Patron Honorowy: Suwerenny Rycerski Zakon Szpitalników Świętego Jana Jerozolimskiego zwany Rodyjskim i Maltańskim
Zakon Św. Jana z Jerozolimy to jedna z najstarszych instytucji zachodniej i chrześcijańskiej cywilizacji. Powstały w Jerozolimie ok. roku 1050, jest on zakonem świeckim, tradycyjnie o charakterze wojskowym, rycerskim, szlacheckim. Kawalerowie Maltańscy wyróżniają się swoim zaangażowaniem w doskonaleniu duchowości w Kościele i pracy w służbie ubogim i chorym.
Mecenas: Fundacja im. Zofii i Jana Włodków
Wspiera działania edukacyjne i prace badawcze dotyczące dziejowej roli ziemian polskich poprzez dofinansowanie, nagrody i stypendia. Współpracuje w tym zakresie z instytucjami naukowymi.
Opiekunowie: Rodzina Stanisława Deskura
Opiekun: Polskie Towarzystwo Ziemiańskie oddział Kraków
Walczy o godność Polski i Polaków, poprzez unieważnienie stalinowskich dekretów z 1944 roku i lat późniejszych, wstrzymanie sprzedaży nieruchomości ziemiańskich i wspieranie powrotów do rodzinnych siedzib. PTZ wspomaga swoich członków w staraniach o odzyskanie ich ojcowizny.
NA SKRÓTY:
– TREŚĆ WPISU – PUBLIKACJE W PCBJ – POKREWNE LEGENDY – GALERIA –
Pochodził z rodziny ziemiańskiej. Absolwent Uniwersytetu Jagiellońskiego – Wydział Rolny. Wieloletni pracownik naukowy Instytutu Zootechniki, uznany naukowiec, wybitny znawca hodowli koni.
Stanisław Deskur herbu Góra Złotoskalista, pochodził z rodziny ziemiańskiej, urodzony 8 listopada 1927 roku w Sancygniowie majątku rodziców Andrzeja Ludwika (1895-1969) i Stanisławy z Kosseckich (1895-1995), położonym w ówczesnym powiecie pińczowskim województwa kieleckiego. Miał braci: Józefa, Andrzeja (późniejszego kardynała), Antoniego oraz siostrę Wandę. Protoplastą rodziny Deskurów był Francuz Joachim Jan Piotr Descours (1703-1764), który osiadł w Rzeczypospolitej. Jednym z najwybitniejszych przedstawicieli rodziny był jego prawnuk Andrzej (1825-1903) zwany „Sybirakiem”, który za udział w walkach o niepodległość Polski był dwukrotnie wywieziony w głąb Rosji.
Stanisław Deskur wychowywał się w atmosferze pamięci o niezwykłym pradziadku, który stanowił dla niego wzór i inspirację. Stąd zamiłowanie do historii. Drugą jego pasją była hodowla koni, którą odziedziczył po ojcu, hodowcy koni anglo-arabskich. Od dzieciństwa pragnął kontynuować i rozwijać dzieło swoich przodków w rodzinnej posiadłości. Niestety plany te przekreśliła reforma rolna w 1945 roku. Sancygniów, mający około tysiąc pięćset hektarów, został upaństwowiony. Wypędzeni z domu rodzinnego Deskurowie schronili się w Krakowie, ponieważ byłym właścicielom majątków po zabraniu im ziemi i domu zabroniono przebywać na terenie powiatu, w którym leżały znacjonalizowane dobra. Z tymi tragicznymi wydarzeniami Stanisław Deskur nie mógł się pogodzić do końca życia. Pragnąc kontynuować rodzinne tradycje w drastycznie zmienionych okolicznościach ukończył w 1953 r. studia zootechniczne pierwszego stopnia na Wydziale Rolno-Leśnym UJ, równocześnie pracując zarobkowo. Osobom pochodzenia ziemiańskiego wyznaczano w tamtych czasach, w ramach t.zw. przydziału pracy najtrudniejsze i najmniej popularne zajęcia. Trzeba było dużo sprytu i szczęścia, żeby dostać posadę w wymarzonych stadninach koni. W latach 1953-62 pracował w stadninach w Samborcu, Sicinach, Racocie i Rzecznej. W czasie pracy uległ wypadkowi, uszkadzając krąg. Ze względów zdrowotnych wrócił na krakowski Salwator i do Zakładu Hodowli Koni Instytutu Zootechniki w Balicach. Był z nimi związany aż do śmierci w roku 2021. Od 1955 r. równocześnie kontynuował zaocznie studia w Wyższej Szkole Rolniczej w Krakowie. W 1960 r. uzyskał tytuł magistra nauk zootechnicznych. W 1963 r. uzyskał stopień doktora nauk rolniczych na podstawie obrony pracy pt. „Przebieg pierwszej po porodzie rui i owulacji u klaczy”. W roku 1969 został mianowany kierownikiem Zakładu Hodowli Koni i tą funkcję pełnił do momentu przejścia na emeryturę w 1987 r. W latach 1982-93 dodatkowo pełnił funkcję inspektora hodowli koni w Zrzeszeniu Hodowli Zwierząt Zarodowych rejonu Kraków, obejmującym państwowe stadniny i stada ogierów na terenie południowej Polski. Zaangażował się w ratowanie ginącej w Polsce rasy koni huculskich. W latach 1995-99 był przewodniczącym komisji rewizyjnej Spółki Stadnina Koni Huculskich Gładyszów. Natomiast od 1994 do 2003 roku pełnił funkcję prezydenta Hucul International Federation, zrzeszającej hodowców konia huculskiego w środkowej Europie.
Stanisław Deskur działał też w organizacjach społecznych i charytatywnych oraz samorządzie lokalnym. Był kawalerem Zakonu Świętego Jana Jerozolimskiego, członkiem Zwierzynieckiego Komitetu Obywatelskiego, wieloletnim członkiem Rady Dzielnicy VII Zwierzyniec i Parafialnej Rady Duszpasterskiej, Polskiego Towarzystwa Ziemiańskiego Oddział Kraków. Przez wiele lat współpracował również z Radą i Zarządem Powiatu oraz Starostwem w Staszowie przy realizacji projektów wymiany młodzieży z Ukrainą z programu Narodowego Centrum Kultury. Był także członkiem redakcji kwartalnika „Powiat Staszowski”. Za swoje osiągnięcia został odznaczony Złotą Odznaką PZHK i Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski.
W 1969 r. ożenił się z Heleną Kęszycką (1939-2016), z którą doczekał się dwóch synów Jana (ur. 1972) i Michała (ur. 1973).
Stanisław Deskur zmarł w wieku 93 lat w Krakowie 12 września 2021 r. Spoczął w Sanktuarium św. Jana Pawła II w Łagiewnikach.
Autorzy wpisu: Jan i Michał Deskur | Aktualizowano: 2025/04/08
Stanisław Deskur
zmarł 17 września 2021 roku w wieku 94 lat.
Urna z Jego prochami została złożona w Sanktuarium Jana Pawła II w Łagiewnikach.
Helena Kęszycka-Deskur
zmarła 8 kwietnia 2016 roku w wieku 77 lat.
18 kwietnia została pochowana w krypcie sanktuarium św. Jana Pawła II, znajdującego się na terenie Centrum Jana Pawła II w Krakowie.
Andrzej Maria Deskur
zmarł 3 września 2011. 12 września został pochowany w krypcie sanktuarium św. Jana Pawła II, znajdującego się na terenie Centrum Jana Pawła II w Krakowie.
NA SKRÓTY:
– TREŚĆ WPISU – PUBLIKACJE W PCBJ – POKREWNE LEGENDY – GALERIA –
Publikacje w Polskiej Cyfrowej Bibliotece Jeździeckiej:
Kliknij poniższe zakładki, a następnie interesujący link, aby przejść do powiązanych materiałów (otworzą się na nowej karcie):
„Życiorys Stanisława Deskura” (2025) – Jan Deskur, Michał Deskur
’Ogród zupełnej szczęśliwości’ w bazylice św. Franciszka (2024) – Jan Deskur | Jan Deskur
„Dr inż. Stanisław Deskur (1927–2021) – Wspomnienie” (2021) – Iwona Tomczyk-Wrona
„Historia stadniny koni w Sancygniowie” (2019) – Stanisław Deskur
„Moje studia i praca zawodowa w dziedzinie polskiej hodowli koni” (2018) – Stanisław Deskur
„Lek. med. Helena Kęszycka-Deskur” (2016) – Zesp. red | Helena Kęszycka-Deskur
„Wspomnienia o Helenie Kęszyckiej-Deskur” (2016) – Jan Deskur | Helena Kęszycka-Deskur
„Sancygniów” (2015) – Edward Kula
„O tym, jak nasza parafianka została mieszkańcem Nowego Jorku nie będąc nigdy w Ameryce” (2015) – Jan Deskur | Helena Kęszycka-Deskur
„Życiorys Stanisława Deskura” (2013) – Stanisław Deskur
„Stanisław Deskur” (2012) – Witold Duński
Życie człowieka niepospolitego (2008) – Małgorzata Iskra | Andrzej Maria Deskur
„Hodowla koni w Polsce (VII)” (2004) – Stanisław Deskur
„Hodowla koni w Polsce (VI)” (2004) – Stanisław Deskur
„Wspomnienie o docencie Edwardzie Skorkowskim” (1985) – Erazm Brzeski, Stanisław Deskur
„Wspomnienie o Henryku Woźniakowskim” (1985) – Stanisław Deskur
„Hodowla koni dla jeździectwa wyczynowego (art. dyskusyjny)” (1980) – Stanisław Deskur
„Światowa hodowla koni pełnej krwi angielskiej w latach 1973—1975” (1977) – Stanisław Deskur
„Stulecie Wielkiej Pardubickiej” (1974) – Stanisław Deskur
„Polska hodowla koni pełnej krwi angielskiej na tle ich hodowli w KDL” (1974) – Stanisław Deskur
„50-lecie Państwowej Stadniny Koni Kozienice” (1974) – Stanisław Deskur, Jerzy Jaworski
„Ocena stosowanych terminów krycia klaczy” (1972) – Stanisław Deskur
„Hipologiczne wrażenia z Irlandii” (1970) – Stanisław Deskur
„Federico Tesio — najwybitniejszy hodowca koni pełnej krwi w XX w” (1967) – Stanisław Deskur
Odnośniki do innych źródeł:
„Życiorys Stanisława Deskura” (2025) – Jan Deskur, Michał Deskur
’Ogród zupełnej szczęśliwości’ w bazylice św. Franciszka (2024) – Jan Deskur | Jan Deskur
„Dr inż. Stanisław Deskur (1927–2021) – Wspomnienie” (2021) – Iwona Tomczyk-Wrona
„Historia stadniny koni w Sancygniowie” (2019) – Stanisław Deskur
„Moje studia i praca zawodowa w dziedzinie polskiej hodowli koni” (2018) – Stanisław Deskur
„Lek. med. Helena Kęszycka-Deskur” (2016) – Zesp. red | Helena Kęszycka-Deskur
„Wspomnienia o Helenie Kęszyckiej-Deskur” (2016) – Jan Deskur | Helena Kęszycka-Deskur
„O tym, jak nasza parafianka została mieszkańcem Nowego Jorku nie będąc nigdy w Ameryce” (2015) – Jan Deskur | Helena Kęszycka-Deskur
„Życiorys Stanisława Deskura” (2013) – Stanisław Deskur
„Stanisław Deskur” (2012) – Witold Duński
Życie człowieka niepospolitego (2008) – Małgorzata Iskra | Andrzej Maria Deskur
„Hodowla koni w Polsce (VII)” (2004) – Stanisław Deskur
„Hodowla koni w Polsce (VI)” (2004) – Stanisław Deskur
„Wspomnienie o docencie Edwardzie Skorkowskim” (1985) – Erazm Brzeski, Stanisław Deskur
„Wspomnienie o Henryku Woźniakowskim” (1985) – Stanisław Deskur
„Hodowla koni dla jeździectwa wyczynowego (art. dyskusyjny)” (1980) – Stanisław Deskur
„Światowa hodowla koni pełnej krwi angielskiej w latach 1973—1975” (1977) – Stanisław Deskur
„Stulecie Wielkiej Pardubickiej” (1974) – Stanisław Deskur
„Polska hodowla koni pełnej krwi angielskiej na tle ich hodowli w KDL” (1974) – Stanisław Deskur
„50-lecie Państwowej Stadniny Koni Kozienice” (1974) – Stanisław Deskur, Jerzy Jaworski
„Ocena stosowanych terminów krycia klaczy” (1972) – Stanisław Deskur
„Hipologiczne wrażenia z Irlandii” (1970) – Stanisław Deskur
„Federico Tesio — najwybitniejszy hodowca koni pełnej krwi w XX w” (1967) – Stanisław Deskur
Poniżej zamieszczamy odnośniki do innych ciekawych źródeł, które nie prowadzą do naszej Biblioteki i nie mamy wpływu na wyświetlane tam treści.
Razem z hiperłączem zamieszczamy widoczny adres artykułu oraz datę kiedy odnośnik ostatni raz był przez nas sprawdzany. Linki domyślnie otwierają się w nowym oknie.
NA SKRÓTY:
– TREŚĆ WPISU – PUBLIKACJE W PCBJ – POKREWNE LEGENDY – GALERIA –
Pokrewne Legendy:
Polski Związek Hodowców Koni
Celem PZHK jest m.in.: reprezentowanie interesów i ochrona praw hodowców koni, nadzór i kontrola nad sprawami organizacyjnymi i merytorycznymi Związków i Sekcji oraz doskonalenie hodowli i chowu koni.
Dionizy Trzeciak
Dionizy Trzeciak z Semetycz, hodowca koni małopolskich i arabskich, które w kręgach oficerów kawalerii cieszyły się największym wzięciem.
Jan Grabowski
Hipolog i naukowiec. Autor wielu prac związanych z hodowlą koni i sportem jeździeckim m.in. uznanego albumu „Hipologia dla wszystkich”.
Stanisław Schuch
Polski hipolog, świetny eksterierzysta i organizator wyścigów konnych. Współtwórca hodowli koni w Polsce po I i II wojnie światowej. Z W. Pruskim i J. Grabowskim napisał II tom podręcznika pt. „Hodowla koni”.
Jan Nowak Jeziorański
Podporucznik rezerwy WP, (artyleria konna), emisariusz Komendy AK i Rządu RP w Londynie, wieloletni dyrektor Rozgłośni Polskiej Radia Wolna Europa.
Paweł Popiel
Polski hipolog, pisarz, ziemianin. W wieku 60 lat zasłynął jako „konny podróżnik po Polsce”, którą opisywał w swoich sprawozdaniach.
RAMZES (RITTERSPORN – JORDI)
Najwybitniejszy przedstawiciel i wizytówka przedwojennej, polskiej hodowli, który złotymi zgłoskami zapisał się na kartach światowej hodowli i jeździectwa.
NA SKRÓTY:
– TREŚĆ WPISU – PUBLIKACJE W PCBJ – POKREWNE LEGENDY – GALERIA –
Galeria:
Zdjęcia pochodzą ze zbiorów rodziny Stanisława Deskura oraz ze strony Powiatu Staszewskiego.
Od lewej bracia: Andrzej (1924-2011) na Ułanie, Antoni (1930-2008) na Zygfrydzie, Stanisław (1927-2021) na Warcie IV i Józef Deskur (1922-2017) na Druchnie. Sancygniów, II wojna światowa.
W Kurozwękach, w lipcu 2007 roku podczas konsultacji projektu ,,Kawalerowie trzech orderów”, którego bohaterami byli: gen. Józef Sowiński, płk Stefan Deskur, major Jan Deskur i pradziadek w szóstym pokoleniu Jana Marcina Popiela gen. Dezydery Chłapowski, adiutant Napoleona Bonapartego.
Państwo Deskurowie uczestniczyli w otwarciu wystawy, której tematem był pobyt w Sichowie czterech profesorów Uniwersytetu Jagiellońskiego, po ich zwolnieniu w lutym 1940 roku z Obozu Koncentracyjnego w Sachsenhausen.
NA SKRÓTY:
– TREŚĆ WPISU – PUBLIKACJE W PCBJ – POKREWNE LEGENDY – GALERIA –
