Wpisy

Jerzy Grabowski

PUBLIKACJE W PCBJ

POKREWNE LEGENDY

GALERIA ZDJĘĆ

Jeździec, hodowca, dyrektor Stada Ogierów w Kwidzynie, trener reprezentacji Polski w WKKW na Igrzyskach Olimpijskich w Monachium 1972.

______________________________________________________________

W historii polskiego jeździectwa Jerzy Grabowski zapisał się przede wszystkim jako trener kadry WKKW w latach 60 – tych i 70 – tych ubiegłego wieku. Wszystkim, którzy go pamiętają, kojarzy się z nieodłączną fajką i zapachem szlachetnego tytoniu. Był jednym z tych, którzy w czasach siermiężnego PRL-u wyróżniali się swoim oryginalnym wizerunkiem i otwartym umysłem. Ale zacznijmy od początku…

Nasz bohater urodził się 19 stycznia 1928 roku w Abramowiczach (województwo lubelskie). W jego życiu zawsze były konie. Ojciec, Janusz Grabowski hodował te szlachetne czworonogi z myślą o kawalerii. Mieliśmy wówczas najlepszą na świecie, słynącą z „Cudu nad Wisłą”.

Jerzy Grabowski wkraczał w dorosłość tuż po drugiej wojnie światowej. O jego przyszłości miał zadecydować list matki skierowany do Stanisława Hay’a, dyrektora Państwowego Stada Ogierów w Sierakowie. W liście tym pani Zofia Grabowska zawiadamiała o śmierci męża i polecała swojego syna na praktykę do Sierakowa. Stanisław Hay i Janusz Grabowski byli przyjaciółmi, w okresie międzywojennym studiowali na tym samym roku w Szkole Głównej Gospodarstwa Wiejskiego w Warszawie.

W Sierakowie młody praktykant poznał Krysię – inteligentną i atrakcyjną córkę dyrektora. Bliskie relacje między rodzinami Hay’ów i Grabowskich zacieśniły się jeszcze bardziej w 1952 roku, gdy Krystyna i Jerzy wzięli ślub. Owocami tego związku było dwoje dzieci: Małgorzata oraz Janusz (dziedziczący imię po dziadku).

W swojej drodze zawodowej, po ukończeniu studiów na wydziale rolniczym Uniwersytetu Poznańskiego, młody magister inżynier Jerzy Grabowski pracował w różnych jednostkach państwowej hodowli koni (od 1951 r. asystent dyrektora w stadninie koni w Posadowie, od 1952 r. zastępca dyrektora w stadzie ogierów w Gnieźnie, od 1962 r. zastępca kierownika Działu Selekcji na Służewcu, od 1963 r. dyrektor stada ogierów w Kwidzynie).

(…)

Autor: Mieczysław Zagor

Całą publikację i inne źródła znajdziesz w Polskiej Cyfrowej Bibliotece Jeździeckiej (kliknij)

Poniżej znajdziesz linki do powiązanych materiałów w Polskiej Cyfrowej Bibliotece Jeździeckiej.

Powrót do listy

Wpis aktualizowano: 14.05.2024

Jerzy Grabowski tragicznie zmarł 5 maja 1975 roku w wieku 47 lat.
Pochowany został na Cmentarzu św. Piotra i Pawła w Gnieźnie (sektor 1, nr rzędu 3, nr grobu 2).

Publikacje w Polskiej Cyfrowej Bibliotece Jeździeckiej:

Kliknij poniższe linki, aby przejść do powiązanych materiałów w Polskiej Cyfrowej Bibliotece Jeździeckiej (otworzą się na nowej karcie):

