Wpisy

VIII letnie Igrzyska Olimpijskie – Paryż, 1924

PUBLIKACJE W PCBJ

POKREWNE LEGENDY

GALERIA ZDJĘĆ

______________________________________________________________
Pierwsze letnie Igrzyska Olimpijskie, w których udział wzięła Polska. Nasi reprezentanci zdobyli dwa medale, ind. brąz (Adam Królikiewicz / Picador) i druż. srebro (kolarze torowi).
______________________________________________________________

W listopadzie 1922 r. zaskoczyło mnie wezwanie do stawienia się w Warszawie w Departamencie Kawalerii MSWojsk. Tam dowiedziałem się, że jestem wyznaczony jako instruktor formującej się przy CSKaw. w Grudziądzu grupy oficerów, kandydatów do udziału w Olimpiadzie w Paryżu.

Pozwoliłem sobie zameldować, że już raz byłem przydzielony do CSKaw., lecz Komendant zrezygnował z mojego przydziału, a to z powodu mojego artykułu w Bellonie. Wyjaśniono mi, że formująca się grupa będzie podlegać Komendzie CSKaw. tylko gospodarczo i dyscyplinarnie, a ogólny nadzór szkoleniowy będzie miał płk. Zahorski, więc nie ma się czego obawiać

Na pytanie czy mógłbym wskazać jeszcze oficera. którego uważałbym za nadającego się do grupy, bez wahania wymieniłem ppor. Kazimierza Szoslanda z 2. P.Uł., który już tam jeździł pod moim kierownictwem, był szczerym miłośnikiem konia i bardzo zdolnym jeźdźcem. Moja propozycja została przyjęta i odpowiedni rozkaz podpisany.

(…)

Tak zwana grupa olimpijska składała się z kilkunastu oficerów zaczynając od podporuczników do rotmistrzów, a nieco później i majorów, reprezentujących rozmaite pułki broni jezdnych, którzy przybyli tu ze swoimi końmi. Wszyscy byli entuzjastami jeździectwa i jeżeli niewielu z nich dobrnęło do szranek olimpijskich, to nie z braku zamiłowania, lecz zdolności, co do których wymagania były bardzo wysokie. Z końmi nie było najlepiej. Brakowało koni wybitnej klasy i braki te staraliśmy się wypełnić sumienną, systematyczną pracą. Odbywała się ona w atmosferze koleżeńskiej nacechowanej wzajemną życzliwością.

Po pół roku istnienia grupy został zaangażowany jako cywilny instruktor dawny świetny jeździec konkursowy Dymitr Ekse, z pochodzenia trochę Rosjanin, trochę Szwed, a zdaje się nie brakowało mu i krwi niemieckiej.

Po jego przybyciu praca posuwała się starym trybem. Ja pozostałem jego zastępcą i, jako wojskowy, kierownikiem grupy. Wszystko szło nam bardzo zgodnie. Z nastaniem wiosny i z rozpoczęciem sezonu konkursowego cała grupa brała udział w licznych zawodach w celu sprawdzenia wartości poszczególnych koni i jeźdźców. Należy tu wymienić konkursy warszawskie organizowane na mokotowskim torze wyścigowym przez Towarzystwo Zachęty do Hodowli Koni w Polsce i pod Krakowem w Krzeszowicach przez Krakowskie Towarzystwo Miłośników Jazdy Konnej (o ile dokładnie pamiętam tytuł Towarzystwa).

Nieco później niż grupa grudziądzka, powstała w Warszawie przy 1. Pułku Szwoleżerów mniejsza grupa sportowa, prowadzona przez mjr. Karola Rómmla. (…)

Czytaj więcej… (po kliknięciu przejdziesz do Polskiej Cyfrowej Biblioteki Jeździeckiej)

Autor: Leon Kon

Powrót do listy

Wpis aktualizowano: 10.01.2024

Skład polskiej reprezentacji jeździeckiej na igrzyskach olimpijskich w Paryżu 1924:

Skoki przez przeszkody (6. miejsce druż)WKKW (7. miejsce druż)
por. Adam Królikiewicz – Picador
[3. miejsce ind.]		mjr Karol Rómmel – Krechowiak
[10. miejsce ind.]
mjr Karol Rómmel – Faworyt
[10. miejsce ind.]		rtm. Kazimierz de Rostwo-Suski – Lady
[25. miejsce ind.]
rtm. Zdzisław Dziadulski – Zefir
[28. miejsce ind.]		rtm. Tadeusz Komorowski – Amon
[26. miejsce ind.]
por. Kazimierz Szosland – Jacek
[32. miejsce ind.]		por. Kazimierz Szosland – Helusia
[33. miejsce ind.]

Instruktorem grupy oficerów biorących udział w Olimpiadzie w Paryżu, był Leon Kon. Na szefa ekipy wyznaczony został mjr Karol Rómmel.

Publikacje w Polskiej Cyfrowej Bibliotece Jeździeckiej:

Kliknij poniższe linki, aby przejść do powiązanych materiałów w Polskiej Cyfrowej Bibliotece Jeździeckiej (otworzą się na nowej karcie):

Publikacje

„Ustanowienie roku 2024 Rokiem Polskich Olimpijczyków” (2023)

„Osiągnięcia olimpijskie Polaków w sporcie jeździeckim” (2022) – Renata Urbean

„Projekt Paryż 2024” (2022) – Ewa Pogodzińska

„Kazimierz Rostwo-Suski – olimpijczyk z Paryża 1924 r.” (2012) – Renata Urban

„Zdzisław Dziadulski” (2012) – Witold Duński

„O olimpijskich bohaterach” (2012) – M. Szewczyk, J. Fedorski

„Jeźdźcy olimpijscy” (2000) – Hanna Łysakowska

„Historia jeździectwa, cz. VII” (1990) – Witold Domański

„Olimpiada Paryska 1924 r.” (1990) – Leon Kon

„Chamonix – Paryż 1924” (1990) – Wojciech Lipoński

„Polacy w Pucharach Narodów, 1923-1982” (1982) – W. Domański

„Rozwój konkursów hipicznych w latach 1924-1926” (1982) – Witold Pruski

„Polscy jeźdźcy na IO w latach 1912—1976” (1980) – A. Święcki

„Polskie jeździectwo na IO w okresie międzywojennym” (1972) – Bolesław Skulicz

„Polscy jeźdźcy na olimpiadach” (1968) – W. Domański, B. Skulicz

„Od Nicei do Nowego Yorku„”„ (1927) – Adam Królikiewicz

„Najlepsze polskie konie… 'Od Nicei do Nowego Yorku'” (1927) – A. Królikiewicz

„VIII Olimpiada – Paryż” (1927) – Adam Królikiewicz

„Polska hippika na VIII-ej Olimpjadzie” (1924) – Leon Kon

Linki

„Pierwszy indywidualny medal olimpijski dla Polski” [link] (2022)

„Biało-Czerwona na maszcie w Paryżu” [link] (2020) – Lech Ufel

„Paryż 1924” [link] (2016)

„Pierwszy medal i ostatnia szarża” [link] – Ewa Olkuśnik

Filmy

THE OLYMPIC GAMES IN PARIS, 1924 – RIDING | FILM

THE OLYMPIC GAMES IN PARIS, 1924 | FILM

Pokrewne Legendy:

Ludzie

Karol Rómmel

Żołnierz, trener, artysta w malarstwie, rysunku i jeździe konnej. Trzy krotny olimpijczyk (1912 – Sztokholm, 1924 – Paryż, 1928 – Amsterdam). Działał w KJK w Łodzi (1937) oraz JLKS Sopot (po wojnie).

Czytaj więcej…

Konie

PICADOR

1924 | Igrzyska Olimpijskie Paryż | brązowy medal indywidualny w skokach przez przeszkody – rtm. Adam Królikiewicz, 1 Pułk Szwoleżerów Józefa Piłsudskiego.

Czytaj więcej…

Galeria:

Plakaty promujące VIII Igrzyska Olimpijskie.
Zaproszenie na VIII Igrzyska Olimpijskie w Paryżu 1924.
Biuletyn informacyjny.
Przybycie Prezydenta Republiki Francuskiej.
W loży honorowej zasiedli między innymi książę Walii, książę Szwecji i książę Etiopii.
Defilada otwierająca igrzyska olimpijskie w Paryżu – moment salutowania polskim sztandarem przed trybuną honorową.
Gołębie pocztowe z krajów uczestniczących w Igrzyskach Olimpijskich…
…zostały wysłane z zadaniem poinformowania o ich otwarciu.
44 delegacje weszły na stadion w porządku alfabetycznym.
Republika Południowej Afryki jako pierwsza, a Jugosławia ostatnia.
Najbardziej oklaskiwane były delegacja Francji, Wielkiej Brytanii i Stanów Zjednoczonych.
Uroczystość otwarcia kończyło przemówienie hrabiego Clary, przewodniczącego Komitetu Organizacyjnego.
Przysięgę olimpijską sportowców złożył Géo André, były medalista olimpijski reprezentacji Francji w latach 1908 i 1920.
Zawodnicy przygotowują się do występów.
Zawodnicy przygotowują się do występów.
Murawa stadionu olimpijskiego została posypana 5 cm warstwą żwiru.
Prezentacja ekip przed konkursem Pucharu Narodów.
Konkursy rozgrywane były na zmiennym podłożu (trawa i żwir).
W konkursie skoków, niektóre przeszkody były mocno zabudowane i niebezpieczne dla koni.
Na wysypanej warstwie żwiru, konie często gubiły rytm i się ślizgały.
Po każdym skoku, żwir był starannie wyrównywany.
Dla czystego wykonania skoków mało było już kociej zwinności i techniki, należało posiadać czysto fizyczną siłę, która mogła by przenieść przez wszystkie 16 przeszkód…
Posypanie murawy żwirem, miało pomóc koniom, ale niestety stanowiło tylko dodatkowe zagrożenie.
Przeszkoda nr 4, rów z wodą.



Ppłk. Karol Rómmel na wał. Krechowiak w czempionacie podczas Olimpiady w Paryżu w 1924 r. (ze zbiorów B. Skulicza).
Rtm. Kazimierz de Rostwo-Suski na Lady w konkursie hippicznym WKKW na igrzyskach olimpijskich w Paryżu w 1924 roku
Mjr Tadeusz Komorowski na Amonie podczas WKKW na igrzyskach olimpijskich w Paryżu w 1924 roku.
Po lewej Andrzej Królikiewicz i Picador, zdobywcy pierwszego medalu olimpijskiego dla barw Polski. Po prawej: reprezentacja Polski w kolarstwie, zdobywcy srebrnego medalu w torowym wyścigu drużynowym na dystansie 4 km, na dochodzenie.
/Autor

Tadeusz Dachowski

PUBLIKACJE W PCBJ

POKREWNE LEGENDY

GALERIA ZDJĘĆ

Najlepszy polski jeździec przed I WŚ. W latach 1894-1914 zdobył ponad 300 nagród. W 1912-13 startował w Wielkiej Pardubickiej (2x drugie miejsce – Zeppelin).

______________________________________________________________

TADEUSZ DACHOWSKI, ur. w 1870 r.  Leśkowej, ziemi kijowskiej. Ojciec p. Tadeusza Dachowskie-go, Kazimierz, był jednym  najstarszych hodowców koni pełnej krwi.

Już od dziecka T. Dachowski nabierał smaku do konia i oko jego wyrabiało się na pięknych modelach ojcowskiego stada.

Po ukończeniu w 1899-ym roku nauk średnich u O.O. Jezuitów w Tarnopolu, T. Dachowski wstąpił na Wydział Architektoniczny Politechniki Drezdeńskiej. W tym czasie leśkowskie stado zostało zlikwidowane.

Po powrocie z Drezna, T. Dachowski zaczął uprawiać jazdę konną, lecz niesystematycznie i jeszcze bez myśli o występach publicznych.

W 1894 roku T. Dachowski po raz pierwszy został zaproszony przez ś. p. Józefa hr. Potockiego do Antonin na sezon polowań konnych.

Występ był niefortunny. T. Dachowski dosiadł świetnego huntera ze stajni antonińskiej, „Dubleta”. Koń ten, ogromnie energiczny, na samym początku runn‘u poniósł swego jeźdźca, ale w kierunku przeciwnym, niż poszło polowanie.

Wtedy T. Dachowski zrozumiał, jak daleki jest od dobrej jazdy, a szczególnie od jazdy za psami.

Epizod ten i wielka ambicja pobudziły młodego jeźdźca do bardzo poważnego studiowania jazdy konnej.

Pierwszy występ publiczny T. Dachowskiego nastąpił w 1895 roku podczas wyścigów jarmolinieckich, gdzie szczęście się mu uśmiechnęło i zdobył on swą pierwszą nagrodę konkursową na „Meduzie”, wychowance st. Janowskiego.

Po tym pomyślnym debiucie T. Dachowski nabył już parę nowych koni do polowań par-force.

W 1896 roku los zetknął go z nowym dyrektorem stajni antonińskiej, p. Egon v, Kadich, dyplomowanym instruktorem z „Reitlehrer Institut” w Wiedniu. T. Dachowski pozostaje prawie dwie zimy w Antoninach i tylko w celu pracy pod kierunkiem p. v. Kadich’a Pracę rozpoczęto od abecadła jeździeckiego, jeżdżąc dziennie po 6 koni.

Od tego czasu pisze się złota księga kariery jeździeckiej T. Dachowskiego: — polowania konne za lisem w Kampanii rzymskiej, za danielem w Bracciano, konkursy w Wiedniu, Berlinie, Budapeszcie, Lwowie Krakowie, Marburgu, steeplechase w Pardubicach biegi na przełaj, gonitwy przeszkodowe i t. d. i t. d.

Specjalnie szczęśliwym był rok 1903, w którym T. Dachowski, biorąc udział w konkursach, biegach przeszkodowych i na przełaj ani razu nie był pobity.

W latach 1912 i 13, T. Dachowski brał udział w najtrudniejszym steeple‘u pardubickim.

Za każdym razem dosiadał on własnego „Zeppelina”, hod. Kaz. Ostoia-Ostaszewskiego. W 1912 r. z liczby 13 startujących koni ukończyło bieg trzy konie, w 1913 r. z 8 koni — 4 czy 5. „Zeppelin” ani razu nie upadł, co należy tu do wielkich rzadkości, zajmując stale drugie miejsce, tuż za zwycięzcą.

Licząc tylko zwycięstwa i drugie nagrody, do wybuchu wojny światowej, T. Dachowski zdobył ponad 280 nagród. Od czasu, gdy w 1921 r. udało się mu po licznych i ciężkich przejściach wrócić do kraju, bierze on dorywczo udział w konkursach w Krakowie, Wiedniu, Piotrkowie, Warszawie, ale już tylko na cudzych koniach, zdobywając jednak niejedną pierwszą nagrodę.

Autor: PCBJ na podstawie artykułu „Honorowa Odznaka Jeździecka” (1936) red. czasopisma 'Jeździec i Hodowca’

Powrót do listy

Wpis aktualizowano: 15.12.2023

Tadeusz Dachowski zmarł 16 grudnia 1951 roku.
Został pochowany w Krakowie, cm. Rakowicki,
kwatera Ca, rząd zach, miejsce po prawej Łobaczewskich.

Publikacje w Polskiej Cyfrowej Bibliotece Jeździeckiej:

Kliknij poniższe linki, aby przejść do powiązanych materiałów w Polskiej Cyfrowej Bibliotece Jeździeckiej (otworzą się na nowej karcie):

Publikacje

„Tadeusz Dachowski – Album” (2023)

„Historia powstania… Toru Służewiec” (2023) – Monika Jarosz

„Międzynarodowe i krajowe konkursy hipiczne o Nagrodę Armii Polskiej” – Jerzy Stanisław Wojciechowski

„Dzieje konkursów hipicznych w Polsce” (1982) – Witold Pruski

„Towarzysze frontowych dróg fragmenty” [fragmenty] (1964) – Stanisław Popławski

„Pardubice, mésto svétového sportu”

Artykuły

„Tadeusz Dachowski” (2023) – Witold Sikorski

„Łowiectwo Polskiego Ziemiaństwa na ziemiach zabranych w drugiej połowie XIX wieku” (2018) – Tomasz Kargol

„Jeździec z Kresów” (2012) – Hanna Polańska

„Powrót Dachowskiego” (2012) – Piotr Załęcki

„Jubileuszowe polowanie par force u Józefa Potockiego w Antoninach” (2003) – Aldona Cholewianka-Kruszyńska

„Konkursy hipiczne w Polsce w początkach XX wieku” (1981) – Witold Pruski

„Stulecie pierwszych konkursów hipicznych w Polsce” (1980) – Witold Pruski

„Honorowa Odznaka Jeździecka” (1936)

„Na hipodromie w Łazienkach” – Tadeusz Grabowski

„Nowy Tor w Służewcu” (1929) – red. Jeździec i Hodowca

Czasopisma

Wiadomości Wyścigowe nr 1, 1929

Filmy

Pałac w Leśkowej oczami Andrzeja Dachowskiego | FILM

Jeździec z Kresów – Tadeusz Dachowski | FILM

Pokrewne Legendy:

Ludzie

Sergiusz Zahorski

Generał brygady Wojska Polskiego, szef Gabinetu Wojskowego Prezydenta Rzeczypospolitej, współtwórca polskiego jeździectwa sportowego, uczestnik Igrzysk Olimpijskich 1912 w reprezentacji Rosji.

Czytaj więcej…

Ludzie

Paweł Popiel

Polski hipolog, pisarz, ziemianin. W wieku 60 lat zasłynął jako „konny podróżnik po Polsce”, którą opisywał w swoich sprawozdaniach.

Czytaj więcej…

Galeria:




Po lewej, Wojciech Kossak, Zagubiony ślad – Tadeusz Dachowski. Po prawej, dyplom Tadeusza Dachowskiego jako honorowego członka Towarzystwa międzynarodowych i krajowych zawodów konnych w Polsce.



Bieg myśliwski za masterem dla pań. Od lewej A. ks. Lubomirski na kl. Eleonora, Tadeusz Dachowski (master) na wał. Czuj Duch, Mikołaj Kawelin i in. Pierwszą nagrodę przyznano p. Romie Czarnowskiej na Daragone, drugą p. Adamowej Sobańskiej na og. Bluff wł. T. Dachowskiego.



W Ziemi Lipowieckiej, na Ukrainie, nad rzeką Konełą, mamy Leśkowę” (…) pałac w stylu elżbietańskiego neogotyku (…) stał się najokazalszą rezydencją tego typu na całych południowo-wschodnich ziemiach należących niegdyś do Rzeczypospolitej”.



Salony, zamek Dachowskich w Leśkowej, początek XX wieku.
Rok 1912. Warszawa Agrikola. Sezon konkursów. T. Dachowski z Zeppelinem nieosiodłanym i Sodalisem (osiodłany) po zdobyciu 2-ch nagród.
Foto-Arte Krakowskie Przedm.



Tadeusz Dachowski na wałachu Szerenyi wł. S.A. hr. Potockiego, Antoniny Józefa hr. Potockiego, pocz. XX w. W 1907 w Kijowie Tadeusz Dachowski na Szerenyi ustanowił wszechrosyjski rekord skoku na szerokość – 675 cm.



„Mira robi wrażenie maszyny przyspieszającej i zwalniającej tempo. Klacz ta swym temperamentem, śmiałością i pewnością skoku może wzbudzić podziw”, za: S. Wotowski. Na zdjęciu Tadeusz Dachowski na słynnej hunterce Mirze, „specjalistce od konkursów na wysokość i szerokość”, konkursy hipiczne w Warszawie na hipodromie przy ul. Agrykola, urządzone staraniem Warszawskiego Koła Sportowego.



T. Dachowski cieszy się powodzeniem, należy do poważnych zawodników piotrkowskich meetingów, jest dzielnym, wytrwałym, zasłużonym jeźdźcem”. 14 Tadeusz Dachowski na pełnej krwi wał. Zeppelin, mityng Piotrkowskiego Towarzystwa Zachęty Wyścigów Konnych, 1912.
Po lewej,


„Danusia I”. Klacz br. kasztanowata 5 letnia ze stada koni półkrwi p. Czesława Baczyńskiego w Smiłowie. Po prawej, „Janczar” wałach kasztanowaty 5 letni ze stada koni półkrwi.



Tadeusz Dachowski na hunterze Highflyer, 1899. Był to pierwszy wysokiej klasy koń myśliwski, doskonały skoczek, na którym T. Dachowski zdobył przez półtora roku jedenaście pierwszych nagród w konkursach hipicznych i biegach myśliwskich. Kupiony na zamówienie T. Dachowskiego przez kierownika stajni myśliwskiej w Antoninach Egona Kadicha. W 1899 Tadeusz Dachowski na prywatnych konkursach w Antoninach u Józefa hr. Potockiego został okrzyknięty „królem sezonu”, wygrywając na Highflyerze prawie wszystkie nagrody.



W 1909 w Proskurowie Tadeusz Dachowski na klaczy Mira ustanowił wszechrosyjski rekord skoku na wysokość -186 cm. Na fotografii skok pierwszy, w którym Mira strąciła jedną cegłę.



Przed gonitwą w Równem (fot. Saryusz Wolski).



Przed biegiem myśliwskim w Radomiu (fot. Saryusz Wolski).



Tadeusz Dachowski na wał. Szerenyi wł. A.S. hr. Potockiego, konkursy hipiczne w Warszawie na hipodromie przy ul. Agrykola, urządzone staraniem Warszawskiego Koła Sportowego, 1908.



Nagroda zdobyta przez T. Dachowskiego w Proskurowie.



„Mira robi wrażenie maszyny przyspieszającej i zwalniającej tempo. Klacz ta swym temperamentem, śmiałością i pewnością skoku może wzbudzić podziw”, za: S. Wotowski. Na zdjęciu Tadeusz Dachowski na słynnej hunterce Mirze, „specjalistce od konkursów na wysokość i szerokość”, konkursy hipiczne w Warszawie na hipodromie przy ul. Agrykola, urządzone staraniem Warszawskiego Koła Sportowego.



Konkursy hipiczne w Wiedniu (1910-1913). Tadeusz Dachowski na kl. Mira.



Bieg myśliwski za mastrem w Radomiu (fot. Saryusz Wolski).



Tadeusz Dachowski na og. Bluff, konkursy hipiczne we Lwowie, 1912.



Z toru Radomskiego. Finisch, zwycięzca p. Kurnatowski.



Prywatne zawody hipiczne w Antoninach na Wołyniu, w posiadłości Józefa hr. Potockiego. Tadeusz Dachowski na hunterze Nevermind podczas skoku na słynną „wołynkę”, 1901.



„Życzymy z całego serca p. Tadeuszowi Dachowskiemu powodzenia”, za: S. Wotowski .Tadeusz Dachowski na wał. Zeppelin wraca do wag po zajęciu drugiego miejsca w Wielkiej Pardubickiej, 1913.
Po lewej,


Po lewej, grupa sportsmanów. Drugi od lewej, Tadeusz Dachowski. Po prawej, Hr. Juliusz Tarnowski z p. Tadeuszem Dachowskim.
/Autor

Kazimierz Suski de Rostwo

PUBLIKACJE W PCBJ

POKREWNE LEGENDY

GALERIA ZDJĘĆ

Żołnierz. Jeździec. Trener. Olimpijczyk z IO Paryż 1924 (7 miejsce). Ppłk. Dowódca 21 Pułku Ułanów Nadwiślańskich (bitwa pod Mokrą).

______________________________________________________________

Kazimierz Stanisław de Rostwo-Suski urodził się dnia 21 września 1891 r. w Karpowcach na Wołyniu. Był synem Tadeusza i Marii z Przyborowskich. Ukończył Szkołę Realną w Krakowie, składając egzamin maturalny w 1909 r. W latach 1909-1910 studiował na Politechnice w Wiedniu, a następnie w latach 1910-1914 na Akademii Rolniczej w Taborze w Czechach, którą ukończył uzyskując dyplom agronoma.

W okresie od sierpnia 1914 r. do października 1918 r. odbywał służbę w armii austriackiej. Uczestniczył w pierwszej wojnie światowej. W 1916 r. został awansowany na podporucznika, a w 1918 r. – na porucznika. Dnia 1 listopada 1918 r. wstąpił do Wojska Polskiego. Był żołnierzem zawodowym. W 1920 r. awansował na rotmistrza. W wojnie polsko-bolszewickiej dowodził szwadronem 6. Pułku Ułanów.

W okresie międzywojennym rtm. Kazimierz Rostwo-Suski pełnił służbę kolejno w 6. i 4. P. Uł., w Departamencie Kawalerii Ministerstwa Spraw Wojskowych, w Szkole Podoficerów Zawodowych Kawalerii w Jaworowie (1929-1930), w 6. Pułku Strzelców Konnych w Żółkwi (1931-1935) oraz w 21. P. Uł. Nadwiślańskich w Równem, w którym od 1936 r. był zastępcą dowódcy. W opinii przełożonego (płk. dypl. Adama Korytkowskiego) był oficerem o prawym charakterze, silnej woli, wybitnie pracowitym, zapobiegliwym z dużą inicjatywą; bardzo inteligentny, umysł bystry i dokładny; taktycznie bardzo dobry, kompletnie przygotowany do dowodzenia pułkiem. W tym czasie został awansowany – w 1931 r. na majora, a w 1937 r. – na podpułkownika. Wiosną 1939 r. ukończył kurs dowódców pułków w Rembertowie, a dnia 13 sierpnia 1939 r. objął stanowisko dowódcy 21. P. Uł. W opinii gen. bryg. Władysława Andersa, Kazimierz Rostwo-Suski był wybitnym oficerem sztabowym kawalerii i wzorowym kwatermistrzem.

Sportem konnym zainteresował się na początku lat dwudziestych. W 1921 r. w Warszawie powstał Klub Jazdy, który w pierwszych dniach czerwca zorganizował konkursy hippiczne na torze wyścigów konnych na Polach Mokotowskich. Rozegrano wówczas 12 konkursów, a jedną z głównych nagród wywalczył wtedy rtm. Kazimierz Rostwo-Suski na koniu Gogo. Jako bardzo dobry jeździec w 1921 r. został skierowany na kurs jazdy konnej do Centralnej Szkoły Jazdy (dalej: CSJ) w Grudziądzu, a w 1922 r. zakwalifikował się razem z końmi: Generałem, Kleopatrą i Qui Vive do grupy olimpijskiej, utworzonej w Warszawie przy 1. Pułku Szwoleżerów, a kierowanej przez mjr. Karola Rómmla. Druga grupa pod kierunkiem mjr. Dymitra Exe i por. Leona Kona powstała w Grudziądzu przy CSJ. Reprezentanci obu tych grup w 1924 r. wzięli udział w wielu zawodach międzynarodowych, które były sprawdzianem przed zbliżającymi się igrzyskami w Paryżu i miały ostatecznie zdecydować o składzie narodowej reprezentacji. Rtm. Rostwo-Suski uczestniczył w konkursach w Nicei, w których na Generale był w zespole, który zajął V m w Pucharze Narodów oraz w Lucernie, gdzie polscy jeźdźcy zdobyli łącznie 31 nagród.

W polskim debiucie olimpijskim na igrzyskach w Paryżu w 1924 r. reprezentował barwy narodowe w WKKW, rozgrywanym w dniach od 21 do 26 lipca. Do rywalizacji zgłosiło się 46 zawodników z 13 krajów, w tym 10 ekip stanowiło drużyny narodowe. W polskim zespole, oprócz rtm. Kazimierza Rostwo-Suskiego, który z powodu kontuzji swojego najlepszego konia Generała, startował na rezerwowej Lady, znaleźli się także: ppłk K. Rómmel, mjr T. Komorowski i por. K. Szosland. Rywalizacja była trudna, większość polskich koni, podkutych przez francuskiego kowala, w czasie próby terenowej zgubiła podkowy, co nie wpłynęło dodatnio na przebieg rywalizacji, ale ostatecznie cała ekipa ukończyła cross. Dnia 26 lipca odbyła się ostatnia część WKKW – konkurs skoków przez przeszkody. Wszystkie konie dotkliwie odczuły trudy poprzedniej próby i skakały niechętnie, mimo to polscy jeźdźcy ukończyli konkurs w komplecie. Ostatecznie Kazimierz Rostwo-Suski na rezerwowej Lady był XXIV, pozostali zajęli kolejno miejsca: X – K. Rómmel, XXIII – K. Szosland i XXVI – T. Komorowski.

(…)

Cały artykuł i inne źródła znajdziesz w Polskiej Cyfrowej Bibliotece Jeździeckiej (kliknij)

Autor: Renata Urban

Powrót do listy

Wpis aktualizowano: 07.11.2023

Kazimierz Suski de Rostwo zmarł 9 marca 1974 roku w Krakowie. Został pochowany na cmentarzu Rakowickim (część wojskowa przy ul. Prandoty, kwatera 8 WOJ-12-16).

Publikacje w Polskiej Cyfrowej Bibliotece Jeździeckiej:

Kliknij poniższe linki, aby przejść do powiązanych materiałów w Polskiej Cyfrowej Bibliotece Jeździeckiej (otworzą się na nowej karcie):

Publikacje

„Geneza i działalność CWK w Grudziądzu” (2022) – Renata Urban

„Tradycje sportów konnych w Polsce do 1939 roku” (2022) – Renata Urban

„Osiągnięcia olimpijskie Polaków w sporcie jeździeckim” (2022)

„Jedna szkoła jazdy, różne losy” (2019) – Hanna Łysakowska

„Kazimierz Rostwo-Suski – olimpijczyk z Paryża 1924 r.” (2012) – Renata Urban

„Kazimierz Suski de Rostwo” (2012) – Witold Duński

„Polski dosiad czym był Grudziądz dla polskiego jeździectwa” (2002)

„Jeźdźcy olimpijscy” (2000) – Hanna Łysakowska

„Historia jeździectwa, cz. VII” (1990) – Witold Domański

„Chamonix – Paryż 1924” (1990) – Wojciech Lipoński

„Olimpiada Paryska 1924 r.” (1990) – Leon Kon

„Polacy w Pucharach Narodów, 1923-1982” (1982) – W. Domański

„Rozwój konkursów hipicznych w latach 1924-1926” (1982)

„Polscy jeźdźcy na IO w latach 1912—1976” (1980) – A. Święcki

„Rozważania na temat polskiej szkoły jazdy konnej” (1976)

„Polskie jeździectwo na IO w okresie międzywojennym” (1972)

„Polscy jeźdźcy na olimpiadach” (1968) – W. Domański, B. Skulicz

„Wielkie Wojskowe Szkoły Jazdy. Polska – Grudziądz” (1934)

„VIII Olimpiada – Paryż” (1927) – Adam Królikiewicz

„Od Nicei do Nowego Yorku” (1927) – Adam Królikiewicz

Linki

„Polska Podziemna – SUSKI de ROSTWO, Kazimierz” [link] (2021)

„Paryż 1924” [link] (2016)

„Ppłk Kazimierz Stanisław de Rostwo-Suski” [link] (2014)

„Kazimierz De Rostwo-Suski, 1891-1974” [link]

„Ppłk Kazimierz Stanisław de Rostwo Suski” [link]

Filmy

THE OLYMPIC GAMES IN PARIS, 1924 – RIDING | FILM

THE OLYMPIC GAMES IN PARIS, 1924 | FILM

Pokrewne Legendy:

Ludzie

Leon Kon

Trener jeździectwa, współtwórca Polskiego Związku Jeździeckiego i jego sekretarz generalny. Kawaler Krzyża Walecznych i Srebrnego Krzyża Zasługi.

Czytaj więcej…

Ludzie

Karol Rómmel

Żołnierz, trener, artysta w malarstwie, rysunku i jeździe konnej. Trzy krotny olimpijczyk (1912 – Sztokholm, 1924 – Paryż, 1928 – Amsterdam). Działał w KJK w Łodzi (1937) oraz JLKS Sopot (po wojnie).

Czytaj więcej…

Galeria:

Po lewej: Małżeństwo Suskich de Rostwo, Helena z Dąbrowskich i Kazimierz, około 1929 – 1930 roku. Po prawej: razem z dziećmi Leszkiem i Marią Ewą, 1938 rok.
Po lewej, odznaka pułkowa 21 Pułku Ułanów Nadwiślańskich. Po prawej na koniu Generał, niewielkiej miary kurtyzowanym kasztanie, własnym.



Rtm. Kazimierz de Rostwo-Suski na klaczy Lady podczas konkursu na igrzyskach olimpijskich w Paryżu w 1924 r.



Delegacja 6. Pułku Strzelców Konnych w osobach: płk. J. Szwierszcz-Pytlewskiego, mjr. K. Rostwo-Suskiego, por. S. Szostakowskiego i mjr. K. Jurgielewicza wręczyła Prezydentowi Ignacemu Mościckiemu odznakę pułkową.
Grób Kazimierza i Leszka Rostwo-Suskich na cmentarzu wojskowym przy ul. Prandoty w Krakowie. Źródło: Wikipedia
/Autor

Rewia Polskiej Kawalerii – Kraków, 1933

PUBLIKACJE W PCBJ

POKREWNE LEGENDY

GALERIA ZDJĘĆ

Z okazji 250 rocznicy Odsieczy Wiedeńskiej (1683 r.) – z inicjatywy Marszałka Józefa Piłsudskiego, 6 października 1933 roku na krakowskich Błoniach, odbyła się ostatnia w historii polskiej wojskowości rewia kawalerii. Na uroczystość przybyły najważniejsze władze Rzeczypospolitej: Marszałek Józef Piłsudski, Prezydent Ignacy Mościcki oraz delegacje innych państw.

—

Osiemdziesiąt lat temu, 6 października 1933 r. odbyła się na krakowskich błoniach największa – i ostatnia – rewia polskiej kawalerii. Podpułkownik dypl. Wacław Jędrzejewicz (od września 1933 r. podsekretarz stanu w Ministerstwie Skarbu, późniejszy biograf marsz. Józefa Piłsudskiego), który brał udział w uroczystościach w Krakowie napisał: Była to jedna z najwspanialszych uroczystości, jakie widziałem w życiu, a widziałem ich wiele. Reżyseria każdego momentu tego swojego rodzaju widowiska była doprowadzona do perfekcji i wzbudzała powszechny zachwyt. Sam Piłsudski był zadowolony, że plan przez niego wypracowany w szczegółach udał się całkowicie.

Scenariusz krakowskiej imprezy dla uczczenia 250. rocznicy wiktorii Jana III Sobieskiego pod Wiedniem obmyślany był przez Józefa Piłsudskiego już od wiosny 1933 r., a może nawet wcześniej. W kwietniu 1933 r. odbyła się bowiem odprawa u Marszałka, w której brali udział: gen. dyw. Kazimierz Fabrycy, I wiceminister spraw wojskowych, gen. bryg. Bolesław Wieniawa-Długoszowski, dowódca 2 Dywizji Kawalerii (Warszawa) i mjr dypl. Adam Korwin-Sokołowski, szef Gabinetu Ministra Spraw Wojskowych. Wówczas to Piłsudski wydał dyrektywy w sprawie obchodów 250. rocznicy zwycięstwa Sobieskiego pod Wiedniem.

(….)

Czytaj więcej… (po kliknięciu przejdziesz do Polskiej Cyfrowej Biblioteki Jeździeckiej)

Autor: Waldemar Rezmer na podstawie maszynopisu płk. dypl. kaw. Leona Mitkiewicza

Powrót do listy

Wpis aktualizowano: 27.09.2023

Publikacje w Polskiej Cyfrowej Bibliotece Jeździeckiej:

Kliknij poniższe linki, aby przejść do powiązanych materiałów w Polskiej Cyfrowej Bibliotece Jeździeckiej (otworzą się na nowej karcie):

„Rewia Kawalerii Polskiej na krakowskich Błoniach – Wojciech Kossak” (2023) – Stefania Krzysztofowicz-Kozakowska

„Rewia Polskiej Kawalerii – Album” (2023)

„Krakowskie ślady marszałka Józefa Piłsudskiego” (2017) – Hieronim Sieński

„Krakowskie ślady marszałka Józefa Piłsudskiego 150 rocznica urodzin” (2017) – Lilianna Pochwalska

„Rewia polskiej kawalerii w Krakowie w 1933 roku” (2013) – Waldemar Rezmer

„O kawalerii polskiej XX wieku” (1991) – Cezary Leżeński, Lesław Kukawski

„Księga jazdy polskiej” (1938) – Praca zbiorowa

„Dar kawalerji dla Marszałka Piłsudskiego” (1934)

„Wzruszenia krakowskie” (1933) – Bolesław Wieniawa-Długoszowski

„Święto kawalerii w Krakowie w roku 1933” – Leon Mitkiewicz

„Święto Kawalerii Polskiej w Krakowie” (1933)

Czasopisma

Jeździec i Hodowca (1933) nr 30 – Święto kawalerii polskiej

Linki

„Wspomnienie o rewii kawalerii polskiej na krakowskich Błoniach w 1933 r.” [link] (2005) – Eugeniusz Stuligłowa

Filmy

Pilsudski Reviews Polish Cavalry (1933) | FILM

Powrót Ułanów | FILM

Pokrewne Legendy:

Ludzie

Tadeusz Sokołowski

Żołnierz, sportowiec, 3x medalista MP, 2 wicemistrz Armii (1935), olimpijczyk IO Berlin 1936 (Zbieg II), 1937-39 szef sekcji jeździeckiej WKS Legia, cichociemny zakatowany przez Gestapo w Mińsku.

Czytaj więcej…

Ludzie

Bolesław Wieniawa-Długoszowski

Pierwszy Ułan II Rzeczypospolitej. Lekarz, poeta, poliglota, kawalerzysta, adiutant Józefa Piłsudskiego. Generał WP. Ambasador RP w Rzymie. Zginął tragicznie w Nowym Jorku. Jego prochy, spoczęły na Cmentarzu Rakowieckim w Krakowie.

Czytaj więcej…

Ludzie

Michał Toczek

Żołnierz, major, artylerzysta. Jeździec i trener. Odznaczony m. inn. 3. krotnie Krzyżem Walecznych. Zwycięzca PN, Nowy Jork 1926 r., Nicea 1926 Hamlet 2.20. (II m.),

Czytaj więcej…

Ludzie

Michał Gutowski

Olimpijczyk. Rtm, 17 pułk ułanów wielkopolskich. Kawaler m. innymi orderu Wojennego Virtuti Militari, Legii Honorowej, Krzyża Walecznych 5 razy. Generał w stanie spoczynku.

Czytaj więcej…

Galeria:

Wzruszenia krakowskie (1933)
(kliknij aby przejść do PCBJ)
Rewia Polskiej Kawalerii (2023)
(kliknij aby przejść do PCBJ)
Święto kawalerii polskiej, Muzeum Narodowe w Krakowie – zbiory cyfrowe. Autor: Wojciech Kossak (1856-1942).
Marszałek Józef Piłsudski i płk Witold Wartha w samochodzie Rolls-Royce.
Fanfary na Błoniach Krakowskich.
Widok na trybunę honorową.
Oczekiwanie na raport.
Orkiestra 1. Pułku Szwoleżerów.
Poczet chorągwiany
Defilujący Pułk Ułanów na tle Kopca Kościuszki.
Defilujący Pułk Ułanów.
Po lewej marszałek Józef Piłsudski z generałami.
Po prawej, marszałek z wojewodą lwowskim, płk. Beliną-Prażmowskim i gen. Wieniawą-Długoszowskim.
Marszałek Józef Piłsudski rozmawia z generałami i Biskupem Polowym W.P. ks. Józefem Gawliną.
Marszałek Józef Piłsudski, Pani marszałkowa Aleksandra, córki Wandzia i Jagódka.
Marszałek Józef Piłsudski z generałami.
Prezydent RP Ignacy Mościcki udaje się z premierem Januszem Jędrzejewiczem oraz z domem cywilnym i wojskowym do Katedry Wawelskiej.
Marszałek Józef Piłsudski udziela instrukcji generałom przed wejściem do Katedry Wawelskiej.
Hołd prochom Jana III w krypcie wawelskiej.
Prezydent, marszałek i premier opuszczają Katedrę na Wawelu.
/Autor

Centrum Wyszkolenia Kawalerii

PUBLIKACJE W PCBJ

POKREWNE LEGENDY

GALERIA ZDJĘĆ

Centrum szkolenia kawalerii Wojska Polskiego II RP w latach 1928-1939 w garnizonie Grudziądz. Było największą tego typu wojskową jednostką szkoleniową w Europie. 

—-

Nie można przecenić roli Centrum Wyszkolenia Kawalerii w historii, a nawet teraźniejszości polskiego jeździectwa. Centrum kształciło nie tylko oficerów służby stałej i rezerwy kawalerii ale to co nazywamy szkołą polską, będącą odmianą naturalnej szkoły włoskiej jazdy konnej powstało w Centrum Wyszkolenia Kawalerii w Grudziądzu. Wcześniej znanego jako Centralna Szkoła Jazdy, Obóz Szkolny Kawalerii. Czołówka instruktorów i jeźdźców w okresie międzywojennym była związana z Centrum Wyszkolenia Kawalerii.

To w Grudziądzu uczyli i trenowali ppłk. Karol Rómmel, rtm. Leon Kon, ppłk Jan Kossak mjr Adam Królikiewicz, rtm. Kazimierz Szosland, mjr Michał Antoniewicz, mjr. Wilhelm Lewicki i wielu innych. Sukcesy polskiego jeździectwa w okresie międzywojennym były związane z Grudziądzem. W Centrum Wyszkolenia Kawalerii organizowano szereg kursów dla oficerów i podoficerów (np. Kurs Oficerów Sztabowych, Kurs Dowódców Szwadronów, Kurs Podoficerów Ujeżdżaczy Koni, Kurs Instruktorów Jazdy Konnej, Kurs Podoficerów Zawodowych Kawalerii, Kurs Lekarzy Weterynarii, Kurs Adiutantów Pułku).

Po drugiej wojnie światowej pomimo, iż Centrum już nie istniało oficerowie z nim związani uczestniczyli w odbudowie polskiej hodowli koni i jeździectwa. Ppłk. Karol Rómmel, mjr Adam Królikiewicz, mjr Wiktor Olędzki, kpt. Jan Mickunas, rtm. Jarosław Suchorski, płk Kazimierz de Rostwo-Suski, płk. Antoni Dębski i p. Marek Rozczynialski jako trenerzy. Płk. Aleksander Piotraszewski, mjr Marian Fabrycy, p. Sas-Jaworski jako Hodowcy. Leon Chatizow jako trener wyścigowy.

Obecna generacja trenerów jeździectwa była w większości trenowana przez trenerów oficerów kawalerii i artylerii.

Oficerowie, którzy postali na emigracji mieli w sporcie jeździeckim znaczące osiągnięcia. Mjr Anatol Pieregorodzki, a późnej gen. Michał Gutowski jako trenerzy kadry narodowej WKKW Kanady osiągnęli sukcesy olimpijskie. Mjr Michał Antoniewicz był trenerem kadry narodowej USA także z sukcesami olimpijskimi. Mjr Janusz Komorowski był trenerem kadry narodowej Argentyny, mjr Seweryn Kulesza był trenerem kadr narodowych Belgii i Irlandii. Rtm. Bronisław Skulicz i rtm. Antoni Żelewski byli trenerami w Belgii. Mjr Władysław Zgorzelski wyróżnił się jako trener i gracz polo w Urugwaju. Mjr Jerzy Iwanowski prowadził odpowiednik Hiszpańskiej Szkoły Jazdy w Afryce Południowej.

Autor: Leszek Nagórny

Poniżej znajdziesz linki do powiązanych materiałów w Polskiej Cyfrowej Bibliotece Jeździeckiej.

Powrót do listy

Wpis aktualizowano: 29.05.2023

Publikacje w Polskiej Cyfrowej Bibliotece Jeździeckiej:

Kliknij poniższe linki, aby przejść do powiązanych materiałów w Polskiej Cyfrowej Bibliotece Jeździeckiej (otworzą się na nowej karcie):

„Geneza i działalność Centrum Wyszkolenia Kawalerii w Grudziądzu” (2022) – Renata Urban

“Tradycje sportów konnych w Polsce do 1939 roku” (2022) – Renata Urban

„Jedna szkoła jazdy, różne losy” (2019) – Hanna Łysakowska

„Sport jeździecki w kawalerii konnej II RP” (2018) – Robert Woronowicz

Grudziądz – Stolica Polskiej Kawalerii 1920-2011 | FILM

„Komendanci Centrum Wyszkolenia Kawalerii w Grudziądzu” [link](2010)

„Jak Leon Kon przywiózł z Rosji do Polski włoską szkołę jazdy” (2003) – Hanna Łysakowska

„Polski dosiad czym był Grudziądz dla polskiego jeździectwa” (2002) – Lesław Kukawski

„Oddziały kawalerii II Rzeczypospolitej cz. 40” (1998) – L. Kukawski

„Sale Tradycji Jazdy Polskiej w Grudziądzu” (1994) – Lesław Kukawski

„O kawalerii polskiej XX wieku” (1991) – Cezary Leżeński, Lesław Kukawski

„Centralna Szkoła Kawalerii i 2. Pułk Ułanów Grochowskich” (1990) – Leon Kon

„Grudziądzkie fascynacje” (1990) – Józef Hlebowicz

„Koń wojskowy” (1990) – Lesław Kukawski

„Wpływ szkół jeździeckich na budowę rzędu końskiego w Polsce” (1986) – Ryszard Wagner

„Dzieje konkursów hippicznych w Polsce” (1982) – Witold Pruski (str. 57-72)

„Polska szkoła jeździecka” (1978) – Henryk Leliwa-Roycewicz

„Rozważania na temat polskiej szkoły jazdy konnej” (1976) – Witold Pruski

„Centrum Wyszkolenia Kawalerii w Grudziądzu” [link](1938) | FILM

„Księga jazdy polskiej” (1938) – Praca zbiorowa

„Święto Kawalerii w Grudziądzu” (1936) – Antoni Bogusławski

„Wielkie Wojskowe Szkoły Jazdy. Polska – Grudziądz” (1934) – Tadeusz Grabowski

Jeździec i Hodowca (1934) nr 12 – Sport konny

Jeździec i Hodowca (1933) nr 10 – Kawaleria

Słownik Jeździecki i Hodowlany – Lesław Kukawski

Pokrewne Legendy:

Ludzie

Leon Burniewicz

II Wicemistrz Polski w Wszechstronnym Konkursie Konia Wierzchowego. Żołnierz, Trener. Działacz Polskiego Związku Jeździeckiego. Odznaczony Medalem za Wojnę 1939. Major Wojska Polskiego.

Czytaj więcej…

Ludzie

Tadeusz Sokołowski

Żołnierz, sportowiec, 3x medalista MP, 2 wicemistrz Armii (1935), olimpijczyk IO Berlin 1936 (Zbieg II), 1937-39 szef sekcji jeździeckiej WKS Legia, cichociemny zakatowany przez Gestapo w Mińsku.

Czytaj więcej…

Ludzie

Robert Woronowicz

Oficer służby stałej WP, specjalność – kawaleria reprezentacyjna. Instruktor Wyszkolenia Kawaleryjskiego. Instruktor jeździecki PZJ i rekreacji ruchowej ze specjalnością jeździectwo. Twórca i szkoleniowiec Kawalerii Ochotniczej od 1993 r.

Czytaj więcej…

Ludzie

Bolesław Wieniawa-Długoszowski

Pierwszy Ułan II Rzeczypospolitej. Lekarz, poeta, poliglota, kawalerzysta, adiutant Józefa Piłsudskiego. Generał WP. Ambasador RP w Rzymie. Zginął tragicznie w Nowym Jorku. Jego prochy, spoczęły na Cmentarzu Rakowieckim w Krakowie.

Czytaj więcej…

Ludzie

Michał Toczek

Żołnierz, major, artylerzysta. Jeździec i trener. Odznaczony m. inn. 3. krotnie Krzyżem Walecznych. Zwycięzca PN, Nowy Jork 1926 r., Nicea 1926 Hamlet 2.20. (II m.),

Czytaj więcej…

Ludzie

Michał Gutowski

Olimpijczyk. Rtm, 17 pułk ułanów wielkopolskich. Kawaler m. innymi orderu Wojennego Virtuti Militari, Legii Honorowej, Krzyża Walecznych 5 razy. Generał w stanie spoczynku.

Czytaj więcej…

Ludzie

Witold Pilecki

Rotmistrz kawalerii Wojska Polskiego, żołnierz Armii Krajowej, więzień i organizator ruchu oporu w KL Auschwitz. Autor raportów o Holocauście.

Czytaj więcej…

Ludzie

Karol Rómmel

Żołnierz, trener, artysta w malarstwie, rysunku i jeździe konnej. Trzy krotny olimpijczyk (1912 – Sztokholm, 1924 – Paryż, 1928 – Amsterdam). Działał w KJK w Łodzi (1937) oraz JLKS Sopot (po wojnie).

Czytaj więcej…

Konie

JASIEK

Pan Hordyński z okolic Tarnobrzega na zawodach w Piotrkowie Trybunalskim w 1922 roku, rozpoznał go jako konia Mantel (potem Jasiek), wziętego do wojska w 1909, miał w czasie tych zawodów 17 lat.

Czytaj więcej…

Konie

PICADOR

1924 | Igrzyska Olimpijskie Paryż | brązowy medal indywidualny w skokach przez przeszkody – rtm. Adam Królikiewicz, 1 Pułk Szwoleżerów Józefa Piłsudskiego.

Czytaj więcej…

Galeria:

Jeżeli na zdjęciu nie podano innych informacji, pochodzi ono z publikacji pt. „Kawaleryjska Alma Mater w Grudziądzu 1920-1939” (2008). Za zgodą spadkobierców Pana Lesława Kukawskigo.

Po lewej: strona prawa sztandaru Oficerskiej Szkoły Kawalerii. Po prawej: strona lewa sztandaru Oficerskiej Szkoły Kawalerii.
Brama koszar Księcia Józefa Poniatowskiego przy ul. Radzyńskiej uj Grudziądzu. Druga połowa lat dwudziestych.
Trening w skokach pod okiem mjr. Jana Kossaka (stoi tyłem).
Stajnia Centrum Wyszkolenia Kawalerii.
Przeszkoda na placu przy stajniach.
Przedstawiciel Prezydenta RP generalny inspektor kawalerii gen. broni Tadeusz Rozwadowski wręcza sztandar Oficerskiej Szkoły Kawalerii komendantowi Centralnej Szkoły Kawalerii gen. dyw. Stefanowi Kasprzyckiemu. Grudziądz, 1 lipca 1925 r.
Major Witold Jabłoński tu skoku. Grudziądz, 1928 r.
Nauka władania szablą w II plutonie 1 szwadronu szkolnego Szkoły Podchorążych Rezerwy Kawalerii. Grudziądz, 1929 r.
Dżygitówka. Szkoła Podchorążych Kawalerii rocznik 1930-1932.
Dżygitówka. Szkoła Podchorążych Kawalerii rocznik 1930-1932.
Defilada z okazji Święta Niepodległości. 2 szwadron szkolny Szkoły Podchorążych Rezerwy Kawalerii prowadzi rtm. Leopold Berg. Grudziądz, 11 listopada 1932 r.
III pluton 2 szwadronu Szkoły Podchorążych Rezerwy Kawalerii (rocznik 1931-1932) w szyku rozwiniętym.
Nauka władania szablą. Na koniu ćwiczebnym st. ułan z cenzusem Bohdan Ładyżyński z 1 szwadronu szkolnego Szkoły Podchorążych Rezerwy Kawalerii. Grudziądz, koszary Przemysława II, 1933 r.
Porucznik Jan Mossakowski na klaczy „Wróżka” podczas treningu na III Wyższym Kursie Instruktorów Jazdy Konnej. Grudziądz, 1933 r.
Zakończenie biegu św. Huberta I Kursu Doskonalącego dla Plutonowych Zawodowych Kawalerii Grudziądz, listopad 1934 r.
Pododdział Szkoły Podchorążych Rezerwy Kawalerii (rocznik 1934-1935) na dziedzińcu koszar Bolesława Śmiałego.
Komendant Szkoły Podchorążych Rezerwy Kawalerii w latach 1932-1937 mjr Stefan Gołaszewski (po prawej) w rozmowie z komendantem Centrum Wyszkolenia Kawalerii płk. Zygmuntem Podhorskim.
Jubileusz XV-lecia istnienia Centrum Wyszkolenia Kawalerii w Grudziądzu. Październik 1936 r. Źródło: NAC.
Przekazanie sztandaru. 1936 rok. Źródło: NAC.
Promocja podchorążych kawalerii przez gen. Bolesława Wieniawę-Długoszewskiego. 1936 rok. Źródło: NAC.

Powitanie prezydenta Ignacego Mościckiego przez dzieci. Widoczni także m.in.: prezes Władysław Raczkiewicz (z prawej na drugim planie, trzyma cylinder, najwyższy), adiutanci prezydenta RP: kpt. Józef Hartman (na lewo za prezydentem) i kpt. Stefan Kryński (na prawo za prezydentem). 1936 rok. Źródło: NAC.
Prezydent Ignacy Mościcki wręcza szablę ppor. Zbigniewowi Belinie-Prażmowskiemu. 1936 rok. Źródło: NAC.
Tablica pamiątkowa umieszczona na głazie posadowionym na dziedzińcu koszar Księcia Poniatowskiego w Grudziądzu.
/Autor

Polski Związek Jeździecki

PUBLIKACJE W PCBJ

POKREWNE LEGENDY

GALERIA ZDJĘĆ


Dnia 18 lutego 1928 r., w sali balowej Kasyna Garnizonowego w Warszawie, zwołano zebranie organizacyjne, w czasie którego przedstawiciele 18 klubów sportowych przyjęli statut i utworzyli Polski Związek Jeździecki (dalej: PZJ). Członkami – założycielami Związku były: Towarzystwo Międzynarodowych i Krajowych Zawodów Konnych w Polsce, Towarzystwa Zachęty do Hodowli Koni: Lubelskie (Lublin), Małopolskie (Lwów), Piotrkowskie (Piotrków), Pomorskie (Grudziądz), Radomskie (Radom), Wielkopolskie (Poznań), Wileńskie (Wilno) i Wołyńskie (Równe), Klub Sportowo-Hodowlany w Grajewie, Koło Sportowe Kujawsko-Mazowieckie (Włocławek), Krakowski Klub Miłośników Jazdy Konnej (Kraków), Polo-Club (Warszawa), Przemyski Klub Jazdy Konnej (Przemyśl), Związek Jeździecki „Sport Konny” Oficerów Artylerii Konnej (Warszawa), Towarzystwo Zawodów Konnych Ziemi Kieleckiej (Kielce), Wielkopolski Klub Jazdy Konnej (Poznań), Wschodnio-Kresowy Klub Jazdy Konnej (Baranowicze).

Następnie dokonano wyboru władz. Na stanowisko prezesa powołany został Słk Zbigniew Brochwicz-Lewiński, ówczesny dyrektor Departamentu Kawalerii Ministerstwa Spraw Wojskowych (dalej: MSWojsk.). Funkcję wiceprezesów powierzono Fryderykowi Jurjewiczowi – dyrektorowi Departamentu Chowu Koni przy Ministerstwie Rolnictwa i gen. bryg. Stanisławowi Sochaczewskiemu, na sekretarza generalnego wybrano ppłka dypl. Tadeusza Machalskiego, a na skarbnika – mecenasa Tadeusza Michalskiego. Zarząd PZJ stanowili ponadto: Słk dypl. Władysław Anders, hr. Józef Breza, Jerzy Ciechomski, płk Leon Dunin-Wolski, rtm. Leon Kon, gen. Robert Lamezan Sallins oraz gen. bryg. Stanisław Skotnicki.. Po śmierci Fryderyka Jurjewicza (1929 r.) funkcję wiceprezesa objął inż. Jan Grabowski, dyrektor Departamentu Chowu Koni.

Za główne cele PZJ przyjął:
1) uzgodnienie działalności wszystkich towarzystw promujących sport konny w jego różnych formach, z wyjątkiem wyścigów konnych, ujętych ustawą o wyścigach i prawidłach wyścigowych; 2) ujednolicenie klasyfikacji i warunków zawodów;
3) reprezentowanie polskiego jeździectwa poza granicami kraju;
4) przygotowanie i organizację zespołów jeździeckich na igrzyska olimpijskie;
5) przystąpienie do Międzynarodowej Federacji Jeździeckiej (Fédération Equestre Internationale – FEI).

Realizacja tych zadań nie była łatwa i wymagała czasu. Nie wprowadzono zatem żadnych gwałtownych reform, które mogłyby zburzyć normalny przebieg corocznych zawodów. PZJ zdecydował się działać systematycznie i konsekwentnie.

Autor: Renata Urban, Sport jeździecki w Polsce w latach 1945-1989 (2013), s. 31-32 (Rozdział II – działalność Polskiego Związku Jeździeckiego w latach 1928-1939).

Czytaj więcej… (po kliknięciu przejdziesz do Polskiej Cyfrowej Biblioteki Jeździeckiej)

Poniżej znajdziesz linki do powiązanych materiałów w Polskiej Cyfrowej Bibliotece Jeździeckiej.

Powrót do listy

Wpis aktualizowano: 07.05.2024

18 lutego 1928 roku, w Kasynie Garnizonowym przy alei Szucha 23, odbył się zjazd założycielski Polskiego Związku Jeździeckiego. Ogłoszenie o zwołaniu zjazdu ukazało się w tygodniku Jeździec i Hodowca:

— Organizacja Polskiego Związku Jeździeckiego. Zawiadomienie. Komitet Organizacyjny Polskiego Związku Jeździeckiego niniejszem zawiadamia wszystkie Stowarzyszenia, uprawiające sporty jeździeckie (i stowarzyszenia wyścigowe, o ile organizują zawody konne) na obszarze Państwa Polskiego, a oparte na własnym statucie przez władze państwowe zatwierdzonym, iż zebranie konstytucyjne P. Z. J. odbędzie się o godz. 9-ej dn. 18.11 r. b. w Warszawie w kasynie garnizonowym ul. Szucha 23, na które uprasza się o wydelegowanie po dwóch pełnomocnych przedstawicieli z każdego Stowarzyszenia.
Za komitet Organizacyjny P. Z. J. p. o. Szefa Departamentu Kawalerji

(—) Brochwicz-Lewiński Pułkownik S G.
Jeździec i Hodowca nr 5, 1928 (1 luty 1928 r.)

Publikacje w Polskiej Cyfrowej Bibliotece Jeździeckiej:

Kliknij poniższe linki, aby przejść do powiązanych materiałów w Polskiej Cyfrowej Bibliotece Jeździeckiej (otworzą się na nowej karcie):

Publikacje

„Piękny jubileusz czyli Polski Związek Jeździecki ma już 95 lat” (2023) – Marcin Szczypiorski

“Tradycje sportów konnych w Polsce do 1939 roku” (2022) – Renata Urban

„Sport jeździecki w Polsce w latach 1945-1989” (2013) – Renata Urban

„Jeźdźcy-Olimpijczycy Drugiej Rzeczypospolitej” (2012) – Renata Urban

“70 lat Polskiego Związku Jeździeckiego” (1998)

„Polski Związek Jeździecki” (1991) – Leon Kon

„Polacy w Pucharach Narodów, 1923-1982” (1982) – Witold Domański

„Dzieje konkursów hipicznych w Polsce” (1982) – Witold Pruski

„Konkurencja WKKW na Igrzyskach Olimpijskich, Moskwa 1980” (1980) – Marcin Szczypiorski

„X-lecie Polskiego Zw. Jeździeckiego” (1938) – Zbigniew Brochowicz-Lewiński

„Expose Prezesa Polskiego Związku Jeździeckiego” (1933) – Zbigniew Brochowicz-Lewiński

„Polski Związek Jeździecki” (1929) – Tadeusz Machalski

„Polski Związek Jeździecki w Warszawie” (1928) – Tadeusz Machalski

„Międzynarodowe Konkursy Hippiczne w Warszawie” (1927)

„Panu rotmistrzowi Stanisławowi Olszowskiemu Komitet Organizacyjny Międzynarodowych Konkursów Hipicznych” (1927)

Filmy

Ludzie i Konie | FILM

Pokrewne Legendy:

Ludzie

Anna Małecka

Doktor fizyki PAN Uniwersytetu Poznańskiego. Karierę naukową po kilku latach porzuciła dla koni, a szczególnie dla Ciernia xx, z którym  w towarzystwie olimpijczyka z Rzymu – Marka Roszczynialskiego przyjechała do  ośrodka jeździeckiego w Zbrosławicach. Tutaj zajęła się wydawaniem tłumaczonych z niemieckiego przez Marka książek takich jak m.in. „Gimnazjum jeździeckie‘’.

Czytaj więcej…

Ludzie

Jan Ludwiczak

Mecenas i organizator sportów:  piłkarskiego, kolarskiego, żużlowego, motorowodnego a obecnie i jeździeckiego. Założyciel Klubu Jeździeckiego Agro-Handel Śrem, od kilkunastu lat najlepszego klubu w Polsce.

Czytaj więcej…

Ludzie

Wiesław Dziadczyk

II Wicemistrz Polski w Skokach przez Przeszkody. Trener w Stadninach Koni Kozienice, Klikowa i Pruchna. Jeździec, który skoczył przeszkodę „mur” 2,20 m na klaczy Via Vitae. Do dzisiaj w Polsce nie pobity rekord wysokości na tego typu przeszkodzie.

Czytaj więcej…

Ludzie

Marian Kozicki

Srebrny medalista z IO Moskwa 1980. Czterokrotny uczestnik Igrzysk Olimpijskich. Złoty, srebrny (2x) i brązowy (2x) medalista MP w skokach przez przeszkody.

Czytaj więcej…

Ludzie

Wojciech Mickunas

Jeździec. Uczestnik IO (1972 Monachium, 1988 Seul – jako trener ekipy – IV miejsce), wielokrotny medalista Mistrzostw Polski, 3x uczestnik Mistrzostw Europy w WKKW. Publicysta i świetny bard.

Czytaj więcej…

Ludzie

Andrzej Orłoś

Olimpijczyk. Mistrz Polski w Ujeżdżeniu, Skokach i WKKW. Hodowca. Trener kadry
narodowej w skokach i olimpijskiej w WKKW. Mentor i pierwszy trener (obok Wandy
Wąsowskiej) medalisty MP w WKKW Artura Bobera.

Czytaj więcej…

Ludzie

Karol Rómmel

Żołnierz, trener, artysta w malarstwie, rysunku i jeździe konnej. Trzy krotny olimpijczyk (1912 – Sztokholm, 1924 – Paryż, 1928 – Amsterdam). Działał w KJK w Łodzi (1937) oraz JLKS Sopot (po wojnie).

Czytaj więcej…

Ludzie

Jan Kowalczyk

Syn ziemi cieszyńskiej, żołnierz, sportowiec, największy talent w historii polskiego jeździectwa. Mistrz i wicemistrz olimpijski IO Moskwa 1980.

Czytaj więcej…

Galeria:

Zaproszenie na Jubileusz 70-lecia Polskiego Związku Jeździeckiego, z 1998 roku.
/Autor

Bolesław Wieniawa-Długoszowski

PUBLIKACJE W PCBJ

POKREWNE LEGENDY

GALERIA ZDJĘĆ

Pierwszy Ułan II Rzeczypospolitej. Lekarz, poeta, poliglota, kawalerzysta, adiutant Józefa Piłsudskiego. Generał WP. Ambasador RP w Rzymie. Zginął tragicznie w Nowym Jorku. Jego prochy, spoczęły na Cmentarzu Rakowieckim w Krakowie.

______________________________________________________________

„Czytelniku, jeśli zgodzisz się ze mną, że na świecie istnieją tylko dwa zawody, godne wyzwolonego i niepodległego mężczyzny, a mianowicie zawód poety i kawalerzysty (a tym gorzej dla ciebie, jeśli się z tym stwierdzeniem nie zgodzisz, bo dowodzi to, iż nie jesteś ani jednym, ani drugim, a jesteś natomiast, choćbyś sobie liczył tylko dwadzieścia jesieni czy też pseudowiosen, starym i łysym tetrykiem z aspiracjami na starszego radcę podatkowego lub zgoła na inkasenta bankowego, albo — co gorzej — jesteś tak zwaną matroną, która dla jakiegoś paskarza, przed lirycznym urokiem ułana lub nienasyconą zdobywczością poety, córeczek swych cnoty broni, na szczęście zwykle nadaremnie) — otóż jeśli stać cię na to, by się ze mną zgodzić, to w konsekwencji zaprzeczyć nie możesz, że duch romantyzmu, zanim porwał za sobą uskrzydloną falangę poetów z początku XIX wieku, w szeregach kawalerii znalazł pierwszych wyznawców i apostołów swego pędu nieokiełznanego, swej światoburczości i tego ukochania czynów niezwykłych, fantastycznych, przechodzących imaginację zwykłych ludzi — ba — wyłamujących się bez mała ponad prawa natury”.

Źródło: Bolesław Wieniawa-Długoszowski we wstępie do książki „Generał Lasalle” (1931) – Dupont Marcel.

—————————————————————————————–

Prof. Jacek Majchrowski w swojej książce pt. „Ulubieniec Cezara… ” (1990, wyd. Ossolineum), uchodzącej za najlepszą biografię Wieniawy-Długoszowskiego, tak pisze o Generale:

Niewątpliwie życie Bolesława Wieniawy-Długoszowskiego było na tyle urozmaicone i bogate w wydarzenia, że wystarczyłoby na obdzielenie nimi kilku życiorysów.

(…)

Chcąc podsumować życiorys i sylwetkę Wieniawy, można to uczynić słowami jednego z jego współpracowników.

Antoni Mańkowski nazywał go „człowiekiem wszechstronnie inteligentnym, wszechstronnie wykształconym i o wszechstronnych zainteresowaniach, szlachetny, rycerski… wyrosły od dziecka na starych tradycjach polskiej, szlacheckiej rodziny. Człowiek łączący w sobie wszystkie przymioty żołnierskie, po żołniersku twardy i po żołniersku wyrozumiały, wbrew powszechnym sądom wierzący chrześcijanin, człowiek wielkiego serca, w pełnym tego słowa znaczeniu dobry” (A. Mańkowski, Wołodyjowski, „Nowy Świat”, 23 VIII 1942).

Z opinią tą zgadzam się w pełni.

Całą publikację i inne źródła znajdziesz w Polskiej Cyfrowej Bibliotece Jeździeckiej (kliknij)

Poniżej znajdziesz linki do powiązanych materiałów w Polskiej Cyfrowej Bibliotece Jeździeckiej.

Powrót do listy

Wpis aktualizowano: 06.10.2023

Bolesław Wieniawa-Długoszowski zmarł w Nowym Jorku 1 lipca 1942 r., w wieku 61. lat. Pochowany na Cmentarzu Rakowickim w Krakowie (kwatera PAS 50-3-13-plac Legionów).

Publikacje w Polskiej Cyfrowej Bibliotece Jeździeckiej:

Kliknij poniższe linki, aby przejść do powiązanych materiałów w Polskiej Cyfrowej Bibliotece Jeździeckiej (otworzą się na nowej karcie):

Publikacje

„Rewia Kawalerii Polskiej na krakowskich Błoniach – Wojciech Kossak” (2023) – Stefania Krzysztofowicz-Kozakowska

„Relacja dotycząca śmierci Bolesława Wieniawy-Długoszowskiego” (2022) – PCBJ

„Rocznica tajemniczej śmierci gen. Wieniawy” (2022) – Wojciech Grochowalski

„Pułk Szwoleżerów Józefa Piłsudskiego” (2022)

„Wieniawa, Wieniawa, Wieniawa” (2022) – Wojciech Grochowalski

„Ulubieniec Cezara i bożyszcze Polek” (2018) – Andrzej Ćmiech

„Krakowskie ślady marszałka Józefa Piłsudskiego 150 rocznica urodzin” (2017) – Lilianna Pochwalska

„Krakowskie ślady marszałka Józefa Piłsudskiego” (2017) – Hieronim Sieński

„100 lat temu Piłsudski do Bobowej przyjechał na jajko i krzonówkę” (2016) – Andrzej Ćmiech

„Rewia polskiej kawalerii w Krakowie w 1933 roku” (2013) – Waldemar Rezmer

„Bolesław Wieniawa-Długoszowski. Literat, ułan, dyplomata”. (2009) – Beata Kapustka

„Długoszowski Bolesław Wieniawa II” (2009) – Wojciech Molendowicz

„Bolesław Wieniawa-Długoszowski – pierwszy ułan II Rzeczypospolitej” (2009) – Jan Rećko

„Pierwsza Kompania Kadrowa. Portret oddziału.” (2002) – Jacek Majchrowski

„Ulubieniec Cezara. Bolesław Wieniawa-Długoszowski.” (1990) – Jacek Majchrowski

„Wstęp do księgi jazdy polskiej” (1938) – Bolesław Wieniawa-Długoszowski

„Dar kawalerji dla Marszałka Piłsudskiego” (1934)

„Wzruszenia krakowskie” (1933) – Bolesław Wieniawa-Długoszowski

„Święto Kawalerii Polskiej w Krakowie” (1933)

„Wódz naczelny i kawalerja 1-ej brygady legjonów” (1933) – Bolesław Wieniawa-Długoszowski

„Święto kawalerii w Krakowie w roku 1933” – Leon Mitkiewicz

„Bolesław Wieniawa-Długoszowski przyjął nominację na prezydenta RP”

Linki

„Zagadka śmierci Bolesława Wieniawy-Długoszowskiego” [link] (2021) – Sławomir Koper

„Bolesław Ignacy Florian Wieniawa-Długoszowski” [link] (2018)

„’Choćby z diabłem, byle do wolnej Polski’. Legenda Pierwszego Ułana II RP” [link] (2017) – Łukasz Zaranek

„Wieniawa-Długoszowski – ułan i poeta” [link] (2012)

„Bolesław Wieniawa-Długoszowski − poezja, szabla i wódka” [link] (2012) – Paweł Rzewuski

„Wspomnienie o rewii kawalerii polskiej na krakowskich Błoniach w 1933 r.” [link] (2005) – Eugeniusz Stuligłowa

Filmy

Wieniawa (2018) | FILM

Bolesław Wieniawa-Długoszowski. Pierwszy ułan Drugiej Rzeczypospolitej (1994) | FILM

Powrót Wieniawy (1990) | FILM

Pilsudski Reviews Polish Cavalry (1933) | FILM

Pokrewne Legendy:

Ludzie

Tadeusz Sokołowski

Żołnierz, sportowiec, 3x medalista MP, 2 wicemistrz Armii (1935), olimpijczyk IO Berlin 1936 (Zbieg II), 1937-39 szef sekcji jeździeckiej WKS Legia, cichociemny zakatowany przez Gestapo w Mińsku.

Czytaj więcej…

Ludzie

Karol Rómmel

Żołnierz, trener, artysta w malarstwie, rysunku i jeździe konnej. Trzy krotny olimpijczyk (1912 – Sztokholm, 1924 – Paryż, 1928 – Amsterdam). Działał w KJK w Łodzi (1937) oraz JLKS Sopot (po wojnie).

Czytaj więcej…

Galeria:

Wymarsz I kompanii kadrowej do Kongresówki. Podporucznik Bolesław Wieniawa-Długoszowski gotowy do drogi. Sierpień 1914 rok. Fot. NAC/IKC.
(1928) Rajd 2 Dywizji Kawalerii z Warszawy do Morskiego Oka. Fot. NAC/IKC.
(1928) Rajd 2 Dywizji Kawalerii z Warszawy do Morskiego Oka. Fot. NAC/IKC.
Płk. Bolesław Wieniawa-Długoszowski konno podczas oficjalnych uroczystości (1928-1930). Fot. NAC/IKC.
(1930) Obóz ćwiczebny 1 Pułku Szwoleżerów. Pułkownik Bolesław Wieniawa-Długoszowski w bryczce. Fot. NAC/IKC.
Imieniny Bolesława, rok 1930. W środku płk Wieniawa-Długoszowski z żoną Bronisławą. Fot. NAC/IKC.
Rok. 1932. Bal sylwestrowy w kasynie 1 Pułku Szwoleżerów w Warszawie. Fot. NAC/IKC.
Przed konkursem typu Militari; na wadze dowódca 2 DK, gen. bryg. Bolesław Wieniawa-Długoszowski, 1932 r. (z archiwum CAF).
Konne Mistrzostwa Armii. Kraków-Rakowice lipiec 1932 r. Fot. NAC/IKC.
Rok 1932. Następca tronu Królestwa Arabii Saudyjskiej w towarzystwie polskich wojskowych. Bolesław Wieniawa-Długoszowski – drugi z lewej. Fot. NAC/IKC.
(1932) Dowódca 2 Dywizji Kawalerii generał Bolesław Wieniawa-Długoszowski na inspekcji w 1 Pułku Strzelców Konnych w Garwolinie. Fot. NAC/IKC.
Inspekcja w 1 Pułku Strzelców Konnych. Garwolin 3 lutego 1933 r. Fot. NAC/IKC.
Święto 1 Pułku Strzelców Konnych. Garwolin Błonia 7 maj 1933 r. Fot. NAC/IKC.
(1933) Święto Żołnierza w 2 Dywizji Kawalerii. Fot. NAC/IKC.
(1936) Święto Żołnierza w 2 Dywizji Kawalerii. Fot. NAC/IKC.
Rok 1931. Na planie filmu „Ułani, ułani, chłopcy malowani”
(scenariusz autorstwa Bolesława Wieniawy-Długoszowskiego). Fot. NAC/IKC.
Ambasador Polski we Włoszech gen. Bolesław Wieniawa-Długoszowski wysiada z samolotu. Fot. NAC/IKC.
(1938) Wyjazd ambasadora Bolesław Wieniawa-Długoszowskiego do Rzymu w celu objęcia placówki. Fot. NAC/IKC.

/Autor

Wojciech Kossak

PUBLIKACJE W PCBJ

POKREWNE LEGENDY

GALERIA ZDJĘĆ

Wizjoner sztuki. Malarz. Absolwent Szkoły Sztuk Pięknych w Krakowie i Monachium. Autor takich dzieł jak: „Olszynka Grochowska Szarża 5 Pułku Ułanów Zamoyskich”, „Z depeszą”, czy „Odpoczynek ułana”.

______________________________________________________________

Współtwórca Panoramy Racławickiej – Wojciech Kossak, urodził się w Paryżu, sylwestrowej nocy 1856 roku.

Po ojcu chrzestnym – Horacym Vernecie, autorze Śmierci księcia Józefa Poniatowskiego i Bitwy pod Somosierrą, Wojciech otrzymał drugie imię i być może ten fakt wpłynął na jego zamiłowanie do malarstwa i Paryża, chociaż życie związało go na zawsze z Krakowem.

(…)

I tam miało swój początek malarstwo Wojciecha Kossaka, gdzie społeczeństwo spragnione było obrazów o historycznej treści, gloryfikowania dawnego wojska polskiego, podtrzymującego ducha niepodległości i tęsknoty do munduru.

”Był, jak ojciec, malarzem batalistą, twórcą panoram oraz wielkich formatami kompozycji przedstawiających wojenne epizody nie tylko z polskiej historii, lecz także z francuskiej lub niemieckiej, unikał przy tym tematów gloryfikujących wojska, szczególnie pruskiego zaborcy, a jednocześnie – polskich klęsk. Tworzył wiele portretów, najczęściej reprezentacyjne wizerunki europejskiej socjety lub arystokracji. Chętnie sam się portretował, ale nie szukał w studiowaniu swojej twarzy wiedzy o sobie, cech osobowościowych. Autoportret traktował najczęściej jako okazję do godnego zaprezentowania się.”

Wojciech Kossak malował każdego dnia, od wczesnych lat młodzieńczych, najpierw pod czujnym okiem ojca – w Krakowie, później podczas wieloletniej edukacji w Akademii Monachijskiej i w paryskiej Ecole des Beaux-Arts. Nie łatwo młodemu, ambitnemu malarzowi z Polski było zaistnieć w Paryżu. (…)

Cały artykuł i inne źródła znajdziesz w Polskiej Cyfrowej Bibliotece Jeździeckiej (kliknij)

Autor: Iwona Strzelewicz-Ziemiańska

Powrót do listy

Wpis aktualizowano: 19.01.2024

Wojciech Kossak zmarł w Krakowie 29 lipca 1942 r., w wieku 86. lat. Pochowany na Cmentarzu Rakowickim w Krakowie (kwatera XIIB-płn-po lewej).

Publikacje w Polskiej Cyfrowej Bibliotece Jeździeckiej:

Kliknij poniższe linki, aby przejść do powiązanych materiałów w Polskiej Cyfrowej Bibliotece Jeździeckiej (otworzą się na nowej karcie):

„Wojciech Kossak w Ameryce” (2022) – Katarzyna Łomnicka

„Jak plakat reklamowy Polskiego Fiata stał się dziełem sztuki” [link] (2021) – Artykuł Fundacji Legalna Kultura

„O dwóch takich co Racławice…” (2021) – I. Strzelewicz-Ziemiańska

„’Fabryczka’ Kossaków…” (2021) – S. Krzysztofowicz-Kozakowska

„Kossakowie ; The Kossaks” [PL+EN] (2016) – Praca zbiorowa

„Kossakowie” [PL, EN] (2015) – S. Krzyształowicz-Kozakowska

„Kossakowie” (2005) – S. Krzyształowicz-Kozakowska

„Kossakowie” (2001) – S. Krzyształowicz-Kozakowska

„Niepospolity ród Kossaków” (2000) – Zespół redakcyjny

„Kossakowie” (1986) – Zespół redakcyjny

„Sztuka dynastii Kossaków” (1986) – Stanisław Ledóchowski

„Wojciech Kossak” (1982) – Kazimierz Olszański

„Wspomnienia” (1918) – Wojciech Kossak

„Wojciech Kossak – król życia” [link] – Beata Stragierowicz

Pokrewne Legendy:

Galeria:

Autoportret z koniem na polowaniu. 1924. Muzeum Narodowe, Warszawa.
Polski Fiat namalowany przez Wojciecha Kossaka – artystę, który kochał samochody, konie i kobiety.
Idzie ułan borem, lasem. 1934. Muzeum Narodowe, Warszawa.
Kościuszko na koniu. Szkic wspólny z Janem Styką do panoramy Racławice. 1893. Muzeum Narodowe w Krakowie.
Portret córek artysty, Marii i Magdaleny. 1911. Własność prywatna.
Ranny kirasjer i dziewczyna. 1908. Muzeum Sztuki, Łódź.
Ułan przy koniu. Po 1925. Muzeum Narodowe, Kraków.
Portret Marszałka Józefa Piłsudskiego. 1928. Muzeum Narodowe, Warszawa.

/Autor

Wowa Brodecki

PUBLIKACJE W PCBJ

POKREWNE LEGENDY

GALERIA ZDJĘĆ

Jeździec pamięci. Aktor, dla, którego umiłowanie tradycji kawalerii, służby i wierności Polsce, stało się przesłaniem życiowym.

Urodził się 20 kwietnia 1942 r. w Uściługu Wołyńskim.

______________________________________________________________

„Wysoki szczupły i brodaty polski jeździec opięty mundurem z ostatniej wojny przemierza całą Europę, ażeby ukwiecić makami sławne miejsca gdzie wałczyła 1 Polska Dywizja Pancerna gen. Stanisława Maczka.

Taka i tak zachowująca się osoba mogłaby się wydawać nieco archaiczna, a pojawienie się na zatłoczonych arteriach komunikacyjnych oficera kawalerii Włodzimierza Brodeckiego usadowionego na swym koniu, jest naprawdę zaskakujące.

Tymczasem około czterdzieści osób – wśród których kapelan polski, wielu Merów i dawnych kombatantów zebrało się na cmentarzu wojskowym d’Urville-Langannerie we czwartek około godziny 11.00, aby przyjąć tak niezwykłego jeźdźca pamięci.

Trzeba powiedzieć, że pobożna wędrówka zaczęła się dużo wcześniej i że już pięć lat temu ten sam oficer i na tym samym koniu udał się do Włoch pod Monte Cassino, gdzie na miejscach krwawych walk obficie kwitną maki. Tego roku trasa przejazdu zaczęła się 29 lipca 1989 w Krakowie i biegła przez Niemcy, Holandię, Belgię i Francję aby zakończyć się 1 września w Polsce, gdzie będzie obchodzona rocznica rozpoczęcia drugiego światowego konfliktu. W czwartek więc odbyła się na cmentarzu krótka uroczystość: jeździec przyszedł oddać hołd przed mauzoleum, na progu którego położył bukiet maków, biorąc uprzednio z jednego z grobów nieco ziemi, aby zawieźć ja do uświęconego miejsca w Polsce (Kościół Garnizonowy w Kielcach).

Jutro będzie Falaise, Chambois… 25000 km przebytych po Europie przez niezwykłego świadka polskiej wierności bohaterom poległym w wojnie.”

J.C.

Le cavalier du souven. Ouest France, Falaise-Vire 19/20 sierpień 1989 NR 13624

Powrót do listy

Wpis aktualizowano: 20.08.2024

Publikacje w Polskiej Cyfrowej Bibliotece Jeździeckiej:

Kliknij poniższe linki, aby przejść do powiązanych materiałów w Polskiej Cyfrowej Bibliotece Jeździeckiej (otworzą się na nowej karcie):

„Figura konia i jej konteksty kulturowe” (2021) – M. Dybowska

„Wowa Brodecki – Jeździec Pamięci” (2009) – Ryszard Dzieszyński

Pokrewne Legendy:

Galeria:

1 samotny rajd konny Chełm-Kraków-Monte Cassino, Wowa Brodecki i klacz Kamea,
40 rocznica bitwy pod Monte Cassino, 1984 rok.
Jeździec Pamięci – płk Wowa Brodecki i klacz Kamea.
Wowa Brodecki w roli pisarza wojsk zaporowskich. Ogniem i Mieczem,
reż. Jerzy Hoffman 1999.
Wowa Brodecki i Anna Bober przy rzeźbie Winners promującej najlepsze polskie konie na 100 lecie niepodległości, Cavaliada Kraków 2019.
Płk Wowa Brodecki w Szkole Podstawowej w Pierzchowie w dniu jej Patrona,
gen. Jana Henryka Dąbrowskiego, 2016 rok.
Wowa Brodecki z ogierem Barbakan xx (hod. Janów Podlaski), samotny rajd konny szlakiem bojowym 1 Warszawskiej Samodzielnej Brygady Kawalerii LWP.
Chełm-Łaba, 1975 rok. Fot. J. Jurkowski.

/Autor

Zdzisław Dziadulski

PUBLIKACJE W PCBJ

POKREWNE LEGENDY

GALERIA ZDJĘĆ

Dwukrotny olimpijczyk (IO Paryż 1924 – koń 'Zefir’, IO Amsterdam 1928– 'The Lad’ – rezerwowy). 1 Pułk Szwoleżerów Józefa Piłsudskiego.

______________________________________________________________

Urodzony 8 grudnia 1896 roku w Krakowie.

Syn Leona i Katarzyny z Korneckich. Już w czasie nauki w szkole średniej był członkiem Polskich Drużyn Strzeleckich.

W sierpniu 1914 roku wstąpił do oddziałów Piłsudskiego. Walczył w szeregach 1 Pułku Ułanów Legionów Polskich, w 1917 roku był ranny.

W listopadzie 1918 roku zgłosił się w Hrubieszowie do odtwarzanego przez rtm. Gustawa Orlicz-Dreszera 1 pułku (później 1 Pułk Szwoleżerów Józefa Piłsudskiego), z którym walczył w wojnie polsko-bolszewickiej – dwukrotnie ranny w 1919 i 1920 roku. Odznaczony Krzyżem Virtuti Militari i czterokrotnie Krzyżem Walecznych.

Awanse w Wojsku Polskim: 3 lutego 1920 roku mianowany na stopień podporucznika kawalerii, zweryfikowany jako porucznik ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 roku, 1924 rotmistrz, 1932 major, 1939 podpułkownik, 2007, pośmiertnie – pułkownik.

Doskonale oceniany przez przełożonych – jako o żołnierz, dowódca i jeździec.

W macierzystym 1 Pułku Szwoleżerów Józefa Piłsudskiego był m.in. dowódcą szwadronu, kwatermistrzem, a od października 1936 roku zastępcą dowódcy. W lipcu 1939 roku został odkomenderowany do Wojskowego Biura Historycznego, po ogłoszeniu mobilizacji wrócił do pułku. (…)

Czytaj więcej… (po kliknięciu przejdziesz do Polskiej Cyfrowej Biblioteki Jeździeckiej)

Autor: Hanna Łysakowska

Poniżej znajdziesz linki do powiązanych materiałów w Polskiej Cyfrowej Bibliotece Jeździeckiej.

Powrót do listy

Wpis aktualizowano: 14.05.2024

Zdzisław Dziadulski wiosną 1940 roku wraz z jeńcami osadzonymi w Starobielsku został przewieziony do Charkowa i zamordowany. Miał wtedy 44 lata. Pochowany wraz z innymi jeńcami na Cmentarzu Ofiar Totalitaryzmu w Charkowie, w Piatichatkach.

1 Pułk Szwoleżerów Józefa Piłsudskiego

(mp. Warszawa, otok amarantowy).

Pułk nawiązywał do tradycji 1 Pułku Lekkokonnego Polskiego Gwardii cesarza Napoleona I oraz 1 Pułku Ulanów Legionów Polskich „Beliny”. Odtworzony został w listopadzie 1918 r. przez oficerów dawnego 1 p.uł. Leg. z rtm. Gustawem Orlicz-Dreszerem na czele. Od 1921 r. pułk stacjonował w Warszawie w pobliżu Belwederu. Mówiono, że należał do elity pułków kawalerii okresu międzywojennego. Popularnie nazywany był „Gwardią Narodową”, choć oficjalnie nigdy tej nazwy nie otrzymał.

Ciesz się dzielny szwoleżerze,
Masz protekcję w Belwederze.

Szwoleżery kręcą głową,
Chcą być Gwardią Narodową.

Kręcą d…, kręcą głową,
Chcą być Gwardią Narodową.

Chcą gwardyjskie mieć maniery.
Be Be ery, szwoleżery.

Zawsze dumny z szefa swego,
To szwoleżer Piłsudskiego.

Szwoleżerski górą bierze,
Przy protekcji w Belwederze.

W Belwederze, na kwaterze
Pośpisz bracie szwoleżerze.

A pamiętaj szwoleżerze,
Że masz wartę w Belwederze.

Od parady i od święta,
Dla ochrony Prezydenta.

Siedzą sobie tak w Warszawie
Przy kieliszku i przy kawie.

Cała kupa jest frajerów
W pierwszym pułku szwoleżerów.

Więcej panów niż frajerów,
To jest pierwszy szwoleżerów.

Trochę panów i malarzy,
To jest pierwszy pułk koniarzy.

Z adiutantów i lekarzy
Ma Warszawa pułk gówniarzy.

Źródło: Żurawiejki (1995) – Stanisław Radomyski

Publikacje w Polskiej Cyfrowej Bibliotece Jeździeckiej:

Kliknij poniższe linki, aby przejść do powiązanych materiałów w Polskiej Cyfrowej Bibliotece Jeździeckiej (otworzą się na nowej karcie):

„Udział i sukcesy polskich oficerów w międzynarodowych zawodach jeździeckich” (2022) – Renata Urban

„Zdzisław Dziadulski. Jeździec z marmuru” [link] (2021) – Sportowcy dla niepodległej

„Zdzisław Dziadulski – dwukrotny olimpijczyk zamordowany w Katyniu” (2020) – Hanna Łysakowska

„Zdzisław Dziadulski” (2012) – Witold Duński

„Historia jeździectwa, cz. XII” (1992) – Witold Domański

“Olimpiada Paryska 1924 r.” (1990) – Leon Kon

„Polacy w Pucharach Narodów, 1923-1982” (1982) – Witold Domański

„Sport jeździecki w broniach konnych II Rzeczypospolitej” (1974) – Zygmunt Bielecki

Pokrewne Legendy:

Ludzie

Sergiusz Zahorski

Generał brygady Wojska Polskiego, szef Gabinetu Wojskowego Prezydenta Rzeczypospolitej, współtwórca polskiego jeździectwa sportowego, uczestnik Igrzysk Olimpijskich 1912 w reprezentacji Rosji.

Czytaj więcej…

Ludzie

Karol Rómmel

Żołnierz, trener, artysta w malarstwie, rysunku i jeździe konnej. Trzy krotny olimpijczyk (1912 – Sztokholm, 1924 – Paryż, 1928 – Amsterdam). Działał w KJK w Łodzi (1937) oraz JLKS Sopot (po wojnie).

Czytaj więcej…

Galeria:

Berlin, zimowe, halowe zawody konne, styczeń 1936.
Od prawej: por. Janusz Komorowski, mjr Zdzisław Dziadulski, płk Tadeusz Komorowski (szef ekipy), mjr Wilhelm Lewicki, por. Stanisław Czerniawski. Fot. Agencja: Atlantic, Berlin; ze zbiorów NAC
Polska drużyna na konkursach w Londynie 1925 r. Drugi od lewe mjr. Zdzisław Dziadulski. Fot. ze zbiorów NAC
Na Hannibalu rtm. Zdzisław Dziadulski zdobył pierwszą nagrodę w Konkursie Prix des Grands Hotels do Nice w 1925 roku.
Pomnik Katyń – Charków
/Autor