka”), rotmistrz Adam Królikiewicz (szef ekipy), rotmistrz Zdzisław Kawecki (na koniu “Bambino”), rotmistrz Henryk Roycewicz Leliwa (na koniach “Arlekin III”, “Bafour”), porucznik Janusz Komorowski (“Duncan”- tylko konkurs skoków).
Rtm. Seweryn Kulesza na Tośce w konkursie skoków do olimpijskiego WKKW na igrzyskach w Berlinie w 1936 r.
Rtm. Seweryn Kulesza na Tośce podczas pokonywania przeszkody.
Seweryn Kulesza. Fot. ze zbiorów Antony Howard-Grubb`a.
Bruksela 1962. Fot. ze zbiorów Antony Howard-Grubb`a.
Fot. ze zbiorów Antony Howard-Grubb`a.
Seweryn Kulesza (z lewej) wraz z brytyjską armią. Fot. ze zbiorów Antony Howard-Grubb`a.
Fot. ze zbiorów Antony Howard-Grubb`a.
Korpus osadniczy Armii Brytyjskiej 1946 r. Seweryn Kulesza rozmawia po prawej. Fot. ze zbiorów Antony Howard-Grubb`a.
Fot. ze zbiorów Antony Howard-Grubb`a.
Fot. ze zbiorów Antony Howard-Grubb`a.
Los Angeles 1983. Fot. ze zbiorów Antony Howard-Grubb`a.
Ekipa jeźdźców i strzelców na igrzyskach w 1936 r. W mundurach od lewej stoją: por. Janusz Komorowski, por. Michał Gutowski, od prawej: rtm. Seweryn Kulesza, rtm. Henryk Roycewicz, siedzą od prawej: mjr Adam Królikiewicz, płk Tadeusz Komorowski.
/Autor