Witold Duński

27 lipca 2025 roku zmarł pisarz, publicysta, dziennikarz – Witold Duński (1932-1925).

Absolwent Wydziału Społeczno-Filozoficznego i Filologii Polskiej Uniwersytetu Warszawskiego.

Pracował w redakcjach „Po prostu”, „Głos Wybrzeża”, „Nowa Wieś”, „Przegląd Sportowy”, „Świat”, „Sportowiec”, „Interpress”, „Wiadomości Sportowe”, „Express Wieczorny”, „Przegląd Tygodniowy”.

Trzykrotnie nagrodzony „Złotym Piórem Stowarzyszenia Dziennikarzy Polskich”.

Swoim dziennikarstwem dorobił się tysiąca wrogów. Za redagowanie, przez piętnaście lat, magazynu ilustrowanego Sportowiec, został w 1984 roku wyrzucony z pracy za to, że sprzeciwił się bojkotowi Igrzysk Olimpijskich w Los Angeles 1984. Jego felieton Wielki Piątek, zatrzymany przez sekretarza KC PZPR, razem z całym nakładem 240 tysięcy egzemplarzy Sportowca poszedł na przemiał. Kilkanaście numerów uratowali drukarze Solidarności z ulicy Okopowej.

Tworzył reportaże sportowe, społeczne, polityczne, historyczne z nieposkromioną pasją. Cenzorzy z ulicy Mysiej w Warszawie mieli z nim kłopoty.

Za artykuł z Igrzysk Paraolimpijskich w Arnhem 1980, na które poleciał razem z profesorem Marianem Weissem – „Namiot pełen nieszczęścia”, przedrukowany w Sternie niemieckim i rosyjskiej „Fiskulturze” i „Sporcie” (pismach o dwumilionowym nakładzie), otrzymał specjalną nagrodę w Polsce.

W swojej ostatniej redakcji Expressie Wieczornym–Kulisach wędrował w latach 1987-1990 po Ukrainie, Białorusi i pisał reportaże – Polskie Termopile czyli o bohaterskich żołnierzach 1920 roku, którzy padli co do jednego pod Dytiatynem za Haliczem na południe Lwowa. Ich prochy są w pomniku Nieznanego Żołnierza na Placu Marszałka Józefa Piłsudskiego w Warszawie. O Defiladzie w dniu 22 września 1939 roku żołnierzy Wehrmachtu i Armii Czerwonej w Brześciu nad Bugiem. Razem z dziennikarzem Polskiej Agencji Prasowej Waldemarem Siwińskim szukał i znalazł w Charkowie grób zamordowanych przez katów ministerstwa Spraw Wewnętrznych Związku Socjalistycznych Republik Radzieckich w 1940 roku polskich oficerów z obozu w Starobielsku.

Napisał książki: „Twarzą do ziemi”, „Cnoty i błędy”, „Talerz truskawek”, „Ucieczka w życie”, „Zamiatanie warkoczem”.

Po stworzeniu „Od Paryża 1924 do Sydney 2000 i Aten 2004 – Ilustrowanej Encyklopedii Polskich Medalistów Olimpijskich i Paraolimpijskich”, powstało „Konno Po Sławę – Leksykon Jeździectwa Polskiego”. Za Jego zgodą i dzięki Jego przyjaźni, Projekt Legendy Polskiego Jeździectwa zyskał swojego mentora i świetnego autora.

„Osobista, Ilustrowana Encyklopedia Polskich Medalistów Olimpijskich i Paraolimpijskich – Od Paryża 1924 do Aten 2004”, jest jedyną tego rodzaju publikacją na świecie. Została wprowadzona do biblioteki Kongresu Stanów Zjednoczonych w Waszyngtonie.

Do końca życia był ciekawy świata oraz związanej z nim historii polskiego jeździectwa i kawalerii.