Wpisy

Stanisław Kurowski

Patron Honorowy:

Wspomóż projekt PLPJ, zostań Patronem Honorowym Legendy Stanisława Kurowskiego

Dowiedz się więcej…

Mecenas:

Wspomóż projekt PLPJ, zostań Mecenasem Legendy Stanisława Kurowskiego.

Dowiedz się więcej…

Opiekunowie: Rodzina Państwa Kurowskich, Krzysztof Mlicki, Wojciech Mickunas

Strona stworzona na potrzeby projektu edukacyjnego PLPJ realizowanego przez organizację pożytku publicznego – Bober Team Non Profit Sp. z o.o.

Dowiedz się więcej…

NA SKRÓTY:

– TREŚĆ WPISU – PUBLIKACJE W PCBJ – POKREWNE LEGENDY – GALERIA –

Lekarz weterynarii, żołnierz, hodowca koni, trener jeździectwa, pierwszy prezes odtworzonego Polskiego Związku Jeździeckiego (1957-1959), kawaler Krzyża Walecznych.

Stanisław Kurowski urodził się 1 maja 1909 roku w Warszawie w rodzinie Wincentego i Marii z domu Lesser. Miał liczne rodzeństwo: siostry Wandę, Barbarę i Zofię oraz braci Tadeusza, Jerzego i Janusza. Po wojnie ożenił się z Marią Skupińską, z którą miał troje dzieci: Ewę, Hannę i Andrzeja.

Miłość do koni towarzyszyła mu od dzieciństwa. W Płocku, gdzie uczył się w gimnazjum, zetknął się z 4 Pułkiem Strzelców Konnych, w którego szwadronie zapasowym rozpoczął jazdę konną. Po ukończeniu Szkoły Podchorążych Rezerwy Kawalerii w Grudziądzu podjął studia weterynaryjne na Uniwersytecie Warszawskim.

We wrześniu 1939 roku walczył w szeregach 26 Pułku Ułanów im. Hetmana Jana Karola Chodkiewicza w składzie Nowogródzkiej Brygady Kawalerii gen. Władysława Andersa. Po kampanii wrześniowej dostał się do niewoli niemieckiej i do 1945 roku przebywał w oflagu w Woldenbergu.

Po wojnie oddał się pracy hodowlanej i organizacyjnej. Był kierownikiem Państwowego Stada Ogierów w Białce, a następnie dwukrotnie dyrektorem Państwowej Stadniny Koni w Racocie (1947–1954 i 1958–1962). Jako specjalista o dużym doświadczeniu wprowadzał nowoczesne metody hodowlane i dbał o rozwój sportu jeździeckiego. Pełnił także funkcję zastępcy dyrektora Centralnego Zarządu Hodowli Koni, a w latach 1957–1959 był pierwszym prezesem odnowionego Polskiego Związku Jeździeckiego. W latach 1965–1972 kierował Państwowymi Torami Wyścigów Konnych na warszawskim Służewcu.

W czasie, gdy sprawował urząd dyrektora Centralnego Zarządu Hodowli Koni, doprowadził do budowy w Białym Borze obiektów Państwowego Stada Ogierów – uznawanych za najpiękniejsze w powojennej Polsce. Przyczynił się także do powstania stadniny w Żółkiewce koło Strzegomia. W 1953 roku zdołał wyprosić u władz dwadzieścia tysięcy funtów na zakup w Anglii znakomitego ogiera Aquino, który pozostawił trwały ślad w hodowli koni pełnej krwi angielskiej w Polsce.

Autor wpisu: Redakcja portalu PLPJ | Aktualizowano: 2025/09/10

Stanisław Kurowski zmarł nagle 7 października 1978 roku w Warszawie. Spoczywa wraz z żoną na cmentarzu przy kościele św. Katarzyny na warszawskim Służewcu.

NA SKRÓTY:

– TREŚĆ WPISU – PUBLIKACJE W PCBJ – POKREWNE LEGENDY – GALERIA –

Publikacje w Polskiej Cyfrowej Bibliotece Jeździeckiej:

Kliknij wybraną zakładkę, a następnie link, aby otworzyć powiązane materiały w Polskiej Cyfrowej Bibliotece Jeździeckiej (www.pcbj.pl):

„Rocznica 95-lecia założenia PZJ” (2023) – Marcin Szczypiorski

„Syrena i nagroda jej imienia” (2017) [www.folbluty.org] [2025/08/18]

„Kurowski Stanisław” (2012) – Witold Duński

„Od Aquino do Ignama” (2009) – Piotr Szmytkowski

„Wspomnienie o dyrektorze Stanisławie Kurowskim” (1979)

„Działacze i organizatorzy jeździectwa w latach 1945-1978” (1978)

„Aquino” (1974) – Jerzy Budny

„Wspomnienie o ogierze Aquino” (1973) – Anna Sas-Jaworska

„125 lat wyścigów konnych” (1966) – Zespół redakcyjny

„Sport Wyścigowy” (1966) – Stanisław Kurowski

„125 lat wyścigów konnych” (1966) – Zespół redakcyjny

„Aquino” (1974) – Jerzy Budny

„Działacze i organizatorzy jeździectwa w latach 1945-1978” (1978)

„Kurowski Stanisław” (2012) – Witold Duński

„Od Aquino do Ignama” (2009) – Piotr Szmytkowski

„Rocznica 95-lecia założenia PZJ” (2023) – Marcin Szczypiorski

„Sport Wyścigowy” (1966) – Stanisław Kurowski

„Syrena i nagroda jej imienia” (2017) [www.folbluty.org] [2025/08/18]

„Wspomnienie o dyrektorze Stanisławie Kurowskim” (1979)

„Wspomnienie o ogierze Aquino” (1973) – Anna Sas-Jaworska

„Rocznica 95-lecia założenia PZJ” (2023) – Marcin Szczypiorski

„Syrena i nagroda jej imienia” (2017) [www.folbluty.org] [2025/08/18]

„Kurowski Stanisław” (2012) – Witold Duński

„Od Aquino do Ignama” (2009) – Piotr Szmytkowski

„Wspomnienie o dyrektorze Stanisławie Kurowskim” (1979)

„Działacze i organizatorzy jeździectwa w latach 1945-1978” (1978)

„Aquino” (1974) – Jerzy Budny

„Wspomnienie o ogierze Aquino” (1973) – Anna Sas-Jaworska

„125 lat wyścigów konnych” (1966) – Zespół redakcyjny

„Sport Wyścigowy” (1966) – Stanisław Kurowski

„Rocznica 95-lecia założenia PZJ” (2023) – Marcin Szczypiorski

„Kurowski Stanisław” (2012) – Witold Duński

„Od Aquino do Ignama” (2009) – Piotr Szmytkowski

„Wspomnienie o dyrektorze Stanisławie Kurowskim” (1979)

„Działacze i organizatorzy jeździectwa w latach 1945-1978” (1978)

„Aquino” (1974) – Jerzy Budny

„Wspomnienie o ogierze Aquino” (1973) – Anna Sas-Jaworska

„Sport Wyścigowy” (1966) – Stanisław Kurowski

„125 lat wyścigów konnych” (1966) – Zespół redakcyjny

Poniżej zamieszczamy odnośniki do innych ciekawych źródeł, które nie prowadzą do naszej Biblioteki i nie mamy wpływu na wyświetlane tam treści.

Razem z hiperłączem zamieszczamy widoczny adres artykułu oraz datę kiedy odnośnik ostatni raz był przez nas sprawdzany. Linki domyślnie otwierają się w nowym oknie.

NA SKRÓTY:

– TREŚĆ WPISU – PUBLIKACJE W PCBJ – POKREWNE LEGENDY – GALERIA –

Pokrewne Legendy:

Konie

AQUINO (TORNADO – APULIA)

Jeden z najważniejszych i najsłynniejszych ogierów pełnej krwi angielskiej w Polsce, w okresie powojennym. Jako „ojciec matek” Aquino przeszedł do historii, na wiele lat dominując w statystykach hodowlanych.

Czytaj więcej…

Miejsca

Stadnina Koni Kozienice

Stadnina Koni Kozienice oficjalnie rozpoczęła działalność w 1924 roku wraz z przybyciem Ryszarda Zoppi, koniuszego Antoniego Kupryjańczuka oraz podkoniuszych Stanisława Magdalińskiego i Franciszka Matoska.

Czytaj więcej…

Miejsca

Polski Związek Jeździecki

18 lutego 1928 roku, w Kasynie Garnizonowym przy alei Szucha 23, odbył się zjazd założycielski Polskiego Związku Jeździeckiego. Ogłoszenie o zwołaniu zjazdu ukazało się w 5 nr tygodnika Jeździec i Hodowca, 1 lutego 1928 roku.

Czytaj więcej…

Miejsca

Stadnina Koni Strzegom

W 1956 roku sprowadzono do niej pierwsze klacze xx, dla których zaadaptowano obiekt w Żółkiewce. W 1972 roku stado powiększono do 75 klaczy xx i uruchomiono oddział w Skarżycach.

Czytaj więcej…

NA SKRÓTY:

– TREŚĆ WPISU – PUBLIKACJE W PCBJ – POKREWNE LEGENDY – GALERIA –

Galeria:

Zdjęcia pochodzą ze zbiorów Witolda Duńskiego oraz archiwum redakcji czasopisma Koń Polski.




Odznaka pułkowa 26 Pułku Ułanów Wielkopolskich imienia Hetmana Wielkiego Litewskiego Jana Karola Chodkiewicza. Porucznik Stanisław Kurowski walczył w nim z Niemcami od 1 września 1939 roku, a pod Dernakami było spotkanie z atakującą Polskę Armią Czerwoną i bitwa pod Władypolem.



Stanisław Kurowski, lekarz weterynarii, żołnierz, hodowca. Kochał konie. Poświęcił im życie. Stanisław Kurowski z prawej, z lewej czołowy polski dżokej Jerzy Jednaszewski.



Rodzina Kurowskich i Witkowskich w Stadninie Koni w Racocie. Od lewej siostra Wanda Witkowska, Stanisław Kurowski, żona Maria z dziećmi, Stanisław Witkowski.
Klacz Syrena pod dżokejem Vasilem Hutuleacem po zwycięstwie w Nagrodzie Bratysławy podczas Mityngu KDL w 1965 roku w Warszawie. Klacz prowadzi dyrektor PTWK Stanisław Kurowski. Źródło: folbluty.org.

NA SKRÓTY:

– TREŚĆ WPISU – PUBLIKACJE W PCBJ – POKREWNE LEGENDY – GALERIA –

/Autor

Edward Maria Sieradzki

Patron Honorowy: Szwadron Przyboczny Prezydenta Rzeczypospolitej 

Reprezentacyjny Oddział Kawalerii Ochotniczej w barwach Szwadronu Przybocznego Prezydenta Rzeczypospolitej powstał w 2019 roku na 100-lecie powołania oddziału w Wojsku Polskim w 1919 roku. Oddział współorganizował w latach 2019-2024 w Łazienkach Królewskich obchody i pikniki historyczne z okazji Świąt Narodowych oraz prowadzi od początku zajęcia edukacyjne z młodzieżą. Tak jak dawniej, tak dziś występuje w barwach narodowych, z orłem jako wyróżnikiem i symbolem lączącym tradycje z nowoczesnością. Obecnie obejmuje patronatem wybrane placówki edukacyjne, tworząc Korpus Kadetów Kawalerii Ochotniczej – Kuźnię Charakterów. Jednym z inicjatorów oddziału ochotniczego jest rotmistrz Robert Woronowicz – Legendy Polskiego Jeździectwa – 2022. Dowódcą oddziału jest rotmistrz Jakub Krzysztof Czekaj. Program wychowawczy objęty jest także patronatem merytorycznym przez Fundację Ludzie z Charakterem www.ludziezcharakterem.eu, która w Legendach Polskiego Jeździectwa jest obecna jako mecenas pułkownika Henryka Leliwy-Roycewicza, wybitnego sportowca i kawalerzysty.

Dowiedz się więcej…

Mecenas:

Wspomóż projekt PLPJ, zostań Mecenasem Legendy Edwarda Sieradzkiego.

Dowiedz się więcej…

Opiekunowie: Rodzina Edwarda Sieradzkiego, Wojciech Mickunas, Jakub Czekaj

Strona stworzona na potrzeby projektu edukacyjnego PLPJ realizowanego przez organizację pożytku publicznego – Bober Team Non Profit Sp. z o.o.

Dowiedz się więcej…

NA SKRÓTY:

– TREŚĆ WPISU – PUBLIKACJE W PCBJ – POKREWNE LEGENDY – GALERIA –

Kawalerzysta z krwi i kości, który całe życie łączył wojskową dyscyplinę z pasją do koni – jako jeździec, trener i dowódcą Kompanii Wart Honorowych Wojska Polskiego.

Jako jedyny Polak ukończył prestiżowy kurs instruktorów w École Nationale d’Équitation w Saumur.

Edward Maria Sieradzki urodził się 7 września 1948 roku w Poznaniu. Jego losy to opowieść o człowieku, który całe życie łączył wierność kawaleryjskim korzeniom z nowoczesnym spojrzeniem na hodowlę i kulturę jeździecką.

Dzieciństwo i młodość spędził w Wielkopolsce – uczęszczał do szkół w Poznaniu, Lipnicy i Jarocinie, a maturę zdał w 1966 roku w poznańskim „Marcinku”. Studiował we Wrocławiu, w Wyższej Szkole Wojsk Zmechanizowanych, a następnie na Katolickim Uniwersytecie Lubelskim, na kierunku historia sztuki.

W latach 1973–1976 Sieradzki był dowódcą Kompanii Wart Honorowych Wojska Polskiego – elitarnej jednostki reprezentacyjnej. Jej żołnierze występowali podczas wizyt zagranicznych przywódców, pełnili wartę przy grobach bohaterów narodowych i uczestniczyli w najważniejszych uroczystościach państwowych. Dowództwo nad kompanią było wyróżnieniem, ale i wielką odpowiedzialnością – to od niego zależało, jak Wojsko Polskie zaprezentuje się światu.

Pasja do koni i munduru towarzyszyła Edwardowi od zawsze – to dziedzictwo wyniesione z domu:

– Feliks Sieradzki, przodek, walczył jako szwoleżer pod Somosierrą,
– Jan Sieradzki był kirasjerem w cesarskiej gwardii w Poczdamie,
– Ignacy Kowalczewski, wuj Edwarda, to legendarny beliniak i ostatni dowódca Wielkopolskiej Brygady Kawalerii.

Jako młody chłopak pracował w stajniach i trenował w klubach jeździeckich, by później rozwijać karierę zawodową:

– Stajenny w Zakładzie Treningowym Koni Eksportowych w Poznaniu (1966);
– Zawodnik sekcji jeździeckiej we Wrocławiu i w WKS Legia Warszawa;
– Specjalista ds. hodowli w Stadzie Ogierów w Białym Borze (1977);
– Restauracja willi prof. Bystronia w Siedliskach koło Piaseczna, aranżacja parku oraz adaptacja budynku gospodarczego na stajnię. Po zakończeniu prac cały kompleks wpisano na listę obiektów zabytkowych w Polsce (1978–1979);
– Prezes Polskiego Związku Hodowców Koni w Łodzi (1980);
– Restauracja zabytkowego dworu w Turowej Woli (1980–1996);
– Nagroda Ministra Kultury za najlepsze odnowienie zabytku w Polsce (1982);
– Absolwent prestiżowego kursu w École Nationale d’Équitation w Saumur (1984);
– Twórca pierwszego w Polsce prywatnego pensjonatu dla koni sportowych i spacerowych w Turowej Woli (1987);
– „Złota Wiecha” za najlepszą odbudowę budynku stajni w Polsce (1989);
– Złoty Medal Ministra Kultury i Sztuki za najlepszą restaurację parku zabytkowego (1990);
– Dyplom „Europa Nostra” – wyróżnienie europejskiej organizacji promującej najlepsze prace w odnowie zabytków w skali całej Europy (1992);
– Reprezentant Polski w Królewskim Szwadronie Królowej Holandii (1995);
– Odbudowa château de Villeneuve we Francji: kompleks stajni, trzy folwarki oraz stworzenie najnowocześniejszej w kraju fermy hodowlanej krów rasy limousin. Równolegle przeprowadzono odbudowę gospodarki leśnej oraz organizację tradycyjnych polowań chasse à courre (1997–2001);
– Kompleksowa restauracja wszystkich zabudowań Château de Cornod oraz odtworzenie 80-hektarowego parku zniszczonego w czasie rewolucji 1789 roku. Na jego terenie zaaranżowano infrastrukturę niezbędną do uprawiania wszystkich dyscyplin jeździeckich oraz hodowli koni na wzorcowym poziomie. W 2007 roku kompleks został wpisany na listę obiektów zabytkowych we Francji (2002–2024).

Stopień majora kawalerii otrzymał na prośbę Związku Oficerów Kawalerii Służby Stałej II RP w Londynie. Jego awans znalazł się w jednym rozkazie wraz z awansem płk. Gutowskiego na stopień generała.

Szef Kadr WP powiedział wówczas: „To jest teraz, Panie Majorze, Pański przełożony” (oczywiście obaj byli już w stanie spoczynku).

Paradoksalnie, wuj Edwarda Sieradzkiego, płk Stanisław Kowalczewski, był w 1939 roku przełożonym rtm. Michała Gutowskiego, który dowodził 1. szwadronem 17. Pułku Ułanów z Leszna Wlkp.

Dziś Edward Maria Sieradzki mieszka we Francji, w Château de Cornod, położonym w departamencie Jura. To monumentalna rezydencja z XIX wieku, zbudowana w neogotyckim stylu przypominającym angielskie zamki. Otoczona rozległym parkiem i wzgórzami Jury Francuskiej, przez lata była własnością arystokracji, a jej mury widziały wiele ważnych wydarzeń towarzyskich i kulturalnych.

Zamieszkanie w takiej posiadłości wydaje się symboliczne – miejsce to doskonale odzwierciedla charakter Sieradzkiego: z jednej strony zakorzenionego w tradycji, z drugiej – otwartego na świat. Château de Cornod, z jego majestatem i historią, stanowi naturalne tło dla życia człowieka, który całe życie poświęcił kulturze jeździeckiej, kawaleryjskim ideałom i sztuce.

Dziedzictwo i ciągłość

Edward Maria Sieradzki pozostaje wciąż aktywnym świadkiem historii i kontynuatorem rodzinnych tradycji. Jego biografia jest jak most łączący szarżę spod Somosierry, musztrę Kompanii Wart Honorowych i współczesne europejskie jeździectwo. To człowiek, który nigdy nie zerwał więzi z końmi i historią – i nadal, w murach Château de Cornod, pielęgnuje pamięć o dawnych wartościach.

Autor wpisu: Redakcja portalu PLPJ | Aktualizowano: 2025/09/10

NA SKRÓTY:

– TREŚĆ WPISU – PUBLIKACJE W PCBJ – POKREWNE LEGENDY – GALERIA –

Publikacje w Polskiej Cyfrowej Bibliotece Jeździeckiej:

Kliknij wybraną zakładkę, a następnie link, aby otworzyć powiązane materiały w Polskiej Cyfrowej Bibliotece Jeździeckiej (www.pcbj.pl):

„Panowie na zabytkach – Edward Sieradzki” (1991) – Włodzimierz Kalicki

Sieradzki Edward – PCBJ

Childéric Sellier | Château de Cornod | FILM

„Saumur” (1985) – Edward Sieradzki

„Szwadron – historia i teraźniejszość” (1982) – Edward M. Sieradzki

„Château de Cornod” [EN/FR] [www.kaymo.ch] [2025/08/29]

„Château de Cornod” [FR] [www.cortebil.fr] [2025/08/29]

„Château de Cornod” [EN/FR] [www.kaymo.ch] [2025/08/29]

„Château de Cornod” [FR] [www.cortebil.fr] [2025/08/29]

Childéric Sellier | Château de Cornod | FILM

„Panowie na zabytkach – Edward Sieradzki” (1991) – Włodzimierz Kalicki

„Saumur” (1985) – Edward Sieradzki

Sieradzki Edward – PCBJ

„Szwadron – historia i teraźniejszość” (1982) – Edward M. Sieradzki

Sieradzki Edward – PCBJ

„Château de Cornod” [EN/FR] [www.kaymo.ch] [2025/08/29]

„Château de Cornod” [FR] [www.cortebil.fr] [2025/08/29]

Childéric Sellier | Château de Cornod (2024) | FILM

„Panowie na zabytkach – Edward Sieradzki” (1991) – Włodzimierz Kalicki

„Saumur” (1985) – Edward Sieradzki

„Szwadron – historia i teraźniejszość” (1982) – Edward M. Sieradzki

„Panowie na zabytkach – Edward Sieradzki” (1991) – Włodzimierz Kalicki

„Saumur” (1985) – Edward Sieradzki

„Szwadron – historia i teraźniejszość” (1982) – Edward M. Sieradzki

Sieradzki Edward – PCBJ

Childéric Sellier | Château de Cornod (2024) | FILM

Poniżej zamieszczamy odnośniki do innych ciekawych źródeł, które nie prowadzą do naszej Biblioteki i nie mamy wpływu na wyświetlane tam treści.

Razem z hiperłączem zamieszczamy widoczny adres artykułu oraz datę kiedy odnośnik ostatni raz był przez nas sprawdzany. Linki domyślnie otwierają się w nowym oknie.

NA SKRÓTY:

– TREŚĆ WPISU – PUBLIKACJE W PCBJ – POKREWNE LEGENDY – GALERIA –

Pokrewne Legendy:

Miejsca

Polski Związek Hodowców Koni

Celem PZHK jest m.in. reprezentowanie interesów i ochrona praw hodowców koni, sprawowanie nadzoru i kontroli nad działalnością organizacyjną i merytoryczną związków i sekcji, a także doskonalenie hodowli i chowu koni.

Czytaj więcej…

Ludzie

Wojciech Mickunas

Jeździec, uczestnik igrzysk olimpijskich (1972 – Monachium jako luzak Pawła Wierzbickiego, 1988 – Seul jako trener ekipy, która zajęła IV miejsce), wielokrotny medalista Mistrzostw Polski i trzykrotny uczestnik Mistrzostw Europy w WKKW. Publicysta oraz utalentowany bard.

Czytaj więcej…

Ludzie

Michał Gutowski

Olimpijczyk, rotmistrz 17 Pułku Ułanów Wielkopolskich. Kawaler m.in. Orderu Wojennego Virtuti Militari, Legii Honorowej oraz pięciokrotnie Krzyża Walecznych. Generał Wojska Polskiego w stanie spoczynku.

Czytaj więcej…

NA SKRÓTY:

– TREŚĆ WPISU – PUBLIKACJE W PCBJ – POKREWNE LEGENDY – GALERIA –

Galeria:

Zdjęcia i film pochodzą ze zbiorów Edwarda Sieradzkiego.

Klip reklamowy, zaprezentowany przez Francuską Federację Jeździecką podczas Igrzysk Olimpijskich w Paryżu 2024, został sfinansowany przez producenta sprzętu jeździeckiego dla francuskiej kadry narodowej. Zrealizowano go w parku Château de Cornod, odrestaurowanym w latach 2002–2007 przez Edwarda Marię Sieradzkiego. W nagraniu wystąpili francuscy mistrzowie olimpijscy w ujeżdżeniu i WKKW – Alexandre Ayache i Karim Laghouag.

Od lewej: Michał Rudowski – ówczesny inspektor hodowli koni na Pomorzu, obok Edwarda Marii Sieradzkiego. Biały Bór, 1977 r.
Edward Maria Sieradzki przed gankiem dworu w Turowej Woli, 1995 r. Dwor znany z filmów „Pan Tadeusz”, „Nad Niemnem” itp.
Od lewej Zbigniew Kaczorowski i Edward Maria Sieradzki. Stajnie Legii Warszawa. Lata 90-te.
Château de Cornod.
Château de Cornod.
Château de Cornod.
Château de Cornod.
Château de Cornod.
Château de Cornod.
Château de Cornod.

NA SKRÓTY:

– TREŚĆ WPISU – PUBLIKACJE W PCBJ – POKREWNE LEGENDY – GALERIA –

/Autor

Leon Kon

Patron Honorowy:

Wspomóż projekt PLPJ, zostań Patronem Honorowym Legendy Leona Kona

Dowiedz się więcej…

Mecenas:

Wspomóż projekt PLPJ, zostań Mecenasem Legendy Leona Kona.

Dowiedz się więcej…

Opiekunowie: Rodzina Leona Kona

NA SKRÓTY:

– TREŚĆ WPISU – PUBLIKACJE W PCBJ – POKREWNE LEGENDY – GALERIA –

Trener jeździectwa, współtwórca Polskiego Związku Jeździeckiego i jego sekretarz generalny. Kawaler Krzyża Walecznych i Srebrnego Krzyża Zasługi.

W dziejach naszego sportu konnego obok szeregu doskonałych zawodników, którzy rozsławili swoimi zwycięstwami na wielu stadionach świata nasze jeździeckie tradycje, nader poczesne miejsce zajął utalentowany jeździec i niezrównany instruktor oraz rzeczoznawca jeździectwa — major Leon Kon. Wprawdzie brak zdrowia nie pozwolił mu brać czynnego udziału w zawodach, lecz niemniej potrafił on precyzyjnie ujeżdżać i naskakiwać konie, a przede wszystkim umiał znakomicie szkolić tych, których natura obdarzyła silnym organizmem, talentem i chęcią nauczenia się jazdy na najwyższym poziomie.

Leon Kon urodził się w Warszawie dnia 5 września 1888 r. z ojca Gabryela i matki Jadwigi z Dąbrowskich. We wczesnym dzieciństwie rodzice zabrali go do Petersburga, gdzie zaczął uczęszczać do X gimnazjum klasycznego, które ukończył w 1906 r. Potem wstąpił na uniwersytet, na wydział przyrodniczy, lecz go z racji zbytniego zajęcia się sportem konnym nie ukończył.
Będąc jeszcze w gimnazjum upodobał sobie jazdę konną i stopniowo wciągał się w nią coraz poważniej, tak że z czasem stała się ona podstawowym jego zajęciem.

Poznawszy jeszcze jako gimnazjalista zamożnego i zamiłowanego jeźdźca, Pawła Taniejewa pozyskał jego sympatię i opiekę w nauczaniu jazdy. P. Taniejew, który dobrze opanował jazdę maneżową, szkolił bezinteresownie młodego adepta tej sztuki i użyczał mu swych koni, a w latach 1905—1906 zaczął przerabiać z nim ćwiczenia „wyższej szkoły”. Widząc, że uczeń posiada wyjątkowe zamiłowanie i uzdolnienia, zapoznał go z jeźdźcem światowej sławy, instruktorem w Oficerskiej Szkole w Petersburgu, Jamesem Fillisem. Pod jego kierunkiem szkolił się L. Kon w wyższej szkole jazdy w 1906 i 1907 r.

Pod wpływem postępów, jakie czynił, i wzrastającego zapału do jazdy konnej, porzucił uniwersytet, aby całkowicie poświęcić się karierze jeździeckiej. (…)

W całym pracowitym życiu L. Kona największą zasługą pozostało to, że wespół z płk. K. Rómmlem pierwsi zaczęli atakować w odrodzonej Polsce w latach dwudziestych przestarzałe zasady jazdy maneżowej i pomimo początkowo bardzo silnych oporów potrafili przeforsować zmianę systemu nauczania jazdy konnej w Centrum Wyszkolenia Kawalerii w Grudziądzu, skąd nowe zasady jazdy rozpowszechniły się stopniowo po całym kraju. Przysporzyły też one wiele laurów naszemu jeździectwu na forum międzynarodowym, włączając w to i Olimpiady. (…)

Źródło: Major Leon Kon i Jego rola w polskim jeździectwie (1969) – Witold Pruski

Autor wpisu: Witold Pruski | Aktualizowano: 2025/09/29

Leon Kon zmarł w Poznaniu 24 listopada 1964 roku, w wieku 76 lat.
Został pochowany w Kościanie w Poznańskiem.

NA SKRÓTY:

– TREŚĆ WPISU – PUBLIKACJE W PCBJ – POKREWNE LEGENDY – GALERIA –

Publikacje w Polskiej Cyfrowej Bibliotece Jeździeckiej:

Kliknij wybraną zakładkę, a następnie link, aby otworzyć powiązane materiały w Polskiej Cyfrowej Bibliotece Jeździeckiej (www.pcbj.pl):

„Stado Ogierów i 'Nadwiślanin’ Kwidzyn” (2025)

„Jerzy Grabowski i pierwszy kurs instruktorów jeździectwa” (2013) – Renata Urban

„Kawaleryjska Alma Mater w Grudziądzu 1920-1939” (2008) – Lesław Kukawski, Juliusz S. Tym, Teodor Wójcik

„Historia jeździectwa, cz. XVII” (1994) – Witold Domański

„Historia jeździectwa, cz. XV” (1993) – Witold Domański

„Polski Związek Jeździecki” (1991) – Leon Kon

„Olimpiada Paryska 1924 r.” (1990) – Leon Kon

„Centralna Szkoła Kawalerii i 2. Pułk Ułanów Grochowskich” (1990)

„Historia jeździectwa, cz. III” (1989) – Witold Domański

„Po 24 latach w olimpijskich szrankach” (1972) – Witold Domański

„Major Leon Kon i Jego rola w polskim jeździectwie” (1969) – Witold Pruski

„Nie łatwy był start jeździectwa po wojnie” (1965) – Leon Kon

„Jazda konna” (1953) – Leon Kon

„1927 Łazienki 1937” (1937) – Leon Kon

„Polskie jeździectwo w 1936 roku” (1937) – Leon Kon

„Igrzyska konne XI Olimpiady” (1936) – Leon Kon

„Amsterdam – Hilversum” (1928) – Leon Kon

„Jeźdźcy polscy na dziewiątej (IX) Olimpiadzie” (1928) – Leon Kon

„Już o Olimpiadzie w 1928 r. …” (1926) – Leon Kon

„Polska hippika na VIII-ej Olimpjadzie” (1924) – Leon Kon

„Leon Kon – współtwórca polskiej szkoły jazdy” – Andrzej Sarnowski, Zdzisław Witkowski

Zdjęcia ze zbiorów Muzeum Sportu i Turystyki – Warszawa

„1927 Łazienki 1937” (1937) – Leon Kon

„Amsterdam – Hilversum” (1928) – Leon Kon

„Centralna Szkoła Kawalerii i 2. Pułk Ułanów Grochowskich” (1990)

„Historia jeździectwa, cz. III” (1989) – Witold Domański

„Historia jeździectwa, cz. XV” (1993) – Witold Domański

„Historia jeździectwa, cz. XVII” (1994) – Witold Domański

„Igrzyska konne XI Olimpiady” (1936) – Leon Kon

„Jazda konna” (1953) – Leon Kon

„Jerzy Grabowski i pierwszy kurs instruktorów jeździectwa” (2013) – Renata Urban

„Jeźdźcy polscy na dziewiątej (IX) Olimpiadzie” (1928) – Leon Kon

„Już o Olimpiadzie w 1928 r. …” (1926) – Leon Kon

„Kawaleryjska Alma Mater w Grudziądzu 1920-1939” (2008) – Lesław Kukawski, Juliusz S. Tym, Teodor Wójcik

„Leon Kon – współtwórca polskiej szkoły jazdy” – Andrzej Sarnowski, Zdzisław Witkowski

„Major Leon Kon i Jego rola w polskim jeździectwie” (1969) – Witold Pruski

„Nie łatwy był start jeździectwa po wojnie” (1965) – Leon Kon

„Olimpiada Paryska 1924 r.” (1990) – Leon Kon

„Po 24 latach w olimpijskich szrankach” (1972) – Witold Domański

„Polska hippika na VIII-ej Olimpjadzie” (1924) – Leon Kon

„Polski Związek Jeździecki” (1991) – Leon Kon

„Polskie jeździectwo w 1936 roku” (1937) – Leon Kon

„Stado Ogierów i 'Nadwiślanin’ Kwidzyn” (2025)

Zdjęcia ze zbiorów Muzeum Sportu i Turystyki – Warszawa

„Stado Ogierów i 'Nadwiślanin’ Kwidzyn” (2025)

„Jerzy Grabowski i pierwszy kurs instruktorów jeździectwa” (2013) – Renata Urban

„Kawaleryjska Alma Mater w Grudziądzu 1920-1939” (2008) – Lesław Kukawski, Juliusz S. Tym, Teodor Wójcik

„Historia jeździectwa, cz. XVII” (1994) – Witold Domański

„Historia jeździectwa, cz. XV” (1993) – Witold Domański

„Polski Związek Jeździecki” (1991) – Leon Kon

„Olimpiada Paryska 1924 r.” (1990) – Leon Kon

„Centralna Szkoła Kawalerii i 2. Pułk Ułanów Grochowskich” (1990)

„Historia jeździectwa, cz. III” (1989) – Witold Domański

„Po 24 latach w olimpijskich szrankach” (1972) – Witold Domański

„Major Leon Kon i Jego rola w polskim jeździectwie” (1969) – Witold Pruski

„Nie łatwy był start jeździectwa po wojnie” (1965) – Leon Kon

„Jazda konna” (1953) – Leon Kon

„1927 Łazienki 1937” (1937) – Leon Kon

„Polskie jeździectwo w 1936 roku” (1937) – Leon Kon

„Igrzyska konne XI Olimpiady” (1936) – Leon Kon

„Amsterdam – Hilversum” (1928) – Leon Kon

„Jeźdźcy polscy na dziewiątej (IX) Olimpiadzie” (1928) – Leon Kon

„Już o Olimpiadzie w 1928 r. …” (1926) – Leon Kon

„Polska hippika na VIII-ej Olimpjadzie” (1924) – Leon Kon

„Leon Kon – współtwórca polskiej szkoły jazdy” – Andrzej Sarnowski, Zdzisław Witkowski

Zdjęcia ze zbiorów Muzeum Sportu i Turystyki – Warszawa

„Jerzy Grabowski i pierwszy kurs instruktorów jeździectwa” (2013) – Renata Urban

„Historia jeździectwa, cz. XVII” (1994) – Witold Domański

„Historia jeździectwa, cz. XV” (1993) – Witold Domański

„Polski Związek Jeździecki” (1991) – Leon Kon

„Olimpiada Paryska 1924 r.” (1990) – Leon Kon

„Centralna Szkoła Kawalerii i 2. Pułk Ułanów Grochowskich” (1990)

„Historia jeździectwa, cz. III” (1989) – Witold Domański

„Po 24 latach w olimpijskich szrankach” (1972) – Witold Domański

„Major Leon Kon i Jego rola w polskim jeździectwie” (1969) – Witold Pruski

„Nie łatwy był start jeździectwa po wojnie” (1965) – Leon Kon

„1927 Łazienki 1937” (1937) – Leon Kon

„Polskie jeździectwo w 1936 roku” (1937) – Leon Kon

„Igrzyska konne XI Olimpiady” (1936) – Leon Kon

„Amsterdam – Hilversum” (1928) – Leon Kon

„Jeźdźcy polscy na dziewiątej (IX) Olimpiadzie” (1928) – Leon Kon

„Już o Olimpiadzie w 1928 r. …” (1926) – Leon Kon

„Polska hippika na VIII-ej Olimpjadzie” (1924) – Leon Kon

„Leon Kon – współtwórca polskiej szkoły jazdy” – Andrzej Sarnowski, Zdzisław Witkowski

„Stado Ogierów i 'Nadwiślanin’ Kwidzyn” (2025)

„Kawaleryjska Alma Mater w Grudziądzu 1920-1939” (2008) – Lesław Kukawski, Juliusz S. Tym, Teodor Wójcik

„Jazda konna” (1953) – Leon Kon

Zdjęcia ze zbiorów Muzeum Sportu i Turystyki – Warszawa

NA SKRÓTY:

– TREŚĆ WPISU – PUBLIKACJE W PCBJ – POKREWNE LEGENDY – GALERIA –

Pokrewne Legendy:

Ludzie

Tadeusz Rozwadowski

Polski wojskowy, Feldmarschalleutnant cesarskiej i królewskiej Armii, generał broni Wojska Polskiego, szef Sztabu Generalnego Wojska Polskiego w czasie bitwy warszawskiej 1920, Generalny Inspektor Jazdy i Generalny Inspektor Kawalerii Wojska Polskiego w latach 1921–1926, w maju 1926 roku dowódca legalnych sił rządowych odpierających pucz Józefa Piłsudskiego, konstruktor i wynalazca wojskowy.

Czytaj więcej…

Ludzie

Jacek Daniluk

Urodził się 1 września 1961 roku w Kwidzynie, jako syn Tadeusza i Eryki z domu Schulen. Ma dwie siostry: Małgorzatę i Martę. Jego żoną jest Ewa z domu Mocarska. Absolwent Technikum Mechanizacji Rolnictwa. Zawodnik Ludowego Klubu Sportowego „Nadwiślanin” Kwidzyn, jeździec specjalizujący się w WKKW, olimpijczyk z Moskwy 1980. Brązowy medalista drużynowych mistrzostw Europy w WKKW…

Czytaj więcej…

Miejsca

SO Kwidzyn i LKS „Nadwiślanin” Kwidzyn

Stado Ogierów w Kwidzynie zostało założone w 1788 roku przez Fryderyka II Wielkiego. Początkowo, przez ponad sto lat, mieściło się w mieście, w pobliżu zamku. Przez długie dziesięciolecia – z przerwą na okres wojen napoleońskich – jego głównym zadaniem było zaopatrywanie okolicznych prowincji w ogiery. Ich liczba zazwyczaj przekraczała sto; przykładowo w 1898 roku stado…

Czytaj więcej…

Ludzie

Sergiusz Zahorski

Generał brygady Wojska Polskiego, szef Gabinetu Wojskowego Prezydenta RP, współtwórca polskiego jeździectwa sportowego. Uczestnik Igrzysk Olimpijskich w 1912 roku w barwach reprezentacji Rosji.

Czytaj więcej…

Konie

ALLI (NN – NN)

Urodził się jako Kaktus w 1920 roku, hodowli Stefana Walewskiego z Inczewa, wł. Wojsko Polskie. W 1931 i 1933 roku wygrał pod Szoslandem PN w Warszawie. IO Amsterdam 1928, srebro druż. w skokach. Na igrzyskach popełnił jeden błąd. Jeździec rtm. K. Szosland – 2 pkt. karne, XIII miejsce ind.

Czytaj więcej…

Konie

MYLORD (NN – NN)

Wyhodowany w Irlandii. Właścicielem był kpt. art. Józef Szilagyi; przed igrzyskami prawdopodobnie został od niego wykupiony przez wojsko. Igrzyska Olimpijskie w Amsterdamie (1928): srebro drużynowe w skokach. W rozgrywce popełnił jeden błąd. Dosiad: por. K. Gzowski — 0 pkt karnych w przejeździe podstawowym, 2 pkt w rozgrywce; 4. miejsce indywidualnie.

Czytaj więcej…

Konie

READGLEADT (NN – NN)

Wyhodowany w Irlandii. Był własnością Grupy Sportu Konnego. Dosiadany przez różnych jeźdźców. W 2.poł. lat 20. wygrał kilka razy konkursy o PN. Spokojny i pewny. IO Amsterdam 1928, srebro druż. w skokach. Jeździec rtm. M. Antoniewicz – 6 pkt. karnych, XX miejsce ind.

Czytaj więcej…

Konie

DONNEUSE (NN – NN)

Igrzyska Olimpijskie w Amsterdamie (1928): Polska zdobyła brązowy medal drużynowy w WKKW; w składzie był m.in. ppłk Karol Rómmel z 1 Pułku Szwoleżerów Józefa Piłsudskiego.

Czytaj więcej…

Ludzie

Leon Burniewicz

II Wicemistrz Polski w Wszechstronnym Konkursie Konia Wierzchowego. Żołnierz, Trener. Działacz Polskiego Związku Jeździeckiego. Odznaczony Medalem za Wojnę 1939. Major Wojska Polskiego.

Czytaj więcej…

Ludzie

Stanisław Czerniawski

Rotmistrz kawalerii Wojska Polskiego, olimpijczyk (rezerwowy w skokach przez przeszkody, Berlin 1936), kawaler Orderu Virtuti Militari. Poległ w obronie Polski 10 września 1939 roku w rejonie Chruślina.

Czytaj więcej…

Ludzie

Tadeusz Sokołowski

Żołnierz, sportowiec, 3x medalista MP, 2 wicemistrz Armii (1935), olimpijczyk IO Berlin 1936 (Zbieg II), 1937-39 szef sekcji jeździeckiej WKS Legia, cichociemny zakatowany przez Gestapo w Mińsku.

Czytaj więcej…

Ludzie

Seweryn Kulesza

Major służby stałej Wojska Polskiego, kawalerzysta, jeden z najwybitniejszych polskich jeźdźców lat trzydziestych; srebrny medalista olimpijski w drużynowym konkursie WKKW na Igrzyskach w Berlinie (1936).

Czytaj więcej…

Ludzie

Karol Rómmel

Żołnierz, trener, artysta – malarz, rysownik i jeździec. Trzykrotny olimpijczyk (1912 – Sztokholm, 1924 – Paryż, 1928 – Amsterdam), związany z KJK w Łodzi (od 1937 roku) oraz z JLKS w Sopocie (po wojnie).

Czytaj więcej…

Ludzie

Adam Królikiewicz

Kawalerzysta i sportowiec. Pierwszy polski indywidualny medalista olimpijski. W 1924 roku, na igrzyskach w Paryżu, zdobył brązowy medal w skokach przez przeszkody na koniu Picador.

Czytaj więcej…

NA SKRÓTY:

– TREŚĆ WPISU – PUBLIKACJE W PCBJ – POKREWNE LEGENDY – GALERIA –

Galeria:

Polska ekipa w Centrum Wyszkolenia Kawalerii w Grudziądzu przed wyjazdem do Nicei i Rzymu. Widoczni od lewej: rtm. Adam Królikiewicz, mjr Michał Toczek, rtm. Edmund Chojecki, rtm. Zdzisław Dziadulski, inspektor grupy por. Leon Kon, rtm. Henryk Dobrzański, rtm. Michał Antoniewicz, por. Kazimierz Szosland, 1926 r. Źródło: NAC.
Prezydent RP Ignacy Mościcki dekoruje konia kapitana Jana Sałęgi (siedzi na koniu Nella) zwycięzcy w konkursie Armii Polskiej im. Marszałka Józefa Piłsudskiego. Widoczni m.in.:rotmistrz Leon Kon (stoi przy prezydencie), książę Janusz Radziwiłł (z prawej ciemne wąsy), 1932 r. Źródło: NAC.
Szef Sztabu Głównego generał Wacław Stachiewicz gratuluje jednemu ze zwycięzców. Widoczni: generał Juliusz Rómmel (1. z prawej), rotmistrz Leon Kon (2. z prawej), 1937 r. Źródło: NAC.
Gen. Tadeusz Kasprzycki składa gratulacje zawodnikowi ze zwycięskiej ekipy rumuńskiej. Widoczni także m.in. rtm. Leon Kon (stoi na lewo od gen. Kasprzyckiego), gen. Janusz Głuchowski (na drugim planie z prawej), 1939 r. Źródło: NAC.
Marszałek Polski Edward Śmigły-Rydz gratuluje zwycięzcy kpt. Zahei. Widoczni także m.in.: rtm. Leon Kon (stoi za marszałkiem Śmigłym-Rydzem), 1939 r. Źródło: NAC.

NA SKRÓTY:

– TREŚĆ WPISU – PUBLIKACJE W PCBJ – POKREWNE LEGENDY – GALERIA –

/Autor

Józef Trenkwald

Patron Honorowy:

Wspomóż projekt PLPJ, zostań Patronem Honorowym Legendy Józefa Trenkwalda

Dowiedz się więcej…

Mecenas:

Wspomóż projekt PLPJ, zostań Mecenasem Legendy Józefa Trenkwalda

Dowiedz się więcej…

PUBLIKACJE W PCBJ

POKREWNE LEGENDY

GALERIA ZDJĘĆ

Żołnierz, jeździec, brązowy medalista IO Amsterdam 1928, WKKW druż, Kawaler orderu Virtuti Militari, Krzyż Cesarza Karola, Krzyż Walecznych.

Józef Piotr Trenkwald urodził się dnia 14 sierpnia 1897 r. w Wiedniu. Był synem Roberta, generała armii austriackiej i Herminy hrabianki Fellner von Feldegg. (…)

Dnia 7 grudnia 1918 r. wstąpił do Wojska Polskiego i otrzymał przydział do 8. Pułku Ułanów im. Księcia Józefa Poniatowskiego w Krakowie. W 1919 r. jako dowódca plutonu walczył z Ukraińcami na froncie wołyńskim, dokonując śmiałych i bardzo niebezpiecznych wypadów na przeważające siły nieprzyjaciela, za co w styczniu 1920 r. został przedstawiony do odznaczenia Orderem Wojennym Virtuti Militari. Uczestniczył w wojnie polsko-bolszewickiej. Walczył z Armią Konną Siemiona Budionnego pod Beresteczkiem, Artasowem i Komarowem (31 sierpnia 1920 r.).

Dowodził szwadronem w 1. Pułku Strzelców Konnych, który w 1920 r. prowadził zacięte boje z Armią Czerwoną. Za odwagę na polach bitew został dwukrotnie odznaczony Krzyżem Walecznych oraz Srebrnym Krzyżem Zasługi, Brązowym Medalem Waleczności, Krzyżem Cesarza Karola, Srebrnym i Brązowym Medalem Zasługi „Signum Laudis”. W 1919 r. awansował do stopnia porucznika, a w 1924 r. – rotmistrza.

Józef Trenkwald był bardzo dobrym jeźdźcem, a jego umiejętności dostrzegli przełożeni, kwalifikując go do zespołu, przygotowującego się do udziału w igrzyskach olimpijskich w 1920 r. Polska miała zadebiutować w Antwerpii na arenie międzynarodowej po 123 latach niewoli. Była to pierwsza grupa jeździecka, która powstała w Centralnej Szkole Jazdy w Grudziądzu na podstawie rozkazu Generalnego Inspektora Jazdy z kwietnia 1920 r. Organizatorami grupy byli wówczas ppłk Sergiusz Zahorski, mjr Karol Rómmel (objął kierownictwo) oraz por. Tadeusz Daszewski. Oprócz por. Trenkwalda szkoleniem objęto jeszcze 14 zawodników. Jednak wyjazd polskich jeźdźców na zawody olimpijskie nie doszedł do skutku, ponieważ w połowie czerwca 1920 r. oficerowie zostali skierowani na front wschodni i walczyli w wojnie polsko-bolszewickiej.

Przed kolejnymi igrzyskami w 1924 r. został wyłączony z przygotowań z powodu złamania obydwu kości lewego podudzia. W 1928 r. otrzymał trzecią szansę na start w igrzyskach. Tym razem żadne wydarzenie nie zakłóciło udziału rtm. Trenkwalda w rywalizacji olimpijskiej. Został zakwalifikowany do reprezentacji narodowej w WKKW. Concours Complet d’Equitation rozgrywany był w dniach od 8 do 12 sierpnia w Hilversum pod Amsterdamem. Po pierwszej próbie, w której sędziowie zwracali uwagę na eksterier konia, Polacy uplasowali się dopiero na XII m na 17 zespołów biorących udział we współzawodnictwie, ale rtm. Trenkwald na Lwim Pazurze, zajął wysoką VIII lokatę w stawce 46 jeźdźców. Próba terenowa zdecydowanie poprawiła pozycję polskiej ekipy, która przesunęła się na III m, a rtm. Trenkwald ponownie był najlepszy w zespole. Ostatnia próba WKKW, konkurs skoków przez przeszkody zorganizowany został na głównym stadionie olimpijskim w Amsterdamie. Parcours z 12 przeszkodami Lwi Pazur pokonał bez większych problemów i ostatecznie, indywidualnie rtm. Trenkwald zajął XXV m. Pozostali Polacy wywalczyli: XIX m – rtm. Antoniewicz i XXVI – ppłk Rómmel, a w klasyfikacji drużynowej Polacy zdobyli brązowy medal olimpijski.


(…)

W latach 1923-1939 Józef Trenkwald wielokrotnie uczestniczył w międzynarodowych zawodach w kraju i zagranicą. Trzykrotnie brał udział w prestiżowych konkursach o Puchar Narodów, a dwa razy był w reprezentacji, której udało się to trofeum wywalczyć. Było to w 1931 r. w czerwcu w Warszawie i w sierpniu w Rydze. W obydwu zawodach dosiadał klaczy Madzia. Rywalizował także w rozgrywanych od 1931 r. Jeździeckich Mistrzostwach Polski, trzykrotnie stając na podium. W 1931 r. w Warszawie na koniu Partyzant został II wicemistrzem Polski w WKKW, w 1933 r. w Warszawie – na Madzi zdobył tytuł wicemistrza w WKKW, a w 1937 r. w Gnieźnie – na Zwiahelu tytuł II wicemistrza Polski w konkursie skoków przez przeszkody. Jeździectwem zajmował się nie tylko praktycznie, ale także teoretycznie, będąc autorem licznych fachowych artykułów w czasopismach specjalistycznych, w periodykach kawaleryjskich okresu międzywojennego. W 1935 r. Polski Związek Jeździecki odznaczył go Honorową Odznaką Jeździecką za udział w igrzyskach i zdobycie brązowego medalu olimpijskiego.

(…)

Cały artykuł i inne źródła znajdziesz w Polskiej Cyfrowej Bibliotece Jeździeckiej (kliknij)

Autor wpisu: Renata Urban | Aktualizowano: 2025/07/01

Józef Trenkwald zmarł 19 listopada 1956 w Londynie. Został pochowany na Cmentarzu Brompton w Londynie. Pośmiertnie awansowany do stopnia podpułkownika.

Publikacje w Polskiej Cyfrowej Bibliotece Jeździeckiej:

Kliknij wybraną zakładkę, a następnie interesujący Cię link, aby otworzyć powiązane materiały
w Polskiej Cyfrowej Bibliotece Jeździeckiej (www.pcbj.pl):

„Geneza i działalność CWK w Grudziądzu” (2022) – Renata Urban

„Tradycje sportów konnych w Polsce do 1939 roku” (2022) – Renata Urban

„Jedna szkoła jazdy, różne losy” (2019) – Hanna Łysakowska

„Józef Piotr Trenkwald” (2012) – Witold Duński

„Józef Trenkwald – olimpijczyk z Amsterdamu 1928 r.” (2012) – Renata Urban

„Kawaleryjska Alma Mater w Grudziądzu 1920-1939” (2008) – Lesław Kukawski, Juliusz S. Tym, Teodor Wójcik

„Polski dosiad czym był Grudziądz dla polskiego jeździectwa” (2002)

„Historia jeździectwa, cz. X” (1992) – Witold Domański

„Rozważania na temat polskiej szkoły jazdy konnej” (1976)

„Wielkie Wojskowe Szkoły Jazdy. Polska – Grudziądz” (1934)

„Szóste Międzynarodowe Oficjalne Zawody Konne w warszawie” (1933) – Józef Trenkwald, Seweryn Kulesza, Kazimierz Szosland

„W obronie przez nas obranego systemu jazdy konnej” (1932) – Michał Woysym-Antoniewicz, Józef Trenkwald

„Los Angelos” (1932) – Józef Trenkwald, Michał Antoniewicz

“Amsterdam – Hilversum” (1928) – Leon Kon

Pokrewne Legendy:

Ludzie

Tadeusz Rozwadowski

Polski wojskowy, Feldmarschalleutnant cesarskiej i królewskiej Armii, generał broni Wojska Polskiego, szef Sztabu Generalnego Wojska Polskiego w czasie bitwy warszawskiej 1920, Generalny Inspektor Jazdy i Generalny Inspektor Kawalerii Wojska Polskiego w latach 1921–1926, w maju 1926 roku dowódca legalnych sił rządowych odpierających pucz Józefa Piłsudskiego, konstruktor i wynalazca wojskowy.

Czytaj więcej…

Ludzie

Sergiusz Zahorski

Generał brygady Wojska Polskiego, szef Gabinetu Wojskowego Prezydenta RP, współtwórca polskiego jeździectwa sportowego. Uczestnik Igrzysk Olimpijskich w 1912 roku w barwach reprezentacji Rosji.

Czytaj więcej…

Ludzie

Jacek Woźniakowski

Polski historyk sztuki, pisarz, eseista, publicysta, dziennikarz, edytor, wydawca, tłumacz literatury pięknej. Pierwszy demokratycznie wybrany prezydent Krakowa (w latach 1990–1991). Profesor Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego.

Czytaj więcej…

Konie

ALLI (NN – NN)

Urodził się jako Kaktus w 1920 roku, hodowli Stefana Walewskiego z Inczewa, wł. Wojsko Polskie. W 1931 i 1933 roku wygrał pod Szoslandem PN w Warszawie. IO Amsterdam 1928, srebro druż. w skokach. Na igrzyskach popełnił jeden błąd. Jeździec rtm. K. Szosland – 2 pkt. karne, XIII miejsce ind.

Czytaj więcej…

Konie

MYLORD (NN – NN)

Wyhodowany w Irlandii. Właścicielem był kpt. art. Józef Szilagyi; przed igrzyskami prawdopodobnie został od niego wykupiony przez wojsko. Igrzyska Olimpijskie w Amsterdamie (1928): srebro drużynowe w skokach. W rozgrywce popełnił jeden błąd. Dosiad: por. K. Gzowski — 0 pkt karnych w przejeździe podstawowym, 2 pkt w rozgrywce; 4. miejsce indywidualnie.

Czytaj więcej…

Galeria:

Po lewej: mjr Józef Trenkwald podczas służby w 5 Pułku Strzelców Konnych. Po prawej: Odznaka pułkowa 9 Pułku Strzelców Konnych imienia generała Kazimierza Pułaskiego, z którym major Józef Piotr Trenkwald walczył we wrześniu 1939 roku.
III Jeździeckie Mistrzostwa Polski na hipodromie w Łazienkach Królewskich w Warszawie. Pułkownik Zbigniew Brochwicz-Lewiński wręcza nagrodę mistrzowi Polski porucznikowi Romanowi Pohoreckiemu. Widoczni m.in.: wicemistrz Polski major Józef Trenkwald (siedzi na koniu obok R. Pohoreckiego), rotmistrz Leon Kon (2. z prawej) i pułkownik Jan Karcz (1. z prawej). Koncern Ilustrowany Kurier Codzienny – Archiwum Ilustracji.



Medaliści Igrzysk Olimpijskich w Amsterdamie 1928. Od lewej – rotmistrz Michał Antoniewicz-Woysym na koniu Moja Miła, podpułkownik Karol Rómmel na koniu Doneuse, rotmistrz Józef Piotr Trenkwald na koniu Lwi Pazur.



Józef Trenkwald na Lwim Pazurze – brązowy medalista w WKKW na igrzyskach w Amsterdamie.
Defilada ekip po zakończeniu Wszechstronnego. Konkursu Konia Wierzchowego podczas Olimpiady w Amsterdamie w 1928 na pierwszym planie drużyna polska (ze zbiorów B. Skulicza).



Rtm. Józef Trenkwald na klaczy Madzia na zawodach w Grudziądzu w 1931 r.
Zawody konne w 6 Pułku Artylerii Ciężkiej we Lwowie; kwiecień 1936 r. Przeszkodę pokonuje major Józef Trenkwald z 14 Pułku Ułanów Jazłowieckich na koniu „Czar”. Koncern Ilustrowany Kurier Codzienny – Archiwum Ilustracji.
/Autor

Kazimierz Suski de Rostwo

Patron Honorowy:

Wspomóż projekt PLPJ, zostań Patronem Honorowym Legendy Kazimierza Suskiego de Rostwo

Dowiedz się więcej…

Mecenas:

Wspomóż projekt PLPJ, zostań Mecenasem Legendy Kazimierza Suskiego de Rostwo

Dowiedz się więcej…

Opiekunowie: Bober Team Non Profit Sp. z o.o.

Naszą misją jest przypominanie i pokazywanie fascynującej historii Polski Niepodległej przez pryzmat hodowli koni, sportu jeździeckiego oraz wyścigów.

Dowiedz się więcej…

NA SKRÓTY:

– TREŚĆ WPISU – PUBLIKACJE W PCBJ – POKREWNE LEGENDY – GALERIA –

Żołnierz. Jeździec. Trener. Olimpijczyk z IO Paryż 1924 (7 miejsce). Ppłk. Dowódca 21 Pułku Ułanów Nadwiślańskich (bitwa pod Mokrą).

Kazimierz Stanisław de Rostwo-Suski urodził się dnia 21 września 1891 r. w Karpowcach na Wołyniu. Był synem Tadeusza i Marii z Przyborowskich. Ukończył Szkołę Realną w Krakowie, składając egzamin maturalny w 1909 r. W latach 1909-1910 studiował na Politechnice w Wiedniu, a następnie w latach 1910-1914 na Akademii Rolniczej w Taborze w Czechach, którą ukończył uzyskując dyplom agronoma.

W okresie od sierpnia 1914 r. do października 1918 r. odbywał służbę w armii austriackiej. Uczestniczył w pierwszej wojnie światowej. W 1916 r. został awansowany na podporucznika, a w 1918 r. – na porucznika. Dnia 1 listopada 1918 r. wstąpił do Wojska Polskiego. Był żołnierzem zawodowym. W 1920 r. awansował na rotmistrza. W wojnie polsko-bolszewickiej dowodził szwadronem 6. Pułku Ułanów.

W okresie międzywojennym rtm. Kazimierz Rostwo-Suski pełnił służbę kolejno w 6. i 4. P. Uł., w Departamencie Kawalerii Ministerstwa Spraw Wojskowych, w Szkole Podoficerów Zawodowych Kawalerii w Jaworowie (1929-1930), w 6. Pułku Strzelców Konnych w Żółkwi (1931-1935) oraz w 21. P. Uł. Nadwiślańskich w Równem, w którym od 1936 r. był zastępcą dowódcy. W opinii przełożonego (płk. dypl. Adama Korytkowskiego) był oficerem o prawym charakterze, silnej woli, wybitnie pracowitym, zapobiegliwym z dużą inicjatywą; bardzo inteligentny, umysł bystry i dokładny; taktycznie bardzo dobry, kompletnie przygotowany do dowodzenia pułkiem. W tym czasie został awansowany – w 1931 r. na majora, a w 1937 r. – na podpułkownika. Wiosną 1939 r. ukończył kurs dowódców pułków w Rembertowie, a dnia 13 sierpnia 1939 r. objął stanowisko dowódcy 21. P. Uł. W opinii gen. bryg. Władysława Andersa, Kazimierz Rostwo-Suski był wybitnym oficerem sztabowym kawalerii i wzorowym kwatermistrzem.

Sportem konnym zainteresował się na początku lat dwudziestych. W 1921 r. w Warszawie powstał Klub Jazdy, który w pierwszych dniach czerwca zorganizował konkursy hippiczne na torze wyścigów konnych na Polach Mokotowskich. Rozegrano wówczas 12 konkursów, a jedną z głównych nagród wywalczył wtedy rtm. Kazimierz Rostwo-Suski na koniu Gogo. Jako bardzo dobry jeździec w 1921 r. został skierowany na kurs jazdy konnej do Centralnej Szkoły Jazdy (dalej: CSJ) w Grudziądzu, a w 1922 r. zakwalifikował się razem z końmi: Generałem, Kleopatrą i Qui Vive do grupy olimpijskiej, utworzonej w Warszawie przy 1. Pułku Szwoleżerów, a kierowanej przez mjr. Karola Rómmla. Druga grupa pod kierunkiem mjr. Dymitra Exe i por. Leona Kona powstała w Grudziądzu przy CSJ. Reprezentanci obu tych grup w 1924 r. wzięli udział w wielu zawodach międzynarodowych, które były sprawdzianem przed zbliżającymi się igrzyskami w Paryżu i miały ostatecznie zdecydować o składzie narodowej reprezentacji. Rtm. Rostwo-Suski uczestniczył w konkursach w Nicei, w których na Generale był w zespole, który zajął V m w Pucharze Narodów oraz w Lucernie, gdzie polscy jeźdźcy zdobyli łącznie 31 nagród.

W polskim debiucie olimpijskim na igrzyskach w Paryżu w 1924 r. reprezentował barwy narodowe w WKKW, rozgrywanym w dniach od 21 do 26 lipca. Do rywalizacji zgłosiło się 46 zawodników z 13 krajów, w tym 10 ekip stanowiło drużyny narodowe. W polskim zespole, oprócz rtm. Kazimierza Rostwo-Suskiego, który z powodu kontuzji swojego najlepszego konia Generała, startował na rezerwowej Lady, znaleźli się także: ppłk K. Rómmel, mjr T. Komorowski i por. K. Szosland. Rywalizacja była trudna, większość polskich koni, podkutych przez francuskiego kowala, w czasie próby terenowej zgubiła podkowy, co nie wpłynęło dodatnio na przebieg rywalizacji, ale ostatecznie cała ekipa ukończyła cross. Dnia 26 lipca odbyła się ostatnia część WKKW – konkurs skoków przez przeszkody. Wszystkie konie dotkliwie odczuły trudy poprzedniej próby i skakały niechętnie, mimo to polscy jeźdźcy ukończyli konkurs w komplecie. Ostatecznie Kazimierz Rostwo-Suski na rezerwowej Lady był XXIV, pozostali zajęli kolejno miejsca: X – K. Rómmel, XXIII – K. Szosland i XXVI – T. Komorowski.

(…)

Cały artykuł i inne źródła znajdziesz w Polskiej Cyfrowej Bibliotece Jeździeckiej (kliknij)

Autor wpisu: Renata Urban | Aktualizowano: 2025/07/28

Kazimierz Suski de Rostwo zmarł 9 marca 1974 roku w Krakowie. Został pochowany na cmentarzu Rakowickim (część wojskowa przy ul. Prandoty, kwatera 8 WOJ-12-16).

NA SKRÓTY:

– TREŚĆ WPISU – PUBLIKACJE W PCBJ – POKREWNE LEGENDY – GALERIA –

Publikacje w Polskiej Cyfrowej Bibliotece Jeździeckiej:

Kliknij wybraną zakładkę, a następnie interesujący Cię link, aby otworzyć powiązane materiały w Polskiej Cyfrowej Bibliotece Jeździeckiej (www.pcbj.pl):

Publikacje

„Geneza i działalność CWK w Grudziądzu” (2022) – Renata Urban

„Tradycje sportów konnych w Polsce do 1939 roku” (2022) – Renata Urban

„Osiągnięcia olimpijskie Polaków w sporcie jeździeckim” (2022)

„Jedna szkoła jazdy, różne losy” (2019) – Hanna Łysakowska

„Kazimierz Rostwo-Suski – olimpijczyk z Paryża 1924 r.” (2012) – Renata Urban

„Kazimierz Suski de Rostwo” (2012) – Witold Duński

„Kawaleryjska Alma Mater w Grudziądzu 1920-1939” (2008) – Lesław Kukawski, Juliusz S. Tym, Teodor Wójcik

„Polski dosiad czym był Grudziądz dla polskiego jeździectwa” (2002)

„Jeźdźcy olimpijscy” (2000) – Hanna Łysakowska

„Historia jeździectwa, cz. VII” (1990) – Witold Domański

„Chamonix – Paryż 1924” (1990) – Wojciech Lipoński

„Olimpiada Paryska 1924 r.” (1990) – Leon Kon

„Polacy w Pucharach Narodów, 1923-1982” (1982) – W. Domański

„Rozwój konkursów hipicznych w latach 1924-1926” (1982)

„Polscy jeźdźcy na IO w latach 1912—1976” (1980) – A. Święcki

„Rozważania na temat polskiej szkoły jazdy konnej” (1976)

„Polskie jeździectwo na IO w okresie międzywojennym” (1972)

„Polscy jeźdźcy na olimpiadach” (1968) – W. Domański, B. Skulicz

„Wielkie Wojskowe Szkoły Jazdy. Polska – Grudziądz” (1934)

„VIII Olimpiada – Paryż” (1927) – Adam Królikiewicz

„Od Nicei do Nowego Yorku” (1927) – Adam Królikiewicz

Linki

„Polska Podziemna – SUSKI de ROSTWO, Kazimierz” [link] (2021)

„Paryż 1924” [link] (2016)

„Ppłk Kazimierz Stanisław de Rostwo-Suski” [link] (2014)

„Kazimierz De Rostwo-Suski, 1891-1974” [link]

„Ppłk Kazimierz Stanisław de Rostwo Suski” [link]

Filmy

THE OLYMPIC GAMES IN PARIS, 1924 – RIDING | FILM

THE OLYMPIC GAMES IN PARIS, 1924 | FILM

NA SKRÓTY:

– TREŚĆ WPISU – PUBLIKACJE W PCBJ – POKREWNE LEGENDY – GALERIA –

Pokrewne Legendy:

Ludzie

Tadeusz Rozwadowski

Polski wojskowy, Feldmarschalleutnant cesarskiej i królewskiej Armii, generał broni Wojska Polskiego, szef Sztabu Generalnego Wojska Polskiego w czasie bitwy warszawskiej 1920, Generalny Inspektor Jazdy i Generalny Inspektor Kawalerii Wojska Polskiego w latach 1921–1926, w maju 1926 roku dowódca legalnych sił rządowych odpierających pucz Józefa Piłsudskiego, konstruktor i wynalazca wojskowy.

Czytaj więcej…

Ludzie

Leon Kon

Trener jeździectwa, współtwórca Polskiego Związku Jeździeckiego i jego sekretarz generalny. Kawaler Krzyża Walecznych i Srebrnego Krzyża Zasługi.

Czytaj więcej…

Ludzie

Zdzisław Dziadulski

Dwukrotny olimpijczyk (Paryż 1924 – na koniu Zefir, Amsterdam 1928 – na koniu The Lad jako rezerwowy). Oficer 1 Pułku Szwoleżerów Józefa Piłsudskiego, ofiara zbrodni katyńskiej.

Czytaj więcej…

NA SKRÓTY:

– TREŚĆ WPISU – PUBLIKACJE W PCBJ – POKREWNE LEGENDY – GALERIA –

Galeria:

Po lewej: Małżeństwo Suskich de Rostwo, Helena z Dąbrowskich i Kazimierz, około 1929 – 1930 roku. Po prawej: razem z dziećmi Leszkiem i Marią Ewą, 1938 rok.
Po lewej, odznaka pułkowa 21 Pułku Ułanów Nadwiślańskich. Po prawej na koniu Generał, niewielkiej miary kurtyzowanym kasztanie, własnym.



Rtm. Kazimierz de Rostwo-Suski na klaczy Lady podczas konkursu na igrzyskach olimpijskich w Paryżu w 1924 r.



Delegacja 6. Pułku Strzelców Konnych w osobach: płk. J. Szwierszcz-Pytlewskiego, mjr. K. Rostwo-Suskiego, por. S. Szostakowskiego i mjr. K. Jurgielewicza wręczyła Prezydentowi Ignacemu Mościckiemu odznakę pułkową.
Grób Kazimierza i Leszka Rostwo-Suskich na cmentarzu wojskowym przy ul. Prandoty w Krakowie. Źródło: Wikipedia

NA SKRÓTY:

– TREŚĆ WPISU – PUBLIKACJE W PCBJ – POKREWNE LEGENDY – GALERIA –

/Autor

Leon Burniewicz

Patronem Honorowym:

Wspomóż projekt PLPJ, zostań Patronem Honorowym Legendy Leona Burniewicza

Dowiedz się więcej…

Mecenas:

Wspomóż projekt PLPJ, zostań Mecenasem Legendy Leona Burniewicza

Dowiedz się więcej…

Opiekunowie: Aleksandra Burniewicz, Marek Lipiński

PUBLIKACJE W PCBJ

POKREWNE LEGENDY

GALERIA ZDJĘĆ

II Wicemistrz Polski w Wszechstronnym Konkursie Konia Wierzchowego. Żołnierz, Trener. Działacz Polskiego Związku Jeździeckiego. Odznaczony Medalem za Wojnę 1939. Major Wojska Polskiego.

W latach międzywojennych był II wicemistrzem Polski w WKKW – 1936 r. (koń Aldona Czamara), członkiem Grupy Sportu Konnego CWK w Grudziądzu przygotowującego się do Olimpiady w Helsinkach (1940). Jako kapitan Artylerii Konnej dostał się do niewoli we wrześniu 1939 r. Przed wojną był wielokrotnie nagradzany na zawodach jeździeckich w Polsce i za granicą – m.in. Sopocie, Warszawie, Grudziądzu, Nicei i Turynie w konkurencji skoków przez przeszkody i WKKW, dosiadał konie: Ares, Eskimos, Aldona Czamara, Aktor, Anitra, Bej i inne. W tym czasie współpracował z wysokiej klasy polskimi jeźdźcami i trenerami.

Po wojnie pracował w Stadninie Koni Liski (1961-62), gdzie trenował m.in. braci Pacyńskich, w latach 1964-67 pracował w PSO Biały Bór jako kierownik Zakładu Treningowego Ogierów (jeźdźcy to m.in.: Andrzej Krzysztofik, Bolesław Suliga i bracia Nowakowscy). W latach 1968-69 był również trenerem PTWK w Sopocie. W tym czasie, oprócz pracy trenera, odnosił również sukcesy jako jeździec startując na klaczy Drwina. Od 1969 r. do 1973 r. trenował konie w Zakładzie Treningowym przy PGR Cieślin-Popowiczki, jednocześnie pracując w Zakładzie Treningowym Koni Sportowych przy PGR Kusowo i Klubie Jeździeckim „Zieloni” w Bydgoszczy trenując m.in. Czesława Gerlacha, Martę Głuchowską i Iwonę Kwaśniewską, współpracował też z Jadwigą Pasturczak. Kolejnym miejscem pracy był Studencki Klub Jeździecki przy UMK w Toruniu (1973-75), a następnie Toruński Klub Jazdy Konnej przy PGR w Przysieku, trenując m.in. Andrzeja Lipińskiego, Aleksandrę Burniewicz (córka), Marka Lipińskiego, Romana Dygdałę, Andrzeja Kłopotowskiego i Pawła Komorowskiego. Od 1977 r. do 1984 r. był trenerem w Klubie Jeździeckim w Ciechocinku przy RSSW Plebanka (jeźdźcy Roman Śmigielski, Paweł Cymerman), a potem do roku 1985 r. w Klubie Jeździeckim przy PTTK w Golubiu-Dobrzyniu. Oczywiście amazonek i jeźdźców zarówno sportowych, jak i rekreacyjnych było znacznie więcej.

Szczegółowe informacje, dokumenty i zdjęcia potwierdzające wyżej opisaną karierę jeździecką i trenerską znajdują się w naszym posiadaniu i niezależnie od tego skrótowego zapisu – rozwinięcie tych informacji można znaleźć w Leksykonie Jeździectwa Polskiego „Konno po Sławę” autorstwa Witolda Duńskiego wydanego przez PZJ w Warszawie w 2012 r.

Pan Major Leon Burniewicz miał bardzo pracowite życie, również będąc już na emeryturze, dożył wieku 88 lat.

Autor wpisu: Marek Lipiński | Aktualizowano: 2025/07/28

Leon Burniewicz zmarł 21 lutego 1996 roku w Toruniu.
Pochowany został na cmentarzu przy ul. Żwirki i Wigury.

Publikacje w Polskiej Cyfrowej Bibliotece Jeździeckiej:

Kliknij wybraną zakładkę, a następnie interesujący Cię link, aby otworzyć powiązane materiały
w Polskiej Cyfrowej Bibliotece Jeździeckiej (www.pcbj.pl):

„Wycinki o Leonie Burniewiczu” (2023) – PCBJ

„Geneza i działalność CWK w Grudziądzu” (2022) – Renata Urban

„Tradycje sportów konnych w Polsce do 1939 roku” (2022) – Renata Urban

„Jedna szkoła jazdy, różne losy” (2019) – Hanna Łysakowska

„Leon Burniewicz” (2012) – Witold Duński

„Kawaleryjska Alma Mater w Grudziądzu 1920-1939” (2008) – Lesław Kukawski, Juliusz S. Tym, Teodor Wójcik

„Polski dosiad czym był Grudziądz dla polskiego jeździectwa” (2002)

„Historia jeździectwa, cz. XIV” (1993) – Witold Domański

„Grudziądzkie fascynacje” (1990) – Józef Hlebowicz

„Polacy w Pucharach Narodów, 1923-1982” (1982) – Witold Domański

„Polska szkoła jeździecka” (1978) – Henryk Leliwa-Roycewicz

„Rozważania na temat polskiej szkoły jazdy konnej” (1976)

„Centrum Wyszkolenia Kawalerii w Grudziądzu” [link](1938) | FILM

„Wielkie Wojskowe Szkoły Jazdy. Polska – Grudziądz” (1934)

Grudziądz – Stolica Polskiej Kawalerii 1920-2011 | FILM

Pokrewne Legendy:

Ludzie

Tadeusz Rozwadowski

Polski wojskowy, Feldmarschalleutnant cesarskiej i królewskiej Armii, generał broni Wojska Polskiego, szef Sztabu Generalnego Wojska Polskiego w czasie bitwy warszawskiej 1920, Generalny Inspektor Jazdy i Generalny Inspektor Kawalerii Wojska Polskiego w latach 1921–1926, w maju 1926 roku dowódca legalnych sił rządowych odpierających pucz Józefa Piłsudskiego, konstruktor i wynalazca wojskowy.

Czytaj więcej…

Ludzie

Sergiusz Zahorski

Generał brygady Wojska Polskiego, szef Gabinetu Wojskowego Prezydenta RP, współtwórca polskiego jeździectwa sportowego. Uczestnik Igrzysk Olimpijskich w 1912 roku w barwach reprezentacji Rosji.

Czytaj więcej…

Ludzie

Leon Kon

Trener jeździectwa, współtwórca Polskiego Związku Jeździeckiego i jego sekretarz generalny. Kawaler Krzyża Walecznych i Srebrnego Krzyża Zasługi.

Czytaj więcej…

Ludzie

Tadeusz Sokołowski

Żołnierz, sportowiec, 3x medalista MP, 2 wicemistrz Armii (1935), olimpijczyk IO Berlin 1936 (Zbieg II), 1937-39 szef sekcji jeździeckiej WKS Legia, cichociemny zakatowany przez Gestapo w Mińsku.

Czytaj więcej…

Galeria:




Kapitan Leon Burniewicz był w grupie jeźdźców Wszechstronnego Konkursu Konia Wierzchowego przygotowujących się do Igrzysk Olimpijskich w Helsinkach 1940. We wrześniu 1939 roku pomaszerował walczyć za Polskę. Po prawej z żoną Urszulą już po powrocie z obozu jenieckiego w 1946 roku.



Kapitan Leon Burniewicz w skoku z koniem Aldona Czamara w 1939 roku.



Zdjęcie Leona Burniewicza na koniu Ares na zawodach jeździeckich, lata 30-te XX wieku.



Zdjęcie Leona Burniewicza na koniu Ares na zawodach jeździeckich, lata 30-te XX wieku.



Książeczka instruktorska trenera Leona Burniewicza.



Legitymacja wojskowa oraz legitymacja członka Związku Oficerów Służby Stałej WP.



Dokument zaświadczający o pobycie w oflagu.



Zawiadomienie o pogrzebie.



Legitymacja do odznaki grunwaldzkiej.



Legitymacja do medalu pamiątkowego.



Witold Pruski, Dzieje konkursów hippicznych w Polsce, 1982, ss. 58, 306, 280.

Mianowanie na wyższy stopień oficerski i zaświadczenie o posiadanych medalach.

Legitymacje Leona Burniewicza
Przebieg służby wojskowej.



Życiorys.
/Autor

Jerzy Grabowski

Patron Honorowy: Andrzej Krzysztofiak, polski działacz samorządowy, od 1998 burmistrz Kwidzyna. Zorganizował po byłym Stadzie Ogierów w Kwidzynie, Tereny Rekreacyjno – Wypoczynkowe „Miłosna” spółka z o.o.

Andrzej Krzysztofiak, studiował na Uniwersytecie Gdańskim i na Uniwersytecie Śląskim. Z wykształcenia jest prawnikiem. W latach 1990–1994 zasiadał w Radzie Miejskiej Kwidzyna. W listopadzie 1998 objął obowiązki burmistrza miasta III kadencji. Reelekcję na to stanowisko uzyskiwał w bezpośrednich wyborach samorządowych 2002, 2006, 2010, 2014 i 2018. Został odznaczony Srebrnym Medalem za Zasługi dla Straży Granicznej (2012)

Mecenas: Tereny Rekreacyjno – Wypoczynkowe „Miłosna” spółka z o.o.

Dawniej Stado Ogierów w Kwidzynie, którego historia sięga Fryderyka II Wielkiego w 1788 r.

Dowiedz się więcej…

Opiekunowie: Małgorzata Mikołajczak i Janusz Grabowski wraz z rodzinami

NA SKRÓTY:

– TREŚĆ WPISU – PUBLIKACJE W PCBJ – POKREWNE LEGENDY – GALERIA –

Jeździec, hodowca, dyrektor Stada Ogierów w Kwidzynie, trener reprezentacji Polski w WKKW na Igrzyskach Olimpijskich w Monachium 1972.

W historii polskiego jeździectwa Jerzy Grabowski zapisał się przede wszystkim jako trener kadry WKKW w latach 60 – tych i 70 – tych ubiegłego wieku. Wszystkim, którzy go pamiętają, kojarzy się z nieodłączną fajką i zapachem szlachetnego tytoniu. Był jednym z tych, którzy w czasach siermiężnego PRL-u wyróżniali się swoim oryginalnym wizerunkiem i otwartym umysłem. Ale zacznijmy od początku…

Nasz bohater urodził się 19 stycznia 1928 roku w Abramowiczach (województwo lubelskie). W jego życiu zawsze były konie. Ojciec, Janusz Grabowski hodował te szlachetne czworonogi z myślą o kawalerii. Mieliśmy wówczas najlepszą na świecie, słynącą z „Cudu nad Wisłą”.

Jerzy Grabowski wkraczał w dorosłość tuż po drugiej wojnie światowej. O jego przyszłości miał zadecydować list matki skierowany do Stanisława Hay’a, dyrektora Państwowego Stada Ogierów w Sierakowie. W liście tym pani Zofia Grabowska zawiadamiała o śmierci męża i polecała swojego syna na praktykę do Sierakowa. Stanisław Hay i Janusz Grabowski byli przyjaciółmi, w okresie międzywojennym studiowali na tym samym roku w Szkole Głównej Gospodarstwa Wiejskiego w Warszawie.

W Sierakowie młody praktykant poznał Krysię – inteligentną i atrakcyjną córkę dyrektora. Bliskie relacje między rodzinami Hay’ów i Grabowskich zacieśniły się jeszcze bardziej w 1952 roku, gdy Krystyna i Jerzy wzięli ślub. Owocami tego związku było dwoje dzieci: Małgorzata oraz Janusz (dziedziczący imię po dziadku).

W swojej drodze zawodowej, po ukończeniu studiów na wydziale rolniczym Uniwersytetu Poznańskiego, młody magister inżynier Jerzy Grabowski pracował w różnych jednostkach państwowej hodowli koni (od 1951 r. asystent dyrektora w stadninie koni w Posadowie, od 1952 r. zastępca dyrektora w stadzie ogierów w Gnieźnie, od 1962 r. zastępca kierownika Działu Selekcji na Służewcu, od 1963 r. dyrektor stada ogierów w Kwidzynie).

(…)

Źródło: Jerzy Grabowski (2023) – Mieczysław Zagor

Autor wpisu: Mieczysław Zagor | Aktualizowano: 2025/04/28

Jerzy Grabowski tragicznie zmarł 5 maja 1975 roku w wieku 47 lat.
Pochowany został na Cmentarzu św. Piotra i Pawła w Gnieźnie (sektor 1, nr rzędu 3, nr grobu 2).

NA SKRÓTY:

– TREŚĆ WPISU – PUBLIKACJE W PCBJ – POKREWNE LEGENDY – GALERIA –

Publikacje w Polskiej Cyfrowej Bibliotece Jeździeckiej:

Kliknij wybraną zakładkę, a następnie interesujący Cię link, aby otworzyć powiązane materiały
w Polskiej Cyfrowej Bibliotece Jeździeckiej (www.pcbj.pl):

„Stado Ogierów i 'Nadwiślanin’ Kwidzyn” (2025)

“Jerzy Grabowski” (2023) – Mieczysław Zagor

“Wszechstronny Konkurs Konia Wierzchowego” (2013) – Renata Urban

“Jerzy Grabowski i pierwszy kurs instruktorów jeździectwa” (2013) – Renata Urban

“Jerzy Grabowski” (2012) – Witold Duński

„Historia jeździectwa, cz. XIX” (1996) – Witold Domański

„Polacy w Pucharach Narodów, 1923-1982” (1982) – Witold Domański

“Jerzy Grabowski nie żyje” (1975) – Władysław Byszewski

“Czy zmiana warty w światowym WKKW” (1975) – Jerzy Grabowski

“Problemy produkcji koni wyczynowych w Polsce” (1974) – Władysław Byszewski, Jerzy Grabowski

„Światowa czołówka w WKKW w ocenie fachowej prasy NRF” (1974) – Jerzy Grabowski

“WKKW na Olimpiadzie w Monachium” (1972) – Jerzy Grabowski

“Konie z Wielkopolski w sporcie jeździeckim” (1971) – Jerzy Grabowski

“Sukcesy polskich koni na CCI Bad Harzburg” (1967) – Jerzy Grabowski

“Warendorf — Mekka światowego jeździectwa” (1966) – Jerzy Grabowski

“Jak to było na CCIO w Moskwie” (1966) – Jerzy Grabowski

Słownik Jeździecki i Hodowlany – Lesław Kukawski

“Jerzy Grabowski” (2023) – Mieczysław Zagor

“Wszechstronny Konkurs Konia Wierzchowego” (2013) – Renata Urban

“Jerzy Grabowski i pierwszy kurs instruktorów jeździectwa” (2013) – Renata Urban

“Jerzy Grabowski” (2012) – Witold Duński

„Historia jeździectwa, cz. XIX” (1996) – Witold Domański

„Polacy w Pucharach Narodów, 1923-1982” (1982) – Witold Domański

“Jerzy Grabowski nie żyje” (1975) – Władysław Byszewski

“Czy zmiana warty w światowym WKKW” (1975) – Jerzy Grabowski

“Problemy produkcji koni wyczynowych w Polsce” (1974) – Władysław Byszewski, Jerzy Grabowski

„Światowa czołówka w WKKW w ocenie fachowej prasy NRF” (1974) – Jerzy Grabowski

“WKKW na Olimpiadzie w Monachium” (1972) – Jerzy Grabowski

“Konie z Wielkopolski w sporcie jeździeckim” (1971) – Jerzy Grabowski

“Sukcesy polskich koni na CCI Bad Harzburg” (1967) – Jerzy Grabowski

“Warendorf — Mekka światowego jeździectwa” (1966) – Jerzy Grabowski

“Jak to było na CCIO w Moskwie” (1966) – Jerzy Grabowski

„Stado Ogierów i 'Nadwiślanin’ Kwidzyn” (2025)

Słownik Jeździecki i Hodowlany – Lesław Kukawski

NA SKRÓTY:

– TREŚĆ WPISU – PUBLIKACJE W PCBJ – POKREWNE LEGENDY – GALERIA –

Pokrewne Legendy:

Miejsca

SO Kwidzyn i LKS „Nadwiślanin” Kwidzyn

Stado Ogierów w Kwidzynie zostało założone w 1788 roku przez Fryderyka II Wielkiego. Początkowo, przez ponad sto lat, mieściło się w mieście, w pobliżu zamku. Przez długie dziesięciolecia – z przerwą na okres wojen napoleońskich – jego głównym zadaniem było zaopatrywanie okolicznych prowincji w ogiery. Ich liczba zazwyczaj przekraczała sto; przykładowo w 1898 roku stado…

Czytaj więcej…

Ludzie

Wojciech Mickunas

Jeździec, uczestnik igrzysk olimpijskich (1972 – Monachium jako luzak Pawła Wierzbickiego, 1988 – Seul jako trener ekipy, która zajęła IV miejsce), wielokrotny medalista Mistrzostw Polski i trzykrotny uczestnik Mistrzostw Europy w WKKW. Publicysta oraz utalentowany bard.

Czytaj więcej…

Ludzie

Andrzej Orłoś

Olimpijczyk. Mistrz Polski w Ujeżdżeniu, Skokach i WKKW. Hodowca. Trener kadry
narodowej w skokach i olimpijskiej w WKKW. Mentor i pierwszy trener (obok Wandy
Wąsowskiej) medalisty MP w WKKW Artura Bobera.

Czytaj więcej…

Ludzie

Adam Jan Wąsowski

Lekarz weterynarii, który całe swoje życie związał z ukochanymi końmi i sportem jeździeckim. Cieszył się ogromnym szacunkiem hodowców, sportowców i środowiska naukowego.

Czytaj więcej…

NA SKRÓTY:

– TREŚĆ WPISU – PUBLIKACJE W PCBJ – POKREWNE LEGENDY – GALERIA –

Galeria:

Zdjęcia pochodzą z archiwum PCBJ oraz zbiorów Mieczysława Zagora.

Od lewej Jerzy Grabowski, w środku Jacek Wierzchowiecki, z prawej Józef Mioduszewski, hodowca, trener.
Krystyna Grabowska, żona, Jerzy Grabowski z córką Małgorzatą i synem Januszem.
Jerzy Grabowski na koniu z synem Januszem na kucu.
Jerzy Grabowski. Po prawej siedzi Jego stryj – Jan Grabowski.
Fot. z archiwum Pani Małgorzaty Mikołajczak.
Jerzy Grabowski na koniu z synem Januszem na kucu. Fot. z archiwum Pani Małgorzaty Mikołajczak.
Fot. z archiwum Pani Małgorzaty Mikołajczak.
Fot. z archiwum Pani Małgorzaty Mikołajczak.
Fot. z archiwum Pani Małgorzaty Mikołajczak.
Fot. z archiwum Pani Małgorzaty Mikołajczak.
Fot. z archiwum Pani Małgorzaty Mikołajczak.
Fot. z archiwum Pani Małgorzaty Mikołajczak.
Jerzy Grabowski na treningu w hali. Lata 60-te lub 70-te.

NA SKRÓTY:

– TREŚĆ WPISU – PUBLIKACJE W PCBJ – POKREWNE LEGENDY – GALERIA –

/Autor

Dorota Kałuba

Patron Honorowy:

Wspomóż projekt PLPJ, zostań Patronem Honorowym Legendy Doroty Kałuby

Dowiedz się więcej…

Mecenas:

Wspomóż projekt PLPJ, zostań Mecenasem Legendy Doroty Kałuby.

Dowiedz się więcej…

Opiekunowie: Daniel Kozłowski, Anna i Artur Bober

Strona stworzona na potrzeby projektu edukacyjnego PLPJ realizowanego przez organizację pożytku publicznego – Bober Team Non Profit Sp. z o.o.

Dowiedz się więcej…

NA SKRÓTY:

– TREŚĆ WPISU – PUBLIKACJE W PCBJ – POKREWNE LEGENDY – GALERIA –

Pierwsza kobieta trener w historii wyścigów na Służewieckim torze. Zaczęła prowadzić swoją stajnię wyścigową w 1976.

W wieku 12 lat rozpoczęła naukę jazdy konnej w stajni sportowej na warszawskim Służewcu. Po ukończeniu 16. roku życia przeniosła się do stajni wyścigowej i już rok później zadebiutowała jako amator w gonitwie z zawodowymi dżokejami.

Po maturze pracowała w Dziale Selekcji PTWK, jednocześnie jeździła w stajni wyścigowej i brała udział w gonitwach, odnosząc 42 zwycięstwa. Popołudniami szkoliła młodych adeptów jeździectwa w klubie sportowym LOK, a równolegle studiowała zaocznie zootechnikę.

Po ukończeniu studiów w 1975 roku rozpoczęła pracę trenera koni wyścigowych na torze we Wrocławiu, kończąc tym samym swoją karierę jeździecką. Już w pierwszym sezonie została czempionem trenerów, a jej konie triumfowały we wszystkich najważniejszych gonitwach na Partynicach – Derby, Oaks i Wielkiej Wrocławskiej. Sukces ten sprawił, że została zaproszona do Warszawy, gdzie objęła stajnię na Służewcu. Karierę trenerską zakończyła po sezonie 2015.

W ciągu blisko 40 lat pracy z końmi wyścigowymi odniosła imponujące sukcesy: trzykrotnie wybrano ją Trenerem Roku, a jej konie blisko 2000 razy mijały linię mety jako pierwsze. W 2017 roku otrzymała prestiżową nagrodę H. H. Sheikha Fatima Bint Mubarak Darley Awards za osiągnięcia życiowe w treningu koni arabskich, wręczoną symbolicznie na warszawskim Służewcu.

W jej karierze wybitne miejsce zajmują takie konie pełnej krwi angielskiej jak Durand, Limak, Mustafa, Arctic, Ruten, Daxi, Daghara, Cisów, Tulipa oraz legendarna Dżamajka, uznana w 2000 roku za „Konia Stulecia”. Wśród koni czystej krwi arabskiej szczególne sukcesy odniosły m.in. Druid, Geneza, Dalida, Orgia Fata, Celtis i Pirat.

Po zakończeniu kariery wycofała się z życia publicznego. Mieszka z mężem pod Warszawą, ciesząc się emeryturą, czasem z rodziną, ogrodem i psami, a latem podróżując po Polsce kamperem.

Autor wpisu: Red. portalu PLPJ | Aktualizowano: 2025/09/11

NA SKRÓTY:

– TREŚĆ WPISU – PUBLIKACJE W PCBJ – POKREWNE LEGENDY – GALERIA –

Publikacje w Polskiej Cyfrowej Bibliotece Jeździeckiej:

Kliknij wybraną zakładkę, a następnie link, aby otworzyć powiązane materiały w Polskiej Cyfrowej Bibliotece Jeździeckiej (www.pcbj.pl):

„Rozmowa z Dorotą Kałubą” (2021) [www.torsluzewiec.pl] [2025/09/11]

„Rozmowa z Dorotą Kałubą” (2021) [www.torsluzewiec.pl] [2025/09/11]

„Rozmowa z Dorotą Kałubą” (2021) [www.torsluzewiec.pl] [2025/09/11]

Poniżej zamieszczamy odnośniki do innych ciekawych źródeł, które nie prowadzą do naszej Biblioteki i nie mamy wpływu na wyświetlane tam treści.

Razem z hiperłączem zamieszczamy widoczny adres artykułu oraz datę kiedy odnośnik ostatni raz był przez nas sprawdzany. Linki domyślnie otwierają się w nowym oknie.

NA SKRÓTY:

– TREŚĆ WPISU – PUBLIKACJE W PCBJ – POKREWNE LEGENDY – GALERIA –

Pokrewne Legendy:

Konie

ARABELLA (CROSS – ATA)

Na torze wyścigowym spędziła jeden sezon. Trenowana przez Dorotę Kałubę wygrała wszystkie sześć wyścigów, w których wystartowała. Od 1975 roku gonitwa Oaks nazwana została jej imieniem.

Czytaj więcej…

NA SKRÓTY:

– TREŚĆ WPISU – PUBLIKACJE W PCBJ – POKREWNE LEGENDY – GALERIA –

Galeria:

Dorota Kałuba uhonorowana Nagrodą H.H. Sheikha Fatima Bint Mubarak Darley Awards za osiągnięcia życiowe w treningu arabskich koni wyścigowych. Fot. Edyta Twaróg.

NA SKRÓTY:

– TREŚĆ WPISU – PUBLIKACJE W PCBJ – POKREWNE LEGENDY – GALERIA –

/Autor