Wpisy

Helena i Józef Zagor TEST

Patron honorowy:

Tekst. Tekst. [www.adres.pl/misja].

Mecenas:

Tekst. Tekst. [www.adres.pl/misja].

Opiekunowie:

Tekst. Tekst. [www.adres.pl/misja].

PUBLIKACJE W PCBJ

POKREWNE LEGENDY

GALERIA ZDJĘĆ

Helena Zagor, amazonka. Hodowczyni. Trenerka. Działaczka w jeździectwie.

Józef Zagor, inżynier zootechnik, jeździecki samouk, startował w skokach i WKKW; największe sukcesy odniósł w ujeżdżeniu, olimpijczyk z Moskwy (1980), wychowawca młodzieży.

————————————————————————————

HELENA ZAGOR

Urodziła się 22 czerwca 1944 roku w Dąbrówce. Powiat Biłgoraj, województwo lubelskie. Ojciec Jan Zabłotny. Matka Aniela z domu Zielonka. Siostra Lucyna. Brat Mieczysław. Mąż Józef. Synowie Mieczysław i Jacek. Absolwentka Uniwersytetu Marie Curie – Skłodowskiej w Lublinie – filologia polska i Wyższej Szkoły Rolniczej w Bydgoszczy – zootechnika.

Wieloletnie doświadczenie i sukcesy w pracy z młodzieżą. Niezliczona ilość wychowanków, w tym medaliści Mistrzostw Polski i uczestnicy Mistrzostw Europy.

W okresie 1978-1997 główny specjalista d.s. sportu w Państwowym Stadzie Ogierów w Kwidzynie. Równocześnie szkoleniowiec w LKS „Nadwiślanin” Kwidzyn. Wówczas był to jeden z czołowych klubów w kraju, słynący z wszechstronności wyszkolenia młodzieży.
Kilkuletnie doświadczenie w prowadzeniu zajęć teoretycznych i praktycznych na kursach instruktorskich.

Instruktor jeździectwa I klasy, sędzia I klasy w ujeżdżeniu i skokach.
Wykształcenie: Liceum pedagogiczne, filologia polska, zootechnika.
Autorka książki „O koniach i jeździe konnej –jak najprościej”.

————————————————————————————

JÓZEF ZAGOR

Urodzony 16 listopada 1940 w m. Derło, pow. Biała Podlaska, syn Mikołaja i Walerii Oksieńczuk, absolwent Technikum Rolniczego w Jabłoniu (1959) i lubelskiej Akademii Rolniczej (1965), gdzie otrzymał tytuł magistra inż. zootechnika. Zawodnik (169 cm, 70 kg) Lubelskiego Klubu Jeździeckiego, Legii Warszawa, LZS Rzeczna i Nadwiślanina Kwidzyn (1969-1985), którego nauczycielami jeździectwa byli: mjr Marian Fabrycy i Henryk Sołtysik. Zawsze uprawiał jakiś sport, ale za jeździectwo zabrał się poważnie mając już 28 lat (1968) i przyswajał sobie jego tajniki w tempie przyspieszonym (samouk). Zaczął od skoków i WKKW (przygotowywał się nawet do igrzysk w Monachium w 1972), ale dopiero w ujeżdżeniu odnalazł swój talent. Głównie z jego osobą łączy się też odrodzenie tej specjalności jeździeckiej w Polsce (po igrzyskach w Moskwie). 2-krotny mistrz Polski (1978, 1980), 2-krotny I wicemistrz: WKKW (1973) i ujeżdżeniu (1977) i aż 4-krotny brązowy medalista MP w ujeżdżeniu (1981-1984) głównie na Heliosie (startował jeszcze m. in. na Kosie, Plutokracie, Czadzie i Kalifie). Już w czasie swojej kariery sportowej wiele czasu i miejsca poświęcał młodzieży (w latach 1976-1987 trener kadry narodowej juniorów), gromadząc w szkółce jeździeckiej przy Stadninie Ogierów w Kwidzynie wiele talentów. Obok dwóch synów Mieczysława i Jacka, którzy poszli w ślady ojca byli to m. in.: Jacek Daniluk i jego siostra Małgorzata, Włodzimierz Rudasz, Jacek Flont, Zbigniew Kościeński, Mariusz Szerszeń, Andrzej Słowiński, Zbigniew Talarczyk, Jacek i Jerzy Krukowscy, Tomasz Klein, Jarosław Pawłowski i Łukasz Jończyk. Człowiek o wielkim poczuciu humoru. Żonaty (Helena Maria), ma dwóch synów. Mieszka w Kwidzynie.

