Wpisy




Dwukrotny olimpijczyk (Meksyk 68 i Monachium 72), medalista MP (wicemistrz – Olsztyn 70 i mistrz – Warszawa 71) w skokach przez przeszkody. Instruktor jeździectwa.

______________________________________________________________

Urodził się 29 czerwca 1943 roku w Pawłowie Starym. Powiat Biała Podlaska, województwo lubelskie.

Ojciec Stanisław. Matka Maria z domu Bujan. Siostry Jadwiga i Teresa. Brat Janusz. Żona Felicja z domu Łukomska. Absolwent Technikum Rolniczego w Środzie Wielkopolskiej.


(…)

Wawryniuk ukończył w Środzie Wielkopolskiej Technikum Rolnicze. Na Woli był jeźdźcem, sprawował nad końmi opiekę weterynaryjną. Kurs sanitariusza weterynarii w czasie zasadniczej służby wojskowej. Był cały czas jeźdźcem na koniach przygotowywanych na eksport, koniuszym i zawodnikiem.

Startował z wybitnymi zawodnikami: Marianem Babireckim, Andrzejem Orłosiem, Stefanem Pękalą w Wszechstronnym Konkursie Konia Wierzchowego, Ujeżdżeniu, Skokach przez Przeszkody. Był uczniem majora Jana Mossakowskiego.

(…)

I tak Poprad trafił pod Piotra Wawryniuka. W sporcie nigdy się już nie rozstali. Wawryniuk miał już za sobą Mistrzostwa Polski w Gnieźnie na Altynie z piątym miejscem i w 1969 roku w Kwidzynie czwarte już z Popradem i Bartem. W 1968 roku mieli w CHIO w Olsztynie indywidualnie pierwsze i drugie miejsce, a w Pucharze Narodów pierwsze. Zostali Olimpijczykami w Meksyku w 1968 roku.

(…)

Olimpijskim startem niejako okrzepli. Ich dobre wyniki stały się regularniejsze. Od tego czasu para Poprad-Wawryniuk stanowiła żelazny punkt polskiej ekipy, wystawianej do Pucharu Narodów, gdzie z racji flegmatycznego charakteru jeźdźca i dużej regularności konia najczęściej startowali jako ostatni w zespole.

(…)

Koło Oslo był trenerem, jeździł konno. W zawodach opiekował się młodzieżą. Był trenerem kadry narodowej w Wszechstronnym Konkursie Konia Wierzchowego. Przez trzynaście lat jego zawodnicy zdobywali sześć razy Mistrzostwo kraju. Byli najlepsi.

Szef Ośrodka Jeździeckiego, zatrudniający Piotra Wawryniuka, był równocześnie kierownikiem jedynej w świecie firmy, która przewody wysokiego ciśnienia łączy bez spawania, zaproponował Piotrowi Stałą pracę w GS Hydro Norge.

(…)

Autor: Witold Duński

Całą publikację i inne źródła znajdziesz w Polskiej Cyfrowej Bibliotece Jeździeckiej (kliknij)

Poniżej znajdziesz linki do powiązanych materiałów w Polskiej Cyfrowej Bibliotece Jeździeckiej.

Wpis aktualizowano: 25.10.2023



Publikacje w Polskiej Cyfrowej Bibliotece Jeździeckiej:

Kliknij poniższe linki, aby przejść do powiązanych materiałów w Polskiej Cyfrowej Bibliotece Jeździeckiej (otworzą się na nowej karcie):

„Piotr Wawryniuk” (2012) – Witold Duński

„Historia jeździectwa, cz. XXX” (1997) – Witold Domański

„Poprad” (1984) – Antoni Pacyński

„Polacy w Pucharach Narodów, 1923-1982” (1982) – Witold Domański

„Po 24 latach w olimpijskich szrankach” (1972) – Witold Domański

„Prezes PZJ o naszym jeździectwie” (1968) – Witold Domański

„Wrażenia z Olsztyna” (1968) – Jan Mickunas


Pokrewne Legendy:

Polski Związek Jeździecki

18 lutego 1928 roku, w Kasynie Garnizonowym przy alei Szucha 23, odbył się zjazd założycielski Polskiego Związku Jeździeckiego. Ogłoszenie o zwołaniu zjazdu ukazało się w 5 nr tygodnika Jeździec i Hodowca, 1 lutego 1928 roku.