“Jerzy Grabowski” (2023) – Mieczysław Zagor

“Wszechstronny Konkurs Konia Wierzchowego” (2013) – Renata Urban

“Jerzy Grabowski i pierwszy kurs instruktorów jeździectwa” (2013) – Renata Urban

“Jerzy Grabowski” (2012) – Witold Duński

„Historia jeździectwa, cz. XIX” (1996) – Witold Domański

„Polacy w Pucharach Narodów, 1923-1982” (1982) – Witold Domański

“Jerzy Grabowski nie żyje” (1975) – Władysław Byszewski

“Czy zmiana warty w światowym WKKW” (1975) – Jerzy Grabowski

“Problemy produkcji koni wyczynowych w Polsce” (1974) – Władysław Byszewski, Jerzy Grabowski

„Światowa czołówka w WKKW w ocenie fachowej prasy NRF” (1974) – Jerzy Grabowski

“WKKW na Olimpiadzie w Monachium” (1972) – Jerzy Grabowski

“Konie z Wielkopolski w sporcie jeździeckim” (1971) – Jerzy Grabowski

“Sukcesy polskich koni na CCI Bad Harzburg” (1967) – Jerzy Grabowski

“Warendorf — Mekka światowego jeździectwa” (1966) – Jerzy Grabowski

“Jak to było na CCIO w Moskwie” (1966) – Jerzy Grabowski

Słownik Jeździecki i Hodowlany – Lesław Kukawski

Pokrewne Legendy:

Ludzie

Wojciech Mickunas

Jeździec. Uczestnik IO (1972 Monachium, 1988 Seul – jako trener ekipy – IV miejsce), wielokrotny medalista Mistrzostw Polski, 3x uczestnik Mistrzostw Europy w WKKW. Publicysta i świetny bard.

Czytaj więcej…

Ludzie

Andrzej Orłoś

Olimpijczyk. Mistrz Polski w Ujeżdżeniu, Skokach i WKKW. Hodowca. Trener kadry
narodowej w skokach i olimpijskiej w WKKW. Mentor i pierwszy trener (obok Wandy
Wąsowskiej) medalisty MP w WKKW Artura Bobera.

Czytaj więcej…

Galeria:

Od lewej Jerzy Grabowski, w środku Jacek Wierzchowiecki, z prawej Józef Mioduszewski, hodowca, trener.
Krystyna Grabowska, żona, Jerzy Grabowski z córką Małgorzatą i synem Januszem.
Jerzy Grabowski na koniu z synem Januszem na kucu.
Fot. z archiwum Pani Małgorzaty Mikołajczak.
Jerzy Grabowski na koniu z synem Januszem na kucu. Fot. z archiwum Pani Małgorzaty Mikołajczak.
Fot. z archiwum Pani Małgorzaty Mikołajczak.
Fot. z archiwum Pani Małgorzaty Mikołajczak.
Fot. z archiwum Pani Małgorzaty Mikołajczak.
Fot. z archiwum Pani Małgorzaty Mikołajczak.
Fot. z archiwum Pani Małgorzaty Mikołajczak.
Fot. z archiwum Pani Małgorzaty Mikołajczak.
/Autor

Wojciech Mickunas

PUBLIKACJE W PCBJ

POKREWNE LEGENDY

GALERIA ZDJĘĆ

Jeździec. Uczestnik IO (1972 Monachium – luzak Paweł Wierzbicki, 1988 Seul – jako trener ekipy – IV miejsce), wielokrotny medalista Mistrzostw Polski, 3x uczestnik Mistrzostw Europy w WKKW. Publicysta i świetny bard.

______________________________________________________________

Urodzony 16 marca 1947 w Sompolnie koło Koła, syn Jana (major, ceniony trener) i Janiny Budzińskiej, absolwent I Liceum Ogólnokształcącego im. K. Marcinkowskiego w Poznaniu (1964) oraz tamtejszej Akademii Rolniczej (wydział zootechniczny, 1968) i AWF (1978), gdzie otrzymał tytuł magistra wf (specjalność sport), zawodnik (178 cm, 70 kg), specjalista w WKKW: SK Chyszów k. Tarnowa (1960-1962), Poznańskiego Ośrodka Jeździeckiego 1962-1969), LZS Racot (1970-1973) i warszawskiej (Stara Miłosna) Legii (1973-1976). Debiutował na zawodach w Łącku (1961) na klaczy Hersylia, po czym wraz z rodzicami przeniósł się do ośrodka poznańskiego na Woli, gdzie rozwinął swój talent pod kierunkiem ojca, który napisał kiedyś o swym synu, że był „odważny, wytrzymały i zręczny”.