Bibl.: Głuszek, Leksykon 1999, s. 373; Pawlak, Olimpijczycy, s. 294; Habinowska, Ludzie i  konie, s. 403-405; Jeźdźcy olimpijscy, s. 77-78; Kronika Sportu, s. 900; Porada, Igrzyska, s. 973; Baza danych Muzeum Łowiectwa i Jeździectwa w Warszawie; Wywiad środowiskowy.

*1980 Moskwa: konkurs ujeżdżenia ind. – 10 m. na 14 start. z wynikiem 1061.0 pkt. (zw. Elizabeth Theurer Austria na Mon Cheri – 1623.0 pkt.); konkurs ujeżdżenia druż. – 4 m. na 4 start. z wynikiem 2945.0 (zw. ZSRR – 43.83 pkt.). Partnerami Zagora, który dosiadał Heliosa byli: E. Morciniec i W. Wąsowska.

Autor: Redakcja portalu Olipijski.pl
Źródło:

Powrót do listy

Wpis aktualizowano: 30.01.2025

Publikacje w Polskiej Cyfrowej Bibliotece Jeździeckiej:

Kliknij poniższe linki, aby przejść do powiązanych materiałów w Polskiej Cyfrowej Bibliotece Jeździeckiej (otworzą się na nowej karcie):

„Rzuć serce za przeszkodę” (2022) – Mieczysław Zagor

„Zagor Helena” (2012) – Witold Duński

„Zagor Józef” (2012) – Witold Duński

„Zagor Mieczysław” (2012) – Witold Duński

„Zagor Jacek” (2012) – Witold Duński

„Mistrzowie Polski” (2010) – Piotr Dzięciołowski | Wywiad z Józefem Zagorem

„Koń-iskra” (2000) – Mieczysław Zagor

„Moja kronika – Kwidzyn 1788-1995 cz. I” (1996) – Mieczysław Zagor

„Moja kronika – Kwidzyn 1788-1995 cz. II” (1996) – Mieczysław Zagor

„Moja kronika – Kwidzyn 1788-1995 cz. III” (1996) – Mieczysław Zagor

„Trzy incydenty” (1992) – Mieczysław Zagor

„Helios” (1991) – Helena Zagor

„Jacek Daniluk już nie wystartuje” (1986) – Janina i Zygmunt Krukowscy, Helena Zagor

„Norton” (1985) – Helena i Józef Zagor

Pokrewne Legendy:

Ludzie

Leon Kon

Trener jeździectwa, współtwórca Polskiego Związku Jeździeckiego i jego sekretarz generalny. Kawaler Krzyża Walecznych i Srebrnego Krzyża Zasługi.

Czytaj więcej…

Ludzie

Andrzej Orłoś

Olimpijczyk. Mistrz Polski w Ujeżdżeniu, Skokach i WKKW. Hodowca. Trener kadry
narodowej w skokach i olimpijskiej w WKKW. Mentor i pierwszy trener (obok Wandy
Wąsowskiej) medalisty MP w WKKW Artura Bobera.

Czytaj więcej…

Galeria:

Łączy ich miłość do koni, ale przede wszystkim do siebie. Helena i Józef Zagor.
Po lewej Helena Zagor z koniem Helios w Stadzie Ogierów w Kwidzynie w 1991 roku.
Po prawej Józef Zagor z koniem Helios, olimpijczykiem.
Pewnego dnia hodowca Ludwik Pietrzyk zainteresował Józefa Zagora w Państwowej Stadninie Koni w Rzecznej Kosą, córką Komosy i Dorwida. Była niesamowicie odważna. Zginęła w przygotowaniach do Mistrzostw Europy. Jej śmierć miały wpływ na przeniesienie się Józefa Zagora, w 1973 roku do Myślęcinka pod Bydgoszczą.
Kadra olimpijska WKKW trenowała w Kwidzynie, pod okiem dyrektora Grabowskiego, przed Igrzyskami w Monachium 1972 r. Na zdjęciu od lewej: Józef Zagor, Wojciech Mickunas, Jan Kłym, Jan Skoczylas, Andrzej Kubiak, Otto Brunakowski, Zygmunt Klein.
Od lewej: lek. wet. Adam Jończyk, wieloletni kierownik ZT Kwidzyn, Helena Zagor, trener LKS Nadwiślanin Kwidzyn, Józef Zagor, dyr. SO Kwidzyn. Fot. M. Żółtańska.
Józef Zagor i Helioft. Fot. arch. SO Kwidzyn.
/Autor

Wiesław Dziadczyk

PUBLIKACJE W PCBJ

POKREWNE LEGENDY

GALERIA ZDJĘĆ

II Wicemistrz Polski w Skokach przez Przeszkody. Trener w Stadninach Koni Kozienice, Klikowa i Pruchna. Jeździec, który skoczył przeszkodę „mur” 2,20 m na klaczy Via Vitae. Do dzisiaj w Polsce nie pobity rekord wysokości na tego typu przeszkodzie.

______________________________________________________________

Urodził się 4 listopada 1937 roku w Bogusławicach. Powiat Piotrków Trybunalski, województwo łódzkie. Ojciec Wacław. Matka Marianna z domu Węgrzynowska. Siostry Gabriela, Joanna, Maria, Barbara. Żona Natalia z domu Zając. Córka Monika. Synowie Paweł i Maciej.

(…)

Jesienią 1954 roku nastąpiło pierwsze spotkanie z końmi Stada Ogierów w Bogusławicach.

„Pamiętam ten dzień, piętnastego listopada. Wtedy poszedłem do pracy. Mój ojciec miał jedenaście hektarów ziemi. Byłem jedynym synem i ojcu było przykro, że opuszczam gospodarstwo. Myślał, że w Stadzie będę tylko dorabiał i że wrócę na ojcowiznę. Nie wróciłem. Zabrały mnie konie. Po pierwszym roku pracy w Stadzie trafiłem do grupy sportowej.„

(…)

W 1965 roku (…) Przyjmuje propozycję rotmistrza Jerzego Sas Jaworskiego, z ostatnim przydziałem bojowym w Warszawskiej Dywizji Kawalerii, wybitnego hodowcy, dyrektora Stadniny Koni w Kozienicach. Zostaje instruktorem sportowym w grupie koni sportowych, po majorze Marianie Fabrycym.

W Kozienicach spędził dwanaście lat. Tam spotkał konie swojego życia, klacz Via Vitae, córkę klaczy Via Aquia po Aquino i ogiera Dar es Salam, kasztankę, urodzoną w Stadninie Kozienice w 1960 roku.

(…)

W 1969 roku na Międzynarodowych Oficjalnych Zawodach Konnych – CHIO w Olsztynie wygrał Konkurs Potęgi Skoków skacząc mur na wysokości dwustu dwudziestu centymetrów (do dnia dzisiejszego rekord skoku w Polsce na murze). Warto przypomnieć, że w tym samym roku w Radomiu, Wiesław Dziadczyk na klaczy Via Vitae, ustanowił ówczesny rekord Polski w skoku na wysokość, który wynosił 2,05 cm.

(…)

Autor: Witold Duński, edycja PCBJ

Całą publikację i inne źródła znajdziesz w Polskiej Cyfrowej Bibliotece Jeździeckiej (kliknij)

Poniżej znajdziesz linki do powiązanych materiałów w Polskiej Cyfrowej Bibliotece Jeździeckiej.

Powrót do listy

Wpis aktualizowano: 09.11.2023

Publikacje w Polskiej Cyfrowej Bibliotece Jeździeckiej:

Kliknij poniższe linki, aby przejść do powiązanych materiałów w Polskiej Cyfrowej Bibliotece Jeździeckiej (otworzą się na nowej karcie):

Publikacje

„Konie Służewca” (2019) – Paweł Gocłowski

„Wiesław Dziadczyk” (2012) – Witold Duński

„Historia Klubu Jeździeckiego SKARB przy Stadninie Koni Kozienice” (2012)

„Droga życia-cel życia” (2011) – Anna Sas-Jaworska

„Historia jeździectwa, cz. XXX” (1997) – Witold Domański

„Polacy w Pucharach Narodów, 1923-1982” (1982) – Witold Domański

„Z życia Ludowego Klubu Jeździeckiego przy SK Pruchna w Ochabach” (1980) – Paweł Marosz

„Rekord stulecia” (1979)

„CSI w Warszawie i CSIO w Olsztynie w 1974 r.” (1974) – Władysław Byszewski

„Racot — Warszawa — Olsztyn” – (1969) – Witold Domański

Wycinki prasowe (1971-1980)

Linki

„Warto wracać do przeszłości… Historia Via Vitae raz jeszcze” [link] (2020)

Filmy

Ludzie i Konie cz. 1 (1985) | FILM

Ludzie i Konie cz. 2 (1985) | FILM

Ludzie i Konie cz. 3 (1985) | FILM

Pokrewne Legendy:

Ludzie

Marian Kozicki

Srebrny medalista z IO Moskwa 1980. Czterokrotny uczestnik Igrzysk Olimpijskich. Złoty, srebrny (2x) i brązowy (2x) medalista MP w skokach przez przeszkody.

Czytaj więcej…

Ludzie

Jan Kowalczyk

Syn ziemi cieszyńskiej, żołnierz, sportowiec, największy talent w historii polskiego jeździectwa. Mistrz i wicemistrz olimpijski IO Moskwa 1980.

Czytaj więcej…

Galeria:

Zdjęcia ze zbiorów Wiesława Dziadczyka.


Zawody ogólnokrajowe w Zakopanem ok. roku 1956. Od lewej: Antoni Nowak na koniu Dziad (przy koniu luzak Madejczyk), jeździec nieznany na koniu Gretorex (przy koniu luzak Grzybowski), Wiesław Dziadczyk na koniu Empiryk (?), trener Aleksander Chajęcki.
Od lewej: Antoni Nowak na koniu Dziad, jeździec nieznany z łódzkiego klubu na koniu Gretorex, Wiesław Dziadczyk na koniu Empiryk (lub Farsz), Łódź lata 50-te.
Olsztyn 1969, przeszkoda poprzedzająca mur 2.20 m.
Via Vitae, mała dzielna klacz, która pokonała 2.20 m w czasie konkursu potęgi skoku w Olsztynie 1969 r.
Puchar zdobyty podczas konkursu Potęgi Skoku (2.20m), Olsztyn 1969.
Skok na wysokość, Radom 1969. Ustanowiony rekord Polski 2.05 m.
DDR CHIO Wielka Nagroda Lipska, wysokość 1.50m. Wiesław Dziadczyk na Via Vitae. Lata 70.-te.
Wiesław Dziadczyk podczas zawodów.

Wiesław Dziadczyk i Via Vitae.
Trening w Kozienicach, lata 70.-te. Fot. Zofia Raczkowska.
Memoriał Adama Królikiewicza, Wiesław Dziadczyk na Via Vitae. Kraków, lata 70.-te.
Od lewej: dyr. Jerzy Jaworski, prezes wet. Czesław Żurawski oraz Wiesław Dziadczyk na wałachu Chiton (po Aquino), ok. 1975-1976 roku.
Od lewej: Wiesław Dziadczyk, Marian Wejner, Maciej Krakowiak, Krzysztof Ręmbiś, Kozienice lata 70.-te.

Memoriał Adama Królikiewicza, Od lewej Wiesław Dziadczyk na koniu Bremen (?), Jan Limanowski i Wojciech Prasek. Kraków, 1976 r.
Mistrzostwa Europy Rotterdam. Trener Mossakowski, Wiesław Dziadczyk, Stefan Grodzicki, Stefan Stanisławiak oraz kibic Pękala.
Okręgowe zawody w Klikowej. Od lewej: Wiesław Dziadczyk na Ikrzaku, Stefan Kumorek na Orczyku.
Zawody w Kozienicach. Na zdjęciu, centralnie Wiesław Dziadczyk na Via Vitae.
Po zwycięstwie w konkursie zespołowym (Klikowa 1977). Od lewej: Czesław Janik na Deju, którego trzyma dyrektor SK Pruchna Jan Miech, Paweł Dziadczyk na Intruzie, obok prezes LZS Ochaby Paweł Marosz oraz Krzysztof Goraus na Atonie i trener Wiesław Dziadczyk.
Pozdrowienia z Akwizgranu od ekipy dla Wiesława Dziadczyka.
Gratulacje dla Wiesława Dziadczyka po konkursie potęgi skoku (2,20 m).
Gratulacje dla Wiesława Dziadczyka po konkursie potęgi skoku (2,20 m).
Podziękowanie za owocną współpracę od kolegów Wiesława Dziadczyka.
Konkurs potęgi skoku 2,20 m.
Rekordzista – Wiesław Dziadczyk na Via Vitae.
W. Prasek z Kozienic medalistą Mistrzostw Europy. Ze zbiorów Wiesława Dziadczyka.
W szkole jazdy konnej.
Saga rodu Dziadczyków.

/Autor

Jerzy Iwanowski

„Przez dwa lata po wojnie zajmowałem się odszukiwaniem koni polskich pełnej krwi, zrabowanych przez Niemców. Nie mogąc pogodzić się z nową sytuacją polityczną w Polsce wyemigrowałem do Afryki Południowej, gdzie utworzyłem na wzór Hiszpańskiej Szkoły Jazdy w Wiedniu zespół koni lipizańskich.”

Jerzy Iwanowski

Patron honorowy: Polski Związek Jeździecki

Polski Związek Jeździecki (PZJ), jest jedyną oficjalną polską organizacją jeździecką uznaną przez PKOL oraz MKOL należącą równocześnie do grona ponad 140 narodowych organizacji jeździeckich stowarzyszonych w FEI – Międzynarodowej Federacji Jeździeckiej [www.pzj.pl].

PUBLIKACJE W PCBJ

POKREWNE LEGENDY

GALERIA ZDJĘĆ

Żołnierz, kawalerzysta, hodowca koni, oficer I dywizji pancernej generała Maczka. Twórca szkoły jazdy na koniach lipicańskich w Johannesburgu.

______________________________________________________________


Jerzy Iwanowski przyszedł na świat pod zaborami, w rodzinie szlacheckiej, w majątku Lebiodka (miejsce to położone jest w obecnych granicach Białorusi, ok. 120 km w linii prostej od granicy Polski). Jako 11-letni chłopiec był świadkiem odzyskania Niepodległości w 1918 roku, a jako już dorosły lekarz, rolnik, ziemianin, hodowca koni i jednocześnie żołnierz był aktywnym uczestnikiem procesu jej ugruntowywania. Brał udział w II wojny światowej, a powojenne losy zaprowadziły go do Afryki. Ostatnie lata życia spędził w Polsce. Napisał m.in. autobiograficzną książkę „Czasy mojego życia”, w której podzielił się tym co było w jego życiu najbliższe jego sercu.

Jego historia jest doskonałym wzorem postawy patriotycznej, której wyrazem jest aktywna działalność na rzecz Ojczyzny, bez względu na miejsce i okoliczności jakie przynosi życie.

Młody Jurek Iwanowski, absolwent szkoły średniej im. Tadeusza Reytana w Warszawie podjął studia medyczne na Uniwersytecie Warszawskim, a następnie ukończył Szkołę Główną Gospodarstwa Wiejskiego w Warszawie. Jednocześnie w 1931 roku, mając 24 lata, ukończył Szkołę Podchorążych Rezerwy Kawalerii w Grudziądzu w stopniu plutonowego podchorążego z przydziałem do 1 Pułku Ułanów Krechowieckich im. płk Bolesława Mościckiego w Augustowie. Po odbyciu corocznych, obowiązkowych ćwiczeń wojskowych rezerwy został mianowany podporucznikiem rezerwy z przydziałem do 23 Pułku Ułanów Grodzieńskich. Niedługo po swoich 27 urodzinach, z dniem 2 maja 1934 roku został ewidencyjnie przeniesiony do swojego macierzystego 1 Pułku Ułanów Krechowieckich. Studia rolnicze ukończył 17 listopada 1936 roku i rozpoczął pracę w Państwowych Zakładach Chowu Koni na stanowisku zastępcy kierownika Państwowego Stada Ogierów w Bogusławicach. 1 stycznia 1937 roku otrzymał awans na porucznika rezerwy kawalerii. Miał wówczas niespełna 30 lat.

(…)

Autor: Urszula Kowalczuk

Całą publikację i inne źródła znajdziesz w Polskiej Cyfrowej Bibliotece Jeździeckiej (kliknij)

Poniżej znajdziesz linki do powiązanych materiałów w Polskiej Cyfrowej Bibliotece Jeździeckiej.

Powrót do listy

Wpis aktualizowano: 02.01.2024

Jerzy Iwanowski zmarł 28 maja 2008 r., w wieku 101. lat.
Został pochowany na Cmentarzu Oliwskim w Gdańsku.

Publikacje w Polskiej Cyfrowej Bibliotece Jeździeckiej:

Kliknij poniższe linki, aby przejść do powiązanych materiałów w Polskiej Cyfrowej Bibliotece Jeździeckiej (otworzą się na nowej karcie):

„Płk. Jerzy Iwanowski” (2022) – Urszula Kowalczuk

„Jerzy Iwanowski” (2012) – Witold Duński

„Od Normandii do Ypres” [link] (2011) – E. A. Parthemore

„Czasy mojego życia” (2000) – Jerzy Iwanowski

Żebym wygrał wojnę – Jerzy Iwanowski | FILM

Pokrewne Legendy:

Ludzie

Leon Kon

Trener jeździectwa, współtwórca Polskiego Związku Jeździeckiego i jego sekretarz generalny. Kawaler Krzyża Walecznych i Srebrnego Krzyża Zasługi.

Czytaj więcej…

Galeria:

Zdjęcia pochodzą z książki „Czasy mojego życia” (2000) – Jerzy Iwanowski

Jerzy Iwanowski z matką.
27 czerwca 1940 r., ewakuacja z Francji żołnierzy 10 Brygady Kawalerii Pancernej
na statku płynącym z Le Verdon do Wielkiej Brytanii.
Grupa oficerów 10 PSK w Perth (Szkocja) przed siedzibą dowództwa Pułku.
Drugi z lewej porucznik Jerzy Iwanowski.
Forfar. Szkocja. 7 marca 1941 r. trybuna honorowa w czasie defilady
10 Pułku Strzelców Konnych przed Parą Królewską Wielkiej Brytanii.
Od lewej gen. Wł. Sikorski, Król Jerzy VI. Królowa Elżbieta, mjr. Bobrowski i pani Helena Sikorska.
7 marca 1941 r. przed Parą Królewską W Brytanii defilują oddziały: 10 Pułk Strzelców Konnych,
10 Brygada Kawalerii Pancernej. Na czele szwadronu por. Jerzy Iwanowski.
12 kwietnia 1945 r. żołnierze 1 Dywizji Pancernej oswobodzili dwa kobiece obozy – żołnierzy Armii Krajowej w Oberlangen i Niederlangen. Dziewczęta polskie po oswobodzeniu.
Czołgi pierwszej Polskiej Dywizji Pancernej w zdobytym Wilhelmshaven,
bazie niemieckiej Marynarki Wojennej.
Pożegnanie z wojskiem. I co dalej…
Pierwszy team.
Jerzy Iwanowski na Erdemie w ruchu half pas (w ciągu).
Pułk. Hans Handler, dyrektor Hiszpańskiej Szkoły Jazdy w Wiedniu,
udekorowany skórą lamparta i Jerzy Iwanowski.
Po wygraniu wyścigu „Płotów”- autor z córką.
Znane pismo niemieckie Sankt Georg. Na okładce Jerzy Iwanowski na Erdemie.
Wygrana Erdema w krajowych mistrzostwach ujeżdżenia.
Jerzy Iwanowski i Jego oryginalny team jeźdźców koni Lipizzańskich.
Jerzy Iwanowski wraz ze swoim teamem.
Główne postacie w historii Teamu Lipizzanerów.
Od lewej Jack Irvin. Iganz Lauscha, Jerzy Iwanowski i Francis le Riche.
Kwiat.
Team Lipizzanerów. Wjazd do pokazu.
W Rodezji, córka autora wygrywa Grand Prix na Frederycku,
skacząc ostatnią przeszkodę w rozgrywce 2 m.
Dwóch starszych dżentelmenów, Maestoso Solo i Jerzy Iwanowski opuszczają Team.
Piknik pod baobabem. Rodezja (obecnie Zimbabwe).
Bawoły – Zambia.

/Autor

Marian Kowalczyk

Patron honorowy: Polski Związek Jeździecki

Polski Związek Jeździecki (PZJ), jest jedyną oficjalną polską organizacją jeździecką uznaną przez PKOL oraz MKOL należącą równocześnie do grona ponad 140 narodowych organizacji jeździeckich stowarzyszonych w FEI – Międzynarodowej Federacji Jeździeckiej [www.pzj.pl].

PUBLIKACJE W PCBJ

POKREWNE LEGENDY

GALERIA ZDJĘĆ

NAGRANIA

Syn kawalerzysty, żołnierza 25 Pułku Ułanów Wielkopolskich. 13. krotny medalista Mistrzostw Polski w ujeżdżeniu i skokach przez przeszkody. Pierwszy Polak, który przygotował konia do konkursów klasy Grand Prix. Trener polskiej drużyny olimpijskiej na IO Moskwa 1980, która zdobyła złoty (ind.) i srebro medal (zespołowo). Absolwent Studium Trenerskiego na AWF w Poznaniu.

______________________________________________________________

Urodzony zaledwie kilometr od w Janowa w majątku Wygoda w roku 1926 Syn kawalerzysty (żołnierza 25 Pułku Ułanów Wielkopolskich), Aleksandra i Zofii.

Historia pracy z końmi przyszłego mistrza zaczęła się dość prozaicznie – od pracy w polu. Jako młody chłopak (6 klasa szkoły podstawowej) wyprowadzał konie na łąki nadbużańskie jeżdżąc na oklep oraz pracując w polu w żniwiarce. W roku 39 wybuchła druga woja światowa. Stado i stadnina zostały ewakuowane w kierunku na Rumunię przed Niemcami. 17 września Rosjanie ruszyli na Polskę, wiec żeby nie dostać się w ich ręce, po 2 tygodniach marszu, w dzień i w nocy konie wróciły do domu. Wysiłki naszych masztalerzy by ocalić stado i stadninę spełzły na niczym, ponieważ już po 2 tygodniach Rosjanie zagarnęli wszystkie konie i ruszyli wraz z nimi w kierunku na Kaukaz. Później ustalono granice z Niemcami na Bugu, a konie zostały po Rosyjskiej stronie. Podczas okupacji Niemcy odbudowali hodowle w Janowie.

W roku 41 Kowalczyk zaczyna pracę jako masztalerz, w tym czasie wybucha konflikt niemiecko- rosyjski, a w 44 gdy front przesunął się w kierunku Polski ewakuowano konie w głąb Niemiec. Podczas wojny przeżył bombardowanie Drezna, gdzie znalazł się wraz ze stadem.

(…)

Autor wpisu: Paulina Kucharska

Całą publikację i inne źródła znajdziesz w Polskiej Cyfrowej Bibliotece Jeździeckiej (kliknij)

Poniżej znajdziesz linki do powiązanych materiałów w Polskiej Cyfrowej Bibliotece Jeździeckiej.

Powrót do listy

Wpis aktualizowano: 14.05.2023

Marian Kowalczyk zmarł w Poznaniu 29 sierpnia 2017 r., w wieku 93. lat. Został pochowany na Cmentarzu przy ul. Nowina w Poznaniu.

Publikacje w Polskiej Cyfrowej Bibliotece Jeździeckiej:

Kliknij poniższe linki, aby przejść do powiązanych materiałów w Polskiej Cyfrowej Bibliotece Jeździeckiej (otworzą się na nowej karcie):

„Encyklopedia Mariana Kowalczyka” (2022) – Paulina Kucharska

„Marian Kowalczyk” (2012) – Witold Duński

„Marian Kowalczyk. Chcieć, nie udawać, że się chce” (2010) – Piotr Dzięciołowski

„Historia jeździectwa, cz. XXXIV” (1998) – Witold Domański

„Historia jeździectwa, cz. XXXII” (1998) – Witold Domański

„Historia jeździectwa, cz. XXX” (1997) – Witold Domański

„Historia jeździectwa, cz. XXIX” (1997) – Witold Domański

„Historia jeździectwa, cz. XXIV” (1996) – Witold Domański

„Historia jeździectwa, cz. XXIII” (1996) – Witold Domański

„Historia jeździectwa, cz. XXII” (1996) – Witold Domański

„Historia jeździectwa, cz. XXI” (1996) – Witold Domański

„Historia jeździectwa, cz. XX” (1996) – Witold Domański

„Historia jeździectwa, cz. XIX” (1996) – Witold Domański

„Polacy w Pucharach Narodów, 1923-1982” (1982) – Witold Domański

„Polscy Jeźdźcy na Igrzyskach Olimpijskich w latach 1912-1976” (1980) – Antoni Święcki

„Mistrzostwa Europy w skokach, Rotterdam 1979” (1979) – Władysław Byszewski

„Przegląd światowej czołówki skoczków u progu Igrzysk Olimpijskich w Moskwie” (1980) – Władysław Byszewski

„Zagraniczne występy skoczków w sezonie wiosennym” (1980) – Krzysztof Koziarowski

„XXII Igrzyska Olimpijskie Moskwa” (1980) – Eryk Brabec

IO Moskwa 1980 – Puchar Narodów i Grand Prix [RU] | FILM

„Jan Kowalczyk i Artemor” (1980) – Antoni Święcicki

Jan Kowalczyk – Artemor – IO Moskwa 1980 | FILM

Moskwa 1980 – Jan Kowalczyk – Wywiad | FILM

„Nie żyje Marian Kowalczyk” [link] (2017)

Nagrania:

Samotrenujący się koń:

Konie Mariana Kowalczyka:

Marian Kowalczyk o pracy z końmi:

O Pedrosie…:

Pokrewne Legendy:

Ludzie

Janusz Bobik

Jeździec, trener, hodowca, dyr. SK Nowielice. Srebrny medal IO Moskwa 1980 (Szampan), srebrny medal MP w Skokach 1977, Drzonków (Zygzak), brązowy medal MP WKKW, Biały Bór 1977 (Tropik).

Czytaj więcej…

Ludzie

Jan Kowalczyk

Syn ziemi cieszyńskiej, żołnierz, sportowiec, największy talent w historii polskiego jeździectwa. Mistrz i wicemistrz olimpijski IO Moskwa 1980.

Czytaj więcej…

Galeria:

Ogier Sekt (Rumian — Sekta), hod. SK Posadowo pod wielokrotnym Mistrzem Polski w Ujeżdżeniu — Marianem Kowalczykiem (fot. S. Rozwadowski).
Marian Kowalczyk i Bagalpur. Bukareszt 1957 r.
Marian Kowalczyk na Pregorze. Nicea 1958 r.
Marian Kowalczyk podczas treningu ujeżdżeniowego.
2017 r. – obchody 200. lecia SK Janów Podlaski – Odsłonięcie tablicy pamiątkowej „IO Moskwa 1980 – Artemor i Jan Kowalczyk”.
Fot. Eugeniusz Warmiński.
Od lewej: Marian i Jan Kowalczyk. Odsłonięcie tablicy pamiątkowej „IO Artemor i Jan Kowalczyk” poświęconej zdobyciu złotego (ind.) i srebrnego medalu (druż.) IO Moskwa 1980 r.
Od lewej: Wacław Pruchniewiecz, Anna Bober, Marian Kowalczyk, Jan Kowalczyk, Artur Bober i Artur Bieńkowski.
Jan Kowalczyk, Artur i Anna Bober. Odsłonięcie tablicy pamiątkowej „IO Artemor i Jan Kowalczyk”
ufundowanej przez Agencję Jeździecką A.A. Bober i Projekt Legendy Polskiego Jeździectwa.
Od lewej: Anna Bober, Marian Kowalczyk, Jan Kowalczyk, Sławomir Pietrzak, Witold Strobel i Artur Bober
Od lewej: Anna Bober, Marian Kowalczyk, Jan Kowalczyk, Artur Bober, Artur Bieńkowski i Stanisław Chomiczewski.
Witold Strobel wręcza nagrodę KOWR Mariankowi Kowalczykowi.
Witold Strobel wręcza nagrodę KOWR Mariankowi Kowalczykowi.
Jan Kowalczyk i Artemor, IO Moskwa 1980
Marian Kowalczyk odbiera nagrodę Prezydenta Miasta Poznania, 2017 r. Fot. Grzegorz Dembiński. Zdjęcie ze zbiorów Pani Pauliny Kucharskiej.
/Autor