Wpisy

Wiesław Dziadczyk

PUBLIKACJE W PCBJ

POKREWNE LEGENDY

GALERIA ZDJĘĆ

II Wicemistrz Polski w Skokach przez Przeszkody. Trener w Stadninach Koni Kozienice, Klikowa i Pruchna. Jeździec, który skoczył przeszkodę „mur” 2,20 m na klaczy Via Vitae. Do dzisiaj w Polsce nie pobity rekord wysokości na tego typu przeszkodzie.

______________________________________________________________

Urodził się 4 listopada 1937 roku w Bogusławicach. Powiat Piotrków Trybunalski, województwo łódzkie. Ojciec Wacław. Matka Marianna z domu Węgrzynowska. Siostry Gabriela, Joanna, Maria, Barbara. Żona Natalia z domu Zając. Córka Monika. Synowie Paweł i Maciej.

(…)

Jesienią 1954 roku nastąpiło pierwsze spotkanie z końmi Stada Ogierów w Bogusławicach.

„Pamiętam ten dzień, piętnastego listopada. Wtedy poszedłem do pracy. Mój ojciec miał jedenaście hektarów ziemi. Byłem jedynym synem i ojcu było przykro, że opuszczam gospodarstwo. Myślał, że w Stadzie będę tylko dorabiał i że wrócę na ojcowiznę. Nie wróciłem. Zabrały mnie konie. Po pierwszym roku pracy w Stadzie trafiłem do grupy sportowej.„

(…)

W 1965 roku (…) Przyjmuje propozycję rotmistrza Jerzego Sas Jaworskiego, z ostatnim przydziałem bojowym w Warszawskiej Dywizji Kawalerii, wybitnego hodowcy, dyrektora Stadniny Koni w Kozienicach. Zostaje instruktorem sportowym w grupie koni sportowych, po majorze Marianie Fabrycym.

W Kozienicach spędził dwanaście lat. Tam spotkał konie swojego życia, klacz Via Vitae, córkę klaczy Via Aquia po Aquino i ogiera Dar es Salam, kasztankę, urodzoną w Stadninie Kozienice w 1960 roku.

(…)

W 1969 roku na Międzynarodowych Oficjalnych Zawodach Konnych – CHIO w Olsztynie wygrał Konkurs Potęgi Skoków skacząc mur na wysokości dwustu dwudziestu centymetrów (do dnia dzisiejszego rekord skoku w Polsce na murze). Warto przypomnieć, że w tym samym roku w Radomiu, Wiesław Dziadczyk na klaczy Via Vitae, ustanowił ówczesny rekord Polski w skoku na wysokość, który wynosił 2,05 cm.

(…)

Autor: Witold Duński, edycja PCBJ

Całą publikację i inne źródła znajdziesz w Polskiej Cyfrowej Bibliotece Jeździeckiej (kliknij)

Poniżej znajdziesz linki do powiązanych materiałów w Polskiej Cyfrowej Bibliotece Jeździeckiej.

Powrót do listy

Wpis aktualizowano: 09.11.2023

Publikacje w Polskiej Cyfrowej Bibliotece Jeździeckiej:

Kliknij poniższe linki, aby przejść do powiązanych materiałów w Polskiej Cyfrowej Bibliotece Jeździeckiej (otworzą się na nowej karcie):

Publikacje

„Konie Służewca” (2019) – Paweł Gocłowski

„Wiesław Dziadczyk” (2012) – Witold Duński

„Historia Klubu Jeździeckiego SKARB przy Stadninie Koni Kozienice” (2012)

„Droga życia-cel życia” (2011) – Anna Sas-Jaworska

„Historia jeździectwa, cz. XXX” (1997) – Witold Domański

„Polacy w Pucharach Narodów, 1923-1982” (1982) – Witold Domański

„Z życia Ludowego Klubu Jeździeckiego przy SK Pruchna w Ochabach” (1980) – Paweł Marosz

„Rekord stulecia” (1979)

