Wpisy


Patron Honorowy:

Wspomóż projekt PLPJ, zostań Patronem Honorowym Legendy Stanisława Kurowskiego

Mecenas:

Wspomóż projekt PLPJ, zostań Mecenasem Legendy Stanisława Kurowskiego.

Opiekunowie: Rodzina Państwa Kurowskich, Krzysztof Mlicki, Wojciech Mickunas

Strona stworzona na potrzeby projektu edukacyjnego PLPJ realizowanego przez organizację pożytku publicznego – Bober Team Non Profit Sp. z o.o.



Lekarz weterynarii, żołnierz, hodowca koni, trener jeździectwa, pierwszy prezes odtworzonego Polskiego Związku Jeździeckiego (1957-1959), kawaler Krzyża Walecznych.

Stanisław Kurowski urodził się 1 maja 1909 roku w Warszawie w rodzinie Wincentego i Marii z domu Lesser. Miał liczne rodzeństwo: siostry Wandę, Barbarę i Zofię oraz braci Tadeusza, Jerzego i Janusza. Po wojnie ożenił się z Marią Skupińską, z którą miał troje dzieci: Ewę, Hannę i Andrzeja.

Miłość do koni towarzyszyła mu od dzieciństwa. W Płocku, gdzie uczył się w gimnazjum, zetknął się z 4 Pułkiem Strzelców Konnych, w którego szwadronie zapasowym rozpoczął jazdę konną. Po ukończeniu Szkoły Podchorążych Rezerwy Kawalerii w Grudziądzu podjął studia weterynaryjne na Uniwersytecie Warszawskim.

We wrześniu 1939 roku walczył w szeregach 26 Pułku Ułanów im. Hetmana Jana Karola Chodkiewicza w składzie Nowogródzkiej Brygady Kawalerii gen. Władysława Andersa. Po kampanii wrześniowej dostał się do niewoli niemieckiej i do 1945 roku przebywał w oflagu w Woldenbergu.

Po wojnie oddał się pracy hodowlanej i organizacyjnej. Był kierownikiem Państwowego Stada Ogierów w Białce, a następnie dwukrotnie dyrektorem Państwowej Stadniny Koni w Racocie (1947–1954 i 1958–1962). Jako specjalista o dużym doświadczeniu wprowadzał nowoczesne metody hodowlane i dbał o rozwój sportu jeździeckiego. Pełnił także funkcję zastępcy dyrektora Centralnego Zarządu Hodowli Koni, a w latach 1957–1959 był pierwszym prezesem odnowionego Polskiego Związku Jeździeckiego. W latach 1965–1972 kierował Państwowymi Torami Wyścigów Konnych na warszawskim Służewcu.

W czasie, gdy sprawował urząd dyrektora Centralnego Zarządu Hodowli Koni, doprowadził do budowy w Białym Borze obiektów Państwowego Stada Ogierów – uznawanych za najpiękniejsze w powojennej Polsce. Przyczynił się także do powstania stadniny w Żółkiewce koło Strzegomia. W 1953 roku zdołał wyprosić u władz dwadzieścia tysięcy funtów na zakup w Anglii znakomitego ogiera Aquino, który pozostawił trwały ślad w hodowli koni pełnej krwi angielskiej w Polsce.

Autor wpisu: Redakcja portalu PLPJ | Aktualizowano: 2025/09/10


Stanisław Kurowski zmarł nagle 7 października 1978 roku w Warszawie. Spoczywa wraz z żoną na cmentarzu przy kościele św. Katarzyny na warszawskim Służewcu.



Publikacje w Polskiej Cyfrowej Bibliotece Jeździeckiej:

Kliknij wybraną zakładkę, a następnie link, aby otworzyć powiązane materiały w Polskiej Cyfrowej Bibliotece Jeździeckiej (www.pcbj.pl):

Poniżej zamieszczamy odnośniki do innych ciekawych źródeł, które nie prowadzą do naszej Biblioteki i nie mamy wpływu na wyświetlane tam treści.

Razem z hiperłączem zamieszczamy widoczny adres artykułu oraz datę kiedy odnośnik ostatni raz był przez nas sprawdzany. Linki domyślnie otwierają się w nowym oknie.



Pokrewne Legendy:

AQUINO (TORNADO – APULIA)

Jeden z najważniejszych i najsłynniejszych ogierów pełnej krwi angielskiej w Polsce, w okresie powojennym. Jako „ojciec matek” Aquino przeszedł do historii, na wiele lat dominując w statystykach hodowlanych.

Czytaj więcej…

Stadnina Koni Kozienice

Stadnina Koni Kozienice oficjalnie rozpoczęła działalność w 1924 roku wraz z przybyciem Ryszarda Zoppi, koniuszego Antoniego Kupryjańczuka oraz podkoniuszych Stanisława Magdalińskiego i Franciszka Matoska.

Czytaj więcej…

Polski Związek Jeździecki

18 lutego 1928 roku, w Kasynie Garnizonowym przy alei Szucha 23, odbył się zjazd założycielski Polskiego Związku Jeździeckiego. Ogłoszenie o zwołaniu zjazdu ukazało się w 5 nr tygodnika Jeździec i Hodowca, 1 lutego 1928 roku.

Czytaj więcej…

Stadnina Koni Strzegom

W 1956 roku sprowadzono do niej pierwsze klacze xx, dla których zaadaptowano obiekt w Żółkiewce. W 1972 roku stado powiększono do 75 klaczy xx i uruchomiono oddział w Skarżycach.

Czytaj więcej…



Galeria:

Zdjęcia pochodzą ze zbiorów Witolda Duńskiego oraz archiwum redakcji czasopisma Koń Polski.




Patron Honorowy:

Wspomóż projekt PLPJ, zostań Patronem Honorowym Legendy Józefa Trenkwalda

Mecenas:

Wspomóż projekt PLPJ, zostań Mecenasem Legendy Józefa Trenkwalda



Żołnierz, jeździec, brązowy medalista IO Amsterdam 1928, WKKW druż, Kawaler orderu Virtuti Militari, Krzyż Cesarza Karola, Krzyż Walecznych.

Józef Piotr Trenkwald urodził się dnia 14 sierpnia 1897 r. w Wiedniu. Był synem Roberta, generała armii austriackiej i Herminy hrabianki Fellner von Feldegg. (…)

Dnia 7 grudnia 1918 r. wstąpił do Wojska Polskiego i otrzymał przydział do 8. Pułku Ułanów im. Księcia Józefa Poniatowskiego w Krakowie. W 1919 r. jako dowódca plutonu walczył z Ukraińcami na froncie wołyńskim, dokonując śmiałych i bardzo niebezpiecznych wypadów na przeważające siły nieprzyjaciela, za co w styczniu 1920 r. został przedstawiony do odznaczenia Orderem Wojennym Virtuti Militari. Uczestniczył w wojnie polsko-bolszewickiej. Walczył z Armią Konną Siemiona Budionnego pod Beresteczkiem, Artasowem i Komarowem (31 sierpnia 1920 r.).

Dowodził szwadronem w 1. Pułku Strzelców Konnych, który w 1920 r. prowadził zacięte boje z Armią Czerwoną. Za odwagę na polach bitew został dwukrotnie odznaczony Krzyżem Walecznych oraz Srebrnym Krzyżem Zasługi, Brązowym Medalem Waleczności, Krzyżem Cesarza Karola, Srebrnym i Brązowym Medalem Zasługi „Signum Laudis”. W 1919 r. awansował do stopnia porucznika, a w 1924 r. – rotmistrza.

Józef Trenkwald był bardzo dobrym jeźdźcem, a jego umiejętności dostrzegli przełożeni, kwalifikując go do zespołu, przygotowującego się do udziału w igrzyskach olimpijskich w 1920 r. Polska miała zadebiutować w Antwerpii na arenie międzynarodowej po 123 latach niewoli. Była to pierwsza grupa jeździecka, która powstała w Centralnej Szkole Jazdy w Grudziądzu na podstawie rozkazu Generalnego Inspektora Jazdy z kwietnia 1920 r. Organizatorami grupy byli wówczas ppłk Sergiusz Zahorski, mjr Karol Rómmel (objął kierownictwo) oraz por. Tadeusz Daszewski. Oprócz por. Trenkwalda szkoleniem objęto jeszcze 14 zawodników. Jednak wyjazd polskich jeźdźców na zawody olimpijskie nie doszedł do skutku, ponieważ w połowie czerwca 1920 r. oficerowie zostali skierowani na front wschodni i walczyli w wojnie polsko-bolszewickiej.

Przed kolejnymi igrzyskami w 1924 r. został wyłączony z przygotowań z powodu złamania obydwu kości lewego podudzia. W 1928 r. otrzymał trzecią szansę na start w igrzyskach. Tym razem żadne wydarzenie nie zakłóciło udziału rtm. Trenkwalda w rywalizacji olimpijskiej. Został zakwalifikowany do reprezentacji narodowej w WKKW. Concours Complet d’Equitation rozgrywany był w dniach od 8 do 12 sierpnia w Hilversum pod Amsterdamem. Po pierwszej próbie, w której sędziowie zwracali uwagę na eksterier konia, Polacy uplasowali się dopiero na XII m na 17 zespołów biorących udział we współzawodnictwie, ale rtm. Trenkwald na Lwim Pazurze, zajął wysoką VIII lokatę w stawce 46 jeźdźców. Próba terenowa zdecydowanie poprawiła pozycję polskiej ekipy, która przesunęła się na III m, a rtm. Trenkwald ponownie był najlepszy w zespole. Ostatnia próba WKKW, konkurs skoków przez przeszkody zorganizowany został na głównym stadionie olimpijskim w Amsterdamie. Parcours z 12 przeszkodami Lwi Pazur pokonał bez większych problemów i ostatecznie, indywidualnie rtm. Trenkwald zajął XXV m. Pozostali Polacy wywalczyli: XIX m – rtm. Antoniewicz i XXVI – ppłk Rómmel, a w klasyfikacji drużynowej Polacy zdobyli brązowy medal olimpijski.


(…)

W latach 1923-1939 Józef Trenkwald wielokrotnie uczestniczył w międzynarodowych zawodach w kraju i zagranicą. Trzykrotnie brał udział w prestiżowych konkursach o Puchar Narodów, a dwa razy był w reprezentacji, której udało się to trofeum wywalczyć. Było to w 1931 r. w czerwcu w Warszawie i w sierpniu w Rydze. W obydwu zawodach dosiadał klaczy Madzia. Rywalizował także w rozgrywanych od 1931 r. Jeździeckich Mistrzostwach Polski, trzykrotnie stając na podium. W 1931 r. w Warszawie na koniu Partyzant został II wicemistrzem Polski w WKKW, w 1933 r. w Warszawie – na Madzi zdobył tytuł wicemistrza w WKKW, a w 1937 r. w Gnieźnie – na Zwiahelu tytuł II wicemistrza Polski w konkursie skoków przez przeszkody. Jeździectwem zajmował się nie tylko praktycznie, ale także teoretycznie, będąc autorem licznych fachowych artykułów w czasopismach specjalistycznych, w periodykach kawaleryjskich okresu międzywojennego. W 1935 r. Polski Związek Jeździecki odznaczył go Honorową Odznaką Jeździecką za udział w igrzyskach i zdobycie brązowego medalu olimpijskiego.

(…)

Cały artykuł i inne źródła znajdziesz w Polskiej Cyfrowej Bibliotece Jeździeckiej (kliknij)

Autor wpisu: Renata Urban | Aktualizowano: 2025/07/01


Józef Trenkwald zmarł 19 listopada 1956 w Londynie. Został pochowany na Cmentarzu Brompton w Londynie. Pośmiertnie awansowany do stopnia podpułkownika.



Publikacje w Polskiej Cyfrowej Bibliotece Jeździeckiej:

Kliknij wybraną zakładkę, a następnie interesujący Cię link, aby otworzyć powiązane materiały
w Polskiej Cyfrowej Bibliotece Jeździeckiej (www.pcbj.pl):

„Geneza i działalność CWK w Grudziądzu” (2022) – Renata Urban

„Tradycje sportów konnych w Polsce do 1939 roku” (2022) – Renata Urban

„Jedna szkoła jazdy, różne losy” (2019) – Hanna Łysakowska

„Józef Piotr Trenkwald” (2012) – Witold Duński

„Józef Trenkwald – olimpijczyk z Amsterdamu 1928 r.” (2012) – Renata Urban

„Kawaleryjska Alma Mater w Grudziądzu 1920-1939” (2008) – Lesław Kukawski, Juliusz S. Tym, Teodor Wójcik

„Polski dosiad czym był Grudziądz dla polskiego jeździectwa” (2002)

„Historia jeździectwa, cz. X” (1992) – Witold Domański

„Rozważania na temat polskiej szkoły jazdy konnej” (1976)

„Wielkie Wojskowe Szkoły Jazdy. Polska – Grudziądz” (1934)

„Szóste Międzynarodowe Oficjalne Zawody Konne w warszawie” (1933) – Józef Trenkwald, Seweryn Kulesza, Kazimierz Szosland

„W obronie przez nas obranego systemu jazdy konnej” (1932) – Michał Woysym-Antoniewicz, Józef Trenkwald

„Los Angelos” (1932) – Józef Trenkwald, Michał Antoniewicz

“Amsterdam – Hilversum” (1928) – Leon Kon



Pokrewne Legendy:

Tadeusz Rozwadowski

Polski wojskowy, Feldmarschalleutnant cesarskiej i królewskiej Armii, generał broni Wojska Polskiego, szef Sztabu Generalnego Wojska Polskiego w czasie bitwy warszawskiej 1920, Generalny Inspektor Jazdy i Generalny Inspektor Kawalerii Wojska Polskiego w latach 1921–1926, w maju 1926 roku dowódca legalnych sił rządowych odpierających pucz Józefa Piłsudskiego, konstruktor i wynalazca wojskowy.

Czytaj więcej…

Sergiusz Zahorski

Generał brygady Wojska Polskiego, szef Gabinetu Wojskowego Prezydenta RP, współtwórca polskiego jeździectwa sportowego. Uczestnik Igrzysk Olimpijskich w 1912 roku w barwach reprezentacji Rosji.

Czytaj więcej…

Jacek Woźniakowski

Polski historyk sztuki, pisarz, eseista, publicysta, dziennikarz, edytor, wydawca, tłumacz literatury pięknej. Pierwszy demokratycznie wybrany prezydent Krakowa (w latach 1990–1991). Profesor Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego.

Czytaj więcej…

ALLI (NN – NN)

Urodził się jako Kaktus w 1920 roku, hodowli Stefana Walewskiego z Inczewa, wł. Wojsko Polskie. W 1931 i 1933 roku wygrał pod Szoslandem PN w Warszawie. IO Amsterdam 1928, srebro druż. w skokach. Na igrzyskach popełnił jeden błąd. Jeździec rtm. K. Szosland – 2 pkt. karne, XIII miejsce ind.

Czytaj więcej…

MYLORD (NN – NN)

Wyhodowany w Irlandii. Właścicielem był kpt. art. Józef Szilagyi; przed igrzyskami prawdopodobnie został od niego wykupiony przez wojsko. Igrzyska Olimpijskie w Amsterdamie (1928): srebro drużynowe w skokach. W rozgrywce popełnił jeden błąd. Dosiad: por. K. Gzowski — 0 pkt karnych w przejeździe podstawowym, 2 pkt w rozgrywce; 4. miejsce indywidualnie.

Czytaj więcej…



Galeria:




Patron Honorowy:

Wspomóż projekt PLPJ, zostań Patronem Honorowym Legendy Kazimierza Suskiego de Rostwo

Mecenas:

Wspomóż projekt PLPJ, zostań Mecenasem Legendy Kazimierza Suskiego de Rostwo

Opiekunowie: Bober Team Non Profit Sp. z o.o.

Naszą misją jest przypominanie i pokazywanie fascynującej historii Polski Niepodległej przez pryzmat hodowli koni, sportu jeździeckiego oraz wyścigów.



Żołnierz. Jeździec. Trener. Olimpijczyk z IO Paryż 1924 (7 miejsce). Ppłk. Dowódca 21 Pułku Ułanów Nadwiślańskich (bitwa pod Mokrą).

Kazimierz Stanisław de Rostwo-Suski urodził się dnia 21 września 1891 r. w Karpowcach na Wołyniu. Był synem Tadeusza i Marii z Przyborowskich. Ukończył Szkołę Realną w Krakowie, składając egzamin maturalny w 1909 r. W latach 1909-1910 studiował na Politechnice w Wiedniu, a następnie w latach 1910-1914 na Akademii Rolniczej w Taborze w Czechach, którą ukończył uzyskując dyplom agronoma.

W okresie od sierpnia 1914 r. do października 1918 r. odbywał służbę w armii austriackiej. Uczestniczył w pierwszej wojnie światowej. W 1916 r. został awansowany na podporucznika, a w 1918 r. – na porucznika. Dnia 1 listopada 1918 r. wstąpił do Wojska Polskiego. Był żołnierzem zawodowym. W 1920 r. awansował na rotmistrza. W wojnie polsko-bolszewickiej dowodził szwadronem 6. Pułku Ułanów.

W okresie międzywojennym rtm. Kazimierz Rostwo-Suski pełnił służbę kolejno w 6. i 4. P. Uł., w Departamencie Kawalerii Ministerstwa Spraw Wojskowych, w Szkole Podoficerów Zawodowych Kawalerii w Jaworowie (1929-1930), w 6. Pułku Strzelców Konnych w Żółkwi (1931-1935) oraz w 21. P. Uł. Nadwiślańskich w Równem, w którym od 1936 r. był zastępcą dowódcy. W opinii przełożonego (płk. dypl. Adama Korytkowskiego) był oficerem o prawym charakterze, silnej woli, wybitnie pracowitym, zapobiegliwym z dużą inicjatywą; bardzo inteligentny, umysł bystry i dokładny; taktycznie bardzo dobry, kompletnie przygotowany do dowodzenia pułkiem. W tym czasie został awansowany – w 1931 r. na majora, a w 1937 r. – na podpułkownika. Wiosną 1939 r. ukończył kurs dowódców pułków w Rembertowie, a dnia 13 sierpnia 1939 r. objął stanowisko dowódcy 21. P. Uł. W opinii gen. bryg. Władysława Andersa, Kazimierz Rostwo-Suski był wybitnym oficerem sztabowym kawalerii i wzorowym kwatermistrzem.

Sportem konnym zainteresował się na początku lat dwudziestych. W 1921 r. w Warszawie powstał Klub Jazdy, który w pierwszych dniach czerwca zorganizował konkursy hippiczne na torze wyścigów konnych na Polach Mokotowskich. Rozegrano wówczas 12 konkursów, a jedną z głównych nagród wywalczył wtedy rtm. Kazimierz Rostwo-Suski na koniu Gogo. Jako bardzo dobry jeździec w 1921 r. został skierowany na kurs jazdy konnej do Centralnej Szkoły Jazdy (dalej: CSJ) w Grudziądzu, a w 1922 r. zakwalifikował się razem z końmi: Generałem, Kleopatrą i Qui Vive do grupy olimpijskiej, utworzonej w Warszawie przy 1. Pułku Szwoleżerów, a kierowanej przez mjr. Karola Rómmla. Druga grupa pod kierunkiem mjr. Dymitra Exe i por. Leona Kona powstała w Grudziądzu przy CSJ. Reprezentanci obu tych grup w 1924 r. wzięli udział w wielu zawodach międzynarodowych, które były sprawdzianem przed zbliżającymi się igrzyskami w Paryżu i miały ostatecznie zdecydować o składzie narodowej reprezentacji. Rtm. Rostwo-Suski uczestniczył w konkursach w Nicei, w których na Generale był w zespole, który zajął V m w Pucharze Narodów oraz w Lucernie, gdzie polscy jeźdźcy zdobyli łącznie 31 nagród.

W polskim debiucie olimpijskim na igrzyskach w Paryżu w 1924 r. reprezentował barwy narodowe w WKKW, rozgrywanym w dniach od 21 do 26 lipca. Do rywalizacji zgłosiło się 46 zawodników z 13 krajów, w tym 10 ekip stanowiło drużyny narodowe. W polskim zespole, oprócz rtm. Kazimierza Rostwo-Suskiego, który z powodu kontuzji swojego najlepszego konia Generała, startował na rezerwowej Lady, znaleźli się także: ppłk K. Rómmel, mjr T. Komorowski i por. K. Szosland. Rywalizacja była trudna, większość polskich koni, podkutych przez francuskiego kowala, w czasie próby terenowej zgubiła podkowy, co nie wpłynęło dodatnio na przebieg rywalizacji, ale ostatecznie cała ekipa ukończyła cross. Dnia 26 lipca odbyła się ostatnia część WKKW – konkurs skoków przez przeszkody. Wszystkie konie dotkliwie odczuły trudy poprzedniej próby i skakały niechętnie, mimo to polscy jeźdźcy ukończyli konkurs w komplecie. Ostatecznie Kazimierz Rostwo-Suski na rezerwowej Lady był XXIV, pozostali zajęli kolejno miejsca: X – K. Rómmel, XXIII – K. Szosland i XXVI – T. Komorowski.

(…)

Cały artykuł i inne źródła znajdziesz w Polskiej Cyfrowej Bibliotece Jeździeckiej (kliknij)

Autor wpisu: Renata Urban | Aktualizowano: 2025/07/28


Kazimierz Suski de Rostwo zmarł 9 marca 1974 roku w Krakowie. Został pochowany na cmentarzu Rakowickim (część wojskowa przy ul. Prandoty, kwatera 8 WOJ-12-16).



Publikacje w Polskiej Cyfrowej Bibliotece Jeździeckiej:

Kliknij wybraną zakładkę, a następnie interesujący Cię link, aby otworzyć powiązane materiały w Polskiej Cyfrowej Bibliotece Jeździeckiej (www.pcbj.pl):

Publikacje

„Geneza i działalność CWK w Grudziądzu” (2022) – Renata Urban

„Tradycje sportów konnych w Polsce do 1939 roku” (2022) – Renata Urban

„Osiągnięcia olimpijskie Polaków w sporcie jeździeckim” (2022)

„Jedna szkoła jazdy, różne losy” (2019) – Hanna Łysakowska

„Kazimierz Rostwo-Suski – olimpijczyk z Paryża 1924 r.” (2012) – Renata Urban

„Kazimierz Suski de Rostwo” (2012) – Witold Duński

„Kawaleryjska Alma Mater w Grudziądzu 1920-1939” (2008) – Lesław Kukawski, Juliusz S. Tym, Teodor Wójcik

„Polski dosiad czym był Grudziądz dla polskiego jeździectwa” (2002)

„Jeźdźcy olimpijscy” (2000) – Hanna Łysakowska

„Historia jeździectwa, cz. VII” (1990) – Witold Domański

„Chamonix – Paryż 1924” (1990) – Wojciech Lipoński

„Olimpiada Paryska 1924 r.” (1990) – Leon Kon

„Polacy w Pucharach Narodów, 1923-1982” (1982) – W. Domański

„Rozwój konkursów hipicznych w latach 1924-1926” (1982)

„Polscy jeźdźcy na IO w latach 1912—1976” (1980) – A. Święcki

„Rozważania na temat polskiej szkoły jazdy konnej” (1976)

„Polskie jeździectwo na IO w okresie międzywojennym” (1972)

„Polscy jeźdźcy na olimpiadach” (1968) – W. Domański, B. Skulicz

„Wielkie Wojskowe Szkoły Jazdy. Polska – Grudziądz” (1934)

„VIII Olimpiada – Paryż” (1927) – Adam Królikiewicz

„Od Nicei do Nowego Yorku” (1927) – Adam Królikiewicz

Linki

„Polska Podziemna – SUSKI de ROSTWO, Kazimierz” [link] (2021)

„Paryż 1924” [link] (2016)

„Ppłk Kazimierz Stanisław de Rostwo-Suski” [link] (2014)

„Kazimierz De Rostwo-Suski, 1891-1974” [link]

„Ppłk Kazimierz Stanisław de Rostwo Suski” [link]

Filmy

THE OLYMPIC GAMES IN PARIS, 1924 – RIDING | FILM

THE OLYMPIC GAMES IN PARIS, 1924 | FILM



Pokrewne Legendy:

Tadeusz Rozwadowski

Polski wojskowy, Feldmarschalleutnant cesarskiej i królewskiej Armii, generał broni Wojska Polskiego, szef Sztabu Generalnego Wojska Polskiego w czasie bitwy warszawskiej 1920, Generalny Inspektor Jazdy i Generalny Inspektor Kawalerii Wojska Polskiego w latach 1921–1926, w maju 1926 roku dowódca legalnych sił rządowych odpierających pucz Józefa Piłsudskiego, konstruktor i wynalazca wojskowy.

Czytaj więcej…

Leon Kon

Trener jeździectwa, współtwórca Polskiego Związku Jeździeckiego i jego sekretarz generalny. Kawaler Krzyża Walecznych i Srebrnego Krzyża Zasługi.

Czytaj więcej…

Zdzisław Dziadulski

Dwukrotny olimpijczyk (Paryż 1924 – na koniu Zefir, Amsterdam 1928 – na koniu The Lad jako rezerwowy). Oficer 1 Pułku Szwoleżerów Józefa Piłsudskiego, ofiara zbrodni katyńskiej.

Czytaj więcej…



Galeria:




Patronem Honorowym:

Wspomóż projekt PLPJ, zostań Patronem Honorowym Legendy Leona Burniewicza

Mecenas:

Wspomóż projekt PLPJ, zostań Mecenasem Legendy Leona Burniewicza

Opiekunowie: Aleksandra Burniewicz, Marek Lipiński



II Wicemistrz Polski w Wszechstronnym Konkursie Konia Wierzchowego. Żołnierz, Trener. Działacz Polskiego Związku Jeździeckiego. Odznaczony Medalem za Wojnę 1939. Major Wojska Polskiego.

W latach międzywojennych był II wicemistrzem Polski w WKKW – 1936 r. (koń Aldona Czamara), członkiem Grupy Sportu Konnego CWK w Grudziądzu przygotowującego się do Olimpiady w Helsinkach (1940). Jako kapitan Artylerii Konnej dostał się do niewoli we wrześniu 1939 r. Przed wojną był wielokrotnie nagradzany na zawodach jeździeckich w Polsce i za granicą – m.in. Sopocie, Warszawie, Grudziądzu, Nicei i Turynie w konkurencji skoków przez przeszkody i WKKW, dosiadał konie: Ares, Eskimos, Aldona Czamara, Aktor, Anitra, Bej i inne. W tym czasie współpracował z wysokiej klasy polskimi jeźdźcami i trenerami.

Po wojnie pracował w Stadninie Koni Liski (1961-62), gdzie trenował m.in. braci Pacyńskich, w latach 1964-67 pracował w PSO Biały Bór jako kierownik Zakładu Treningowego Ogierów (jeźdźcy to m.in.: Andrzej Krzysztofik, Bolesław Suliga i bracia Nowakowscy). W latach 1968-69 był również trenerem PTWK w Sopocie. W tym czasie, oprócz pracy trenera, odnosił również sukcesy jako jeździec startując na klaczy Drwina. Od 1969 r. do 1973 r. trenował konie w Zakładzie Treningowym przy PGR Cieślin-Popowiczki, jednocześnie pracując w Zakładzie Treningowym Koni Sportowych przy PGR Kusowo i Klubie Jeździeckim „Zieloni” w Bydgoszczy trenując m.in. Czesława Gerlacha, Martę Głuchowską i Iwonę Kwaśniewską, współpracował też z Jadwigą Pasturczak. Kolejnym miejscem pracy był Studencki Klub Jeździecki przy UMK w Toruniu (1973-75), a następnie Toruński Klub Jazdy Konnej przy PGR w Przysieku, trenując m.in. Andrzeja Lipińskiego, Aleksandrę Burniewicz (córka), Marka Lipińskiego, Romana Dygdałę, Andrzeja Kłopotowskiego i Pawła Komorowskiego. Od 1977 r. do 1984 r. był trenerem w Klubie Jeździeckim w Ciechocinku przy RSSW Plebanka (jeźdźcy Roman Śmigielski, Paweł Cymerman), a potem do roku 1985 r. w Klubie Jeździeckim przy PTTK w Golubiu-Dobrzyniu. Oczywiście amazonek i jeźdźców zarówno sportowych, jak i rekreacyjnych było znacznie więcej.

Szczegółowe informacje, dokumenty i zdjęcia potwierdzające wyżej opisaną karierę jeździecką i trenerską znajdują się w naszym posiadaniu i niezależnie od tego skrótowego zapisu – rozwinięcie tych informacji można znaleźć w Leksykonie Jeździectwa Polskiego „Konno po Sławę” autorstwa Witolda Duńskiego wydanego przez PZJ w Warszawie w 2012 r.

Pan Major Leon Burniewicz miał bardzo pracowite życie, również będąc już na emeryturze, dożył wieku 88 lat.

Autor wpisu: Marek Lipiński | Aktualizowano: 2025/07/28


Leon Burniewicz zmarł 21 lutego 1996 roku w Toruniu.
Pochowany został na cmentarzu przy ul. Żwirki i Wigury.



Publikacje w Polskiej Cyfrowej Bibliotece Jeździeckiej:

Kliknij wybraną zakładkę, a następnie interesujący Cię link, aby otworzyć powiązane materiały
w Polskiej Cyfrowej Bibliotece Jeździeckiej (www.pcbj.pl):

„Wycinki o Leonie Burniewiczu” (2023) – PCBJ

„Geneza i działalność CWK w Grudziądzu” (2022) – Renata Urban

„Tradycje sportów konnych w Polsce do 1939 roku” (2022) – Renata Urban

„Jedna szkoła jazdy, różne losy” (2019) – Hanna Łysakowska

„Leon Burniewicz” (2012) – Witold Duński

„Kawaleryjska Alma Mater w Grudziądzu 1920-1939” (2008) – Lesław Kukawski, Juliusz S. Tym, Teodor Wójcik

„Polski dosiad czym był Grudziądz dla polskiego jeździectwa” (2002)

„Historia jeździectwa, cz. XIV” (1993) – Witold Domański

„Grudziądzkie fascynacje” (1990) – Józef Hlebowicz

„Polacy w Pucharach Narodów, 1923-1982” (1982) – Witold Domański

„Polska szkoła jeździecka” (1978) – Henryk Leliwa-Roycewicz

„Rozważania na temat polskiej szkoły jazdy konnej” (1976)

„Centrum Wyszkolenia Kawalerii w Grudziądzu” [link](1938) | FILM

„Wielkie Wojskowe Szkoły Jazdy. Polska – Grudziądz” (1934)

Grudziądz – Stolica Polskiej Kawalerii 1920-2011 | FILM



Pokrewne Legendy:

Tadeusz Rozwadowski

Polski wojskowy, Feldmarschalleutnant cesarskiej i królewskiej Armii, generał broni Wojska Polskiego, szef Sztabu Generalnego Wojska Polskiego w czasie bitwy warszawskiej 1920, Generalny Inspektor Jazdy i Generalny Inspektor Kawalerii Wojska Polskiego w latach 1921–1926, w maju 1926 roku dowódca legalnych sił rządowych odpierających pucz Józefa Piłsudskiego, konstruktor i wynalazca wojskowy.

Czytaj więcej…

Sergiusz Zahorski

Generał brygady Wojska Polskiego, szef Gabinetu Wojskowego Prezydenta RP, współtwórca polskiego jeździectwa sportowego. Uczestnik Igrzysk Olimpijskich w 1912 roku w barwach reprezentacji Rosji.

Czytaj więcej…

Leon Kon

Trener jeździectwa, współtwórca Polskiego Związku Jeździeckiego i jego sekretarz generalny. Kawaler Krzyża Walecznych i Srebrnego Krzyża Zasługi.

Czytaj więcej…

Tadeusz Sokołowski

Żołnierz, sportowiec, 3x medalista MP, 2 wicemistrz Armii (1935), olimpijczyk IO Berlin 1936 (Zbieg II), 1937-39 szef sekcji jeździeckiej WKS Legia, cichociemny zakatowany przez Gestapo w Mińsku.

Czytaj więcej…



Galeria:




Patron Honorowy:

Wspomóż projekt PLPJ, zostań Patronem Honorowym Legendy Stanisława Czerniawskiego

Mecenas:

Wspomóż projekt PLPJ, zostań Mecenasem Legendy Stanisława Czerniawskiego.

Opiekunowie: Bober Team Non Profit Sp. z o.o.

Naszą misją jest przypominanie i pokazywanie fascynującej historii Polski Niepodległej przez pryzmat hodowli koni, sportu jeździeckiego oraz wyścigów.

Strona stworzona na potrzeby projektu edukacyjnego PLPJ realizowanego przez organizację pożytku publicznego – Bober Team Non Profit Sp. z o.o.



Rotmistrz kawalerii Wojska Polskiego, olimpijczyk (rezerwowy w skokach przez przeszkody, Berlin 1936), kawaler Orderu Virtuti Militari. Poległ w obronie Polski 10 września 1939 roku w rejonie Chruślina.

Urodził się 15 września 1905 roku w Kiszyniowie w Mołdawii. Zginął 10 września 1939 roku pod Piotrowicami nad Bzurą, pochowany na cmentarzu wojskowym w Bielawach. Ojciec Adolf. Matka Jadwiga z domu Żubrawska. Absolwent Korpusu Kadetów numer jeden we Lwowie. Od 17 marca 1933 roku Marszałek Józef Piłsudski przejął szefostwo nad szkołą, która od tego dnia nazywała się: Korpus Kadetów nr 1 Marszałka Józefa Piłsudskiego. Stanisław Czerniawski ukończył szkołę w 1925 roku Absolwent Oficerskiej Szkoły Kawalerii w Grudziądzu.

Walczył o wolną Polskę od czternastego roku życia. Gdy zginął w boju o niepodległą Polskę, miał trzydzieści trzy lata. Ten bój opisuje generał brygady dowódca Wielkopolskiej Brygady Kawalerii doktor praw Roman Abraham, Kawaler Orderu Wojennego Virtuti Militari, Kawaler czterech Krzyży Walecznych, w swojej książce Wspomnienia wojenne znad Warty i Bzury, w której jest motto:

Poległym na chwałę, potomnym ku pamięci.

„Bój walewicki zakończony, opuszczamy więc miejscowość i kierujemy się do leżących w pobliżu płonących Bielaw. Przeprowadzam niezbędną reorganizację oddziałów brygady do dalszego działania w kierunku południowym, gdzie zamierzam stworzyć warunki do uderzenia na Głowno.

W tym celu 17 Pułk Ułanów, który początkowo zebrał się w Walewicach, ma przejść do Piotrowic… Trzon obrony Piotrowic stanowią szwadrony 17 Pułku Ułanów.

Na wschodnim skraju wsi znajduje się okopany 3 szwadron rotmistrza Czerniawskiego… Nieprzyjaciel, który dysponuje oddziałami zmotoryzowanymi… wszędzie próbuje nacierać…

Szczególnie zacięta walka rozgrywa się o wieś Piotrowice na odcinku 17 Pułku Ułanów… Nieprzyjaciel, wzmocniony silną artylerią, uderza na 17 Pułk Ułanów. Piotrowic bronią: szwadron porucznika Lossowa i 4 – rotmistrza Juścińskiego. Po nacierającej niemieckiej piechocie bije salwami 1 bateria kapitana Nagórskiego. W chwili zarysowującego się okrążenia pułkownik Kowalczewski kieruje do kontrataku 3 szwadron rotmistrza Czerniawskiego. Ten dzielny oficer powstrzymuje chwilowo oskrzydlenie, w końcu jednak ulega przewadze sił i ognia. W zaciętej walce polegli: dowódca szwadronu, rotmistrz Czerniawski, dowódca 2 plutonu, podporucznik Michał Godlewski, ułani Antoni Kozłowski, Jan Woźniak i Herman Weissmilch. Pochowano ich na cmentarzu w Bielawach”.


(…)

Źródło: „Stanisław Czerniawski” (2012) – Witold Duński

Autor wpisu: Witold Duński | Aktualizowano: 2025/09/10


Stanisław Czerniawski poległ w nocy z 10/11 września podczas walk w rejonie Chruślina, podczas wojny obronnej 1939 roku. Pośmiertnie został odznaczony Krzyżem Srebrnym Orderu Wojskowego Virtuti Militari i Krzyżem Walecznych po raz drugi. Został pochowany wraz ze swoimi ułanami na Cmentarzu w Bielawach.



Publikacje w Polskiej Cyfrowej Bibliotece Jeździeckiej:

Kliknij wybraną zakładkę, a następnie link, aby otworzyć powiązane materiały w Polskiej Cyfrowej Bibliotece Jeździeckiej (www.pcbj.pl):



Pokrewne Legendy:

Tadeusz Rozwadowski

Polski wojskowy, Feldmarschalleutnant cesarskiej i królewskiej Armii, generał broni Wojska Polskiego, szef Sztabu Generalnego Wojska Polskiego w czasie bitwy warszawskiej 1920, Generalny Inspektor Jazdy i Generalny Inspektor Kawalerii Wojska Polskiego w latach 1921–1926, w maju 1926 roku dowódca legalnych sił rządowych odpierających pucz Józefa Piłsudskiego, konstruktor i wynalazca wojskowy.

Czytaj więcej…

Leon Kon

Trener jeździectwa, współtwórca Polskiego Związku Jeździeckiego i jego sekretarz generalny. Kawaler Krzyża Walecznych i Srebrnego Krzyża Zasługi.

Czytaj więcej…

Tadeusz Sokołowski

Żołnierz, sportowiec, 3x medalista MP, 2 wicemistrz Armii (1935), olimpijczyk IO Berlin 1936 (Zbieg II), 1937-39 szef sekcji jeździeckiej WKS Legia, cichociemny zakatowany przez Gestapo w Mińsku.

Czytaj więcej…

Roman Abraham

Gen. brygady Wojska Polskiego, bohaterski obrońca Lwowa. Dowódca 26 Pułku Ułanów Wielkopolskich oraz Wielkopolskiej Brygady Kawalerii w kampanii wrześniowej 1939 roku. Doktor praw, przed 1914 rokiem członek Związku Młodzieży Narodowej („Z”) i Drużyn Bartoszowych.

Czytaj więcej…



Galeria:




Patron Honorowy:

Wspomóż projekt PLPJ, zostań Patronem Honorowym Legendy Tadeusza Sokołowskiego

Mecenas:

Wspomóż projekt PLPJ, zostań Mecenasem Legendy Tadeusza Sokołowskiego

Opiekun: Biskup Polowy Wojska Polskiego – Wiesław Lechowicz

Polski duchowny rzymskokatolicki, doktor teologii pastoralnej, rektor Wyższego Seminarium Duchownego w Tarnowie w latach 2004–2008, biskup pomocniczy tarnowski w latach 2008–2022, biskup polowy Wojska Polskiego od 2022.

Opiekun: Cichociemni spadochroniarze AK – elita dywersji

Portal poświęcony polskim spadochroniarzom i żołnierzom Armii Krajowej w służbie specjalnej



Żołnierz, sportowiec, cichociemny zakatowany przez Gestapo w Mińsku. 3x medalista MP, 2 wicemistrz Armii (1935), olimpijczyk IO Berlin 1936 (Zbieg II), 1937-39 szef sekcji jeździeckiej WKS Legia.

(…)

Bardzo dobry zawodnik. Zdolności fizyczne bardzo duże. Bardzo obowiązkowy, bardzo pilny, sumienny i zamiłowany w jeździe konnej. Ze względu na jego duże umiejętności, pozostawienie go na Wyższym Kursie Instruktorów Jazdy Konnej jest bardzo pożądane. Ukończył kurs z wynikiem celującym. Zgodnie z zaleceniem komendanta, por. Sokołowski został powołany na wyższy kurs, w którym uczestniczył od października 1932 r. do września 1933 r. i ukończył go z drugą lokatą. (…)

W latach trzydziestych był jednym z najlepszych jeźdźców w kraju. Pierwsze sukcesy w zawodach międzynarodowych osiągnął już w 1930 r. Dnia 7 czerwca, podczas Centralnych Krajowych i Międzynarodowych Zawodów Konnych w warszawskich Łazienkach, w Konkursie Ujeżdżenia o Nagrodę Towarzystwa Zachęty do Hodowli Koni w Polsce, zajął III m na koniu Lala. W maju 1932 r. na Watasze wywalczył II m w Konkursie Ujeżdżenia na zawodach w Grudziądzu, zorganizowanych przez Pomorskie Towarzystwo Zachęty do Hodowli Koni. Uczestniczył również w rozgrywanych od 1931 r. Jeździeckich Mistrzostwa Polski, w których czterokrotnie stawał na podium. (…)

W okresie międzywojennym Tadeusz Sokołowski działał w dwóch klubach sportowych. W 1926 r. pracował w Wojskowym Klubie Sportowych „Gryf” w Toruniu, a w latach 1937-1939 kierował sekcją jeździecką Wojskowego Klubu Sportowego „Legia” w Warszawie. (…)

Jako cichociemny przyjął pseudonim „Trop” oraz Tadeusz Serafin. (…)

Po nieudanej (z powodu zdrady przez strażnika) próbie odbicia z mińskiego więzienia, mjr Tadeusz Sokołowski, wcześniej torturowany w śledztwie, został zakatowany na śmierć na schodach budynku Gestapo w Mińsku w nocy z 6 na 7 lutego 1943 r..

Źródło: „Tadeusz Sokołowski – olimpijczyk z Berlina 1936 r.” (2012) – Renata Urban

Autor wpisu: Renata Urban | Aktualizowano: 2025/06/12


Tadeusz Sokołowski został zamordowany przez Gestapo w Mińsku, nocą z 6 na 7 lutego 1943 roku. Miał 38 lat.

W 1980 roku, w lewej nawie kościoła św. Jacka przy ul. Freta w Warszawie odsłonięto tablicę Pamięci żołnierzy Armii Krajowej, cichociemnych – spadochroniarzy z Anglii i Włoch, poległych za niepodległość Polski. Wśród wymienionych 110 poległych cichociemnych jest Tadeusz Sokołowski.


1 Pułk Szwoleżerów Józefa Piłsudskiego

(mp. Warszawa, otok amarantowy).

Pułk nawiązywał do tradycji 1 Pułku Lekkokonnego Polskiego Gwardii cesarza Napoleona I oraz 1 Pułku Ulanów Legionów Polskich „Beliny”. Odtworzony został w listopadzie 1918 r. przez oficerów dawnego 1 p.uł. Leg. z rtm. Gustawem Orlicz-Dreszerem na czele. Od 1921 r. pułk stacjonował w Warszawie w pobliżu Belwederu. Mówiono, że należał do elity pułków kawalerii okresu międzywojennego. Popularnie nazywany był „Gwardią Narodową”, choć oficjalnie nigdy tej nazwy nie otrzymał.

Ciesz się dzielny szwoleżerze,
Masz protekcję w Belwederze.

Szwoleżery kręcą głową,
Chcą być Gwardią Narodową.

Kręcą d…, kręcą głową,
Chcą być Gwardią Narodową.

Chcą gwardyjskie mieć maniery.
Be Be ery, szwoleżery.

Zawsze dumny z szefa swego,
To szwoleżer Piłsudskiego.

Szwoleżerski górą bierze,
Przy protekcji w Belwederze.

W Belwederze, na kwaterze
Pośpisz bracie szwoleżerze.

A pamiętaj szwoleżerze,
Że masz wartę w Belwederze.

Od parady i od święta,
Dla ochrony Prezydenta.

Siedzą sobie tak w Warszawie
Przy kieliszku i przy kawie.

Cała kupa jest frajerów
W pierwszym pułku szwoleżerów.

Więcej panów niż frajerów,
To jest pierwszy szwoleżerów.

Trochę panów i malarzy,
To jest pierwszy pułk koniarzy.

Z adiutantów i lekarzy
Ma Warszawa pułk gówniarzy.

Źródło: Żurawiejki (1995) – Stanisław Radomyski



Publikacje w Polskiej Cyfrowej Bibliotece Jeździeckiej:

Kliknij wybraną zakładkę, a następnie interesujący Cię link, aby otworzyć powiązane materiały
w Polskiej Cyfrowej Bibliotece Jeździeckiej (www.pcbj.pl):

Poniżej zamieszczamy odnośniki do innych ciekawych źródeł, które nie prowadzą do naszej Biblioteki i nie mamy wpływu na wyświetlane tam treści.

Razem z hiperłączem zamieszczamy widoczny adres artykułu oraz datę kiedy odnośnik ostatni raz był przez nas sprawdzany. Linki domyślnie otwierają się w nowym oknie.



Pokrewne Legendy:

Tadeusz Rozwadowski

Polski wojskowy, Feldmarschalleutnant cesarskiej i królewskiej Armii, generał broni Wojska Polskiego, szef Sztabu Generalnego Wojska Polskiego w czasie bitwy warszawskiej 1920, Generalny Inspektor Jazdy i Generalny Inspektor Kawalerii Wojska Polskiego w latach 1921–1926, w maju 1926 roku dowódca legalnych sił rządowych odpierających pucz Józefa Piłsudskiego, konstruktor i wynalazca wojskowy.

Czytaj więcej…

Leon Kon

Trener jeździectwa, współtwórca Polskiego Związku Jeździeckiego i jego sekretarz generalny. Kawaler Krzyża Walecznych i Srebrnego Krzyża Zasługi.

Czytaj więcej…

Leon Burniewicz

II Wicemistrz Polski w Wszechstronnym Konkursie Konia Wierzchowego. Żołnierz, Trener. Działacz Polskiego Związku Jeździeckiego. Odznaczony Medalem za Wojnę 1939. Major Wojska Polskiego.

Czytaj więcej…

Rewia Polskiej Kawalerii – Kraków, 1933

Z okazji 250 rocznicy Odsieczy Wiedeńskiej (1683 r.) – z inicjatywy Marszałka Józefa Piłsudskiego, 6 października 1933 roku na krakowskich Błoniach, odbyła się ostatnia w historii polskiej wojskowości rewia kawalerii. Na uroczystość przybyły najważniejsze władze Rzeczypospolitej: Marszałek Józef Piłsudski, Prezydent Ignacy Mościcki oraz delegacje innych państw.

Czytaj więcej…

Stanisław Czerniawski

Rotmistrz kawalerii Wojska Polskiego, olimpijczyk (rezerwowy w skokach przez przeszkody, Berlin 1936), kawaler Orderu Virtuti Militari. Poległ w obronie Polski 10 września 1939 roku w rejonie Chruślina.

Czytaj więcej…



Galeria:




Patron Honorowy: Fundacja na Rzecz Tradycji Jazdy Polskiej Grudziądz

Fundacja na Rzecz Tradycji Jazdy Polskiej. Celem Fundacji jest organizowanie i prowadzenie działalności muzealnej związanej z historią jazdy polskiej, upowszechnianie jej dziejów oraz popularyzacja tej tematyki.

Mecenas: Reprezentacyjny Oddział Kawalerii Ochotniczej w barwach Szwadronu Przybocznego Prezydenta Rzeczypospolitej

Oddział Kawalerii Ochotniczej powołany w 2019r. w Łazienkach Królewskich z okazji 100-lecia zawiązania Oddziału Przybocznego Naczelnika Państwa w 1919r., realizujący zajęcia edukacyjne oraz pokazy i szkolenia w oparciu o wydarzenia państwowe i rocznice w Muzeum Łazienki Królewskie w Warszawie.

Opiekunowie: Leszek Nagórny, Grzegorz Gajewski, Jakub Czekaj, Tadeusz Kühn

Ludzie, dla których dzieje Polski Niepodległej i związana z nią historia polskiej kawalerii jest jednym z głównych celów Ich społecznej działalności.

Strona stworzona na potrzeby projektu edukacyjnego PLPJ realizowanego przez organizację pożytku publicznego – Bober Team Non Profit Sp. z o.o.



Oficer służby stałej Wojska Polskiego, specjalista kawalerii reprezentacyjnej. Instruktor wyszkolenia kawaleryjskiego, instruktor jeździecki PZJ oraz rekreacji ruchowej ze specjalnością jeździectwo. Twórca i szkoleniowiec Kawalerii Ochotniczej od 1993 roku.

Robert Woronowicz – najlepszy jeździec wśród żołnierzy i najlepszy żołnierz wśród jeźdźców!

Kapitan Wojska Polskiego, w latach 2000-2015 oficer i szef wyszkolenia Szwadronu Kawalerii WP, rotmistrz kawalerii ochotniczej, współorganizator i członek zarządu Federacji Kawalerii Ochotniczej w latach 2006-2017, organizator struktur kawalerii ochotniczej (miał spory wkład w powstanie szwadronu wojskowego, od początku działał jako jego instruktor, w rekordowym czasie przygotował poborowych żołnierzy oraz konie do pierwszego oficjalnego wystąpienia na pl. J. Piłsudskiego), dowódca udziału w defiladzie 11 listopada 1998 r. Konnego Przysposobienia Wojskowego „Krakus”, szkoleniowiec i wychowawca kilku pokoleń amazonek i kawalerzystów, m.in. współzałożyciel Ochotniczego Szwadronu Kawalerii w barwach 1 Pułku Szwoleżerów Józefa Piłsudskiego (2001) oraz Reprezentacyjnego Oddziału Kawalerii Ochotniczej w barwach Szwadronu Przybocznego Prezydenta Rzeczypospolitej (2019), brał też czynny udział w przyjęciu dziedziczenia tradycji 1.p.szw. przez 1 batalion kawalerii powietrznej oraz w wielu rekonstrukcjach, filmach, zawodach.

Jest autorem regulaminów zawodów kawaleryjskich, a także wielokrotnym uczestnikiem Mistrzostw Polski Militari oraz autorem opracowań regulaminów kawalerii oraz zrealizowanych projektów wyposażenia (siodło wojskowe, lanca) dla Szwadronu Kawalerii WP.

Wyjątkowym wyróżnieniem jest wskazanie Roberta Woronowicza przez Zrzeszenie Kół Pułkowych Kawalerii II RP w Londynie do Kapituły Barw i Tradycji Kawalerii II RP.

Swoja przygodę z kawalerią rozpoczął w 1989 r., gdy jako instruktor na obozie jeździeckim udostępnił czterem weteranom 3 Pułku Strzelców Konnych konie. Weterani mimo, iż nie siedzieli w siodle od kilkudziesięciu lat radzili sobie z końmi znakomicie, konie chodziły jak baranki, co unaoczniło Mu jakość i trwałość szkolenia kawalerii.

Rotmistrz Robert Woronowicz interesuje się i wspomaga powstały w 2019 r. Reprezentacyjny Oddział Kawalerii Ochotniczej w barwach Szwadronu Przybocznego Prezydenta Rzeczypospolitej. Zawsze pytał, gdzie są lance. Wydał rozkaz (nieznoszący sprzeciwu) lance w obu szeregach. Szwadron ten jako jedyny w kawalerii miał bowiem lance w obu szeregach. Wraz z ukazaniem się wpisu powołującego rotmistrza Roberta Woronowicza w szereg legend polskiego jeździectwa p.p. Anna i Artur Boberowie przekazali lance zapewniając Oddziałowi właściwy wygląd.


Wspominają współtwórcy oddziałów kawalerii ochotniczej:

„Roberta poznałem w czasach, kiedy jazda konna oraz tradycje kawaleryjskie były nie tylko mało popularne, ale zajmowanie się nimi było utrudniane. Robert zawsze uważał, że kawalerzysta musi jeździć konno, więc udało mu się do tego przekonać szersze kręgi i wyprowadzić kawalerię z podziemia – zasłynął jako dowódca pierwszej defilady z udziałem ochotniczego oddziału konnego na Święto Niepodległości w Warszawie w 1998 roku (pierwsze wystąpienie oddziału ochotniczego na oficjalnym święcie państwowym, w jednym szyku z Wojskiem Polskim).

Inną niezwykle cenną cechą kawalerzysty, którą Robert pielęgnuje, jest dbanie o konie które posiadał lub którymi się opiekował jako instruktor jeździectwa, m.in. w Ośrodku Przygotowań Olimpijskich w Starej Miłosnej”.

Rotmistrz Tadeusz Kühn

Rotmistrz Tadeusz Kühn współzałożyciel Ochotniczego Szwadrony Kawalerii w barwach 1 Pułku Szwoleżerów Józefa Piłsudskiego. Współtwórca oraz w latach 2006-2017 członek zarządu Federacji Kawalerii Ochotniczej.


„Tak jak w przypadku kontaktów z kawalerzystami służącymi w w wojsku w okresie II RP, to zaszczyt powiedzieć o sobie, że zostałem ukształtowany i wychowany przez wybitnego instruktora i oficera. Wykłady, a zwłaszcza zajęcia kawaleryjskie w szyku konno, nauka władania białą bronią czy zachowania w mundurze, to niezapomniane wspomnienia. Często wymagający, zwłaszcza wobec kadry, ale zawsze życzliwy i umiejący wytłumaczyć zasady działania, sens i motywację ethosu kawalerii, nie pozostawiał złudzeń, czy ktoś się nadaje do tej służby…

Z zapałem prowadzi od od 2014 swój blog internetowy (rotmistrz.blogspot.com), gdzie warto zaglądać! Miałem też przyjemność opracować do druku autorskie regulaminy kawalerii (2014, 2020), które Robert przygotował w oparciu o publikacje wojskowe z okresu II RP, dostosowując je do realiów współczesności, traktując misję kawalerii konnej w Wojsku Polskim jako typowo reprezentacyjną.


Niech wszyscy wiedzą, że nie ma obecnie większego autorytetu w dziedzinie praktyki kawaleryjskiej, jak Pan Rotmistrz Robert Woronowicz”.

Rotmistrz Jakub Czekaj

Rotmistrz Jakub Czekaj dowódca Reprezentacyjnego Oddziału Kawalerii Ochotniczej w barwach Szwadronu Przybocznego Prezydenta Rzeczypospolitej, prezes Koła-Rodziny Pułkowej 8 Pułku Ułanów ks. Józefa Poniatowskiego, współtwórca oraz w latach 2006-2013 członek zarządu Federacji Kawalerii Ochotniczej.

Autorzy wpisu: Grzegorz Gajewski i Leszek Nagórny | Aktualizowano: 2025/09/22



Publikacje w Polskiej Cyfrowej Bibliotece Jeździeckiej:

Kliknij wybraną zakładkę, a następnie link, aby otworzyć powiązane materiały w Polskiej Cyfrowej Bibliotece Jeździeckiej (www.pcbj.pl):

„Z notatnika Rotmistrza – proporczyki pułków strzelców konnych” (2024) – Robert Woronowicz

„Opowieści Generała – opowiadanie generała Michała Gutowskiego” (2024) – Robert Woronowicz

„Jak szkoliłem Szwadron” (2020) – Robert Woronowicz

„Szkolenie kawalerii polskiej w XXI wieku cz. II” (2020) – Robert Woronowicz

„Szkolenie kawalerii polskiej w XXI wieku cz. I” (2020) – Robert Woronowicz

„Rajd kawaleryjski” (2019) – Robert Woronowicz

„Modlitwa konia” (2019) – Robert Woronowicz

„Trochę wspomnień” (2019) – Robert Woronowicz

„Koń w kawalerii II RP, kilka uwag” (2018) – Robert Woronowicz

„Sport jeździecki w kawalerii konnej II RP” (2018) – Robert Woronowicz

„Niezwykłe dzieje, niezwykłego obrazu” (2018) – Robert Woronowicz

„W kawalerii II RP koń był traktowany, jak żołnierz zawodowy” (2018) – Robert Woronowicz

„To już 20 lat” (2018) – Robert Woronowicz

„Somosierra 1808” (2018) – Robert Woronowicz

„Regulamin Kawalerii” (2017) – Robert Woronowicz

„Oficer – Dowódca Kawalerii Ochotniczej” (2017) – Robert Woronowicz

„Dumka” (2017) – Robert Woronowicz

„Polska lanca wz. 2013” (2016) – Robert Woronowicz

„Husarz (usarz) a huzar to nie to samo” (2016) – Robert Woronowicz

„Siodło kawaleryjskie wz. 36 2012” (2016) – Robert Woronowicz

„Generał” (2016) – Robert Woronowicz

„Arlekin III, prawdopodobnie ostatnie zdjęcie” (2016) – Robert Woronowicz

„Wiersze pana Remyego Van Ardena” (2015) – Robert Woronowicz

„Lance polskiej kawalerii przełomu XX i XXI wieku (1993 r. – 2014 r.)” (2015) – Robert Woronowicz

„Niezwykłe spotkanie” (2015) – Robert Woronowicz

„Lanca – broń polskiej kawalerii. Historia oraz praktyczne użycie w walce” (2015) – Robert Woronowicz

„Malowany Szwadron, wspomnienia Generała” (2015) – Robert Woronowicz

„Rzecz pozornie prosta – pozorniki” (2014) – Robert Woronowicz

„Szarża pod Uniejowem” (2014) – Robert Woronowicz

„Tradycja kawaleryjska a jeździectwo” (2014) – Robert Woronowicz

„Arlekin III, prawdopodobnie ostatnie zdjęcie” (2016) – Robert Woronowicz

„Dumka” (2017) – Robert Woronowicz

„Generał” (2016) – Robert Woronowicz

„Husarz (usarz) a huzar to nie to samo” (2016) – Robert Woronowicz

„Jak szkoliłem Szwadron” (2020) – Robert Woronowicz

„Koń w kawalerii II RP, kilka uwag” (2018) – Robert Woronowicz

„Lanca – broń polskiej kawalerii. Historia oraz praktyczne użycie w walce” (2015) – Robert Woronowicz

„Lance polskiej kawalerii przełomu XX i XXI wieku (1993 r. – 2014 r.)” (2015) – Robert Woronowicz

„Malowany Szwadron, wspomnienia Generała” (2015) – Robert Woronowicz

„Modlitwa konia” (2019) – Robert Woronowicz

„Niezwykłe dzieje, niezwykłego obrazu” (2018) – Robert Woronowicz

„Niezwykłe spotkanie” (2015) – Robert Woronowicz

„Oficer – Dowódca Kawalerii Ochotniczej” (2017) – Robert Woronowicz

„Opowieści Generała – opowiadanie generała Michała Gutowskiego” (2024) – Robert Woronowicz

„Polska lanca wz. 2013” (2016) – Robert Woronowicz

„Rajd kawaleryjski” (2019) – Robert Woronowicz

„Regulamin Kawalerii” (2017) – Robert Woronowicz

„Rzecz pozornie prosta – pozorniki” (2014) – Robert Woronowicz

„Siodło kawaleryjskie wz. 36 2012” (2016) – Robert Woronowicz

„Somosierra 1808” (2018) – Robert Woronowicz

„Sport jeździecki w kawalerii konnej II RP” (2018) – Robert Woronowicz

„Szarża pod Uniejowem” (2014) – Robert Woronowicz

„Szkolenie kawalerii polskiej w XXI wieku cz. I” (2020) – Robert Woronowicz

„Szkolenie kawalerii polskiej w XXI wieku cz. II” (2020) – Robert Woronowicz

„To już 20 lat” (2018) – Robert Woronowicz

„Tradycja kawaleryjska a jeździectwo” (2014) – Robert Woronowicz

„Trochę wspomnień” (2019) – Robert Woronowicz

„W kawalerii II RP koń był traktowany, jak żołnierz zawodowy” (2018) – Robert Woronowicz

„Wiersze pana Remyego Van Ardena” (2015) – Robert Woronowicz

„Z notatnika Rotmistrza – proporczyki pułków strzelców konnych” (2024) – Robert Woronowicz

„Z notatnika Rotmistrza – proporczyki pułków strzelców konnych” (2024) – Robert Woronowicz

„Opowieści Generała – opowiadanie generała Michała Gutowskiego” (2024) – Robert Woronowicz

„Jak szkoliłem Szwadron” (2020) – Robert Woronowicz

„Szkolenie kawalerii polskiej w XXI wieku cz. II” (2020) – Robert Woronowicz

„Szkolenie kawalerii polskiej w XXI wieku cz. I” (2020) – Robert Woronowicz

„Rajd kawaleryjski” (2019) – Robert Woronowicz

„Modlitwa konia” (2019) – Robert Woronowicz

„Trochę wspomnień” (2019) – Robert Woronowicz

„Koń w kawalerii II RP, kilka uwag” (2018) – Robert Woronowicz

„Sport jeździecki w kawalerii konnej II RP” (2018) – Robert Woronowicz

„Niezwykłe dzieje, niezwykłego obrazu” (2018) – Robert Woronowicz

„W kawalerii II RP koń był traktowany, jak żołnierz zawodowy” (2018) – Robert Woronowicz

„To już 20 lat” (2018) – Robert Woronowicz

„Somosierra 1808” (2018) – Robert Woronowicz

„Regulamin Kawalerii” (2017) – Robert Woronowicz

„Oficer – Dowódca Kawalerii Ochotniczej” (2017) – Robert Woronowicz

„Dumka” (2017) – Robert Woronowicz

„Polska lanca wz. 2013” (2016) – Robert Woronowicz

„Husarz (usarz) a huzar to nie to samo” (2016) – Robert Woronowicz

„Siodło kawaleryjskie wz. 36 2012” (2016) – Robert Woronowicz

„Generał” (2016) – Robert Woronowicz

„Arlekin III, prawdopodobnie ostatnie zdjęcie” (2016) – Robert Woronowicz

„Wiersze pana Remyego Van Ardena” (2015) – Robert Woronowicz

„Lance polskiej kawalerii przełomu XX i XXI wieku (1993 r. – 2014 r.)” (2015) – Robert Woronowicz

„Niezwykłe spotkanie” (2015) – Robert Woronowicz

„Lanca – broń polskiej kawalerii. Historia oraz praktyczne użycie w walce” (2015) – Robert Woronowicz

„Malowany Szwadron, wspomnienia Generała” (2015) – Robert Woronowicz

„Rzecz pozornie prosta – pozorniki” (2014) – Robert Woronowicz

„Szarża pod Uniejowem” (2014) – Robert Woronowicz

„Tradycja kawaleryjska a jeździectwo” (2014) – Robert Woronowicz

„Z notatnika Rotmistrza – proporczyki pułków strzelców konnych” (2024) – Robert Woronowicz

„Opowieści Generała – opowiadanie generała Michała Gutowskiego” (2024) – Robert Woronowicz

„Jak szkoliłem Szwadron” (2020) – Robert Woronowicz

„Szkolenie kawalerii polskiej w XXI wieku cz. II” (2020) – Robert Woronowicz

„Szkolenie kawalerii polskiej w XXI wieku cz. I” (2020) – Robert Woronowicz

„Rajd kawaleryjski” (2019) – Robert Woronowicz

„Modlitwa konia” (2019) – Robert Woronowicz

„Trochę wspomnień” (2019) – Robert Woronowicz

„Koń w kawalerii II RP, kilka uwag” (2018) – Robert Woronowicz

„Sport jeździecki w kawalerii konnej II RP” (2018) – Robert Woronowicz

„Niezwykłe dzieje, niezwykłego obrazu” (2018) – Robert Woronowicz

„W kawalerii II RP koń był traktowany, jak żołnierz zawodowy” (2018) – Robert Woronowicz

„To już 20 lat” (2018) – Robert Woronowicz

„Somosierra 1808” (2018) – Robert Woronowicz

„Regulamin Kawalerii” (2017) – Robert Woronowicz

„Oficer – Dowódca Kawalerii Ochotniczej” (2017) – Robert Woronowicz

„Dumka” (2017) – Robert Woronowicz

„Polska lanca wz. 2013” (2016) – Robert Woronowicz

„Husarz (usarz) a huzar to nie to samo” (2016) – Robert Woronowicz

„Siodło kawaleryjskie wz. 36 2012” (2016) – Robert Woronowicz

„Generał” (2016) – Robert Woronowicz

„Arlekin III, prawdopodobnie ostatnie zdjęcie” (2016) – Robert Woronowicz

„Wiersze pana Remyego Van Ardena” (2015) – Robert Woronowicz

„Lance polskiej kawalerii przełomu XX i XXI wieku (1993 r. – 2014 r.)” (2015) – Robert Woronowicz

„Niezwykłe spotkanie” (2015) – Robert Woronowicz

„Lanca – broń polskiej kawalerii. Historia oraz praktyczne użycie w walce” (2015) – Robert Woronowicz

„Malowany Szwadron, wspomnienia Generała” (2015) – Robert Woronowicz

„Rzecz pozornie prosta – pozorniki” (2014) – Robert Woronowicz

„Szarża pod Uniejowem” (2014) – Robert Woronowicz

„Tradycja kawaleryjska a jeździectwo” (2014) – Robert Woronowicz



Pokrewne Legendy:

Leon Kon

Trener jeździectwa, współtwórca Polskiego Związku Jeździeckiego i jego sekretarz generalny. Kawaler Krzyża Walecznych i Srebrnego Krzyża Zasługi.

Czytaj więcej…



Galeria:




Patron Honorowy:

Wspomóż projekt PLPJ, zostań Patronem Honorowym Legendy Jerzego Iwanowskiego

Mecenas:

Wspomóż projekt PLPJ, zostań Mecenasem Legendy Jerzego Iwanowskiego.

Opiekunowie: Maria Iwanowska

Strona stworzona na potrzeby projektu edukacyjnego PLPJ realizowanego przez organizację pożytku publicznego – Bober Team Non Profit Sp. z o.o.



Przez dwa lata po wojnie zajmowałem się odszukiwaniem koni polskich pełnej krwi, zrabowanych przez Niemców. Nie mogąc pogodzić się z nową sytuacją polityczną w Polsce wyemigrowałem do Afryki Południowej, gdzie utworzyłem na wzór Hiszpańskiej Szkoły Jazdy w Wiedniu zespół koni lipizańskich.”

Jerzy Iwanowski

Żołnierz, kawalerzysta, hodowca koni, oficer I dywizji pancernej generała Maczka. Twórca szkoły jazdy na koniach lipicańskich w Johannesburgu.


Jerzy Iwanowski
przyszedł na świat pod zaborami, w rodzinie szlacheckiej, w majątku Lebiodka (miejsce to położone jest w obecnych granicach Białorusi, ok. 120 km w linii prostej od granicy Polski). Jako 11-letni chłopiec był świadkiem odzyskania Niepodległości w 1918 roku, a jako już dorosły lekarz, rolnik, ziemianin, hodowca koni i jednocześnie żołnierz był aktywnym uczestnikiem procesu jej ugruntowywania. Brał udział w II wojny światowej, a powojenne losy zaprowadziły go do Afryki. Ostatnie lata życia spędził w Polsce. Napisał m.in. autobiograficzną książkę „Czasy mojego życia”, w której podzielił się tym co było w jego życiu najbliższe jego sercu.

Jego historia jest doskonałym wzorem postawy patriotycznej, której wyrazem jest aktywna działalność na rzecz Ojczyzny, bez względu na miejsce i okoliczności jakie przynosi życie.

Młody Jurek Iwanowski, absolwent szkoły średniej im. Tadeusza Reytana w Warszawie podjął studia medyczne na Uniwersytecie Warszawskim, a następnie ukończył Szkołę Główną Gospodarstwa Wiejskiego w Warszawie. Jednocześnie w 1931 roku, mając 24 lata, ukończył Szkołę Podchorążych Rezerwy Kawalerii w Grudziądzu w stopniu plutonowego podchorążego z przydziałem do 1 Pułku Ułanów Krechowieckich im. płk Bolesława Mościckiego w Augustowie. Po odbyciu corocznych, obowiązkowych ćwiczeń wojskowych rezerwy został mianowany podporucznikiem rezerwy z przydziałem do 23 Pułku Ułanów Grodzieńskich. Niedługo po swoich 27 urodzinach, z dniem 2 maja 1934 roku został ewidencyjnie przeniesiony do swojego macierzystego 1 Pułku Ułanów Krechowieckich. Studia rolnicze ukończył 17 listopada 1936 roku i rozpoczął pracę w Państwowych Zakładach Chowu Koni na stanowisku zastępcy kierownika Państwowego Stada Ogierów w Bogusławicach. 1 stycznia 1937 roku otrzymał awans na porucznika rezerwy kawalerii. Miał wówczas niespełna 30 lat.

(…)

Źródło: „Płk. Jerzy Iwanowski” (2022) – Urszula Kowalczuk

Autor wpisu: Urszula Kowalczuk | Aktualizowano: 2025/07/30


Jerzy Iwanowski zmarł 28 maja 2008 r., w wieku 101. lat.
Został pochowany na Cmentarzu Oliwskim w Gdańsku.



Publikacje w Polskiej Cyfrowej Bibliotece Jeździeckiej:

Kliknij wybraną zakładkę, a następnie link, aby otworzyć powiązane materiały w Polskiej Cyfrowej Bibliotece Jeździeckiej (www.pcbj.pl):

Poniżej zamieszczamy odnośniki do innych ciekawych źródeł, które nie prowadzą do naszej Biblioteki i nie mamy wpływu na wyświetlane tam treści.

Razem z hiperłączem zamieszczamy widoczny adres artykułu oraz datę kiedy odnośnik ostatni raz był przez nas sprawdzany. Linki domyślnie otwierają się w nowym oknie.



Pokrewne Legendy:

Tadeusz Rozwadowski

Polski wojskowy, Feldmarschalleutnant cesarskiej i królewskiej Armii, generał broni Wojska Polskiego, szef Sztabu Generalnego Wojska Polskiego w czasie bitwy warszawskiej 1920, Generalny Inspektor Jazdy i Generalny Inspektor Kawalerii Wojska Polskiego w latach 1921–1926, w maju 1926 roku dowódca legalnych sił rządowych odpierających pucz Józefa Piłsudskiego, konstruktor i wynalazca wojskowy.

Czytaj więcej…

Leon Kon

Trener jeździectwa, współtwórca Polskiego Związku Jeździeckiego i jego sekretarz generalny. Kawaler Krzyża Walecznych i Srebrnego Krzyża Zasługi.

Czytaj więcej…



Galeria:

Zdjęcia pochodzą z książki „Czasy mojego życia” (2000) – Jerzy Iwanowski




Patron Honorowy: Prezydent Miasta Krakowa Jacek Maria Majchrowski

Jacek Maria Majchrowski – polski prawnik, polityk, historyk doktryn politycznych i prawnych, profesor zwyczajny Uniwersytetu Jagiellońskiego, profesor nauk prawnych, członek Trybunału Stanu. Znawca II Rzeczypospolitej, dokumentujący jej historię, a szczególnie działalność ugrupowań prawicowych.

Patron Honorowy: Wojciech Grochowalski

Wojciech Grochowalski – polski historyk, wydawca i publicysta.

Mecenas: Burmistrz Miasta Bobowa, Wacław Ligęza

Bobowa – miasto w Polsce, w województwie małopolskim, w powiecie gorlickim, w gminie Bobowa, nad rzeką Białą. Pierwszą wzmiankę historyczną o istniejącej już miejscowości datuje się na rok 1339. Kolejna pochodzi z 1342, a następna z Kroniki Jana Długosza, gdzie autor wspomina o dowódcy 46. chorągwi, która uczestniczyła w bitwie pod Grunwaldem (1410) – Zygmuncie z Bobowej. Tutaj też wychował się Bolesław Wieniawa-Długoszowski, osobisty adiutant marszałka Piłsudskiego oraz urodził się Emil Czech, trębacz 3 Dywizji Strzelców Karpackich, który po zdobyciu wzgórza Monte Cassino, na ruinach klasztoru odegrał hejnał mariacki.

Opiekunowie: Szwadron Kawalerii Ochotniczej w barwach 1 Pułku Szwoleżerów Józefa Piłsudskiego

Oddział ochotniczy, działający w ramach Federacji Kawalerii Ochotniczej RP.

Strona stworzona na potrzeby projektu edukacyjnego PLPJ realizowanego przez organizację pożytku publicznego – Bober Team Non Profit Sp. z o.o.



Pierwszy Ułan II Rzeczypospolitej – lekarz, poeta, poliglota, kawalerzysta i adiutant Józefa Piłsudskiego. Generał Wojska Polskiego, ambasador RP w Rzymie. Zginął tragicznie w Nowym Jorku, a jego prochy spoczęły na Cmentarzu Rakowickim w Krakowie.

„Czytelniku, jeśli zgodzisz się ze mną, że na świecie istnieją tylko dwa zawody, godne wyzwolonego i niepodległego mężczyzny, a mianowicie zawód poety i kawalerzysty (a tym gorzej dla ciebie, jeśli się z tym stwierdzeniem nie zgodzisz, bo dowodzi to, iż nie jesteś ani jednym, ani drugim, a jesteś natomiast, choćbyś sobie liczył tylko dwadzieścia jesieni czy też pseudowiosen, starym i łysym tetrykiem z aspiracjami na starszego radcę podatkowego lub zgoła na inkasenta bankowego, albo — co gorzej — jesteś tak zwaną matroną, która dla jakiegoś paskarza, przed lirycznym urokiem ułana lub nienasyconą zdobywczością poety, córeczek swych cnoty broni, na szczęście zwykle nadaremnie) — otóż jeśli stać cię na to, by się ze mną zgodzić, to w konsekwencji zaprzeczyć nie możesz, że duch romantyzmu, zanim porwał za sobą uskrzydloną falangę poetów z początku XIX wieku, w szeregach kawalerii znalazł pierwszych wyznawców i apostołów swego pędu nieokiełznanego, swej światoburczości i tego ukochania czynów niezwykłych, fantastycznych, przechodzących imaginację zwykłych ludzi — ba — wyłamujących się bez mała ponad prawa natury”.

Źródło: Bolesław Wieniawa-Długoszowski we wstępie do książki „Generał Lasalle” (1931) – Dupont Marcel.

Prof. Jacek Majchrowski w swojej książce pt. „Ulubieniec Cezara… ” (1990, wyd. Ossolineum), uchodzącej za najlepszą biografię Wieniawy-Długoszowskiego, tak pisze o Generale:

„Niewątpliwie życie Bolesława Wieniawy-Długoszowskiego było na tyle urozmaicone i bogate w wydarzenia, że wystarczyłoby na obdzielenie nimi kilku życiorysów.

(…)

Chcąc podsumować życiorys i sylwetkę Wieniawy, można to uczynić słowami jednego z jego współpracowników.

Antoni Mańkowski nazywał go
człowiekiem wszechstronnie inteligentnym, wszechstronnie wykształconym i o wszechstronnych zainteresowaniach, szlachetny, rycerski… wyrosły od dziecka na starych tradycjach polskiej, szlacheckiej rodziny. Człowiek łączący w sobie wszystkie przymioty żołnierskie, po żołniersku twardy i po żołniersku wyrozumiały, wbrew powszechnym sądom wierzący chrześcijanin, człowiek wielkiego serca, w pełnym tego słowa znaczeniu dobry(A. Mańkowski, Wołodyjowski, „Nowy Świat”, 23 VIII 1942).

Z opinią tą zgadzam się w pełni.”


Źródło: „Ulubieniec Cezara. Bolesław Wieniawa-Długoszowski.” (1990) – Jacek Majchrowski

Autor wpisu: Jacek Majchrowski | Aktualizowano: 2025/09/16


Bolesław Wieniawa-Długoszowski zmarł w Nowym Jorku 1 lipca 1942 r., w wieku 61. lat. Pochowany na Cmentarzu Rakowickim w Krakowie (kwatera PAS 50-3-13-plac Legionów).



Publikacje w Polskiej Cyfrowej Bibliotece Jeździeckiej:

Kliknij wybraną zakładkę, a następnie link, aby otworzyć powiązane materiały w Polskiej Cyfrowej Bibliotece Jeździeckiej (www.pcbj.pl):

„35 lat temu w Krakowie pochowano Bolesława Wieniawę-Długoszowskiego” – Paweł Tomczyk (2025) [www.dzieje.pl] [2025/09/16]

„Rewia Kawalerii Polskiej na krakowskich Błoniach – Wojciech Kossak” (2023) – Stefania Krzysztofowicz-Kozakowska

„Relacja dotycząca śmierci Bolesława Wieniawy-Długoszowskiego” (2022) – PCBJ

„Rocznica tajemniczej śmierci gen. Wieniawy” (2022) – Wojciech Grochowalski

„Pułk Szwoleżerów Józefa Piłsudskiego” (2022)

„Wieniawa, Wieniawa, Wieniawa” (2022) – Wojciech Grochowalski

„Ulubieniec Cezara i bożyszcze Polek” (2018) – Andrzej Ćmiech

Wieniawa (2018) | FILM

„Krakowskie ślady marszałka Józefa Piłsudskiego 150 rocznica urodzin” (2017) – Lilianna Pochwalska

„Krakowskie ślady marszałka Józefa Piłsudskiego” (2017) – Hieronim Sieński

„100 lat temu Piłsudski do Bobowej przyjechał na jajko i krzonówkę” (2016) – Andrzej Ćmiech

„Bolesław Wieniawa-Długoszowski” (2015) – Sławomir Koper [www.zbiam.pl] [2025/08/06]

„Rewia polskiej kawalerii w Krakowie w 1933 roku” (2013) – Waldemar Rezmer

„Bolesław Wieniawa-Długoszowski − poezja, szabla i wódka” (2012) – Paweł Rzewuski [www.histmag.org] [2025/07/29]

„Bolesław Wieniawa-Długoszowski. Literat, ułan, dyplomata”. (2009) – Beata Kapustka

„Długoszowski Bolesław Wieniawa II” (2009) – Wojciech Molendowicz

„Bolesław Wieniawa-Długoszowski – pierwszy ułan II Rzeczypospolitej” (2009) – Jan Rećko

„Wspomnienie o rewii kawalerii polskiej na krakowskich Błoniach w 1933 r.” (2005) – Eugeniusz Stuligłowa [www.strzelcykonni.pl] [2025/07/29]

„Pierwsza Kompania Kadrowa. Portret oddziału.” (2002) – Jacek Majchrowski

Bolesław Wieniawa-Długoszowski. Pierwszy ułan Drugiej Rzeczypospolitej (1994) | FILM

Powrót Wieniawy (1990) | FILM

„Ulubieniec Cezara. Bolesław Wieniawa-Długoszowski.” (1990) – Jacek Majchrowski

„Wstęp do księgi jazdy polskiej” (1938) – Bolesław Wieniawa-Długoszowski

„Dar kawalerji dla Marszałka Piłsudskiego” (1934)

„Wzruszenia krakowskie” (1933) – Bolesław Wieniawa-Długoszowski

„Święto Kawalerii Polskiej w Krakowie” (1933)

„Wódz naczelny i kawalerja 1-ej brygady legjonów” (1933) – Bolesław Wieniawa-Długoszowski

„Święto kawalerii w Krakowie w roku 1933” – Leon Mitkiewicz

Pilsudski Reviews Polish Cavalry (1933) | FILM

„Bolesław Wieniawa-Długoszowski przyjął nominację na prezydenta RP”

„Zagadka śmierci Bolesława Wieniawy-Długoszowskiego” (2021) – Sławomir Koper [www.histmag.org] [2025/07/29]

„100 lat temu Piłsudski do Bobowej przyjechał na jajko i krzonówkę” (2016) – Andrzej Ćmiech

„35 lat temu w Krakowie pochowano Bolesława Wieniawę-Długoszowskiego” – Paweł Tomczyk (2025) [www.dzieje.pl] [2025/09/16]

„Bolesław Wieniawa-Długoszowski” (2015) – Sławomir Koper [www.zbiam.pl] [2025/08/06]

„Bolesław Wieniawa-Długoszowski. Literat, ułan, dyplomata”. (2009) – Beata Kapustka

„Bolesław Wieniawa-Długoszowski − poezja, szabla i wódka” (2012) – Paweł Rzewuski [www.histmag.org] [2025/07/29]

„Bolesław Wieniawa-Długoszowski – pierwszy ułan II Rzeczypospolitej” (2009) – Jan Rećko

Bolesław Wieniawa-Długoszowski. Pierwszy ułan Drugiej Rzeczypospolitej (1994) | FILM

„Bolesław Wieniawa-Długoszowski przyjął nominację na prezydenta RP”

„Dar kawalerji dla Marszałka Piłsudskiego” (1934)

„Długoszowski Bolesław Wieniawa II” (2009) – Wojciech Molendowicz

„Krakowskie ślady marszałka Józefa Piłsudskiego” (2017) – Hieronim Sieński

„Krakowskie ślady marszałka Józefa Piłsudskiego 150 rocznica urodzin” (2017) – Lilianna Pochwalska

„Pierwsza Kompania Kadrowa. Portret oddziału.” (2002) – Jacek Majchrowski

Pilsudski Reviews Polish Cavalry (1933) | FILM

Powrót Wieniawy (1990) | FILM

„Pułk Szwoleżerów Józefa Piłsudskiego” (2022)

„Relacja dotycząca śmierci Bolesława Wieniawy-Długoszowskiego” (2022) – PCBJ

„Rewia Kawalerii Polskiej na krakowskich Błoniach – Wojciech Kossak” (2023) – Stefania Krzysztofowicz-Kozakowska

„Rewia polskiej kawalerii w Krakowie w 1933 roku” (2013) – Waldemar Rezmer

„Rocznica tajemniczej śmierci gen. Wieniawy” (2022) – Wojciech Grochowalski

„Święto Kawalerii Polskiej w Krakowie” (1933)

„Święto kawalerii w Krakowie w roku 1933” – Leon Mitkiewicz

„Ulubieniec Cezara. Bolesław Wieniawa-Długoszowski.” (1990) – Jacek Majchrowski

„Ulubieniec Cezara i bożyszcze Polek” (2018) – Andrzej Ćmiech

Wieniawa (2018) | FILM

„Wieniawa, Wieniawa, Wieniawa” (2022) – Wojciech Grochowalski

„Wódz naczelny i kawalerja 1-ej brygady legjonów” (1933) – Bolesław Wieniawa-Długoszowski

„Wspomnienie o rewii kawalerii polskiej na krakowskich Błoniach w 1933 r.” (2005) – Eugeniusz Stuligłowa [www.strzelcykonni.pl] [2025/07/29]

„Wstęp do księgi jazdy polskiej” (1938) – Bolesław Wieniawa-Długoszowski

„Wzruszenia krakowskie” (1933) – Bolesław Wieniawa-Długoszowski

„Zagadka śmierci Bolesława Wieniawy-Długoszowskiego” (2021) – Sławomir Koper [www.histmag.org] [2025/07/29]

„35 lat temu w Krakowie pochowano Bolesława Wieniawę-Długoszowskiego” – Paweł Tomczyk (2025) [www.dzieje.pl] [2025/09/16]

„Rewia Kawalerii Polskiej na krakowskich Błoniach – Wojciech Kossak” (2023) – Stefania Krzysztofowicz-Kozakowska

„Relacja dotycząca śmierci Bolesława Wieniawy-Długoszowskiego” (2022) – PCBJ

„Rocznica tajemniczej śmierci gen. Wieniawy” (2022) – Wojciech Grochowalski

„Pułk Szwoleżerów Józefa Piłsudskiego” (2022)

„Wieniawa, Wieniawa, Wieniawa” (2022) – Wojciech Grochowalski

„Ulubieniec Cezara i bożyszcze Polek” (2018) – Andrzej Ćmiech

Wieniawa (2018) | FILM

„Krakowskie ślady marszałka Józefa Piłsudskiego 150 rocznica urodzin” (2017) – Lilianna Pochwalska

„Krakowskie ślady marszałka Józefa Piłsudskiego” (2017) – Hieronim Sieński

„100 lat temu Piłsudski do Bobowej przyjechał na jajko i krzonówkę” (2016) – Andrzej Ćmiech

„Bolesław Wieniawa-Długoszowski” (2015) – Sławomir Koper [www.zbiam.pl] [2025/08/06]

„Rewia polskiej kawalerii w Krakowie w 1933 roku” (2013) – Waldemar Rezmer

„Bolesław Wieniawa-Długoszowski − poezja, szabla i wódka” (2012) – Paweł Rzewuski [www.histmag.org] [2025/07/29]

„Bolesław Wieniawa-Długoszowski. Literat, ułan, dyplomata”. (2009) – Beata Kapustka

„Długoszowski Bolesław Wieniawa II” (2009) – Wojciech Molendowicz

„Bolesław Wieniawa-Długoszowski – pierwszy ułan II Rzeczypospolitej” (2009) – Jan Rećko

„Wspomnienie o rewii kawalerii polskiej na krakowskich Błoniach w 1933 r.” (2005) – Eugeniusz Stuligłowa [www.strzelcykonni.pl] [2025/07/29]

„Pierwsza Kompania Kadrowa. Portret oddziału.” (2002) – Jacek Majchrowski

Bolesław Wieniawa-Długoszowski. Pierwszy ułan Drugiej Rzeczypospolitej (1994) | FILM

Powrót Wieniawy (1990) | FILM

„Ulubieniec Cezara. Bolesław Wieniawa-Długoszowski.” (1990) – Jacek Majchrowski

„Wstęp do księgi jazdy polskiej” (1938) – Bolesław Wieniawa-Długoszowski

„Dar kawalerji dla Marszałka Piłsudskiego” (1934)

„Wzruszenia krakowskie” (1933) – Bolesław Wieniawa-Długoszowski

„Święto Kawalerii Polskiej w Krakowie” (1933)

„Wódz naczelny i kawalerja 1-ej brygady legjonów” (1933) – Bolesław Wieniawa-Długoszowski

„Święto kawalerii w Krakowie w roku 1933” – Leon Mitkiewicz

Pilsudski Reviews Polish Cavalry (1933) | FILM

„Bolesław Wieniawa-Długoszowski przyjął nominację na prezydenta RP”

„Zagadka śmierci Bolesława Wieniawy-Długoszowskiego” (2021) – Sławomir Koper [www.histmag.org] [2025/07/29]



Pokrewne Legendy:

Rewia Polskiej Kawalerii – Kraków, 1933

Z okazji 250 rocznicy Odsieczy Wiedeńskiej (1683 r.) – z inicjatywy Marszałka Józefa Piłsudskiego, 6 października 1933 roku na krakowskich Błoniach, odbyła się ostatnia w historii polskiej wojskowości rewia kawalerii. Na uroczystość przybyły najważniejsze władze Rzeczypospolitej: Marszałek Józef Piłsudski, Prezydent Ignacy Mościcki oraz delegacje innych państw.

Czytaj więcej…

Stanisław Czerniawski

Rotmistrz kawalerii Wojska Polskiego, olimpijczyk (rezerwowy w skokach przez przeszkody, Berlin 1936), kawaler Orderu Virtuti Militari. Poległ w obronie Polski 10 września 1939 roku w rejonie Chruślina.

Czytaj więcej…

Tadeusz Sokołowski

Żołnierz, sportowiec, 3x medalista MP, 2 wicemistrz Armii (1935), olimpijczyk IO Berlin 1936 (Zbieg II), 1937-39 szef sekcji jeździeckiej WKS Legia, cichociemny zakatowany przez Gestapo w Mińsku.

Czytaj więcej…

Zdzisław Dziadulski

Dwukrotny olimpijczyk (Paryż 1924 – na koniu Zefir, Amsterdam 1928 – na koniu The Lad jako rezerwowy). Oficer 1 Pułku Szwoleżerów Józefa Piłsudskiego, ofiara zbrodni katyńskiej.

Czytaj więcej…

Karol Rómmel

Żołnierz, trener, artysta – malarz, rysownik i jeździec. Trzykrotny olimpijczyk (1912 – Sztokholm, 1924 – Paryż, 1928 – Amsterdam), związany z KJK w Łodzi (od 1937 roku) oraz z JLKS w Sopocie (po wojnie).

Czytaj więcej…

Adam Królikiewicz

Kawalerzysta i sportowiec. Pierwszy polski indywidualny medalista olimpijski. W 1924 roku, na igrzyskach w Paryżu, zdobył brązowy medal w skokach przez przeszkody na koniu Picador.

Czytaj więcej…



Galeria:




Patron Honorowy: Dagmara Misakiewicz-Ciupińska

Mecenas:

Wspomóż projekt PLPJ, zostań Mecenasem Legendy Michała Toczka.

Opiekun: Agata Duda

Strona stworzona na potrzeby projektu edukacyjnego PLPJ realizowanego przez organizację pożytku publicznego – Bober Team Non Profit Sp. z o.o.



Żołnierz, major, artylerzysta. Jeździec i trener, odznaczony m.in. trzykrotnie Krzyżem Walecznych. Zwycięzca konkursów skokowych: PN Nowy Jork 1926 oraz Nicea 1926 (na Hamletcie – II miejsce, wynik 2.20).

Michał Toczek urodził się 27 września 1889 r. w Nozdrzcu w rodzinie Wojciecha Toczka i Katarzyny z Sochackich. W rodzinnej miejscowości ukończył szkołę powszechną. Od najmłodszych lat kochał konie. Zżył się z nimi i je rozumiał.

Od 1 września 1901 r. do 27 maja 1909 r. był uczniem C. K. Gimnazjum w Przemyślu z polskim językiem wykładowym. 27 maja 1909 r. złożył egzamin dojrzałości. W okresie od 1 października 1909 r. do 15 czerwca 1913 r. studiował prawo na Uniwersytecie Jana Kazimierza we Lwowie. 15 czerwca 1913 r. otrzymał absolutorium prawnicze. Jako absolwent prawa złożył z dobrym wynikiem dwa egzaminy prawnicze: historyczny i polityczny oraz jeden ścisły egzamin państwowy.

(…)

Nasz bohater należał do zaszczytnego grona patriotów, które – jak to mówił sam Królikiewicz – zwracając się do Polonii, nie bawiło się „jeno w zawody” w armii polskiej i skakało po mistrzowsku przed publicznością, „lecz i podczas wojny, gdy ta się zdarzy”, a pierś pokryta orderami była najlepszym tego dowodem.

(…)

Jego prośba – „Pamiętajcie o Polsce, której my służymy.” – skierowana do rodaków w Stanach Zjednoczonych jest ciągle aktualna.

(…)

Źródło: „Mjr Michał Toczek mistrz hipiki” (2021) – Agata Duda

Autorzy wpisu: Agata Duda, Witold Duński | Aktualizowano: 2025/09/10


Michał Toczek zmarł w Przemyślu 30 października 1971 r., w wieku 82. lat.
Został pochowany na Cmentarzu Komunalnym na Zasaniu (kwatera 17, rząd 9, numer grobu 5).



Publikacje w Polskiej Cyfrowej Bibliotece Jeździeckiej:

Kliknij wybraną zakładkę, a następnie link, aby otworzyć powiązane materiały w Polskiej Cyfrowej Bibliotece Jeździeckiej (www.pcbj.pl):



Pokrewne Legendy:

Sergiusz Zahorski

Generał brygady Wojska Polskiego, szef Gabinetu Wojskowego Prezydenta RP, współtwórca polskiego jeździectwa sportowego. Uczestnik Igrzysk Olimpijskich w 1912 roku w barwach reprezentacji Rosji.

Czytaj więcej…



Galeria:

Rtm. Adam Królikiewicz, mjr Michał Toczek i por. Kazimierz Szosland, najwybitniejsi przedstawiciele polskiej kawalerii, wielokrotni triumfatorzy na forum międzynarodowym: we Francji, Włoszech, Szwajcarii i USA. Zdobywcy Pucharu Narodów na zawodach hippicznych w Rzymie i Nowym Jorku, gdzie w dziesięciu konkurencjach zdobyli dla barw polskich 10 nagród. Zdjęcie z archiwum grupy DRUGA RZECZPOSPOLITA Blaski i Cienie – Sławek Sobos.

Artykuł nadesłany przez Pana Andrzeja Igielskiego.