Czołowy jeździec Polski (1965-1972) specjalizujący się w WKKW, ale startujący również w ujeżdżeniu. 2-krotny mistrz Polski w WKKW (1969, 1972), 2-krotny I wicemistrz: w ujeżdżeniu (1968), WKKW (1968) i 4-krotny II wicemistrz Polski: w WKKW (1965, 1970, 1971) i ujeżdżeniu (1969) na koniach: Zawrat, Dżemila (4 medale), Giecz i Armator. Bez powodzenia startował w ME (1967, 1969, 1973) na Dżemili, Dźwięku i Dariuszu.

Po zakończeniu kariery zawodniczej-szkoleniowiec i popularyzator jeździectwa, m.in. trener LKS Hubertus w Białym Borze (1976-1977), Sekcji Jeździeckiej WKKW Lumel Zielona Góra (z siedzibą w Drzonkowie) 1978-1983, a także trener kadry narodowej polskich wukakawistów, którzy na IO w Seulu (1988) zajęli zespołowo 4 m. Wychowankiem Mickunasa jest m.in. Stanisław Jasiński (ze Starej Miłosnej). Mistrz Sportu. Żonaty (Zofia) ma dwie córki: Barbarę (1971) i Bognę (1972).

Autor: olimpijski.pl

Poniżej znajdziesz linki do powiązanych materiałów w Polskiej Cyfrowej Bibliotece Jeździeckiej.

Powrót do listy

Wpis aktualizowano: 14.05.2024

Publikacje w Polskiej Cyfrowej Bibliotece Jeździeckiej:

Kliknij poniższe linki, aby przejść do powiązanych materiałów w Polskiej Cyfrowej Bibliotece Jeździeckiej (otworzą się na nowej karcie):

Publikacje

„Trener radzi” (2006) – Wojciech Mickunas

„Historia jeździectwa, cz. XXXV” (1998) – Witold Domański

„Historia jeździectwa, cz. XXXIV” (1998) – Witold Domański

„Historia jeździectwa, cz. XXXII” (1998) – Witold Domański

„Historia jeździectwa, cz. XXXI” (1998) – Witold Domański

„WKKW widziane z bocznej trybuny” (1987) – Wojciech Mickunas

„Darek Soroka nie żyje!” (1986) – Wojciech Mickunas

„36. Mistrzostwa Polski w WKKW i CCI Biały Bór” (1985) – Wojciech Mickunas

„Mistrzostwa Polski w WKKW i CCI, Jaroszówka 1984” (1984) – Wojciech Mickunas

„Polskie WKKW w drodze do Los Angeles, część II” (1984) – Wojciech Mickunas

„Polskie WKKW w drodze do Los Angeles” (1983) – Wojciech Mickunas

„Refleksje po Mistrzostwach Polski w WKKW, Sopot 1980” (1980) – Wojciech Mickunas

„Mistrzostwa Polski w WKKW” (1979) – Wojciech Mickunas

„Jeździeckie Mistrzostwa Polski WKKW w 1972 r.” (1973) – Jan Mossakowski

“WKKW na Olimpiadzie w Monachium” (1972) – Jerzy Grabowski

Filmy

Wojciech Mickunas – Some Broken Hearts Never Mend – Półfinał – The Voice Senior 3 (2022) | FILM

Wojciech Mickunas – In the Ghetto – Przesłuchania w ciemno – The Voice Senior 3 (2022) | FILM

Trener Wojciech Mickunas (2020) | FILM

Wojciech Mickunas, trener i olimpijczyk WKKW, w filmie Koń – jaki jest Fakty i mity (2020) | FILM

Wojciech Mickunas (2018) | FILM

Wojciech Mickunas w Tarze (2017) | FILM

Wojciech Mickunas – I’m Your Man (Leonard Cohen cover) (2017) | FILM

Wojciech Mickunas – Ring of Fire (Johnny Cash cover) (2017) | FILM

Wojciech Mickunas – Suzanne (Leonard Cohen cover) (2017) | FILM

Wojciech Mickunas i Gerd Heuschmann – wywiad dla portalu Hipologia.pl (2011) | FILM

Wojciech Mickunas poleca PCBJ | FILM

Pokrewne Legendy:

Galeria:

Wojciech Mickunas na Armatorze zdobył mistrzostwo Polski WKKW na rok 1972
Reprezentacja Polski na IO 1972. Od lewej Marek Małecki na Signorze, Jan Kłym (rezerwowy) na Plutokracie, Wojciech Mickunas na Tenorze, Jan Skoczylas na Wandalu. Fot. z arch. PZJ.
Wojciech Mickunas, Nadia Małecka i Marcin Komosa – Western City, Ścięgny.
Wojciech Mickunas i Asia Oleksiak w Stajni Kuźnik.
/Autor

Marian Babirecki

PL/EN

Najwszechstronniejszy obok Andrzeja Orłosia zawodnik w powojennej historii jeździectwa w Polsce. Mistrz Europy w WKKW, Moskwa 1965.

______________________________________________________________

Urodzony 18 stycznia 1933 w Hnidawie koło Tarnopola.

Inżynier, trener, jeździec konkurencji WKKW. Zawodnik (172 cm, 72 kg) poznańskich klubów Unii i LZS (1951-1956) oraz wrocławskich LZS Partynice i LZS Cwał 1956-1961 (trenerzy J. Suchorski i J. Mossakowski). Kilka lat po IO w Rzymie spędził w LZS Kwidzyn, a w ostatnich latach kariery sportowej (1965-1967) startował w barwach LZS Moszna i Legii Warszawa (trenerzy L. Kon, J. Grabowski oraz Wiktor Olędzki).

Syn Stanisława (młynarz) i Stanisławy, absolwent Liceum Ogólnokształcącego w Gnieźnie (tam również zaczął jeździć pod okiem dyrektora Stada Ogierów – Czesława Matławskiego na jego koniu – Litworze).

Studiując na wydziale technologii drewna Wyższej Szkoły Rolniczej w Poznaniu (tytuł inżyniera uzyskał w roku 1955), jeździł już systematycznie w Ośrodku na Woli pod kierunkiem Jarosława Suchorskiego i tam rozpoczął swoją jeździecką karierę sportową.

Od roku 1957 jeździł pod kierunkiem rtm. Jana Mossakowskiego.
Do Mariana Babireckiego przylgnęła opinia, że potrafi zwyciężać na każdym koniu, a jeździł na wielu.

W roku 1958 zdobył tytuł II wicemistrza w skokach na klaczy „Ekspresja”. W następnym roku -1959 – był już mistrzem w skokach na koniu „Don Hubertus”.

Koniem jego życia był Volt ur. 15.05.1953 r w SK Liski. Ojcem Volta był trak. Polarstern a matką siwa wsch. prus. Venus. W roku 1958 Volt został przeniesiony do Ośrodka Sportowego na Woli w Poznaniu. Tak trafił do Mariana Babireckiego.

W 1960 roku w czasie XVII Letnich Igrzysk Olimpijskich w Rzymie zajmuje 8. miejsce na 73 zawodników, co było najlepszym polskim wynikiem po 24 letniej przerwie w startach olimpijskich.

7. letni Volt zaczyna tracić wzrok. Po trzech latach terapii wraca do zdrowia. W roku 1963, startując po długiej przerwie na „Volcie” w międzynarodowych zawodach WKKW w Monachium, Babirecki zajął VI miejsce na 52 startujących, a ekipa polska zespołowo miejsce II.

Rok 1965 – Mistrzostwa Europy we wszechstronnym konkursie konia wierzchowego w Moskwie. Marian Babirecki i Volt zdobywają Mistrzostwo Europy.

W 1967 roku, Marian Babirecki i Volt zakończyli swoją karierę.
Wyjeżdża na Kubę, przyjmując tam funkcję trenera reprezentacji jeździeckiej tego kraju.

Zginął w niewyjaśnionych okolicznościach w falach Atlantyku podczas uprawianego z upodobaniem podwodnego polowania z kuszą – 5 czerwca 1980.

Sukcesy:

W Ujeżdżeniu: 
Wrocław 6 – 07.10.1960 – złoty medal na Volcie.
Koszalin 8 – 16.09.1961 – srebrny medal na Dysprozie. Olsztyn 22 – 26.08.1962 – złoty medal na Dysprozie. Gniezno 15 – 1810.1964 – złoty medal na Volcie. 
Gniezno 22 – 26.09.1965 – brązowy medal na Volcie. 
Gniezno 23 – 25.09.1966 – srebrny medal na Volcie. Radom 24 – 26.10.1967 – brązowy medal na Grigoriju.

W Skokach przez Przeszkody: 
Poznań 2 – 5.10.1958 – brązowy medal na Ekspresji. 
Poznań 2 – 3.10.1959 – złoty medal na Don Hubertusie.

W Wszechstronnym Konkursie Konia Wierzchowego:
Poczdam, 29.09-2.10.1961 – srebrny medal na Krokoszu.
Łobez 11 – 14.10.1962 – złoty medal na Krokoszu. 
Łobez 14 – 18.10.1964 – złoty medal na Volcie.

Poniżej znajdziesz linki do powiązanych materiałów w Polskiej Cyfrowej Bibliotece Jeździeckiej.

Powrót do listy

Marian Babirecki zginął tragicznie w falach Atlantyku (15 km od Hawany) – 5 czerwca 1980 r., w wieku 47 lat. Pochowany jest na Cmentarzu Komunalnym w Mielcu, ul. Królowej Jadwigi, kwatera 9, rząd 6, nr grobu: 14.

Polska Cyfrowa Biblioteka Jeździecka:

Kliknij poniższe linki, aby przejść do powiązanych materiałów w Polskiej Cyfrowej Bibliotece Jeździeckiej (otworzą się na nowej karcie):

„Polscy medaliści w historii Mistrzostw Europy w WKKW” [link](2017) – Świat Koni

„Polscy medaliści w historii Mistrzostw Europy w WKKW” [link](2017) – swidnica24

„Marian Babirecki” (2012) – Witold Duński

„Historia jeździectwa, cz. XXXV” (1998) – Witold Domański

„Historia jeździectwa, cz. XXX” (1997) – Witold Domański

„Historia jeździectwa, cz. XXIX” (1997) – Witold Domański

„Historia jeździectwa, cz. XXVIII” (1997) – Witold Domański

„Historia jeździectwa, cz. XXVII” (1997) – Witold Domański

„Historia jeździectwa, cz. XXVI” (1997) – Witold Domański

„Historia jeździectwa, cz. XXV” (1997) – Witold Domański

„Historia jeździectwa, cz. XXIV” (1996) – Witold Domański

„Historia jeździectwa, cz. XXII” (1996) – Witold Domański

„Historia jeździectwa, cz. XXI” (1996) – Witold Domański

„Historia jeździectwa, cz. XX” (1996) – Witold Domański

„Polacy w Pucharach Narodów, 1923-1982” (1982) – Witold Domański

„No to opowiadaj o koniach” (1973) – Witold Duński

„Po 24 latach w olimpijskich szrankach” (1972) – Witold Domański

„Marian Babirecki” (1966) – Witold Domański

„Jak to było na CCIO w Moskwie” (1966) – Jan Grabowski

Koń Polski nr 0 z 1965 roku

Zobacz powiązane artykuły:

/Autor