Dionizy Trzeciak

Dionizy Trzeciak z Semetycz, hodowca koni małopolskich i arabskich, które w kręgach oficerów kawalerii cieszyły się największym wzięciem.

______________________________________________________________

Pan Dionizy Trzeciak, późniejszy fundator słynnego „taurowskiego stada”, urodził się, wzrósł i wychował w sferach miłośników orientalnych koni i od dziecka też zapalał się do ich wychowu.

Z jego lat najmłodszych opowiadają o nim, że kiedy niańka, w nieobecności rodziców, nie mogła sobie dać rady z maleńkim, za mamą stęsknionym i rozgrymaszonym „Dyziem“, to w niebogłosy wrzeszczącego i gorączkowo rzucającego się chłopca wynosiła z pokoju dziecinnego wprost do stajni i tam na najładniejszego konia sadzała, — a wtedy mały Dyzio, czy to we dnie, czy też w nocy, zapominał o mamie i o płaczu, rozpromieniał się i przestawał od razu grymasić.

Kiedy chodził do szkół w Tarnopolu, uczył się tam pilnie i był uczniem wzorowym, — bo miał wrodzone i przez rodziców głęboko wszczepione zrozumienie obowiązkowej pracy. Nie lubił tylko geometrii, bo tego rodzaju sucha nauka nie odpowiadała jego żywemu temperamentowi i podczas tych lekcji, nie uważając na nudne wykłady profesora, zwykł był między trójkątami, trapezami, lub też deltoidami rysować w zeszycie główki koni szlachetnych, marząc o tym, aby dorósłszy, przyjść z czasem w posiadanie bodaj jednego konia czystej krwi wschodniej.

W roku 1852 ziszczają się wreszcie jego marzenia, bo w tym czasie hr. Juliusz Dzieduszycki odstępuje p. Trzeciakowi trzy klacze czystej krwi orientalnej, a mianowicie: „Żulemę“, „Kokietkę i „Nelisonkę”, oraz jarczowieckiego, siwego „Stępa”, do których to koni dokupił jeszcze p. Trzeciak trzy klacze wysokiej krwi wschodniej i to: „Helegę“ i „Tetis“ w brzeżańskim stadzie hr. Aleksandra Potockiego i „Maruchę“ w stadzie pp. Cikowskich, dawnych właścicieli Slobody w pow. brzeżańskim, Złotnik.

Autor: Stefan Bojanowski

Źródło: “Stado w Taurowie” (1906) – Stefan Bojanowski