„CSI w Warszawie i CSIO w Olsztynie w 1974 r.” (1974) – Władysław Byszewski

„Racot — Warszawa — Olsztyn” – (1969) – Witold Domański

Wycinki prasowe (1971-1980)

Linki

„Warto wracać do przeszłości… Historia Via Vitae raz jeszcze” [link] (2020)

Filmy

Ludzie i Konie cz. 1 (1985) | FILM

Ludzie i Konie cz. 2 (1985) | FILM

Ludzie i Konie cz. 3 (1985) | FILM

Pokrewne Legendy:

Ludzie

Marian Kozicki

Srebrny medalista z IO Moskwa 1980. Czterokrotny uczestnik Igrzysk Olimpijskich. Złoty, srebrny (2x) i brązowy (2x) medalista MP w skokach przez przeszkody.

Czytaj więcej…

Ludzie

Jan Kowalczyk

Syn ziemi cieszyńskiej, żołnierz, sportowiec, największy talent w historii polskiego jeździectwa. Mistrz i wicemistrz olimpijski IO Moskwa 1980.

Czytaj więcej…

Galeria:

Zdjęcia ze zbiorów Wiesława Dziadczyka.


Zawody ogólnokrajowe w Zakopanem ok. roku 1956. Od lewej: Antoni Nowak na koniu Dziad (przy koniu luzak Madejczyk), jeździec nieznany na koniu Gretorex (przy koniu luzak Grzybowski), Wiesław Dziadczyk na koniu Empiryk (?), trener Aleksander Chajęcki.
Od lewej: Antoni Nowak na koniu Dziad, jeździec nieznany z łódzkiego klubu na koniu Gretorex, Wiesław Dziadczyk na koniu Empiryk (lub Farsz), Łódź lata 50-te.
Olsztyn 1969, przeszkoda poprzedzająca mur 2.20 m.
Via Vitae, mała dzielna klacz, która pokonała 2.20 m w czasie konkursu potęgi skoku w Olsztynie 1969 r.
Puchar zdobyty podczas konkursu Potęgi Skoku (2.20m), Olsztyn 1969.
Skok na wysokość, Radom 1969. Ustanowiony rekord Polski 2.05 m.
DDR CHIO Wielka Nagroda Lipska, wysokość 1.50m. Wiesław Dziadczyk na Via Vitae. Lata 70.-te.
Wiesław Dziadczyk podczas zawodów.

Wiesław Dziadczyk i Via Vitae.
Trening w Kozienicach, lata 70.-te. Fot. Zofia Raczkowska.
Memoriał Adama Królikiewicza, Wiesław Dziadczyk na Via Vitae. Kraków, lata 70.-te.
Od lewej: dyr. Jerzy Jaworski, prezes wet. Czesław Żurawski oraz Wiesław Dziadczyk na wałachu Chiton (po Aquino), ok. 1975-1976 roku.
Od lewej: Wiesław Dziadczyk, Marian Wejner, Maciej Krakowiak, Krzysztof Ręmbiś, Kozienice lata 70.-te.

Memoriał Adama Królikiewicza, Od lewej Wiesław Dziadczyk na koniu Bremen (?), Jan Limanowski i Wojciech Prasek. Kraków, 1976 r.
Mistrzostwa Europy Rotterdam. Trener Mossakowski, Wiesław Dziadczyk, Stefan Grodzicki, Stefan Stanisławiak oraz kibic Pękala.
Okręgowe zawody w Klikowej. Od lewej: Wiesław Dziadczyk na Ikrzaku, Stefan Kumorek na Orczyku.
Zawody w Kozienicach. Na zdjęciu, centralnie Wiesław Dziadczyk na Via Vitae.
Po zwycięstwie w konkursie zespołowym (Klikowa 1977). Od lewej: Czesław Janik na Deju, którego trzyma dyrektor SK Pruchna Jan Miech, Paweł Dziadczyk na Intruzie, obok prezes LZS Ochaby Paweł Marosz oraz Krzysztof Goraus na Atonie i trener Wiesław Dziadczyk.
Pozdrowienia z Akwizgranu od ekipy dla Wiesława Dziadczyka.
Gratulacje dla Wiesława Dziadczyka po konkursie potęgi skoku (2,20 m).
Gratulacje dla Wiesława Dziadczyka po konkursie potęgi skoku (2,20 m).
Podziękowanie za owocną współpracę od kolegów Wiesława Dziadczyka.
Konkurs potęgi skoku 2,20 m.
Rekordzista – Wiesław Dziadczyk na Via Vitae.
W. Prasek z Kozienic medalistą Mistrzostw Europy. Ze zbiorów Wiesława Dziadczyka.
W szkole jazdy konnej.
Saga rodu Dziadczyków.

/Autor

Jerzy Iwanowski

„Przez dwa lata po wojnie zajmowałem się odszukiwaniem koni polskich pełnej krwi, zrabowanych przez Niemców. Nie mogąc pogodzić się z nową sytuacją polityczną w Polsce wyemigrowałem do Afryki Południowej, gdzie utworzyłem na wzór Hiszpańskiej Szkoły Jazdy w Wiedniu zespół koni lipizańskich.”

Jerzy Iwanowski

PUBLIKACJE W PCBJ

POKREWNE LEGENDY

GALERIA ZDJĘĆ

Żołnierz, kawalerzysta, hodowca koni, oficer I dywizji pancernej generała Maczka. Twórca szkoły jazdy na koniach lipicańskich w Johannesburgu.

______________________________________________________________


Jerzy Iwanowski przyszedł na świat pod zaborami, w rodzinie szlacheckiej, w majątku Lebiodka (miejsce to położone jest w obecnych granicach Białorusi, ok. 120 km w linii prostej od granicy Polski). Jako 11-letni chłopiec był świadkiem odzyskania Niepodległości w 1918 roku, a jako już dorosły lekarz, rolnik, ziemianin, hodowca koni i jednocześnie żołnierz był aktywnym uczestnikiem procesu jej ugruntowywania. Brał udział w II wojny światowej, a powojenne losy zaprowadziły go do Afryki. Ostatnie lata życia spędził w Polsce. Napisał m.in. autobiograficzną książkę „Czasy mojego życia”, w której podzielił się tym co było w jego życiu najbliższe jego sercu.

Jego historia jest doskonałym wzorem postawy patriotycznej, której wyrazem jest aktywna działalność na rzecz Ojczyzny, bez względu na miejsce i okoliczności jakie przynosi życie.

Młody Jurek Iwanowski, absolwent szkoły średniej im. Tadeusza Reytana w Warszawie podjął studia medyczne na Uniwersytecie Warszawskim, a następnie ukończył Szkołę Główną Gospodarstwa Wiejskiego w Warszawie. Jednocześnie w 1931 roku, mając 24 lata, ukończył Szkołę Podchorążych Rezerwy Kawalerii w Grudziądzu w stopniu plutonowego podchorążego z przydziałem do 1 Pułku Ułanów Krechowieckich im. płk Bolesława Mościckiego w Augustowie. Po odbyciu corocznych, obowiązkowych ćwiczeń wojskowych rezerwy został mianowany podporucznikiem rezerwy z przydziałem do 23 Pułku Ułanów Grodzieńskich. Niedługo po swoich 27 urodzinach, z dniem 2 maja 1934 roku został ewidencyjnie przeniesiony do swojego macierzystego 1 Pułku Ułanów Krechowieckich. Studia rolnicze ukończył 17 listopada 1936 roku i rozpoczął pracę w Państwowych Zakładach Chowu Koni na stanowisku zastępcy kierownika Państwowego Stada Ogierów w Bogusławicach. 1 stycznia 1937 roku otrzymał awans na porucznika rezerwy kawalerii. Miał wówczas niespełna 30 lat.

(…)

Autor: Urszula Kowalczuk

Całą publikację i inne źródła znajdziesz w Polskiej Cyfrowej Bibliotece Jeździeckiej (kliknij)

Poniżej znajdziesz linki do powiązanych materiałów w Polskiej Cyfrowej Bibliotece Jeździeckiej.

Powrót do listy

Wpis aktualizowano: 02.01.2024

Jerzy Iwanowski zmarł 28 maja 2008 r., w wieku 101. lat.
Został pochowany na Cmentarzu Oliwskim w Gdańsku.

Publikacje w Polskiej Cyfrowej Bibliotece Jeździeckiej:

Kliknij poniższe linki, aby przejść do powiązanych materiałów w Polskiej Cyfrowej Bibliotece Jeździeckiej (otworzą się na nowej karcie):

„Płk. Jerzy Iwanowski” (2022) – Urszula Kowalczuk

„Jerzy Iwanowski” (2012) – Witold Duński

„Od Normandii do Ypres” [link] (2011) – E. A. Parthemore

„Czasy mojego życia” (2000) – Jerzy Iwanowski

Żebym wygrał wojnę – Jerzy Iwanowski | FILM

Pokrewne Legendy:

Ludzie

Leon Kon

Trener jeździectwa, współtwórca Polskiego Związku Jeździeckiego i jego sekretarz generalny. Kawaler Krzyża Walecznych i Srebrnego Krzyża Zasługi.

Czytaj więcej…

Galeria:

Zdjęcia pochodzą z książki „Czasy mojego życia” (2000) – Jerzy Iwanowski

Jerzy Iwanowski z matką.
27 czerwca 1940 r., ewakuacja z Francji żołnierzy 10 Brygady Kawalerii Pancernej
na statku płynącym z Le Verdon do Wielkiej Brytanii.
Grupa oficerów 10 PSK w Perth (Szkocja) przed siedzibą dowództwa Pułku.
Drugi z lewej porucznik Jerzy Iwanowski.
Forfar. Szkocja. 7 marca 1941 r. trybuna honorowa w czasie defilady
10 Pułku Strzelców Konnych przed Parą Królewską Wielkiej Brytanii.
Od lewej gen. Wł. Sikorski, Król Jerzy VI. Królowa Elżbieta, mjr. Bobrowski i pani Helena Sikorska.
7 marca 1941 r. przed Parą Królewską W Brytanii defilują oddziały: 10 Pułk Strzelców Konnych,
10 Brygada Kawalerii Pancernej. Na czele szwadronu por. Jerzy Iwanowski.
12 kwietnia 1945 r. żołnierze 1 Dywizji Pancernej oswobodzili dwa kobiece obozy – żołnierzy Armii Krajowej w Oberlangen i Niederlangen. Dziewczęta polskie po oswobodzeniu.
Czołgi pierwszej Polskiej Dywizji Pancernej w zdobytym Wilhelmshaven,
bazie niemieckiej Marynarki Wojennej.
Pożegnanie z wojskiem. I co dalej…
Pierwszy team.
Jerzy Iwanowski na Erdemie w ruchu half pas (w ciągu).
Pułk. Hans Handler, dyrektor Hiszpańskiej Szkoły Jazdy w Wiedniu,
udekorowany skórą lamparta i Jerzy Iwanowski.
Po wygraniu wyścigu „Płotów”- autor z córką.
Znane pismo niemieckie Sankt Georg. Na okładce Jerzy Iwanowski na Erdemie.
Wygrana Erdema w krajowych mistrzostwach ujeżdżenia.
Jerzy Iwanowski i Jego oryginalny team jeźdźców koni Lipizzańskich.
Jerzy Iwanowski wraz ze swoim teamem.
Główne postacie w historii Teamu Lipizzanerów.
Od lewej Jack Irvin. Iganz Lauscha, Jerzy Iwanowski i Francis le Riche.
Kwiat.
Team Lipizzanerów. Wjazd do pokazu.
W Rodezji, córka autora wygrywa Grand Prix na Frederycku,
skacząc ostatnią przeszkodę w rozgrywce 2 m.
Dwóch starszych dżentelmenów, Maestoso Solo i Jerzy Iwanowski opuszczają Team.
Piknik pod baobabem. Rodezja (obecnie Zimbabwe).
Bawoły – Zambia.

/Autor

Marian Kowalczyk

PUBLIKACJE W PCBJ

POKREWNE LEGENDY

GALERIA ZDJĘĆ

NAGRANIA

Syn kawalerzysty, żołnierza 25 Pułku Ułanów Wielkopolskich. 13. krotny medalista Mistrzostw Polski w ujeżdżeniu i skokach przez przeszkody. Pierwszy Polak, który przygotował konia do konkursów klasy Grand Prix. Trener polskiej drużyny olimpijskiej na IO Moskwa 1980, która zdobyła złoty (ind.) i srebro medal (zespołowo). Absolwent Studium Trenerskiego na AWF w Poznaniu.

______________________________________________________________

Urodzony zaledwie kilometr od w Janowa w majątku Wygoda w roku 1926 Syn kawalerzysty (żołnierza 25 Pułku Ułanów Wielkopolskich), Aleksandra i Zofii.

Historia pracy z końmi przyszłego mistrza zaczęła się dość prozaicznie – od pracy w polu. Jako młody chłopak (6 klasa szkoły podstawowej) wyprowadzał konie na łąki nadbużańskie jeżdżąc na oklep oraz pracując w polu w żniwiarce. W roku 39 wybuchła druga woja światowa. Stado i stadnina zostały ewakuowane w kierunku na Rumunię przed Niemcami. 17 września Rosjanie ruszyli na Polskę, wiec żeby nie dostać się w ich ręce, po 2 tygodniach marszu, w dzień i w nocy konie wróciły do domu. Wysiłki naszych masztalerzy by ocalić stado i stadninę spełzły na niczym, ponieważ już po 2 tygodniach Rosjanie zagarnęli wszystkie konie i ruszyli wraz z nimi w kierunku na Kaukaz. Później ustalono granice z Niemcami na Bugu, a konie zostały po Rosyjskiej stronie. Podczas okupacji Niemcy odbudowali hodowle w Janowie.

W roku 41 Kowalczyk zaczyna pracę jako masztalerz, w tym czasie wybucha konflikt niemiecko- rosyjski, a w 44 gdy front przesunął się w kierunku Polski ewakuowano konie w głąb Niemiec. Podczas wojny przeżył bombardowanie Drezna, gdzie znalazł się wraz ze stadem.

(…)

Autor wpisu: Paulina Kucharska

Całą publikację i inne źródła znajdziesz w Polskiej Cyfrowej Bibliotece Jeździeckiej (kliknij)

Poniżej znajdziesz linki do powiązanych materiałów w Polskiej Cyfrowej Bibliotece Jeździeckiej.

Powrót do listy

Wpis aktualizowano: 14.05.2023

Marian Kowalczyk zmarł w Poznaniu 29 sierpnia 2017 r., w wieku 93. lat. Został pochowany na Cmentarzu przy ul. Nowina w Poznaniu.

Publikacje w Polskiej Cyfrowej Bibliotece Jeździeckiej:

Kliknij poniższe linki, aby przejść do powiązanych materiałów w Polskiej Cyfrowej Bibliotece Jeździeckiej (otworzą się na nowej karcie):

„Encyklopedia Mariana Kowalczyka” (2022) – Paulina Kucharska

„Marian Kowalczyk” (2012) – Witold Duński

„Marian Kowalczyk. Chcieć, nie udawać, że się chce” (2010) – Piotr Dzięciołowski

„Historia jeździectwa, cz. XXXIV” (1998) – Witold Domański

„Historia jeździectwa, cz. XXXII” (1998) – Witold Domański

„Historia jeździectwa, cz. XXX” (1997) – Witold Domański

„Historia jeździectwa, cz. XXIX” (1997) – Witold Domański

„Historia jeździectwa, cz. XXIV” (1996) – Witold Domański

„Historia jeździectwa, cz. XXIII” (1996) – Witold Domański

„Historia jeździectwa, cz. XXII” (1996) – Witold Domański

„Historia jeździectwa, cz. XXI” (1996) – Witold Domański

„Historia jeździectwa, cz. XX” (1996) – Witold Domański

„Historia jeździectwa, cz. XIX” (1996) – Witold Domański

„Polacy w Pucharach Narodów, 1923-1982” (1982) – Witold Domański

„Polscy Jeźdźcy na Igrzyskach Olimpijskich w latach 1912-1976” (1980) – Antoni Święcki

„Mistrzostwa Europy w skokach, Rotterdam 1979” (1979) – Władysław Byszewski

„Przegląd światowej czołówki skoczków u progu Igrzysk Olimpijskich w Moskwie” (1980) – Władysław Byszewski

„Zagraniczne występy skoczków w sezonie wiosennym” (1980) – Krzysztof Koziarowski

„XXII Igrzyska Olimpijskie Moskwa” (1980) – Eryk Brabec

IO Moskwa 1980 – Puchar Narodów i Grand Prix [RU] | FILM

„Jan Kowalczyk i Artemor” (1980) – Antoni Święcicki

Jan Kowalczyk – Artemor – IO Moskwa 1980 | FILM

Moskwa 1980 – Jan Kowalczyk – Wywiad | FILM

„Nie żyje Marian Kowalczyk” [link] (2017)

Nagrania:

Samotrenujący się koń:

Konie Mariana Kowalczyka:

Marian Kowalczyk o pracy z końmi:

O Pedrosie…:

Pokrewne Legendy:

Ludzie

Janusz Bobik

Jeździec, trener, hodowca, dyr. SK Nowielice. Srebrny medal IO Moskwa 1980 (Szampan), srebrny medal MP w Skokach 1977, Drzonków (Zygzak), brązowy medal MP WKKW, Biały Bór 1977 (Tropik).

Czytaj więcej…

Ludzie

Jan Kowalczyk

Syn ziemi cieszyńskiej, żołnierz, sportowiec, największy talent w historii polskiego jeździectwa. Mistrz i wicemistrz olimpijski IO Moskwa 1980.

Czytaj więcej…

Galeria:

Ogier Sekt (Rumian — Sekta), hod. SK Posadowo pod wielokrotnym Mistrzem Polski w Ujeżdżeniu — Marianem Kowalczykiem (fot. S. Rozwadowski).
Marian Kowalczyk i Bagalpur. Bukareszt 1957 r.
Marian Kowalczyk na Pregorze. Nicea 1958 r.
Marian Kowalczyk podczas treningu ujeżdżeniowego.
2017 r. – obchody 200. lecia SK Janów Podlaski – Odsłonięcie tablicy pamiątkowej „IO Moskwa 1980 – Artemor i Jan Kowalczyk”.
Fot. Eugeniusz Warmiński.
Od lewej: Marian i Jan Kowalczyk. Odsłonięcie tablicy pamiątkowej „IO Artemor i Jan Kowalczyk” poświęconej zdobyciu złotego (ind.) i srebrnego medalu (druż.) IO Moskwa 1980 r.
Od lewej: Wacław Pruchniewiecz, Anna Bober, Marian Kowalczyk, Jan Kowalczyk, Artur Bober i Artur Bieńkowski.
Jan Kowalczyk, Artur i Anna Bober. Odsłonięcie tablicy pamiątkowej „IO Artemor i Jan Kowalczyk”
ufundowanej przez Agencję Jeździecką A.A. Bober i Projekt Legendy Polskiego Jeździectwa.
Od lewej: Anna Bober, Marian Kowalczyk, Jan Kowalczyk, Sławomir Pietrzak, Witold Strobel i Artur Bober
Od lewej: Anna Bober, Marian Kowalczyk, Jan Kowalczyk, Artur Bober, Artur Bieńkowski i Stanisław Chomiczewski.
Witold Strobel wręcza nagrodę KOWR Mariankowi Kowalczykowi.
Witold Strobel wręcza nagrodę KOWR Mariankowi Kowalczykowi.
Jan Kowalczyk i Artemor, IO Moskwa 1980
Marian Kowalczyk odbiera nagrodę Prezydenta Miasta Poznania, 2017 r. Fot. Grzegorz Dembiński. Zdjęcie ze zbiorów Pani Pauliny Kucharskiej.
/Autor