Czytaj więcej…

Wiesław Dziadczyk

II Wicemistrz Polski w Skokach przez Przeszkody. Trener w Stadninach Koni Kozienice, Klikowa i Pruchna. Jeździec, który skoczył przeszkodę „mur” 2,20 m na klaczy Via Vitae. Do dzisiaj w Polsce nie pobity rekord wysokości na tego typu przeszkodzie.

Czytaj więcej…

Marian Kozicki

Srebrny medalista z IO Moskwa 1980. Czterokrotny uczestnik Igrzysk Olimpijskich. Złoty, srebrny (2x) i brązowy (2x) medalista MP w skokach przez przeszkody.

Czytaj więcej…

Andrzej Orłoś

Olimpijczyk. Mistrz Polski w Ujeżdżeniu, Skokach i WKKW. Hodowca. Trener kadry
narodowej w skokach i olimpijskiej w WKKW. Mentor i pierwszy trener (obok Wandy
Wąsowskiej) medalisty MP w WKKW Artura Bobera.

Czytaj więcej…

Jan Kowalczyk

Syn ziemi cieszyńskiej, żołnierz, sportowiec, największy talent w historii polskiego jeździectwa. Mistrz i wicemistrz olimpijski IO Moskwa 1980.

Czytaj więcej…


Galeria:




Ogier Poprad, gniady, urodzony w 1961 roku (Traum – Poprawka), hod. SK Liski.
______________________________________________________________

Rozpoczął karierę sportową pod Piotrem Wawryniukiem w 1966 r. Uczestnik dwóch olimpiad, mistrz i wicemistrz MP w skokach, 18-krotny uczestnik Pucharu Narodów.

______________________________________________________________

Poprad urodził się 3 lutego 1961 roku w Stadninie Koni Liski. Jego rodzicami są wschodniopruski Traum pochodzący z rodu trakeńskiego Pilgera i trakeńskiej Poprawki wywodzącej się z rodu ogiera Dumpfross znakomitego reproduktora dla rasy trakeńsko- wschodniopruskiej. Babka Poprada ze strony matki klacz Polana pochodzi z cennej rodziny klaczy Lorelei urodzonej w 1910 roku.

W 1966 roku Poprad rozpoczyna pod Piotrem Wawryniukiem swoją wielką karierę sportową ze startami na dwóch olimpiadach, zdobywa medal w Mistrzostwach Polski, uczestniczy w wielu konkursach na hipodromach Europy. Jego udziałem były liczne Puchary Narodów w których wystąpił aż 18 krotnie najwięcej w powojennej historii. Wkrótce na podbój hipodromów ruszają jego synowie Arion, Czaprak i Lampart.

W latach 1985 i 1986 Poprad zajmuje I miejsce jako ojciec koni sportowych. Poza wybitnymi synami pozostawił Poprad liczną stawkę doskonałych klaczy matek wśród których były cenne matki koni sportowych.

Wpis na podstawie opisu Poprada w projekcie Winners100Gwiazd.

Poniżej znajdziesz linki do powiązanych materiałów w Polskiej Cyfrowej Bibliotece Jeździeckiej.

Wpis aktualizowano: 06.06.2023


Publikacje w Polskiej Cyfrowej Bibliotece Jeździeckiej:

Kliknij poniższe linki, aby przejść do powiązanych materiałów w Polskiej Cyfrowej Bibliotece Jeździeckiej (otworzą się na nowej karcie):

„Piotr Wawryniuk” (2012) – Witold Duński

„Poprad” (1984) – Antoni Pacyński

„Polacy w Pucharach Narodów, 1923-1982” (1982) – Witold Domański

„Prezes PZJ o naszym jeździectwie” (1968) – Witold Domański

„Wrażenia z Olsztyna” (1968) – Jan Mickunas


Pokrewne Legendy:

Piotr Wawryniuk

Dwukrotny olimpijczyk (Meksyk 68 i Monachium 72), medalista MP (wicemistrz – Olsztyn 70 i mistrz – Warszawa 71) w skokach przez przeszkody. Instruktor jeździectwa.

Czytaj więcej…


Galeria:




Klacz hod. SK Kozienice po ogierze Dar es Salam, która na zawodach CSIO Olsztyn w 1969 r. ze swoim jeźdźcem – Wiesławem Dziadczykiem, skoczyła mur 2,20 m.

______________________________________________________________

Via Vitae biegała trzy sezony, ale bez sukcesów. Pod Wiesławem Dziadczykiem zasłynęła ustanowieniem rekordu Polski w skoku na wysokość – w 1969 roku w Radomiu skoczyła 205 cm, ale w tym samym sezonie podczas CHIO w Olsztynie wygrała konkurs Potęgi Skoku, pokonując mur o wysokości 220 cm.

W Mistrzostwach Polski w skokach potrafiła zdobyć brązowy medal w 1974 roku, a w 1970 roku wygrała konkurs podczas CSIO w Rotterdamie.

Znakomicie skakał również jedyny syn klaczy Via Vitae – VIACZYK (po wyróżniającym się w sporcie og. CZUBCZYK), który pod Jarosławem Płatosem brał udział w Finale Pucharu Świata w Goeteborgu w 1990 roku, a pod jego bratem Zbigniewem zdobył brązowy medal MP Juniorów w 1990 roku.

Autor wpisu: Paweł Gocłowski

Poniżej znajdziesz linki do powiązanych materiałów w Polskiej Cyfrowej Bibliotece Jeździeckiej.

Wpis aktualizowano: 14.05.2024


Publikacje w Polskiej Cyfrowej Bibliotece Jeździeckiej:

Kliknij poniższe linki, aby przejść do powiązanych materiałów w Polskiej Cyfrowej Bibliotece Jeździeckiej (otworzą się na nowej karcie):

„Warto wracać do przeszłości… Historia Via Vitae raz jeszcze” [link] (2020)

„Konie Służewca” (2019) – Paweł Gocłowski

„Historia Klubu Jeździeckiego SKARB przy Stadninie Koni Kozienice” (2012)

„Droga życia-cel życia” (2011) – Anna Sas-Jaworska

„Historia jeździectwa, cz. XXX” (1997) – Witold Domański

„Polacy w Pucharach Narodów, 1923-1982” (1982) – Witold Domański

„Wspomnienie o Majorze” (1976) – Anna Sas Jaworska

„Polskie konie wierzchowe” (1976) – Jerzy Chachuła, Wanda Bucholc-Ferenstein (s. 188)

„CSI w Warszawie i CSIO w Olsztynie w 1974 r.” (1974) – Władysław Byszewski

„Charakterystyka koni startujących w Olsztynie na CHIO 1969” (1970) – M. Budzyński, E. Sasimowski, S. Wadowski

„Racot — Warszawa — Olsztyn” (1969) – Witold Domański


Pokrewne Legendy:

CZUBARYK (EROTYK – CZECZMA)

Reprezentant rodu męskiego TURYSTY, syn EROTYKA. Atletyczny ogier, którego suma wygranych wyniosła aż 298.740 DM. Po karierze sportowej przeszedł do hodowli jako czołowy ogier w Kozienicach dając uzdolnione potomstwo.

Czytaj więcej…

Wiesław Dziadczyk

II Wicemistrz Polski w Skokach przez Przeszkody. Trener w Stadninach Koni Kozienice, Klikowa i Pruchna. Jeździec, który skoczył przeszkodę „mur” 2,20 m na klaczy Via Vitae. Do dzisiaj w Polsce nie pobity rekord wysokości na tego typu przeszkodzie.

Czytaj więcej…


Galeria:

PL/EN

Hodowca: Stadnina Koni Kozienice
Mecenas:

Wałach BRONZ kaszt. ur. 1961 r. (Merry Minstrel – Branża po Skarb).

______________________________________________________________

Jeden z najlepszych koni Mariana Kozickiego hod. SK Kozienice. Brązowy (1970), srebrny (1971) i złoty (1972) medalista MP w skokach przez przeszkody. 

Konie nabyte z PSK Kozienice do klubów sportowych odniosły szereg tryumfów w międzynarodowych zawodach konnych.

