Edward Maria Sieradzki urodził się 7 września 1948 roku w Poznaniu. Jego losy to opowieść o człowieku, który całe życie łączył wierność kawaleryjskim korzeniom z nowoczesnym spojrzeniem na hodowlę i kulturę jeździecką.

Dzieciństwo i młodość spędził w Wielkopolsce – uczęszczał do szkół w Poznaniu, Lipnicy i Jarocinie, a maturę zdał w 1966 roku w poznańskim „Marcinku”. Studiował we Wrocławiu, w Wyższej Szkole Wojsk Zmechanizowanych, a następnie na Katolickim Uniwersytecie Lubelskim, na kierunku historia sztuki.

W latach 1973–1976 Sieradzki był dowódcą Kompanii Wart Honorowych Wojska Polskiego – elitarnej jednostki reprezentacyjnej. Jej żołnierze występowali podczas wizyt zagranicznych przywódców, pełnili wartę przy grobach bohaterów narodowych i uczestniczyli w najważniejszych uroczystościach państwowych. Dowództwo nad kompanią było wyróżnieniem, ale i wielką odpowiedzialnością – to od niego zależało, jak Wojsko Polskie zaprezentuje się światu.

Pasja do koni i munduru towarzyszyła Edwardowi od zawsze – to dziedzictwo wyniesione z domu:

– Feliks Sieradzki, przodek, walczył jako szwoleżer pod Somosierrą,
– Jan Sieradzki był kirasjerem w cesarskiej gwardii w Poczdamie,
– Ignacy Kowalczewski, wuj Edwarda, to legendarny beliniak i ostatni dowódca Wielkopolskiej Brygady Kawalerii.

Jako młody chłopak pracował w stajniach i trenował w klubach jeździeckich, by później rozwijać karierę zawodową:

– Stajenny w Zakładzie Treningowym Koni Eksportowych w Poznaniu (1966);
– Zawodnik sekcji jeździeckiej we Wrocławiu i w WKS Legia Warszawa;
– Specjalista ds. hodowli w Stadzie Ogierów w Białym Borze (1977);
– Restauracja willi prof. Bystronia w Siedliskach koło Piaseczna, aranżacja parku oraz adaptacja budynku gospodarczego na stajnię. Po zakończeniu prac cały kompleks wpisano na listę obiektów zabytkowych w Polsce (1978–1979);
– Prezes Polskiego Związku Hodowców Koni w Łodzi (1980);
– Restauracja zabytkowego dworu w Turowej Woli (1980–1996);
– Nagroda Ministra Kultury za najlepsze odnowienie zabytku w Polsce (1982);
– Absolwent prestiżowego kursu w École Nationale d’Équitation w Saumur (1984);
– Twórca pierwszego w Polsce prywatnego pensjonatu dla koni sportowych i spacerowych w Turowej Woli (1987);
– „Złota Wiecha” za najlepszą odbudowę budynku stajni w Polsce (1989);
– Złoty Medal Ministra Kultury i Sztuki za najlepszą restaurację parku zabytkowego (1990);
– Dyplom „Europa Nostra” – wyróżnienie europejskiej organizacji promującej najlepsze prace w odnowie zabytków w skali całej Europy (1992);
– Reprezentant Polski w Królewskim Szwadronie Królowej Holandii (1995);
– Odbudowa château de Villeneuve we Francji: kompleks stajni, trzy folwarki oraz stworzenie najnowocześniejszej w kraju fermy hodowlanej krów rasy limousin. Równolegle przeprowadzono odbudowę gospodarki leśnej oraz organizację tradycyjnych polowań chasse à courre (1997–2001);
– Kompleksowa restauracja wszystkich zabudowań Château de Cornod oraz odtworzenie 80-hektarowego parku zniszczonego w czasie rewolucji 1789 roku. Na jego terenie zaaranżowano infrastrukturę niezbędną do uprawiania wszystkich dyscyplin jeździeckich oraz hodowli koni na wzorcowym poziomie. W 2007 roku kompleks został wpisany na listę obiektów zabytkowych we Francji (2002–2024).

Stopień majora kawalerii otrzymał na prośbę Związku Oficerów Kawalerii Służby Stałej II RP w Londynie. Jego awans znalazł się w jednym rozkazie wraz z awansem płk. Gutowskiego na stopień generała.

Szef Kadr WP powiedział wówczas: „To jest teraz, Panie Majorze, Pański przełożony” (oczywiście obaj byli już w stanie spoczynku).

Paradoksalnie, wuj Edwarda Sieradzkiego, płk Stanisław Kowalczewski, był w 1939 roku przełożonym rtm. Michała Gutowskiego, który dowodził 1. szwadronem 17. Pułku Ułanów z Leszna Wlkp.

Dziś Edward Maria Sieradzki mieszka we Francji, w Château de Cornod, położonym w departamencie Jura. To monumentalna rezydencja z XIX wieku, zbudowana w neogotyckim stylu przypominającym angielskie zamki. Otoczona rozległym parkiem i wzgórzami Jury Francuskiej, przez lata była własnością arystokracji, a jej mury widziały wiele ważnych wydarzeń towarzyskich i kulturalnych.

Zamieszkanie w takiej posiadłości wydaje się symboliczne – miejsce to doskonale odzwierciedla charakter Sieradzkiego: z jednej strony zakorzenionego w tradycji, z drugiej – otwartego na świat. Château de Cornod, z jego majestatem i historią, stanowi naturalne tło dla życia człowieka, który całe życie poświęcił kulturze jeździeckiej, kawaleryjskim ideałom i sztuce.

Dziedzictwo i ciągłość

Edward Maria Sieradzki pozostaje wciąż aktywnym świadkiem historii i kontynuatorem rodzinnych tradycji. Jego biografia jest jak most łączący szarżę spod Somosierry, musztrę Kompanii Wart Honorowych i współczesne europejskie jeździectwo. To człowiek, który nigdy nie zerwał więzi z końmi i historią – i nadal, w murach Château de Cornod, pielęgnuje pamięć o dawnych wartościach.