Legendy Polskiego Jeździectwa – Ludzie


Patron Honorowy i Mecenas: Jacqueline Badger Mars


Całe życie związana z jeździectwem, Jacqueline Badger Mars jest właścicielką farmy specjalizującej się w uprawach organicznych oraz w treningu i hodowli koni. Małżeństwo O’Connor (David i Karen) —złoci, srebrni i brązowi medaliści olimpijscy reprezentujący USA w WKKW—startowali i trenowali na koniach Pani Jacqueline Mars w jej dwóch ośrodkach w Plains w stanie Virginia i w Ocali na Florydzie. 

Emerytowana Vice Prezydent Mars, Inc.—odpowiedzialna za rozwój i marketing nowych produktów spożywczych. Nieugięta we wspieraniu grup działających na rzecz ochrony środowiska i terenów zielonych. Adwokat praw kobiet, ich dostępu do edukacji i zatrudnienia w sektorze biznesu. Konserwacja i ochrona zabytków jest życiową pasją Jacqueline Mars, która jest aktywnie zaangażowana w następujące projekty historyczne w USA: Mount Vernon, Monticello, Montpellier, Biblioteka Kongresu, Narodowe Archiwa i Obszar Dziedzictwa Narodowego znany jako „The Journey Through the Hallowed Ground”.

Żarliwa promotorka sztuk pięknych — Prezes Emeryt Narodowej Opery w Waszyngtonie, Sekretarz Kennedy Center, członek zarządu National Museum of Women in the Arts oraz Vice Prezes National Sporting Library & Museum.

Mecenas: Studio Borowski Sp. z o.o. / Huta szkła

Borowski Studio to renomowana, międzynarodowa marka artystycznego szkła, założona przez Stanisława Borowskiego – urodzonego w 1944 roku artystę, rzeźbiarza i mistrza szkła. Stworzył on fundamenty dzisiejszej manufaktury i huty szkła Borowski, która dziś jest symbolem połączenia tradycyjnego rzemiosła z nowoczesnym designem i sztuką współczesną.

Istnieje również sklep firmowy, który znajduje się we Wrocławiu przy ulicy Kiełbaśniczej 1 (tel.: 695 585 124).

Opiekunowie: Najbliższa rodzina Andre Patera

Strona stworzona na potrzeby projektu edukacyjnego PLPJ realizowanego przez organizację pożytku publicznego – Bober Team Non Profit Sp. z o.o.



Urodzony we Wrocławiu w 1953 jako Andrzej Pater, wyrasta w Krakowie i tam kończy studia na Akademii Sztuk Pięknych. Od 1981, mieszka i tworzy w Stanach Zjednoczonych, a od 1988, w słynącym z hodowli koni pełnej krwi, Kentucky.

Andre Pater jest człowiekiem o dogłębnej wiedzy i przenikliwej intuicji, naturalnym talencie i rygorystycznej etyce pracy. Jest rozmownym, ujmującym gawędziarzem, którego zawód wymaga długich godzin samotności z płótnem i pędzlami. Jako artysta rozmiłowany w sportach osiągnął sukces różnymi środkami, ale jego niezaspokojona ciekawość zmusza go do ustawicznej ewolucji stylu i tematów.

Objaśnił tę ewolucję jako opowiadanie pewnej historii od wielu lat. Bogaty biznesmen zapytał Patera o jego marzenia. Obecnie, powiedział, „to bieganina od zapłaty do zapłaty”, ale czuł, że pytanie wymaga lepszej odpowiedzi. Patrząc na widok z dachu swojego klienta Pater wskazał na horyzont i powiedział „śnię, że tam idę, ale kiedy tam już jestem, widzę kolejny horyzont”.

Pater namalował wiele z najlepszych koni pełnej krwi swoich czasów, ale szukając następnego wyzwania wziął swoją rodzinę na wycieczkę na Zachód i został zauroczony tematami związanymi z Indianami. Zawładnęły nim tematy Indian w tradycyjnych strojach i na koniach. Kolekcjonerzy sztuki poszli w jego ślady i w 2016 r. jego „Czerwona Strzała”, portret wojownika Lakota, wieńczący Sporting Art Auction (aukcja sztuki sportowej), we współpracy między torem wyścigowym Keeneland i Galerią Cross Gate, poszedł za 276 000 $. (…)

Źródło: „Chwytając światło” (2021) – Jacalyn Carfagno

Autor wpisu: Jacalyn Carfagno | Aktualizowano: 2025/10/02



Publikacje w Polskiej Cyfrowej Bibliotece Jeździeckiej:

Kliknij wybraną zakładkę, a następnie link, aby otworzyć powiązane materiały w Polskiej Cyfrowej Bibliotece Jeździeckiej (www.pcbj.pl):

Poniżej zamieszczamy odnośniki do innych ciekawych źródeł, które nie prowadzą do naszej Biblioteki i nie mamy wpływu na wyświetlane tam treści.

Razem z hiperłączem zamieszczamy widoczny adres artykułu oraz datę kiedy odnośnik ostatni raz był przez nas sprawdzany. Linki domyślnie otwierają się w nowym oknie.



Pokrewne Legendy:

Wojciech Kossak

Wizjoner sztuki, malarz, absolwent Szkoły Sztuk Pięknych w Krakowie oraz Akademii w Monachium. Autor takich dzieł, jak: „Olszynka Grochowska. Szarża 5 Pułku Ułanów Zamoyskich”, „Z depeszą” czy „Odpoczynek ułana”.

Czytaj więcej…

Bogusław Lustyk

Polski artysta specjalizujący się w malarstwie, rzeźbie i grafice użytkowej. Dzięki swoim pracą związanym z końmi został drugim w historii oficjalnym artystą Kentucky Derby. Otworzył galerię „Lustyk Art Studio & Gallery” w Saratoga Springs.

Czytaj więcej…



Galeria:




Patron Honorowy: Małgorzata Kidawa-Błońska – marszałek Senatu XI kadencji

Z domu Grabska – polska polityk i producentka filmowa, z wykształcenia socjolog. Marszałek Sejmu VII kadencji, marszałek Senatu XI kadencji. Posłanka na Sejm V, VI, VII, VIII i IX kadencji, senator XI kadencji

Mecenas:

Wspomóż projekt PLPJ, zostań Mecenasem Legendy Kazimierza Pułaskiego.

Opiekun: Muzeum im. Kazimierza Pułaskiego w Warce

Misją Muzeum im. Kazimierza Pułaskiego w Warce jest kultywowanie pamięci i ochrona materialnego dziedzictwa po polsko-amerykańskim bohaterze Kazimierzu Pułaskim.

Strona stworzona na potrzeby projektu edukacyjnego PLPJ realizowanego przez organizację pożytku publicznego – Bober Team Non Profit Sp. z o.o.



Polski kawalerzysta, który uratował życie (wtedy jeszcze przyszłemu) pierwszemu prezydentowi USA, Jerzemu Waszyngtonowi. W Polsce był jednym z dowódców konfederacji barskiej, w Stanach Zjednoczonych został ojcem amerykańskiej kawalerii” i bohaterem wojny o niepodległość.

Kazimierz Pułaski urodził się najpewniej 6 marca 1745 r. w Warszawie. Wychował się w rodzinnych dobrach Winiary nad Pilicą nieopodal Warki. Miejscowa tradycja mówi, że to właśnie w wareckiej szkole parafialnej pobierał pierwsze nauki. Edukację kontynuował w warszawskiej szkole księży teatynów w Warszawie. Lekcję etykiety dworskiej odebrał na dworze księcia Karola Kurlandzkiego w Mitawie, gdzie pełnił funkcję pazia. O wychowanie patriotyczne przyszłego Bohatera dwóch Narodów dbali jego rodzice – Józef i Marianna z Zielińskich. Ojciec, właściciel ziemski, starosta warecki, ale przede wszystkim uznany adwokat i aktywny uczestnik wielu sejmów zaangażowany w działania opozycji antyrosyjskiej w XVIII – wiecznej Rzeczypospolitej, wprowadził go w świat polityki. Bez wątpienia to wpływ ojca skłonił Kazimierza Pułaskiego i jego braci do udziału w konfederacji barskiej (1768-1772), której senior rodu był jednym z twórców.
Młody Pułaski, choć nie posiadał większego doświadczenia wojskowego, szybko stał się jednym z najsłynniejszych dowódców wojsk konfederackich, walczących o wyrwanie się Polski spod wpływów rosyjskich. Największą sławę przyniosła mu skuteczna obrona twierdzy jasnogórskiej (1771). Znany był z organizacji śmiałych wypadów na wroga. W okresie tym stał się legendą – śpiewano o nim pieśni i pisano wiersze. Jego postać uwiecznili na obrazach znakomici XIX-wieczni malarze, m.in.: Józef Chełmoński i Juliusz Kossak.

W 1772 r. Kazimierz Pułaski, w wyniku upadku konfederacji barskiej oraz ze względu na powiązanie jego osoby z nieudanym zamachem na króla Stanisława Augusta, opuścił Rzeczypospolitą i udał się na emigrację. Po kilku latach tułaczki po Europie, w 1777 r., zdecydował się na wyjazd za ocean, gdzie koloniści amerykańscy bili się z Anglikami o niepodległość. Udział w rewolucji amerykańskiej otwierał przed Kazimierzem Pułaskim nowe szanse. Bogate doświadczenie wojenne wyniesione z walk konfederackich przekonało Jerzego Waszyngtona, dowódcę Armii Kontynentalnej, do zaangażowania dzielnego Pułaskiego do amerykańskiego wojska. (…)

Źródło: „Kazimierz Pułaski 1745-1779” (2023) – Karol Kucharski

Autor wpisu: Karol Kucharski, Muzeum im. K. Pułaskiego w Warce
Aktualizowano: 2025/09/29


Kazimierz Pułaski zmarł 11 października 1779 od ran odniesionych w czasie oblężenia Savannah. Został pochowany na lokalnej plantacji, na co wskazują badania archeologiczne z 1996 r., podczas których odkryto trumnę z napisem „Brygadier general Casimir Pulaski”.



Publikacje w Polskiej Cyfrowej Bibliotece Jeździeckiej:

Kliknij wybraną zakładkę, a następnie link, aby otworzyć powiązane materiały w Polskiej Cyfrowej Bibliotece Jeździeckiej (www.pcbj.pl):

Poniżej zamieszczamy odnośniki do innych ciekawych źródeł, które nie prowadzą do naszej Biblioteki i nie mamy wpływu na wyświetlane tam treści.

