Wpisy

IX letnie Igrzyska Olimpijskie – Amsterdam, 1928

PUBLIKACJE W PCBJ

POKREWNE LEGENDY

GALERIA ZDJĘĆ

______________________________________________________________
Igrzyska Olimpijskie w Amsterdamie to pierwsza olimpiada, na której zdobyliśmy dwa drużynowe medale w skokach przez przeszkody – srebrny oraz w WKKW brązowy.
______________________________________________________________

Stosunkowo wcześnie, bo zimą 1926/1927 r. powołano zgrupowanie mające na celu obsłużenie zawodów międzynarodowych oraz wyłonienie zespołu reprezentacyjnego na Olimpiadę w Amsterdamie w 1928 r.

Zgrupowanie to, pod nazwą Grupy Przygotowawczej Sportu Konnego, powstało w Grudziądzu w Centrum Wyszkolenia Kawalerii i zgromadziło znaczną liczbę jeźdźców. Kierownikiem grupy został ppłk Karol Rómmel, a instruktorem rtm. Leon Kon. Był to więc w pewnym stopniu kompromis i oba największe ośrodki, a również oba kierunki szkolenia, były reprezentowane w zgrupowaniu.

Na Olimpiadę w Amsterdamie Polska wystawiła ekipy również tylko do dwóch dyscyplin, a mianowicie do WKKW 1 Pucharu Narodów. Tym razem, wskutek zmiany regulaminu, ekipy występowały w składach trzyosobowych. Ponadto wyjechało dwóch jeźdźców rezerwowych z rezerwowymi końmi.

Reprezentacyjna ekipa polska udała się w składzie: ppłk Karol Rómmel, rtm. Michał Antoniewicz, rtm. Józef Trenkwald, por. Kazimierz Szosland, por. Kazimierz Gzowski oraz jako rezerwowi — mjr Henryk Dobrzański (WKKW) i rtm. Zdzisław Dziadulski (Puchar Narodów).

Tym razem dobór koni był bardziej jednorodny, a co ważne — w połowie hodowli krajowej. Wystąpiły następujące konie: Moja Miła — klacz półkrwi pochodzenia krajowego, służbowa por. Tuńskiego, o przeszłości wyścigowej, Lwi Pazur — półkrwi hodowli krajowej, przygotowywany przez Trenkwalda, Ali — wałach półkrwi pochodzenia krajowego, własność Szoslanda, Doneuse — klacz pełnej krwi pochodzenia francuskiego, z karierą przeszkodowo-wyścigową, własność Rómmla, oraz Readgledt i Mylord — konie pochodzenia irlandzkiego.

Wszechstronny Konkurs Konia Wierzchowego. Konkurs składał się jak zwykle z trzech prób, ujeżdżenia, wytrzymałości 1 skoków przez przeszkody. Sam program nie uległ zmianie. Udział wzięło 17 ekip pełnych oraz jeźdźcy indywidualni.

W tym konkursie Polskę reprezentował zespół w następującym składzie: ppłk Karol Rómmel na klaczy Doneuse, rtm. Michał Antoniewicz na klaczy Moja Miła i rtm. Józef Trenkwald na wałachu Lwi Pazur.

(…)

Konkurs Skoków przez przeszkody — Puchar Narodów. Konkurs o najcenniejsze trofeum — zespołowy Puchar Narodów i medale indywidualne — odbył się 12 sierpnia, tradycyjnie w ostatnim dniu Olimpiady, na stadionie w Amsterdamie. Obowiązywało jednokrotne przebycie parcours’u z 16 przeszkodami ok. 1,40 m wysokości i 4 m szerokości, na dystansie 780 m w tempie 400 m/min. Ówcześnie liczono 4 pkt karne za strącenie przeszkody przednimi, a 2 pkt za strącenie tylnymi nogami.

Startowało 14 zespołów w składzie trzyosobowym i kilku zawodników indywidualnie. Łącznie wystąpiło 48 zawodników, zarówno dawnych mistrzów olimpijskich, jak i zwycięzców najpoważniejszych nagród na obu półkulach.

Polacy do tego konkursu wystąpili w składzie: rtm. Michał Antoniewicz na Readgledt, por. Kazimierz Szosland na Ali i por. Kazimierz Gzowski na Mylord.

Rozpoczyna się walka zespołowa o Puchar Narodów. Pierwszy Norweg kończy z 16 p. k. Następny, znany Hiszpan Trujillos zjeżdża z toru z 2 p. k. Trzecim jest złoty medalista z 1920 r. i srebrny z 1924 r. — Tomaso Lequio na swym słynnym Trebecco, ale dwukrotnie wyłamanie i 6 p. k. eliminuje tym razem Włocha z walki o medal. Szesnasty w kolejności jest por. Gzowski. Mylord pod swoim jeźdźcem przebywa — jako pierwszy — cały parcours bez błędu, a rzęsiste owacje publiczności szczodrze nagradzają Polaka. (…)

Czytaj więcej… (po kliknięciu przejdziesz do Polskiej Cyfrowej Biblioteki Jeździeckiej)
Autor: Bolesław Skulicz

Powrót do listy

Wpis aktualizowano: 25.10.2023

Skład polskiej reprezentacji jeździeckiej na igrzyskach olimpijskich w Amsterdamie 1928 r:

Skoki przez przeszkody (srebrny medal druż)WKKW (brązowy medal druż)
por. Kazimierz Gzowski – Mylord
[4/5. miejsce ind.]		rtm. Michał Woysym-Antoniewicz – Moja Miła
[19. miejsce ind.]
por. Kazimierz Szosland – Ali
[13. miejsce ind.]		rtm. Józef Trenkwald – Lwi Pazur
[25. miejsce ind.]
rtm. Michał Woysym-Antoniewicz – Readgledt
[20. miejsce ind.]		ppłk Karol Rómmel – Doneuse
[26. miejsce ind.]
ppor. Zdzisław Dziadulski – The Lad (rezerwowy)rtm. Henryk Dobrzański – Tucase (rezerwowy)

Instruktorem grupy oficerów biorących udział w Olimpiadzie w Amsterdamie, był Leon Kon. Na szefa ekipy wyznaczony został mjr Karol Rómmel.

Publikacje w Polskiej Cyfrowej Bibliotece Jeździeckiej:

Kliknij poniższe linki, aby przejść do powiązanych materiałów w Polskiej Cyfrowej Bibliotece Jeździeckiej (otworzą się na nowej karcie):

„Osiągnięcia olimpijskie Polaków w sporcie jeździeckim” (2022)

„Polscy jeźdźcy olimpijscy okresu międzywojennego, część III” (2019)

„Jedna szkoła jazdy, różne losy” (2019) – Hanna Łysakowska

„Zdzisław Dziadulski” (2012) – Witold Duński

„Jeźdźcy olimpijscy” (2000) – Hanna Łysakowska

„Historia jeździectwa, cz. IX” (1991) – Witold Domański

„St. Moritz – Amsterdam, 1928” (1990) – Wojciech Lipoński

„Polacy w Pucharach Narodów, 1923-1982” (1982) – Witold Domański

„Polscy jeźdźcy na IO w latach 1912—1976” (1980) – A. Święcki

„Polskie jeździectwo na IO w okresie międzywojennym” (1972)

„Polscy jeźdźcy na olimpiadach” (1968) – W. Domański, B. Skulicz

„Od dziewiątej (IX) do dziesiątej (X) Olimpiady” (1933)

„Jeźdźcy polscy na dziewiątej (IX) Olimpiadzie” (1928) – Leon Kon

“Amsterdam – Hilversum” (1928) – Leon Kon

„Już o Olimpiadzie w 1928 r. …” (1926) – Leon Kon

„Gzowski Kazimierz Aleksander” – Zespół redakcyjny

Pokrewne Legendy:

Konie

ALLI (NN – NN)

Urodził się jako Kaktus w 1920 roku, hodowli Stefana Walewskiego z Inczewa, wł. Wojsko Polskie. W 1931 i 1933 roku wygrał pod Szoslandem PN w Warszawie. IO Amsterdam 1928, srebro druż. w skokach. Na igrzyskach popełnił jeden błąd. Jeździec rtm. K. Szosland – 2 pkt. karne, XIII miejsce ind.

Czytaj więcej…

Konie

MYLORD (NN – NN)

Wyhodowany w Irlandii. Jego właścicielem był kpt. art. Józef Szilagyi. Prawdopodobnie przed igrzyskami kupiło go od niego wojsko. IO Amsterdam 1928, srebro druż. w skokach. Popełnił jeden błąd w rozgrywce. Jeździec por. K. Gzowski – 0/2pkt. karne wrozgrywce, IV miejsce ind.

Czytaj więcej…

Konie

READGLEADT (NN – NN)

Wyhodowany w Irlandii. Był własnością Grupy Sportu Konnego. Dosiadany przez różnych jeźdźców. W 2.poł. lat 20. wygrał kilka razy konkursy o PN. Spokojny i pewny. IO Amsterdam 1928, srebro druż. w skokach. Jeździec rtm. M. Antoniewicz – 6 pkt. karnych, XX miejsce ind.

Czytaj więcej…

Ludzie

Leon Kon

Trener jeździectwa, współtwórca Polskiego Związku Jeździeckiego i jego sekretarz generalny. Kawaler Krzyża Walecznych i Srebrnego Krzyża Zasługi.

Czytaj więcej…

Galeria:




Po lewej: plakat popularyzujący zbiórkę funduszy na wyjazd reprezentacji Polski na igrzyska w Amsterdamie. Po prawej: jeden z plakatów Igrzysk Olimpijskich w Amsterdamie.
 Otwarcie olimpiady. Widoczna publiczność zgromadzona przed stadionem.
Reprezentacja Polski podczas otwarcia Olimpiady na Stadionie Olimpijskim.
Otwarcie Olimpiady. Widoczne reprezentacje państw uczestniczących w igrzyskach.
olscy obserwatorzy na Olimpiadzie. Widoczny m.in. przewodniczący Komisji Organizacyjnej inż. Wacław Znajdowski (1. z lewej).
Zawodnicy, którzy startowali w olimpijskim konkursie skoków przez przeszkody. Wśród siedzących Polacy: Michał Antoniewicz (z numerem 49). Kazimierz Szosland (33), Karol Rómmel (2 rząd, 6. z lewej). Algemeen Fotobureau (Ltd) Amsterdam.
Karol Rómmel i Donneuse. Algemeen Fotobureau (Ltd) Amsterdam.
Michał Antoniewicz i Moja Miła. Algemeen Fotobureau (Ltd) Amsterdam.
Michał Antoniewicz na Moja Miła. Algemeen Fotobureau (Ltd) Amsterdam.
Najlepszy w polskim zespole Kazimierz Gzowski na Mylordzie.



Defilada ekip po zakończeniu Wszechstronnego. Konkursu Konia Wierzchowego podczas Olimpiady w Amsterdamie w 1928 na pierwszym planie drużyna polska (ze zbiorów B. Skulicza).
Zdobywcy srebrnego medalu w skokach przez przeszkody: Kazimierz Szosland, Michał Antoniewicz, Kazimierz Gzowski.
Algemeen Fotobureau (Ltd) Amsterdam.
Zdobywcy brązowego medalu w WKKW: Michał Antoniewicz, Karol Rómmel i Józef Trenkwald.



Na tym olimpijskim hipodromie w Amsterdamie polska ekipa pucharowa wywalczyła srebrny medal olimpijski.
/Autor

Leon Burniewicz

PUBLIKACJE W PCBJ

POKREWNE LEGENDY

GALERIA ZDJĘĆ

II Wicemistrz Polski w Wszechstronnym Konkursie Konia Wierzchowego. Żołnierz, Trener. Działacz Polskiego Związku Jeździeckiego. Odznaczony Medalem za Wojnę 1939. Major Wojska Polskiego.

______________________________________________________________

W latach międzywojennych był II wicemistrzem Polski w WKKW – 1936 r. (koń Aldona Czamara), członkiem Grupy Sportu Konnego CWK w Grudziądzu przygotowującego się do Olimpiady w Helsinkach (1940). Jako kapitan Artylerii Konnej dostał się do niewoli we wrześniu 1939 r. Przed wojną był wielokrotnie nagradzany na zawodach jeździeckich w Polsce i za granicą – m.in. Sopocie, Warszawie, Grudziądzu, Nicei i Turynie w konkurencji skoków przez przeszkody i WKKW, dosiadał konie: Ares, Eskimos, Aldona Czamara, Aktor, Anitra, Bej i inne. W tym czasie współpracował z wysokiej klasy polskimi jeźdźcami i trenerami.

Po wojnie pracował w Stadninie Koni Liski (1961-62), gdzie trenował m.in. braci Pacyńskich, w latach 1964-67 pracował w PSO Biały Bór jako kierownik Zakładu Treningowego Ogierów (jeźdźcy to m.in.: Andrzej Krzysztofik, Bolesław Suliga i bracia Nowakowscy). W latach 1968-69 był również trenerem PTWK w Sopocie. W tym czasie, oprócz pracy trenera, odnosił również sukcesy jako jeździec startując na klaczy Drwina. Od 1969 r. do 1973 r. trenował konie w Zakładzie Treningowym przy PGR Cieślin-Popowiczki, jednocześnie pracując w Zakładzie Treningowym Koni Sportowych przy PGR Kusowo i Klubie Jeździeckim „Zieloni” w Bydgoszczy trenując m.in. Czesława Gerlacha, Martę Głuchowską i Iwonę Kwaśniewską, współpracował też z Jadwigą Pasturczak. Kolejnym miejscem pracy był Studencki Klub Jeździecki przy UMK w Toruniu (1973-75), a następnie Toruński Klub Jazdy Konnej przy PGR w Przysieku, trenując m.in. Andrzeja Lipińskiego, Aleksandrę Burniewicz (córka), Marka Lipińskiego, Romana Dygdałę, Andrzeja Kłopotowskiego i Pawła Komorowskiego. Od 1977 r. do 1984 r. był trenerem w Klubie Jeździeckim w Ciechocinku przy RSSW Plebanka (jeźdźcy Roman Śmigielski, Paweł Cymerman), a potem do roku 1985 r. w Klubie Jeździeckim przy PTTK w Golubiu-Dobrzyniu. Oczywiście amazonek i jeźdźców zarówno sportowych, jak i rekreacyjnych było znacznie więcej.

Szczegółowe informacje, dokumenty i zdjęcia potwierdzające wyżej opisaną karierę jeździecką i trenerską znajdują się w naszym posiadaniu i niezależnie od tego skrótowego zapisu – rozwinięcie tych informacji można znaleźć w Leksykonie Jeździectwa Polskiego „Konno po Sławę” autorstwa Witolda Duńskiego wydanego przez PZJ w Warszawie w 2012 r.

Pan Major Leon Burniewicz miał bardzo pracowite życie, również będąc już na emeryturze, dożył wieku 88 lat.

Cały artykuł i inne źródła znajdziesz w Polskiej Cyfrowej Bibliotece Jeździeckiej (kliknij)

Autor: Marek Lipiński

Powrót do listy

Wpis aktualizowano: 25.10.2023

Leon Burniewicz zmarł 21 lutego 1996 roku w Toruniu.
Pochowany został na cmentarzu przy ul. Żwirki i Wigury.

Publikacje w Polskiej Cyfrowej Bibliotece Jeździeckiej:

Kliknij poniższe linki, aby przejść do powiązanych materiałów w Polskiej Cyfrowej Bibliotece Jeździeckiej (otworzą się na nowej karcie):

„Wycinki o Leonie Burniewiczu” (2023) – PCBJ

„Geneza i działalność CWK w Grudziądzu” (2022) – Renata Urban

„Tradycje sportów konnych w Polsce do 1939 roku” (2022) – Renata Urban

„Jedna szkoła jazdy, różne losy” (2019) – Hanna Łysakowska

„Leon Burniewicz” (2012) – Witold Duński

„Polski dosiad czym był Grudziądz dla polskiego jeździectwa” (2002)

„Historia jeździectwa, cz. XIV” (1993) – Witold Domański

„Grudziądzkie fascynacje” (1990) – Józef Hlebowicz

„Polacy w Pucharach Narodów, 1923-1982” (1982) – Witold Domański

„Polska szkoła jeździecka” (1978) – Henryk Leliwa-Roycewicz

„Rozważania na temat polskiej szkoły jazdy konnej” (1976)

„Centrum Wyszkolenia Kawalerii w Grudziądzu” [link](1938) | FILM

„Wielkie Wojskowe Szkoły Jazdy. Polska – Grudziądz” (1934)

Grudziądz – Stolica Polskiej Kawalerii 1920-2011 | FILM

Pokrewne Legendy:

Ludzie

Sergiusz Zahorski

Generał brygady Wojska Polskiego, szef Gabinetu Wojskowego Prezydenta Rzeczypospolitej, współtwórca polskiego jeździectwa sportowego, uczestnik Igrzysk Olimpijskich 1912 w reprezentacji Rosji.

Czytaj więcej…

Ludzie

Leon Kon

Trener jeździectwa, współtwórca Polskiego Związku Jeździeckiego i jego sekretarz generalny. Kawaler Krzyża Walecznych i Srebrnego Krzyża Zasługi.

Czytaj więcej…

Ludzie

Tadeusz Sokołowski

Żołnierz, sportowiec, 3x medalista MP, 2 wicemistrz Armii (1935), olimpijczyk IO Berlin 1936 (Zbieg II), 1937-39 szef sekcji jeździeckiej WKS Legia, cichociemny zakatowany przez Gestapo w Mińsku.

Czytaj więcej…

Ludzie

Michał Toczek

Żołnierz, major, artylerzysta. Jeździec i trener. Odznaczony m. inn. 3. krotnie Krzyżem Walecznych. Zwycięzca PN, Nowy Jork 1926 r., Nicea 1926 Hamlet 2.20. (II m.),

Czytaj więcej…

Galeria:




Kapitan Leon Burniewicz był w grupie jeźdźców Wszechstronnego Konkursu Konia Wierzchowego przygotowujących się do Igrzysk Olimpijskich w Helsinkach 1940. We wrześniu 1939 roku pomaszerował walczyć za Polskę. Po prawej z żoną Urszulą już po powrocie z obozu jenieckiego w 1946 roku.



Kapitan Leon Burniewicz w skoku z koniem Aldona Czamara w 1939 roku.



Zdjęcie Leona Burniewicza na koniu Ares na zawodach jeździeckich, lata 30-te XX wieku.



Zdjęcie Leona Burniewicza na koniu Ares na zawodach jeździeckich, lata 30-te XX wieku.



Książeczka instruktorska trenera Leona Burniewicza.



Legitymacja wojskowa oraz legitymacja członka Związku Oficerów Służby Stałej WP.



Dokument zaświadczający o pobycie w oflagu.



Zawiadomienie o pogrzebie.



Legitymacja do odznaki grunwaldzkiej.



Legitymacja do medalu pamiątkowego.



Witold Pruski, Dzieje konkursów hippicznych w Polsce, 1982, ss. 58, 306, 280.

Mianowanie na wyższy stopień oficerski i zaświadczenie o posiadanych medalach.

Legitymacje Leona Burniewicza
Przebieg służby wojskowej.



Życiorys.

/Autor

Władysław Belina-Prażmowski

PUBLIKACJE W PCBJ

POKREWNE LEGENDY

GALERIA ZDJĘĆ

Pułkownik kawalerii Wojska Polskiego. Kawaler Orderu Virtuti Militari. Dowódca pierwszego oddziału kawalerii legionowej, legendarnej „siódemki Beliny”.

______________________________________________________________

Stał się bohaterem pieśni, które znało każde dziecko. Jego postać była obecna na kartach poezji i prozy. Był symbolem wyrosłym z tęsknoty Polaków za polskim żołnierzem. Zawadiacki kawalerzysta nadawał się do tej roli lepiej niż ktokolwiek inny.

To ułan, rotmistrz, potem pułkownik „Belina”, czyli Władysław Zygmunt Prażmowski, strzelec i legionista, z czasem także polityk i działacz społeczny. Ale nade wszystko ułan. Wojenne imię trwale zastąpiło właściwe personalia nie tylko na okres sześcioletniej służby frontowej, lecz i w dalszym życiu prywatnym i publicznym. Jego żołnierze z dumą nazywali siebie „beliniakami”.

Ale Belina to to nie tylko spiżowy bohater, symbol, ikona… To człowiek, którego losy, tak w życiu prywatnym, jak i w służbie wojskowej i publicznej, nie zawsze składały się z samych zwycięstw. To również popełnione błędy i w rezultacie niepowodzenia na polu walki, dość nagle przerwana kariera wojskowa i niespełnione ambicje, uczucie zawiści w obliczu pięknych karier niektórych podkomendnych, a także kłopoty ze zdrowiem i rodzinne dramaty. O tym też trzeba pamiętać, bo to nieodłączna część biografii tego człowieka.

(…)

Cały artykuł i inne źródła znajdziesz w Polskiej Cyfrowej Bibliotece Jeździeckiej (kliknij)

Autor: Tomasz Gąsowski, Bohaterowie Niepodległej

Powrót do listy

Wpis aktualizowano: 10.10.2023

Władysław Belina-Prażmowski zmarł 13 października 1938. roku na atak serca w Wenecji, gdzie odbywał kurację zdrowotną. Został pochowany 20 października 1938 na cmentarzu Rakowickim w Krakowie, w kwaterze LXIX.

Uroczystości pogrzebowe w Krakowie stały się wielką manifestacją patriotyczną porównywalną w swych rozmiarach do tych po śmierci Marszałka Piłsudskiego.

1 Pułk Szwoleżerów Józefa Piłsudskiego

(mp. Warszawa, otok amarantowy).

Pułk nawiązywał do tradycji 1 Pułku Lekkokonnego Polskiego Gwardii cesarza Napoleona I oraz 1 Pułku Ulanów Legionów Polskich „Beliny”. Odtworzony został w listopadzie 1918 r. przez oficerów dawnego 1 p.uł. Leg. z rtm. Gustawem Orlicz-Dreszerem na czele. Od 1921 r. pułk stacjonował w Warszawie w pobliżu Belwederu. Mówiono, że należał do elity pułków kawalerii okresu międzywojennego. Popularnie nazywany był „Gwardią Narodową”, choć oficjalnie nigdy tej nazwy nie otrzymał.

Ciesz się dzielny szwoleżerze,
Masz protekcję w Belwederze.

Szwoleżery kręcą głową,
Chcą być Gwardią Narodową.

Kręcą d…, kręcą głową,
Chcą być Gwardią Narodową.

Chcą gwardyjskie mieć maniery.
Be Be ery, szwoleżery.

Zawsze dumny z szefa swego,
To szwoleżer Piłsudskiego.

Szwoleżerski górą bierze,
Przy protekcji w Belwederze.

W Belwederze, na kwaterze
Pośpisz bracie szwoleżerze.

A pamiętaj szwoleżerze,
Że masz wartę w Belwederze.

Od parady i od święta,
Dla ochrony Prezydenta.

Siedzą sobie tak w Warszawie
Przy kieliszku i przy kawie.

Cała kupa jest frajerów
W pierwszym pułku szwoleżerów.

Więcej panów niż frajerów,
To jest pierwszy szwoleżerów.

Trochę panów i malarzy,
To jest pierwszy pułk koniarzy.

Z adiutantów i lekarzy
Ma Warszawa pułk gówniarzy.

Źródło: Żurawiejki (1995) – Stanisław Radomyski

Publikacje w Polskiej Cyfrowej Bibliotece Jeździeckiej:

Kliknij poniższe linki, aby przejść do powiązanych materiałów w Polskiej Cyfrowej Bibliotece Jeździeckiej (otworzą się na nowej karcie):

„1 Pułk Szwoleżerów Józefa Piłsudskiego” (2022)

„Władysław Belina-Prażmowski” (2020) – Tomasz Gąsowski

„Władysław Belina Prażmowski” [link](2020)

„Władysław Belina-Prażmowski – twórca kawalerii odrodzonej Rzeczypospolitej” [link](2018) – Michał Szukała

„Komendanci Centrum Wyszkolenia Kawalerii w Grudziądzu” [link](2010)

„O kawalerii polskiej XX wieku” (1991) – Cezary Leżeński, Lesław Kukawski

„Księga jazdy polskiej” (1938) – Praca zbiorowa

„Ukochany oficer wodza” (1938) – Juliusz Kaden-Bandrowski

„Opowieść o Belinie dla młodzieży” (1938) – Bolesław Pochmarski

„Odszedł Belina” (1938) – Janusz Harnisz-Śmiechowski

„Pogrzeb śp. płk Władysława Beliny-Prażmowskiego” (1938)

„Wielkie Wojskowe Szkoły Jazdy. Polska – Grudziądz” (1934) – Tadeusz Grabowski

Grudziądz – Stolica Polskiej Kawalerii 1920-2011 | FILM

„Centrum Wyszkolenia Kawalerii w Grudziądzu” [link](1938) | FILM

Pokrewne Legendy:

Ludzie

Leon Kon

Trener jeździectwa, współtwórca Polskiego Związku Jeździeckiego i jego sekretarz generalny. Kawaler Krzyża Walecznych i Srebrnego Krzyża Zasługi.

Czytaj więcej…

Ludzie

Bolesław Wieniawa-Długoszowski

Pierwszy Ułan II Rzeczypospolitej. Lekarz, poeta, poliglota, kawalerzysta, adiutant Józefa Piłsudskiego. Generał WP. Ambasador RP w Rzymie. Zginął tragicznie w Nowym Jorku. Jego prochy, spoczęły na Cmentarzu Rakowieckim w Krakowie.

Czytaj więcej…

Ludzie

Roman Abraham

Gen. bryg. Wojska Polskiego. Bohaterski obrońca Lwowa. Dowódca 26 Pułku Ułanów Wielkopolskich oraz Wielkopolskiej Brygady Kawalerii w kampanii wrześniowej 1939 r.

Czytaj więcej…

Galeria:

Władyław Belina-Prażmowski jako rotmistrz ułanów (Narodowe Archiwum Cyfrowe [dalej: NAC]).
Trzyletni Zbyszek Prażmowski w mundurze beliniackim (zbiory Fundacji CDCN).
Trzyletni Zbyszek Prażmowski w mundurze beliniackim (zbiory Fundacji CDCN).
Władysław Prażmowski, oficer Legionów Polskich, 1914 r.
ierwszy patrol. „Siódemka” w Goszycach (NAC).
Karta pocztowa: Z. Rozwadowski, Belina na Białce. luty 1915 r. (zbiory Fundacji CDCN).
L. Gottlieb, Rotmistrz Belina Prażmowski (Polona.pl).
Władysław Prażmowski, Stanisław Skotnicki i Gustaw Orlicz-Dreszer w Nowym Sączu, grudzień 1914 r. (NAC).
Major Władysław Prażmowski „Belina” wręcza świadectwa ukończenia kursu oficerskiego 1. Pułku Ułanów Legionów Polskich, Ostrołęka, maj 1917 r. (NAC).
Władysław Prażmowski „Belina”, ok. 1917 r. (zbiory Fundacji CDCN).
Władysław Prażmowski „Belina” – dowódca I Brygady Jazdy, ok. 1919 r. (zbiory Fundacji CDCN).
Władysław Prażmowski „Belina” – dowódca I Brygady Jazdy, ok. 1919 r. (zbiory Fundacji CDCN).
Okładka wydawnictwa nutowego z Piosnką o Belinie (zbiory Fundacji CDCN).
Przed dworkiem pp. Zawiszów na zjeździe „beliniaków” w dziesięciolecie wymarszu, 1924 r. Zofia Zawiszanka stoi za Marszałkiem (NAC).
Zaprzysiężenie prezydenta miasta Krakowa Władysława Prażmowskiego, lipiec 1931 r. (NAC).
Portret prezydenta miasta Krakowa Władysława Prażmowskiego (zbiory Fundacji CDCN).
Wizytówka Władysława Prażmowskiego (zbiory Fundacji CDCN).
Święto kawalerii na Błoniach, 6 października 1933 r. (zbiory Fundacji CDCN).
Władysław Belina-Prażmowski z córką Aliną, Lwów, 1937 r. (zbiory Fundacji CDCN).
Wenecja, 1938 r. (zbiory Fundacji CDCN).
Kondukt pogrzebowy z asystą „beliniaków”, Kraków, 20 października 1938 r. (zbiory Fundacji CDCN).

/Autor

Stanisław Czerniawski

PUBLIKACJE W PCBJ

POKREWNE LEGENDY

GALERIA ZDJĘĆ

Rotmistrz kawalerii Wojska Polskiego, olimpijczyk (rezerwowy – skoki przez przeszkody, Berlin 1936), kawaler Orderu Virtuti Militari. Poległ w obronie Polski 10 września 1939 w rejonie Chruślina.

______________________________________________________________

Urodził się 15 września 1905 roku w Kiszyniowie w Mołdawii. Zginął 10 września 1939 roku pod Piotrowicami nad Bzurą, pochowany na cmentarzu wojskowym w Bielawach. Ojciec Adolf. Matka Jadwiga z domu Żubrawska. Absolwent Korpusu Kadetów numer jeden we Lwowie. Od 17 marca 1933 roku Marszałek Józef Piłsudski przejął szefostwo nad szkołą, która od tego dnia nazywała się: Korpus Kadetów nr 1 Marszałka Józefa Piłsudskiego. Stanisław Czerniawski ukończył szkołę w 1925 roku Absolwent Oficerskiej Szkoły Kawalerii w Grudziądzu.

Walczył o wolną Polskę od czternastego roku życia. Gdy zginął w boju o niepodległą Polskę, miał trzydzieści trzy lata. Ten bój opisuje generał brygady dowódca Wielkopolskiej Brygady Kawalerii doktor praw Roman Abraham, Kawaler Orderu Wojennego Virtuti Militari, Kawaler czterech Krzyży Walecznych, w swojej książce Wspomnienia wojenne znad Warty i Bzury, w której jest motto:

Poległym na chwałę, potomnym ku pamięci.

„Bój walewicki zakończony, opuszczamy więc miejscowość i kierujemy się do leżących w pobliżu płonących Bielaw. Przeprowadzam niezbędną reorganizację oddziałów brygady do dalszego działania w kierunku południowym, gdzie zamierzam stworzyć warunki do uderzenia na Głowno.

W tym celu 17 Pułk Ułanów, który początkowo zebrał się w Walewicach, ma przejść do Piotrowic… Trzon obrony Piotrowic stanowią szwadrony 17 Pułku Ułanów.

Na wschodnim skraju wsi znajduje się okopany 3 szwadron rotmistrza Czerniawskiego… Nieprzyjaciel, który dysponuje oddziałami zmotoryzowanymi… wszędzie próbuje nacierać…

Szczególnie zacięta walka rozgrywa się o wieś Piotrowice na odcinku 17 Pułku Ułanów… Nieprzyjaciel, wzmocniony silną artylerią, uderza na 17 Pułk Ułanów. Piotrowic bronią: szwadron porucznika Lossowa i 4 – rotmistrza Juścińskiego. Po nacierającej niemieckiej piechocie bije salwami 1 bateria kapitana Nagórskiego. W chwili zarysowującego się okrążenia pułkownik Kowalczewski kieruje do kontrataku 3 szwadron rotmistrza Czerniawskiego. Ten dzielny oficer powstrzymuje chwilowo oskrzydlenie, w końcu jednak ulega przewadze sił i ognia. W zaciętej walce polegli: dowódca szwadronu, rotmistrz Czerniawski, dowódca 2 plutonu, podporucznik Michał Godlewski, ułani Antoni Kozłowski, Jan Woźniak i Herman Weissmilch. Pochowano ich na cmentarzu w Bielawach”.

(…)

Całą publikację i inne źródła znajdziesz w Polskiej Cyfrowej Bibliotece Jeździeckiej (kliknij)

Autor: Witold Duński

Poniżej znajdziesz linki do powiązanych materiałów w Polskiej Cyfrowej Bibliotece Jeździeckiej.

Powrót do listy

Wpis aktualizowano: 25.10.2023

Stanisław Czerniawski poległ w nocy z 10/11 września podczas walk w rejonie Chruślina, podczas wojny obronnej 1939 roku. Pośmiertnie został odznaczony Krzyżem Srebrnym Orderu Wojskowego Virtuti Militari i Krzyżem Walecznych po raz drugi. Został pochowany wraz ze swoimi ułanami na Cmentarzu w Bielawach.

Publikacje w Polskiej Cyfrowej Bibliotece Jeździeckiej:

Kliknij poniższe linki, aby przejść do powiązanych materiałów w Polskiej Cyfrowej Bibliotece Jeździeckiej (otworzą się na nowej karcie):

“Tradycje sportów konnych w Polsce do 1939 roku” (2022) – Renata Urban

„Polscy jeźdźcy olimpijscy okresu międzywojennego, część I” (2018) – Hanna Łysakowska

“Polscy jeźdźcy olimpijscy okresu międzywojennego, część II” (2019) – Hanna Łysakowska

“Polscy jeźdźcy olimpijscy okresu międzywojennego, część III” (2019) – Hanna Łysakowska

„Stanisław Czerniawski” (2012) – Renata Urban

„Stanisław Czerniawski” (2012) – Witold Duński

„Polacy w Pucharach Narodów, 1923-1982” (1982) – Witold Domański

“Olimpiada w Berlinie w 1936 r.” (1982) – Witold Pruski

“Dzieje konkursów hipicznych w Polsce” (1982) – Witold Pruski

“Kawaleria w Kampanii Wrześniowej 1939” (1969) – Roman Abraham

„Księga jazdy polskiej” (1938) – Praca zbiorowa

Pokrewne Legendy:

Ludzie

Leon Kon

Trener jeździectwa, współtwórca Polskiego Związku Jeździeckiego i jego sekretarz generalny. Kawaler Krzyża Walecznych i Srebrnego Krzyża Zasługi.

Czytaj więcej…

Ludzie

Tadeusz Sokołowski

Żołnierz, sportowiec, 3x medalista MP, 2 wicemistrz Armii (1935), olimpijczyk IO Berlin 1936 (Zbieg II), 1937-39 szef sekcji jeździeckiej WKS Legia, cichociemny zakatowany przez Gestapo w Mińsku.

Czytaj więcej…

Ludzie

Roman Abraham

Gen. bryg. Wojska Polskiego. Bohaterski obrońca Lwowa. Dowódca 26 Pułku Ułanów Wielkopolskich oraz Wielkopolskiej Brygady Kawalerii w kampanii wrześniowej 1939 r.

Czytaj więcej…

Ludzie

Karol Rómmel

Żołnierz, trener, artysta w malarstwie, rysunku i jeździe konnej. Trzy krotny olimpijczyk (1912 – Sztokholm, 1924 – Paryż, 1928 – Amsterdam). Działał w KJK w Łodzi (1937) oraz JLKS Sopot (po wojnie).

Czytaj więcej…

Galeria:




Szkoła Podchorążych Kawalerii w Grudziądzu 1932 rok. Stoją od prawej porucznik Antoni Żelewski, rotmistrz Mikołaj Mitraszewski, porucznik Janusz Komorowski i porucznik Stanisław Czerniawski.



Rotmistrz Stanisław Czerniawski salutuje przy odbieraniu nagrody z rąk Stanisława Wiśniewskiego, dyrektora Zakładów Zdrojowych. Od lewej porucznik rezerwy Ludwik Radwan z 13 Pułku Ułanów Wileńskich.
Międzynarodowe Zawody Hippiczne w Berlinie w 1936. Polscy kawalerzyści biorący udział w zawodach. Widoczni od lewej: por. Janusz Komorowski, mjr Wilhelm Lewicki, płk Tadeusz Komorowski (szef ekipy), mjr Zdzisław Dziadulski, por. Stanisław Czerniawski.



Na środku: odznaka pułkowa 17 Pułku Ułanów Wielkopolskich imienia Króla Bolesława Chrobrego.
Po prawej: Por. Stanisław Czerniawski na szkicu E. Angres, wykonanym podczas zimowych zawodów jeździeckich
w Deutschlandhalle w Berlinie w 1936 r.



Polska reprezentacja na konkursach hippicznych w Nicei w 1936 r. Od lewej: mjr Wilhelm Lewicki, por. Stanisław Czerniawski, płk Tadeusz Komorowski (szef ekipy), rtm. Stefan Starnawski, mjr Adam Królikiewicz (instruktor), por. Janusz Komorowski.
Międzynarodowe Zawody Hippiczne na hipodromie w Łazienkach Królewskich w Warszawie; czerwiec 1936. Polska ekipa jeździecka podczas defilady. Widoczni od lewej: rotmistrz Wilhelm Lewicki, rotmistrz Tadeusz Sokołowski, porucznik Stanisław Czerniawski i porucznik Michał Gutowski. Koncern Ilustrowany Kurier Codzienny – Archiwum Ilustracji.
 Polski zespół w Rydze z mjr. Adamem Królikiewiczem na czele. Widoczni od lewej: rtm. Seweryn Kulesza (bokiem), rtm. Tadeusz Sokołowski, por. Stanisław Czerniawski, por. Janusz Komorowski i por. Michał Gutowski. 1937 r.



Rotmistrz Stanisław Czerniawski w Międzynarodowych Zawodach Konnych w Warszawie, w 1938 roku na klaczy Aragwa.
/Autor

Centrum Wyszkolenia Kawalerii

PUBLIKACJE W PCBJ

POKREWNE LEGENDY

GALERIA ZDJĘĆ

Centrum szkolenia kawalerii Wojska Polskiego II RP w latach 1928-1939 w garnizonie Grudziądz. Było największą tego typu wojskową jednostką szkoleniową w Europie. 

—-

Nie można przecenić roli Centrum Wyszkolenia Kawalerii w historii, a nawet teraźniejszości polskiego jeździectwa. Centrum kształciło nie tylko oficerów służby stałej i rezerwy kawalerii ale to co nazywamy szkołą polską, będącą odmianą naturalnej szkoły włoskiej jazdy konnej powstało w Centrum Wyszkolenia Kawalerii w Grudziądzu. Wcześniej znanego jako Centralna Szkoła Jazdy, Obóz Szkolny Kawalerii. Czołówka instruktorów i jeźdźców w okresie międzywojennym była związana z Centrum Wyszkolenia Kawalerii.

To w Grudziądzu uczyli i trenowali ppłk. Karol Rómmel, rtm. Leon Kon, ppłk Jan Kossak mjr Adam Królikiewicz, rtm. Kazimierz Szosland, mjr Michał Antoniewicz, mjr. Wilhelm Lewicki i wielu innych. Sukcesy polskiego jeździectwa w okresie międzywojennym były związane z Grudziądzem. W Centrum Wyszkolenia Kawalerii organizowano szereg kursów dla oficerów i podoficerów (np. Kurs Oficerów Sztabowych, Kurs Dowódców Szwadronów, Kurs Podoficerów Ujeżdżaczy Koni, Kurs Instruktorów Jazdy Konnej, Kurs Podoficerów Zawodowych Kawalerii, Kurs Lekarzy Weterynarii, Kurs Adiutantów Pułku).

Po drugiej wojnie światowej pomimo, iż Centrum już nie istniało oficerowie z nim związani uczestniczyli w odbudowie polskiej hodowli koni i jeździectwa. Ppłk. Karol Rómmel, mjr Adam Królikiewicz, mjr Wiktor Olędzki, kpt. Jan Mickunas, rtm. Jarosław Suchorski, płk Kazimierz de Rostwo-Suski, płk. Antoni Dębski i p. Marek Rozczynialski jako trenerzy. Płk. Aleksander Piotraszewski, mjr Marian Fabrycy, p. Sas-Jaworski jako Hodowcy. Leon Chatizow jako trener wyścigowy.

Obecna generacja trenerów jeździectwa była w większości trenowana przez trenerów oficerów kawalerii i artylerii.

Oficerowie, którzy postali na emigracji mieli w sporcie jeździeckim znaczące osiągnięcia. Mjr Anatol Pieregorodzki, a późnej gen. Michał Gutowski jako trenerzy kadry narodowej WKKW Kanady osiągnęli sukcesy olimpijskie. Mjr Michał Antoniewicz był trenerem kadry narodowej USA także z sukcesami olimpijskimi. Mjr Janusz Komorowski był trenerem kadry narodowej Argentyny, mjr Seweryn Kulesza był trenerem kadr narodowych Belgii i Irlandii. Rtm. Bronisław Skulicz i rtm. Antoni Żelewski byli trenerami w Belgii. Mjr Władysław Zgorzelski wyróżnił się jako trener i gracz polo w Urugwaju. Mjr Jerzy Iwanowski prowadził odpowiednik Hiszpańskiej Szkoły Jazdy w Afryce Południowej.

Autor: Leszek Nagórny

Poniżej znajdziesz linki do powiązanych materiałów w Polskiej Cyfrowej Bibliotece Jeździeckiej.

Powrót do listy

Wpis aktualizowano: 29.05.2023

Publikacje w Polskiej Cyfrowej Bibliotece Jeździeckiej:

Kliknij poniższe linki, aby przejść do powiązanych materiałów w Polskiej Cyfrowej Bibliotece Jeździeckiej (otworzą się na nowej karcie):

„Geneza i działalność Centrum Wyszkolenia Kawalerii w Grudziądzu” (2022) – Renata Urban

“Tradycje sportów konnych w Polsce do 1939 roku” (2022) – Renata Urban

„Jedna szkoła jazdy, różne losy” (2019) – Hanna Łysakowska

„Sport jeździecki w kawalerii konnej II RP” (2018) – Robert Woronowicz

Grudziądz – Stolica Polskiej Kawalerii 1920-2011 | FILM

„Komendanci Centrum Wyszkolenia Kawalerii w Grudziądzu” [link](2010)

„Jak Leon Kon przywiózł z Rosji do Polski włoską szkołę jazdy” (2003) – Hanna Łysakowska

„Polski dosiad czym był Grudziądz dla polskiego jeździectwa” (2002) – Lesław Kukawski

„Oddziały kawalerii II Rzeczypospolitej cz. 40” (1998) – L. Kukawski

„Sale Tradycji Jazdy Polskiej w Grudziądzu” (1994) – Lesław Kukawski

„O kawalerii polskiej XX wieku” (1991) – Cezary Leżeński, Lesław Kukawski

„Centralna Szkoła Kawalerii i 2. Pułk Ułanów Grochowskich” (1990) – Leon Kon

„Grudziądzkie fascynacje” (1990) – Józef Hlebowicz

„Koń wojskowy” (1990) – Lesław Kukawski

„Wpływ szkół jeździeckich na budowę rzędu końskiego w Polsce” (1986) – Ryszard Wagner

„Dzieje konkursów hippicznych w Polsce” (1982) – Witold Pruski (str. 57-72)

„Polska szkoła jeździecka” (1978) – Henryk Leliwa-Roycewicz

„Rozważania na temat polskiej szkoły jazdy konnej” (1976) – Witold Pruski

„Centrum Wyszkolenia Kawalerii w Grudziądzu” [link](1938) | FILM

„Księga jazdy polskiej” (1938) – Praca zbiorowa

„Święto Kawalerii w Grudziądzu” (1936) – Antoni Bogusławski

„Wielkie Wojskowe Szkoły Jazdy. Polska – Grudziądz” (1934) – Tadeusz Grabowski

Jeździec i Hodowca (1934) nr 12 – Sport konny

Jeździec i Hodowca (1933) nr 10 – Kawaleria

Słownik Jeździecki i Hodowlany – Lesław Kukawski

Pokrewne Legendy:

Ludzie

Leon Burniewicz

II Wicemistrz Polski w Wszechstronnym Konkursie Konia Wierzchowego. Żołnierz, Trener. Działacz Polskiego Związku Jeździeckiego. Odznaczony Medalem za Wojnę 1939. Major Wojska Polskiego.

Czytaj więcej…

Ludzie

Tadeusz Sokołowski

Żołnierz, sportowiec, 3x medalista MP, 2 wicemistrz Armii (1935), olimpijczyk IO Berlin 1936 (Zbieg II), 1937-39 szef sekcji jeździeckiej WKS Legia, cichociemny zakatowany przez Gestapo w Mińsku.

Czytaj więcej…

Ludzie

Robert Woronowicz

Oficer służby stałej WP, specjalność – kawaleria reprezentacyjna. Instruktor Wyszkolenia Kawaleryjskiego. Instruktor jeździecki PZJ i rekreacji ruchowej ze specjalnością jeździectwo. Twórca i szkoleniowiec Kawalerii Ochotniczej od 1993 r.

Czytaj więcej…

Ludzie

Bolesław Wieniawa-Długoszowski

Pierwszy Ułan II Rzeczypospolitej. Lekarz, poeta, poliglota, kawalerzysta, adiutant Józefa Piłsudskiego. Generał WP. Ambasador RP w Rzymie. Zginął tragicznie w Nowym Jorku. Jego prochy, spoczęły na Cmentarzu Rakowieckim w Krakowie.

Czytaj więcej…

Ludzie

Michał Toczek

Żołnierz, major, artylerzysta. Jeździec i trener. Odznaczony m. inn. 3. krotnie Krzyżem Walecznych. Zwycięzca PN, Nowy Jork 1926 r., Nicea 1926 Hamlet 2.20. (II m.),

Czytaj więcej…

Ludzie

Michał Gutowski

Olimpijczyk. Rtm, 17 pułk ułanów wielkopolskich. Kawaler m. innymi orderu Wojennego Virtuti Militari, Legii Honorowej, Krzyża Walecznych 5 razy. Generał w stanie spoczynku.

Czytaj więcej…

Ludzie

Witold Pilecki

Rotmistrz kawalerii Wojska Polskiego, żołnierz Armii Krajowej, więzień i organizator ruchu oporu w KL Auschwitz. Autor raportów o Holocauście.

Czytaj więcej…

Ludzie

Karol Rómmel

Żołnierz, trener, artysta w malarstwie, rysunku i jeździe konnej. Trzy krotny olimpijczyk (1912 – Sztokholm, 1924 – Paryż, 1928 – Amsterdam). Działał w KJK w Łodzi (1937) oraz JLKS Sopot (po wojnie).

Czytaj więcej…

Konie

JASIEK

Pan Hordyński z okolic Tarnobrzega na zawodach w Piotrkowie Trybunalskim w 1922 roku, rozpoznał go jako konia Mantel (potem Jasiek), wziętego do wojska w 1909, miał w czasie tych zawodów 17 lat.

Czytaj więcej…

Konie

PICADOR

1924 | Igrzyska Olimpijskie Paryż | brązowy medal indywidualny w skokach przez przeszkody – rtm. Adam Królikiewicz, 1 Pułk Szwoleżerów Józefa Piłsudskiego.

Czytaj więcej…

Galeria:

Jeżeli na zdjęciu nie podano innych informacji, pochodzi ono z publikacji pt. „Kawaleryjska Alma Mater w Grudziądzu 1920-1939” (2008). Za zgodą spadkobierców Pana Lesława Kukawskigo.

Po lewej: strona prawa sztandaru Oficerskiej Szkoły Kawalerii. Po prawej: strona lewa sztandaru Oficerskiej Szkoły Kawalerii.
Brama koszar Księcia Józefa Poniatowskiego przy ul. Radzyńskiej uj Grudziądzu. Druga połowa lat dwudziestych.
Trening w skokach pod okiem mjr. Jana Kossaka (stoi tyłem).
Stajnia Centrum Wyszkolenia Kawalerii.
Przeszkoda na placu przy stajniach.
Przedstawiciel Prezydenta RP generalny inspektor kawalerii gen. broni Tadeusz Rozwadowski wręcza sztandar Oficerskiej Szkoły Kawalerii komendantowi Centralnej Szkoły Kawalerii gen. dyw. Stefanowi Kasprzyckiemu. Grudziądz, 1 lipca 1925 r.
Major Witold Jabłoński tu skoku. Grudziądz, 1928 r.
Nauka władania szablą w II plutonie 1 szwadronu szkolnego Szkoły Podchorążych Rezerwy Kawalerii. Grudziądz, 1929 r.
Dżygitówka. Szkoła Podchorążych Kawalerii rocznik 1930-1932.
Dżygitówka. Szkoła Podchorążych Kawalerii rocznik 1930-1932.
Defilada z okazji Święta Niepodległości. 2 szwadron szkolny Szkoły Podchorążych Rezerwy Kawalerii prowadzi rtm. Leopold Berg. Grudziądz, 11 listopada 1932 r.
III pluton 2 szwadronu Szkoły Podchorążych Rezerwy Kawalerii (rocznik 1931-1932) w szyku rozwiniętym.
Nauka władania szablą. Na koniu ćwiczebnym st. ułan z cenzusem Bohdan Ładyżyński z 1 szwadronu szkolnego Szkoły Podchorążych Rezerwy Kawalerii. Grudziądz, koszary Przemysława II, 1933 r.
Porucznik Jan Mossakowski na klaczy „Wróżka” podczas treningu na III Wyższym Kursie Instruktorów Jazdy Konnej. Grudziądz, 1933 r.
Zakończenie biegu św. Huberta I Kursu Doskonalącego dla Plutonowych Zawodowych Kawalerii Grudziądz, listopad 1934 r.
Pododdział Szkoły Podchorążych Rezerwy Kawalerii (rocznik 1934-1935) na dziedzińcu koszar Bolesława Śmiałego.
Komendant Szkoły Podchorążych Rezerwy Kawalerii w latach 1932-1937 mjr Stefan Gołaszewski (po prawej) w rozmowie z komendantem Centrum Wyszkolenia Kawalerii płk. Zygmuntem Podhorskim.
Jubileusz XV-lecia istnienia Centrum Wyszkolenia Kawalerii w Grudziądzu. Październik 1936 r. Źródło: NAC.
Przekazanie sztandaru. 1936 rok. Źródło: NAC.
Promocja podchorążych kawalerii przez gen. Bolesława Wieniawę-Długoszewskiego. 1936 rok. Źródło: NAC.

Powitanie prezydenta Ignacego Mościckiego przez dzieci. Widoczni także m.in.: prezes Władysław Raczkiewicz (z prawej na drugim planie, trzyma cylinder, najwyższy), adiutanci prezydenta RP: kpt. Józef Hartman (na lewo za prezydentem) i kpt. Stefan Kryński (na prawo za prezydentem). 1936 rok. Źródło: NAC.
Prezydent Ignacy Mościcki wręcza szablę ppor. Zbigniewowi Belinie-Prażmowskiemu. 1936 rok. Źródło: NAC.
Tablica pamiątkowa umieszczona na głazie posadowionym na dziedzińcu koszar Księcia Poniatowskiego w Grudziądzu.
/Autor

Tadeusz Sokołowski

PUBLIKACJE W PCBJ

POKREWNE LEGENDY

GALERIA ZDJĘĆ

Żołnierz, sportowiec, cichociemny zakatowany przez Gestapo w Mińsku.

3x medalista MP, 2 wicemistrz Armii (1935), olimpijczyk IO Berlin 1936 (Zbieg II), 1937-39 szef sekcji jeździeckiej WKS Legia.

______________________________________________________________

(…)

Bardzo dobry zawodnik. Zdolności fizyczne bardzo duże. Bardzo obowiązkowy, bardzo pilny, sumienny i zamiłowany w jeździe konnej. Ze względu na jego duże umiejętności, pozostawienie go na Wyższym Kursie Instruktorów Jazdy Konnej jest bardzo pożądane. Ukończył kurs z wynikiem celującym. Zgodnie z zaleceniem komendanta, por. Sokołowski został powołany na wyższy kurs, w którym uczestniczył od października 1932 r. do września 1933 r. i ukończył go z drugą lokatą. (…)

W latach trzydziestych był jednym z najlepszych jeźdźców w kraju. Pierwsze sukcesy w zawodach międzynarodowych osiągnął już w 1930 r. Dnia 7 czerwca, podczas Centralnych Krajowych i Międzynarodowych Zawodów Konnych w warszawskich Łazienkach, w Konkursie Ujeżdżenia o Nagrodę Towarzystwa Zachęty do Hodowli Koni w Polsce, zajął III m na koniu Lala. W maju 1932 r. na Watasze wywalczył II m w Konkursie Ujeżdżenia na zawodach w Grudziądzu, zorganizowanych przez Pomorskie Towarzystwo Zachęty do Hodowli Koni. Uczestniczył również w rozgrywanych od 1931 r. Jeździeckich Mistrzostwa Polski, w których czterokrotnie stawał na podium. (…)

W okresie międzywojennym Tadeusz Sokołowski działał w dwóch klubach sportowych. W 1926 r. pracował w Wojskowym Klubie Sportowych „Gryf” w Toruniu, a w latach 1937-1939 kierował sekcją jeździecką Wojskowego Klubu Sportowego „Legia” w Warszawie. (…)

Jako cichociemny przyjął pseudonim „Trop” oraz Tadeusz Serafin. (…)

Po nieudanej (z powodu zdrady przez strażnika) próbie odbicia z mińskiego więzienia, mjr Tadeusz Sokołowski, wcześniej torturowany w śledztwie, został zakatowany na śmierć na schodach budynku Gestapo w Mińsku w nocy z 6 na 7 lutego 1943 r..

Autor: Renata Urban

Całą publikację i inne źródła znajdziesz w Polskiej Cyfrowej Bibliotece Jeździeckiej (kliknij)

Poniżej znajdziesz linki do powiązanych materiałów w Polskiej Cyfrowej Bibliotece Jeździeckiej.

Powrót do listy

Wpis aktualizowano: 14.05.2024

Tadeusz Sokołowski został zamordowany przez Gestapo w Mińsku, nocą z 6 na 7 lutego 1943 roku. Miał 38 lat.

W 1980 roku, w lewej nawie kościoła św. Jacka przy ul. Freta w Warszawie odsłonięto tablicę Pamięci żołnierzy Armii Krajowej, cichociemnych – spadochroniarzy z Anglii i Włoch, poległych za niepodległość Polski. Wśród wymienionych 110 poległych cichociemnych jest Tadeusz Sokołowski.

1 Pułk Szwoleżerów Józefa Piłsudskiego

(mp. Warszawa, otok amarantowy).

Pułk nawiązywał do tradycji 1 Pułku Lekkokonnego Polskiego Gwardii cesarza Napoleona I oraz 1 Pułku Ulanów Legionów Polskich „Beliny”. Odtworzony został w listopadzie 1918 r. przez oficerów dawnego 1 p.uł. Leg. z rtm. Gustawem Orlicz-Dreszerem na czele. Od 1921 r. pułk stacjonował w Warszawie w pobliżu Belwederu. Mówiono, że należał do elity pułków kawalerii okresu międzywojennego. Popularnie nazywany był „Gwardią Narodową”, choć oficjalnie nigdy tej nazwy nie otrzymał.

Ciesz się dzielny szwoleżerze,
Masz protekcję w Belwederze.

Szwoleżery kręcą głową,
Chcą być Gwardią Narodową.

Kręcą d…, kręcą głową,
Chcą być Gwardią Narodową.

Chcą gwardyjskie mieć maniery.
Be Be ery, szwoleżery.

Zawsze dumny z szefa swego,
To szwoleżer Piłsudskiego.

Szwoleżerski górą bierze,
Przy protekcji w Belwederze.

W Belwederze, na kwaterze
Pośpisz bracie szwoleżerze.

A pamiętaj szwoleżerze,
Że masz wartę w Belwederze.

Od parady i od święta,
Dla ochrony Prezydenta.

Siedzą sobie tak w Warszawie
Przy kieliszku i przy kawie.

Cała kupa jest frajerów
W pierwszym pułku szwoleżerów.

Więcej panów niż frajerów,
To jest pierwszy szwoleżerów.

Trochę panów i malarzy,
To jest pierwszy pułk koniarzy.

Z adiutantów i lekarzy
Ma Warszawa pułk gówniarzy.

Źródło: Żurawiejki (1995) – Stanisław Radomyski

Publikacje w Polskiej Cyfrowej Bibliotece Jeździeckiej:

Kliknij poniższe linki, aby przejść do powiązanych materiałów w Polskiej Cyfrowej Bibliotece Jeździeckiej (otworzą się na nowej karcie):

„Tradycje sportów konnych w Polsce do 1939 roku” (2022) – Renata Urban

„Wielka ewakuacja 1939-1940” (2020) – Janusz Wróbel

„Sportowcy na froncie” [link] (2015) – Karolina Apiecionek

„Tadeusz Sokołowski – olimpijczyk z Berlina 1936 r.” (2012) – Renata Urban

„Tadeusz Sokołowski” (2012) – Witold Duński

„Przejawy działalności sportowej w wojskowych obozach dla internowanych (1939 – 1944)” (2005) – Bernard Woltmann

„Historia jeździectwa, cz. XII” (1992) – Witold Domański

„Historia jeździectwa, cz. XI” (1992) – Witold Domański

„Historia jeździectwa, cz. X” (1992) – Witold Domański

„Sport jeździecki w Wojsku Polskim 1921-1939” (1989)

„Polacy w Pucharach Narodów, 1923-1982” (1982) – Witold Domański

„Olimpiada w Berlinie w 1936 r.” (1982) – Witold Pruski

„Olimpijski konkurs skoków” (1936) – Tadeusz Grabowski

„Międzynarodowe zawody konne w Rydze” (1936) – Adam Królikiewicz

„Przedolimpijskie zawody konne w Gdyni” (1936) – Ignacy Wieleżyński

„Tadeusz Sokołowski – Cichociemny” [link]

Pokrewne Legendy:

Ludzie

Leon Kon

Trener jeździectwa, współtwórca Polskiego Związku Jeździeckiego i jego sekretarz generalny. Kawaler Krzyża Walecznych i Srebrnego Krzyża Zasługi.

Czytaj więcej…

Ludzie

Leon Burniewicz

II Wicemistrz Polski w Wszechstronnym Konkursie Konia Wierzchowego. Żołnierz, Trener. Działacz Polskiego Związku Jeździeckiego. Odznaczony Medalem za Wojnę 1939. Major Wojska Polskiego.

Czytaj więcej…

Galeria:

Tadeusz Sokołowski (1905–1943).
Odznaka pułkowa 1 Pułku Szwoleżerów Józefa Piłsudskiego. Nosił ją rotmistrz Tadeusz Sokołowski.
Centrum Wyszkolenia Kawalerii w Grudziądzu 1933 rok. Trzeci Wyższy Kurs instruktorów Jazdy Konnej.
Porucznik Tadeusz Sokołowski skacze na Wróżce.
Gdynia 1936. — rtm. Sokołowski na Zbiegu.
Rtm. Tadeusz Sokołowski na klaczy Wróżka podczas zawodów w CWK Grudziądz 1936 r.
Polski zespół w Puharze Łotwy. Stoją w/g kolejności startu od lewej: por. Komorowski DUNKAN, rtm. Kulesza ZEFIR, por. Gutowski WARSZAWIANKA, rtm. Sokołowski ZBIEG.
Rtm. Sokołowski na ZBIEGU zdobył nagrodę Naczelnego Wodza armii łotewskiej i pierwszą indywidualną
w Pucharze Łotwy.
Ryga — Polski zespół jeździecki po zdobyciu Pucharu Łotwy; stoją od lewej: pieszo szef zespołu mjr. A. Królikiewicz, konno rtm. Kulesza na Zefirze, rtm. Sokołowski na Zbiegu, por. Komorowski na Dunkanie, por. Gutowski na Warszawiance.
„Gazeta Lwowska” nr 229, 6-10-1936 r.
Stadion Hipiczny w Łazienkach. 1937 rok. Rotmistrz Tadeusz Sokołowski skacze na Zbiegu II w Centralnych Zawodach Jeździeckich.
Pomnik CC w Warszawie. Fot. elitadywersji.org.

/Autor

Jerzy Iwanowski

„Przez dwa lata po wojnie zajmowałem się odszukiwaniem koni polskich pełnej krwi, zrabowanych przez Niemców. Nie mogąc pogodzić się z nową sytuacją polityczną w Polsce wyemigrowałem do Afryki Południowej, gdzie utworzyłem na wzór Hiszpańskiej Szkoły Jazdy w Wiedniu zespół koni lipizańskich.”

Jerzy Iwanowski

PUBLIKACJE W PCBJ

POKREWNE LEGENDY

GALERIA ZDJĘĆ

Żołnierz, kawalerzysta, hodowca koni, oficer I dywizji pancernej generała Maczka. Twórca szkoły jazdy na koniach lipicańskich w Johannesburgu.

______________________________________________________________


Jerzy Iwanowski przyszedł na świat pod zaborami, w rodzinie szlacheckiej, w majątku Lebiodka (miejsce to położone jest w obecnych granicach Białorusi, ok. 120 km w linii prostej od granicy Polski). Jako 11-letni chłopiec był świadkiem odzyskania Niepodległości w 1918 roku, a jako już dorosły lekarz, rolnik, ziemianin, hodowca koni i jednocześnie żołnierz był aktywnym uczestnikiem procesu jej ugruntowywania. Brał udział w II wojny światowej, a powojenne losy zaprowadziły go do Afryki. Ostatnie lata życia spędził w Polsce. Napisał m.in. autobiograficzną książkę „Czasy mojego życia”, w której podzielił się tym co było w jego życiu najbliższe jego sercu.

Jego historia jest doskonałym wzorem postawy patriotycznej, której wyrazem jest aktywna działalność na rzecz Ojczyzny, bez względu na miejsce i okoliczności jakie przynosi życie.

Młody Jurek Iwanowski, absolwent szkoły średniej im. Tadeusza Reytana w Warszawie podjął studia medyczne na Uniwersytecie Warszawskim, a następnie ukończył Szkołę Główną Gospodarstwa Wiejskiego w Warszawie. Jednocześnie w 1931 roku, mając 24 lata, ukończył Szkołę Podchorążych Rezerwy Kawalerii w Grudziądzu w stopniu plutonowego podchorążego z przydziałem do 1 Pułku Ułanów Krechowieckich im. płk Bolesława Mościckiego w Augustowie. Po odbyciu corocznych, obowiązkowych ćwiczeń wojskowych rezerwy został mianowany podporucznikiem rezerwy z przydziałem do 23 Pułku Ułanów Grodzieńskich. Niedługo po swoich 27 urodzinach, z dniem 2 maja 1934 roku został ewidencyjnie przeniesiony do swojego macierzystego 1 Pułku Ułanów Krechowieckich. Studia rolnicze ukończył 17 listopada 1936 roku i rozpoczął pracę w Państwowych Zakładach Chowu Koni na stanowisku zastępcy kierownika Państwowego Stada Ogierów w Bogusławicach. 1 stycznia 1937 roku otrzymał awans na porucznika rezerwy kawalerii. Miał wówczas niespełna 30 lat.

(…)

Autor: Urszula Kowalczuk

Całą publikację i inne źródła znajdziesz w Polskiej Cyfrowej Bibliotece Jeździeckiej (kliknij)

Poniżej znajdziesz linki do powiązanych materiałów w Polskiej Cyfrowej Bibliotece Jeździeckiej.

Powrót do listy

Wpis aktualizowano: 02.01.2024

Jerzy Iwanowski zmarł 28 maja 2008 r., w wieku 101. lat.
Został pochowany na Cmentarzu Oliwskim w Gdańsku.

Publikacje w Polskiej Cyfrowej Bibliotece Jeździeckiej:

Kliknij poniższe linki, aby przejść do powiązanych materiałów w Polskiej Cyfrowej Bibliotece Jeździeckiej (otworzą się na nowej karcie):

„Płk. Jerzy Iwanowski” (2022) – Urszula Kowalczuk

„Jerzy Iwanowski” (2012) – Witold Duński

„Od Normandii do Ypres” [link] (2011) – E. A. Parthemore

„Czasy mojego życia” (2000) – Jerzy Iwanowski

Żebym wygrał wojnę – Jerzy Iwanowski | FILM

Pokrewne Legendy:

Ludzie

Leon Kon

Trener jeździectwa, współtwórca Polskiego Związku Jeździeckiego i jego sekretarz generalny. Kawaler Krzyża Walecznych i Srebrnego Krzyża Zasługi.

Czytaj więcej…

Galeria:

Zdjęcia pochodzą z książki „Czasy mojego życia” (2000) – Jerzy Iwanowski

Jerzy Iwanowski z matką.
27 czerwca 1940 r., ewakuacja z Francji żołnierzy 10 Brygady Kawalerii Pancernej
na statku płynącym z Le Verdon do Wielkiej Brytanii.
Grupa oficerów 10 PSK w Perth (Szkocja) przed siedzibą dowództwa Pułku.
Drugi z lewej porucznik Jerzy Iwanowski.
Forfar. Szkocja. 7 marca 1941 r. trybuna honorowa w czasie defilady
10 Pułku Strzelców Konnych przed Parą Królewską Wielkiej Brytanii.
Od lewej gen. Wł. Sikorski, Król Jerzy VI. Królowa Elżbieta, mjr. Bobrowski i pani Helena Sikorska.
7 marca 1941 r. przed Parą Królewską W Brytanii defilują oddziały: 10 Pułk Strzelców Konnych,
10 Brygada Kawalerii Pancernej. Na czele szwadronu por. Jerzy Iwanowski.
12 kwietnia 1945 r. żołnierze 1 Dywizji Pancernej oswobodzili dwa kobiece obozy – żołnierzy Armii Krajowej w Oberlangen i Niederlangen. Dziewczęta polskie po oswobodzeniu.
Czołgi pierwszej Polskiej Dywizji Pancernej w zdobytym Wilhelmshaven,
bazie niemieckiej Marynarki Wojennej.
Pożegnanie z wojskiem. I co dalej…
Pierwszy team.
Jerzy Iwanowski na Erdemie w ruchu half pas (w ciągu).
Pułk. Hans Handler, dyrektor Hiszpańskiej Szkoły Jazdy w Wiedniu,
udekorowany skórą lamparta i Jerzy Iwanowski.
Po wygraniu wyścigu „Płotów”- autor z córką.
Znane pismo niemieckie Sankt Georg. Na okładce Jerzy Iwanowski na Erdemie.
Wygrana Erdema w krajowych mistrzostwach ujeżdżenia.
Jerzy Iwanowski i Jego oryginalny team jeźdźców koni Lipizzańskich.
Jerzy Iwanowski wraz ze swoim teamem.
Główne postacie w historii Teamu Lipizzanerów.
Od lewej Jack Irvin. Iganz Lauscha, Jerzy Iwanowski i Francis le Riche.
Kwiat.
Team Lipizzanerów. Wjazd do pokazu.
W Rodezji, córka autora wygrywa Grand Prix na Frederycku,
skacząc ostatnią przeszkodę w rozgrywce 2 m.
Dwóch starszych dżentelmenów, Maestoso Solo i Jerzy Iwanowski opuszczają Team.
Piknik pod baobabem. Rodezja (obecnie Zimbabwe).
Bawoły – Zambia.

/Autor

Michał Woysym-Antoniewicz

PUBLIKACJE W PCBJ

POKREWNE LEGENDY

GALERIA ZDJĘĆ

Major kawalerii Wojska Polskiego, srebrny i brązowy medalista olimpijski w jeździectwie.

______________________________________________________________

Urodził się 7 lipca 1897 w Krakowie.

Ukończył gimnazjum i Oficerską Szkołę Kawalerii. Przez 6 semestrów studiował prawo i administrację na Uniwersytecie Jagiellońskim.

Wstąpił do armii austriackiej i uczestniczył w I wojnie światowej. Został internowany na Węgrzech, po czym znów walczył na froncie (włoskim) w 1. Pułku Ułanów Austriackich. Po wojnie powrócił do Krakowa. 22. 11. 1918 r. wstąpił do Wojska Polskiego (ppor.). Od 1.01. 1919 r. służył w 2. Pułku Szwoleżerów Rokitniańskich, z którym walczył na Śląsku (1920), Pomorzu, brał udział w ofensywie kijowskiej a także w uroczystości zaślubin Polski z Bałtykiem (10.2. 1920).  Po wojnie w latach 1924-29 szkolił szwoleżerów i strzelców konnych w Centrum Wyszkolenia Kawalerii w Grudziądzu, zaś od 1930 r. do 1924 r. był instruktorem jazdy konnej. W 1936 r. został mianowany na głównego inspektora koni w Tarnopolu.

21. 6. 1924 r. ze względu na doskonałe umiejętności jeździeckie został skierowany na kurs kadry olimpijskiej w Grudziądzu. Wystartował na Olimpiadzie dopiero w 1928 r. w Amsterdamie, gdzie zdobył dwa medale: brązowy w konkursie drużynowym (partnerzy:  K. Rómmel, J. Trenkwald)  w WKKW  ( 3m. na 14 start. z wynikiem 5067, 92 pkt.) oraz srebrny podczas drużynowego (partnerzy: C. Gzowski, K. Szosland)  konkursu skoków (2m. na 14 start. z wynikiem 8 pkt.). Indywidualnie zajął 19 miejsce w WKKW (na 46 zaw. z wynikiem 1822, 50 pkt.), w skokach był 20. (na 46 zaw. z wynikiem 6pkt). Startował na Mojej Miłej (WKKW) i Readgleadtcie (skoki).

Uczestniczył 4- krotnie w Pucharze Narodów, gdzie 2 razy triumfował – w Nowym Jorku (1927) i w Warszawie (1928).

Jego kariera sportowa została przerwana ze względu na wypadek jaki odniósł podczas jednego z treningów (został przygnieciony przez konia, jedynym ratunkiem była operacja podczas której usunięto mu płuco). Po długiej rekonwalescencji powrócił do wyczynowego sportu.

W 1939 r. brał udział w walkach na froncie. Do 1945 r.  był więziony w obozach niemieckich Kaiserslautern, Luckenwalde i Ganshagen. Po wojnie zamieszkał na stałe w USA, gdzie pracował jako trener. Ożenił się z Zofią Brengosz.

Za swoje bohaterskie czyny podczas walk został 3-krotnie odznaczony Krzyżem Walecznych.

Autor wpisu: Muzeum Sportu i Turystyki w Warszawie

Poniżej znajdziesz linki do powiązanych materiałów w Polskiej Cyfrowej Bibliotece Jeździeckiej

Powrót do listy

Wpis aktualizowano: 14.05.2024

Michał Woysym-Antoniewicz zmarł 1 grudnia 1989 w Austin (Teksas), w wieku 92 lat. Pochowany 12/12/1989 w Forest Hill Memorial Park Lexington, Davidson County, North Carolina, USA (Grandview 106).

Publikacje w Polskiej Cyfrowej Bibliotece Jeździeckiej:

Kliknij poniższe linki, aby przejść do powiązanych materiałów w Polskiej Cyfrowej Bibliotece Jeździeckiej (otworzą się na nowej karcie):

„Michał Woysym-Antoniewicz 1897-1989” (2021) – Izabela Kiełmińska

„Jedna szkoła jazdy, różne losy” (2019) – Hanna Łysakowska

„Polscy jeźdźcy olimpijscy okresu międzywojennego część II” (2019) – Hanna Łysakowska

„Polscy jeźdźcy olimpijscy okresu międzywojennego część I” (2018) – Hanna Łysakowska

„Szwoleżerowie, Ułani i Strzelcy Konni w Fotografii…” (2013)

„Jeźdźcy-Olimpijczycy Drugiej Rzeczypospolitej” (2012) – Renata Urban

„Michał Woysym-Antoniewicz” (2012) – Witold Duński

„Trofea Michała Antoniewicza” (2009)

„Jeźdźcy olimpijscy” (2000) – Hanna Łysakowska

„Historia jeździectwa, cz. XII” (1992) – Witold Domański

„Historia jeździectwa, cz. IX” (1991) – Witold Domański

„Polacy w Pucharach Narodów, 1923-1982” (1982) – Witold Domański

„Sport jeździecki w broniach konnych II Rzeczypospolitej” (1974) – Zygmunt Bielecki

„W obronie przez nas obranego systemu jazdy konnej” (1932) – Michał Woysym-Antoniewicz, Józef Trenkwald

„Los Angelos” (1932) – Józef Trenkwald, Michał Antoniewicz

“Amsterdam – Hilversum” (1928) – Leon Kon

„Od Nicei do Nowego Yorku” (1927) – Adam Królikiewicz

„Jeźdźcy-Olimpijczycy Drugiej Rzeczypospolitej” fragmenty – Renata Urban

Zdjęcia archiwalne związane z Legendą.

Ludzie

Sergiusz Zahorski

Generał brygady Wojska Polskiego, szef Gabinetu Wojskowego Prezydenta Rzeczypospolitej, współtwórca polskiego jeździectwa sportowego, uczestnik Igrzysk Olimpijskich 1912 w reprezentacji Rosji.

Czytaj więcej…

Konie

ALLI (NN – NN)

Urodził się jako Kaktus w 1920 roku, hodowli Stefana Walewskiego z Inczewa, wł. Wojsko Polskie. W 1931 i 1933 roku wygrał pod Szoslandem PN w Warszawie. IO Amsterdam 1928, srebro druż. w skokach. Na igrzyskach popełnił jeden błąd. Jeździec rtm. K. Szosland – 2 pkt. karne, XIII miejsce ind.

Czytaj więcej…

Konie

MYLORD (NN – NN)

Wyhodowany w Irlandii. Jego właścicielem był kpt. art. Józef Szilagyi. Prawdopodobnie przed igrzyskami kupiło go od niego wojsko. IO Amsterdam 1928, srebro druż. w skokach. Popełnił jeden błąd w rozgrywce. Jeździec por. K. Gzowski – 0/2pkt. karne wrozgrywce, IV miejsce ind.

Czytaj więcej…

Konie

READGLEADT (NN – NN)

Wyhodowany w Irlandii. Był własnością Grupy Sportu Konnego. Dosiadany przez różnych jeźdźców. W 2.poł. lat 20. wygrał kilka razy konkursy o PN. Spokojny i pewny. IO Amsterdam 1928, srebro druż. w skokach. Jeździec rtm. M. Antoniewicz – 6 pkt. karnych, XX miejsce ind.

Czytaj więcej…

Ludzie

Leon Kon

Trener jeździectwa, współtwórca Polskiego Związku Jeździeckiego i jego sekretarz generalny. Kawaler Krzyża Walecznych i Srebrnego Krzyża Zasługi.

Czytaj więcej…

Galeria:

Brązowy medal Michała Woysym-Antoniewicza w jeździeckim drużynowym WKKW zdobyty na Igrzyskach IX Olimpiady w Amsterdamie w 1928 roku. Dzięki Uprzejmości Muzuem Sportu i Turystyki w Warszawie.
Srebrny medal Michała Woysym-Antoniewicza w jeździeckim drużynowym konkursie skoków zdobyty na Igrzyskach IX Olimpiady w Amsterdamie w 1928 roku. Dzięki Uprzejmości Muzuem Sportu i Turystyki w Warszawie.
Odznaka sędziowska Michała Woysyma-Antoniewicza z Igrzysk XI Olimpiady, Berlin, 1936
Nagroda firmy „F. Tarkowska” za bieg z przeszkodami dla Michała Woysyma-Antoniewicza, Poznań, 1929
Puchar (misa) nagrodowy za II miejsce w konkursie skoków przez poprzeczkę w zawodach National Horseshow Association of America, zdobyty przez Michała Woysyma-Antoniewicza, 1927
/Autor

Seweryn Kulesza

PUBLIKACJE W PCBJ

POKREWNE LEGENDY

GALERIA ZDJĘĆ

Mjr sł. st. Wojska Polskiego, kawalerzysta i jeden z najzdolniejszych jeźdźców polskich lat trzydziestych, srebrny medalista olimpijski w drużynowym konkursie WKKW w Berlinie (1936).

______________________________________________________________

Urodzony 23 października 1900 roku w Radomiu.

Syn Antoniego Franciszka (buchaltera w miejscowej fabryce) i Marii z Grzywaczów.

Ze względu na czas wojny egzamin dojrzałości (program 8-klasowy) zdawał na raty: część w warszawskim Gimnazjum im. M. Reja (25 lutego 1919) i część (końcową) przed Komisją Ministerstwa WRiOP w stolicy (25 lutego 1920).

Wstąpił do Wojska Polskiego (9 grudnia 1918) i przez kilka miesięcy walczył w składzie 1 p. Ułanów Krechowickich (Gródek Jagielloński), po czym odbył naukę w Szkole Podchorążych w Warszawie i przyfrontowej Szkole Jazdy w Brodach i już jako ppor. (1921) i por. (1921) służył w 10 p. Strzelców Konnych.

Dalsze jego żołnierskie losy związane są z: kursem instruktorskim jazdy konnej w Centrum Wyszkolenia Kawalerii w Grudziądzu (1930-1931), funkcją instruktora klasy oficerskiej tej placówki szkoleniowej (od 1932) i dowódcą szwadronu w 7 puł. (od 1937). Kulesza dobrze trafił. Jego przełożonymi byli świetni jeźdźcy. Miał u nich znakomitą opinię. Komendant Szkoły Jazdy Konnej CWK Adam Królikiewicz i główny inspektor jazdy konnej mjr Antoniewicz nie mieli dla niego słów uznania. Oficer wyróżniający się, jeździec wybitny, instruktor bardzo dobry, rokuje jeszcze większe nadzieje, bardzo ambitny, obowiązkowy, lojalny – pisali w opiniach.

Czytaj więcej w PCBJ (po kliknięciu przejdziesz do Polskiej Cyfrowej Biblioteki Jeździeckiej) lub na portalu PKOL (po kliknięciu przejdziesz do strony olimpijski.pl).

Autor: Polski Komitet Olimpijski – olimpijski.pl

Powrót do listy

Wpis aktualizowano: 14.05.2023

Seweryn Kulesza zmarł w Los Angeles 14 maja 1983 r., w wieku 83. lat.

Publikacje w Polskiej Cyfrowej Bibliotece Jeździeckiej:

Kliknij poniższe linki, aby przejść do powiązanych materiałów w Polskiej Cyfrowej Bibliotece Jeździeckiej (otworzą się na nowej karcie):

„Niezwykłe historie Biało–Czerwonych. Jeźdźcy – srebrni medaliści w WKKW na IO’36 w Berlinie” [link] (2019)

„Polscy jeźdźcy olimpijscy okresu międzywojennego część II” (2019) – Hanna Łysakowska

„Polscy jeźdźcy olimpijscy okresu międzywojennego część I” (2018) – Hanna Łysakowska

„Berlin 1936, czyli o słynnym polskim olimpijskim konkursie WKKW” [link] (2012)

„Seweryn Kulesza” (2012) – Witold Duński

„Jeźdźcy-Olimpijczycy Drugiej Rzeczypospolitej” (2012) – Renata Urban

„Jeźdźcy-Olimpijczycy Drugiej Rzeczypospolitej” [fragmenty] – Renata Urban

„Jeźdźcy olimpijscy” (2000) – Hanna Łysakowska

„Historia jeździectwa, cz. XII” (1992) – Witold Domański

„Historia jeździectwa, cz. XI” (1992) – Witold Domański

„Polacy w Pucharach Narodów, 1923-1982” (1982) – Witold Domański

„Olimpiada w Berlinie w 1936 r.” (1982) – Witold Pruski

„Sport jeździecki w broniach konnych II Rzeczypospolitej” (1974) – Zygmunt Bielecki

„Polskie jeździectwo w 1936 roku” (1937) – Leon Kon

„Die Reitkunst Der Welt an des olympischen spielen 1936” [DE][EN][FR] (1937) – G. Rau

„Igrzyska konne XI Olimpiady” (1936) – Leon Kon

„Konie na Olimpiadzie 1936 roku – Tośka” (1936)

„Jury d`appel olimpijskie odebrało Polsce srebrny medal w konkursie Militari” (1936)

„Seweryn Roman Kulesza – srebrny medalista IO Berlin 1936 r.” – Redakcja portalu olimpijski.pl

„Ciężko wywalczony – srebrny medal olimpijski” (1936) – Tadeusz Grabowski

„Międzynarodowe zawody konne w Rydze” (1936) – Adam Królikiewicz

„W obronie przez nas obranego systemu jazdy konnej” (1932) – Michał Woysym-Antoniewicz, Józef Trenkwald

Pokrewne Legendy:

Ludzie

Sergiusz Zahorski

Generał brygady Wojska Polskiego, szef Gabinetu Wojskowego Prezydenta Rzeczypospolitej, współtwórca polskiego jeździectwa sportowego, uczestnik Igrzysk Olimpijskich 1912 w reprezentacji Rosji.

Czytaj więcej…

Konie

TOŚKA (KALINA – OLGA)

Urodził się jako Kaktus w 1920 roku, hodowli Stefana Walewskiego z Inczewa, wł. Wojsko Polskie. W 1931 i 1933 roku wygrał pod Szoslandem PN w Warszawie. IO Amsterdam 1928, srebro druż. w skokach. Na igrzyskach popełnił jeden błąd. Jeździec rtm. K. Szosland – 2 pkt. karne, XIII miejsce ind.

Czytaj więcej…

Ludzie

Leon Kon

Trener jeździectwa, współtwórca Polskiego Związku Jeździeckiego i jego sekretarz generalny. Kawaler Krzyża Walecznych i Srebrnego Krzyża Zasługi.

Czytaj więcej…

Galeria:

Odznaka pułkowa 7 Pułku Ułanów Lubelskich.
Międzynarodowe Oficjalne Zawody Konne w Nicei, 1933 r. (Puchar Narodów). Od lewej: rotmistrz Seweryn Kulesza, porucznik Kazimierz Szosland, major Michał Woysym Antoniewicz, kapitan Zygmunt Ruciński, porucznik Roman Pohorecki.
Był wielkim żołnierzem. Wspaniale walczył na Tośce na Igrzyskach Olimpijskich w Berlinie 1936. We wrześniu 1939 z Niemcami. 1945 roku 7 Pułk Ułanów Lubelskich był w II Korpusie pułkiem rozpoznawczym w 3 Dywizji Strzelców Karpackich.
Po Igrzyskach Olimpijskich w Berlinie 1936 rotmistrzowie Seweryn Kulesza na Tośce, Henryk Roycewicz-Leliwa na Arlekinie III, Zdzisław Kawecki na Bambino.
Polska reprezentacja olimpijska jeźdźców w wiosce olimpijskiej w Doberitz, Igrzyska Olimpijskie w Berlinie 1936 r. Od lewej: rotmistrz Sewryn Kulesza (na koniu „Tośka”), porucznik Michał Gutowski (na klaczy „Warszawianka”), rotmistrz Adam Królikiewicz (szef ekipy), rotmistrz Zdzisław Kawecki (na koniu „Bambino”), rotmistrz Henryk Roycewicz Leliwa (na koniach „Arlekin III”, „Bafour”), porucznik Janusz Komorowski („Duncan”- tylko konkurs skoków).
Rtm. Seweryn Kulesza na Tośce w konkursie skoków do olimpijskiego WKKW na igrzyskach w Berlinie w 1936 r.
Rtm. Seweryn Kulesza na Tośce podczas pokonywania przeszkody.
Seweryn Kulesza. Fot. ze zbiorów Antony Howard-Grubb`a.
Bruksela 1962. Fot. ze zbiorów Antony Howard-Grubb`a.
Fot. ze zbiorów Antony Howard-Grubb`a.
Seweryn Kulesza (z lewej) wraz z brytyjską armią. Fot. ze zbiorów Antony Howard-Grubb`a.
Fot. ze zbiorów Antony Howard-Grubb`a.
Korpus osadniczy Armii Brytyjskiej 1946 r. Seweryn Kulesza rozmawia po prawej. Fot. ze zbiorów Antony Howard-Grubb`a.
Fot. ze zbiorów Antony Howard-Grubb`a.
Fot. ze zbiorów Antony Howard-Grubb`a.
Los Angeles 1983. Fot. ze zbiorów Antony Howard-Grubb`a.
Ekipa jeźdźców i strzelców na igrzyskach w 1936 r. W mundurach od lewej stoją: por. Janusz Komorowski, por. Michał Gutowski, od prawej: rtm. Seweryn Kulesza, rtm. Henryk Roycewicz, siedzą od prawej: mjr Adam Królikiewicz, płk Tadeusz Komorowski.
/Autor

Janusz Komorowski

Patron Honorowy: Wanda Siniarska-Wąsowska wraz z rodziną

Mecenas:

Opiekunowie: Krystyna Rudowska

Major Wojska Polskiego, jeździec sportowy, olimpijczyk z Berlina, medalista Mistrzostw Polski w WKKW. Po wojnie trener jeździectwa w Anglii i Argentynie.

______________________________________________________________

Urodzony 9 października 1905 w Warszawie.

Dziękujemy Pani Krystynie Rudowskiej za przygotowanie wyczerpującej biografii Janusza Komorowskiego. Publikujemy poniżej wstęp, reszta artykułu dostępna w Polskiej Cyfrowej Bibliotece Jeździeckiej – Redakcja portalu Legendy Polskiego Jeździectwa.

Majora Janusza Komorowskiego, spotkałam w 1987 r. w trakcie zbierania materiałów do biografii kawalerzystów i wybitnych polskich jeźdźców. Wykonałam telefon z prośbą o spotkanie i major od razu zaprosił mnie na rozmowę do domu.

Mieszkał na ul. Czerniakowskiej 157 m12, w miejscu mu bliskim ze wspomnień w okolicy ul. Podchorążych, gdzie mieściły się przed wojną koszary 1. Dywizjonu Artylerii Konnej oraz ul. Szwoleżerów, gdzie dawniej mieściły się koszary 1. Pułku Szwoleżerów. Pan Major, nie znosił spóźniania się, więc przyjeżdżałam na miejsce wcześniej i czekałam przed drzwiami, a kiedy wybijała dokładna godzina stukałam do drzwi.

Po pierwszym spotkaniu już regularnie co kilka dni bywałam w niezwykle gościnnym domu Państwa Komorowskich, zawsze była gorąca herbata z malinami i kieliszeczek wiśniówki. Ja włączałam magnetofon a Pan Major opowiadał. Szybko nasze spotkania przerodziły się w dyskusje o życiu i naszej polskiej niełatwej historii.

Od Majora, otrzymałam, oprócz dziesiątek godzin jego opowieści nagranych na taśmie, także pamiątkowe zdjęcie z dedykacją i negatywy zdjęć z fotografii z prywatnego archiwum. Z naszych rozmów powstało kilka artykułów i film emitowany w Telewizji Polskiej. Pan Major zgodził się na wystąpienie w filmie, ale nie chciał się zgodzić na mówienie wprost do kamery, nagraliśmy więc jego wypowiedzi oddzielnie (tzw. off-y) i podkładaliśmy głos pod sceny kręcone kamerą. (…)

Przeczytaj dalszą część wspomnień o Januszu Komorowskim w Polskiej Cyfrowej Bibliotece Jeździeckiej (kliknij)

Autor tekstu: Krystyna Rudowska

Powrót do listy

Janusz Komorowski zmarł 24 listopada 1993 w Warszawie, w wieku 88 lat. Został pochowany na Cmentarzu Powązkowskim w Warszawie (225-6-12).

Polska Cyfrowa Biblioteka Jeździecka:

Kliknij poniższe linki, aby przejść do powiązanych materiałów w Polskiej Cyfrowej Bibliotece Jeździeckiej (otworzą się na nowej karcie):

Publikacje

„Udział i sukcesy polskich oficerów w międzynarodowych zawodach jeździeckich” (2022) – Renata Urban

„Koń niósł go przez całe życie – wspomnienia Krystyny Rudowskiej o mjr Januszu Komorowskim” (2020) – Krystyna Rudowska

„Historia jeździectwa, cz. XII” (1992) – Witold Domański

„Historia jeździectwa, cz. XI” (1992) – Witold Domański

„Koń niósł go przez całe życie cz. I” – KOŃ POLSKI nr. 3 (1988) – Krystyna Rudowska

„Koń niósł go przez całe życie cz. II” – KOŃ POLSKI nr. 4 (1988) – Krystyna Rudowska

„Polacy w Pucharach Narodów, 1923-1982” (1982) – Witold Domański

„Sport jeździecki w broniach konnych II Rzeczypospolitej” (1974) – Zygmunt Bielecki

„Ułańska fantazja” (1973) – Maciej Biega

„Międzynarodowe zawody konne w Rydze” (1936) – Adam Królikiewicz

Filmy

Ludzie i Konie | FILM

Ułan Krechowiecki – major Janusz Komorowski | FILM

Powiązane artykuły:

Ludzie

Sergiusz Zahorski

Generał brygady Wojska Polskiego, szef Gabinetu Wojskowego Prezydenta Rzeczypospolitej, współtwórca polskiego jeździectwa sportowego, uczestnik Igrzysk Olimpijskich 1912 w reprezentacji Rosji.

Czytaj więcej…

Ludzie

Leon Kon

Trener jeździectwa, współtwórca Polskiego Związku Jeździeckiego i jego sekretarz generalny. Kawaler Krzyża Walecznych i Srebrnego Krzyża Zasługi.

Czytaj więcej…

Galeria:

Ekipa jeźdźców i strzelców na igrzyskach w 1936 r. W mundurach od lewej stoją: por. Janusz Komorowski, por. Michał Gutowski, od prawej: rtm. Seweryn Kulesza, rtm. Henryk Roycewicz, siedzą od prawej: mjr Adam Królikiewicz, płk Tadeusz Komorowski.
/Autor