Archiwa: 2020 - Legendy Polskiego Jeździectwa

Michał Woysym-Antoniewicz

PL/EN

Patron Honorowy: Polski Komitet Olimpijski, Polski Związek Jeździecki

Mecenas: Bartosz Adamus i Przemysław Shamac Konopacki – Adamus Equestrian

Opiekun: Piotr Jan Woysym-Antoniewicz, Muzeum Sportu i Turystyki

Major kawalerii Wojska Polskiego, srebrny i brązowy medalista olimpijski w jeździectwie.

______________________________________________________________

Urodził się 7 lipca 1897 w Krakowie.

Ukończył gimnazjum i Oficerską Szkołę Kawalerii. Przez 6 semestrów studiował prawo i administrację na Uniwersytecie Jagiellońskim.

Wstąpił do armii austriackiej i uczestniczył w I wojnie światowej. Został internowany na Węgrzech, po czym znów walczył na froncie (włoskim) w 1. Pułku Ułanów Austriackich. Po wojnie powrócił do Krakowa. 22. 11. 1918 r. wstąpił do Wojska Polskiego (ppor.). Od 1.01. 1919 r. służył w 2. Pułku Szwoleżerów Rokitniańskich, z którym walczył na Śląsku (1920), Pomorzu, brał udział w ofensywie kijowskiej a także w uroczystości zaślubin Polski z Bałtykiem (10.2. 1920). Po wojnie w latach 1924-29 szkolił szwoleżerów i strzelców konnych w Centrum Wyszkolenia Kawalerii w Grudziądzu, zaś od 1930 r. do 1924 r. był instruktorem jazdy konnej. W 1936 r. został mianowany na głównego inspektora koni w Tarnopolu.

21. 6. 1924 r. ze względu na doskonałe umiejętności jeździeckie został skierowany na kurs kadry olimpijskiej w Grudziądzu. Wystartował na Olimpiadzie dopiero w 1928 r. w Amsterdamie, gdzie zdobył dwa medale: brązowy w konkursie drużynowym (partnerzy: K. Rómmel, J. Trenkwald) w WKKW ( 3m. na 14 start. z wynikiem 5067, 92 pkt.) oraz srebrny podczas drużynowego (partnerzy: C. Gzowski, K. Szosland) konkursu skoków (2m. na 14 start. z wynikiem 8 pkt.). Indywidualnie zajął 19 miejsce w WKKW (na 46 zaw. z wynikiem 1822, 50 pkt.), w skokach był 20. (na 46 zaw. z wynikiem 6pkt). Startował na Mojej Miłej (WKKW) i Readgleadtcie (skoki).

Uczestniczył 4- krotnie w Pucharze Narodów, gdzie 2 razy triumfował – w Nowym Jorku (1927) i w Warszawie (1928).

Jego kariera sportowa została przerwana ze względu na wypadek jaki odniósł podczas jednego z treningów (został przygnieciony przez konia, jedynym ratunkiem była operacja podczas której usunięto mu płuco). Po długiej rekonwalescencji powrócił do wyczynowego sportu.

W 1939 r. brał udział w walkach na froncie. Do 1945 r. był więziony w obozach niemieckich Kaiserslautern, Luckenwalde i Ganshagen. Po wojnie zamieszkał na stałe w USA, gdzie pracował jako trener. Ożenił się z Zofią Brengosz.

Za swoje bohaterskie czyny podczas walk został 3-krotnie odznaczony Krzyżem Walecznych.

Autor wpisu: Muzeum Sportu i Turystyki w Warszawie

Powrót do listy

Michał Woysym-Antoniewicz zmarł 1 grudnia 1989 w Austin (Teksas), w wieku 92 lat. Pochowany 12/12/1989 w Forest Hill Memorial Park Lexington, Davidson County, North Carolina, USA (Grandview 106).

Polska Cyfrowa Biblioteka Jeździecka:

Kliknij poniższe linki, aby przejść do powiązanych materiałów w Polskiej Cyfrowej Bibliotece Jeździeckiej (otworzą się na nowej karcie):

„Michał Woysym-Antoniewicz 1897-1989” (2021) – Izabela Kiełmińska

„Jedna szkoła jazdy, różne losy” (2019) – Hanna Łysakowska

„Polscy jeźdźcy olimpijscy okresu międzywojennego część II” (2019) – Hanna Łysakowska

„Polscy jeźdźcy olimpijscy okresu międzywojennego część I” (2018) – Hanna Łysakowska

„Jeźdźcy-Olimpijczycy Drugiej Rzeczypospolitej” (2012) – Renata Urban

„Michał Woysym-Antoniewicz” (2012) – Witold Duński

„Trofea Michała Antoniewicza” (2009)

„Jeźdźcy olimpijscy” (2000) – Hanna Łysakowska

„Sport jeździecki w broniach konnych II Rzeczypospolitej” (1974) – Zygmunt Bielecki

„W obronie przez nas obranego systemu jazdy konnej” (1932) – Michał Woysym-Antoniewicz, Józef Trenkwald

„Od Nicei do Nowego Yorku” (1927) – Adam Królikiewicz

„Jeźdźcy-Olimpijczycy Drugiej Rzeczypospolitej” fragmenty – Renata Urban

Zdjęcia archiwalne związane z Legendą.

Galeria:

Brązowy medal Michała Woysym-Antoniewicza w jeździeckim drużynowym WKKW zdobyty na Igrzyskach IX Olimpiady w Amsterdamie w 1928 roku. Dzięki Uprzejmości Muzuem Sportu i Turystyki w Warszawie.

Odznaka sędziowska Michała Woysyma-Antoniewicza z Igrzysk XI Olimpiady, Berlin, 1936

12/12/2020/Autor Artur Bober

Ludzie

Andrzej Gniazdowski

PL/EN

Patron Honorowy: prof. dr hab. n. med. Andrzej Lange

Mecenas: Kazimierz Rabiej. Lecznica dla zwierząt Chojnów

Opiekun: Maciej Gniazdowski, Maria Gniazdowska, Danuta Czaplicka

Wybitny specjalista chorób koni, legenda weterynarii. Opiekował się stadninami koni w Łącku, Stubnie, Strzegomiu, Książu i Pępowie, a przez 30 lat był głównym lekarzem Stadniny Koni Golejewko.

______________________________________________________________

Urodził się 29 września 1941 roku w Miszewie Murowanym w województwie mazowieckim. Zmarł 28 listopada 2020 roku w Golejewku gdzie również został pochowany.

Andrzej Gniazdowski od dziecka był związany z końmi, a miłość do nich zaszczepił w nim jego ojciec Jerzy Gniazdowski. Ukończył Liceum Ogólnokształcące w Strzelcach Opolskich w roku 1959. Początkowo planował iść na zootechnikę, jednak jego ojciec wytłumaczył mu, że lepszą dla niego drogą będzie weterynaria, której absolwentem został w roku 1966 na Akademii Rolniczej we Wrocławiu uzyskując tym samym tytuł lekarza weterynarii.

Po studiach opiekował się stadninami w Łącku, Stubnie, Strzegomiu, Książu i Pępowie. W 1972 roku za namową Macieja Świdzińskiego trafił do Golejewka, gdzie zajmował się stadniną przez 30 lat. To tu zyskał największy rozgłos, a przyniosła mu go klacz Konstelacja, zwyciężczyni Derbów, Oaks, a także najlepsza klacz w Polsce, jeśli chodzi o przychówek. Gdy okazało się, że ma skręt jelit przeprowadził na niej pomyślną operację, co było pierwszym takim wydarzeniem w historii stadniny w Golejewku.

W swojej karierze zawodowej Andrzej Gniazdowski organizował lecznicę weterynaryjną w Pakosławiu z siedzibą w Golejewku (1973 r.), Ośrodek Zwalczania Niepłodności Krów i Chorób Wymion w Rawiczu (1979 r.), a także pracował w Rejonowym Inspektoracie Weterynarii w Rawiczu, gdzie w latach 1988-1995 pełnił funkcję kierownika. Wraz z synem Maciejem prowadził własną lecznicę, założoną w 1996 roku, gdzie zajmował się głównie leczeniem zaburzeń rozrodu oraz położnictwem i inseminacją koni. Do ostatnich dni był aktywny zawodowo jeżdżąc do hodowców w Wielkopolsce, na Dolnym Śląsku oraz Ziemi Lubuskiej.

Andrzej Gniazdowski jest autorem książki „Gdy zachoruje koń” będącej poradnikiem dla młodych lekarzy weterynarii.

Autor: Jerzy Gniazdowski

Powrót do listy

Kliknij poniższe linki, aby przejść do powiązanych materiałów w Polskiej Cyfrowej Bibliotece Jeździeckiej (otworzą się na nowej karcie):

„Gdy zachoruje koń” (2010) – Andrzej Gniazdowski

„Gniazdowscy. Weterynarze nie do zdarcia” (2019) – Honorata Dmyterko

„List otwarty do Pana Ministra Rolnictwa Krzysztofa Jurgiela” (2016) – Andrzej Gniazdowski

07/12/2020/Autor Artur Bober

Ludzie

Stanisław Gepner

PL/EN

Patron Honorowy:

Mecenas:

Opiekun: Wanda Gepner-Augustin, Aldona Cholewianka-Kruszyńska

Major kawalerii Wojska Polskiego, muzealnik, malarz, rysownik, znawca historycznego umundurowania i uzbrojenia.

______________________________________________________________

Urodzony 26 maja 1889 w Nietulisku. Zmarł 26 listopada 1965 w Warszawie. Pochowany na Cmentarzu w Wilanowie.

Stanisław Gepner herbu własnego był wybitnym znawcą historycznego umundurowania uzbrojenia oraz historycznych wyjazdowych pojazdów zaprzęgowych.

Był także malarzem i rysownikiem. Studia malarskie podczas nauki w warszawskim gimnazjum pobierał u Karola Ciszewskiego oraz podczas pobytu w Wiedniu (ukończył jednoroczny Abiturientenkurs w Akademii Handlowej w Wiedniu w 1913), gdzie uczęszczał do Kunstgewerbeschule.

Od 1914 do 1917 w wojsku rosyjskim, od 1918 do 1920 służył w kawalerii polskiej. Od 1919 roku rotmistrz. Od 1921 do 1929 w 20 pułku ułanów. Od 1932 do 1946 roku był kustoszem i współtwórcą wraz z Bronisławem Gembarzewskim Muzeum Wojska w Warszawie.

Podczas okupacji w działał w konspiracji, pod pseudonimem „Kostka”, od 1944 w randze majora AK. W latach 1946-1948 był kustoszem Muzeum Narodowego, oddziału w Wilanowie, od 1948 do 1950 Dyrektorem Państwowego Ośrodka Muzealnego w Łańcucie.

Równolegle do pracy zawodowej zajmował się twórczością malarską – tworząc przede wszystkim rysunki i akwarele oraz metaloplastykę o tematyce hipicznej i dotyczącej historycznego umundurowania. Zlustrował także Album Wojska Polskiego E. Wedla (1934) i Zarys dziejów uzbrojenia w Polsce W. Dziewanowskiego (1935).

Był stałym współpracownikiem Encyklopedii Wojskowej wydawanej od 1931 r. Po II wojnie ukazało się ok. 100 naukowych i popularyzujących artykułów na temat historycznego umundurowania, uzbrojenia oraz pojazdów zaprzęgowych. Już pośmiertnie i w kilkadziesiąt lat po jej opracowaniu ukazała się największa praca Stanisława Gepnera poświęcona umundurowaniu historycznemu Żołnierz polski – ubiór, uzbrojenie i oporządzenie 1832 – 1939, Wojskowe Centrum Edukacji Obywatelskiej, Warszawa 2014. (…)

Czytaj więcej… (po kliknięciu przejdziesz do Polskiej Cyfrowej Biblioteki Jeździeckiej)

Autor: Aldona Cholewianka-Kruszyńska, Muzeum – Zamek w Łańcucie

Powrót do listy

Kliknij poniższe linki, aby przejść do powiązanych materiałów w Polskiej Cyfrowej Bibliotece Jeździeckiej (otworzą się na nowej karcie):

„Wśród koni Stanisława Gepnera” (2006) – Stanisław Ledóchowski

„Przyjaciele Stanisław Gepner i Andrzej Grzybowski” (2005) – Muzeum Łowiectwa i Jeździectwa

„Żołnierz polski. Ubiór, uzbrojenie i oporządzenie 1832-1939” (2014) – Stanisław Gepner

„Stanisław Gepner” (2020) – Aldona Cholewianka-Kruszyńska

„Sztandary jazdy polskiej” (1938) – Stanisław Gepner

„Rotmistrz Stanisław Gepner” (1987) – Stanisław Ledóchowski

Por. 3. pułku strzelców konnych – Stanisław Gepner – Luty 1920

23/11/2020/Autor Artur Bober

Ludzie

Seweryn Kulesza

PL/EN

Patron Honorowy: Arcybiskup metropolita białostocki dr Józef Guzdek (Biskup polowy WP 2010-2021)

Mecenas:

Opiekun:

Mjr sł. st. Wojska Polskiego, kawalerzysta i jeden z najzdolniejszych jeźdźców polskich lat trzydziestych, srebrny medalista olimpijski w drużynowym konkursie WKKW w Berlinie (1936).

______________________________________________________________

Urodzony 23 października 1900 roku w Radomiu.

Syn Antoniego Franciszka (buchaltera w miejscowej fabryce) i Marii z Grzywaczów.

Ze względu na czas wojny egzamin dojrzałości (program 8-klasowy) zdawał na raty: część w warszawskim Gimnazjum im. M. Reja (25 lutego 1919) i część (końcową) przed Komisją Ministerstwa WRiOP w stolicy (25 lutego 1920).

Wstąpił do Wojska Polskiego (9 grudnia 1918) i przez kilka miesięcy walczył w składzie 1 p. Ułanów Krechowickich (Gródek Jagielloński), po czym odbył naukę w Szkole Podchorążych w Warszawie i przyfrontowej Szkole Jazdy w Brodach i już jako ppor. (1921) i por. (1921) służył w 10 p. Strzelców Konnych.

Dalsze jego żołnierskie losy związane są z: kursem instruktorskim jazdy konnej w Centrum Wyszkolenia Kawalerii w Grudziądzu (1930-1931), funkcją instruktora klasy oficerskiej tej placówki szkoleniowej (od 1932) i dowódcą szwadronu w 7 puł. (od 1937). Kulesza dobrze trafił. Jego przełożonymi byli świetni jeźdźcy. Miał u nich znakomitą opinię. Komendant Szkoły Jazdy Konnej CWK Adam Królikiewicz i główny inspektor jazdy konnej mjr Antoniewicz nie mieli dla niego słów uznania. Oficer wyróżniający się, jeździec wybitny, instruktor bardzo dobry, rokuje jeszcze większe nadzieje, bardzo ambitny, obowiązkowy, lojalny – pisali w opiniach.

Czytaj więcej w PCBJ (po kliknięciu przejdziesz do Polskiej Cyfrowej Biblioteki Jeździeckiej) lub na portalu PKOL (po kliknięciu przejdziesz do strony olimpijski.pl).

Autor: Polski Komitet Olimpijski – olimpijski.pl

Powrót do listy

Seweryn Kulesza zmarł w Los Angeles 14 maja 1983 r., w wieku 67. lat.

Polska Cyfrowa Biblioteka Jeździecka:

Kliknij poniższe linki, aby przejść do powiązanych materiałów w Polskiej Cyfrowej Bibliotece Jeździeckiej (otworzą się na nowej karcie):

„Polscy jeźdźcy olimpijscy okresu międzywojennego część II” (2019) – Hanna Łysakowska

„Polscy jeźdźcy olimpijscy okresu międzywojennego część I” (2018) – Hanna Łysakowska

„Berlin 1936, czyli o słynnym polskim olimpijskim konkursie WKKW” [link] (2012)

„Seweryn Kulesza” (2012) – Witold Duński

„Jeźdźcy-Olimpijczycy Drugiej Rzeczypospolitej” (2012) – Renata Urban

„Jeźdźcy-Olimpijczycy Drugiej Rzeczypospolitej” [fragmenty] – Renata Urban

„Jeźdźcy olimpijscy” (2000) – Hanna Łysakowska

„Olimpiada w Berlinie w 1936 r.” (1982) – Witold Pruski

„Sport jeździecki w broniach konnych II Rzeczypospolitej” (1974) – Zygmunt Bielecki

„Jury d`appel olimpijskie odebrało Polsce srebrny medal w konkursie Militari” (1936)

„Seweryn Roman Kulesza – srebrny medalista IO Berlin 1936 r.” – Redakcja portalu olimpijski.pl

„Ciężko wywalczony – srebrny medal olimpijski” (1936) – Tadeusz Grabowski

„Międzynarodowe zawody konne w Rydze” (1936) – Adam Królikiewicz

Zobacz powiązane artykuły:

Wydarzenia

XI letnie Igrzyska Olimpijskie – Berlin 1936

Polska ekipa w składzie: rtm. Z. Kawecki / Bambino; mjr S. Kulesza / Tośka; rtm. H. Roycewicz-Leliwa / Arlekin III – wywalczyła srebrny medal drużynowy.

Czytaj więcej…

Galeria:

Odznaka pułkowa 7 Pułku Ułanów Lubelskich.

23/10/2020/Autor Artur Bober

Ludzie

Andrzej Grzybowski

PL/EN

Patron Honorowy: Vera Kobylińska,
Polskie Towarzystwo Powozowe

Mecenas:

Opiekun: Aldona Cholewianka-Kruszyńska

Aktor, rysownik, architekt, projektant wnętrz i rezydencji w stylach historycznych, znawca i praktyk sztuki jeździeckiej. Autor logo SK Janów Podlaski.

______________________________________________________________

Urodzony 1 września 1930 roku w Warszawie. Zmarł 25 października 2020 roku. Pochowany na Starych Powązkach w Warszawie (kwatera 86-6-7).

Andrzej Grzybowski, herbu własnego to aktor, architekt wnętrz, rysownik, malarz i kolekcjoner.

Jest synem wybitnego numizmatyka-kolekcjonera Stefana Grzybowskiego. Od najmłodszych lat zafascynowany hippiką, wierzchowce i konie zaprzęgowe uczynił głównym tematem swoich rysunków. W niemniejszym stopniu interesowała Andrzeja Grzybowskiego także XVIII i XIX-wieczna architektura.

Te pozazawodowe zainteresowania, wielka biegłość rysunkowa i malarska, z którą w parze szła doskonała znajomość tak stylów architektonicznych jak i historycznych stylowych zaprzęgów konnych i rzędów jeździeckich, spowodowała, że zajął się pracą rysunkową i malarską oraz ilustratorską dotyczącą hippiki a także zaczął projektować w stylach historycznych wille i dwory.

Jest autorem projektów stylowych zaprzęgów i jeździeckich rzędów do min. takich kostiumowych filmów jak „Janosik”, reż. J.Passendorfer,„Mazepa”( wg.J.Słowackiego), reż. G.Holoubek oraz „Szatow i Demony” (wg „Biesów” F. Dostojewskiego) reż. A.Wajda. Ilustrował „Arabiens Pferde Allas liebste Kinder Eriki Schiele, München 1972, Araber in Europa, Eriki Schiele München1982, Hippologia dla wszystkich, J.Grabowskiego, Warszawa 1984, Karety, bryczki i uprzęże w zbiorach polskich, Zb. Prus-Niewiadomskiego, Warszawa 1995. (…)

Czytaj więcej… (po kliknięciu przejdziesz do Polskiej Cyfrowej Biblioteki Jeździeckiej)

Autor: Aldona Cholewianka-Kruszyńska, Muzeum – Zamek w Łańcucie

Powrót do listy

Kliknij poniższe linki, aby przejść do powiązanych materiałów w Polskiej Cyfrowej Bibliotece Jeździeckiej (otworzą się na nowej karcie):

„Sztuka epistolarna Andrzeja Grzybowskiego” (2020) – BoberTeam

„Andrzej Grzybowski – polski historyzm współczesny” (2008) – Maciej Loba

„Wierzchowce i ekwipaże Andrzeja Grzybowskiego” (2000) – Aldona Cholewianka-Kruszyńska

„Premier Architecte de Sa Majesté Roy de Pologne” (1998) – Tadeusz Stefan Jaroszewski

„Jeździec i malarz koni, czyli o tym jak Andrzej Grzybowski trzyma wodze i pędzel” (2002) – Aldona Cholewianka-Kruszyńska

„Andrzej Grzybowski” (2020) – Aldona Cholewi anka-Kruszyńska

„Ostatni architekt króla Stasia” (2016) – Stanisław Ledóchowski

„Życie zaczyna się po dziewięćdziesiątce” (~1970) – Rogowski

„A kolega woli nieść towarzysza Marksa, czy towarzysza Stalina?” – Piotr Dzięciołowski (fragmenty książki pt.: „MALUJĄ, RYSUJĄ, RZEŹBIĄ, KONIE”)

„Andrzeja Grzybowskiego zbiory i prace” (1984) – Stanisław Ledóchowski

Andrzej Grzybowski, Andrzej Krzyształowicz i Mieczysława Ćwiklińska, Janów Podlaski 1970 rok.

01/09/2020/Autor Artur Bober

Ludzie

Wowa Brodecki

PL/EN

Patron Honorowy: Jerzy Fedorowicz

Mecenas: Pensjonat „Nad Rudawą”

Opiekun: Leopoldyna Kowalik, Grażyna Brodecka

Jeździec pamięci. Aktor, dla, którego umiłowanie tradycji kawalerii, służby i wierności Polsce, stało się przesłaniem życiowym.

______________________________________________________________

Urodził się 20 kwietnia 1942 r. w Uściługu Wołyńskim.

„Wysoki szczupły i brodaty polski jeździec opięty mundurem z ostatniej wojny przemierza całą Europę, ażeby ukwiecić makami sławne miejsca gdzie wałczyła 1 Polska Dywizja Pancerna gen. Stanisława Maczka.

Taka i tak zachowująca się osoba mogłaby się wydawać nieco archaiczna, a pojawienie się na zatłoczonych arteriach komunikacyjnych oficera kawalerii Włodzimierza Brodeckiego usadowionego na swym koniu, jest naprawdę zaskakujące.

Tymczasem około czterdzieści osób – wśród których kapelan polski, wielu Merów i dawnych kombatantów zebrało się na cmentarzu wojskowym d’Urville-Langannerie we czwartek około godziny 11.00, aby przyjąć tak niezwykłego jeźdźca pamięci.

Trzeba powiedzieć, że pobożna wędrówka zaczęła się dużo wcześniej i że już pięć lat temu ten sam oficer i na tym samym koniu udał się do Włoch pod Monte Cassino, gdzie na miejscach krwawych walk obficie kwitną maki. Tego roku trasa przejazdu zaczęła się 29 lipca 1989 w Krakowie i biegła przez Niemcy, Holandię, Belgię i Francję aby zakończyć się 1 września w Polsce, gdzie będzie obchodzona rocznica rozpoczęcia drugiego światowego konfliktu. W czwartek więc odbyła się na cmentarzu krótka uroczystość: jeździec przyszedł oddać hołd przed mauzoleum, na progu którego położył bukiet maków, biorąc uprzednio z jednego z grobów nieco ziemi, aby zawieźć ja do uświęconego miejsca w Polsce (Kościół Garnizonowy w Kielcach).

Jutro będzie Falaise, Chambois… 25000 km przebytych po Europie przez niezwykłego świadka polskiej wierności bohaterom poległym w wojnie.”

J.C.

Le cavalier du souven. Ouest France, Falaise-Vire 19/20 sierpień 1989 NR 13624

Powrót do listy

Kliknij poniższe linki, aby przejść do powiązanych materiałów w Polskiej Cyfrowej Bibliotece Jeździeckiej (otworzą się na nowej karcie):

„Wowa Brodecki – Jeździec Pamięci” (2009) – Ryszard Dzieszyński

Wowa Brodecki z ogierem Barbakan xx (hod. Janów Podlaski), samotny rajd konny szlakiem bojowym 1 Warszawskiej Samodzielnej Brygady Kawalerii LWP.
Chełm-Łaba, 1975 rok. Fot. J. Jurkowski.

20/08/2020/Autor Artur Bober

Ludzie

Marian Gadzalski

PL/EN

Patron Honorowy: Mariusz Wideryński, Muzeum Południowego Podlasia

Mecenas:

Opiekun: Aleksandra Gadzalska oraz Hanna Gadzalska-Syfert

Polski artysta fotograf. Fotografie koni oraz pejzaży Podlasia stały się jego życiową pasją. Jeden z polskich magów fotografii koni.

______________________________________________________________

Urodzony 10 kwietnia 1934 w Psarach koło Piotrkowa Trybunalskiego. Zmarł tragicznie 12 sierpnia 1985 roku, w wypadku samochodowym. Został pochowany na Cmentarzu na Służewie przy ul. Renety w Warszawie.

Marian Gadzalski to polski artysta fotograf. Członek Okręgu Warszawskiego Związku Polskich Artystów Fotografików.

W przeddzień tragicznego wypadku na szosie pod Grójcem, kiedy jechał do stadniny w Michałowie, aby wykonać jeszcze kilka zdjęć do kolejnego albumu o koniach, zwierzał się przyjaciołom: „zaczynam wierzyć, że będę mógł teraz normalnie żyć i pracować”.

To nagłe odejście człowieka czynnego i aktywnego twórczo do ostatnich chwil, pomimo choroby serca i długotrwałej rekonwalescencji po ciężkiej operacji, budzi szczególny żal i skłania do smutnej zadumy. (…)

Czytaj więcej w artykule Zofii Raczkowskiej z 1985 r. lub we wpisie o artyście w PCBJ… (po kliknięciu przejdziesz do Polskiej Cyfrowej Biblioteki Jeździeckiej)

Autor: Zofia Raczkowska

**

„Przyznam, że ucieszyła mnie wiadomość, o powstającym albumie z fotografiami Mariana (Marka) Gadzalskiego oraz tekstami o jego twórczości. Tym bardziej, że właśnie mija 37 rocznica jego śmierci. Długie lata jego świetne zdjęcia monochromatyczne, czarno-białe, ale i kolorowe wyznaczały pewien styl w końskiej fotografii. W tamtych czasach dostęp do szlachetnych koni miało niewielu, kilkoro fotografujących. Powodów było wiele, ale bezpieczeństwo niebywale cennych zwierząt wyznaczało pewną granicę i było nadrzędne.

Fotografie Gadzalskiego można było podziwiać sporadycznie w galeriach lub w kalendarzach oraz materiałach promocyjnych Central Handlu Zagranicznego. Pojawienie się w 1978 roku obszernego autorskiego albumu „Konie” stało się dużym wydawniczym wydarzeniem. Pierwszy nakład książki, choć niebywale drogiej, z półek księgarskich zniknął błyskawicznie. Pracował nad kolejnym dużym albumem, ale plany przerwała nagła śmierć.

Wspomnienia Marka i jego realizacji często gościły podczas rozmów o fotografii, o technikach alternatywnych, które wykorzystywał w swojej twórczości. Podczas rozmów z Zosią Raczkowską, kolejną uznaną fotografką koni, nie rzadko pojawiało się przypomnienie Marka stylu fotografii i jego realizacji. Podobnie podczas Związkowych (Związku Polskich Artystów Fotografików, którego był członkiem) plenerów końskich, jego twórczość wspominali koledzy, a ja choć nie miałem przyjemności poznać Gadzalskiego osobiście, uważałem, że wyznaczył pewien styl w fotografowaniu koni. Później, „pałeczkę” przejęła Zofia Raczkowska z mężem Mirosławem, ich fotografie zawładnęły „światem”, po dziś dzień. Większość fotografujących nie ma świadomości, że ten kierunek w przedstawianiu koni ma swoje źródło w podwarszawskim Komorowie.”

Autor: Mariusz Wideryński

Powrót do listy

Kliknij poniższe linki, aby przejść do powiązanych materiałów w Polskiej Cyfrowej Bibliotece Jeździeckiej (otworzą się na nowej karcie):

„Marian Gadzalski, znakomity fotograf koni nie żyje” (1985) – Zofia Raczkowska

Marian Gadzalski – Magowie Fotografii | PCBJ

Fotografik Marian Gadzalski prezentuje jedno ze swych artystycznych zdjęć

12/08/2020/Autor Artur Bober

Ludzie

Ludwik Maciąg

Patroni Honorowi: Piotr Dzięciołowski, Magdalena i Piotr Dybowscy

Mecenasi:

Opiekunowie: Janusz Maciąg (wnuk), Artur Bieńkowski

Malarz (Akademia Sztuk Pięknych w Krakowie), jeździec, żołnierz, Kawaler Krzyża Armii Krajowej. Uczeń profesora Michała Byliny.

______________________________________________________________

Ludwik Maciąg urodził się w 1920 w Krakowie.

Około 1922 rodzina Maciągów przeniosła się z Krakowa do Białej Podlaskiej, gdzie po latach Ludwik ukończył gimnazjum im. Józefa Ignacego Kraszewskiego.

Po maturze złożył papiery do ASP w Warszawie i jak pisał: „wojna przedłużyła mi czas samouka”. Okupacja niemiecka sprowokowała natychmiastową konspirację. Ukończywszy podchorążówkę AK Ludwik Maciąg wiosną 1944 dostał przydział do konnego zwiadu oddziału partyzanckiego „Zenona” 34 P.P. AK. Po wojnie jako żołnierz AK musiał ukrywać się przed NKWD. Pracował wtedy jako leśniczy oraz mastalerz w stadninie w Janowie Podlaskim.

Następnie studia artystyczne rozpoczął w krakowskiej Akademii Sztuk Pięknych, a po semestrze naukę kontynuował w Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie, gdzie uzyskał dyplom w 1951 ze specjalizacją grafika artystyczna. W latach 1950-1990 na macierzystej uczelni, na Wydziale Malarstwa był asystentem prof. Tadeusza Kulisiewicza, a bezpośrednio po dyplomie adiunktem w pracowni prof. Michała Byliny.

W latach 1969-1972 sprawował funkcję dziekana Wydziału Malarstwa, a od 1987 był profesorem zwyczajnym ASP. Jako wieloletni pedagog macierzystej uczelni jednocześnie uprawiał malarstwo, grafikę użytkową, projektował tkaniny, znaczki pocztowe, plakaty.

Jego prace prezentowane były na licznych wystawach w Polsce i sztuki polskiej za granicą. Jego twórczość w zakresie malarstwa to: pejzaż polski, konie, tematyka wojenna i partyzancka będąca obrazem osobistych przeżyć artysty.

W zakresie grafiki użytkowej prof. Ludwik Maciąg projektował plakaty okolicznościowe, znaczki pocztowe np. serie: „Konie” i „Jazda polska”; był autorem wielu znanych ilustracji książkowych i gobelinów, a także polichromii w kościele rzymsko-katolickim pw. Wniebowzięcia NMP w Bodzanowie k/Płocka.

W dorobku malarskim miał szereg wystaw indywidualnych w kraju i za granicą m.in. w Anglii, Holandii, Danii, w Niemczech, w USA i Kanadzie. Uczestniczył w wystawach zbiorowych sztuki polskiej za granicą w wielu krajach Europy, w Chinach, Indiach i Iranie.

Prace prof. Ludwika Maciąga znajdują się w wielu placówkach muzealnych m.in.: w Muzeum Narodowym i Muzeum Wojska Polskiego w Warszawie, Muzeum Południowego Podlasia w Białej Podlaskiej, w Bibliothèque Nationale w Paryżu, Galerii Folkestone i Cassel Galerie w Anglii oraz w zbiorach kolekcjonerów prywatnych w Polsce i USA.

Autor wpisu: Stanisław Baj

Przejdź do wpisu o artyście w Polskiej Cyfrowej Bibliotece Jeździeckiej (kliknij)

Poniżej znajdziesz linki do powiązanych materiałów w Polskiej Cyfrowej Bibliotece Jeździeckiej.

Powrót do listy

Ludwik Maciąg zmarł 7 sierpnia 2007 w Gulczewie, w wieku 87 lat.
Pochowany został na cmentarzu w Wesołej.

Polska Cyfrowa Biblioteka Jeździecka:

Kliknij poniższe linki, aby przejść do powiązanych materiałów w Polskiej Cyfrowej Bibliotece Jeździeckiej (otworzą się na nowej karcie):

„Ludwik Maciąg” (2021) – Magdalena Dybowska

„Nie był malarzem koni” (2015) – Piotr Dzięciołowski

„Ludwik Maciąg – między siodłem a paletą” (2007) – Zenon Lipowicz

„L. Maciąg” (1999) – Ludwik Maciąg

„Wierność doznaniom była moją busolą” (1999) – Jan Krauze

„A Family of Artists – Otto, Anna, Ludwik Maciąg” (1997) – Ludwik i Otto Maciąg

„MACIĄG – Ludwik Maciąg – Malarstwo” (1994) – Ludwik Maciąg

„Koń mój przyjaciel” (1988) – Ludwik Maciąg

„Wśród koni Ludwika Maciąga” (1985) – Stanisław Ledóchowski

„Ludwik Maciąg” (1981) – Stanisław Ledóchowski

„Ludwik Maciąg – between the saddle and a painter’s palette” EN – Zenon Lipowicz

Ludwik Maciąg – Wizjoner Sztuki | PCBJ

Ludwiku, o Tobie i dla Ciebie cz. 1 | FILM

Ludwiku, o Tobie i dla Ciebie cz. 2 | FILM

Galeria:

Jeden z najstarszych obrazów „młodego” (30.-letniego) Ludwika Maciąga w naszej kolekcji. Akwarela belgijskiego ogiera Perce Taibun, sprowadzonego do Polski w latach 1950 r.

07/08/2020/Autor Artur Bober

Ludzie

Bogusław Lustyk

PL/EN

Patron Honorowy: Waldemar Dąbrowski, Wojciech Ginko

Mecenas:

Opiekun: Joanna i Michał Lustyk

Polski artysta specjalizujący się w malarstwie, rzeźbie i grafice użytkowej. Dzięki swoim pracą związanym z końmi został drugim w historii oficjalnym artystą Kentucky Derby. Otworzył galerię „Lustyk Art Studio & Gallery” w Saratoga Springs.

______________________________________________________________

Urodzony w 15.07.1940 roku w Warszawie.

Studia w Akademia Sztuk Pięknych w Warszawie. Dyplom z wyróżnieniem na wydziale malarstwa i grafiki w 1965 roku. Uprawia malarstwo, rzeźbę i grafikę użytkową.

Miał ponad 40 wystaw indywidualnych w kraju i za granicą, między innymi w: Stanach Zjednoczonych (Nowy Jork, Waszyngton, Atlanta, Chicago, Filadelfia), Niemczech, Szwecji, Finlandii, Francji i Australii.

Uzyskał 25 nagród za twórczość w dziedzinie plakatu i malarstwa, w tym 8 w konkursach organizowanych przez Polski Komitet Olimpijski.

Przeczytaj więcej we wpisie o artyście w Polskiej Cyfrowej Bibliotece Jeździeckiej (kliknij)

Powrót do listy

Kliknij poniższe linki, aby przejść do powiązanych materiałów w Polskiej Cyfrowej Bibliotece Jeździeckiej (otworzą się na nowej karcie):

„Nie tylko konie” (2020) – Bogusław Lustyk

„o ty, piękno konia” (1987) – Bogusław Lustyk, Joanna Lustyk

„koniki, kucyki, konie” (1991) – Bogusław Lustyk, Joanna Lustyk

„Lustyk – life and art” (2008) – Bogusław Lustyk

„Jeździecka Dolina Zbrosławice” (2018) – Wojciech Ginko

Koń z pod palca – Bogusław Lustyk | FILM

Bogusław Lustyk – Wizjoner Sztuki | PCBJ

Wybrane prace:

15/07/2020/Autor Artur Bober

Ludzie

Piotr Michałowski

PL/EN

Patron Honorowy: Andrzej Novak-Zempliński

Mecenas:

Opiekun: Wydawnictwo Muzeum Narodowe w Krakowie

Polski malarz, przedstawiciel romantyzmu, portrecista, animalista, batalista; organizator życia społecznego i gospodarczego, mąż stanu.

______________________________________________________________

Urodzony 2 lipca 1800 w Krakowie. Zmarł 9 czerwca 1855 w Krzysztoforzycach. Został pochowany na krakowskim Cmentarzu Rakowickim, w grobowcu rodzinnym, w kwaterze Ka.

Piotr Michałowski określony przez Władysława Łuszczkiewicza jako amator i wielki pan, był wyjątkowym malarzem, rysownikiem, akwarelistą o znakomitym refleksie malarskim i pamięci. Jego bogate i zróżnicowane oeuvre malarskie, które powstało niejako na marginesie ziemiańskiej codzienności, w izolacji i w całkowitej niezależności od polskiego życia artystycznego obejmuje obrazy o tematyce hetmańsko-rycerskiej i napoleońskiej, a także fascynujące studia portretowe rodziny, chłopów, Żydów a nade wszystko podobizny zwierząt, przede wszystkim koni. Był nijako twórcą polskiego „Pferdenmalerei”.

W latach 1844-1855 powstała najdoskonalsza z kilku wersji, najważniejszego cyklu Piotra Michałowskiego – kompozycja „Szarża w wąwozie Somosierry”, znana również z wcześniejszych prac olejnych i szkiców akwarelowych i ołówkowych, która miała być wstępem do monumentalnej realizacji artystycznej.

Temat obrazu zaproponowany został Piotrowi Michałowskiemu przez uczestników szarży w wąwozie Somosierra, chcących uczcić pamięć bohatera bitwy porucznika Andrzeja Niegolewskiego, który jako jeden z pierwszych dotarł na przełęcz:

żeby pędzlem swoim uwiecznił pamiątkę Niegolewskiego i podał obraz tej bitwy pokoleniom przyszłym.

Dedykowali również Michałowskiemu wiersz „Pamiątka Niegolewskiemu – wiersz do Piotra Michałowskiego”. Z kolei sam Niegolewski wspominał … Szwadron [który]… pędził dalej bez najmniejszego zatrzymania i bez żadnego porządku wojennego. Wszyscy pędzili wśród ogromnego ognia… .

O sukcesie artystycznym owianej sławą szarży pod Somosierrą namalowanej przez Piotra Michałowskiego zadecydowała, nie tylko ilustracja określonego wydarzenia historycznego, ale przede wszystkim maestria rejestracji pędu koni i jeźdźców, które wręcz mistrzowsko uchwycił artysta; zobrazował szaleńczy pęd konnicy, kurz, wtopione w konie postaci jeźdźców, błysk szabel. Efekty te osiągnął między innymi przez wprowadzenie szczególnej kompozycji opartej na rysunku błyskawicy.

Bitwa ta, ściśnięta w stromym wąwozie, powinna wyglądać jakoby ognista błyskawica, przedzierająca płótno od dołu do góry.

To słowa Piotra Michałowskiego cytowane przez jego córkę, Celinę

Autor: Stefania Krzysztofowicz-Kozakowska

Dowiedz się więcej z albumu Muzeum Narodowego w Krakowie pt: „Piotr Michałowski 1800-1855” (kliknij aby przejść do Polskiej Cyfrowej Biblioteki Jeździeckiej)