Urodził się 4 lutego 1866 w Warszawie.

Malarz targany serdeczną męką, opluwany przez krytykę, wyszydzany przez „szanowną” publiczność, szedł szybko ku ciemności wiekuistej ten, który darł się do świata, który chciał w dziełach swych uwięzić światło. Ogromny talent, szlachetny charakter.

Władysław Podkowiński obok Józefa Pankiewicza należy do prekursorów polskiego malarstwa, które korzystało z założeń francuskiego impresjonizmu. W 1889 roku obaj artyści odwiedzili Paryż, gdzie wspólnie podziwiali wystawę Paula Cezanne’a i Claude’a Moneta.

Po powrocie do prowincjonalnej wówczas Warszawy kontrastującej w nastrojach z pełnym życia Paryżem obaj malarze podjęli próbę eksperymentów impresjonistycznych wykorzystując swoje paryskie doświadczenia.

Pokaz w 1890 roku w warszawskiej galerii – w Salonie Krywulta wywołał burzę protestów i negatywnych komentarzy. Krytyka artystyczna pisała: Widziałem jeno grubo kładzione plamy żółte, ultramarynowe, pomieszane w bezładny chaos (…) Pytaliśmy całkiem poważnie, azali do okulisty posłać mamy samych siebie czy też twórców niezapomnianych fantazji impresjonistycznych.

Źródło: „Władysław Podkowiński, Szał” (2020) – Urszula Kozakowska Zaucha