Bronz i Brzeszczot wchodziły w skład polskiej ekipy, która odniosła zwycięstwo w Pucharze Narodów w 1969 r. podczas CHIO w Olsztynie, przy czym Bronz miał czysty parcours.

Bronz (Merry Minstrel) wygrał konkurs klasy CC podczas CHIO w Akwizgranie, gdzie uczestniczyły najlepsze konie świata.

W 1968 r. koń ten dosiadany przez M. Kozickiego zdobył podczas CHIO w Olsztynie Nagrodę Ministra Handlu Zagranicznego. Ostatnio w 1969 r. w Lipsku, dosiadany przez Kozickiego Bronz wygrał wielką nagrodę Niemieckiej Republiki Demokratycznej.

Mistrz Polski w skokach przez przeszkody w 1972 roku (Marian Kozicki), srebrny medalista z 1971 roku i brązowy z 1970 roku.

Dwukrotny olimpijczyk – w Meksyku (1968) był indywidualnie najlepszy z polskiej ekipy (35 miejsce), a wystartował też w Monachium (1972).

Autor wpisu: Paweł Gocłowski


Polska Cyfrowa Biblioteka Jeździecka:

Kliknij poniższe linki, aby przejść do powiązanych materiałów w Polskiej Cyfrowej Bibliotece Jeździeckiej (otworzą się na nowej karcie):

„Marian Kozicki” (2012) – Witold Duński

„Historia jeździectwa, cz. XXXIII” (1998) – Witold Domański

„Historia jeździectwa, cz. XXXII” (1998) – Witold Domański

„Historia jeździectwa, cz. XXXI” (1998) – Witold Domański

„Polacy w Pucharach Narodów, 1923-1982” (1982) – Witold Domański

„Najciekawsze starty w międzynarodowych konkursach skoków przez przeszkody 1956-1979” (1981) – J. Chachuła, W. Bucholc-Ferenstein

„Polskie konie wierzchowe wyd.2” (1981) – Jerzy Chachuła i Wanda Bucholc-Ferenstein


Galeria:

PL/EN

Hodowca: Stadnina Koni Golejewko
Mecenas:

Srebro drużynowo i 6 miejsce indywidualnie na Igrzyskach Olimpijskich w Moskwie w 1980 roku to największe sukcesy Nortona dosiadanego przez Wiesława Hartmana.

______________________________________________________________

Wałach NORTON c.gn. ur. 1969 (Effort / Nekanda / Good Bye) hod. SK Golejewko

Biegał (w treningu Andrzeja Walickiego) trzy sezony (2-4 letnim) 21 razy, wygrywając trzykrotnie. Ponadto był 3xII, 7xIII i 2xIV. Srebro drużynowo i 6 miejsce indywidualnie na Igrzyskach Olimpijskich w Moskwie w 1980 roku oraz 6 miejsce w Wielkiej Nagrodzie Aachen 1981 r. to największe sukcesy Nortona dosiadanego przez Wiesława Hartmana.

Dwukrotnie para ta startowała w Mistrzostwach Europy (1979 i 1983), 16 razy na CSIO i 11 razy na CSI. W Mistrzostwach Polski w skokach przez przeszkody rywalizowali 6 razy, zajmując miejsca: 3xII (1976, 1978, 1980), 1xIII (1983), 1xIV (1979), 1xV (1977).

W Pucharze Narodów Norton był zawsze pewnym koniem do składu – startował 16 razy, nie licząc ME i IO.

Matka Nortona jest jednocześnie trzecią matką NIEWIAŻY, a zarówno jego ojciec, jak i ojciec matki dały dzielne sportowo potomstwo.

Autor wpisu: Paweł Gocłowski


Polska Cyfrowa Biblioteka Jeździecka:

Kliknij poniższe linki, aby przejść do powiązanych materiałów w Polskiej Cyfrowej Bibliotece Jeździeckiej (otworzą się na nowej karcie):

Publikacje

„Norton” (2021) – tylkoskoki.pl

„Norton” (1985) – Helena i Józef Zagor

„Polacy w Pucharach Narodów, 1923-1982” (1982) – Witold Domański

Filmy

Stado Ogierów Miłosna (2021) | FILM


Galeria:



wlkp (Polarstern – Venus / NN), ur. 15.05.1953 | padł 15.09.1982

——————————————————-

Kiedy odchodzą nieprzeciętni osobnicy, należy im się parę słów wspomnienia. Takim był wybitny koń-sportowiec, siwy Volt.

Urodził się w Stadninie Koni Liski 15 maja 1953 r. po trakeńskim og. Polarstern. od wschodniopruskiej kl. Venus. Polarstern — kary, masywny, którego dzieci nieźle się ruszały pod siodłem. był dobrany do małej, siwej Venus żeby powiększyć masę i poprawić ruch. Od matki źrebię miało przejąć suchość. Część z tych zamierzeń hodowcy rzeczywiście znalazła się w Volcie. Od ojca przejął eksterier, sposób noszenia głowy i opierania się o wędzidło, a od matki maść, suchość i twardość w robocie.

Źrebię początkowo karę, mimo późnego urodzenia rozwijało się prawidłowo, jednak w swoim roczniku niczym specjalnym się nie wyróżniając. W roczniku tym, jak się później okazało, był również doskonały skoczek — Bolgami. Po skończeniu 2,5 lat trafił Volt jesienią 1955 r. jako ogier do Zakładu Treningowego w Kwidzynie. Próby dzielności nie ukończył z powodu niezdarna części zaprzęgowej. Ciągnienie nie było jego życiowym hobby. Jesienią 1956 r. został przeniesiony do Państwowego Stada Ogierów w Braniewie, gdzie był użytkowany w sporcie; jeździł na nim dyr. Edward Perzyna. Jako ogier Volt nie sprawdził się. Był bezpłodny. Wybrakowany w lecie 1957 r. został przeniesiony do koni sportowych. Kastrację odchorował bardzo ciężko. Długo jeszcze po zabiegu pociągał zadnimi nogami. Ten sposób poruszania został mu do późnej starości.

Początek kariery nie był błyskotliwy. Trudny w prowadzeniu, rzadko przechodził parkur czysto, gdyż pociąganie zadnimi nogami powodowało błędy. Wkładana w niego praca nic przynosiła spodziewanych efektów. Dlatego latem 1958 r. został przeniesiony do poznańskiego ośrodka sportowego na Woli z przeznaczeniem dla Mariana Kowalczyka, pod którym inny syn Polarsterna — Pregor zaczynał święcić triumfy na niwie międzynarodowej. Pod M. Kowalczykiem jako skoczek nie spełnił pokładanych w nim nadziei. Przeznaczono go do WKKW. W ten sposób trafił w 1959 r. pod Mariana Babireckiego, z którym nie rozstał się do końca sportowej kariery.

Wybór okazał się trafny. Pociąganie zadnimi nogami szkodliwe na parkurze okazywało się pomocne w próbie terenowej, przy pokonywaniu przeszkód na zeskoku. Twardy, bojowy, znosił wszystkie narzucane mu obciążenia treningowe z dużą łatwością. Efekty tej pracy nie kazały długo na siebie czekać. Od tego momentu zaczęło się pasmo sukcesów tej pary uwieńczone VIII miejscem na Olimpiadzie w Rzymie w 1960 r., gdzie prze grali małą liczbą punktów premiowane VI miejsce. W roku tym zdobyli także mistrzostwo Polski w ujeżdżeniu.

Jednak od rzymskiej Olimpiady żelazne zdrowie Volta uległo załamaniu. Okazało się, że dany z siebie wysiłek doprowadził do prawie całkowitej utraty wzroku. Z okazałego sportowca stał się w krótkim czasie chodzącym prawie po omacku koniem, o wartości wyliczonej tylko w cenie kilogramów mięsa. Nie zrezygnowano z niego jednak. Wyjątkowa opieka, jaką go otoczono, i czas pozwoliły organizmowi odrestaurować nadwątlony wzrok. Niestety, podobne dolegliwości, aczkolwiek w mniejszym stopniu, występowały po każdym dużym wysiłku. Powrót na arenę sportową w pełnym blasku trwał prawie trzy lata. W tym czasie nastąpiła zmiana barw klubowych z poznańskiego ośrodka na sekcję jeździecką przy PSO w Kwidzynie.

Jak czas pokazał, największe sukcesy były jeszcze przed nim. W 1964 r. zdobywa mistrzostwo Polski w ujeżdżeniu i w WKKW. W pełni sił wszedł w sezon 1965, przygotowywany do mistrzostw Europy w Moskwie, które z racji poziomu prezentowanego przez zawodników radzieckich uważano za bardzo trudne. Dobrze przeprowadzony przez próbę ujeżdżeniową, bardzo dobry choć niezbyt w próbie terenowej, stanął jako lider do konkursu skoków. Jeden błąd w parkurze kosztowałby go utratę medalu. Była to piękna walka, z której para Volt — Babirecki wyszła zwycięsko, pokonując parkur bezbłędnie i zdobywając mistrzostwo Europy. W 1965 r. Volt zdobył także tytuł II wicemistrza Polski w ujeżdżeniu, a w 1966 r. — I wicemistrza. Zwycięstwo w zawodach WKKW kl. C w 1967 r. w Sierakowie było jego łabędzim śpiewem. Łącznie w czasie kariery sportowej w latach 1958—1967 zdobył w konkursach ujeżdżenia (miejsca od I do VI) sześć nagród, w WKKW powyżej kl. N (I—VI m.) dziesięć nagród, w konkursach skoków kl. C i wyżej (I—VI m.) dwie nagrody.

Ilość pokonanych kilometrów dala znać o sobie w postaci zapalenia ścięgien zginaczy palcowych obu przednich koń czyn. Do wyczynu się już nie nadawał, ale trafił jako koń rekreacyjny do Łącka, służąc w latach 1968-1970 do przejażdżek w terenie. Następnie został w 1971 r. przeniesiony do macierzystej stadniny w Liskach z przeznaczeniem do nauki jazdy konnej. W tej roli nic był najlepszy. Sfatygowane nogi nie pozwalały mu na intensywne jazdy, ule nie przeszkadzały mu w wykonaniu jakiegoś uskoku, w wyniku którego początkujący jeździec zapoznawał się z twardością) ziemi. Wtedy przydzielono mu inne zajęcie przewodnika stada ogierków dwuletnich. Jednak pełne temperamentu dwulatki nie czuły respektu przed utytułowanym emerytem i bardzo mu dokuczały. Zmieniono towarzystwo z dwulatków na odsadki. Niańkował kilku rocznikom, zżywają|c się z nimi i ciężko przeżywając coroczne przenosiny do młodszej grupy. W roli „wujaszka” czuł się doskonale i dotrwał do końca swych dni. Padł 15 września 1982 r. przeżywszy 29 lat i 5 miesięcy. Był przykładem konia, który przez osiem lat był zaliczany do ścisłej czołówki krajowej, a nawet europejskiej.

Autor: Antoni Pacyński, były dyrektor SK Liski, hodowca koni, trener jeździectwa

Poniżej znajdziesz linki do powiązanych materiałów w Polskiej Cyfrowej Bibliotece Jeździeckiej.

Wpis aktualizowano: 16.05.2024


Publikacje w Polskiej Cyfrowej Bibliotece Jeździeckiej:

Kliknij poniższe linki, aby przejść do powiązanych materiałów w Polskiej Cyfrowej Bibliotece Jeździeckiej (otworzą się na nowej karcie):

„Polscy medaliści w historii Mistrzostw Europy w WKKW” [link](2017) – Świat Koni

„Babirecki, Kowalczyk i inni” (2020) – Maciej Petruczenko

„Polscy medaliści w historii Mistrzostw Europy w WKKW” [link](2017) – swidnica24

„Marian Babirecki” (2012) – Witold Duński

„Historia jeździectwa, cz. XXVIII” (1997) – Witold Domański

Koń Polski nr – 0 – 1965 (0)


Pokrewne Legendy:


Galeria:

Volt z Marianem Babireckim tworzyli parę, która odniosła wiele sukcesów, m. in. zajmując VIII miejsce na Olimpiadzie w Rzymie w 1960 r., a przede wszystkim zdobywając mistrzostwo Europy w Moskwie w 1965 r. (fot. St. Rozwadowski)
Volt w roli przewodnika stada odsadków w macierzystej stadninie Liski



„Artemor był przede wszystkim bardzo szczery. (…) Jego skoki były bardzo dynamiczne i szybkie, tak że nieraz trudno było nadążyć za nim z ciałem. Mimo że był nieduży, nie miał kłopotów nawet z bardzo trudnymi szeregami. (…) Był łatwy w prowadzeniu, skręcał „na ogonie”. Miał bardzo dobry charakter…”

— st. chor. sztab. Jan Kowalczyk, jeździec Artemora

ARTEMOR (Eros xx – Artemiza / Equator ), xo (wałach) ur. 1969 | właśc. Wojsko Polskie

______________________________________________________________

Polski koń, na którym Jan Kowalczyk zdobył złoty medal olimpijski w indywidualnym konkursie skoków przez przeszkody oraz srebrny medal drużynowo na IO Moskwa, 1980.

Jak wspomina Jan Kowalczyk: „Artemor był koniem o niedużym wzroście (163 cm w kłębie). Charakteryzował się: dobrym, pogodnym usposobieniem, miał żywy temperament i sporo energii. Dostałem go z Sopotu w 1978 za trzy inne konie przekazane przez Legię.”

Od tej chwili aż do 1984 roku Jan Kowalczyk dosiadał go, wygrywając konkurs olimpijski i 8 konkursów rangi CSIO. Osiem razy reprezentował polskie barwy w Pucharze Narodów.

W Polsce zdobył również:
I miejsce MP skoki – 1979
I miejsce MP skoki – 1980
II miejsce MP skoki – 1981
I miejsce MP skoki – 1982

W grudniu 1984 roku, Artemor zachorował na zapalenie mózgu i w konsekwencji tego został uśpiony.

Został wybrany koniem stulecia podczas głosowania publiczności na najlepszego konia projektu #winners100gwiazd, Cavaliada Poznań 12.2018.

Wpis aktualizowano: 01.06.2024


Publikacje w Polskiej Cyfrowej Bibliotece Jeździeckiej:

Kliknij poniższe linki, aby przejść do powiązanych materiałów w Polskiej Cyfrowej Bibliotece Jeździeckiej (otworzą się na nowej karcie):

„Artemor” (1985) – Marek Szewczyk

„Polacy w Pucharach Narodów, 1923-1982” (1982) – Witold Domański

„Zagraniczne występy skoczków w sezonie wiosennym” (1980) – Krzysztof Koziarowski

„Jan Kowalczyk i Artemor” (1980) – Antoni Święcicki

„XXII Igrzyska Olimpijskie Moskwa” (1980) – Eryk Brabec

Jan Kowalczyk – Artemor – IO Moskwa 1980 | FILM

„Przegląd światowej czołówki skoczków u progu Igrzysk Olimpijskich w Moskwie” (1980) – Władysław Byszewski

„Mistrzostwa Europy w skokach, Rotterdam 1979” (1979) – Władysław Byszewski


Pokrewne Legendy:

BREMEN (KEMAL – BREMA)

Srebro druż. i ósme miejsce ind. na Igrzyskach Olimpijskich w Moskwie w 1980 roku. 2x medal brązowy (1979 i 1981) i srebro w JMP (1983 rok). Wygrał konkursy Grand Prix na CSIO w Olsztynie (1981), Sopocie (1983) i Płowdiw (1984).

Czytaj więcej…

Janusz Bobik

Jeździec, trener, hodowca, dyr. SK Nowielice. Srebrny medal IO Moskwa 1980 (Szampan), srebrny medal MP w Skokach 1977, Drzonków (Zygzak), brązowy medal MP WKKW, Biały Bór 1977 (Tropik).

Czytaj więcej…

Marian Kozicki

Srebrny medalista z IO Moskwa 1980. Czterokrotny uczestnik Igrzysk Olimpijskich. Złoty, srebrny (2x) i brązowy (2x) medalista MP w skokach przez przeszkody.

Czytaj więcej…

Jan Kowalczyk

Syn ziemi cieszyńskiej, żołnierz, sportowiec, największy talent w historii polskiego jeździectwa. Mistrz i wicemistrz olimpijski IO Moskwa 1980.

Czytaj więcej…


Galeria: