Wpisy

Józef Trenkwald

PUBLIKACJE W PCBJ

POKREWNE LEGENDY

GALERIA ZDJĘĆ

Żołnierz, jeździec, brązowy medalista IO Amsterdam 1928, WKKW druż, Kawaler orderu Virtuti Militari, Krzyż Cesarza Karola, Krzyż Walecznych.

______________________________________________________________

Józef Piotr Trenkwald urodził się dnia 14 sierpnia 1897 r. w Wiedniu. Był synem Roberta, generała armii austriackiej i Herminy hrabianki Fellner von Feldegg. (…)

Dnia 7 grudnia 1918 r. wstąpił do Wojska Polskiego i otrzymał przydział do 8. Pułku Ułanów im. Księcia Józefa Poniatowskiego w Krakowie. W 1919 r. jako dowódca plutonu walczył z Ukraińcami na froncie wołyńskim, dokonując śmiałych i bardzo niebezpiecznych wypadów na przeważające siły nieprzyjaciela, za co w styczniu 1920 r. został przedstawiony do odznaczenia Orderem Wojennym Virtuti Militari. Uczestniczył w wojnie polsko-bolszewickiej. Walczył z Armią Konną Siemiona Budionnego pod Beresteczkiem, Artasowem i Komarowem (31 sierpnia 1920 r.).

Dowodził szwadronem w 1. Pułku Strzelców Konnych, który w 1920 r. prowadził zacięte boje z Armią Czerwoną. Za odwagę na polach bitew został dwukrotnie odznaczony Krzyżem Walecznych oraz Srebrnym Krzyżem Zasługi, Brązowym Medalem Waleczności, Krzyżem Cesarza Karola, Srebrnym i Brązowym Medalem Zasługi „Signum Laudis”. W 1919 r. awansował do stopnia porucznika, a w 1924 r. – rotmistrza.

Józef Trenkwald był bardzo dobrym jeźdźcem, a jego umiejętności dostrzegli przełożeni, kwalifikując go do zespołu, przygotowującego się do udziału w igrzyskach olimpijskich w 1920 r. Polska miała zadebiutować w Antwerpii na arenie międzynarodowej po 123 latach niewoli. Była to pierwsza grupa jeździecka, która powstała w Centralnej Szkole Jazdy w Grudziądzu na podstawie rozkazu Generalnego Inspektora Jazdy z kwietnia 1920 r. Organizatorami grupy byli wówczas ppłk Sergiusz Zahorski, mjr Karol Rómmel (objął kierownictwo) oraz por. Tadeusz Daszewski. Oprócz por. Trenkwalda szkoleniem objęto jeszcze 14 zawodników. Jednak wyjazd polskich jeźdźców na zawody olimpijskie nie doszedł do skutku, ponieważ w połowie czerwca 1920 r. oficerowie zostali skierowani na front wschodni i walczyli w wojnie polsko-bolszewickiej.

Przed kolejnymi igrzyskami w 1924 r. został wyłączony z przygotowań z powodu złamania obydwu kości lewego podudzia. W 1928 r. otrzymał trzecią szansę na start w igrzyskach. Tym razem żadne wydarzenie nie zakłóciło udziału rtm. Trenkwalda w rywalizacji olimpijskiej. Został zakwalifikowany do reprezentacji narodowej w WKKW. Concours Complet d’Equitation rozgrywany był w dniach od 8 do 12 sierpnia w Hilversum pod Amsterdamem. Po pierwszej próbie, w której sędziowie zwracali uwagę na eksterier konia, Polacy uplasowali się dopiero na XII m na 17 zespołów biorących udział we współzawodnictwie, ale rtm. Trenkwald na Lwim Pazurze, zajął wysoką VIII lokatę w stawce 46 jeźdźców. Próba terenowa zdecydowanie poprawiła pozycję polskiej ekipy, która przesunęła się na III m, a rtm. Trenkwald ponownie był najlepszy w zespole. Ostatnia próba WKKW, konkurs skoków przez przeszkody zorganizowany został na głównym stadionie olimpijskim w Amsterdamie. Parcours z 12 przeszkodami Lwi Pazur pokonał bez większych problemów i ostatecznie, indywidualnie rtm. Trenkwald zajął XXV m. Pozostali Polacy wywalczyli: XIX m – rtm. Antoniewicz i XXVI – ppłk Rómmel, a w klasyfikacji drużynowej Polacy zdobyli brązowy medal olimpijski.


(…)

W latach 1923-1939 Józef Trenkwald wielokrotnie uczestniczył w międzynarodowych zawodach w kraju i zagranicą. Trzykrotnie brał udział w prestiżowych konkursach o Puchar Narodów, a dwa razy był w reprezentacji, której udało się to trofeum wywalczyć. Było to w 1931 r. w czerwcu w Warszawie i w sierpniu w Rydze. W obydwu zawodach dosiadał klaczy Madzia. Rywalizował także w rozgrywanych od 1931 r. Jeździeckich Mistrzostwach Polski, trzykrotnie stając na podium. W 1931 r. w Warszawie na koniu Partyzant został II wicemistrzem Polski w WKKW, w 1933 r. w Warszawie – na Madzi zdobył tytuł wicemistrza w WKKW, a w 1937 r. w Gnieźnie – na Zwiahelu tytuł II wicemistrza Polski w konkursie skoków przez przeszkody. Jeździectwem zajmował się nie tylko praktycznie, ale także teoretycznie, będąc autorem licznych fachowych artykułów w czasopismach specjalistycznych, w periodykach kawaleryjskich okresu międzywojennego. W 1935 r. Polski Związek Jeździecki odznaczył go Honorową Odznaką Jeździecką za udział w igrzyskach i zdobycie brązowego medalu olimpijskiego.

(…)

Cały artykuł i inne źródła znajdziesz w Polskiej Cyfrowej Bibliotece Jeździeckiej (kliknij)

Autor: Renata Urban

Powrót do listy

Wpis aktualizowano: 14.05.2024

Józef Trenkwald zmarł 19 listopada 1956 w Londynie.
Został pochowany na Cmentarzu Brompton w Londynie.
Pośmiertnie awansowany do stopnia podpułkownika.

Publikacje w Polskiej Cyfrowej Bibliotece Jeździeckiej:

Kliknij poniższe linki, aby przejść do powiązanych materiałów w Polskiej Cyfrowej Bibliotece Jeździeckiej (otworzą się na nowej karcie):

„Geneza i działalność CWK w Grudziądzu” (2022) – Renata Urban

„Tradycje sportów konnych w Polsce do 1939 roku” (2022) – Renata Urban

„Jedna szkoła jazdy, różne losy” (2019) – Hanna Łysakowska

„Józef Piotr Trenkwald” (2012) – Witold Duński

„Józef Trenkwald – olimpijczyk z Amsterdamu 1928 r.” (2012) – Renata Urban

„Polski dosiad czym był Grudziądz dla polskiego jeździectwa” (2002)

„Historia jeździectwa, cz. X” (1992) – Witold Domański

„Rozważania na temat polskiej szkoły jazdy konnej” (1976)

„Wielkie Wojskowe Szkoły Jazdy. Polska – Grudziądz” (1934)

„Szóste Międzynarodowe Oficjalne Zawody Konne w warszawie” (1933) – Józef Trenkwald, Seweryn Kulesza, Kazimierz Szosland

„W obronie przez nas obranego systemu jazdy konnej” (1932) – Michał Woysym-Antoniewicz, Józef Trenkwald

„Los Angelos” (1932) – Józef Trenkwald, Michał Antoniewicz

“Amsterdam – Hilversum” (1928) – Leon Kon

Pokrewne Legendy:

Ludzie

Sergiusz Zahorski

Generał brygady Wojska Polskiego, szef Gabinetu Wojskowego Prezydenta Rzeczypospolitej, współtwórca polskiego jeździectwa sportowego, uczestnik Igrzysk Olimpijskich 1912 w reprezentacji Rosji.

Czytaj więcej…

Ludzie

Jacek Woźniakowski

Polski historyk sztuki, pisarz, eseista, publicysta, dziennikarz, edytor, wydawca, tłumacz literatury pięknej. Pierwszy demokratycznie wybrany prezydent Krakowa (w latach 1990–1991). Profesor Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego.

Czytaj więcej…

Konie

ALLI (NN – NN)

Urodził się jako Kaktus w 1920 roku, hodowli Stefana Walewskiego z Inczewa, wł. Wojsko Polskie. W 1931 i 1933 roku wygrał pod Szoslandem PN w Warszawie. IO Amsterdam 1928, srebro druż. w skokach. Na igrzyskach popełnił jeden błąd. Jeździec rtm. K. Szosland – 2 pkt. karne, XIII miejsce ind.

Czytaj więcej…

Konie

MYLORD (NN – NN)

Wyhodowany w Irlandii. Jego właścicielem był kpt. art. Józef Szilagyi. Prawdopodobnie przed igrzyskami kupiło go od niego wojsko. IO Amsterdam 1928, srebro druż. w skokach. Popełnił jeden błąd w rozgrywce. Jeździec por. K. Gzowski – 0/2pkt. karne wrozgrywce, IV miejsce ind.

Czytaj więcej…

Konie

READGLEADT (NN – NN)

Wyhodowany w Irlandii. Był własnością Grupy Sportu Konnego. Dosiadany przez różnych jeźdźców. W 2.poł. lat 20. wygrał kilka razy konkursy o PN. Spokojny i pewny. IO Amsterdam 1928, srebro druż. w skokach. Jeździec rtm. M. Antoniewicz – 6 pkt. karnych, XX miejsce ind.

Czytaj więcej…

Galeria:

Po lewej: mjr Józef Trenkwald podczas służby w 5 Pułku Strzelców Konnych. Po prawej: Odznaka pułkowa 9 Pułku Strzelców Konnych imienia generała Kazimierza Pułaskiego, z którym major Józef Piotr Trenkwald walczył we wrześniu 1939 roku.
III Jeździeckie Mistrzostwa Polski na hipodromie w Łazienkach Królewskich w Warszawie. Pułkownik Zbigniew Brochwicz-Lewiński wręcza nagrodę mistrzowi Polski porucznikowi Romanowi Pohoreckiemu. Widoczni m.in.: wicemistrz Polski major Józef Trenkwald (siedzi na koniu obok R. Pohoreckiego), rotmistrz Leon Kon (2. z prawej) i pułkownik Jan Karcz (1. z prawej). Koncern Ilustrowany Kurier Codzienny – Archiwum Ilustracji.



Medaliści Igrzysk Olimpijskich w Amsterdamie 1928. Od lewej – rotmistrz Michał Antoniewicz-Woysym na koniu Moja Miła, podpułkownik Karol Rómmel na koniu Doneuse, rotmistrz Józef Piotr Trenkwald na koniu Lwi Pazur.



Józef Trenkwald na Lwim Pazurze – brązowy medalista w WKKW na igrzyskach w Amsterdamie.
Defilada ekip po zakończeniu Wszechstronnego. Konkursu Konia Wierzchowego podczas Olimpiady w Amsterdamie w 1928 na pierwszym planie drużyna polska (ze zbiorów B. Skulicza).



Rtm. Józef Trenkwald na klaczy Madzia na zawodach w Grudziądzu w 1931 r.
Zawody konne w 6 Pułku Artylerii Ciężkiej we Lwowie; kwiecień 1936 r. Przeszkodę pokonuje major Józef Trenkwald z 14 Pułku Ułanów Jazłowieckich na koniu „Czar”. Koncern Ilustrowany Kurier Codzienny – Archiwum Ilustracji.
/Autor

Kazimierz Suski de Rostwo

PUBLIKACJE W PCBJ

POKREWNE LEGENDY

GALERIA ZDJĘĆ

Żołnierz. Jeździec. Trener. Olimpijczyk z IO Paryż 1924 (7 miejsce). Ppłk. Dowódca 21 Pułku Ułanów Nadwiślańskich (bitwa pod Mokrą).

______________________________________________________________

Kazimierz Stanisław de Rostwo-Suski urodził się dnia 21 września 1891 r. w Karpowcach na Wołyniu. Był synem Tadeusza i Marii z Przyborowskich. Ukończył Szkołę Realną w Krakowie, składając egzamin maturalny w 1909 r. W latach 1909-1910 studiował na Politechnice w Wiedniu, a następnie w latach 1910-1914 na Akademii Rolniczej w Taborze w Czechach, którą ukończył uzyskując dyplom agronoma.

W okresie od sierpnia 1914 r. do października 1918 r. odbywał służbę w armii austriackiej. Uczestniczył w pierwszej wojnie światowej. W 1916 r. został awansowany na podporucznika, a w 1918 r. – na porucznika. Dnia 1 listopada 1918 r. wstąpił do Wojska Polskiego. Był żołnierzem zawodowym. W 1920 r. awansował na rotmistrza. W wojnie polsko-bolszewickiej dowodził szwadronem 6. Pułku Ułanów.

W okresie międzywojennym rtm. Kazimierz Rostwo-Suski pełnił służbę kolejno w 6. i 4. P. Uł., w Departamencie Kawalerii Ministerstwa Spraw Wojskowych, w Szkole Podoficerów Zawodowych Kawalerii w Jaworowie (1929-1930), w 6. Pułku Strzelców Konnych w Żółkwi (1931-1935) oraz w 21. P. Uł. Nadwiślańskich w Równem, w którym od 1936 r. był zastępcą dowódcy. W opinii przełożonego (płk. dypl. Adama Korytkowskiego) był oficerem o prawym charakterze, silnej woli, wybitnie pracowitym, zapobiegliwym z dużą inicjatywą; bardzo inteligentny, umysł bystry i dokładny; taktycznie bardzo dobry, kompletnie przygotowany do dowodzenia pułkiem. W tym czasie został awansowany – w 1931 r. na majora, a w 1937 r. – na podpułkownika. Wiosną 1939 r. ukończył kurs dowódców pułków w Rembertowie, a dnia 13 sierpnia 1939 r. objął stanowisko dowódcy 21. P. Uł. W opinii gen. bryg. Władysława Andersa, Kazimierz Rostwo-Suski był wybitnym oficerem sztabowym kawalerii i wzorowym kwatermistrzem.

Sportem konnym zainteresował się na początku lat dwudziestych. W 1921 r. w Warszawie powstał Klub Jazdy, który w pierwszych dniach czerwca zorganizował konkursy hippiczne na torze wyścigów konnych na Polach Mokotowskich. Rozegrano wówczas 12 konkursów, a jedną z głównych nagród wywalczył wtedy rtm. Kazimierz Rostwo-Suski na koniu Gogo. Jako bardzo dobry jeździec w 1921 r. został skierowany na kurs jazdy konnej do Centralnej Szkoły Jazdy (dalej: CSJ) w Grudziądzu, a w 1922 r. zakwalifikował się razem z końmi: Generałem, Kleopatrą i Qui Vive do grupy olimpijskiej, utworzonej w Warszawie przy 1. Pułku Szwoleżerów, a kierowanej przez mjr. Karola Rómmla. Druga grupa pod kierunkiem mjr. Dymitra Exe i por. Leona Kona powstała w Grudziądzu przy CSJ. Reprezentanci obu tych grup w 1924 r. wzięli udział w wielu zawodach międzynarodowych, które były sprawdzianem przed zbliżającymi się igrzyskami w Paryżu i miały ostatecznie zdecydować o składzie narodowej reprezentacji. Rtm. Rostwo-Suski uczestniczył w konkursach w Nicei, w których na Generale był w zespole, który zajął V m w Pucharze Narodów oraz w Lucernie, gdzie polscy jeźdźcy zdobyli łącznie 31 nagród.

W polskim debiucie olimpijskim na igrzyskach w Paryżu w 1924 r. reprezentował barwy narodowe w WKKW, rozgrywanym w dniach od 21 do 26 lipca. Do rywalizacji zgłosiło się 46 zawodników z 13 krajów, w tym 10 ekip stanowiło drużyny narodowe. W polskim zespole, oprócz rtm. Kazimierza Rostwo-Suskiego, który z powodu kontuzji swojego najlepszego konia Generała, startował na rezerwowej Lady, znaleźli się także: ppłk K. Rómmel, mjr T. Komorowski i por. K. Szosland. Rywalizacja była trudna, większość polskich koni, podkutych przez francuskiego kowala, w czasie próby terenowej zgubiła podkowy, co nie wpłynęło dodatnio na przebieg rywalizacji, ale ostatecznie cała ekipa ukończyła cross. Dnia 26 lipca odbyła się ostatnia część WKKW – konkurs skoków przez przeszkody. Wszystkie konie dotkliwie odczuły trudy poprzedniej próby i skakały niechętnie, mimo to polscy jeźdźcy ukończyli konkurs w komplecie. Ostatecznie Kazimierz Rostwo-Suski na rezerwowej Lady był XXIV, pozostali zajęli kolejno miejsca: X – K. Rómmel, XXIII – K. Szosland i XXVI – T. Komorowski.

(…)

Cały artykuł i inne źródła znajdziesz w Polskiej Cyfrowej Bibliotece Jeździeckiej (kliknij)

Autor: Renata Urban

Powrót do listy

Wpis aktualizowano: 07.11.2023

Kazimierz Suski de Rostwo zmarł 9 marca 1974 roku w Krakowie. Został pochowany na cmentarzu Rakowickim (część wojskowa przy ul. Prandoty, kwatera 8 WOJ-12-16).

Publikacje w Polskiej Cyfrowej Bibliotece Jeździeckiej:

Kliknij poniższe linki, aby przejść do powiązanych materiałów w Polskiej Cyfrowej Bibliotece Jeździeckiej (otworzą się na nowej karcie):

Publikacje

„Geneza i działalność CWK w Grudziądzu” (2022) – Renata Urban

„Tradycje sportów konnych w Polsce do 1939 roku” (2022) – Renata Urban

„Osiągnięcia olimpijskie Polaków w sporcie jeździeckim” (2022)

„Jedna szkoła jazdy, różne losy” (2019) – Hanna Łysakowska

„Kazimierz Rostwo-Suski – olimpijczyk z Paryża 1924 r.” (2012) – Renata Urban

„Kazimierz Suski de Rostwo” (2012) – Witold Duński

„Polski dosiad czym był Grudziądz dla polskiego jeździectwa” (2002)

„Jeźdźcy olimpijscy” (2000) – Hanna Łysakowska

„Historia jeździectwa, cz. VII” (1990) – Witold Domański

„Chamonix – Paryż 1924” (1990) – Wojciech Lipoński

„Olimpiada Paryska 1924 r.” (1990) – Leon Kon

„Polacy w Pucharach Narodów, 1923-1982” (1982) – W. Domański

„Rozwój konkursów hipicznych w latach 1924-1926” (1982)

„Polscy jeźdźcy na IO w latach 1912—1976” (1980) – A. Święcki

„Rozważania na temat polskiej szkoły jazdy konnej” (1976)

„Polskie jeździectwo na IO w okresie międzywojennym” (1972)

„Polscy jeźdźcy na olimpiadach” (1968) – W. Domański, B. Skulicz

„Wielkie Wojskowe Szkoły Jazdy. Polska – Grudziądz” (1934)

„VIII Olimpiada – Paryż” (1927) – Adam Królikiewicz

„Od Nicei do Nowego Yorku” (1927) – Adam Królikiewicz

Linki

„Polska Podziemna – SUSKI de ROSTWO, Kazimierz” [link] (2021)

„Paryż 1924” [link] (2016)

„Ppłk Kazimierz Stanisław de Rostwo-Suski” [link] (2014)

„Kazimierz De Rostwo-Suski, 1891-1974” [link]

„Ppłk Kazimierz Stanisław de Rostwo Suski” [link]

Filmy

THE OLYMPIC GAMES IN PARIS, 1924 – RIDING | FILM

THE OLYMPIC GAMES IN PARIS, 1924 | FILM

Pokrewne Legendy:

Ludzie

Leon Kon

Trener jeździectwa, współtwórca Polskiego Związku Jeździeckiego i jego sekretarz generalny. Kawaler Krzyża Walecznych i Srebrnego Krzyża Zasługi.

Czytaj więcej…

Ludzie

Karol Rómmel

Żołnierz, trener, artysta w malarstwie, rysunku i jeździe konnej. Trzy krotny olimpijczyk (1912 – Sztokholm, 1924 – Paryż, 1928 – Amsterdam). Działał w KJK w Łodzi (1937) oraz JLKS Sopot (po wojnie).

Czytaj więcej…

Galeria:

Po lewej: Małżeństwo Suskich de Rostwo, Helena z Dąbrowskich i Kazimierz, około 1929 – 1930 roku. Po prawej: razem z dziećmi Leszkiem i Marią Ewą, 1938 rok.
Po lewej, odznaka pułkowa 21 Pułku Ułanów Nadwiślańskich. Po prawej na koniu Generał, niewielkiej miary kurtyzowanym kasztanie, własnym.



Rtm. Kazimierz de Rostwo-Suski na klaczy Lady podczas konkursu na igrzyskach olimpijskich w Paryżu w 1924 r.



Delegacja 6. Pułku Strzelców Konnych w osobach: płk. J. Szwierszcz-Pytlewskiego, mjr. K. Rostwo-Suskiego, por. S. Szostakowskiego i mjr. K. Jurgielewicza wręczyła Prezydentowi Ignacemu Mościckiemu odznakę pułkową.
Grób Kazimierza i Leszka Rostwo-Suskich na cmentarzu wojskowym przy ul. Prandoty w Krakowie. Źródło: Wikipedia
/Autor

Tadeusz Sokołowski

PUBLIKACJE W PCBJ

POKREWNE LEGENDY

GALERIA ZDJĘĆ

Żołnierz, sportowiec, cichociemny zakatowany przez Gestapo w Mińsku.

3x medalista MP, 2 wicemistrz Armii (1935), olimpijczyk IO Berlin 1936 (Zbieg II), 1937-39 szef sekcji jeździeckiej WKS Legia.

______________________________________________________________

(…)

Bardzo dobry zawodnik. Zdolności fizyczne bardzo duże. Bardzo obowiązkowy, bardzo pilny, sumienny i zamiłowany w jeździe konnej. Ze względu na jego duże umiejętności, pozostawienie go na Wyższym Kursie Instruktorów Jazdy Konnej jest bardzo pożądane. Ukończył kurs z wynikiem celującym. Zgodnie z zaleceniem komendanta, por. Sokołowski został powołany na wyższy kurs, w którym uczestniczył od października 1932 r. do września 1933 r. i ukończył go z drugą lokatą. (…)

W latach trzydziestych był jednym z najlepszych jeźdźców w kraju. Pierwsze sukcesy w zawodach międzynarodowych osiągnął już w 1930 r. Dnia 7 czerwca, podczas Centralnych Krajowych i Międzynarodowych Zawodów Konnych w warszawskich Łazienkach, w Konkursie Ujeżdżenia o Nagrodę Towarzystwa Zachęty do Hodowli Koni w Polsce, zajął III m na koniu Lala. W maju 1932 r. na Watasze wywalczył II m w Konkursie Ujeżdżenia na zawodach w Grudziądzu, zorganizowanych przez Pomorskie Towarzystwo Zachęty do Hodowli Koni. Uczestniczył również w rozgrywanych od 1931 r. Jeździeckich Mistrzostwa Polski, w których czterokrotnie stawał na podium. (…)

W okresie międzywojennym Tadeusz Sokołowski działał w dwóch klubach sportowych. W 1926 r. pracował w Wojskowym Klubie Sportowych „Gryf” w Toruniu, a w latach 1937-1939 kierował sekcją jeździecką Wojskowego Klubu Sportowego „Legia” w Warszawie. (…)

Jako cichociemny przyjął pseudonim „Trop” oraz Tadeusz Serafin. (…)

Po nieudanej (z powodu zdrady przez strażnika) próbie odbicia z mińskiego więzienia, mjr Tadeusz Sokołowski, wcześniej torturowany w śledztwie, został zakatowany na śmierć na schodach budynku Gestapo w Mińsku w nocy z 6 na 7 lutego 1943 r..

Autor: Renata Urban

Całą publikację i inne źródła znajdziesz w Polskiej Cyfrowej Bibliotece Jeździeckiej (kliknij)

Poniżej znajdziesz linki do powiązanych materiałów w Polskiej Cyfrowej Bibliotece Jeździeckiej.

Powrót do listy

Wpis aktualizowano: 14.05.2024

Tadeusz Sokołowski został zamordowany przez Gestapo w Mińsku, nocą z 6 na 7 lutego 1943 roku. Miał 38 lat.

W 1980 roku, w lewej nawie kościoła św. Jacka przy ul. Freta w Warszawie odsłonięto tablicę Pamięci żołnierzy Armii Krajowej, cichociemnych – spadochroniarzy z Anglii i Włoch, poległych za niepodległość Polski. Wśród wymienionych 110 poległych cichociemnych jest Tadeusz Sokołowski.

1 Pułk Szwoleżerów Józefa Piłsudskiego

(mp. Warszawa, otok amarantowy).

Pułk nawiązywał do tradycji 1 Pułku Lekkokonnego Polskiego Gwardii cesarza Napoleona I oraz 1 Pułku Ulanów Legionów Polskich „Beliny”. Odtworzony został w listopadzie 1918 r. przez oficerów dawnego 1 p.uł. Leg. z rtm. Gustawem Orlicz-Dreszerem na czele. Od 1921 r. pułk stacjonował w Warszawie w pobliżu Belwederu. Mówiono, że należał do elity pułków kawalerii okresu międzywojennego. Popularnie nazywany był „Gwardią Narodową”, choć oficjalnie nigdy tej nazwy nie otrzymał.

Ciesz się dzielny szwoleżerze,
Masz protekcję w Belwederze.

Szwoleżery kręcą głową,
Chcą być Gwardią Narodową.

Kręcą d…, kręcą głową,
Chcą być Gwardią Narodową.

Chcą gwardyjskie mieć maniery.
Be Be ery, szwoleżery.

Zawsze dumny z szefa swego,
To szwoleżer Piłsudskiego.

Szwoleżerski górą bierze,
Przy protekcji w Belwederze.

W Belwederze, na kwaterze
Pośpisz bracie szwoleżerze.

A pamiętaj szwoleżerze,
Że masz wartę w Belwederze.

Od parady i od święta,
Dla ochrony Prezydenta.

Siedzą sobie tak w Warszawie
Przy kieliszku i przy kawie.

Cała kupa jest frajerów
W pierwszym pułku szwoleżerów.

Więcej panów niż frajerów,
To jest pierwszy szwoleżerów.

Trochę panów i malarzy,
To jest pierwszy pułk koniarzy.

Z adiutantów i lekarzy
Ma Warszawa pułk gówniarzy.

Źródło: Żurawiejki (1995) – Stanisław Radomyski

Publikacje w Polskiej Cyfrowej Bibliotece Jeździeckiej:

Kliknij poniższe linki, aby przejść do powiązanych materiałów w Polskiej Cyfrowej Bibliotece Jeździeckiej (otworzą się na nowej karcie):

„Tradycje sportów konnych w Polsce do 1939 roku” (2022) – Renata Urban

„Wielka ewakuacja 1939-1940” (2020) – Janusz Wróbel

„Sportowcy na froncie” [link] (2015) – Karolina Apiecionek

„Tadeusz Sokołowski – olimpijczyk z Berlina 1936 r.” (2012) – Renata Urban

„Tadeusz Sokołowski” (2012) – Witold Duński

„Przejawy działalności sportowej w wojskowych obozach dla internowanych (1939 – 1944)” (2005) – Bernard Woltmann

„Historia jeździectwa, cz. XII” (1992) – Witold Domański

„Historia jeździectwa, cz. XI” (1992) – Witold Domański

„Historia jeździectwa, cz. X” (1992) – Witold Domański

„Sport jeździecki w Wojsku Polskim 1921-1939” (1989)

„Polacy w Pucharach Narodów, 1923-1982” (1982) – Witold Domański

„Olimpiada w Berlinie w 1936 r.” (1982) – Witold Pruski

„Olimpijski konkurs skoków” (1936) – Tadeusz Grabowski

„Międzynarodowe zawody konne w Rydze” (1936) – Adam Królikiewicz

„Przedolimpijskie zawody konne w Gdyni” (1936) – Ignacy Wieleżyński

„Tadeusz Sokołowski – Cichociemny” [link]

Pokrewne Legendy:

Ludzie

Leon Kon

Trener jeździectwa, współtwórca Polskiego Związku Jeździeckiego i jego sekretarz generalny. Kawaler Krzyża Walecznych i Srebrnego Krzyża Zasługi.

Czytaj więcej…

Ludzie

Leon Burniewicz

II Wicemistrz Polski w Wszechstronnym Konkursie Konia Wierzchowego. Żołnierz, Trener. Działacz Polskiego Związku Jeździeckiego. Odznaczony Medalem za Wojnę 1939. Major Wojska Polskiego.

Czytaj więcej…

Galeria:

Tadeusz Sokołowski (1905–1943).
Odznaka pułkowa 1 Pułku Szwoleżerów Józefa Piłsudskiego. Nosił ją rotmistrz Tadeusz Sokołowski.
Centrum Wyszkolenia Kawalerii w Grudziądzu 1933 rok. Trzeci Wyższy Kurs instruktorów Jazdy Konnej.
Porucznik Tadeusz Sokołowski skacze na Wróżce.
Gdynia 1936. — rtm. Sokołowski na Zbiegu.
Rtm. Tadeusz Sokołowski na klaczy Wróżka podczas zawodów w CWK Grudziądz 1936 r.
Polski zespół w Puharze Łotwy. Stoją w/g kolejności startu od lewej: por. Komorowski DUNKAN, rtm. Kulesza ZEFIR, por. Gutowski WARSZAWIANKA, rtm. Sokołowski ZBIEG.
Rtm. Sokołowski na ZBIEGU zdobył nagrodę Naczelnego Wodza armii łotewskiej i pierwszą indywidualną
w Pucharze Łotwy.
Ryga — Polski zespół jeździecki po zdobyciu Pucharu Łotwy; stoją od lewej: pieszo szef zespołu mjr. A. Królikiewicz, konno rtm. Kulesza na Zefirze, rtm. Sokołowski na Zbiegu, por. Komorowski na Dunkanie, por. Gutowski na Warszawiance.
„Gazeta Lwowska” nr 229, 6-10-1936 r.
Stadion Hipiczny w Łazienkach. 1937 rok. Rotmistrz Tadeusz Sokołowski skacze na Zbiegu II w Centralnych Zawodach Jeździeckich.
Pomnik CC w Warszawie. Fot. elitadywersji.org.

/Autor

Robert Woronowicz

PUBLIKACJE W PCBJ

POKREWNE LEGENDY

GALERIA ZDJĘĆ

Oficer służby stałej WP, specjalność – kawaleria reprezentacyjna. Instruktor Wyszkolenia Kawaleryjskiego. Instruktor jeździecki PZJ i rekreacji ruchowej ze specjalnością jeździectwo.

Twórca i szkoleniowiec Kawalerii Ochotniczej od 1993 r.

______________________________________________________________

Robert Woronowicz – najlepszy jeździec wśród żołnierzy i najlepszy żołnierz wśród jeźdźców!

Kapitan Wojska Polskiego, w latach 2000-2015 oficer i szef wyszkolenia Szwadronu Kawalerii WP, rotmistrz kawalerii ochotniczej, współorganizator i członek zarządu Federacji Kawalerii Ochotniczej w latach 2006-2017, organizator struktur kawalerii ochotniczej (miał spory wkład w powstanie szwadronu wojskowego, od początku działał jako jego instruktor, w rekordowym czasie przygotował poborowych żołnierzy oraz konie do pierwszego oficjalnego wystąpienia na pl. J. Piłsudskiego), dowódca udziału w defiladzie 11 listopada1998 r. Konnego Przysposobienia Wojskowego „Krakus”, szkoleniowiec i wychowawca kilku pokoleń amazonek i kawalerzystów, m.in. współzałożyciel Ochotniczego Szwadronu Kawalerii w barwach 1 Pułku Szwoleżerów Józefa Piłsudskiego (2001) oraz Reprezentacyjnego Oddziału Kawalerii Ochotniczej w barwach Szwadronu Przybocznego Prezydenta Rzeczypospolitej (2019), brał też czynny udział w przyjęciu dziedziczenia tradycji 1.p.szw. przez 1 batalion kawalerii powietrznej oraz w wielu rekonstrukcjach, filmach, zawodach.

Jest autorem regulaminów zawodów kawaleryjskich, a także wielokrotnym uczestnikiem Mistrzostw Polski Militari oraz autorem opracowań regulaminów kawalerii oraz zrealizowanych projektów wyposażenia (siodło wojskowe, lanca) dla Szwadronu Kawalerii WP.

Wyjątkowym wyróżnieniem jest wskazanie Roberta Woronowicza przez Zrzeszenie Kół Pułkowych Kawalerii II RP w Londynie do Kapituły Barw i Tradycji Kawalerii II RP.

Swoja przygodę z kawalerią rozpoczął w 1989 r., gdy jako instruktor na obozie jeździeckim udostępnił czterem weteranom 3 Pułku Strzelców Konnych konie. Weterani mimo, iż nie siedzieli w siodle od kilkudziesięciu lat radzili sobie z końmi znakomicie, konie chodziły jak baranki, co unaoczniło Mu jakość i trwałość szkolenia kawalerii.

Rotmistrz Robert Woronowicz interesuje się i wspomaga powstały w 2019 r. Reprezentacyjny Oddział Kawalerii Ochotniczej w barwach Szwadronu Przybocznego Prezydenta Rzeczypospolitej. Zawsze pytał, gdzie są lance. Wydał rozkaz (nieznoszący sprzeciwu) lance w obu szeregach. Szwadron ten jako jedyny w kawalerii miał bowiem lance w obu szeregach. Wraz z ukazaniem się wpisu powołującego rotmistrza Roberta Woronowicza w szereg legend polskiego jeździectwa p.p. Anna i Artur Boberowie przekazali lance zapewniając Oddziałowi właściwy wygląd.

Wspominają współtwórcy oddziałów kawalerii ochotniczej:

„Roberta poznałem w czasach, kiedy jazda konna oraz tradycje kawaleryjskie były nie tylko mało popularne, ale zajmowanie się nimi było utrudniane. Robert zawsze uważał, że kawalerzysta musi jeździć konno, więc udało mu się do tego przekonać szersze kręgi i wyprowadzić kawalerię z podziemia – zasłynął jako dowódca pierwszej defilady z udziałem ochotniczego oddziału konnego na Święto Niepodległości w Warszawie w 1998 roku (pierwsze wystąpienie oddziału ochotniczego na oficjalnym święcie państwowym, w jednym szyku z Wojskiem Polskim).

Inną niezwykle cenną cechą kawalerzysty, którą Robert pielęgnuje, jest dbanie o konie które posiadał lub którymi się opiekował jako instruktor jeździectwa, m.in. w Ośrodku Przygotowań Olimpijskich w Starej Miłosnej”.

rotmistrz Tadeusz Kühn

Rotmistrz Tadeusz Kühn współzałożyciel Ochotniczego Szwadrony Kawalerii w barwach 1 Pułku Szwoleżerów Józefa Piłsudskiego. Współtwórca oraz w latach 2006-2017 członek zarządu Federacji Kawalerii Ochotniczej.


„Tak jak w przypadku kontaktów z kawalerzystami służącymi w w wojsku w okresie II RP, to zaszczyt powiedzieć o sobie, że zostałem ukształtowany i wychowany przez wybitnego instruktora i oficera. Wykłady, a zwłaszcza zajęcia kawaleryjskie w szyku konno, nauka władania białą bronią czy zachowania w mundurze, to niezapomniane wspomnienia. Często wymagający, zwłaszcza wobec kadry, ale zawsze życzliwy i umiejący wytłumaczyć zasady działania, sens i motywację ethosu kawalerii, nie pozostawiał złudzeń, czy ktoś się nadaje do tej służby…

Z zapałem prowadzi od od 2014 swój blog internetowy (rotmistrz.blogspot.com), gdzie warto zaglądać! Miałem też przyjemność opracować do druku autorskie regulaminy kawalerii (2014, 2020), które Robert przygotował w oparciu o publikacje wojskowe z okresu II RP, dostosowując je do realiów współczesności, traktując misję kawalerii konnej w Wojsku Polskim jako typowo reprezentacyjną.

Niech wszyscy wiedzą, że nie ma obecnie większego autorytetu w dziedzinie praktyki kawaleryjskiej, jak Pan Rotmistrz Robert Woronowicz”.

rotmistrz Jakub Czekaj

Rotmistrz Jakub Czekaj dowódca Reprezentacyjnego Oddziału Kawalerii Ochotniczej w barwach Szwadronu Przybocznego Prezydenta Rzeczypospolitej, prezes Koła-Rodziny Pułkowej 8 Pułku Ułanów ks. Józefa Poniatowskiego, współtwórca oraz w latach 2006-2013 członek zarządu Federacji Kawalerii Ochotniczej.


Autorzy: Grzegorz Gajewski i Leszek Nagórny

Poniżej znajdziesz linki do powiązanych materiałów w Polskiej Cyfrowej Bibliotece Jeździeckiej.

Powrót do listy

Wpis aktualizowano: 19.11.2023

Publikacje w Polskiej Cyfrowej Bibliotece Jeździeckiej:

Kliknij poniższe linki, aby przejść do powiązanych materiałów w Polskiej Cyfrowej Bibliotece Jeździeckiej (otworzą się na nowej karcie):

„Z notatnika Rotmistrza – proporczyki pułków strzelców konnych” (2024) – Robert Woronowicz

„Opowieści Generała – opowiadanie generała Michała Gutowskiego” (2024) – Robert Woronowicz

„Jak szkoliłem Szwadron” (2020) – Robert Woronowicz

„Szkolenie kawalerii polskiej w XXI wieku cz. II” (2020) – Robert Woronowicz

„Szkolenie kawalerii polskiej w XXI wieku cz. I” (2020) – Robert Woronowicz

„Rajd kawaleryjski” (2019) – Robert Woronowicz

„Modlitwa konia” (2019) – Robert Woronowicz

„Trochę wspomnień” (2019) – Robert Woronowicz

„Koń w kawalerii II RP, kilka uwag” (2018) – Robert Woronowicz

„Sport jeździecki w kawalerii konnej II RP” (2018) – Robert Woronowicz

„Niezwykłe dzieje, niezwykłego obrazu” (2018) – Robert Woronowicz

„W kawalerii II RP koń był traktowany, jak żołnierz zawodowy” (2018) – Robert Woronowicz

„To już 20 lat” (2018) – Robert Woronowicz

„Somosierra 1808” (2018) – Robert Woronowicz

„Regulamin Kawalerii” (2017) – Robert Woronowicz

„Oficer – Dowódca Kawalerii Ochotniczej” (2017) – Robert Woronowicz

„Dumka” (2017) – Robert Woronowicz

„Polska lanca wz. 2013” (2016) – Robert Woronowicz

„Husarz (usarz) a huzar to nie to samo” (2016) – Robert Woronowicz

„Siodło kawaleryjskie wz. 36 2012” (2016) – Robert Woronowicz

„Generał” (2016) – Robert Woronowicz

„Arlekin III, prawdopodobnie ostatnie zdjęcie” (2016) – Robert Woronowicz

„Wiersze pana Remyego Van Ardena” (2015) – Robert Woronowicz

„Lance polskiej kawalerii przełomu XX i XXI wieku (1993 r. – 2014 r.)” (2015) – Robert Woronowicz

„Niezwykłe spotkanie” (2015) – Robert Woronowicz

„Lanca – broń polskiej kawalerii. Historia oraz praktyczne użycie w walce” (2015) – Robert Woronowicz

„Malowany Szwadron, wspomnienia Generała” (2015) – Robert Woronowicz

„Rzecz pozornie prosta – pozorniki” (2014) – Robert Woronowicz

„Szarża pod Uniejowem” (2014) – Robert Woronowicz

„Tradycja kawaleryjska a jeździectwo” (2014) – Robert Woronowicz

Pokrewne Legendy:

Ludzie

Leon Kon

Trener jeździectwa, współtwórca Polskiego Związku Jeździeckiego i jego sekretarz generalny. Kawaler Krzyża Walecznych i Srebrnego Krzyża Zasługi.

Czytaj więcej…

Galeria:

Robert Woronowicz w odwiedzinach u Tomka Dudy.
Szwadron Kawalerii Ochotniczej w barwach 1 Pułku Szwoleżerów Józefa Piłsudskiego.
Robert Woronowicz na Dumce (1991 – 2020), klaczy na której prowadził pierwszą Defiladę na Święto Niepodległości w 1998 r. z udziałem kawalerii od 1938 r.
Robert Woronowicz na Dumce. Pierwsze MILITARI. Pozorniki przypominały wtedy jeszcze ludzi, jak w II RP. Zajął wtedy II miejsce w Mistrzostwach. Stara Miłosna, 2001 r.
Kurs Instruktorów Kawalerii, Stara Miłosna 2002 r. Na zdjęciu: siedzą gen. Michał Gutowski, ppłk. Henryk Sołtysik. Klęczą Konrad Białoszewski i Robert Woronowicz. Stoją w pierwszym rzędzie, od lewej Tomasz Jękalski, Roman Kusz, Romuald Ficek, Karol Taube, Piotr Skwira, Józef Baran, Andrzej Waś, Wiesław Dymek. Stoją w drugim rzędzie, od lewej: Zbigniew Hańczuk, Piotr Piekarczyk, Waldemar Radziwiłko, Juliusz Tym oraz Jakub Czekaj. Źródło: Andrzej Klimczuk.
11 listopada 2008 r.
Robert Woronowicz na Empiryku. Pokazy, Bzura 2009 r. Fot. Andrzej Klimczuk.
Robert Woronowicz na Empiryku. Zakończenie pokazu, Bzura 2009 r. Fot. Andrzej Klimczuk.
Dariusz Waligórski i Robert Woronowicz, Wielka Rewia Kawalerii 2013 r. Kraków. Źródło: Margaret Korzeniowska.
Rtm Robert Woronowicz opowiada o broni białej w Polskim wojsku, prezentując przy tym swoją unikatową kolekcję przedwojennych szabli. Szwadron Honorowy 3 Pułku Szwoleżerów Mazowieckich im płk J. Kozietulskiego, 2014 r.
Robert Woronowicz, 2016 r. Źródło: Karina Fajer Dziechciarz.
Robert Woronowicz, 2016 r. Źródło: Karina Fajer Dziechciarz.
Robert Woronowicz z wizytą w Muzeum Łowiectwa i Jeździectwa – Oddział Muzeum Łazienki Królewskie, 2016 r.
Robert Woronowicz w czasie prezentacji, 2017 r. Źródło: Malwina Von Rude.
W środku Robert Woronowicz i Wanda Wąsowska, 2017 r. Źródło: Piotr Szakacz.
Robert Woronowicz w Folwarku Toporzysko, 2018 r. Źródło: Katarzyna Arak
Dzielni Weterani Kawalerii – Tadeusz Andrzej Kühn i Robert Woronowicz, 2018 r.
Robert Woronowicz w Łazienkach Królewskich, 2019. Fot. Maja Kis.
Robert Woronowicz w Łazienkach Królewskich, 2019. Fot. Maja Kis.

/Autor

Jerzy Iwanowski

„Przez dwa lata po wojnie zajmowałem się odszukiwaniem koni polskich pełnej krwi, zrabowanych przez Niemców. Nie mogąc pogodzić się z nową sytuacją polityczną w Polsce wyemigrowałem do Afryki Południowej, gdzie utworzyłem na wzór Hiszpańskiej Szkoły Jazdy w Wiedniu zespół koni lipizańskich.”

Jerzy Iwanowski

PUBLIKACJE W PCBJ

POKREWNE LEGENDY

GALERIA ZDJĘĆ

Żołnierz, kawalerzysta, hodowca koni, oficer I dywizji pancernej generała Maczka. Twórca szkoły jazdy na koniach lipicańskich w Johannesburgu.

______________________________________________________________


Jerzy Iwanowski przyszedł na świat pod zaborami, w rodzinie szlacheckiej, w majątku Lebiodka (miejsce to położone jest w obecnych granicach Białorusi, ok. 120 km w linii prostej od granicy Polski). Jako 11-letni chłopiec był świadkiem odzyskania Niepodległości w 1918 roku, a jako już dorosły lekarz, rolnik, ziemianin, hodowca koni i jednocześnie żołnierz był aktywnym uczestnikiem procesu jej ugruntowywania. Brał udział w II wojny światowej, a powojenne losy zaprowadziły go do Afryki. Ostatnie lata życia spędził w Polsce. Napisał m.in. autobiograficzną książkę „Czasy mojego życia”, w której podzielił się tym co było w jego życiu najbliższe jego sercu.

Jego historia jest doskonałym wzorem postawy patriotycznej, której wyrazem jest aktywna działalność na rzecz Ojczyzny, bez względu na miejsce i okoliczności jakie przynosi życie.

Młody Jurek Iwanowski, absolwent szkoły średniej im. Tadeusza Reytana w Warszawie podjął studia medyczne na Uniwersytecie Warszawskim, a następnie ukończył Szkołę Główną Gospodarstwa Wiejskiego w Warszawie. Jednocześnie w 1931 roku, mając 24 lata, ukończył Szkołę Podchorążych Rezerwy Kawalerii w Grudziądzu w stopniu plutonowego podchorążego z przydziałem do 1 Pułku Ułanów Krechowieckich im. płk Bolesława Mościckiego w Augustowie. Po odbyciu corocznych, obowiązkowych ćwiczeń wojskowych rezerwy został mianowany podporucznikiem rezerwy z przydziałem do 23 Pułku Ułanów Grodzieńskich. Niedługo po swoich 27 urodzinach, z dniem 2 maja 1934 roku został ewidencyjnie przeniesiony do swojego macierzystego 1 Pułku Ułanów Krechowieckich. Studia rolnicze ukończył 17 listopada 1936 roku i rozpoczął pracę w Państwowych Zakładach Chowu Koni na stanowisku zastępcy kierownika Państwowego Stada Ogierów w Bogusławicach. 1 stycznia 1937 roku otrzymał awans na porucznika rezerwy kawalerii. Miał wówczas niespełna 30 lat.

(…)

Autor: Urszula Kowalczuk

Całą publikację i inne źródła znajdziesz w Polskiej Cyfrowej Bibliotece Jeździeckiej (kliknij)

Poniżej znajdziesz linki do powiązanych materiałów w Polskiej Cyfrowej Bibliotece Jeździeckiej.

Powrót do listy

Wpis aktualizowano: 02.01.2024

Jerzy Iwanowski zmarł 28 maja 2008 r., w wieku 101. lat.
Został pochowany na Cmentarzu Oliwskim w Gdańsku.

Publikacje w Polskiej Cyfrowej Bibliotece Jeździeckiej:

Kliknij poniższe linki, aby przejść do powiązanych materiałów w Polskiej Cyfrowej Bibliotece Jeździeckiej (otworzą się na nowej karcie):

„Płk. Jerzy Iwanowski” (2022) – Urszula Kowalczuk

„Jerzy Iwanowski” (2012) – Witold Duński

„Od Normandii do Ypres” [link] (2011) – E. A. Parthemore

„Czasy mojego życia” (2000) – Jerzy Iwanowski

Żebym wygrał wojnę – Jerzy Iwanowski | FILM

Pokrewne Legendy:

Ludzie

Leon Kon

Trener jeździectwa, współtwórca Polskiego Związku Jeździeckiego i jego sekretarz generalny. Kawaler Krzyża Walecznych i Srebrnego Krzyża Zasługi.

Czytaj więcej…

Galeria:

Zdjęcia pochodzą z książki „Czasy mojego życia” (2000) – Jerzy Iwanowski

Jerzy Iwanowski z matką.
27 czerwca 1940 r., ewakuacja z Francji żołnierzy 10 Brygady Kawalerii Pancernej
na statku płynącym z Le Verdon do Wielkiej Brytanii.
Grupa oficerów 10 PSK w Perth (Szkocja) przed siedzibą dowództwa Pułku.
Drugi z lewej porucznik Jerzy Iwanowski.
Forfar. Szkocja. 7 marca 1941 r. trybuna honorowa w czasie defilady
10 Pułku Strzelców Konnych przed Parą Królewską Wielkiej Brytanii.
Od lewej gen. Wł. Sikorski, Król Jerzy VI. Królowa Elżbieta, mjr. Bobrowski i pani Helena Sikorska.
7 marca 1941 r. przed Parą Królewską W Brytanii defilują oddziały: 10 Pułk Strzelców Konnych,
10 Brygada Kawalerii Pancernej. Na czele szwadronu por. Jerzy Iwanowski.
12 kwietnia 1945 r. żołnierze 1 Dywizji Pancernej oswobodzili dwa kobiece obozy – żołnierzy Armii Krajowej w Oberlangen i Niederlangen. Dziewczęta polskie po oswobodzeniu.
Czołgi pierwszej Polskiej Dywizji Pancernej w zdobytym Wilhelmshaven,
bazie niemieckiej Marynarki Wojennej.
Pożegnanie z wojskiem. I co dalej…
Pierwszy team.
Jerzy Iwanowski na Erdemie w ruchu half pas (w ciągu).
Pułk. Hans Handler, dyrektor Hiszpańskiej Szkoły Jazdy w Wiedniu,
udekorowany skórą lamparta i Jerzy Iwanowski.
Po wygraniu wyścigu „Płotów”- autor z córką.
Znane pismo niemieckie Sankt Georg. Na okładce Jerzy Iwanowski na Erdemie.
Wygrana Erdema w krajowych mistrzostwach ujeżdżenia.
Jerzy Iwanowski i Jego oryginalny team jeźdźców koni Lipizzańskich.
Jerzy Iwanowski wraz ze swoim teamem.
Główne postacie w historii Teamu Lipizzanerów.
Od lewej Jack Irvin. Iganz Lauscha, Jerzy Iwanowski i Francis le Riche.
Kwiat.
Team Lipizzanerów. Wjazd do pokazu.
W Rodezji, córka autora wygrywa Grand Prix na Frederycku,
skacząc ostatnią przeszkodę w rozgrywce 2 m.
Dwóch starszych dżentelmenów, Maestoso Solo i Jerzy Iwanowski opuszczają Team.
Piknik pod baobabem. Rodezja (obecnie Zimbabwe).
Bawoły – Zambia.

/Autor

Bolesław Wieniawa-Długoszowski

PUBLIKACJE W PCBJ

POKREWNE LEGENDY

GALERIA ZDJĘĆ

Pierwszy Ułan II Rzeczypospolitej. Lekarz, poeta, poliglota, kawalerzysta, adiutant Józefa Piłsudskiego. Generał WP. Ambasador RP w Rzymie. Zginął tragicznie w Nowym Jorku. Jego prochy, spoczęły na Cmentarzu Rakowieckim w Krakowie.

______________________________________________________________

„Czytelniku, jeśli zgodzisz się ze mną, że na świecie istnieją tylko dwa zawody, godne wyzwolonego i niepodległego mężczyzny, a mianowicie zawód poety i kawalerzysty (a tym gorzej dla ciebie, jeśli się z tym stwierdzeniem nie zgodzisz, bo dowodzi to, iż nie jesteś ani jednym, ani drugim, a jesteś natomiast, choćbyś sobie liczył tylko dwadzieścia jesieni czy też pseudowiosen, starym i łysym tetrykiem z aspiracjami na starszego radcę podatkowego lub zgoła na inkasenta bankowego, albo — co gorzej — jesteś tak zwaną matroną, która dla jakiegoś paskarza, przed lirycznym urokiem ułana lub nienasyconą zdobywczością poety, córeczek swych cnoty broni, na szczęście zwykle nadaremnie) — otóż jeśli stać cię na to, by się ze mną zgodzić, to w konsekwencji zaprzeczyć nie możesz, że duch romantyzmu, zanim porwał za sobą uskrzydloną falangę poetów z początku XIX wieku, w szeregach kawalerii znalazł pierwszych wyznawców i apostołów swego pędu nieokiełznanego, swej światoburczości i tego ukochania czynów niezwykłych, fantastycznych, przechodzących imaginację zwykłych ludzi — ba — wyłamujących się bez mała ponad prawa natury”.

Źródło: Bolesław Wieniawa-Długoszowski we wstępie do książki „Generał Lasalle” (1931) – Dupont Marcel.

—————————————————————————————–

Prof. Jacek Majchrowski w swojej książce pt. „Ulubieniec Cezara… ” (1990, wyd. Ossolineum), uchodzącej za najlepszą biografię Wieniawy-Długoszowskiego, tak pisze o Generale:

Niewątpliwie życie Bolesława Wieniawy-Długoszowskiego było na tyle urozmaicone i bogate w wydarzenia, że wystarczyłoby na obdzielenie nimi kilku życiorysów.

(…)

Chcąc podsumować życiorys i sylwetkę Wieniawy, można to uczynić słowami jednego z jego współpracowników.

Antoni Mańkowski nazywał go „człowiekiem wszechstronnie inteligentnym, wszechstronnie wykształconym i o wszechstronnych zainteresowaniach, szlachetny, rycerski… wyrosły od dziecka na starych tradycjach polskiej, szlacheckiej rodziny. Człowiek łączący w sobie wszystkie przymioty żołnierskie, po żołniersku twardy i po żołniersku wyrozumiały, wbrew powszechnym sądom wierzący chrześcijanin, człowiek wielkiego serca, w pełnym tego słowa znaczeniu dobry” (A. Mańkowski, Wołodyjowski, „Nowy Świat”, 23 VIII 1942).

Z opinią tą zgadzam się w pełni.

Całą publikację i inne źródła znajdziesz w Polskiej Cyfrowej Bibliotece Jeździeckiej (kliknij)

Poniżej znajdziesz linki do powiązanych materiałów w Polskiej Cyfrowej Bibliotece Jeździeckiej.

Powrót do listy

Wpis aktualizowano: 06.10.2023

Bolesław Wieniawa-Długoszowski zmarł w Nowym Jorku 1 lipca 1942 r., w wieku 61. lat. Pochowany na Cmentarzu Rakowickim w Krakowie (kwatera PAS 50-3-13-plac Legionów).

Publikacje w Polskiej Cyfrowej Bibliotece Jeździeckiej:

Kliknij poniższe linki, aby przejść do powiązanych materiałów w Polskiej Cyfrowej Bibliotece Jeździeckiej (otworzą się na nowej karcie):

Publikacje

„Rewia Kawalerii Polskiej na krakowskich Błoniach – Wojciech Kossak” (2023) – Stefania Krzysztofowicz-Kozakowska

„Relacja dotycząca śmierci Bolesława Wieniawy-Długoszowskiego” (2022) – PCBJ

„Rocznica tajemniczej śmierci gen. Wieniawy” (2022) – Wojciech Grochowalski

„Pułk Szwoleżerów Józefa Piłsudskiego” (2022)

„Wieniawa, Wieniawa, Wieniawa” (2022) – Wojciech Grochowalski

„Ulubieniec Cezara i bożyszcze Polek” (2018) – Andrzej Ćmiech

„Krakowskie ślady marszałka Józefa Piłsudskiego 150 rocznica urodzin” (2017) – Lilianna Pochwalska

„Krakowskie ślady marszałka Józefa Piłsudskiego” (2017) – Hieronim Sieński

„100 lat temu Piłsudski do Bobowej przyjechał na jajko i krzonówkę” (2016) – Andrzej Ćmiech

„Rewia polskiej kawalerii w Krakowie w 1933 roku” (2013) – Waldemar Rezmer

„Bolesław Wieniawa-Długoszowski. Literat, ułan, dyplomata”. (2009) – Beata Kapustka

„Długoszowski Bolesław Wieniawa II” (2009) – Wojciech Molendowicz

„Bolesław Wieniawa-Długoszowski – pierwszy ułan II Rzeczypospolitej” (2009) – Jan Rećko

„Pierwsza Kompania Kadrowa. Portret oddziału.” (2002) – Jacek Majchrowski

„Ulubieniec Cezara. Bolesław Wieniawa-Długoszowski.” (1990) – Jacek Majchrowski

„Wstęp do księgi jazdy polskiej” (1938) – Bolesław Wieniawa-Długoszowski

„Dar kawalerji dla Marszałka Piłsudskiego” (1934)

„Wzruszenia krakowskie” (1933) – Bolesław Wieniawa-Długoszowski

„Święto Kawalerii Polskiej w Krakowie” (1933)

„Wódz naczelny i kawalerja 1-ej brygady legjonów” (1933) – Bolesław Wieniawa-Długoszowski

„Święto kawalerii w Krakowie w roku 1933” – Leon Mitkiewicz

„Bolesław Wieniawa-Długoszowski przyjął nominację na prezydenta RP”

Linki

„Zagadka śmierci Bolesława Wieniawy-Długoszowskiego” [link] (2021) – Sławomir Koper

„Bolesław Ignacy Florian Wieniawa-Długoszowski” [link] (2018)

„’Choćby z diabłem, byle do wolnej Polski’. Legenda Pierwszego Ułana II RP” [link] (2017) – Łukasz Zaranek

„Wieniawa-Długoszowski – ułan i poeta” [link] (2012)

„Bolesław Wieniawa-Długoszowski − poezja, szabla i wódka” [link] (2012) – Paweł Rzewuski

„Wspomnienie o rewii kawalerii polskiej na krakowskich Błoniach w 1933 r.” [link] (2005) – Eugeniusz Stuligłowa

Filmy

Wieniawa (2018) | FILM

Bolesław Wieniawa-Długoszowski. Pierwszy ułan Drugiej Rzeczypospolitej (1994) | FILM

Powrót Wieniawy (1990) | FILM

Pilsudski Reviews Polish Cavalry (1933) | FILM

Pokrewne Legendy:

Ludzie

Tadeusz Sokołowski

Żołnierz, sportowiec, 3x medalista MP, 2 wicemistrz Armii (1935), olimpijczyk IO Berlin 1936 (Zbieg II), 1937-39 szef sekcji jeździeckiej WKS Legia, cichociemny zakatowany przez Gestapo w Mińsku.

Czytaj więcej…

Ludzie

Karol Rómmel

Żołnierz, trener, artysta w malarstwie, rysunku i jeździe konnej. Trzy krotny olimpijczyk (1912 – Sztokholm, 1924 – Paryż, 1928 – Amsterdam). Działał w KJK w Łodzi (1937) oraz JLKS Sopot (po wojnie).

Czytaj więcej…

Galeria:

Wymarsz I kompanii kadrowej do Kongresówki. Podporucznik Bolesław Wieniawa-Długoszowski gotowy do drogi. Sierpień 1914 rok. Fot. NAC/IKC.
(1928) Rajd 2 Dywizji Kawalerii z Warszawy do Morskiego Oka. Fot. NAC/IKC.
(1928) Rajd 2 Dywizji Kawalerii z Warszawy do Morskiego Oka. Fot. NAC/IKC.
Płk. Bolesław Wieniawa-Długoszowski konno podczas oficjalnych uroczystości (1928-1930). Fot. NAC/IKC.
(1930) Obóz ćwiczebny 1 Pułku Szwoleżerów. Pułkownik Bolesław Wieniawa-Długoszowski w bryczce. Fot. NAC/IKC.
Imieniny Bolesława, rok 1930. W środku płk Wieniawa-Długoszowski z żoną Bronisławą. Fot. NAC/IKC.
Rok. 1932. Bal sylwestrowy w kasynie 1 Pułku Szwoleżerów w Warszawie. Fot. NAC/IKC.
Przed konkursem typu Militari; na wadze dowódca 2 DK, gen. bryg. Bolesław Wieniawa-Długoszowski, 1932 r. (z archiwum CAF).
Konne Mistrzostwa Armii. Kraków-Rakowice lipiec 1932 r. Fot. NAC/IKC.
Rok 1932. Następca tronu Królestwa Arabii Saudyjskiej w towarzystwie polskich wojskowych. Bolesław Wieniawa-Długoszowski – drugi z lewej. Fot. NAC/IKC.
(1932) Dowódca 2 Dywizji Kawalerii generał Bolesław Wieniawa-Długoszowski na inspekcji w 1 Pułku Strzelców Konnych w Garwolinie. Fot. NAC/IKC.
Inspekcja w 1 Pułku Strzelców Konnych. Garwolin 3 lutego 1933 r. Fot. NAC/IKC.
Święto 1 Pułku Strzelców Konnych. Garwolin Błonia 7 maj 1933 r. Fot. NAC/IKC.
(1933) Święto Żołnierza w 2 Dywizji Kawalerii. Fot. NAC/IKC.
(1936) Święto Żołnierza w 2 Dywizji Kawalerii. Fot. NAC/IKC.
Rok 1931. Na planie filmu „Ułani, ułani, chłopcy malowani”
(scenariusz autorstwa Bolesława Wieniawy-Długoszowskiego). Fot. NAC/IKC.
Ambasador Polski we Włoszech gen. Bolesław Wieniawa-Długoszowski wysiada z samolotu. Fot. NAC/IKC.
(1938) Wyjazd ambasadora Bolesław Wieniawa-Długoszowskiego do Rzymu w celu objęcia placówki. Fot. NAC/IKC.

/Autor

Michał Toczek

PUBLIKACJE W PCBJ

POKREWNE LEGENDY

GALERIA ZDJĘĆ

Żołnierz, major, artylerzysta. Jeździec i trener. Odznaczony m. inn. 3. krotnie Krzyżem Walecznych. Zwycięzca PN, Nowy Jork 1926 r., Nicea 1926 Hamlet 2.20. (II m.),

______________________________________________________________

Michał Toczek urodził się 27 września 1889 r. w Nozdrzcu w rodzinie Wojciecha Toczka i Katarzyny z Sochackich. W rodzinnej miejscowości ukończył szkołę powszechną. Od najmłodszych lat kochał konie. Zżył się z nimi i je rozumiał.

Od 1 września 1901 r. do 27 maja 1909 r. był uczniem C. K. Gimnazjum w Przemyślu z polskim językiem wykładowym. 27 maja 1909 r. złożył egzamin dojrzałości. W okresie od 1 października 1909 r. do 15 czerwca 1913 r. studiował prawo na Uniwersytecie Jana Kazimierza we Lwowie. 15 czerwca 1913 r. otrzymał absolutorium prawnicze. Jako absolwent prawa złożył z dobrym wynikiem dwa egzaminy prawnicze: historyczny i polityczny oraz jeden ścisły egzamin państwowy.

(…)

Nasz bohater należał do zaszczytnego grona patriotów, które – jak to mówił sam Królikiewicz – zwracając się do Polonii, nie bawiło się „jeno w zawody” w armii polskiej i skakało po mistrzowsku przed publicznością, „lecz i podczas wojny, gdy ta się zdarzy”, a pierś pokryta orderami była najlepszym tego dowodem.

(…)

Jego prośba – „Pamiętajcie o Polsce, której my służymy.” – skierowana do rodaków w Stanach Zjednoczonych jest ciągle aktualna.

(…)

Cały artykuł i inne źródła znajdziesz w Polskiej Cyfrowej Bibliotece Jeździeckiej (kliknij)

Autor: Agata Duda

Poniżej znajdziesz linki do powiązanych materiałów w Polskiej Cyfrowej Bibliotece Jeździeckiej

Powrót do listy

Wpis aktualizowano: 19.11.2023

Michał Toczek zmarł w Przemyślu 30 października 1971 r., w wieku 82. lat.
Został pochowany na Cmentarzu Komunalnym na Zasaniu (kwatera 17, rząd 9, numer grobu 5).

Publikacje w Polskiej Cyfrowej Bibliotece Jeździeckiej:

Kliknij poniższe linki, aby przejść do powiązanych materiałów w Polskiej Cyfrowej Bibliotece Jeździeckiej (otworzą się na nowej karcie):

„Udział i sukcesy polskich oficerów w międzynarodowych zawodach jeździeckich” (2022) – Renata Urban

„Mjr Michał Toczek mistrz hipiki” (2021) – Agata Duda

„Majora Michała Toczka konna droga…” (2021) [fragmenty] – Agata Duda

„Polscy jeźdźcy olimpijscy okresu międzywojennego część II” (2019) – Hanna Łysakowska

„Polscy jeźdźcy olimpijscy okresu międzywojennego część I” (2018) – Hanna Łysakowska

„Jeźdźcy-Olimpijczycy Drugiej Rzeczypospolitej” (2012) – Renata Urban

„Michał Toczek” (2012) – Witold Duński

„Zapomniany major Toczek” (2002) – Henryk Majcher

„Jeźdźcy olimpijscy” (2000) – Hanna Łysakowska

„Polacy w Pucharach Narodów, 1923-1982” (1982) – Witold Domański

„Od Nicei do Nowego Yorku” (1927) – Adam Królikiewicz

„Panu rotmistrzowi Stanisławowi Olszowskiemu Komitet Organizacyjny Międzynarodowych Konkursów Hipicznych” (1927)

Pokrewne Legendy:

Ludzie

Sergiusz Zahorski

Generał brygady Wojska Polskiego, szef Gabinetu Wojskowego Prezydenta Rzeczypospolitej, współtwórca polskiego jeździectwa sportowego, uczestnik Igrzysk Olimpijskich 1912 w reprezentacji Rosji.

Czytaj więcej…

Galeria:

Rtm. Adam Królikiewicz, mjr Michał Toczek i por. Kazimierz Szosland, najwybitniejsi przedstawiciele polskiej kawalerii, wielokrotni triumfatorzy na forum międzynarodowym: we Francji, Włoszech, Szwajcarii i USA. Zdobywcy Pucharu Narodów na zawodach hippicznych w Rzymie i Nowym Jorku, gdzie w dziesięciu konkurencjach zdobyli dla barw polskich 10 nagród. Zdjęcie z archiwum grupy DRUGA RZECZPOSPOLITA Blaski i Cienie – Sławek Sobos.
1 Nagroda w Międzynarodowym Konkursie Hipicznym o Puchar Narodów, Warszawa 1927 r., nr inw. 2280/M. Fot. ze zbiorów Muzeum Sportu i Turystyki w Warszawie.
Międzynarodowy Konkurs Hipiczny w Nicei. Mjr Michał Toczek w trakcie pokonywania przeszkody, 1926 r., sygn. 3/1/0/5/1031. Fot. ze zbiorów Narodowego Archiwum Cyfrowego.
I Nagroda w Międzynarodowym Konkursie Hipicznym Potęgi Skoku, Mediolan 1926 r., nr inw. 2200/M. Fot. ze zbiorów Muzeum Sportu i Turystyki w Warszawie.
Polscy jeźdźcy na statku „Lapland”. Od lewej: rtm. Adam Królikiewicz, mjr Michał Toczek, por. Kazimierz
Szosland, lata 20. XX w., nr inw. F219/3. Fot. ze zbiorów Muzeum Sportu i Turystyki w Warszawie.
Grudziądz, Centrum Wyszkolenia Kawalerii /CWK/, 1926 r. Siedzą od prawej: 1. Michał Toczek, 2. Leon Kon, 6. Edmund Chojecki. W środkowym rzędzie 3. od prawej Henryk Dobrzański, 5. Zdzisław Zgorzelski. W trzecim rzędzie 1. od prawej Kazimierz Szosland, 4. Michał Antoniewicz, nr inw. F1026/2. Fot. ze zbiorów Muzeum Sportu i Turystyki w Warszawie.
Portret Michała Toczka, lata 30. XX w., nr inw. F571/1. Fot. ze zbiorów Muzeum Sportu i Turystyki w Warszawie.
Przygotowania do Igrzysk Olimpijskich w Paryżu. Grupa Olimpijska przy Centralnej Szkole Jazdy. Grudziądz. Na koniu Hamlet mjr Michał Toczek, 1924 r., nr inw. A12a/115. Fot. ze zbiorów Muzeum Sportu i Turystyki w Warszawie.
Major Michał Toczek na koniu Faworyt. Konkursy hipiczne, Nicea 1926 r., nr inw. A12b/70. Fot. ze zbiorów Muzeum Sportu i Turystyki w Warszawie.
Ekipa polskich jeźdźców. Od lewej: mjr Michał Toczek, por. Kazimierz Szosland, płk Juliusz Kleeberg – attache wojskowy w Paryżu (1923-1928), rtm. Zdzisław Dziadulski, płk Sergiusz Zahorski, rtm. Leon Kon, rtm. Edmund Chojecki, rtm. Henryk Dobrzański, rtm. Adam Królikiewicz, rtm. Michał Antoniewicz. Nicea 1926 r., nr inw. A12b/71. Fot. ze zbiorów Muzeum Sportu i Turystyki w Warszawie.
Zawody hipiczne o Puchar Prezydenta Mościckiego. Na koniach siedzą od lewej: Michał Toczek, Michał Woysym-Antoniewicz, z prawej Prezydent Ignacy Mościcki z żoną. Warszawa, Pola Mokotowskie, lata 20. XX w., nr inw. F1030/1. Fot. ze zbiorów Muzeum Sportu i Turystyki w Warszawie
Michał Toczek na koniu Highborn, 1926 r., nr inw. F228. Fot. ze zbiorów Muzeum Sportu i Turystyki w Warszawie 1.
Rtm. Adam Królikiewicz, rtm. Zdzisław Dziadulski, rtm. Michał Woysym-Antoniewicz, rtm. Henryk Dobrzański („Hubal”), rtm. Edmund Chojecki, mjr Michał Toczek, por. Kazimierz Szosland, instruktor grupy por. Leon Kon, 1926 r., nr inw. F63/5. Fot. ze zbiorów Muzeum Sportu i Turystyki w Warszawie.
Międzynarodowe Konkursy Hipiczne w Warszawie. Hipodrom w Łazienkach Królewskich, 27.05 – 7.06.1927 r. Na zdjęciu mjr Michał Toczek, nr inw. A12/32. Fot. ze zbiorów Muzeum Sportu i Turystyki w Warszawie.
I Nagroda w zawodach o Puchar Narodów, New York 1926 r., nr inw. 2227/M. Fot. ze zbiorów Muzeum Sportu i Turystyki w Warszawie.
I Nagroda za handicap w steeple/ Nagroda Resursy na Wielkopolski Bieg, Poznań 1927 r., nr inw. 2199/M. Fot. ze zbiorów Muzeum Sportu i Turystyki w Warszawie.
Zawody jeździeckie o mistrzostwo armii w Warszawie. Mjr Michał Toczek skacze przez przeszkodę.
Warszawa, 20 lipca 1926 r., sygn. 3/1/0/7/1071. Fot. ze zbiorów Narodowego Archiwum Cyfrowego.

/Autor

Michał Gutowski

PUBLIKACJE W PCBJ

POKREWNE LEGENDY

GALERIA ZDJĘĆ

Olimpijczyk. Rtm, 17 pułk ułanów wielkopolskich. Kawaler m. innymi orderu Wojennego Virtuti Militari, Legii Honorowej, Krzyża Walecznych 5 razy. Generał w stanie spoczynku.

______________________________________________________________

Urodzony 14 września 1910 roku w Maciszewicach.

We wrześniu 1999 roku środowisko jeździeckie obiegła wiadomość o wizycie w Polsce generała Michała Gutowskiego – przedwojennego kawalerzysty, olimpijczyka, od zakończenia wojny mieszkającego w Kanadzie.

Dzięki staraniom Polskiego Związku Jeździeckiego generał Gutowski był wykładowcą na zajęciach specjalnej sesji kursu trenerskiego organizowanego w Stadzie Ogierów w Łącku. Tam miałem okazję spotkać się z człowiekiem tworzącym legendę międzywojennego jeździectwa polskiego – jednym z niewielu pamiętających i uczestniczących w sukcesach polskich jeźdźców w zmaganiach na arenach międzynarodowych.

Pan Michał Gutowski miał wtedy 89 lat. Znajdował się w doskonałej kondycji fizycznej i umysłowej. Oglądając w Łącku filmy z jego 88 urodzin, podczas których jeździł konno pokonując płynnie i stylowo przeszkody krosowe trudno było ukryć podziw i oprzeć się refleksji nad własną przyszłością.
(…)

Cały artykuł i inne źródła znajdziesz w Polskiej Cyfrowej Bibliotece Jeździeckiej (kliknij)

Autor: Jacek Grobelny

Poniżej znajdziesz linki do powiązanych materiałów w Polskiej Cyfrowej Bibliotece Jeździeckiej

Powrót do listy

Wpis aktualizowano: 19.11.2023

Michał Gutowski zmarł 23 sierpnia 2006 roku w Warszawie, w wieku 96 lat.
Został Pochowany na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach.

Publikacje w Polskiej Cyfrowej Bibliotece Jeździeckiej:

Kliknij poniższe linki, aby przejść do powiązanych materiałów w Polskiej Cyfrowej Bibliotece Jeździeckiej (otworzą się na nowej karcie):

Publikacje

„Opowieści Generała – opowiadanie generała Michała Gutowskiego” (2024) – Robert Woronowicz

„Generał” (2016) – Robert Woronowicz

„Malowany Szwadron, wspomnienia Generała” (2015) – Robert Woronowicz

„Niezwykłe spotkanie” (2015) – Robert Woronowicz

„Michał Gutowski” (2012) – Witold Duński

„Uroczyste spotkanie z Michałem Gutowskim” (2004) – Andrzej Grzybowski

„Generał Michał Gutowski nie żyje” (2006) – Iwo Cyprian Pogonowski

„Ostatni Mohikanin” (1995) – Witold Domański

„Historia jeździectwa, cz. XII” (1992) – Witold Domański

„Historia jeździectwa, cz. XI” (1992) – Witold Domański

„Polacy w Pucharach Narodów, 1923-1982” (1982) – Witold Domański

„Curriculum vitae” – Michał Gutowski

„Nie masz pana nad ułana” – Jacek Grobelny

Linki

„Szarża na czołgi” [link] (2012) – Jerzy Mirosław Płachecki

„Karta weterana – Michał Gutowski” [link]

Filmy

Powrót Olimpijczyka | FILM

Pokrewne Legendy:

Ludzie

Leon Burniewicz

II Wicemistrz Polski w Wszechstronnym Konkursie Konia Wierzchowego. Żołnierz, Trener. Działacz Polskiego Związku Jeździeckiego. Odznaczony Medalem za Wojnę 1939. Major Wojska Polskiego.

Czytaj więcej…

Galeria:

Spotkanie ówczesnego trenera kadry WKKW Artura Bobera, z gen. Michałem Gutowskim. Wernisaż Korfowe. Lata 90.
Wspólne zdjęcie z Jackiem Grobelnym przed wywiadem.
Na zdjęciu nieznany, niedawno odkryty obraz Karola Rómmla, absolwenta Akademii Sztuk Pięknych w Petersburgu (na której studiował malarstwo i rysunek), przedstawiający klacz Warszawiankę gen. Michała Gutowskiego (przeczytaj więcej w komentarzach).
Klacz Warszawianka po Rittersporn i Nadzieja
Przewodniczący Komisji Technicznej przy zarządzie Hrubieszowskiego Klubu Jeździeckiego porucznik Michał Gutowski na klaczy Jasiołda II w skoku przez przeszkodę (1936). Narodowe Archiwum Cyfrowe.
Międzynarodowe Bałtyckie Konkursy Hippiczne w Gdyni (1937). Komisarz Rządu w Gdyni Franciszek Sokół wręcza puchar por. Michałowi Gutowskiemu. Narodowe Archiwum Cyfrowe.
Polski zespół w Rydze z mjr. Adamem Królikiewiczem na czele. Widoczni od lewej: rtm. Seweryn Kulesza (bokiem), rtm. Tadeusz Sokołowski, por. Stanisław Czerniawski, por. Janusz Komorowski i por. Michał Gutowski (1937). Narodowe Archiwum Cyfrowe.
Gen. Stanisław Grzmot-Skotnicki gratuluje zwycięzcy zawodów por. Michałowi Gutowskiemu, zwycięzcy indywidualnych zawodów jeździeckich o mistrzostwo armii w Hrubieszowie (1934). Narodowe Archiwum Cyfrowe.
Ekipa 17 Pułku Ułanów – zwycięzcy zawodów jeździeckich o mistrzostwo armii w Hrubieszowie (1934). Porucznik Michał Gutowski pierwszy z lewej. Narodowe Archiwum Cyfrowe.
Ekipa jeźdźców i strzelców na igrzyskach w 1936 r. W mundurach od lewej stoją: por. Janusz Komorowski, por. Michał Gutowski, od prawej: rtm. Seweryn Kulesza, rtm. Henryk Roycewicz, siedzą od prawej: mjr Adam Królikiewicz, płk Tadeusz Komorowski.
/Autor

Kazimierz Gzowski

PUBLIKACJE W PCBJ

POKREWNE LEGENDY

GALERIA ZDJĘĆ

Rtm. 15 pułk ułanów Poznańskich. Srebrny medalista IO w Amsterdamie 1928r. w konkurencji skoki przez przeszkody, na koniu Mylord.

______________________________________________________________

Urodzony 8 października 1901 roku w Rostowie nad Donem w Rosji.

Ojciec Aleksander. Matka Wanda z domu Scipio del Campo. Absolwent Gimnazjum w Śmiele, gubernia kijowska, Szkoły Podchorążych Piechoty w Warszawie, Centralnej Szkoły Kawalerii w Grudziądzu, Centralnej Szkoły Gimnastyki i Sportu w Poznaniu. Podoficer 11 Pułku Ułanów Dońskich w Ochotniczej Armii Rosyjskiej, 2 Pułku Dragonów rotmistrza Kossaka, 3 Samodzielnego Dywizjonu Strzelców Granicznych, 6 Pułku Strzelców Konnych, 1 Pułku Szwoleżerów, podporucznik 15 Pułku Ułanów Poznańskich.
(…)

Amsterdam 17 maja – 12 sierpnia 1928 – srebrny medal na Mylordzie w Pucharze Narodów wspólnie z Michałem Antoniewiczem-Woysym na Readgledtcie, Kazimierzem Szoslandem na Alim. W indywidualnym Konkursie Skoków przez Przeszkody był z Mylordem czwarty.

Zanim został medalistą olimpijskim w 1928 roku, to najpierw był żołnierzem.
(…)

Od 1919 roku starszy strzelec Kazimierz Gzowski walczył o Polskę w 2 Pułku Dragonów. Od 6 sierpnia 1919 roku był kapralem w 6 Pułku Strzelców Konnych. Od września 1920 roku bił się jako plutonowy w szwadronie ciężkich karabinów maszynowych 1 Pułku Szwoleżerów.

Czytaj więcej… (po kliknięciu przejdziesz do Polskiej Cyfrowej Biblioteki Jeździeckiej)

Autor: Witold Duński

Poniżej znajdziesz linki do powiązanych materiałów w Polskiej Cyfrowej Bibliotece Jeździeckiej

Powrót do listy

Wpis aktualizowano: 14.05.2024

Kazimierz Gzowski zmarł zmarł 25 czerwca 1986 roku w Londynie, w wieku 85. lat.

Publikacje w Polskiej Cyfrowej Bibliotece Jeździeckiej:

Kliknij poniższe linki, aby przejść do powiązanych materiałów w Polskiej Cyfrowej Bibliotece Jeździeckiej (otworzą się na nowej karcie):

„Jedna szkoła jazdy, różne losy” (2019) – Hanna Łysakowska

„Polscy jeźdźcy olimpijscy okresu międzywojennego część II” (2019) – Hanna Łysakowska

„Polscy jeźdźcy olimpijscy okresu międzywojennego część I” (2018) – Hanna Łysakowska

„Kazimierz Gzowski” (2012) – Witold Duński

„Jeźdźcy-Olimpijczycy Drugiej Rzeczypospolitej” (2012) – Renata Urban

„Jeźdźcy olimpijscy” (2000) – Hanna Łysakowska

„Historia jeździectwa, cz. IX” (1991) – Witold Domański

„Polacy w Pucharach Narodów, 1923-1982” (1982) – Witold Domański

„Honorowa Odznaka Jeździecka” (1936) – Redakcja czasopisma Jeździec i Hodowca

“Amsterdam – Hilversum” (1928) – Leon Kon

„Jeźdźcy polscy na IX Olimpjadzie” (1928) – Leon Kon

„Gzowski Kazimierz Aleksander” – Zespół redakcyjny

Pokrewne Legendy:

Ludzie

Sergiusz Zahorski

Generał brygady Wojska Polskiego, szef Gabinetu Wojskowego Prezydenta Rzeczypospolitej, współtwórca polskiego jeździectwa sportowego, uczestnik Igrzysk Olimpijskich 1912 w reprezentacji Rosji.

Czytaj więcej…

Konie

ALLI (NN – NN)

Urodził się jako Kaktus w 1920 roku, hodowli Stefana Walewskiego z Inczewa, wł. Wojsko Polskie. W 1931 i 1933 roku wygrał pod Szoslandem PN w Warszawie. IO Amsterdam 1928, srebro druż. w skokach. Na igrzyskach popełnił jeden błąd. Jeździec rtm. K. Szosland – 2 pkt. karne, XIII miejsce ind.

Czytaj więcej…

Konie

MYLORD (NN – NN)

Wyhodowany w Irlandii. Jego właścicielem był kpt. art. Józef Szilagyi. Prawdopodobnie przed igrzyskami kupiło go od niego wojsko. IO Amsterdam 1928, srebro druż. w skokach. Popełnił jeden błąd w rozgrywce. Jeździec por. K. Gzowski – 0/2pkt. karne wrozgrywce, IV miejsce ind.

Czytaj więcej…

Konie

READGLEADT (NN – NN)

Wyhodowany w Irlandii. Był własnością Grupy Sportu Konnego. Dosiadany przez różnych jeźdźców. W 2.poł. lat 20. wygrał kilka razy konkursy o PN. Spokojny i pewny. IO Amsterdam 1928, srebro druż. w skokach. Jeździec rtm. M. Antoniewicz – 6 pkt. karnych, XX miejsce ind.

Czytaj więcej…

Galeria:

Odznaka Pułkowa 6 Pułku Strzelców Konnych.
Por. Gzowski na Milordzie, Nicea, 1928



Porucznik Kazimierz Gzowski skacze na Readgledtcie zwycięsko w Budapeszcie
w 1929 roku.



W 1929 roku, w hali Madison Sąuare Garden w Nowym Jorku, reprezentacja Polski zdobyła Puchar Narodów. Porucznik Kazimierz Gzowski skakał w nim na Hamlecie i Readgledtcie. Od lewej porucznik Stefan Starnawski, kierownik ekipy pułkownik Rudolf Dreszer, ambasador Rzeczypospolitej Polskiej w Waszyngtonie Kornel Filipowicz, porucznik Kazimierz Gzowski, porucznik Władysław Zgorzelski.



Wrzesień 1928 roku. Stadion jeździecki w Łazienkach. Reprezentacja Polski zdobyła Puchar Narodów – od lewej: rotmistrz Michał Antoniewicz-Woysym na koniu Banzaj, porucznik Kazimierz Gzowski na koniu Mylord, podpułkownik Karol Rómmel na Berku, w Pucharze nie jechał, porucznik Henryk Roycewicz na Black Boy’u, porucznik Władysław Zgorzelski na Ładnej.
Polska ekipa jeździecka w Ministerstwie Spraw Wojskowych w Warszawie, po powrocie z Międzynarodowych Zawodów Hippicznych o „Puchar Narodów” w Nowym Jorku.
Stoją od lewej: por. Kazimierz Gzowski, por. Władysław Zgorzelski, płk Rudolf Dreszer, wiceminister spraw wojskowych, gen. Kazimierz Fabrycy, szef Departamentu Kawalerii w Ministerstwie Spraw Wojskowych, płk Zbigniew Brochwicz-Lewiński, por. Stefan Starnawski. Fot. ze zbiorów NAC.

/Autor

Roman Abraham

PUBLIKACJE W PCBJ

POKREWNE LEGENDY

GALERIA ZDJĘĆ

Gen. bryg. Wojska Polskiego. Bohaterski obrońca Lwowa. Dowódca 26 Pułku Ułanów Wielkopolskich oraz Wielkopolskiej Brygady Kawalerii w kampanii wrześniowej 1939 r. Doktor praw. Przed 1914 członek Związku Młodzieży Narodowej („Z”) i Drużyn Bartoszowych.

Urodzony 22 lutego 1891 we Lwowie.

Podczas I wojny światowej oficer kawalerii w armii austriackiej. W wojsku Polskim od listopada 1918 roku; po ukończeniu francuskiej Wyższej Szkoły Wojskowej (1922) wykładowca taktyki ogólnej w WSWoj.

W 1927-39 kolejno dowódca: 26 pułku ułanów, Pomorskiej BK i Wielkopolskiej BK.

We wrześniu 1939 dowódca grupy operacyjnej kawalerii w armii „Poznań”, uczestnik bitwy nad Bzurą; następnie w niewoli niemieckiej. Po powrocie do kraju, w stanie spoczynku. Autor prac historyczno-wojskowych.

Czytaj więcej… (po kliknięciu przejdziesz do Polskiej Cyfrowej Biblioteki Jeździeckiej)

Źródło: Mała Encyklopedia Wojskowa wyd. I, red. Jerzy Bordziłowski, Warszawa 1967

Poniżej znajdziesz linki do powiązanych materiałów w Polskiej Cyfrowej Bibliotece Jeździeckiej.

Powrót do listy

Wpis aktualizowano: 19.11.2023

Roman Abraham zmarł 26 sierpnia 1976 roku w Warszawie. Generał został pochowany obok matki na Cmentarzu Farnym we Wrześni.

Publikacje w Polskiej Cyfrowej Bibliotece Jeździeckiej:

Kliknij poniższe linki, aby przejść do powiązanych materiałów w Polskiej Cyfrowej Bibliotece Jeździeckiej (otworzą się na nowej karcie):

Publikacje

„Roman Abraham i Straceńcy ” (2021) – Łukasz Koniarek

„Szwoleżerowie, Ułani i Strzelcy Konni w Fotografii Narcyza Witczaka-Witaczyńskiego” (2013) – Stanisław Zieliński, Leszek Nagórny

“O kawalerii polskiej XX wieku” (1991) – Cezary Leżeński, Lesław Kukawski

„Kawaleria w Kampanii Wrześniowej 1939” (1969) – Roman Abraham

Filmy

Andrzej Lohman i jego świat – Schronisko Skrzyczne – początki – część VI | FILM

Polska Cyfrowa Biblioteka Jeździecka

KAWALERIA – KONIE, WOJNA I SPORT
Cykl popularnych monografii pułków i oddziałów kawalerii II Rzeczypospolitej, przygotowywany przez Lesława Kukawskiego oraz innych uznanych autorów w oparciu o bogatą literaturę przedmiotu.

Dowiedz się więcej…

Pokrewne Legendy:

Ludzie

Sergiusz Zahorski

Generał brygady Wojska Polskiego, szef Gabinetu Wojskowego Prezydenta Rzeczypospolitej, współtwórca polskiego jeździectwa sportowego, uczestnik Igrzysk Olimpijskich 1912 w reprezentacji Rosji.

Czytaj więcej…

Galeria:

Gen. dyw. J. Kutrzeba (w środku) — dowódca armii
„Poznań” podczas inspekcji w dniu l sierpnia 1939 r. Obok, dowódca Wielkopolskiej BK — gen. bryg. Roman Abraham.



Abrahamczycy. Fot. Zakład Narodowy im. Ossolińskich.
/Autor