Aquino był jednym z najcenniejszych i najpiękniejszych ogierów pełnej krwi angielskiej, jakie trafiły do Polski po II wojnie światowej. Zakupiony w Anglii w prywatnej hodowli za ogromną wówczas kwotę 20 tysięcy funtów, przyjechał do Polski w styczniu 1954 roku. Jego rodowód był niezwykle mocny – pochodził z francuskiej linii Brûleura, a w jego żyłach płynęła krew takich tuzów jak Tourbillon, Djebel, Caracalla, Coaraze czy Sardanapale. W Europie Zachodniej nie budził aż takiego zainteresowania ze względu na charakter stayersa (długodystansowca), podczas gdy na Zachodzie ceniono wówczas przede wszystkim konie szybkie. Dzięki temu udało się go sprowadzić do Polski – choć niemal natychmiast po transakcji napłynęła oferta kupna za blisko dwukrotnie wyższą cenę.

W swojej karierze wyścigowej biegał we Francji i Anglii, odnosząc zwycięstwa w gonitwach klasycznych i prestiżowych: Ascot Gold Cup (pokonał zwycięzcę St. Leger Talma II), Doncaster Cup, gonitwy dla dwulatków (Prix Frisky Morton, Critérium de Saint-Cloud), oraz Prix Daru jako trzylatek. Zajmował też wysokie miejsca w Grand Prix de Paris, King George VI & Queen Elizabeth Stakes czy St. Leger.

Aquino przybył do Warszawy w środku zimy. Pomimo długiej podróży wyglądał świeżo, jakby nic go nie zmęczyło. Już wówczas zwracał uwagę swoim majestatycznym wyglądem. Eskortowany przez masztalerzy z Kozienic, wzbudzał zainteresowanie przechodniów i kolejarzy, którzy z ciekawością zaglądali do wagonu. Wkrótce, prowadzony jak najcenniejszy skarb, trafił do Stadniny Koni Kozienice, gdzie miał spędzić większość swojego życia.

Ogier słynął z łagodnego charakteru i niezwykłej towarzyskości. Choć pełnej krwi, nie był nerwowy ani trudny w obejściu. Wręcz przeciwnie – lubił kontakt z ludźmi, bawił się, wspinał, delikatnie skubał wargami, a nawet „uśmiechał się”, unosząc wargi i rozszerzając nozdrza. Wieczorami pozwalał się głaskać, zachowując się jak olbrzymi, czuły kot. Ten wdzięk i urok osobisty sprawiały, że szybko zyskał rzeszę wielbicieli.

Na przeglądach hodowlanych Aquino zachwycał ruchem, piękną szyją, pełnym ekspresji spojrzeniem i harmonijną sylwetką. Był koniem, którego nie sposób było pomylić z innym – majestatyczny, a jednocześnie pełen spokoju i łagodności. Każdy, kto go oglądał, zapamiętywał jego niezwykły wyraz i elegancję.

Aquino stał się podstawowym reproduktorem stadniny kozienickiej. Już w pierwszych sezonach krycia przyjmował najlepsze klacze z Polski i z sąsiednich stadnin, a hodowcom bardzo zależało, aby wyjechały od niego źrebne. Był jednak koniem z charakterem – niektóre klacze darzył sympatią, inne zupełnie ignorował. W ciągu 19 sezonów krył 463 klacze, z czego urodziło się 274 źrebiąt. Został użyty z aż 204 różnymi klaczami, co stanowiło 32% całej populacji matek pełnej krwi w Polsce w tamtym okresie.

Jego potomstwo szybko dowiodło wartości ogiera. Pierwszy syn, Cedric (1958, SK Kozienice), wygrał Derby w 1957 roku, a następnie sprzedany został do ZSRR, gdzie używano go jako reproduktora. Córki Aquino – zwane „aquiniankami” – wyróżniały się urodą i elegancją, a wiele z nich zostało cennymi matkami w polskich stadninach. Oprócz Cedrica dał jeszcze dwóch derbistów: Mister Tory (1959, SK Widzów) i Hippiasz (1960, SK Iwno). Inne znakomite konie po nim to m.in.: Donna Aqui – zwyciężczyni Wielkiej Warszawskiej, Jurysdykcja – Oaks i Wielka Warszawska, Tarnogóra – Oaks, Chłosta – Oaks, Dorwid – Nagroda Prezesa Rady Ministrów, San Remo – Wielka Warszawska.

Łącznie jego potomstwo 35 razy zwyciężało w gonitwach klasycznych i selekcyjnych, ustępując w liczbach tylko Negresco (52 zwycięstwa).

Największa rola Aquino ujawniła się poprzez jego córki. Aż 96 z nich zakwalifikowano do hodowli pełnej krwi, a wiele stało się fundamentem najlepszych rodzin żeńskich w Polsce. Dawały one konie klasy międzynarodowej: Erotyk (Derby, Wielka Warszawska, St. Leger), Taormina (Oaks, Derby), Cross (St. Leger, Wielka Warszawska), Dipol (Derby, St. Leger, Wielka Warszawska), Dargin (Derby, Wielka Warszawska), Daglezja (Derby, Wielka Warszawska).

Córki Aquino znalazły się w każdej dużej polskiej stadninie – od Golejewka, przez Iwno, Mosznę, Kozienice, po Widzów i Strzegom – a także w ZSRR i Czechosłowacji.

Symbolem jego znaczenia była gonitwa Wielka Warszawska, którą przez kilkanaście lat wygrywało jego potomstwo.

Przez 18 lat Aquino pozostawał chlubą Kozienic, atrakcją dla hodowców z całego świata i tysięcy zwiedzających. Na krótko wyjechał do Iwna, jednak powrócił do Kozienic, gdzie zapewniono mu stosowną emeryturę. Niestety, jesienią 1972 roku zachorował. Walczono o jego życie, ale organizm nie wytrzymał. 4 listopada 1972 roku ogier odszedł, pozostawiając ogromną pustkę.

Pochowany został tuż przy stajni w Kozienicach, obok innego zasłużonego ogiera – Skarba. Na jego grobie umieszczono duży głaz z wyrytym imieniem i datą.

Aquino to koń, który w historii polskiej hodowli pełnej krwi zajmuje miejsce szczególne. Był nie tylko znakomitym reproduktorem, ale też symbolem powojennego odrodzenia stadnin. Jego uroda, charakter i ogromny wpływ hodowlany sprawiły, że stał się legendą. Dla tych, którzy się nim opiekowali i którzy z nim żyli, był nie tylko ogierem – był przyjacielem, częścią rodziny, istotą o niezwykłej osobowości.