Razem z hiperłączem zamieszczamy widoczny adres artykułu oraz datę kiedy odnośnik ostatni raz był przez nas sprawdzany. Linki domyślnie otwierają się w nowym oknie.



Pokrewne Legendy:

Józef Trenkwald

Żołnierz i jeździec, brązowy medalista olimpijski z Amsterdamu (1928) w drużynowym WKKW. Kawaler Orderu Virtuti Militari, odznaczony Krzyżem Cesarza Karola oraz Krzyżem Walecznych.

Czytaj więcej…



Galeria:




Patron Honorowy:

Wspomóż projekt PLPJ, zostań Patronem Honorowym Legendy Tadeusza Sokołowskiego

Mecenas:

Wspomóż projekt PLPJ, zostań Mecenasem Legendy Tadeusza Sokołowskiego.

Opiekun: Biskup Polowy Wojska Polskiego – Wiesław Lechowicz

Polski duchowny rzymskokatolicki, doktor teologii pastoralnej, rektor Wyższego Seminarium Duchownego w Tarnowie w latach 2004–2008, biskup pomocniczy tarnowski w latach 2008–2022, biskup polowy Wojska Polskiego od 2022.

Opiekun: Cichociemni spadochroniarze AK – elita dywersji

Portal poświęcony polskim spadochroniarzom i żołnierzom Armii Krajowej w służbie specjalnej

Strona stworzona na potrzeby projektu edukacyjnego PLPJ realizowanego przez organizację pożytku publicznego – Bober Team Non Profit Sp. z o.o.



Żołnierz i sportowiec, cichociemny zamęczony przez Gestapo w Mińsku. Trzykrotny medalista mistrzostw Polski, dwukrotny wicemistrz Armii (1935), olimpijczyk z Berlina 1936 (koń Zbieg II), w latach 1937–1939 szef sekcji jeździeckiej WKS Legia.

(…) Bardzo dobry zawodnik. Zdolności fizyczne bardzo duże. Bardzo obowiązkowy, bardzo pilny, sumienny i zamiłowany w jeździe konnej. Ze względu na jego duże umiejętności, pozostawienie go na Wyższym Kursie Instruktorów Jazdy Konnej jest bardzo pożądane. Ukończył kurs z wynikiem celującym. Zgodnie z zaleceniem komendanta, por. Sokołowski został powołany na wyższy kurs, w którym uczestniczył od października 1932 r. do września 1933 r. i ukończył go z drugą lokatą. (…)

W latach trzydziestych był jednym z najlepszych jeźdźców w kraju. Pierwsze sukcesy w zawodach międzynarodowych osiągnął już w 1930 r. Dnia 7 czerwca, podczas Centralnych Krajowych i Międzynarodowych Zawodów Konnych w warszawskich Łazienkach, w Konkursie Ujeżdżenia o Nagrodę Towarzystwa Zachęty do Hodowli Koni w Polsce, zajął III m na koniu Lala. W maju 1932 r. na Watasze wywalczył II m w Konkursie Ujeżdżenia na zawodach w Grudziądzu, zorganizowanych przez Pomorskie Towarzystwo Zachęty do Hodowli Koni. Uczestniczył również w rozgrywanych od 1931 r. Jeździeckich Mistrzostwa Polski, w których czterokrotnie stawał na podium. (…)

W okresie międzywojennym Tadeusz Sokołowski działał w dwóch klubach sportowych. W 1926 r. pracował w Wojskowym Klubie Sportowych „Gryf” w Toruniu, a w latach 1937-1939 kierował sekcją jeździecką Wojskowego Klubu Sportowego „Legia” w Warszawie. (…)

Jako cichociemny przyjął pseudonim „Trop” oraz Tadeusz Serafin. (…)

Po nieudanej (z powodu zdrady przez strażnika) próbie odbicia z mińskiego więzienia, mjr Tadeusz Sokołowski, wcześniej torturowany w śledztwie, został zakatowany na śmierć na schodach budynku Gestapo w Mińsku w nocy z 6 na 7 lutego 1943 r..

Źródło: „Tadeusz Sokołowski – olimpijczyk z Berlina 1936 r.” (2012) – Renata Urban

Autor wpisu: Renata Urban | Aktualizowano: 2025/10/02


Tadeusz Sokołowski został zamordowany przez Gestapo w Mińsku, nocą z 6 na 7 lutego 1943 roku. Miał 38 lat.

W 1980 roku, w lewej nawie kościoła św. Jacka przy ul. Freta w Warszawie odsłonięto tablicę Pamięci żołnierzy Armii Krajowej, cichociemnych – spadochroniarzy z Anglii i Włoch, poległych za niepodległość Polski. Wśród wymienionych 110 poległych cichociemnych jest Tadeusz Sokołowski.


1 Pułk Szwoleżerów Józefa Piłsudskiego

(mp. Warszawa, otok amarantowy).

Pułk nawiązywał do tradycji 1 Pułku Lekkokonnego Polskiego Gwardii cesarza Napoleona I oraz 1 Pułku Ulanów Legionów Polskich „Beliny”. Odtworzony został w listopadzie 1918 r. przez oficerów dawnego 1 p.uł. Leg. z rtm. Gustawem Orlicz-Dreszerem na czele. Od 1921 r. pułk stacjonował w Warszawie w pobliżu Belwederu. Mówiono, że należał do elity pułków kawalerii okresu międzywojennego. Popularnie nazywany był „Gwardią Narodową”, choć oficjalnie nigdy tej nazwy nie otrzymał.

Ciesz się dzielny szwoleżerze,
Masz protekcję w Belwederze.

Szwoleżery kręcą głową,
Chcą być Gwardią Narodową.

Kręcą d…, kręcą głową,
Chcą być Gwardią Narodową.

Chcą gwardyjskie mieć maniery.
Be Be ery, szwoleżery.

Zawsze dumny z szefa swego,
To szwoleżer Piłsudskiego.

Szwoleżerski górą bierze,
Przy protekcji w Belwederze.

W Belwederze, na kwaterze
Pośpisz bracie szwoleżerze.

A pamiętaj szwoleżerze,
Że masz wartę w Belwederze.

Od parady i od święta,
Dla ochrony Prezydenta.

Siedzą sobie tak w Warszawie
Przy kieliszku i przy kawie.

Cała kupa jest frajerów
W pierwszym pułku szwoleżerów.

Więcej panów niż frajerów,
To jest pierwszy szwoleżerów.

Trochę panów i malarzy,
To jest pierwszy pułk koniarzy.

Z adiutantów i lekarzy
Ma Warszawa pułk gówniarzy.

Źródło: Żurawiejki (1995) – Stanisław Radomyski



Publikacje w Polskiej Cyfrowej Bibliotece Jeździeckiej:

Kliknij wybraną zakładkę, a następnie link, aby otworzyć powiązane materiały w Polskiej Cyfrowej Bibliotece Jeździeckiej (www.pcbj.pl):

Poniżej zamieszczamy odnośniki do innych ciekawych źródeł, które nie prowadzą do naszej Biblioteki i nie mamy wpływu na wyświetlane tam treści.

Razem z hiperłączem zamieszczamy widoczny adres artykułu oraz datę kiedy odnośnik ostatni raz był przez nas sprawdzany. Linki domyślnie otwierają się w nowym oknie.



Pokrewne Legendy:

Tadeusz Rozwadowski

Polski wojskowy, Feldmarschalleutnant cesarskiej i królewskiej Armii, generał broni Wojska Polskiego, szef Sztabu Generalnego Wojska Polskiego w czasie bitwy warszawskiej 1920, Generalny Inspektor Jazdy i Generalny Inspektor Kawalerii Wojska Polskiego w latach 1921–1926, w maju 1926 roku dowódca legalnych sił rządowych odpierających pucz Józefa Piłsudskiego, konstruktor i wynalazca wojskowy.

Czytaj więcej…

Leon Kon

Trener jeździectwa, współtwórca Polskiego Związku Jeździeckiego i jego sekretarz generalny. Kawaler Krzyża Walecznych i Srebrnego Krzyża Zasługi.

Czytaj więcej…

Leon Burniewicz

Dwukrotny wicemistrz Polski w Wszechstronnym Konkursie Konia Wierzchowego. Żołnierz i trener, działacz Polskiego Związku Jeździeckiego. Odznaczony Medalem za Wojnę 1939, major Wojska Polskiego.

Czytaj więcej…

Rewia Polskiej Kawalerii – Kraków, 1933

Z okazji 250 rocznicy Odsieczy Wiedeńskiej (1683 r.) – z inicjatywy Marszałka Józefa Piłsudskiego, 6 października 1933 roku na krakowskich Błoniach, odbyła się ostatnia w historii polskiej wojskowości rewia kawalerii. Na uroczystość przybyły najważniejsze władze Rzeczypospolitej: Marszałek Józef Piłsudski, Prezydent Ignacy Mościcki oraz delegacje innych państw.

Czytaj więcej…

Stanisław Czerniawski

Rotmistrz kawalerii Wojska Polskiego, olimpijczyk (rezerwowy w skokach przez przeszkody, Berlin 1936), kawaler Orderu Virtuti Militari. Poległ w obronie Polski 10 września 1939 roku w rejonie Chruślina.

Czytaj więcej…



Galeria:




Patron Honorowy:

Wspomóż projekt PLPJ, zostań Patronem Honorowym Legendy Zygmunta Waliszewskiego

Mecenas: Wiesław Sadowski

Wiesław Sadowski – jeden z czołowych polskich zawodników w konkurencji powożenia.

Opiekunowie: Rodzina Zygmunta Waliszewskiego, Izabela Warkusz

Strona stworzona na potrzeby projektu edukacyjnego PLPJ realizowanego przez organizację pożytku publicznego – Bober Team Non Profit Sp. z o.o.



Najlepszy polski powożący w zaprzęgach czterokonnych. Dziesięciokrotny złoty medalista mistrzostw Polski, jedenastokrotny medalista mistrzostw Europy i świata. Jedyny Polak wpisany na Ścianę Chwały w Aachen (Akwizgranie).

(…) W trakcie wieloletniej kariery uczestniczył on w wielu zawodach krajowych i zagranicznych, Dziesięciokrotnie powoził na Mistrzostwach Polski w latach 1979 – 1988, przez 10 kolejnych lat był niepokonany, stawał na podium i zdobywał złoto. W trakcie 17 lat pięć razy startował w Mistrzostwach Europy, klasyfikując się w pierwszej dziesiątce aż czterokrotnie. Trzykrotnie wraz z kolegami z ekipy zdobył srebro w klasyfikacji zespołowej w latach: 1975, 1977, 1981 i brąz w 1979. W tym też roku zdobył brąz w klasyfikacji indywidualnej.

Na Mistrzostwach Świata aż cztery razy na siedem startów zakwalifikował się do pierwszej dziesiątki indywidualnie i dwukrotnie zespołowo zdobył II miejsce. (…)

Źródło: „Powożenie w SO SP Starogard Gdański” (2001) – Izabela Warkusz

Jako jedyny zawodnik z Polski został, trzykrotnie wyróżniony na słynnej tablicy zwycięzców, umieszczonej na terenie tego historycznego hipodromu CHIO Aachen (zobacz).

Współtwórcami Jego sukcesów byli między innymi: Kazimierz Stawiński, Czesław Matławski oraz Zbigniew Markowicz, za którego czasów próbowałem do zaprzęgów ponad 130 ogierów. 18 wyszło na start.

Źródło: „Zygmunt Waliszewski” (2012) – Witold Duński

Autorzy wpisu: Izabela Warkusz, Witold Duński | Aktualizowano: 2025/10/02


Zygmunt Waliszewski zmarł 28 stycznia 2013 r. w swoim domu w Stadzie Ogierów w Starogardzie Gdańskim, w wieku 82 lat. Został pochowany na „Starym” cmentarzu katolickim przy ul. 2 Pułku Szwoleżerów Rokitniańskich w Starogardzie Gd.



Publikacje w Polskiej Cyfrowej Bibliotece Jeździeckiej:

Kliknij wybraną zakładkę, a następnie link, aby otworzyć powiązane materiały w Polskiej Cyfrowej Bibliotece Jeździeckiej (www.pcbj.pl):

Poniżej zamieszczamy odnośniki do innych ciekawych źródeł, które nie prowadzą do naszej Biblioteki i nie mamy wpływu na wyświetlane tam treści.

Razem z hiperłączem zamieszczamy widoczny adres artykułu oraz datę kiedy odnośnik ostatni raz był przez nas sprawdzany. Linki domyślnie otwierają się w nowym oknie.



Pokrewne Legendy:

Zbigniew Prus-Niewiadomski

Żołnierz 1 Pułku Szwoleżerów Józefa Piłsudskiego AK, uczestnik Powstania Warszawskiego i „Akcji Burza”. Inicjator odrodzenia sportów zaprzęgowych w Polsce oraz rajdów długodystansowych. Wybitny znawca konkurencji powożenia.

Czytaj więcej…

Michał Bogajewicz

Biznesmen i filantrop, fundator medalu za „Styl i Elegancję” w powożeniu (kapituła w składzie: przewodniczący Zbigniew Dąbrowski, Hanna Ganowicz, Lesław Kukawski), a także były właściciel renomowanej firmy powoźniczej.

Czytaj więcej…



Galeria:




Patron Honorowy: Polski Związek Jeździecki – Prezes Tomasz Siergiej

PZJ jest jedyną oficjalną polską organizacją jeździecką uznaną przez PKOL oraz MKOL należącą równocześnie do grona ponad 140 narodowych organizacji jeździeckich stowarzyszonych w FEI – Międzynarodowej Federacji Jeździeckiej.

Mecenas: Fundacja Orła Białego

Fundacja Orła Białego powstała w 2003 roku. Jej głównym celem jest krzewienie idei przedsiębiorczości, między innymi poprzez promowanie polskich produktów w kraju i zagranicą, wspomaganie lokalnych inicjatyw społecznych, kulturalnych i sportowych.

Patron Honorowy: Klub Jeździecki „Agro-Handel” Śrem

Klub Jeździecki „Agro-Handel” Śrem jako stowarzyszenie został zarejestrowany w 13 listopada 1998 roku. Prezesem klubu został wtedy Jan Ciesielski, który tą funkcję pełni do dziś. Początkowo w stajni Olsza funkcjonowała szkółka jeździecka. Potem z inicjatywy prezesa Zakładów Mięsnych Agro-Handel Jana Ludwiczaka zaczęto rozwijać sport jeździecki na profesjonalnym poziomie. Jan Ludwiczak stał się tym samym promotorem wielu doskonałych skoczków rozwijających swoją karierę w zielonych barwach z czerwono-żółtym emblematem.

Strona stworzona na potrzeby projektu edukacyjnego PLPJ realizowanego przez organizację pożytku publicznego – Bober Team Non Profit Sp. z o.o.



Mecenas i organizator sportu – piłkarskiego, kolarskiego, żużlowego, motorowodnego, a obecnie także jeździeckiego. Założyciel Klubu Jeździeckiego Agro-Handel Śrem, od kilkunastu lat czołowego klubu jeździeckiego w Polsce.

Od 1962 r. do 1968 r. był działaczem LZS Głuchowo (kolarstwo szosowe). Zespół w tym okresie odniósł wiele sukcesów w kolarstwie w kategorii młodzików i juniorów, w tym w Mistrzostwach Polski Młodzików. Został odznaczony Złotym Medalem Polskiego Związku Kolarskiego w 1971 roku.

Od 1978 r. przez kilkanaście lat zasiadał w zarządzie Klubu Sportowego Unia Leszno. Jako działacz i donator od 1993 – 2003 roku pełnił społecznie funkcję prezesa Fundacji Pomocna Dłoń. Jej głównym zadaniem była wszechstronna pomoc zawodnikom, którzy odnieśli poważne urazy na torach żużlowych. Wspierał ich finansowo i przy zakupie sprzętu rehabilitacyjnego. Jako sponsor sportu żużlowego wspierał żużlowców: Piotra Pawlickiego, jego synów Przemysława i Piotra, Adama Łabędzkiego, Romana Jankowskiego i jego syna Łukasza. W latach od 1993 – 2003 r był strategicznym sponsorem KP Obra Agro-Handel Kościan, doprowadzając ten mały klub do wielu sukcesów w piłce nożnej.

Obecnie jest właścicielem Klubu Jeździeckiego Agro-Handel Śrem, który według rankingu Polskiego Związku Jeździeckiego od 16 lat jest najlepszym klubem w Polsce. Zawodnicy KJ Agro-Handel to ośmiokrotni indywidualni Mistrzowie Polski Seniorów w Skokach przez Przeszkody. W barwach KJ Agro-Handel Śrem tytuły Indywidualnego Mistrza Polski w Sokach przez Przeszkody zdobywali: Aleksandra Lusina (w latach 2007 i 2009 r.), Mściwoj Kiecoń (w latach 2010 i 2011) i Jarosław Skrzyczyński (w latach 2014, 2015, 2017 i 2018).

Zawodnicy KJ Agro-Handel uczestniczą w najważniejszych imprezach sportowych w kraju, w Europie i na Świecie takich jak Mistrzostwa Europy, Mistrzostwa Świata czy Finał Pucharu Świata.

Klub Jeździecki Agro-Handel Śrem jest organizatorem wielu imprez jeździeckich najwyższej rangi. Organizował Mistrzostwa Polski w Skokach we wszystkich kategoriach w 2011 roku. W latach ubiegłych na parkurach Klubu Jeździeckiego Agro-Handel Śrem odbywały się najważniejsze imprezy jeździeckie w Polsce.

Bardzo bogata, cykliczna oferta sportowa Klub Jeździeckiego Agro-Handel Śrem to: Polska Liga Jeździecka, Turniej Nadziei Olimpijskich Orła Białego, Sportowy Czempionat Polski Młodych Koni i wydarzenie międzynarodowe- CSI2*.

Jan Ludwiczak w 2003 roku powołał do życia Fundację Orła Białego. Pełni w niej funkcję prezesa. Jej celem jest krzewienie idei przedsiębiorczości, wspomaganie lokalnych inicjatyw społecznych, kulturalnych i sportowych, promowanie firm i ludzi biznesu, kultury, sportu i samorządu lokalnego. Fundacja co dwa lata organizuje konkursy mające na celu wyróżnianie ludzi, firm i instytucji szczególnie zasłużonych dla rozwoju przedsiębiorczości, nauki, kultury, sportu oraz samorządności w Polsce, nagradzając ich na uroczystej gali dyplomem honorowym i statuetką „Orła Białego”.

Fundacja Orła Białego, nagrodziła w VI edycjach takich sportowców i działaczy sportowych jak: Roman Jankowski, Ryszard Szurkowski, Prof. Jerzy Smorawiński, Irena Szewińska, Włodzimierz Lubański, Józef Szmidt, Tomasz Majewski, Adam Małysz, Aleksander Doba, Czesław Lang i Anita Włodarczyk.

Jan Ludwiczak był prezesem Klubu Polskich Producentów Żywności działającym przy im. Eugeniusza Kwiatkowskiego. Aktywnie działał w stowarzyszeniach branżowych: Stowarzyszeniu Związek „Polskie Mięso”, Stowarzyszenie Rzeźników i Wędliniarzy RP oraz w Stowarzyszeniu im. Eugeniusza Kwiatkowskiego.

Za działalność społeczną i wzorcowe prowadzenie własnych firm został nagrodzony wieloma prestiżowymi nagrodami i wyróżnieniami, w tym: ”Lidera Polskiego Biznesu” – przyznaną przez Business Centre Club, „Menedżera Roku 2002” przyznanego przez czasopismo Wprost, tytuł „Menedżera Najwyższej Jakości”, jest laureatem nagrody im. E. Kwiatkowskiego „Za Przedsiębiorczość” w 2009 r. Sportowa Osobowość Roku 2018 – Laureat plebiscytu organizowanego już po raz 61 przez redakcję Głosu Wielkopolskiego. Jan Ludwiczak został odznaczony Srebrnym Krzyżem Zasługi w 1984 r. i dwukrotnie Złotym Krzyżem Zasługi w latach 2002 i 2003.

Autor wpisu: Redakcja PCBJ | Aktualizowano: 2025/10/02



Publikacje w Polskiej Cyfrowej Bibliotece Jeździeckiej:

Kliknij wybraną zakładkę, a następnie link, aby otworzyć powiązane materiały w Polskiej Cyfrowej Bibliotece Jeździeckiej (www.pcbj.pl):



Pokrewne legendy:



Galeria:

Źródło zdjęć: swiatkoni.pl




Patron Honorowy: Fundacja na Rzecz Tradycji Jazdy Polskiej Grudziądz

Fundacja na Rzecz Tradycji Jazdy Polskiej. Celem Fundacji jest organizowanie i prowadzenie działalności muzealnej związanej z historią jazdy polskiej, upowszechnianie jej dziejów oraz popularyzacja tej tematyki.

Mecenas: Reprezentacyjny Oddział Kawalerii Ochotniczej w barwach Szwadronu Przybocznego Prezydenta Rzeczypospolitej

Oddział Kawalerii Ochotniczej powołany w 2019r. w Łazienkach Królewskich z okazji 100-lecia zawiązania Oddziału Przybocznego Naczelnika Państwa w 1919r., realizujący zajęcia edukacyjne oraz pokazy i szkolenia w oparciu o wydarzenia państwowe i rocznice w Muzeum Łazienki Królewskie w Warszawie.

Opiekunowie: Leszek Nagórny, Grzegorz Gajewski, Jakub Czekaj, Tadeusz Kühn

Ludzie, dla których dzieje Polski Niepodległej i związana z nią historia polskiej kawalerii jest jednym z głównych celów Ich społecznej działalności.

Strona stworzona na potrzeby projektu edukacyjnego PLPJ realizowanego przez organizację pożytku publicznego – Bober Team Non Profit Sp. z o.o.



Oficer służby stałej Wojska Polskiego, specjalista kawalerii reprezentacyjnej. Instruktor wyszkolenia kawaleryjskiego, instruktor jeździecki PZJ oraz rekreacji ruchowej ze specjalnością jeździectwo. Twórca i szkoleniowiec Kawalerii Ochotniczej od 1993 roku.

Robert Woronowicz – najlepszy jeździec wśród żołnierzy i najlepszy żołnierz wśród jeźdźców!

Kapitan Wojska Polskiego, w latach 2000-2015 oficer i szef wyszkolenia Szwadronu Kawalerii WP, rotmistrz kawalerii ochotniczej, współorganizator i członek zarządu Federacji Kawalerii Ochotniczej w latach 2006-2017, organizator struktur kawalerii ochotniczej (miał spory wkład w powstanie szwadronu wojskowego, od początku działał jako jego instruktor, w rekordowym czasie przygotował poborowych żołnierzy oraz konie do pierwszego oficjalnego wystąpienia na pl. J. Piłsudskiego), dowódca udziału w defiladzie 11 listopada 1998 r. Konnego Przysposobienia Wojskowego „Krakus”, szkoleniowiec i wychowawca kilku pokoleń amazonek i kawalerzystów, m.in. współzałożyciel Ochotniczego Szwadronu Kawalerii w barwach 1 Pułku Szwoleżerów Józefa Piłsudskiego (2001) oraz Reprezentacyjnego Oddziału Kawalerii Ochotniczej w barwach Szwadronu Przybocznego Prezydenta Rzeczypospolitej (2019), brał też czynny udział w przyjęciu dziedziczenia tradycji 1.p.szw. przez 1 batalion kawalerii powietrznej oraz w wielu rekonstrukcjach, filmach, zawodach.

Jest autorem regulaminów zawodów kawaleryjskich, a także wielokrotnym uczestnikiem Mistrzostw Polski Militari oraz autorem opracowań regulaminów kawalerii oraz zrealizowanych projektów wyposażenia (siodło wojskowe, lanca) dla Szwadronu Kawalerii WP.

Wyjątkowym wyróżnieniem jest wskazanie Roberta Woronowicza przez Zrzeszenie Kół Pułkowych Kawalerii II RP w Londynie do Kapituły Barw i Tradycji Kawalerii II RP.

Swoja przygodę z kawalerią rozpoczął w 1989 r., gdy jako instruktor na obozie jeździeckim udostępnił czterem weteranom 3 Pułku Strzelców Konnych konie. Weterani mimo, iż nie siedzieli w siodle od kilkudziesięciu lat radzili sobie z końmi znakomicie, konie chodziły jak baranki, co unaoczniło Mu jakość i trwałość szkolenia kawalerii.

Rotmistrz Robert Woronowicz interesuje się i wspomaga powstały w 2019 r. Reprezentacyjny Oddział Kawalerii Ochotniczej w barwach Szwadronu Przybocznego Prezydenta Rzeczypospolitej. Zawsze pytał, gdzie są lance. Wydał rozkaz (nieznoszący sprzeciwu) lance w obu szeregach. Szwadron ten jako jedyny w kawalerii miał bowiem lance w obu szeregach. Wraz z ukazaniem się wpisu powołującego rotmistrza Roberta Woronowicza w szereg legend polskiego jeździectwa p.p. Anna i Artur Boberowie przekazali lance zapewniając Oddziałowi właściwy wygląd.


Wspominają współtwórcy oddziałów kawalerii ochotniczej:

„Roberta poznałem w czasach, kiedy jazda konna oraz tradycje kawaleryjskie były nie tylko mało popularne, ale zajmowanie się nimi było utrudniane. Robert zawsze uważał, że kawalerzysta musi jeździć konno, więc udało mu się do tego przekonać szersze kręgi i wyprowadzić kawalerię z podziemia – zasłynął jako dowódca pierwszej defilady z udziałem ochotniczego oddziału konnego na Święto Niepodległości w Warszawie w 1998 roku (pierwsze wystąpienie oddziału ochotniczego na oficjalnym święcie państwowym, w jednym szyku z Wojskiem Polskim).

Inną niezwykle cenną cechą kawalerzysty, którą Robert pielęgnuje, jest dbanie o konie które posiadał lub którymi się opiekował jako instruktor jeździectwa, m.in. w Ośrodku Przygotowań Olimpijskich w Starej Miłosnej”.

Rotmistrz Tadeusz Kühn

Rotmistrz Tadeusz Kühn współzałożyciel Ochotniczego Szwadrony Kawalerii w barwach 1 Pułku Szwoleżerów Józefa Piłsudskiego. Współtwórca oraz w latach 2006-2017 członek zarządu Federacji Kawalerii Ochotniczej.


„Tak jak w przypadku kontaktów z kawalerzystami służącymi w w wojsku w okresie II RP, to zaszczyt powiedzieć o sobie, że zostałem ukształtowany i wychowany przez wybitnego instruktora i oficera. Wykłady, a zwłaszcza zajęcia kawaleryjskie w szyku konno, nauka władania białą bronią czy zachowania w mundurze, to niezapomniane wspomnienia. Często wymagający, zwłaszcza wobec kadry, ale zawsze życzliwy i umiejący wytłumaczyć zasady działania, sens i motywację ethosu kawalerii, nie pozostawiał złudzeń, czy ktoś się nadaje do tej służby…

Z zapałem prowadzi od od 2014 swój blog internetowy (rotmistrz.blogspot.com), gdzie warto zaglądać! Miałem też przyjemność opracować do druku autorskie regulaminy kawalerii (2014, 2020), które Robert przygotował w oparciu o publikacje wojskowe z okresu II RP, dostosowując je do realiów współczesności, traktując misję kawalerii konnej w Wojsku Polskim jako typowo reprezentacyjną.


Niech wszyscy wiedzą, że nie ma obecnie większego autorytetu w dziedzinie praktyki kawaleryjskiej, jak Pan Rotmistrz Robert Woronowicz”.

Rotmistrz Jakub Czekaj

Rotmistrz Jakub Czekaj dowódca Reprezentacyjnego Oddziału Kawalerii Ochotniczej w barwach Szwadronu Przybocznego Prezydenta Rzeczypospolitej, prezes Koła-Rodziny Pułkowej 8 Pułku Ułanów ks. Józefa Poniatowskiego, współtwórca oraz w latach 2006-2013 członek zarządu Federacji Kawalerii Ochotniczej.

Autorzy wpisu: Grzegorz Gajewski i Leszek Nagórny | Aktualizowano: 2025/09/22



Publikacje w Polskiej Cyfrowej Bibliotece Jeździeckiej:

Kliknij wybraną zakładkę, a następnie link, aby otworzyć powiązane materiały w Polskiej Cyfrowej Bibliotece Jeździeckiej (www.pcbj.pl):

„Z notatnika Rotmistrza – proporczyki pułków strzelców konnych” (2024) – Robert Woronowicz

„Opowieści Generała – opowiadanie generała Michała Gutowskiego” (2024) – Robert Woronowicz

„Jak szkoliłem Szwadron” (2020) – Robert Woronowicz

„Szkolenie kawalerii polskiej w XXI wieku cz. II” (2020) – Robert Woronowicz

„Szkolenie kawalerii polskiej w XXI wieku cz. I” (2020) – Robert Woronowicz

„Rajd kawaleryjski” (2019) – Robert Woronowicz

„Modlitwa konia” (2019) – Robert Woronowicz

„Trochę wspomnień” (2019) – Robert Woronowicz

„Koń w kawalerii II RP, kilka uwag” (2018) – Robert Woronowicz

„Sport jeździecki w kawalerii konnej II RP” (2018) – Robert Woronowicz

„Niezwykłe dzieje, niezwykłego obrazu” (2018) – Robert Woronowicz

„W kawalerii II RP koń był traktowany, jak żołnierz zawodowy” (2018) – Robert Woronowicz

„To już 20 lat” (2018) – Robert Woronowicz

„Somosierra 1808” (2018) – Robert Woronowicz

„Regulamin Kawalerii” (2017) – Robert Woronowicz

„Oficer – Dowódca Kawalerii Ochotniczej” (2017) – Robert Woronowicz

„Dumka” (2017) – Robert Woronowicz

„Polska lanca wz. 2013” (2016) – Robert Woronowicz

„Husarz (usarz) a huzar to nie to samo” (2016) – Robert Woronowicz

„Siodło kawaleryjskie wz. 36 2012” (2016) – Robert Woronowicz

„Generał” (2016) – Robert Woronowicz

„Arlekin III, prawdopodobnie ostatnie zdjęcie” (2016) – Robert Woronowicz

„Wiersze pana Remyego Van Ardena” (2015) – Robert Woronowicz

„Lance polskiej kawalerii przełomu XX i XXI wieku (1993 r. – 2014 r.)” (2015) – Robert Woronowicz

„Niezwykłe spotkanie” (2015) – Robert Woronowicz

„Lanca – broń polskiej kawalerii. Historia oraz praktyczne użycie w walce” (2015) – Robert Woronowicz

