Wpisy

ARABELLA (CROSS – ATA)

PUBLIKACJE W PCBJ

POKREWNE LEGENDY

GALERIA ZDJĘĆ

Klacz Arabella, kasztanowata, urodzona w 1971 roku (Cross – Ata), hod. SK Pruchna.
______________________________________________________________

Na torze wyścigowym spędziła jeden sezon. Trenowana przez Dorotę Kałubę wygrała wszystkie sześć wyścigów, w których wystartowała. Od 1975 roku gonitwa Oaks nazwana została jej imieniem.

______________________________________________________________


(…)

Pamiętam, że hodowcy z Ochabów, panowie Zygmunt Kwarczyński i Lech Strzałkowski, z którymi miałem przyjemność pracować, byli zawsze dumni z dzielności swoich angloarabów.

(…)

Arabella wygrała Derby pod Stanisławem Karkosą pewnie. Na torze wyścigowym spędziła jeden sezon. Trenowana przez Dorotę Kałubę wygrała wszystkie sześć wyścigów, w których wystartowała. Z gonitw imiennych poza Derby wygrała jeszcze Próbną, Oaks i Stubna. Od 1975 roku gonitwa Oaks nazwana została jej imieniem.

(…)

Arabella pochodzi od jednej z założycielek stadniny Pruchna-Ochaby. Atalante xxoo (Maubourguet xx – Seduction xxoo) ur. 1944 we Francji, była jedną z 40 klaczy zakupionych w 1946 roku przez komisję pod kierownictwem inż. Stanisława Haya. W Pruchnej założyła jedną z większych (obecnie 17 klaczy-matek) i cenniejszych rodzin żeńskich. Pochodzą z niej tak znane konie sportowe, jak Darlet, któremu Jan Kowalczyk zawdzięcza trzy ze swoich 15 tytułów mistrza Polski w skokach przez przeszkody, czy Elba (ex Astrala), na której z kolei jeździec ten startowa) na mistrzostwach Europy w WKKW. Bursz, Babilon, Birbant, Argon, Dial, Danaos, Dalmierz, Akt czy Atlantyk – to te, które nie osiągnęły klasy Darleta, ale były widoczne w polskim sporcie.

Dolew krwi arabskiej w rodowodzie Arabelli jest niewielki, ale znakomity. Czort oo pochodzi ze wspaniałej linii męskiej Kuhailana Haifi, oryginalnego araba sprowadzonego z Półwyspu Arabskiego Czort był koniem rosłym jak na araba i bardzo dzielnym; m. in. drugi w Derby.

Arabella była klaczą niewysoką (161-178-19,5 cm), bardzo szlachetną i suchą. Kasztanka o rudym odcieniu z regularną wąską strzałką, w opinii obecnego kierownika stadniny, Bogdana Kuchejdy, nie była urodziwa, ale trzeba dodać – jak na angloarabkę. Trudno byłoby się dopatrzyć w jej wyglądzie cech arabskich, których tak dużo miała jej urodziwa babka, Atawia.

(…)

Wpis na podstawie artykułu Marka Szewczyka pt. „Arabella” z 1994 roku.

Całą publikację i inne źródła znajdziesz w Polskiej Cyfrowej Bibliotece Jeździeckiej (kliknij)

Poniżej znajdziesz linki do powiązanych materiałów w Polskiej Cyfrowej Bibliotece Jeździeckiej.

Powrót do listy

Wpis aktualizowano: 15.05.2023

Publikacje w Polskiej Cyfrowej Bibliotece Jeździeckiej:

Kliknij poniższe linki, aby przejść do powiązanych materiałów w Polskiej Cyfrowej Bibliotece Jeździeckiej (otworzą się na nowej karcie):

„Arabella” (1994) – Marek Szewczyk

„Organizacja wyścigów prób dzielności dla koni półkrwi w latach 1951 – 1983” (1984) – Jacek Łojek

Pokrewne Legendy:

Ludzie

Lech Strzałkowski

“Dziecko tułacz” gen. Andersa. Wybitny hodowca koni wyścigowych i sportowych. Jeździec i znawca koni. Od 1959 pracował w SK Ochaby, później SK Stubno i SK Walewice. Uczestnik wyścigów Warszawa, Sopot, Pardubice.

Czytaj więcej…

Galeria:

Klacz Arabella jako roczniak, trzecia od lewej, SK Pruchna, Ochaby Wielkie.
Klacz Arabella, SK Pruchna, Ochaby Wielkie. Fot. H. Hauptmeier.
Mirosław Loska i syn Arabelli – Arcyksiążę na zawodach w Ochabach wrzesień 1994. fot. M. Żółtańska.
Syn Arabelli, Arcyksiążę ur. 1989 po Campetot xxo. fot. M. Żółtańska.
/Autor

Jerzy Grabowski

PUBLIKACJE W PCBJ

POKREWNE LEGENDY

GALERIA ZDJĘĆ

Jeździec, hodowca, dyrektor Stada Ogierów w Kwidzynie, trener reprezentacji Polski w WKKW na Igrzyskach Olimpijskich w Monachium 1972.

______________________________________________________________

W historii polskiego jeździectwa Jerzy Grabowski zapisał się przede wszystkim jako trener kadry WKKW w latach 60 – tych i 70 – tych ubiegłego wieku. Wszystkim, którzy go pamiętają, kojarzy się z nieodłączną fajką i zapachem szlachetnego tytoniu. Był jednym z tych, którzy w czasach siermiężnego PRL-u wyróżniali się swoim oryginalnym wizerunkiem i otwartym umysłem. Ale zacznijmy od początku…

Nasz bohater urodził się 19 stycznia 1928 roku w Abramowiczach (województwo lubelskie). W jego życiu zawsze były konie. Ojciec, Janusz Grabowski hodował te szlachetne czworonogi z myślą o kawalerii. Mieliśmy wówczas najlepszą na świecie, słynącą z „Cudu nad Wisłą”.

Jerzy Grabowski wkraczał w dorosłość tuż po drugiej wojnie światowej. O jego przyszłości miał zadecydować list matki skierowany do Stanisława Hay’a, dyrektora Państwowego Stada Ogierów w Sierakowie. W liście tym pani Zofia Grabowska zawiadamiała o śmierci męża i polecała swojego syna na praktykę do Sierakowa. Stanisław Hay i Janusz Grabowski byli przyjaciółmi, w okresie międzywojennym studiowali na tym samym roku w Szkole Głównej Gospodarstwa Wiejskiego w Warszawie.

W Sierakowie młody praktykant poznał Krysię – inteligentną i atrakcyjną córkę dyrektora. Bliskie relacje między rodzinami Hay’ów i Grabowskich zacieśniły się jeszcze bardziej w 1952 roku, gdy Krystyna i Jerzy wzięli ślub. Owocami tego związku było dwoje dzieci: Małgorzata oraz Janusz (dziedziczący imię po dziadku).

W swojej drodze zawodowej, po ukończeniu studiów na wydziale rolniczym Uniwersytetu Poznańskiego, młody magister inżynier Jerzy Grabowski pracował w różnych jednostkach państwowej hodowli koni (od 1951 r. asystent dyrektora w stadninie koni w Posadowie, od 1952 r. zastępca dyrektora w stadzie ogierów w Gnieźnie, od 1962 r. zastępca kierownika Działu Selekcji na Służewcu, od 1963 r. dyrektor stada ogierów w Kwidzynie).

(…)

Autor: Mieczysław Zagor

Całą publikację i inne źródła znajdziesz w Polskiej Cyfrowej Bibliotece Jeździeckiej (kliknij)

Poniżej znajdziesz linki do powiązanych materiałów w Polskiej Cyfrowej Bibliotece Jeździeckiej.

Powrót do listy

Wpis aktualizowano: 14.05.2024

Jerzy Grabowski tragicznie zmarł 5 maja 1975 roku w wieku 47 lat.
Pochowany został na Cmentarzu św. Piotra i Pawła w Gnieźnie (sektor 1, nr rzędu 3, nr grobu 2).

Publikacje w Polskiej Cyfrowej Bibliotece Jeździeckiej:

Kliknij poniższe linki, aby przejść do powiązanych materiałów w Polskiej Cyfrowej Bibliotece Jeździeckiej (otworzą się na nowej karcie):

“Jerzy Grabowski” (2023) – Mieczysław Zagor

“Wszechstronny Konkurs Konia Wierzchowego” (2013) – Renata Urban

“Jerzy Grabowski i pierwszy kurs instruktorów jeździectwa” (2013) – Renata Urban

“Jerzy Grabowski” (2012) – Witold Duński

„Historia jeździectwa, cz. XIX” (1996) – Witold Domański

„Polacy w Pucharach Narodów, 1923-1982” (1982) – Witold Domański

“Jerzy Grabowski nie żyje” (1975) – Władysław Byszewski

“Czy zmiana warty w światowym WKKW” (1975) – Jerzy Grabowski

“Problemy produkcji koni wyczynowych w Polsce” (1974) – Władysław Byszewski, Jerzy Grabowski

„Światowa czołówka w WKKW w ocenie fachowej prasy NRF” (1974) – Jerzy Grabowski

“WKKW na Olimpiadzie w Monachium” (1972) – Jerzy Grabowski

“Konie z Wielkopolski w sporcie jeździeckim” (1971) – Jerzy Grabowski

“Sukcesy polskich koni na CCI Bad Harzburg” (1967) – Jerzy Grabowski

“Warendorf — Mekka światowego jeździectwa” (1966) – Jerzy Grabowski

“Jak to było na CCIO w Moskwie” (1966) – Jerzy Grabowski

Słownik Jeździecki i Hodowlany – Lesław Kukawski

Pokrewne Legendy:

Ludzie

Wojciech Mickunas

Jeździec. Uczestnik IO (1972 Monachium, 1988 Seul – jako trener ekipy – IV miejsce), wielokrotny medalista Mistrzostw Polski, 3x uczestnik Mistrzostw Europy w WKKW. Publicysta i świetny bard.

Czytaj więcej…

Ludzie

Andrzej Orłoś

Olimpijczyk. Mistrz Polski w Ujeżdżeniu, Skokach i WKKW. Hodowca. Trener kadry
narodowej w skokach i olimpijskiej w WKKW. Mentor i pierwszy trener (obok Wandy
Wąsowskiej) medalisty MP w WKKW Artura Bobera.

Czytaj więcej…

Galeria:

Od lewej Jerzy Grabowski, w środku Jacek Wierzchowiecki, z prawej Józef Mioduszewski, hodowca, trener.
Krystyna Grabowska, żona, Jerzy Grabowski z córką Małgorzatą i synem Januszem.
Jerzy Grabowski na koniu z synem Januszem na kucu.
Fot. z archiwum Pani Małgorzaty Mikołajczak.
Jerzy Grabowski na koniu z synem Januszem na kucu. Fot. z archiwum Pani Małgorzaty Mikołajczak.
Fot. z archiwum Pani Małgorzaty Mikołajczak.
Fot. z archiwum Pani Małgorzaty Mikołajczak.
Fot. z archiwum Pani Małgorzaty Mikołajczak.
Fot. z archiwum Pani Małgorzaty Mikołajczak.
Fot. z archiwum Pani Małgorzaty Mikołajczak.
Fot. z archiwum Pani Małgorzaty Mikołajczak.
/Autor

Urszula i Jerzy Białobokowie

PUBLIKACJE W PCBJ

POKREWNE LEGENDY

GALERIA ZDJĘĆ

Wybitni hodowcy polskich koni arabskich. Stadnina Koni Michałów w czasie ich pracy, otrzymała Nagrodę Prezydenta RP – Aleksandra Kwaśniewskiego (2001).

______________________________________________________________


Urodziłam się 20 września 1947 roku w Sieradzu. Mama Alina, Helena z domu Wiśniowska ur. w okolicach Zbaraża. Tata Ryszard Laufersweiler, przedwojenny oficer KOP, tata mój był wykładowcą w Oficerskiej Szkole Wojsk Łączności w Zegrzu (…)

Michałów (…). Przywieźli mnie tu moi bracia Krzysztof i Sławek Wiszniowski (brat cioteczny) w bardzo mroźny, grudniowy dzień 1969 roku. Jechaliśmy pociągiem do Kielc a potem drogą do Michałowa. Szef przyjął nas serdecznie (…)

Autor: Urszula Białobok

Przeczytaj osobiste wspomnienia Urszuli Białobok, napisane odręcznie, o jej życiu i pracy w SK Michałów…

Cały artykuł i inne źródła znajdziesz w Polskiej Cyfrowej Bibliotece Jeździeckiej (kliknij)

**

Urodził się 17 grudnia 1952 roku w Śremie, województwo poznańskie. Ojciec Stefan. Matka Emilia z domu Grabowska. Siostry Hanna i Krystyna. Żona Urszula z domu Laufersweiler. Syn Emil. Absolwent Akademii Rolniczej w Poznaniu – zootechnika.

(…)

Był rok 1977. Młody hodowca Jerzy Białobok interesował się zawsze końmi orientalnymi. Ciągnęło go do koni czystej krwi. Żeby je poznać, trzeba było trafić na staż do stadnin arabskich. Były tylko dwie – Janów Podlaski i Michałów. Inżynier Białobok przyjechał na Tor Wyścigów Konnych na Służewcu. Rozmawiał z dyrektorami Andrzejem Krzyształowiczem i Ignacym Jaworowskim. W Janowie Podlaskim praktykantów było dosyć, Jaworowski powiedział, że może przyjechać do Michałowa. Był 15 sierpnia 1977 roku.

(…)

W rodzinie Białoboków związków z końmi nie było. Ojciec, Stefan był genetykiem. Interesowały go drzewa leśne. Ukończył Szkołę Główną Gospodarstwa Wiejskiego, doktorat zrobił przed 1939 roku na Uniwersytecie w Berlinie. Dziadek Jan Kanty Białobok pracował w Instytucie Naukowym w Puławach i zajmował się drzewami i krzewami. Jest świerk srebrzysty, błękitny nazwany Białobok nieprzekraczający dwa i pól metra wysokości.

Mój ojciec, powiedział Jerzy Białobok, pracował naukowo i był profesorem Polskiej Akademii Nauk w Instytucie w Kórniku. Jakaś tradycja hodowlana więc była. Konie robocze w Kórniku służyły do pracy w szkółkach w kórnickim gospodarstwie. Moja matka ukończyła szkołę ogrodniczą w Poznaniu i pracowała w Kórniku. Dziadek po kądzieli, Tadeusz Grabowski, był profesorem Uniwersytetu Jagiellońskiego, następnie w Poznaniu prowadził Katedrę Romanistyki i zajmował się literaturą okresu Romantyzmu. Mnie pochłonęły konie.
(…)

Autor: Witold Duński

Cały artykuł i inne źródła znajdziesz w Polskiej Cyfrowej Bibliotece Jeździeckiej (kliknij)

Poniżej znajdziesz linki do powiązanych materiałów w Polskiej Cyfrowej Bibliotece Jeździeckiej.

Powrót do listy

Wpis aktualizowano: 19.02.2024

Urszula Białobok zmarła 28 lutego 2024 roku, w wieku 77 lat.

Ludzie

Anna Małecka

Doktor fizyki PAN Uniwersytetu Poznańskiego. Karierę naukową po kilku latach porzuciła dla koni, a szczególnie dla Ciernia xx, z którym  w towarzystwie olimpijczyka z Rzymu – Marka Roszczynialskiego przyjechała do  ośrodka jeździeckiego w Zbrosławicach. Tutaj zajęła się wydawaniem tłumaczonych z niemieckiego przez Marka książek takich jak m.in. „Gimnazjum jeździeckie‘’.

Czytaj więcej…

Miejsca

Stadnina Koni Michałów

Założona została w 1953 roku. Przejęła ona konie ze zlikwidowanej w tym samym czasie stadniny w Klemensowie, koło Zamościa. Razem z końmi został przeniesiony do Michałowa hodowca, pan Ignacy Jaworowski, później jej wieloletni dyrektor.

Czytaj więcej…

Publikacje w Polskiej Cyfrowej Bibliotece Jeździeckiej:

Kliknij poniższe linki, aby przejść do powiązanych materiałów w Polskiej Cyfrowej Bibliotece Jeździeckiej (otworzą się na nowej karcie):

Publikacje

„Fotograficzny esej na nadchodzące 70-lecie Stadniny Koni Michałów” (2022) – Mariusz Wideryński

„KWESTURA – 'The Best'” (2020) – Urszula i Jerzy Białobokowie

„I nieśmiertelni muszą odejść” (2015) – Jerzy Białobok

„Państwowa Stadnina Koni Michałów 1953-2013, część II” (2014) – Urszula Białobok

„Państwowa Stadnina Koni Michałów 1953-2013, część I” (2013) – Urszula Białobok

„Ignacy Jaworowski” (2014) – Jerzy Białobok

„Zasłużeni hodowcy koni” (2014)

„Moja droga – rozmowa z Jerzym Białobokiem” (2013) – Anette Mattson

„Jerzy Białobok” (2012) – Witold Duński

„Perskim okiem cz. VI” (2011) – Jerzy Białobok

„Perskim okiem cz. V” (2009) – Jerzy Białobok

„Perskim okiem cz. IV” (2009) – Jerzy Białobok

„Moja droga do koni” (2008) – Urszula Białobok

„Perskim okiem cz. III” (2007) – Jerzy Białobok

„Urszula i Jerzy Białobok w fotografii Tomasza Jurgi” (2007) – Tomasz Jurga

„Fawor 1981-2005” (2006) – Urszula Białobok

„Perskim okiem cz. II” (2006) – Jerzy Białobok

„Perskim okiem cz. I” (2006) – Jerzy Białobok

„Odszedł wielki hodowca” (2004) – Urszula Białobok, Jerzy Białobok

„Mike’a Nicholsa podróże do Michałowa” (2002) – Anna Stojanowska

„Championat Michałowa” (1994) – Izabella Pawelec-Zawadzka

„Wrażenia ze stadniny koni arabskich i aukcji w Tiersku” (1982) – Izabella Zawadzka, Jerzy Białobok

„Pierwszy championat koni czystej krwi arabskiej i X aukcja w Janowie Podlaski” (1979) – Antoni Święcki

„Ogiery Michałowa” – Urszula Białobok

„Stadnina Koni Michałów” – zespół redakcyjny

Linki

„Firma jest najważniejsza” [link](2009) – Monika Luft

„The Power of success – Michałów Stud” [link][EN] – Urszula Leczycka

„The Power of success – Michałów Stud” [link][FR] – Urszula Leczycka

Filmy

Pamięć o poprzednikach (2018) | FILM

źródło: Informator Ponidzie – Gmina Michałów

Zobacz powiązane artykuły:

Konie

EKSTERN (Monogramm – Ernestyna)

To jeden z ogierów, o których mówi się, że są „epokowe”. Epokowym był jego ojciec Monogramm oraz jego przodkowie, w tym Ofir i sprowadzony z pustyni protoplasta rodu – Kuhailan Haifi or.ar. Ojciec czempionów i czempionek, a także zasłużonych w hodowli matek. Jego córka Pepita została sprzedana na aukcji w Janowie za milion czterysta tysięcy…

Czytaj więcej…

Galeria:

Kwestura. Justyna Jaszczewska, Michałów 2008.
Kwestura. Justyna Jaszczewska, Michałów 2008.

Z tyłu obrazu znajduje się dedykacja: „Drogim Urszuli i Jerzemu – aby Wasz „nowy” dom stał się przystanią, azylem i radością Waszego życia – Iza Zawadzka”.
Ignacy Jaworowski i Jerzy Białobok.
Od lewej: Izabela Pawelec – Zawadzka, Ignacy Jaworowski, EMANACJA, Tadeusz Wojtal, Urszula Białobok, z tyłu Jerzy Białobok. Janów Podlaski.
Jerzy Białobok odbiera Nagrodę Gospodarczą Prezydenta RP Aleksandra Kwaśniewskiego, Poznań 2001.
Izabella Pawelec-Zawadzka i Urszula Białobok.
Urszula Białobok i nagrody dla Michałowa. Fot. Tomasz Jurga.
Pięćdziesięciolecie Michałowa. Od lewej – Tadeusz Wojtal, Urszula i Jerzy Białobok.
Tadeusz Wojtal – najlepszy prezenter. Aachen 1991.
Jerzy z Emigrantką. Fot. Zofia Raczkowska
Od lewej: Urszula i Jerzy Białobok, EMANDA, Mariusz Liśkiewicz. 2004 r.
Od lewej: Urszula i Jerzy Białobok, EMANDA, Mariusz Liśkiewicz i hodowczyni Magdalena Helak-Kulczyńska. 2004 r.
Urszula Białobok i Emigracja. Po prawej masztalerz Krzysztof Skrzypek.
Emancja i Tadeusz Wojtal, 1988 r.
Urszulę i Jerzego Białobok od zawsze łączyła miłość do koni.
Wystawa SK Michałów na dożynkach gminnych w Pińczowie.
Jerzy Białobok.
Tor Wyścigów Konnych Warszawa – Służewiec.
Charlie Watts, S. Watts, Jerzy Białobok, Jorgen Frederksen.
Jerzy Białobok i Marek Trela z nagrodami za wyhodowane konie.
Od lewej koniuszy Tadeusz Wojtal i Jerzy Białobok.
Pięćdziesięciolecie Michałowa.

/Autor

Wrocławski Tor Wyścigów Konnych – Partynice

PUBLIKACJE W PCBJ

POKREWNE LEGENDY

GALERIA ZDJĘĆ

Zaprojektowany przez R. Jurgensa z Hamburga. Oddany do użytku w 1907 roku w 75 rocznicę istnienia Śląskiego Związku Hodowców Koni i Wyścigów Konnych. 

______________________________________________________________

W sezonie wyścigowym roku 2011 wrocławskie Partynice odwiedziło 18 000 wyścigowych widzów. W tym roku, 2022, tylko na jeden dzień, Otwarcie Sezonu, przyszła publiczność w liczbie 21 000. Te liczby obrazują co się przez te lata wydarzyło.

Najnowsza historia wrocławskich Partynic zaczęła się 1 września 2013 roku. To był dzień reaktywacji Wrocławskiego Toru Wyścigów Konnych – Partynice.

Dwa lata wcześniej, w roku 2011 Rada Miejska podjęła uchwałę o połączeniu dwóch jednostek budżetowych miasta: WTWK – Partynice i Młodzieżowego Centrum Sportu. Tak 1 stycznia 2012 powstało Wrocławskie Centrum Sportu, Hippiki i Rekreacji. Długo nie pożyło, bo trochę ponad półtora roku.

Tak zaczyna się moja przygoda z wrocławskim torem. Wcześniej byłem dziennikarzem, redaktorem naczelnym „Gazety Wyborczej” w Szczecinie i we Wrocławiu, z przerwą na roczną pracę jako zastępca naczelnego w wydaniu stołecznym „GW”. Ale jeszcze wcześniej, czyli od zawsze, byłem koniarzem.

Stanąłem do konkursu na szefa toru z koncepcją, przegadaną ze środowiskiem wyścigowym i jeździeckim i ją – z pewnymi korektami, wynikającymi ze zmiennej sytuacji zewnętrznej (PiS, pandemia, inflacja, wojna) – realizuję z zespołem oddanych sprawie ludzi.

Założenia zasadnicze były trzy: 1. europejski tor wyścigów konnych, 2. profesjonalna rekreacja, 3. baza dla nowoczesnych szkoleń.

(…)

Cały artykuł i inne źródła znajdziesz w Polskiej Cyfrowej Bibliotece Jeździeckiej (kliknij)

Autor: Jerzy Sawka, dyrektor Wrocławskiego Toru Wyścigów Konnych – Partynice

Poniżej znajdziesz linki do powiązanych materiałów w Polskiej Cyfrowej Bibliotece Jeździeckiej.

Powrót do listy

Wpis aktualizowano: 29.06.2023

Publikacje w Polskiej Cyfrowej Bibliotece Jeździeckiej:

Kliknij poniższe linki, aby przejść do powiązanych materiałów w Polskiej Cyfrowej Bibliotece Jeździeckiej (otworzą się na nowej karcie):

„Konferencja – Przyszłość Wyścigów Konnych, Program” (2023)

„Uniwersalna stajnia Michała Borkowskiego” [link](2023) – Krzysztof Romaniuk

„Pierwsze zapisy na Partynicach za nami – bomba w górę we Wrocławiu 23 kwietnia” [link](2023) – Traf News

„Otwarcie sezonu na Partynicach rekordowa frekwencja” [link](2022) – Traf News

„Partynice – Miasto Koni” (2022) – Jerzy Sawka

„Dlaczego ludzie nie zsiądą z koni” (2022) – Jerzy Sawka

„Wyścigi Konne Wrocław – Otwarcie Sezonu Wyścigowego – 03.05.2022”

„Po co nam wyścigi konne, czyli jak głęboko w lesie jesteśmy” (2021) – Jerzy Sawka

„Końska dawka emocji” (2020) – Jerzy Sawka

„Wyścigi konne. Wóz albo przewóz” (2018) – Jerzy Sawka

„100 lat Toru Wyścigów Konnych Wrocław” (2007) – Mieczysława Chmielewska

„Partynice, czyli jak zarabiać na torze” (2009) – Monika Słowik, Małgorzata Szewczyk

„Jubileuszowe Partynice” (2007) – Małgorzata Szewczyk

„Wrocław-Partynice, wyścigi koni półkrwi w 1990 r.” (1991) – Monika Słowik

„Historia toru i wyścigów konnych we Wrocławiu oraz ich aktualne problemy” (1984) – Małgorzata Łojek, Jacek Łojek

„Album des Deutschen Rennsports 1939-1940” [DE] (1940) – Zespół redakcyjny

„Album des Deutschen Rennsports” [DE] (1931) – Zespół redakcyjny

Pokrewne Legendy:

Galeria:

Obraz przedstawiający wyścig we Wrocławiu w 1855 r. Ze zbiorów Thesi von Werner.
Cesarz Wilhelm I na trybunie toru wyścigów konnych w Szczytnikach w 1882r.
Schlessiches Verein für Pferdezucht und Pferderennen 1832-1907, Breslau 1907
Plan sytuacyjny części projektowanego toru Partynice 1906, Archiwum Budowlane. Muzeum Architektury we Wrocławiu.
5 lipca 1907 roku został uroczyście otwarty pod nazwą hipodrom Rennbahn Breslau-Süd.
Jego architekt R. Juergens z Hamburga wzorował się na takich perełkach architektury jak angielskie tory w Ascot czy Goodwood.
Stanowisko sędziowskie na torze wyścigów konnych w Partynicach, 1907 r.
Schlesisches Verein fur Pferdezucht und Pferderennen 1832-1907. Breslau 1907.
Plan toru wyścigów konnych w Partynicach 1914 r.
Tor Partynice. Pocztówka z 1916 r.
Trybuna na torze wyścigów konnych w Bremie, fot. z ok. 1940 r. Das deutsche Reiterbuch, Berlin 1942.
Trybuny na torze wyścigów konnych w Mannheim, ok. 1940 r. Das deutsche Rei ter buch, Berlin 1942.
Miting międzynarodowy, 1969 r. For. Tadeusz Drankowski (zbiory Ossolineum).
Kibice licznie odwiedzający tor, lata sześćdziesiąte. Fot. Tadeusz Drankowski (zbiory Ossolineum).
Finisz gonitwy międzynarodowej. 1969 r. Fot. Tadeusz Drankowski (zbiory Ossolineum).
Hodowca Bogdan Kuchejda odbiera nagrodę od wiceprezydenta Wrocławia Andrzeja Łosia.
Fot. Jarosław Zalewski.
Wrocławianie coraz częściej odwiedzają tor nie tylko w czasie wyścigów. Fot. Jarosław Zalewski.
Rozpoczęcie sezonu przez prezydenta Rafała Dutkiewicza. Fot. Edward Dubicki.
Otwarcie krytej ujeżdżalnie przez prezydenta Bogdana Zdrojewskiego. Fot Edward Dubicki.
Kamila Schmidt (żona byłego kierownika toru) i prof. Andrzej Modrakowski. Fot. Edward Dubicki.
Od lewej: Tadesz Sieradzki (właściciel zwycięskiego konia), dżokej z synem, trener konia Robert Świątek
i Jerzy Sawka (dyrektor toru – 'Wyścigi Konne. Wrocław’).
Jerzy Sawka, dyrektor toru – 'Wyścigi Konne. Wrocław’.
Jerzy Sawka, dyrektor toru – 'Wyścigi Konne. Wrocław’.
Rzeźba Victory symbolizująca jedność konia i dżokeja autorstwa Jerzego Bokrzyckiego.
Właściciel BoberTeam, w depozycie toru 'Wyścigi Konne. Wrocław’.
'Wyścigi Konne. Wrocław.’ to miejsce odpoczynku, rekreacji i sportu wyścigowego.
Zdjęcie z archiwum 'Wyścigi Konne. Wrocław’.
/Autor

Maria i Grzegorz Konarscy

„Wspaniałe sukcesy polskiego jeździectwa, mistrzostwa świata, medale olimpijskie… wszystko to nie byłoby możliwe bez szerokiej bazy na którą złożyły się uwarunkowania takie jak hodowla, tradycja, kluby sportowe i jeździeckie, a przede wszystkim ludzie którzy dzięki swej wiedzy i pasji poświęcili jeździectwu całe swoje życie.„

Tomasz Konarski

PUBLIKACJE W PCBJ

POKREWNE LEGENDY

GALERIA ZDJĘĆ

Grzegorz Konarski przez wiele lat był dyrektorem Stadniny Koni Strzegom, w której głównym hodowcą była Maria Konarska.

Grzegorz Konarski był założycielem, twórcą pierwszych sukcesów i wieloletnim Prezesem Klubu Jeździeckiego Stragona Strzegom.

______________________________________________________________

Grzegorz Konarski urodził się 16 kwietnia 1942 roku w Kluczewsku, w pow. Włoszczowa, w rodzinnym majątku Konarskich. Jego rodzina od pokoleń związana była z ziemią. W 1876 urodził się Maksymilian Konarski, dziadek Grzegorza. Miał wyższe wykształcenie rolnicze,  zarządzał majątkiem od 1900 do 1937 roku, przyczynił się do rozwoju gminy, założył młyn na rzece Czarnej, był sędzią gminnym, założycielem Kółka Rolniczego, Straży Ogniowej i Kasy Oszczędnościowo – Pożyczkowej w Kluczewsku. Ponadto był członkiem sejmiku powiatowego, Towarzystwa Rolniczego Kieleckiego i dozoru kościelnego. Mieli troje dzieci: Stanisława, Krystynę i Andrzeja.

(…)

Autor: Artur Bober na podstawie rozmowy z Grzegorzem Konarskim.

Cały artykuł i inne źródła znajdziesz w Polskiej Cyfrowej Bibliotece Jeździeckiej (kliknij)

**

Maria Konarska z d. Moraczewska urodziła się w 1946 roku na ul. Piotrkowskiej w Łodzi. Mama jej miała tam pracownię sukien i eleganckich ubrań, a nad pracownią i pomieszczeniem dla szwaczek mieszkanie. Mieszkała tam krótko, bo już rok później rodzice przeprowadzili się na ul. Odolańską do Warszawy i tam upłynęło jej dzieciństwo, które pamięta jako bardzo szczęśliwe mimo wielu tragicznych wydarzeń, które dotknęły rodzinę.

(…)

Autor: Leszek Karpina na podstawie rozmowy z Marią Konarską.

Cały artykuł i inne źródła znajdziesz w Polskiej Cyfrowej Bibliotece Jeździeckiej (kliknij)

Poniżej znajdziesz linki do powiązanych materiałów w Polskiej Cyfrowej Bibliotece Jeździeckiej.

Powrót do listy

Wpis aktualizowano: 19.11.2023

Publikacje w Polskiej Cyfrowej Bibliotece Jeździeckiej:

Kliknij poniższe linki, aby przejść do powiązanych materiałów w Polskiej Cyfrowej Bibliotece Jeździeckiej (otworzą się na nowej karcie):

„Grzegorz Konarski” (2022) – Artur Bober

„Maria Konarska” (2022) – Leszek Karpina

„Osiodłane wspomnienia” (2021) – Leszek Karpina

„Wręczyliśmy nagrody najlepszym w sezonie 2005 na Służewcu” (2005) – Jan Zabieglik

„Polski Związek Hodowców Koni” (1965) – Jerzy Chachuła

„Historia Stadniny Koni w Strzegomiu” – Maria Konarska

Pokrewne Legendy:

Galeria:



Stadnina Koni Janów Podlaski (koniec lat 60.).
Od lewej stoją: Michał Maciejewski, Kazimierz Guziuk, Bolesław Orłoś, Grzegorz Konarski.
Od lewej siedzą: Ignacy Jaworowski, Marek Piotrowski, Zdzisław Hroboni, Jerzy Chachuła, Andrzej Krzyształowicz.

Stadnina Koni Janów Podlaski (koniec lat 60.).
Od lewej: Antoni Święcki, Andrzej Krzyształowicz, Grzegorz Konarski i Marian Gadzalski.
Od lewej: Antoni Święcki, Andrzej Krzyształowicz wraz ze swoim psem… i Grzegorz Konarski. Koniec lat 60.
Janów Podlaski. Z lewej Grzegorz Konarski. Załoga SK Janów Podlaski przy zajeżdżaniu koni w zaprzęgu.
Od lewej stoją: Stanisław Kurowski, Tadeusz Marchowiecki, Grzegorz Konarski, Bolesław Orłoś. Tor Wyścigów Konnych Służewiec.
Ogier Cardif (Kasjan – Carmen / Torpid) pod dżokejem Józefem Gęborysem, przed Trolem i Diagonalem.
Zwycięzca Nagrody Prezesa Rady Ministrów, 1984. Trener Łukasz Abgarowicz
Hipokrates (Alywar – Hipoteza / Conor Pass). Nagroda Ministerstwa Rolnictwa i Gospodarki Żywnościowej, 27.09.1998. Dżokej Józef Gęborys, trener Maciej Janikowski. Fot. Edyta Twaróg.
Nagroda PREZYDENTA RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ 1.10.2006. Od lewej stoją: Janusz Romanowski, Michał Romanowski (trener), Maria Konarska, ogier Kamerdyner (Country Club – Karioka / Unblest), chłopiec stajenny, Grzegorz Konarski, dżokej Jean Pierre Lopez. Fot. Edyta Twaróg.
Koń Hipoliner, zwycięzca w Nagrodzie Iwna w 2006 roku. Tor Wyścigów Konnych na Służewcu w Warszawie. Od lewej: Michał Wojnarowski, dyr. SK Iwno, Janusz Romanowski, Grzegorz Konarski, Maria Konarska, chłopiec stajenny, Józef Siwonia (trener), dżokej Anton Turgajew.
Fot. Edyta Twaróg.
Nagroda Ministra Rolnictwa i Rozwoju Wsi. Na zdjęciu, od lewej stoją: Grzegorz Konarski, Aleksander Reznikov, chłopiec stajenny, Nick of Memory (Double Alleged – Nick of time / Mtoto), vice premier Henryk Kowalczyk, Andrzej Walicki (z tyłu), Maria Konarska, dyr. Pietrzak i Janusz Romanowski. Fot. Edyta Twaróg.
Tor Wyścigowy na Służewcu. Od lewej – Michał Wojnarowski, dalej Maria Konarska, za nią Grzegorz Konarski, Maria Świdzińska,
obok Roman Krzyżanowski, w ciemnych okularach, Anna Katarzyna Krzyżanowska.
Tor Wyścigów Konnych na Służewcu. Od prawej Maria Konarska z koniem Domart, zwycięzca w nagrodzie Rulera w 2003 roku i trenerem Mieczysławem Mełnickim.
Maria Konarska konno na łąkach Stadniny Koni w Strzegomiu oddz. Żelazowo.
Po jej prawej syn Marcin a po jej lewej syn Paweł. Fot. Zofia Raczkowska.

/Autor

DŻAMAJKA (JUROR-DŻAMIRA)

PUBLIKACJE W PCBJ

POKREWNE LEGENDY

GALERIA ZDJĘĆ

Perła SK Widzów. Dżamajka to pierwsza klacz w powojennej historii polskich wyścigów, która zdobył Potrójną Koronę (Rulera – Derby – St. Leger).

______________________________________________________________

Klacz DŻAMAJKA kaszt. ur. 1997 r. (Juror – Dżamira po Rutilio Rufo) hod. SK Widzów

Jedyna trójkoronowana klacz w polskiej historii

Zwyciężczyni aż 4 z 5 klasyków sezonu wyścigowego 2000 – Rulera, Derby (w rekordowej – 20-konnej obsadzie!), Oaks i St. Leger oraz najważniejszej z dystansowych porównawczych prób – Wielkiej Warszawskiej, a także Nagrody Iwna, co dało jej tytuł „Koń Roku”.

Czterolatką wygrała Nagrody Golejewka i Kozienic (kontuzja po tym wyścigu zamknęła jej torową karierę), a w Bratysławie pokonała GALILEO w Velkej cenie Slovenskiej. Jej syn – DŻERALD (po Roulette) wygrał dwulatkiem Próbną i Nagrodę Skarba. Dżamajkę – zwyciężczynię 11 gonitw (w 13 startach!) – trenował Bogdan Strójwąs, a z wyjątkiem zwycięskiego debiutu zawsze dosiadał dżokej Tomasz Dul.

Autor wpisu: Paweł Gocłowski

Powrót do listy

Wpis aktualizowano: 20.04.2023

Publikacje w Polskiej Cyfrowej Bibliotece Jeździeckiej:

Kliknij poniższe linki, aby przejść do powiązanych materiałów w Polskiej Cyfrowej Bibliotece Jeździeckiej (otworzą się na nowej karcie):

„Całe życie z folblutami” (2011) – Anna Deszczyńska

„Dżamajka – perła z Widzowa” (2005) – Paweł Gocłowski

Wyścig I grupy – 16.09.1999 – Dżamajka (1999) | FILM

„Stadnina Koni Widzów-Skrzydłów” (1978) – Stanisław Schuch

Pokrewne Legendy:

Galeria:

Zdjęcia: Włodzimierz Sierakowski / Edyta Twaróg

  • Dżamajka i Tomasz Dul.
    W drodze po Błękitną Wstęgę. Fot. W.S.
  • Dżamajka i Tomasz Dul. Derby 2.07.2000. Fot. E.T.
  • Dżamajka – zwyciężczyni Nagrody Rulera. Fot. E.T.
  • Jarosław Koch i klacz Dżamajka. SK Widzów, listopad 2002.
  • Jarosław Koch i klacz Dżamajka. SK Widzów, listopad 2002.
/Autor

Stanisław Schuch

PUBLIKACJE W PCBJ

POKREWNE LEGENDY

GALERIA ZDJĘĆ

Polski hipolog, świetny eksterierzysta i organizator wyścigów konnych. Współtwórca hodowli koni w Polsce po I i II wojnie światowej. Z W. Pruskim i J. Grabowskim napisał II tom podręcznika pt. „Hodowla koni”.

______________________________________________________________

Urodził się 12 marca 1892 r. w Warszawie w rodzinie wielce zasłużonej dla Polski i jej stolicy. Był dzieckiem wielkiego miasta. Skąd więc ta życiowa pasja do koni, zwierząt, które już jako dziecko ukochał, a potem poznał ich hodowlę gruntownie i tak trwale, że poświęcił im bez reszty swe długie życie?

Warszawa u schyłku XIX wieku — świat dziecięcych lat Stasia — piękny Trakt Królewski, a zwłaszcza Aleje Ujazdowskie, słynna promenada ówczesnej Warszawy, ekwipaże zaprzęgnięte w strojne cuganty, amazonki, jeźdźcy — to wszystko chłonęły oczy i fascynowało umysł dziecka.

Jest rok 1899 — Pole Mokotowskie. Ojciec po raz pierwszy zabiera 7-letniego Stasia na wyścigi konne. Zdarzenie to wywiera ogromny wpływ na dziecięcy umysł; chłopiec zaczyna pasjonować się najpierw końmi wyścigowymi, potem ludźmi, trenerami i wszystkim co z koniem się wiąże; zawsze coś ciekawego usłyszy, zobaczy! Czyni wszelkie możliwe starania, aby bywać na wyścigach, a potem obserwować poranne galopy, zgłębiać tajniki treningu koni.

(…)

W dniu 5 marca 1982 r. zmarł w wieku 90 lat mgr inż. Stanisław Schuch, były długoletni Naczelnik Wydziału Hodowli Koni w Ministerstwie Rolnictwa, PZHK, CZHK, główny współtwórca hodowli koni w Polsce po I i II wojnie światowej.

Za wybitne zasługi odznaczony Krzyżem Oficerskim i Kawalerskim Odrodzenia Polski i wieloma innymi odznaczeniami.

Cały artykuł i inne źródła znajdziesz w Polskiej Cyfrowej Bibliotece Jeździeckiej (kliknij)

Autor: Adam Sosnowski

Powrót do listy

Wpis aktualizowano: 05.07.2023

Stanisław Schuch zmarł 5 marca 1982, w wieku 90 lat. Został pochowany na cmentarzu Ewangelicko-Augsburskim w Warszawie.

Publikacje w Polskiej Cyfrowej Bibliotece Jeździeckiej:

Kliknij poniższe linki, aby przejść do powiązanych materiałów w Polskiej Cyfrowej Bibliotece Jeździeckiej (otworzą się na nowej karcie):

„Schuch Stanisław Grzegorz” – Lesław Kukawski

„Stanisław Grzegorz Schuch” (2012) – Witold Duński

„Polacy z wyboru” [fragmenty] [PL][DE] (2012) – Tomasz Markiewicz, Tadeusz W. Świątek, Krzysztof Wittels

„Wspomnienie o Stanisławie Schuchu” (1982) – Adam Sosnowski

„Stadnina Koni Widzów-Skrzydłów” (1978) – Stanisław Schuch

„60-lecie pracy zawodowej i piśmienniczej mgr. inż. Stanisława Schucha” (1975) – Witold Pruski

„Wyścigi koni pełnej krwi o znaczeniu światowym” (1970) – Stanisław Schuch

„Stadnina Koni Kozienice” (1970) – Stanisław Schuch, Andrzej Starzyński

„Washington International 1968” (1969) – Stanisław Schuch

„Koń i jeździec” (1967) – Stanisław Schuch, Józef Markiewicz

„Dobór ogierów pełnej krwi w hodowli półkrwi” (1967) – Stanisław Schuch

„Horses and Horsemanship” [EN][FR][DE][RU] (1967) – Zespół redakcyjny (dodatek)

„Nowe poglądy hipologów angielskich na trening i wyścigi koni pełnej krwi” (1967) – Stanisław Schuch

„Ocena klasy konia według czasu wyścigu i rekordu” (1966) – Stanisław Schuch

„Wybitne importowane ogiery i ich wpływ na hodowlę pełnej krwi w Polsce” (1966) – Stanisław Schuch

„Polski Związek Hodowców Koni” (1965) – Jerzy Chachuła

„Konie pełnej krwi angielskiej” (1965) – Stanisław Schuch

„Przeobrażenia hodowli koni we współczesnym świecie” (1965) – Witold Pruski

„Wyścigi konne w latach 1945-1964” (1965) – Stanisław Schuch

„Wielce szanownemu koledze Stanisławowi Schuchowi przyjaciele i hodowcy” (1961) – Praca zbiorowa

„Próby dzielności na torach wyścigowych” (1954) – Stanisław Schuch

„Działalność ś.p. Fryderyka Jurjewicza w zakresie państwowej i krajowej hodowli koni” (1929) – Stanisław Schuch

Słownik Jeździecki i Hodowlany – Lesław Kukawski

Ludzie

Jan Grabowski

Hipolog i naukowiec. Autor wielu prac związanych z hodowlą koni i sportem jeździeckim m.in. uznanego albumu „Hipologia dla wszystkich”.  

Czytaj więcej…

Galeria:

Od lewej do prawej siedzą Al. Tuński, St. Schuch, H. Harland, R. Bogiel, W. Bauer. Stoją J. Zaniewski, R. Rogowski, Al. Ustinow.

/Autor

MASINI (DIXIELAND-MANSARDA)

PL/EN

Hodowca: Stadnina Koni Widzów
Mecenas:

______________________________________________________________

Ogier MASINI gn. ur. 1999 r. (Dixieland – Mansarda po Miami Prince) hod. SK Widzów

Znakomity stipler, który największe sukcesy odnosił (w czeskim treningu – Čestmir Olehla) we Włoszech, gdzie dwukrotnie wygrał Grande Steeple Chase di Milano Grupa 1, a pierwszy mijał celownik również w Gran Premio Merano Grupa 1.

W maju 2005 roku zajął siódme (płatne) miejsce w Grand Steeple-chase de Paris Grupa 1 na centralnym paryskim torze Auteuil.

Rywali bił również na bieżniach Czech i Słowacji, a suma jego wygranych (5xI w gonitwach z płotami i 9xI z przeszkodami) w przeliczeniu na czeskie korony przekroczyła 13.600.000!

Po karierze dwuletniej (tr Anna Nieora) w Polsce (biegał 7 razy: 1xIII, 1xIV, 3xV) został sprzedany na jesiennej aukcji koni w treningu (Polturf) za 4.000 złotych.

Zinbredowany 2×3 na ogier CONOR PASS i 3×5 na ogiera DORPAT Masini, powrócił do kraju i zajął boks czołowego, ale w stadzie nie odnosi sukcesów.

Autor wpisu: Paweł Gocłowski

Przeczytaj więcej w Polskiej Cyfrowej Bibliotece Jeździeckiej (kliknij)

Powrót do listy

Kliknij poniższe linki, aby przejść do powiązanych materiałów w Polskiej Cyfrowej Bibliotece Jeździeckiej (otworzą się na nowej karcie):

„Masini powraca do domu” (2016) – Miloslav Vlček

„Stadnina Koni Widzów-Skrzydłów” (1978) – Stanisław Schuch

„Masini – rodowód i wygrane”

Katalog Winners 100 Gwiazd – 2021

Galeria:

  • Masini. Fot. Zenon Kisza.


  • Masini. Fot. Zenon Kisza.

  • Masini zwycięża w Gran Premio di Merano (Gd1). Fot. Arigossi Fabrizio.
/Autor

TIUMEN (BEACONSFIELD-TOSKANELLA)

PL/EN

Hodowca: Stadnina Koni Moszna
Mecenas:

______________________________________________________________


Trenowany i dosiadany przez ikonę czeskiego turfu – Josefa Vanę trzykrotnie (w latach 2009-2011) zwyciężał Tiumen w Wielkiej Pardubickiej – jednej z najtrudniejszych gonitw przeszkodowych na świecie.

Jest jedynym koniem polskiej hodowli, który potrafi ł wygrać ten słynny (rozgrywany od 1874 roku!) wyścig i jednym z ośmiu (wśród nich jest podopieczna polskiego trenera Grzegorza Wróblewskiego – klacz ORPHEE DES BLINS 2012-14), które zwyciężały trzykrotnie.

Po hat-tricku zaliczył jeszcze Tiumen trzy starty w Wielkiej Pardubickiej, zajmując miejsca – trzecie, nie kończąc gonitwy i szesnaste.

W całej karierze ma na koncie sukcesy w gonitwach z płotami (2xI) i z przeszkodami – typu cross country (5xI), a suma jego wygranych w przeliczeniu na czeskie korony przekroczyła 7 300 000!

Niepozorny wałach pochodzi z rodziny klaczy TIRANA hodowli Jana Bronikowskiego, słynącej z koni utalentowanych zarówno wyścigowo (TOSKAŃCZYK, TITANIC, TOSKANELLA, TOSKANO, TOTUS, TURNUS, TREBIA, TORYT, TIJA), jak i sportowo (TIMUR, TYRAS, TENOR, TIKSI, TORREADOR), czy ogierów używanych w krajowej hodowli koni półkrwi (TOLEDO, TEXAS).

Autor wpisu: Paweł Gocłowski

Powrót do listy
  • Václav Klaus, Prezydent Republiki Czeskiej, składa gratulacje zwycięzcy VP – Josefowi Váňi. Nagroda projektu Agencji Jeździeckiej.
  • Josef Váňa i Tiumen. Fot. Zenon Kisza
  • Dekoracja Josef Váňa 121 VP.
  • Josef Váňa & Josef Váňa. Rzeźba projektu Jerzego Bokrzyckiego.
  • Realizatorzy projektu rzeźby Josefa Váňi na Torze Wyścigowym Pardubice.
  • Josef Váňa i Tiumen. Fot. Zenon Kisza
  • Josef Váňa i Tiumen. Fot. Zenon Kisza
  • Tiumen. Fot. Zenon Kisza
  • Josef Váňa i Tiumen. Fot. Zenon Kisza
  • Josef Váňa i Tiumen. Fot. Zenon Kisza
  • Josef Váňa i Tiumen. Fot. Zenon Kisza
  • Josef Váňa i Tiumen. Fot. Zenon Kisza
  • Historyczny puchar zdobyty przez Josefa Váňa (3 z rzędu), autorstwa Anny Bober, Agencja Jeździecka.
/Autor

Maria Kinga Świdzińska

PUBLIKACJE W PCBJ

POKREWNE LEGENDY

GALERIA ZDJĘĆ

Naukowiec i hodowczyni koni. Od 1974 prowadziła w Golejewku bardzo cenne dla polskiej hodowli prace naukowe dotyczące koni pełnej krwi angielskiej. W 1981 r. obroniła pracę doktorską dotyczącą oceny reproduktorów pełnej krwi.

______________________________________________________________

Urodziła się 6. sierpnia 1935 r.

Maria Kinga Świdzińska w Krakowie jako córka Ignacego i Anny Potockich. Beztroskie lata dzieciństwa, wraz z trzema braćmi spędziła w majtku swojej matki – Izdebkach oraz w Rymanowie Zdroju, uzdrowisku należącym do jej dziadka – Jana Potockiego.

Wybuch wojny to dramatyczna ucieczka przed Niemcami na Wołyń, tam zagarnięcie przez armię bolszewicką i powrót do ówczesnej GG do Rymanowa.

Okres II-giej wojny światowej, to niezwykle trudny czas dla rodziny. Początek okupacji to działalność podziemna Anny i Ignacego. W swojej willi w Rymanowie prowadzili punkt przerzutowy oficerów polskich przez Słowację na Węgry.

Najtrudniejszy okres rozpoczął się w 1941 r. na skutek denuncjacji jednego z pracowników o ukryciu przez Ignacego Potockiego broni myśliwskiej. Ignacy, skazany na śmierć, przez cztery lata ukrywał się pod zmienionym nazwiskiem w okolicach Puszczy Solskiej, gdzie nadal prowadził działalność podziemną, ratując m.in uciekinierów z obozu w Zwierzyńcu.

Anna Potocka z dziećmi przeniosła się do Izdebek, gdzie dom był w rzeczywistości przechowalnią ukrywających się konspiratorów, oficerów AK i ludzi mających wyroki śmierci. Dopiero w 1944 r. Anna wraz z dziećmi wyjechała do majątku swego brata, profesora prawa Andrzeja Mycielskiego do rodzinnych Łuczanowic. Tam w końcu spotkała się z mężem. Kiedy wojska sowieckie zajęły Kraków, rodzina zamieszkała w mieście, a Anna prowadziła prywatną stołówkę zarabiając na utrzymanie.

Po zakończeniu wojny Ignacy Potocki, który był balneologiem, poszukując pracy wyjechał na Dolny Śląsk, gdzie rozpoczął karierę od stanowiska kierowcy. Cudem unikając aresztowania w okresie stalinowskim, w roku 1950 rodzina zamieszkała w Szczawnie Zdroju, gdzie już jako balneolog, zatrudniony został Ignacy.

Maria Kinga Świdzińska właśnie tutaj bliżej zetknęła się z końmi, mając tuż obok Stado Ogierów w Książu. Tutaj rozpoczęła naukę jazdy konnej. W tym czasie, po obejrzeniu filmu „Wielka nagroda” fascynacja tymi zwierzętami była już tak ogromna, że zapadło postanowienie bycia hodowcą koni. (…)

Czytaj więcej… (po kliknięciu przejdziesz do Polskiej Cyfrowej Biblioteki Jeździeckiej)

Autor tekstu: Katarzyna Głuszek

Poniżej znajdziesz linki do powiązanych materiałów w Polskiej Cyfrowej Bibliotece Jeździeckiej

Powrót do listy

Wpis aktualizowano: 19.11.2023

Maria Kinga Świdzińska zmarła 25 stycznia 2021 roku, w wieku 86. lat. Została pochowana na miejscowym cmentarzu w Golejewku.

Publikacje w Polskiej Cyfrowej Bibliotece Jeździeckiej:

Kliknij poniższe linki, aby przejść do powiązanych materiałów w Polskiej Cyfrowej Bibliotece Jeździeckiej (otworzą się na nowej karcie):

„Maria Kinga Świdzińska – wspomnienia” (2021) – Katarzyna Głuszek

„Maria Kinga Potocka-Świdzińska” (2012) – Witold Duński

„Ogiery pełnej krwi angielskiej w polskiej hodowli w latach 1982-2002” (2004) – Jan Świdziński, Katarzyna Wiszowaty

„Ogiery pełnej krwi angielskiej w polskiej hodowli w latach 1946-1976” (1982) – Maria Świdzińska

„Wypasy górskie rocznych źrebiąt pełnej krwi angielskiej” (1980) – Maria i Maciej Świdzińscy

„Ogiery pełnej krwi angielskiej w polskiej hodowli w latach 1946-1976” (1979) – Maria Świdzińska

„Stadnina Koni Golejewko” (1973) – Maria i Maciej Świdzińscy

„Wychów źrebiąt pełnej krwi w SK Golejewko” (1971) – Maria i Maciej Świdzińscy

„Polski Związek Hodowców Koni” (1965) – Jerzy Chachuła

Pokrewne Legendy:

Galeria:

/Autor