Wpisy


Patroni Honorowi: Helena i Józef Zagor, Jacek Krukowski

Mecenas:

Wspomóż projekt PLPJ, zostań Mecenasem Legendy Jacka Daniluka

Opiekunowie: Rodzina Jacka Daniluka oraz wszyscy jeźdźcy i sympatycy Stada ogierów i Klubu Jeździeckiego „Nadwiślanin” Kwidzyn



Urodził się 1 września 1961 roku w Kwidzynie. Syn Tadeusza i Eryki z d. Schulen. Siostry: Małgorzata i Marta. Żona Ewa z d. Mocarska. Absolwent Technikum Mechanizacji Rolnictwa. Zawodnik Ludowego Klubu Sportowego „Nadwiślanin” Kwidzyn. Jeździec specjalizujący się w WKKW, olimpijczyk z Moskwy 1980. Brązowy medal druż. w WKKW na mistrzostwach Europy (1977). Dwukrotny wicemistrz Polski (1985, 1986).

Latem 1972 roku pod jedną ze stajni Państwowego Stada Ogierów w Kwidzynie zajechała ciężarówka z niemiecką rejestracją. Był to nowoczesny koniowóz zamówiony specjalnie z zagranicy, by transportować konie polskiej kadry WKKW mające wystartować na igrzyskach olimpijskich w Monachium. Jego pojawienie się wzbudziło zrozumiałe poruszenie. Grupa osób ustawiła się do pamiątkowego zdjęcia, na którym fotografujący uwiecznił również kilkoro dzieci z ciekawością przyglądających się temu wydarzeniu. Stał wśród nich jedenastoletni Jacek Daniluk, którego dziadek, ojciec i wuj pracowali w stadzie. Wówczas miał on już za sobą pierwsze doświadczenia związane z końmi. Wśród wielu rodzinnych pamiątek państwa Eryki i Tadeusza Daniluków uwagę przyciąga zdjęcie uśmiechniętego, kilkuletniego malca na kucyku. Inna fotografia pokazuje 9-latka pozującego nieśmiało w przepisowym stroju jeździeckim. Oficjalnie członkiem Ludowego Klubu Sportowego „Nadwiślanin” Kwidzyn został Jacek w 1970 roku, ale na starty musiał jeszcze poczekać. Pierwszy raz wystartował na zawodach wiosną 1974 roku na koniu Cyriak od razu odnosząc zwycięstwo.

Młody, wybitnie utalentowany a jednocześnie skromny i pracowity chłopak z czasem doszedł do znaczących osiągnięć. Pasmo sukcesów medalowych zaczęło się w 1977 roku. 16- letni wówczas Jacek wchodził w skład drużyny juniorów, która na mistrzostwach Europy w Fontainebleau zdobyła brązowy medal. Startował tam na koniu Prom. W mistrzostwach Polski juniorów zdobył następujące laury:

1977 – srebrny medal w ujeżdżeniu (Helios)
1978 – złoty medal w ujeżdżeniu (Szaman)
1978 – srebrny medal w WKKW (Szaman)
1979 – złoty medal w WKKW (Herbatnik)
1979 – srebrny medal w ujeżdżeniu (Szaman)

Na mistrzostwach Europy juniorów oprócz wspomnianego już Fontainebleau reprezentował barwy Polski jeszcze dwukrotnie, startując w Burghley (1978, Prom) oraz w Punchestown (1979, Len).

W tym okresie jego trenerami klubowymi byli Helena i Józef Zagorowie.
Helena specjalizowała się w treningu ujeżdżeniowym, Józef był trenerem kadry narodowej juniorów w WKKW.

Młodzi kwidzyńscy zawodnicy oprócz talentu musieli wykazywać się solidną, systematyczną pracą by zasłużyć na dobór jak najlepszych koni. W tej codziennej rywalizacji Jacek wyróżniał się znacząco. Startował na różnych koniach skutecznie wykorzystując możliwości każdego z nich.

W przedolimpijskim, 1979 roku w ciągu jednego sezonu na arenie międzynarodowej osiągnął wyniki godne pozazdroszczenia: CCI Walldorf – 4. miejsce (Len), CCI w Belgii – 3. miejsce (Sort), CCI Achselschwang – 13. miejsce (Prom). Był jeszcze juniorem, a już należał do ścisłej czołówki seniorów.

Następnego roku kluczowym osiągnięciem było zajęcie 4. miejsca na zawodach kwalifikacyjnych w Białym Borze, które przyniosło mu nominację olimpijską.

Startując na igrzyskach w Moskwie jako 19-latek był zapewne najmłodszym olimpijczykiem w dziejach polskiego jeździectwa.

Doskonałe, drugie miejsce po próbie ujeżdżenia z pewnością rozbudzało nadzieje na sukces zarówno indywidualny jak i drużynowy. Niestety, próba terenowa okazała się nie tylko ciężka, ale i loteryjna ze względu deszczową pogodę. Len był koniem odważnym i dobrze zgranym ze swoim jeźdźcem, ale oddając jeden z kolejnych skoków pośliznął się przy odbiciu wpadając w przeszkodę, w której niefortunnie utknął. Na szczęście nic groźnego nie stało się ani jemu, ani Jackowi jednak zanim udało się go uwolnić z tej niespodziewanej pułapki minęło tyle czasu, że para przestała liczyć się w klasyfikacji.

Rok 1981 to kolejny start w mistrzostwach Europy rozgrywanych w Achselschwangu. Tym razem w nowo utworzonej przez Międzynarodową Federację Jeździecką kategorii wiekowej młodych jeźdźców obejmującej zawodników do 21 lat. Jacek dosiadał wtedy kłapouchego i chimerycznego, ale jednocześnie dzielnego Duriana.

Dwa lata służby wojskowej odbytej w szeregach sekcji jeździeckiej warszawskiej „Legii” w Starej Miłosnej pozwoliły mu utrzymać formę sportową.

Po powrocie do Kwidzyna i poszukiwaniach kolejnych koni na miarę dużego wyczynu osiągnął następujące wyniki w mistrzostwach Polski seniorów:

1983 – 5. miejsce (Markus)
1984 – 8. miejsce (Bakałarz)
1985 – srebrny medal (Bakałarz)
1986 – srebrny medal (Bakałarz)

W tym czasie w przydzielonej mu części stajni sportowej pojawiły się młode, utalentowane konie pozwalające optymistycznie myśleć o przyszłości. Był elegancko poruszający się Splendor, na którym Jacek w 1985 roku zwyciężył na międzynarodowych zawodach CCI w Hasselt. Był też ognisty, doskonale galopujący Mikron. Małego wzrostu, ale skoczny i odważny. Siwy jak z bajki, a przecież wiadomo, że „kto nie miał siwego, ten nie miał dobrego”. Wydawało się, że pokona każdy kros na świecie.

Na razie numerem jeden stał się Bakałarz, który zdobył dwa medale mistrzostw Polski z rzędu. Stanowili z Jackiem zgraną, doskonale rozumiejącą się parę.

Zbliżały się CCIO w Białym Borze zaplanowane na koniec września 1986 roku. Dla naszych wukakawistów były to najważniejsze zawody sezonu. Swój udział zapowiedziały ekipy ścisłej czołówki światowej w najlepszej obsadzie.

Tak o tej imprezie pisał Marek Szewczyk: „(…) na 1986 rok FEI ulokowała mistrzostwa świata w WKKW w australijskim Gawler. Ze względu na koszty transportu, a przede wszystkim ze względu na konieczność odbycia przez konie długiej kwarantanny, wiadomo było, że obsada mistrzostw będzie skromna, a nawet zachodziła obawa, czy będzie 'kworum’ w postaci 4 ekip, by mogły się one w ogóle odbyć. Dla tych, którzy od razu zapowiadali, że nie wybierają się do Australii na majowe MŚ, FEI postanowiła zorganizować we wrześniu imprezę alternatywną o zbliżonej randze. CCIO to zawody międzynarodowe oficjalne w WKKW, czyli takie, na których prowadzona jest także klasyfikacja drużynowa. Wcześniej taką rangę miały tylko IO, MŚ czy ME. Rozegranie wówczas CCIO było ewenementem. Chyba jeszcze większym to, że FEI przyznała te zawody Polsce.”1

Ostatnim sprawdzianem kadry narodowej były ogólnokrajowe zawody w Poznaniu. Nie było powodów, aby obawiać się o wyniki naszych czołowych zawodników, a tym bardziej o wynik Jacka Daniluka na Bakałarzu. Nikt nie spodziewał się, że trzynasta przeszkoda trasy krosu stanie się miejscem tragedii. Lotem błyskawicy po całym kraju rozeszła się wiadomość o śmierci Jacka. Nikt nie mógł uwierzyć w sens tej okrutnej prawdy.

Na tej przeszkodzie, nie wiadomo dlaczego, Bakałarz odbił się niepewnie i przewrócił się. Mistrzowskie umiejętności Jacka sprawiły, że siedział w siodle do końca.

Był jednym z najzdolniejszych zawodników swojego pokolenia. Pomimo wielu osiągnięć zawsze pozostawał skromnym, przyjacielskim chłopakiem lubianym przez wszystkich.

(…)

Źródło: „Jacek Daniluk” (2025) – Michał Zagor
——————————————————————————
1 Biały Bór, Biały Bór! (2013) – Marek Szewczyk [www.hipologika.pl] [2025/04/24].

Autor wpisu: Mieczysław Zagor | Aktualizowano: 2025/04/23


Jacek Daniluk zginął śmiercią tragiczną 6 września 1986 roku w Poznaniu.
Został pochowany na Cmentarzu Komunalnym w Kwidzynie, kwatera: C, rząd: 6, numer grobu: 1.



Publikacje w Polskiej Cyfrowej Bibliotece Jeździeckiej:

Kliknij poniższe zakładki, a następnie interesujący link, aby przejść do powiązanych materiałów (otworzą się na nowej karcie):

Poniżej zamieszczamy odnośniki do innych ciekawych źródeł, które nie prowadzą do naszej Biblioteki i nie mamy wpływu na wyświetlane tam treści.

Razem z hiperłączem zamieszczamy widoczny adres artykułu oraz datę kiedy odnośnik ostatni raz był przez nas sprawdzany. Linki domyślnie otwierają się w nowym oknie.



Pokrewne Legendy:

Helena i Józef Zagor

Helena Zagor, amazonka, hodowczyni, trenerka i działaczka w jeździectwie.

Józef Zagor, wszechstronny trener i zawodnik. Dwukrotny mistrz Polski i olimpijczyk. Wieloletni (1978 – 1997) dyrektor Państwowego Stada Ogierów w Kwidzynie.

Leon Kon

Trener jeździectwa, współtwórca Polskiego Związku Jeździeckiego i jego sekretarz generalny. Kawaler Krzyża Walecznych i Srebrnego Krzyża Zasługi.

Jerzy Grabowski

Jeździec, hodowca, dyrektor Stada Ogierów w Kwidzynie, trener reprezentacji Polski w WKKW na Igrzyskach Olimpijskich w Monachium 1972.

Wiesław Hartman

Srebrny drużynowy medalista IO Moskwa 1980. Wielokrotny medalista Mistrzostw Polski w skokach przez przeszkody. Instruktor jeździectwa.

Andrzej Orłoś

Olimpijczyk. Mistrz Polski w Ujeżdżeniu, Skokach i WKKW. Hodowca. Trener kadry
narodowej w skokach i olimpijskiej w WKKW. Mentor i pierwszy trener (obok Wandy
Wąsowskiej) medalisty MP w WKKW Artura Bobera.



Galeria:

Zdjęcia pochodzą ze zbiorów Mieczysława Zagora.

Mistrzostwa Polski, Jaroszówka 1986. Od lewej, srebrny medalista – Jacek Daniluk (Bakałarz, 81,2 pk.) z LKS „Nadwiślanin” Kwidzyn, złoty medalista – Piotr Piasecki (Iwan, 72,0 pk) z CWKS St. Miłosna, brązowy medalista – Artur Bober (Czubczyk, 83,8 pk) reprezentujący LKS Stragona Strzegom. Z tyłu konie, od lewej Iwan, Bakałarz, Czubczyk. Jedno z ostatnich zdjęć Jacka Daniluka wykonane kilka miesięcy przed Jego tragicznym w skutkach wypadkiem. Fot. D. Kędzierski.




Patron Honorowy: Kwidzyńskie Centrum Kultury w Kwidzynie

Główna instytucja kulturalna w Kwidzynie, której celem jest organizowanie i promowanie różnorodnych wydarzeń artystycznych oraz edukacyjnych. Działa w kilku lokalizacjach na terenie miasta, oferując mieszkańcom i gościom szeroki wachlarz atrakcji

Patron Honorowy: Sebastian Kasztelan, polski działacz samorządowy, od 2024 burmistrz Kwidzyna

Mecenas:

Wspomóż projekt PLPJ, zostań Mecenasem Legendy SO Kwidzyn i LKS „Nadwiślanin” Kwidzyn



Stado Ogierów w Kwidzynie zostało założone przez Fryderyka II Wielkiego w 1788r. Początkowo przez ponad 100 lat było zlokalizowane w mieście w pobliżu zamku. Przez długie dziesięciolecia, z przerwą w czasie wojny napoleońskiej, jego zadaniem było zaopatrywanie pobliskich prowincji w ogiery. Ich liczba wynosiła zwykle ponad setkę. Przykładowo w 1898 roku było 115 ogierów półkrwi rozdzielonych na 86 stacji.

W związku z niepraktycznym usytuowaniem, w 1910r., przeniesiono Stado na przedmieście w pobliżu terenów leśnych, gdzie przez kilka lat budowano ośrodek z prawdziwego zdarzenia. Trzy potężne stajnie, kryta ujeżdżalnia, wieża z wiatrakiem, osiedle mieszkaniowe dla pracowników, tworzyły bajeczne miasteczko do dzisiaj budzące zachwyt odwiedzających. Teren działalności Stada obejmował dawne powiaty: Kwidzyn, Susz, Malbork, Elbląg, Sztum, Ostróda, Nidzica, Szczytno, Olsztyn.

W 1944r wycofujący się Niemcy ewakuowali Stado. Działalność powojenną rozpoczęło Stado w maju 1946roku. Pierwsze 14 ogierów pochodziło z zakupu UNRRA (Administracja Narodów Zjednoczonych do spraw Pomocy i Odbudowy). Jesienią 1950r. rozpoczął działalność ZT (Zakład Treningowy) dla młodych ogierów jako ośrodek sprawdzający ich przydatność użytkową. W okresie od 1951 do 60 roku w ZT przeszło roczny cykl treningowy 107 ogierów zimnokrwistych, w w tym 13 typu sztumskiego.

W 1972r. została zakończona działalność hodowlana Stada. Zlikwidowano ogiery punktowe. Pozostawiono jedynie Zakład Treningowy dla 3-latków oraz grupę ogierów przeznaczoną do dalszego treningu sportowego. W czerwcu 1998r. decyzją Agencji Własności Rolnej Skarbu Państwa przyłączono Stado kwidzyńskie do Stada w Starogardzie Gdańskim. Funkcjonowało pod nazwą Stado Ogierów Skarbu Państwa – Zakład Treningowy Kwidzyn.

W kwietniu 1999r. powołano ponownie Stado Ogierów Skarbu Państwa Kwidzyn. W tym też roku AWRSP podjęła decyzję o sprywatyzowaniu przedsiębiorstwa. W grudniu odbyła się ostatnia próba dzielności dla ogierów w formie testu studniowego, po której zlikwidowano Zakład Treningowy.

Pierwszym powojennym dyrektorem Stada był w latach 1946-1950 mgr inż. Adam Sosnowski. Następnie w latach pięćdziesiątych funkcję tą pełnili: Kajetan Nowosielski (1950-1951), Jan Andraszek (1951-1955), inż. Zbigniew Wierzbicki (1955-1956), Ludwik Stawiński (1956-1962). Przez ponad 12 lat stanowisko to obejmował od 1963r. do tragicznej śmierci w 1975r. mgr inż. Jerzy Grabowski. W latach 1975-1978 dyrektorem był rozpoczynający wówczas karierę zawodniczą w ujeżdżeniu mgr inż. Bogusław Misztal, a od 1978 do 1997 mgr inż. Józef Zagor. Następnie administrował Stadem w latach 1997-2000 mgr Jacek Kowerski. Ostatnim administratorem w latach 2000-2001 była Pani mgr inż. Marta Głuchowska.

Zakład Treningowy jako pierwszy prowadził krótko (1950-1952) przedwojenny oficer II Pułku Szwoleżerów ppłk Mieczysław Nesterowicz. W latach 1952-1960 kierownikiem ZT był wybitny szkoleniowiec i dusza ówczesnego jeździectwa polskiego mjr Leon Kon. Po odejściu do Racotu w 1960 r. stanowisko przejął jego uczeń – inż. Andrzej Orłoś. Następnie kierowali Zakładem Józef Mioduszewski (1970-1972) oraz późniejszy dyrektor Stada Ogierów w Białce, inż. Andrzej Guziuk (1972-1979). Od 1979-1997 pracę w ZT prowadził lek. wet. Adam Jończyk, potem Konstanty Fras, Tomasz Dziurkowski, Jacek Kowerski, Marta Głuchowska.

Wybitną osobowością, która przyczyniła się do wysokiego poziomu jeździectwa w Kwidzynie był przedwojenny instruktor grudziądzkiego Centrum Wyszkolenia Kawalerii – mjr Leon Kon. Pracę szkoleniową prowadził z niezwykłą fachowością i dokładnością. Był punktualny. Według jego przemieszczania się po Stadzie można było regulować zegarek. Harmonogram dnia miał ściśle zaplanowany. Major Kon był jednym z współzałożycieli i czołowym działaczem Polskiego Związku Jeździeckiego (PZJ) oraz sędzią głównym większości zawodów w kraju. Został trenerem powołanej w 1952r. Sekcji Jeździeckiej należącej do LKS „Ogniwo”.

Pierwszymi członkami Sekcji byli pracownicy Stada. W 1964r. sekcja ta została włączona do LKS „Nadwiślanin”. Przez szereg lat Stado było podporą sportu jeździeckiego. Organizowano zawody konne łącznie z Mistrzostwami Polski, zgrupowania szkoleniowe kadry narodowej, gdyż był to ośrodek przygotowań olimpijskich. Wielu zawodników reprezentowało barwy kwidzyńskiego klubu na hipodromach w kraju i zagranicy, startując w ME i Igrzyskach Olimpijskich.

Nie sposób wymienić w tym artykule wszystkich jeźdźców, którzy odnosili sukcesy i zdobyli ponad sto medali w trzech w dyscyplinach jeździeckich. W kwietniu 2001r. Stado Ogierów Skarbu Państwa zostało zlikwidowane, a obiekt został przekazany Gminie Miejskiej – Kwidzyn.

Źródło: www.milosna.kwidzyn.pl [2025/04/08]

***

W Kwidzynie nigdy nie było stadniny koni. To co potocznie określało się jako „Stadnina na Miłosnej” w języku fachowym nazywało się Stadem Ogierów. Takie właśnie stado założono w Kwidzynie w 1788 roku. Ulokowano je na podzamczu zespołu zamkowo–katedralnego w Kwidzynie, w miejscu, gdzie teraz mamy teatr. Budynki stajenne nie zachowały się. Przetrwał tylko budynek krytej ujeżdżalni, w którym dzisiaj jest restauracja „Miła”. Stado funkcjonowało tam przez ponad 100 lat, jednak z uwagi na mały obszar, jaki zajmowało, przebudowa i unowocześnienie były niemożliwe. W 1910 roku stado zaczyna funkcjonować na Miłosnej…

Źródło: „Miłosna miasteczko koniarzy” (2010) – Mieczysław Zagor

Autor wpisu: mgr inż. Mieczysław Zagor | Aktualizowano: 2025/04/08



Publikacje w Polskiej Cyfrowej Bibliotece Jeździeckiej:

Kliknij poniższe zakładki, a następnie interesujący link, aby przejść do powiązanych materiałów (otworzą się na nowej karcie):

„Stado Ogierów i 'Nadwiślanin’ Kwidzyn” (2025)

„Rzuć serce za przeszkodę” (2022) – Mieczysław Zagor

Stado Ogierów Miłosna (2021) | FILM

Krople Historii 2010-18

„Koń-iskra” (2000) – Mieczysław Zagor

„Rozwój sportu jeździeckiego przy Stadzie Ogierów w Kwidzynie” (1996) – Mieczysław Zagor

„Pierwszy okres działalności Stada Ogierów w Kwidzynie (1788-1944)” (1996) – Mieczysław Zagor

„Krótka charakterystyka wybitnych koni sportowych i użytkowych w ośrodku kwidzyńskim” (1996) – Mieczysław Zagor

„Stado Ogierów w Kwidzynie po II wojnie światowej” (1996) – Mieczysław Zagor

„Charakterystyka osiągnięć jeźdźców kwidzyńskich w Mistrzostwach Polski” (1996) – Mieczysław Zagor

„Moja kronika – Kwidzyn 1788-1995 cz. I” (1996) – Mieczysław Zagor

„Moja kronika – Kwidzyn 1788-1995 cz. II” (1996) – Mieczysław Zagor

„Moja kronika – Kwidzyn 1788-1995 cz. III” (1996) – Mieczysław Zagor

„Trzy incydenty” (1992) – Mieczysław Zagor

„Jeźdźcy i konie – Helios” (1991) – Helena Zagor

„Mistrzostwa Polski WKKW Juniorów Kwidzyn” (1988) – Artur Bober

„40 lat działalności Państwowego Stada Ogierów w Kwidzynie” (1986) – Adam Jończyk

„Jacek Daniluk już nie wystartuje” (1986) – Janina i Zygmunt Krukowscy, Helena Zagor

„Jubileuszowe XXV Mistrzostwa Polski WKKW w Kwidzynie” (1976) – Wojciech Mickunas


Odnośniki do innych źródeł:

Poniżej zamieszczamy odnośniki do innych ciekawych źródeł, które nie prowadzą do naszej Biblioteki i nie mamy wpływu na wyświetlane tam treści.

Razem z hiperłączem zamieszczamy widoczny adres artykułu oraz datę kiedy odnośnik ostatni raz był przez nas sprawdzany. Linki domyślnie otwierają się w nowym oknie.



Pokrewne Legendy:

Jacek Daniluk

Jeździec specjalizujący się w WKKW, olimpijczyk z Moskwy 1980. Brązowy medal druż. w WKKW na mistrzostwach Europy (1977). Dwukrotny wicemistrz Polski (1985, 1986).

Leon Kon

Trener jeździectwa, współtwórca Polskiego Związku Jeździeckiego i jego sekretarz generalny. Kawaler Krzyża Walecznych i Srebrnego Krzyża Zasługi.

Jerzy Grabowski

Jeździec, hodowca, dyrektor Stada Ogierów w Kwidzynie, trener reprezentacji Polski w WKKW na Igrzyskach Olimpijskich w Monachium 1972.

NORTON (EFFORT-NEKANDA)

Srebro drużynowo i 6 miejsce indywidualnie na Igrzyskach Olimpijskich w Moskwie w 1980 roku to największe sukcesy Nortona dosiadanego przez Wiesława Hartmana.

Wiesław Hartman

Srebrny drużynowy medalista IO Moskwa 1980. Wielokrotny medalista Mistrzostw Polski w skokach przez przeszkody. Instruktor jeździectwa.

Andrzej Orłoś

Olimpijczyk. Mistrz Polski w Ujeżdżeniu, Skokach i WKKW. Hodowca. Trener kadry
narodowej w skokach i olimpijskiej w WKKW. Mentor i pierwszy trener (obok Wandy
Wąsowskiej) medalisty MP w WKKW Artura Bobera.



Galeria:

Załoga Państwowego Stada Ogierów w Kwidzynie. Rok 1986.
Od lewej w pierwszym rzędzie siedzą: Zygmunt Klein – koniuszy PSO, Ryszard Wojnarowicz – magazynier, Adam Jończyk – kierownik ZT, Helena Zagor – gł. specjalista ds. sportu, Józef Zagor – dyrektor PSO, Cecylia Czarnowska – główna księgowa, Sabina Tutaj – st. księgowa, Konstanty Fras – st. specjalista, Wacław Książek – koniuszy ZT. W drugim rzędzie stoją: masztalerze – Jerzy Szalczewski, Franciszek Bogusz i Wacław Ciok, Jan Zięciak – ujeżdżacz ZT, Tadeusz Kogut -masztalerz, Jacek Daniluk – ujeżdżacz i sportowiec, Werner Goik – ujeżdżacz ZT, Józef Olszta – ujeżdżacz ZT, masztalerze Karol Gałecki i Szczepan Jedowski, a między nimi Paweł Kopyczyński – rymarz. W trzecim rzędzie stoją: masztalerze Stanisław Bogusz i Jerzy Szczodrowski, Benedykt Jaroszewski – stolarz, Bernard Kościeński -kierowca, Rajmund Kąkolewski – stolarz, Józef Biedrzycki – podkuwacz, Bronisław Lisewski – podkuwacz, Zygfryd Bednarski – konserwator, Józef Nemitz – stolarz, Roman Andrzejewski – podkuwacz. W czwartym rzędzie stoją: ujeżdżacze ZT – Rajmund Majowski, Andrzej Słowiński i Jarosław Kubiak, Marian Strzelczyk -podkoniuszy PSO, Wiesław Hartman – ujeżdżacz i sportowiec, ujeżdżacze ZT Adam Adamczyk i Kazimierz Szalczewski.




Patron honorowy: Polski Związek Jeździecki

Polski Związek Jeździecki (PZJ), jest jedyną oficjalną polską organizacją jeździecką uznaną przez PKOL oraz MKOL należącą równocześnie do grona ponad 140 narodowych organizacji jeździeckich stowarzyszonych w FEI – Międzynarodowej Federacji Jeździeckiej [www.pzj.pl].



Jeździec, trener, hodowca, dyr. SK Nowielice. Srebrny medal IO Moskwa 1980 (Szampan), srebrny medal MP w Skokach 1977, Drzonków (Zygzak), brązowy medal MP WKKW, Biały Bór 1977 (Tropik).

______________________________________________________________


Jeździec Janusz Bobik po maturze w Liceum Ogólnokształcącym imienia Bolesława Chrobrego w Gryficach rozpoczął studia w Akademii Rolniczej w Szczecinie.

Przez cały czas trenował konie, startował, zdobywał medale w Mistrzostwach Polski i srebrny medal w Igrzyskach Olimpijskich w Moskwie w 1980 roku Był jeźdźcem wszechstronnym, w Skokach przez Przeszkody i w Wszechstronnym Konkursie Konia Wierzchowego.

Ponieważ był jeźdźcem dobrym, zapraszano go do jeżdżenia koni w Anglii, Finlandii. Do Anglii zaprosił go w 1977 roku David Broome, mistrz świata. Wykorzystał w tym celu studencką, półroczną praktykę. Jeździł również u Barbary Hammond.

Trenował młode konie, występował w różnych zawodach. Był jedynym Polakiem, który pojechał w Badminton, końskim Wimbledonie. Podczas pobytu w Anglii zebrał materiał wykorzystany w pracy magisterskiej, w której porównywał trening koni Wszechstronnego Konkursu Konia Wierzchowego w Anglii i Polsce.

Sam startował jednego dnia na czterech koniach. Do południa na dwóch i po południu, na innej imprezie, o sto kilometrów w innym miejscu, też na dwóch. Tam też zastanawiał się, skąd ludzie mają dość pieniędzy, by uczestniczyć w zawodach i je oglądać. W Anglii pełne trybuny widzów, w Polsce przerażająca pustka. Ogromna różnica w kulturze życia i bycia. Tak samo w Finlandii. Był tam dwa razy, zimą i w lecie.

(…)

W 1979 roku odbywa staż zawodowy po studiach w Stadninie Koni Nowielice. Zaczął w niej pracować, jako zootechnik, hodowca, główny hodowca, zastępca dyrektora, swojego ojca, i od 1998 roku prezes Zarządu Stadniny Koni w Nowielicach, będącej jednoosobową spółką Skarbu Państwa. Przez te lata jeździ konno, startuje w zawodach, w Mistrzostwach Polski, Mistrzostwach Europy, w Grand Prix CSIO w Akwizgranie w 1983 roku, zajmuje ze swoim koniem Szampanem trzynaste miejsce. W tych latach jest też trenerem w klubie Dragon i podejmuje obowiązki trenera kadry narodowej. Przed Igrzyskami Olimpijskimi w Barcelonie w 1992 roku podjął się przygotowania zawodników Wszechstronnego Konkursu Konia Wierzchowego. Były to trudne przygotowania. Konie przeciętne, brak pieniędzy. Do Barcelony pojechali, po wspólnych treningach w Białym Borze, Piotr Piasecki na Igreku, Jacek Krukowski na Ibisie, Bogusław Jarecki na Fancie, Arkadiusz Bachur na Chutorze, Rafał Choynowski na Drezdenie. Na 26 zespołów zajęli dziewiąte miejsce.

(…)

Autor: Witold Duński
Źródło: „Janusz Bobik” (2012) – Witold Duński

Wpis aktualizowano: 02.05.2024



Publikacje w Polskiej Cyfrowej Bibliotece Jeździeckiej:

Kliknij poniższe linki, aby przejść do powiązanych materiałów w Polskiej Cyfrowej Bibliotece Jeździeckiej (otworzą się na nowej karcie):

„Janusz Bobik” (2012) – Witold Duński

„40 lat hodowli koni w PSK Nowielice” (1989) – R. Pikuła, J. Bobik

„Brawa dla Kowalczyka” (1980) – Zbigniew Kossek

„XXII Igrzyska Olimpijskie Moskwa” (1980) – Eryk Brabec

IO Moskwa 1980 – Puchar Narodów i Grand Prix [RU]| FILM


Pokrewne Legendy:

Marian Kozicki

Srebrny medalista z IO Moskwa 1980. Czterokrotny uczestnik Igrzysk Olimpijskich. Złoty, srebrny (2x) i brązowy (2x) medalista MP w skokach przez przeszkody.

Czytaj więcej…

Jan Kowalczyk

Syn ziemi cieszyńskiej, żołnierz, sportowiec, największy talent w historii polskiego jeździectwa. Mistrz i wicemistrz olimpijski IO Moskwa 1980.

Czytaj więcej…


Galeria:

Hodowca: Stadnina Koni Golejewko
Mecenasi:  Wspomóż projekt PLPJ, zostań Mecenasem Legendy Nortona [www.boberteam.pl/projekty-edukacyjne]

Srebro drużynowo i 6 miejsce indywidualnie na Igrzyskach Olimpijskich w Moskwie w 1980 roku to największe sukcesy Nortona dosiadanego przez Wiesława Hartmana.

______________________________________________________________

Wałach NORTON c.gn. ur. 1969 (Effort / Nekanda / Good Bye) hod. SK Golejewko

Biegał (w treningu Andrzeja Walickiego) trzy sezony (2-4 letnim) 21 razy, wygrywając trzykrotnie. Ponadto był 3xII, 7xIII i 2xIV. Srebro drużynowo i 6 miejsce indywidualnie na Igrzyskach Olimpijskich w Moskwie w 1980 roku oraz 6 miejsce w Wielkiej Nagrodzie Aachen 1981 r. to największe sukcesy Nortona dosiadanego przez Wiesława Hartmana.

Dwukrotnie para ta startowała w Mistrzostwach Europy (1979 i 1983), 16 razy na CSIO i 11 razy na CSI. W Mistrzostwach Polski w skokach przez przeszkody rywalizowali 6 razy, zajmując miejsca: 3xII (1976, 1978, 1980), 1xIII (1983), 1xIV (1979), 1xV (1977).

W Pucharze Narodów Norton był zawsze pewnym koniem do składu – startował 16 razy, nie licząc ME i IO.

Matka Nortona jest jednocześnie trzecią matką NIEWIAŻY, a zarówno jego ojciec, jak i ojciec matki dały dzielne sportowo potomstwo.

Autor wpisu: Paweł Gocłowski


Polska Cyfrowa Biblioteka Jeździecka:

Kliknij poniższe linki, aby przejść do powiązanych materiałów w Polskiej Cyfrowej Bibliotece Jeździeckiej (otworzą się na nowej karcie):

Publikacje

„Norton” (2021) – tylkoskoki.pl

„Norton” (1985) – Helena i Józef Zagor

„Polacy w Pucharach Narodów, 1923-1982” (1982) – Witold Domański

Filmy

Stado Ogierów Miłosna (2021) | FILM


Galeria:


Patron honorowy: Polski Komitet Olimpijski

Polski Komitet Olimpijski (PKOl) jest autonomicznym, ogólnopolskim stowarzyszeniem Związków i Organizacji sportowych z siedzibą w Warszawie (kliknij aby przejść na stronę Patrona Honorowego). [www.olimpijski.pl]

Patron honorowy: Polski Związek Jeździecki

Polski Związek Jeździecki (PZJ), jest jedyną oficjalną polską organizacją jeździecką uznaną przez PKOL oraz MKOL należącą równocześnie do grona ponad 140 narodowych organizacji jeździeckich stowarzyszonych w FEI – Międzynarodowej Federacji Jeździeckiej [www.pzj.pl].

Mecenas: Wspomóż projekt PLPJ, zostań Mecenasem Legendy XXII letnich Igrzysk Olimpijskich – Moskwa, 1980 [www.boberteam.pl/projekty-edukacyjne]


______________________________________________________________
29 lipca 1980 – srebrny medal drużynowy w IO Moskwa 1980.
3 sierpnia 1980 – złoty medal olimpijski Jan Kowalczyk na Artemorze.
______________________________________________________________

Jeźdźcy specjalizujący się w konkurencji skoków przez przeszkody w okresie powojennym nie mieli szczęścia do olimpiad. Najpierw jeździectwo polskie odbudowywało się po zniszczeniach wojennych, kiedy to nasi konkurenci startowali i zdobywali medale na różnych olimpiadach. Nie powiodły się starty na IO w Meksyku — 1968 i Monachium — 1972. Starty te pokazały jednak, że mamy ciągle jeszcze za mało wyróżniających się koni, mimo że kilka z nich zaprezentowało się w Monachium z jak najlepszej strony, sławiąc hodowlę polską, ale to jeszcze nie wystarczało do zajęcia medalowego miejsca.

Do Montrealu w 1976 r. z uwagi na ogromne koszty i brak wyrównanego zespołu z góry założono, że przygotowywać się będą jeźdźcy w konkurencji WKKW i indywidualnie Jan Kowalczyk, któremu udostępniono najlepsze konie. Badania krwi koni na piroplazmozę ostatecznie przekreśliły start ekipy WKKW i Jana Kowalczyka indywidualnie w skokach.

W przygotowaniach do Igrzysk Olimpijskich Moskwa 1980 zrobiono ten sam błąd co poprzednimi laty, zaczęto przygotowywać się zbyt późno. W 1978 r. zorganizowano zgrupowanie w PSO Łąck, które prowadzili trenerzy Marian Kowalczyk i inż. Krzysztof Koziarowski pod kierownictwem trenera mgr. inż. Władysława Byszewskiego. Zgrupowanie przeplatane startami w zawodach w kraju i za granicą trwało zaledwie 2 miesiące. W 1979 r. kontynuowano w PSO Łąck zgrupowanie, które poprowadził mgr Byszewski z inż. Koziarowskim. Niestety, z uwagi na zajęcia służbowe w ZHiOZ w Warszawie, mgr Byszewski nie mógł się całkowicie poświęcić treningom. Zgrupowanie to, trwające (zgodnie z planem) trzy miesiące, przeplatane było różnymi startami w zawodach. (…)

Czytaj więcej… (po kliknięciu przejdziesz do Polskiej Cyfrowej Biblioteki Jeździeckiej)

Autor: Eryk Brabec
źródło: czasopismo Koń Polski, 1980

Wpis aktualizowano: 26.08.2024


Skład polskiej reprezentacji jeździeckiej na igrzyskach olimpijskich w Moskwie 1980 r:

Skoki przez przeszkody (srebrny medal drużynowy)WKKW (ekipa zdekompletowana)Ujeżdżenie (4. miejsce druż.)
chor. sztab. Jan KowalczykArtemor
[1. miejsce ind. – złoty medal olimpijski]
Mirosław Szłapka – Erywań
[6. miejsce ind.]
Józef Zagor – Helios
[10. miejsce ind.]
Wiesław HartmanNorton
[6. miejsce ind.]
Jacek Wierzchowiecki – Bastion
[13. miejsce ind.]
Elżbieta Morciniec – Sum
[13. miejsce ind.]
Marian KozickiBremen
[8. miejsce ind.]
Jacek Daniliuk – Len
[nie ukończył]
Wanda Wąsowska – Damazy
[14. miejsce ind.]
Janusz BobikSzampan
[startował tylko w Pucharze Narodów]
Stanisław Jasiński – Hangar
[nie ukończył]
Bogusław Misztal (rezerwowy)
Bogdan Sas-Jaworski – Bremen (rezerwowy)Anna Kuczyńska (rezerwowy)

Trenerem polskich jeźdźców biorących udział w Olimpiadzie w Moskwie, był Marian Kowalczyk (skoki) oraz Andrzej Orłoś (WKKW). Na szefa ekipy wyznaczony został Marcin Szczypiorski.

Publikacje w Polskiej Cyfrowej Bibliotece Jeździeckiej:

Kliknij poniższe linki, aby przejść do powiązanych materiałów w Polskiej Cyfrowej Bibliotece Jeździeckiej (otworzą się na nowej karcie):

„Encyklopedia Mariana Kowalczyka” (2022) – Paulina Kucharska

„Norton” (2021) – tylkoskoki.pl

„Nie żyje 'cała historia polskiego jeździectwa'” [link] (2020) – D. Urbanowicz

“Sport jeździecki w Polsce… (1945-1989)” (2013) – Renata Urban

„O olimpijskich bohaterach” (2012) – Marek Szewczyk, Jerzy Fedorski

„Wiesław Hartman (1950-2021)” (2012) – olimpijski.pl

“Marian Kowalczyk” (2012) – Witold Duński

„Wiesław Hartman” (2012) – Witold Duński

„Artemor” (1985) – Marek Szewczyk

„Wspomnienie o Bremenie” (1985) – Bohdan Sas-Jaworski

„Polacy w Pucharach Narodów, 1923-1982” (1982) – Witold Domański

„Brawa dla Kowalczyka” (1980) – Zbigniew Kossek

„Konkurencja WKKW na Igrzyskach Olimpijskich, Moskwa 1980” (1980) – Marcin Szczypiorski

“WKKW na Olimpiadzie w Moskwie” (1980) – Andrzej Orłoś

„XXII Igrzyska Olimpijskie Moskwa” (1980) – Eryk Brabec

„Jan Kowalczyk i Artemor” (1980) – Antoni Święcicki

IO Moskwa 1980 – Puchar Narodów i Grand Prix [RU]| FILM

Jan Kowalczyk – Artemor – IO Moskwa 1980 | FILM

Moskwa 1980 – Jan Kowalczyk – Wywiad | FILM


Pokrewne Legendy:

Jan Kowalczyk

Syn ziemi cieszyńskiej, żołnierz, sportowiec, największy talent w historii polskiego jeździectwa. Mistrz i wicemistrz olimpijski IO Moskwa 1980.

Czytaj więcej…


Galeria: