Pierwszy Ułan II Rzeczypospolitej. Lekarz, poeta, poliglota, kawalerzysta, adiutant Józefa Piłsudskiego. Generał WP. Ambasador RP w Rzymie. Zginął tragicznie w Nowym Jorku. Jego prochy, spoczęły na Cmentarzu Rakowieckim w Krakowie.
______________________________________________________________
„Czytelniku, jeśli zgodzisz się ze mną, że na świecie istnieją tylko dwa zawody, godne wyzwolonego i niepodległego mężczyzny, a mianowicie zawód poety i kawalerzysty (a tym gorzej dla ciebie, jeśli się z tym stwierdzeniem nie zgodzisz, bo dowodzi to, iż nie jesteś ani jednym, ani drugim, a jesteś natomiast, choćbyś sobie liczył tylko dwadzieścia jesieni czy też pseudowiosen, starym i łysym tetrykiem z aspiracjami na starszego radcę podatkowego lub zgoła na inkasenta bankowego, albo — co gorzej — jesteś tak zwaną matroną, która dla jakiegoś paskarza, przed lirycznym urokiem ułana lub nienasyconą zdobywczością poety, córeczek swych cnoty broni, na szczęście zwykle nadaremnie) — otóż jeśli stać cię na to, by się ze mną zgodzić, to w konsekwencji zaprzeczyć nie możesz, że duch romantyzmu, zanim porwał za sobą uskrzydloną falangę poetów z początku XIX wieku, w szeregach kawalerii znalazł pierwszych wyznawców i apostołów swego pędu nieokiełznanego, swej światoburczości i tego ukochania czynów niezwykłych, fantastycznych, przechodzących imaginację zwykłych ludzi — ba — wyłamujących się bez mała ponad prawa natury”.
Źródło: Bolesław Wieniawa-Długoszowski we wstępie do książki “Generał Lasalle” (1931) – Dupont Marcel.
—————————————————————————————–
Prof. Jacek Majchrowski w swojej książce pt. “Ulubieniec Cezara… ” (1990, wyd. Ossolineum), uchodzącej za najlepszą biografię Wieniawy-Długoszowskiego, tak pisze o Generale:
Niewątpliwie życie Bolesława Wieniawy-Długoszowskiego było na tyle urozmaicone i bogate w wydarzenia, że wystarczyłoby na obdzielenie nimi kilku życiorysów.
(…)
Chcąc podsumować życiorys i sylwetkę Wieniawy, można to uczynić słowami jednego z jego współpracowników.
Antoni Mańkowski nazywał go “człowiekiem wszechstronnie inteligentnym, wszechstronnie wykształconym i o wszechstronnych zainteresowaniach, szlachetny, rycerski… wyrosły od dziecka na starych tradycjach polskiej, szlacheckiej rodziny. Człowiek łączący w sobie wszystkie przymioty żołnierskie, po żołniersku twardy i po żołniersku wyrozumiały, wbrew powszechnym sądom wierzący chrześcijanin, człowiek wielkiego serca, w pełnym tego słowa znaczeniu dobry” (A. Mańkowski, Wołodyjowski, “Nowy Świat”, 23 VIII 1942).
Z opinią tą zgadzam się w pełni.
Całą publikację i inne źródła znajdziesz w Polskiej Cyfrowej Bibliotece Jeździeckiej (kliknij)
Poniżej znajdziesz linki do powiązanych materiałów w Polskiej Cyfrowej Bibliotece Jeździeckiej.
Wpis aktualizowano: 06.10.2023
Bolesław Wieniawa-Długoszowski zmarł w Nowym Jorku 1 lipca 1942 r., w wieku 61. lat. Pochowany na Cmentarzu Rakowickim w Krakowie (kwatera PAS 50-3-13-plac Legionów).
Publikacje w Polskiej Cyfrowej Bibliotece Jeździeckiej:
Kliknij poniższe linki, aby przejść do powiązanych materiałów w Polskiej Cyfrowej Bibliotece Jeździeckiej (otworzą się na nowej karcie):
Publikacje
“Relacja dotycząca śmierci Bolesława Wieniawy-Długoszowskiego” (2022) – PCBJ
“Rocznica tajemniczej śmierci gen. Wieniawy” (2022) – Wojciech Grochowalski
“Pułk Szwoleżerów Józefa Piłsudskiego” (2022)
“Wieniawa, Wieniawa, Wieniawa” (2022) – Wojciech Grochowalski
“Ulubieniec Cezara i bożyszcze Polek” (2018) – Andrzej Ćmiech
“Krakowskie ślady marszałka Józefa Piłsudskiego 150 rocznica urodzin” (2017) – Lilianna Pochwalska
“Krakowskie ślady marszałka Józefa Piłsudskiego” (2017) – Hieronim Sieński
“100 lat temu Piłsudski do Bobowej przyjechał na jajko i krzonówkę” (2016) – Andrzej Ćmiech
“Rewia polskiej kawalerii w Krakowie w 1933 roku” (2013) – Waldemar Rezmer
“Bolesław Wieniawa-Długoszowski. Literat, ułan, dyplomata”. (2009) – Beata Kapustka
“Długoszowski Bolesław Wieniawa II” (2009) – Wojciech Molendowicz
“Bolesław Wieniawa-Długoszowski – pierwszy ułan II Rzeczypospolitej” (2009) – Jan Rećko
“Pierwsza Kompania Kadrowa. Portret oddziału.” (2002) – Jacek Majchrowski
“Ulubieniec Cezara. Bolesław Wieniawa-Długoszowski.” (1990) – Jacek Majchrowski
“Wstęp do księgi jazdy polskiej” (1938) – Bolesław Wieniawa-Długoszowski
“Dar kawalerji dla Marszałka Piłsudskiego” (1934)
“Wzruszenia krakowskie” (1933) – Bolesław Wieniawa-Długoszowski
“Święto Kawalerii Polskiej w Krakowie” (1933)
“Wódz naczelny i kawalerja 1-ej brygady legjonów” (1933) – Bolesław Wieniawa-Długoszowski
“Święto kawalerii w Krakowie w roku 1933” – Leon Mitkiewicz
“Bolesław Wieniawa-Długoszowski przyjął nominację na prezydenta RP”
Linki
“Zagadka śmierci Bolesława Wieniawy-Długoszowskiego” [link] (2021) – Sławomir Koper
“Bolesław Ignacy Florian Wieniawa-Długoszowski” [link] (2018)
“Wieniawa-Długoszowski – ułan i poeta” [link] (2012)
“Bolesław Wieniawa-Długoszowski − poezja, szabla i wódka” [link] (2012) – Paweł Rzewuski
Filmy
Bolesław Wieniawa-Długoszowski. Pierwszy ułan Drugiej Rzeczypospolitej (1994) | FILM
Pilsudski Reviews Polish Cavalry (1933) | FILM
Pokrewne Legendy:
Władysław Belina-Prażmowski
Pułkownik kawalerii Wojska Polskiego. Kawaler Orderu Virtuti Militari. Dowódca pierwszego oddziału kawalerii legionowej, legendarnej „siódemki Beliny”.
Rewia Polskiej Kawalerii – Kraków, 1933
6.10.1933 roku odbyło się Święto Jazdy Polskiej – wielka rewia konna zorganizowana dla uczczenia 250. rocznicy wiktorii wiedeńskiej.
Stanisław Czerniawski
Rotmistrz kawalerii Wojska Polskiego, olimpijczyk (Berlin 1936), kawaler Orderu Virtuti Militari. Poległ w obronie Polski 10 września 1939 w rejonie Chruślina.
Tadeusz Sokołowski
Żołnierz, sportowiec, 3x medalista MP, 2 wicemistrz Armii (1935), olimpijczyk IO Berlin 1936 (Zbieg II), 1937-39 szef sekcji jeździeckiej WKS Legia, cichociemny zakatowany przez Gestapo w Mińsku.
Michał Woysym-Antoniewicz
Major kawalerii Wojska Polskiego, srebrny i brązowy medalista olimpijski w jeździectwie.
Zdzisław Dziadulski
Dwukrotny olimpijczyk (IO Paryż 1924 – koń ‘Zefir’, IO Amsterdam 1928– ‘The Lad’ – rezerwowy). 7. Pułk Strzelców Konnych w Biedrusku (Poznań).
Kazimierz Szosland
mjr sł. st. Wojska Polskiego, czołowy jeździec polski w latach 1923-1935, dwukrotny olimpijczyk (1924 i 1928 – srebro).
Karol Rómmel
Żołnierz, trener, artysta w malarstwie, rysunku i jeździe konnej. Trzy krotny olimpijczyk (1912 – Sztokholm, 1924 – Paryż, 1928 – Amsterdam). Działał w KJK w Łodzi (1937) oraz JLKS Sopot (po wojnie).
Adam Królikiewicz
Pierwszy polski medalista olimpijski – brązowy medal, Igrzyska Olimpijskie Paryż 1924 (koń Picador).