„Malowany Szwadron, wspomnienia Generała” (2015) – Robert Woronowicz

„Rzecz pozornie prosta – pozorniki” (2014) – Robert Woronowicz

„Szarża pod Uniejowem” (2014) – Robert Woronowicz

„Tradycja kawaleryjska a jeździectwo” (2014) – Robert Woronowicz

„Arlekin III, prawdopodobnie ostatnie zdjęcie” (2016) – Robert Woronowicz

„Dumka” (2017) – Robert Woronowicz

„Generał” (2016) – Robert Woronowicz

„Husarz (usarz) a huzar to nie to samo” (2016) – Robert Woronowicz

„Jak szkoliłem Szwadron” (2020) – Robert Woronowicz

„Koń w kawalerii II RP, kilka uwag” (2018) – Robert Woronowicz

„Lanca – broń polskiej kawalerii. Historia oraz praktyczne użycie w walce” (2015) – Robert Woronowicz

„Lance polskiej kawalerii przełomu XX i XXI wieku (1993 r. – 2014 r.)” (2015) – Robert Woronowicz

„Malowany Szwadron, wspomnienia Generała” (2015) – Robert Woronowicz

„Modlitwa konia” (2019) – Robert Woronowicz

„Niezwykłe dzieje, niezwykłego obrazu” (2018) – Robert Woronowicz

„Niezwykłe spotkanie” (2015) – Robert Woronowicz

„Oficer – Dowódca Kawalerii Ochotniczej” (2017) – Robert Woronowicz

„Opowieści Generała – opowiadanie generała Michała Gutowskiego” (2024) – Robert Woronowicz

„Polska lanca wz. 2013” (2016) – Robert Woronowicz

„Rajd kawaleryjski” (2019) – Robert Woronowicz

„Regulamin Kawalerii” (2017) – Robert Woronowicz

„Rzecz pozornie prosta – pozorniki” (2014) – Robert Woronowicz

„Siodło kawaleryjskie wz. 36 2012” (2016) – Robert Woronowicz

„Somosierra 1808” (2018) – Robert Woronowicz

„Sport jeździecki w kawalerii konnej II RP” (2018) – Robert Woronowicz

„Szarża pod Uniejowem” (2014) – Robert Woronowicz

„Szkolenie kawalerii polskiej w XXI wieku cz. I” (2020) – Robert Woronowicz

„Szkolenie kawalerii polskiej w XXI wieku cz. II” (2020) – Robert Woronowicz

„To już 20 lat” (2018) – Robert Woronowicz

„Tradycja kawaleryjska a jeździectwo” (2014) – Robert Woronowicz

„Trochę wspomnień” (2019) – Robert Woronowicz

„W kawalerii II RP koń był traktowany, jak żołnierz zawodowy” (2018) – Robert Woronowicz

„Wiersze pana Remyego Van Ardena” (2015) – Robert Woronowicz

„Z notatnika Rotmistrza – proporczyki pułków strzelców konnych” (2024) – Robert Woronowicz

„Z notatnika Rotmistrza – proporczyki pułków strzelców konnych” (2024) – Robert Woronowicz

„Opowieści Generała – opowiadanie generała Michała Gutowskiego” (2024) – Robert Woronowicz

„Jak szkoliłem Szwadron” (2020) – Robert Woronowicz

„Szkolenie kawalerii polskiej w XXI wieku cz. II” (2020) – Robert Woronowicz

„Szkolenie kawalerii polskiej w XXI wieku cz. I” (2020) – Robert Woronowicz

„Rajd kawaleryjski” (2019) – Robert Woronowicz

„Modlitwa konia” (2019) – Robert Woronowicz

„Trochę wspomnień” (2019) – Robert Woronowicz

„Koń w kawalerii II RP, kilka uwag” (2018) – Robert Woronowicz

„Sport jeździecki w kawalerii konnej II RP” (2018) – Robert Woronowicz

„Niezwykłe dzieje, niezwykłego obrazu” (2018) – Robert Woronowicz

„W kawalerii II RP koń był traktowany, jak żołnierz zawodowy” (2018) – Robert Woronowicz

„To już 20 lat” (2018) – Robert Woronowicz

„Somosierra 1808” (2018) – Robert Woronowicz

„Regulamin Kawalerii” (2017) – Robert Woronowicz

„Oficer – Dowódca Kawalerii Ochotniczej” (2017) – Robert Woronowicz

„Dumka” (2017) – Robert Woronowicz

„Polska lanca wz. 2013” (2016) – Robert Woronowicz

„Husarz (usarz) a huzar to nie to samo” (2016) – Robert Woronowicz

„Siodło kawaleryjskie wz. 36 2012” (2016) – Robert Woronowicz

„Generał” (2016) – Robert Woronowicz

„Arlekin III, prawdopodobnie ostatnie zdjęcie” (2016) – Robert Woronowicz

„Wiersze pana Remyego Van Ardena” (2015) – Robert Woronowicz

„Lance polskiej kawalerii przełomu XX i XXI wieku (1993 r. – 2014 r.)” (2015) – Robert Woronowicz

„Niezwykłe spotkanie” (2015) – Robert Woronowicz

„Lanca – broń polskiej kawalerii. Historia oraz praktyczne użycie w walce” (2015) – Robert Woronowicz

„Malowany Szwadron, wspomnienia Generała” (2015) – Robert Woronowicz

„Rzecz pozornie prosta – pozorniki” (2014) – Robert Woronowicz

„Szarża pod Uniejowem” (2014) – Robert Woronowicz

„Tradycja kawaleryjska a jeździectwo” (2014) – Robert Woronowicz

„Z notatnika Rotmistrza – proporczyki pułków strzelców konnych” (2024) – Robert Woronowicz

„Opowieści Generała – opowiadanie generała Michała Gutowskiego” (2024) – Robert Woronowicz

„Jak szkoliłem Szwadron” (2020) – Robert Woronowicz

„Szkolenie kawalerii polskiej w XXI wieku cz. II” (2020) – Robert Woronowicz

„Szkolenie kawalerii polskiej w XXI wieku cz. I” (2020) – Robert Woronowicz

„Rajd kawaleryjski” (2019) – Robert Woronowicz

„Modlitwa konia” (2019) – Robert Woronowicz

„Trochę wspomnień” (2019) – Robert Woronowicz

„Koń w kawalerii II RP, kilka uwag” (2018) – Robert Woronowicz

„Sport jeździecki w kawalerii konnej II RP” (2018) – Robert Woronowicz

„Niezwykłe dzieje, niezwykłego obrazu” (2018) – Robert Woronowicz

„W kawalerii II RP koń był traktowany, jak żołnierz zawodowy” (2018) – Robert Woronowicz

„To już 20 lat” (2018) – Robert Woronowicz

„Somosierra 1808” (2018) – Robert Woronowicz

„Regulamin Kawalerii” (2017) – Robert Woronowicz

„Oficer – Dowódca Kawalerii Ochotniczej” (2017) – Robert Woronowicz

„Dumka” (2017) – Robert Woronowicz

„Polska lanca wz. 2013” (2016) – Robert Woronowicz

„Husarz (usarz) a huzar to nie to samo” (2016) – Robert Woronowicz

„Siodło kawaleryjskie wz. 36 2012” (2016) – Robert Woronowicz

„Generał” (2016) – Robert Woronowicz

„Arlekin III, prawdopodobnie ostatnie zdjęcie” (2016) – Robert Woronowicz

„Wiersze pana Remyego Van Ardena” (2015) – Robert Woronowicz

„Lance polskiej kawalerii przełomu XX i XXI wieku (1993 r. – 2014 r.)” (2015) – Robert Woronowicz

„Niezwykłe spotkanie” (2015) – Robert Woronowicz

„Lanca – broń polskiej kawalerii. Historia oraz praktyczne użycie w walce” (2015) – Robert Woronowicz

„Malowany Szwadron, wspomnienia Generała” (2015) – Robert Woronowicz

„Rzecz pozornie prosta – pozorniki” (2014) – Robert Woronowicz

„Szarża pod Uniejowem” (2014) – Robert Woronowicz

„Tradycja kawaleryjska a jeździectwo” (2014) – Robert Woronowicz



Pokrewne Legendy:

Leon Kon

Trener jeździectwa, współtwórca Polskiego Związku Jeździeckiego i jego sekretarz generalny. Kawaler Krzyża Walecznych i Srebrnego Krzyża Zasługi.

Czytaj więcej…



Galeria:




Patron Honorowy:

Wspomóż projekt PLPJ, zostań Patronem Honorowym Legendy Wiesława Dziadczyka

Mecenasi: Leszek Nowacki, Artur Bober


Leszek Nowacki i Artur Bober – przyjaciele Wiesława Dziadczyka

Opiekunowie: Rodzina Wiesława Dziadczyka

Strona stworzona na potrzeby projektu edukacyjnego PLPJ realizowanego przez organizację pożytku publicznego – Bober Team Non Profit Sp. z o.o.



Dwukrotny wicemistrz Polski w skokach przez przeszkody. Trener w stadninach koni Kozienice, Klikowa i Pruchna. Jeździec, który na klaczy Via Vitae pokonał przeszkodę typu „mur” o wysokości 2,20 m – rekord ten pozostaje niepobity w Polsce do dziś.

Urodził się 4 listopada 1937 roku w Bogusławicach. Powiat Piotrków Trybunalski, województwo łódzkie. Ojciec Wacław. Matka Marianna z domu Węgrzynowska. Siostry Gabriela, Joanna, Maria, Barbara. Żona Natalia z domu Zając. Córka Monika. Synowie Paweł i Maciej. (…)

Jesienią 1954 roku nastąpiło pierwsze spotkanie z końmi Stada Ogierów w Bogusławicach.

„Pamiętam ten dzień, piętnastego listopada. Wtedy poszedłem do pracy. Mój ojciec miał jedenaście hektarów ziemi. Byłem jedynym synem i ojcu było przykro, że opuszczam gospodarstwo. Myślał, że w Stadzie będę tylko dorabiał i że wrócę na ojcowiznę. Nie wróciłem. Zabrały mnie konie. Po pierwszym roku pracy w Stadzie trafiłem do grupy sportowej.” (…)

W 1965 roku (…) Przyjmuje propozycję rotmistrza Jerzego Sas Jaworskiego, z ostatnim przydziałem bojowym w Warszawskiej Dywizji Kawalerii, wybitnego hodowcy, dyrektora Stadniny Koni w Kozienicach. Zostaje instruktorem sportowym w grupie koni sportowych, po majorze Marianie Fabrycym.

W Kozienicach spędził dwanaście lat. Tam spotkał konie swojego życia, klacz Via Vitae, córkę klaczy Via Aquia po Aquino i ogiera Dar es Salam, kasztankę, urodzoną w Stadninie Kozienice w 1960 roku. (…)

W 1969 roku na Międzynarodowych Oficjalnych Zawodach Konnych – CHIO w Olsztynie wygrał Konkurs Potęgi Skoków skacząc mur na wysokości dwustu dwudziestu centymetrów (do dnia dzisiejszego rekord skoku w Polsce na murze). Warto przypomnieć, że w tym samym roku w Radomiu, Wiesław Dziadczyk na klaczy Via Vitae, ustanowił ówczesny rekord Polski w skoku na wysokość, który wynosił 2,05 cm. (…)

Źródło: „Wiesław Dziadczyk” (2012) – Witold Duński

Autor wpisu: Witold Duński | Aktualizowano: 2025/10/02



Publikacje w Polskiej Cyfrowej Bibliotece Jeździeckiej:

Kliknij wybraną zakładkę, a następnie link, aby otworzyć powiązane materiały w Polskiej Cyfrowej Bibliotece Jeździeckiej (www.pcbj.pl):

Poniżej zamieszczamy odnośniki do innych ciekawych źródeł, które nie prowadzą do naszej Biblioteki i nie mamy wpływu na wyświetlane tam treści.

Razem z hiperłączem zamieszczamy widoczny adres artykułu oraz datę kiedy odnośnik ostatni raz był przez nas sprawdzany. Linki domyślnie otwierają się w nowym oknie.



Pokrewne Legendy:

Marian Kozicki

Srebrny medalista Igrzysk Olimpijskich w Moskwie (1980). Czterokrotny uczestnik igrzysk olimpijskich. Zdobywca złotego, dwóch srebrnych i dwóch brązowych medali Mistrzostw Polski w skokach przez przeszkody.

Czytaj więcej…

Jan Kowalczyk

Syn ziemi cieszyńskiej, żołnierz i sportowiec. Reprezentant klubu CWKS Legia Warszawa (1962–1991), uważany za jednego z największych talentów w historii polskiego jeździectwa. Mistrz olimpijski indywidualnie i wicemistrz drużynowo w skokach przez przeszkody na Igrzyskach Olimpijskich w Moskwie w 1980 roku.

Czytaj więcej…



Galeria:

Zdjęcia ze zbiorów Wiesława Dziadczyka.




Patron Honorowy: Polski Związek Hodowców Koni

Jego celem jest reprezentowanie interesów i ochrona praw hodowców koni, nadzór i kontrola nad sprawami organizacyjnymi i merytorycznymi Związków i Sekcji oraz doskonalenie hodowli i chowu koni, prowadzenie ksiąg stadnych i rejestrów, wpisywanie koni do tych ksiąg i rejestrów, itp.

Mecenas: Urząd Gminy w Michałowie

W Michałowie mieści się jedna z najważniejszych Stadnin Koni Arabskich. Słynna na cały świat powstała w 1953 roku, a główny wpływ na wybór Michałowa, jako jej siedziby miało jego charakterystyczne położenie w dolinie, gdzie panuje specyficzny mikroklimat. Założycielem Stadniny był Jerzy Jaworowski.

Opiekunowie: Rodzina Urszuli i Jerzego Białoboków

Strona stworzona na potrzeby projektu edukacyjnego PLPJ realizowanego przez organizację pożytku publicznego – Bober Team Non Profit Sp. z o.o.



Wybitni hodowcy polskich koni arabskich.
Stadnina Koni Michałów w czasie ich pracy, otrzymała Nagrodę Prezydenta RP – Aleksandra Kwaśniewskiego (2001).

Urszula Białobok urodziła się 20 września 1947 roku w Sieradzu. Mama Alina, Helena z domu Wiśniowska ur. w okolicach Zbaraża. Tata Ryszard Laufersweiler, przedwojenny oficer KOP, tata mój był wykładowcą w Oficerskiej Szkole Wojsk Łączności w Zegrzu (…)

Michałów (…). Przywieźli mnie tu moi bracia Krzysztof i Sławek Wiszniowski (brat cioteczny) w bardzo mroźny, grudniowy dzień 1969 roku. Jechaliśmy pociągiem do Kielc a potem drogą do Michałowa. Szef przyjął nas serdecznie (…)

Przeczytaj osobiste wspomnienia Urszuli Białobok, napisane odręcznie, o jej życiu i pracy w SK Michałów

Źródło: „Moja droga do koni” (2008) – Urszula Białobok

Jerzy Białobok urodził się 17 grudnia 1952 roku w Śremie, województwo poznańskie. Ojciec Stefan. Matka Emilia z domu Grabowska. Siostry Hanna i Krystyna. Żona Urszula z domu Laufersweiler. Syn Emil. Absolwent Akademii Rolniczej w Poznaniu – zootechnika.

(…)

Był rok 1977. Młody hodowca Jerzy Białobok interesował się zawsze końmi orientalnymi. Ciągnęło go do koni czystej krwi. Żeby je poznać, trzeba było trafić na staż do stadnin arabskich. Były tylko dwie – Janów Podlaski i Michałów. Inżynier Białobok przyjechał na Tor Wyścigów Konnych na Służewcu. Rozmawiał z dyrektorami Andrzejem Krzyształowiczem i Ignacym Jaworowskim. W Janowie Podlaskim praktykantów było dosyć, Jaworowski powiedział, że może przyjechać do Michałowa. Był 15 sierpnia 1977 roku.

(…)

W rodzinie Białoboków związków z końmi nie było. Ojciec, Stefan był genetykiem. Interesowały go drzewa leśne. Ukończył Szkołę Główną Gospodarstwa Wiejskiego, doktorat zrobił przed 1939 roku na Uniwersytecie w Berlinie. Dziadek Jan Kanty Białobok pracował w Instytucie Naukowym w Puławach i zajmował się drzewami i krzewami. Jest świerk srebrzysty, błękitny nazwany Białobok nieprzekraczający dwa i pól metra wysokości.

Mój ojciec,
powiedział Jerzy Białobok, pracował naukowo i był profesorem Polskiej Akademii Nauk w Instytucie w Kórniku. Jakaś tradycja hodowlana więc była. Konie robocze w Kórniku służyły do pracy w szkółkach w kórnickim gospodarstwie. Moja matka ukończyła szkołę ogrodniczą w Poznaniu i pracowała w Kórniku. Dziadek po kądzieli, Tadeusz Grabowski, był profesorem Uniwersytetu Jagiellońskiego, następnie w Poznaniu prowadził Katedrę Romanistyki i zajmował się literaturą okresu Romantyzmu. Mnie pochłonęły konie. (…)

Źródło: „Jerzy Białobok” (2012) – Witold Duński

Autor wpisu: Witold Duński | Aktualizowano: 2025/09/22


Urszula Białobok zmarła 28 lutego 2024 roku, w wieku 77 lat.



Publikacje w Polskiej Cyfrowej Bibliotece Jeździeckiej:

Kliknij wybraną zakładkę, a następnie link, aby otworzyć powiązane materiały w Polskiej Cyfrowej Bibliotece Jeździeckiej (www.pcbj.pl):

„Fotograficzny esej na nadchodzące 70-lecie Stadniny Koni Michałów” (2022) – Mariusz Wideryński

„KWESTURA – 'The Best'” (2020) – Urszula i Jerzy Białobokowie

Pamięć o poprzednikach (2018) | FILM

„I nieśmiertelni muszą odejść” (2015) – Jerzy Białobok

„Państwowa Stadnina Koni Michałów 1953-2013, część II” (2014) – Urszula Białobok

„Państwowa Stadnina Koni Michałów 1953-2013, część I” (2013) – Urszula Białobok

„Ignacy Jaworowski” (2014) – Jerzy Białobok

„Zasłużeni hodowcy koni” (2014)

„Moja droga – rozmowa z Jerzym Białobokiem” (2013) – Anette Mattson

„Jerzy Białobok” (2012) – Witold Duński

„Perskim okiem cz. VI” (2011) – Jerzy Białobok

„Perskim okiem cz. V” (2009) – Jerzy Białobok

„Perskim okiem cz. IV” (2009) – Jerzy Białobok

„Moja droga do koni” (2008) – Urszula Białobok

„Perskim okiem cz. III” (2007) – Jerzy Białobok

„Urszula i Jerzy Białobok w fotografii Tomasza Jurgi” (2007) – Tomasz Jurga

„Fawor 1981-2005” (2006) – Urszula Białobok

„Perskim okiem cz. II” (2006) – Jerzy Białobok

„Perskim okiem cz. I” (2006) – Jerzy Białobok

„Odszedł wielki hodowca” (2004) – Urszula Białobok, Jerzy Białobok

„Mike’a Nicholsa podróże do Michałowa” (2002) – Anna Stojanowska

„Championat Michałowa” (1994) – Izabella Pawelec-Zawadzka

„Wrażenia ze stadniny koni arabskich i aukcji w Tiersku” (1982) – Izabella Zawadzka, Jerzy Białobok

„Pierwszy championat koni czystej krwi arabskiej i X aukcja w Janowie Podlaski” (1979) – Antoni Święcki

„Ogiery Michałowa” – Urszula Białobok

„Stadnina Koni Michałów” – zespół redakcyjny

„The Power of Success: Michalow Stud” [www.arabhorse.com] [2025/09/22]

„Championat Michałowa” (1994) – Izabella Pawelec-Zawadzka

„Fawor 1981-2005” (2006) – Urszula Białobok

„Fotograficzny esej na nadchodzące 70-lecie Stadniny Koni Michałów” (2022) – Mariusz Wideryński

„I nieśmiertelni muszą odejść” (2015) – Jerzy Białobok

„Ignacy Jaworowski” (2014) – Jerzy Białobok

„Jerzy Białobok” (2012) – Witold Duński

„KWESTURA – 'The Best'” (2020) – Urszula i Jerzy Białobokowie

„Mike’a Nicholsa podróże do Michałowa” (2002) – Anna Stojanowska

„Moja droga do koni” (2008) – Urszula Białobok

„Moja droga – rozmowa z Jerzym Białobokiem” (2013) – Anette Mattson

„Odszedł wielki hodowca” (2004) – Urszula Białobok, Jerzy Białobok

„Ogiery Michałowa” – Urszula Białobok

Pamięć o poprzednikach (2018) | FILM

„Państwowa Stadnina Koni Michałów 1953-2013, część I” (2013) – Urszula Białobok

„Państwowa Stadnina Koni Michałów 1953-2013, część II” (2014) – Urszula Białobok

„Perskim okiem cz. I” (2006) – Jerzy Białobok

„Perskim okiem cz. II” (2006) – Jerzy Białobok

„Perskim okiem cz. III” (2007) – Jerzy Białobok

„Perskim okiem cz. IV” (2009) – Jerzy Białobok

„Perskim okiem cz. V” (2009) – Jerzy Białobok

„Perskim okiem cz. VI” (2011) – Jerzy Białobok

„Pierwszy championat koni czystej krwi arabskiej i X aukcja w Janowie Podlaski” (1979) – Antoni Święcki

„Stadnina Koni Michałów” – zespół redakcyjny

„The Power of Success: Michalow Stud” [www.arabhorse.com] [2025/09/22]

„Urszula i Jerzy Białobok w fotografii Tomasza Jurgi” (2007) – Tomasz Jurga

„Wrażenia ze stadniny koni arabskich i aukcji w Tiersku” (1982) – Izabella Zawadzka, Jerzy Białobok

„Zasłużeni hodowcy koni” (2014)

„Fotograficzny esej na nadchodzące 70-lecie Stadniny Koni Michałów” (2022) – Mariusz Wideryński

„KWESTURA – 'The Best'” (2020) – Urszula i Jerzy Białobokowie

Pamięć o poprzednikach (2018) | FILM

„I nieśmiertelni muszą odejść” (2015) – Jerzy Białobok

„Państwowa Stadnina Koni Michałów 1953-2013, część II” (2014) – Urszula Białobok

„Państwowa Stadnina Koni Michałów 1953-2013, część I” (2013) – Urszula Białobok

„Ignacy Jaworowski” (2014) – Jerzy Białobok

„Zasłużeni hodowcy koni” (2014)

„Moja droga – rozmowa z Jerzym Białobokiem” (2013) – Anette Mattson

„Jerzy Białobok” (2012) – Witold Duński

„Perskim okiem cz. VI” (2011) – Jerzy Białobok

„Perskim okiem cz. V” (2009) – Jerzy Białobok

„Perskim okiem cz. IV” (2009) – Jerzy Białobok

„Moja droga do koni” (2008) – Urszula Białobok

„Perskim okiem cz. III” (2007) – Jerzy Białobok

„Urszula i Jerzy Białobok w fotografii Tomasza Jurgi” (2007) – Tomasz Jurga

„Fawor 1981-2005” (2006) – Urszula Białobok

„Perskim okiem cz. II” (2006) – Jerzy Białobok

„Perskim okiem cz. I” (2006) – Jerzy Białobok

„Odszedł wielki hodowca” (2004) – Urszula Białobok, Jerzy Białobok

„Mike’a Nicholsa podróże do Michałowa” (2002) – Anna Stojanowska

„Championat Michałowa” (1994) – Izabella Pawelec-Zawadzka

„Wrażenia ze stadniny koni arabskich i aukcji w Tiersku” (1982) – Izabella Zawadzka, Jerzy Białobok

„Pierwszy championat koni czystej krwi arabskiej i X aukcja w Janowie Podlaski” (1979) – Antoni Święcki

„Ogiery Michałowa” – Urszula Białobok

„Stadnina Koni Michałów” – zespół redakcyjny

„The Power of Success: Michalow Stud” [www.arabhorse.com] [2025/09/22]

Poniżej zamieszczamy odnośniki do innych ciekawych źródeł, które nie prowadzą do naszej Biblioteki i nie mamy wpływu na wyświetlane tam treści.

Razem z hiperłączem zamieszczamy widoczny adres artykułu oraz datę kiedy odnośnik ostatni raz był przez nas sprawdzany. Linki domyślnie otwierają się w nowym oknie.



Pokrewne Legendy:

Anna Małecka

Doktor fizyki PAN Uniwersytetu Poznańskiego. Karierę naukową po kilku latach porzuciła dla koni, a szczególnie dla Ciernia xx, z którym  w towarzystwie olimpijczyka z Rzymu – Marka Roszczynialskiego przyjechała do  ośrodka jeździeckiego w Zbrosławicach. Tutaj zajęła się wydawaniem tłumaczonych z niemieckiego przez Marka książek takich jak m.in. „Gimnazjum jeździeckie‘’.

Czytaj więcej…

Stadnina Koni Michałów

Założona została w 1953 roku. Przejęła ona konie ze zlikwidowanej w tym samym czasie stadniny w Klemensowie, koło Zamościa. Razem z końmi został przeniesiony do Michałowa hodowca, pan Ignacy Jaworowski, później jej wieloletni dyrektor.

Czytaj więcej…



Galeria:


Źródło: Informator Ponidzie – Gmina Michałów




Patron Honorowy:

Wspomóż projekt PLPJ, zostań Patronem Honorowym Legendy Jerzego Iwanowskiego

Mecenas:

Wspomóż projekt PLPJ, zostań Mecenasem Legendy Jerzego Iwanowskiego.

Opiekunowie: Maria Iwanowska

Strona stworzona na potrzeby projektu edukacyjnego PLPJ realizowanego przez organizację pożytku publicznego – Bober Team Non Profit Sp. z o.o.



Przez dwa lata po wojnie zajmowałem się odszukiwaniem koni polskich pełnej krwi, zrabowanych przez Niemców. Nie mogąc pogodzić się z nową sytuacją polityczną w Polsce wyemigrowałem do Afryki Południowej, gdzie utworzyłem na wzór Hiszpańskiej Szkoły Jazdy w Wiedniu zespół koni lipizańskich.”

Jerzy Iwanowski

Żołnierz i kawalerzysta, hodowca koni, oficer 1. Dywizji Pancernej generała Maczka. Założyciel szkoły jazdy konnej na lipicanach w Johannesburgu.


Jerzy Iwanowski
przyszedł na świat pod zaborami, w rodzinie szlacheckiej, w majątku Lebiodka (miejsce to położone jest w obecnych granicach Białorusi, ok. 120 km w linii prostej od granicy Polski). Jako 11-letni chłopiec był świadkiem odzyskania Niepodległości w 1918 roku, a jako już dorosły lekarz, rolnik, ziemianin, hodowca koni i jednocześnie żołnierz był aktywnym uczestnikiem procesu jej ugruntowywania. Brał udział w II wojny światowej, a powojenne losy zaprowadziły go do Afryki. Ostatnie lata życia spędził w Polsce. Napisał m.in. autobiograficzną książkę „Czasy mojego życia”, w której podzielił się tym co było w jego życiu najbliższe jego sercu.

Jego historia jest doskonałym wzorem postawy patriotycznej, której wyrazem jest aktywna działalność na rzecz Ojczyzny, bez względu na miejsce i okoliczności jakie przynosi życie.

Młody Jurek Iwanowski, absolwent szkoły średniej im. Tadeusza Reytana w Warszawie podjął studia medyczne na Uniwersytecie Warszawskim, a następnie ukończył Szkołę Główną Gospodarstwa Wiejskiego w Warszawie. Jednocześnie w 1931 roku, mając 24 lata, ukończył Szkołę Podchorążych Rezerwy Kawalerii w Grudziądzu w stopniu plutonowego podchorążego z przydziałem do 1 Pułku Ułanów Krechowieckich im. płk Bolesława Mościckiego w Augustowie. Po odbyciu corocznych, obowiązkowych ćwiczeń wojskowych rezerwy został mianowany podporucznikiem rezerwy z przydziałem do 23 Pułku Ułanów Grodzieńskich. Niedługo po swoich 27 urodzinach, z dniem 2 maja 1934 roku został ewidencyjnie przeniesiony do swojego macierzystego 1 Pułku Ułanów Krechowieckich. Studia rolnicze ukończył 17 listopada 1936 roku i rozpoczął pracę w Państwowych Zakładach Chowu Koni na stanowisku zastępcy kierownika Państwowego Stada Ogierów w Bogusławicach. 1 stycznia 1937 roku otrzymał awans na porucznika rezerwy kawalerii. Miał wówczas niespełna 30 lat. (…)

Źródło: „Płk. Jerzy Iwanowski” (2022) – Urszula Kowalczuk

Autor wpisu: Urszula Kowalczuk | Aktualizowano: 2025/10/02


Jerzy Iwanowski zmarł 28 maja 2008 r., w wieku 101. lat.
Został pochowany na Cmentarzu Oliwskim w Gdańsku.



Publikacje w Polskiej Cyfrowej Bibliotece Jeździeckiej:

Kliknij wybraną zakładkę, a następnie link, aby otworzyć powiązane materiały w Polskiej Cyfrowej Bibliotece Jeździeckiej (www.pcbj.pl):

Poniżej zamieszczamy odnośniki do innych ciekawych źródeł, które nie prowadzą do naszej Biblioteki i nie mamy wpływu na wyświetlane tam treści.

Razem z hiperłączem zamieszczamy widoczny adres artykułu oraz datę kiedy odnośnik ostatni raz był przez nas sprawdzany. Linki domyślnie otwierają się w nowym oknie.



Pokrewne Legendy:

Tadeusz Rozwadowski

Polski wojskowy, Feldmarschalleutnant cesarskiej i królewskiej Armii, generał broni Wojska Polskiego, szef Sztabu Generalnego Wojska Polskiego w czasie bitwy warszawskiej 1920, Generalny Inspektor Jazdy i Generalny Inspektor Kawalerii Wojska Polskiego w latach 1921–1926, w maju 1926 roku dowódca legalnych sił rządowych odpierających pucz Józefa Piłsudskiego, konstruktor i wynalazca wojskowy.

Czytaj więcej…

Leon Kon

Trener jeździectwa, współtwórca Polskiego Związku Jeździeckiego i jego sekretarz generalny. Kawaler Krzyża Walecznych i Srebrnego Krzyża Zasługi.

Czytaj więcej…



Galeria:

Zdjęcia pochodzą z książki „Czasy mojego życia” (2000) – Jerzy Iwanowski.




Patron Honorowy:

Wspomóż projekt PLPJ, zostań Patronem Honorowym Legendy Mariana Kowalczyka

Mecenas: Stajnia Wierzbna – Biały Las

Stajnia Wierzbna – Biały Las. Doskonałe miejsce dla pasjonatów jazdy konnej – zarówno dla sportowców, którzy szukają idealnego miejsca do treningów jak i dla nowych amatorów hippiki, na których czekają zajęcia rekreacyjne – indywidualne oraz grupowe. W latach 2020-2023 gościła Mistrzostwa Polski w Skokach przez przeszkody i w Ujeżdżeniu, które były bardzo dobrze oceniane pod względem organizacyjnym.

Opiekunowie: Paulina Kucharska

Strona stworzona na potrzeby projektu edukacyjnego PLPJ realizowanego przez organizację pożytku publicznego – Bober Team Non Profit Sp. z o.o.



Syn kawalerzysty z 25 Pułku Ułanów Wielkopolskich. Trzynastokrotny medalista mistrzostw Polski w ujeżdżeniu i skokach przez przeszkody, pierwszy Polak, który przygotował konia do konkursów klasy Grand Prix. Trener polskiej drużyny olimpijskiej na Igrzyskach w Moskwie w 1980 roku, gdzie zdobyto złoty medal indywidualnie i srebrny drużynowo. Absolwent Studium Trenerskiego przy AWF w Poznaniu.

Urodzony zaledwie kilometr od w Janowa w majątku Wygoda w roku 1926 Syn kawalerzysty (żołnierza 25 Pułku Ułanów Wielkopolskich), Aleksandra i Zofii.

Historia pracy z końmi przyszłego mistrza zaczęła się dość prozaicznie – od pracy w polu. Jako młody chłopak (6 klasa szkoły podstawowej) wyprowadzał konie na łąki nadbużańskie jeżdżąc na oklep oraz pracując w polu w żniwiarce. W roku 39 wybuchła druga woja światowa. Stado i stadnina zostały ewakuowane w kierunku na Rumunię przed Niemcami. 17 września Rosjanie ruszyli na Polskę, wiec żeby nie dostać się w ich ręce, po 2 tygodniach marszu, w dzień i w nocy konie wróciły do domu. Wysiłki naszych masztalerzy by ocalić stado i stadninę spełzły na niczym, ponieważ już po 2 tygodniach Rosjanie zagarnęli wszystkie konie i ruszyli wraz z nimi w kierunku na Kaukaz. Później ustalono granice z Niemcami na Bugu, a konie zostały po Rosyjskiej stronie. Podczas okupacji Niemcy odbudowali hodowle w Janowie.

W roku 1941 Kowalczyk zaczyna pracę jako masztalerz, w tym czasie wybucha konflikt niemiecko-rosyjski, a w 1944 gdy front przesunął się w kierunku Polski ewakuowano konie w głąb Niemiec. Podczas wojny przeżył bombardowanie Drezna, gdzie znalazł się wraz ze stadem. (…)

Źródło: „Encyklopedia Mariana Kowalczyka” (2022) – Paulina Kucharska

Autor wpisu: Paulina Kucharska | Aktualizowano: 2025/10/02


Marian Kowalczyk zmarł w Poznaniu 29 sierpnia 2017 r., w wieku 93. lat. Został pochowany na Cmentarzu przy ul. Nowina w Poznaniu.



Publikacje w Polskiej Cyfrowej Bibliotece Jeździeckiej:

Kliknij wybraną zakładkę, a następnie link, aby otworzyć powiązane materiały w Polskiej Cyfrowej Bibliotece Jeździeckiej (www.pcbj.pl):

„Encyklopedia Mariana Kowalczyka” (2022) – Paulina Kucharska

„Nie żyje Marian Kowalczyk” (2017) [www.equista.pl] [2025/07/28]

„Marian Kowalczyk” (2012) – Witold Duński

„Marian Kowalczyk. Chcieć, nie udawać, że się chce” (2010) – Piotr Dzięciołowski

„Historia jeździectwa, cz. XXXIV” (1998) – Witold Domański

„Historia jeździectwa, cz. XXXII” (1998) – Witold Domański

„Historia jeździectwa, cz. XXX” (1997) – Witold Domański

„Historia jeździectwa, cz. XXIX” (1997) – Witold Domański

„Historia jeździectwa, cz. XXIV” (1996) – Witold Domański

„Historia jeździectwa, cz. XXIII” (1996) – Witold Domański

„Historia jeździectwa, cz. XXII” (1996) – Witold Domański

„Historia jeździectwa, cz. XXI” (1996) – Witold Domański

„Historia jeździectwa, cz. XX” (1996) – Witold Domański

„Historia jeździectwa, cz. XIX” (1996) – Witold Domański

„Polacy w Pucharach Narodów, 1923-1982” (1982) – Witold Domański

„Polscy Jeźdźcy na Igrzyskach Olimpijskich w latach 1912-1976” (1980) – Antoni Święcki

„Mistrzostwa Europy w skokach, Rotterdam 1979” (1979) – Władysław Byszewski

„Przegląd światowej czołówki skoczków u progu Igrzysk Olimpijskich w Moskwie” (1980) – Władysław Byszewski

„Zagraniczne występy skoczków w sezonie wiosennym” (1980) – Krzysztof Koziarowski

„XXII Igrzyska Olimpijskie Moskwa” (1980) – Eryk Brabec

IO Moskwa 1980 – Puchar Narodów i Grand Prix [RU] | FILM

„Jan Kowalczyk i Artemor” (1980) – Antoni Święcicki

Jan Kowalczyk – Artemor – IO Moskwa 1980 | FILM

Moskwa 1980 – Jan Kowalczyk – Wywiad | FILM

„XXII Igrzyska Olimpijskie Moskwa” (1980) – Eryk Brabec

„Encyklopedia Mariana Kowalczyka” (2022) – Paulina Kucharska

„Historia jeździectwa, cz. XIX” (1996) – Witold Domański

„Historia jeździectwa, cz. XX” (1996) – Witold Domański

„Historia jeździectwa, cz. XXI” (1996) – Witold Domański

„Historia jeździectwa, cz. XXII” (1996) – Witold Domański

„Historia jeździectwa, cz. XXIII” (1996) – Witold Domański

„Historia jeździectwa, cz. XXIV” (1996) – Witold Domański

„Historia jeździectwa, cz. XXIX” (1997) – Witold Domański

„Historia jeździectwa, cz. XXX” (1997) – Witold Domański

„Historia jeździectwa, cz. XXXII” (1998) – Witold Domański

„Historia jeździectwa, cz. XXXIV” (1998) – Witold Domański

IO Moskwa 1980 – Puchar Narodów i Grand Prix [RU] | FILM

„Jan Kowalczyk i Artemor” (1980) – Antoni Święcicki

Jan Kowalczyk – Artemor – IO Moskwa 1980 | FILM

„Marian Kowalczyk” (2012) – Witold Duński

„Marian Kowalczyk. Chcieć, nie udawać, że się chce” (2010) – Piotr Dzięciołowski

„Mistrzostwa Europy w skokach, Rotterdam 1979” (1979) – Władysław Byszewski

Moskwa 1980 – Jan Kowalczyk – Wywiad | FILM

„Nie żyje Marian Kowalczyk” (2017) [www.equista.pl] [2025/07/28]

„Polacy w Pucharach Narodów, 1923-1982” (1982) – Witold Domański

„Polscy Jeźdźcy na Igrzyskach Olimpijskich w latach 1912-1976” (1980) – Antoni Święcki

„Przegląd światowej czołówki skoczków u progu Igrzysk Olimpijskich w Moskwie” (1980) – Władysław Byszewski

„Zagraniczne występy skoczków w sezonie wiosennym” (1980) – Krzysztof Koziarowski

„Encyklopedia Mariana Kowalczyka” (2022) – Paulina Kucharska

„Nie żyje Marian Kowalczyk” (2017) [www.equista.pl] [2025/07/28]

„Marian Kowalczyk” (2012) – Witold Duński

„Marian Kowalczyk. Chcieć, nie udawać, że się chce” (2010) – Piotr Dzięciołowski

„Historia jeździectwa, cz. XXXIV” (1998) – Witold Domański

„Historia jeździectwa, cz. XXXII” (1998) – Witold Domański

„Historia jeździectwa, cz. XXX” (1997) – Witold Domański

„Historia jeździectwa, cz. XXIX” (1997) – Witold Domański

„Historia jeździectwa, cz. XXIV” (1996) – Witold Domański

„Historia jeździectwa, cz. XXIII” (1996) – Witold Domański

„Historia jeździectwa, cz. XXII” (1996) – Witold Domański

„Historia jeździectwa, cz. XXI” (1996) – Witold Domański

„Historia jeździectwa, cz. XX” (1996) – Witold Domański

„Historia jeździectwa, cz. XIX” (1996) – Witold Domański

„Polacy w Pucharach Narodów, 1923-1982” (1982) – Witold Domański

„Polscy Jeźdźcy na Igrzyskach Olimpijskich w latach 1912-1976” (1980) – Antoni Święcki

„Mistrzostwa Europy w skokach, Rotterdam 1979” (1979) – Władysław Byszewski

„Przegląd światowej czołówki skoczków u progu Igrzysk Olimpijskich w Moskwie” (1980) – Władysław Byszewski

„Zagraniczne występy skoczków w sezonie wiosennym” (1980) – Krzysztof Koziarowski

„XXII Igrzyska Olimpijskie Moskwa” (1980) – Eryk Brabec

IO Moskwa 1980 – Puchar Narodów i Grand Prix [RU] | FILM

„Jan Kowalczyk i Artemor” (1980) – Antoni Święcicki

Jan Kowalczyk – Artemor – IO Moskwa 1980 | FILM

Moskwa 1980 – Jan Kowalczyk – Wywiad | FILM

Poniżej zamieszczamy odnośniki do innych ciekawych źródeł, które nie prowadzą do naszej Biblioteki i nie mamy wpływu na wyświetlane tam treści.

Razem z hiperłączem zamieszczamy widoczny adres artykułu oraz datę kiedy odnośnik ostatni raz był przez nas sprawdzany. Linki domyślnie otwierają się w nowym oknie.



Nagrania:

Samotrenujący się koń:

Konie Mariana Kowalczyka:

Marian Kowalczyk o pracy z końmi:

O Pedrosie…:



Pokrewne Legendy:

Janusz Bobik

Jeździec, trener, hodowca, dyr. SK Nowielice. Srebrny medal IO Moskwa 1980 (Szampan), srebrny medal MP w Skokach 1977, Drzonków (Zygzak), brązowy medal MP WKKW, Biały Bór 1977 (Tropik).

Czytaj więcej…

Jan Kowalczyk

Syn ziemi cieszyńskiej, żołnierz i sportowiec. Reprezentant klubu CWKS Legia Warszawa (1962–1991), uważany za jednego z największych talentów w historii polskiego jeździectwa. Mistrz olimpijski indywidualnie i wicemistrz drużynowo w skokach przez przeszkody na Igrzyskach Olimpijskich w Moskwie w 1980 roku.

Czytaj więcej…



Galeria: